Αναδρομή στις αρχές τις χιλιετίας και στους καλύτερους Kings της ιστορίας, που δεν κατάφεραν εκπληρώσουν τον στόχο-ορόσημο τους.
Κατά τα τέλη της προηγούμενης και τις απαρχές της τρέχουσας χιλιετίας μια νέα, συναρπαστική και πολλά υποσχόμενη ομάδα ξεκίνησε δειλά-δειλά να ταρακουνά τα λιμνάζοντα νερά της κορυφαίας λίγκας του κόσμου. Ένας οργανισμός που έχει μετακινηθεί σε τρεις διαφορετικές πόλεις, με μικρή βάση οπαδών, περιορισμένη αγοραστική δύναμη και απειροελάχιστες ένδοξες στιγμές στην ιστορία του άρχισε ξαφνικά να τραβά την προσοχή και τα βλέμματα των φιλάθλων, σε συνδυασμό με την συμπάθεια/υποστήριξη των ουδέτερων. Η ομάδα της πρωτεύουσας της πολιτείας της California μπόρεσε τότε να βγει από την σκιά των αστραφτερών γειτονικών «Λιμναθρώπων» και να διεκδικήσει το δικαίωμα της στην αέναη δόξα. Ο λόγος, φυσικά, για τους Sacramento Kings των πρώτων ετών της χιλιετίας. Για πολλούς είναι η καλύτερή ομάδα στην ιστορία που δεν κέρδισε κάποιο πρωτάθλημα. Για άλλους είναι η πιο αδικημένη ομάδα όλων των εποχών. Για τους φίλους των Kings είναι η πιο αλησμόνητη ομάδα, καθώς είναι το σπουδαιότερο σύνολο που παρουσίασε ποτέ ο οργανισμός, χαράσσοντας και την πιο λαμπρή πορεία, δίχως όμως να κεφαλαιοποιήσει τις δυνατότητες του, φέρνοντας για πρώτη φορά το πρωτάθλημα στο Sacramento και το δεύτερο στον οργανισμό έπειτα από το 1951 (Rochester Royals). Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, λοιπόν, για να εξετάσουμε την άνοδο, την καθιέρωση, την μη εκπλήρωση του potential και την μετέπειτα παρακμή εκείνων των σπουδαίων «Βασιλιάδων» -που εν τέλει παρέμειναν δίχως στέμμα.
Το νέο millenium και το έναυσμα της εκτόξευσης τους
Το εφαλτήριο έναυσμα για την αναγέννηση των «Βασιλιάδων» ήταν η αγωνιστική περίοδος 1998-99, μια όχι και τόσο συνηθισμένη σεζόν με lock-out και μειωμένη διάρκεια, την οποία έχουμε θίξει σε ένα πρόσφατο κείμενο μας (αν θέλετε να διαβάσετε το εν λόγο αφιέρωμα πατήστε εδώ). Στο Draft του '98 οι Kings επέλεξαν στο νούμερο 7 τον point-guard, Jason Williams, γνωστό και με το προσωνύμιο "White Chocolate". Στην ίδια off-season υπέγραψαν τον centre Vlade Divac και έφεραν με trade στο Sacramento από την Washington τον power-forward, Chris Webber. Σε αυτές τις ενισχύσεις ήρθε να προστεθεί και ο τρομερός shooter, Peja Stojakovic, ο οποίος ανήκε στους Kings, καθώς τον είχαν επιλέξει στο Draft του '96 στην 14η θέση, αλλά είχε συνεχίζει να αγωνίζεται στα μέρη μας για λογαριασμό του Π.Α.Ο.Κ. (1993-98). Όλες αυτές οι κινήσεις άλλαξαν τον ρου της ιστορίας του οργανισμού και πιστώθηκαν στον G.M. της ομάδας, Geoff Petrie, ο οποίος κέρδισε δύο φορές το βραβείο του παράγοντα της χρονιάς (1999, 2001).
Πριν την έλευση αυτών των παικτών στο Sacramento, οι Kings ήταν μια κακή ομάδα και η ίδια η πόλη δεν ήταν και ο πιο ελκυστικός προορισμός για τους διαθέσιμους αστέρες. Δίχως αμφιβολία, ο αθλητής που ξεχώρισε ήταν ο Chris Webber, ο οποίος εξελίχθηκε σε έναν από τους κορυφαίου της λίγκας. Ο απόφοιτος του Michigan ήταν το πρώτο pick στο Draft του '93, αλλά κατά τα πρώτα του πέντε χρόνια στο NBA δεν κατάφερε να καθιερωθεί σε καμιά ομάδα, κυρίως λόγω έξω-αγωνιστικών ζητημάτων. Οι Kings αποτέλεσαν την τρίτη ομάδα στην μόλις πενταετή καριέρα του -ύστερα από Warriors και Bullet/Wizards. Στην αρχή ο Webber δεν επιθυμούσε να βρεθεί στο Sacramento και είχε δηλώσει πως όταν εγκαταστάθηκε εκεί, ένιωσε σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου. Ο χρόνος, όμως, απέδειξε πως οι Kings ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν για να κάνει το επόμενο βήμα και να φτιάξει το όνομα του.
Ο εκρηκτικός point-guard Jason Williams, από την μεριά του, ξεκίνησε από την πρώτη κιόλας μέρα να αφήνει άφωνους συμπαίκτες, αντιπάλους και κοινό χάρη στις απίστευτες ενέργειες του. Έφερε κομμάτια του street-ball στα παρκέ του NBA, κερδίζοντας το παρατσούκλι "White Chocolate" και σύντομα έγινε ο αγαπημένος παίκτης των οπαδών. Ο βετεράνος centre, Divac, με την εμπειρία του και ο Stojakovic με το τρομερό του σουτ ήρθαν να ολοκληρώσουν το παζλ των νέων Kings, οι οποίοι επρόκειτο τα επόμενα χρόνια να εκπλήξουν ακόμη και τον πιο αισιόδοξο οπαδό τους.
Όλοι αυτοί οι νεοφερμένοι, λοιπόν, έπιασαν δουλειά και από την πρώτη τους κιόλας σεζόν άφησαν θετικά δείγματα γραφής και πολλές υποσχέσεις για το άμεσο μέλλον. Ολοκλήρωσαν την σεζόν 1998-99 με 27 νίκες και 23 ήττες, ένα ρεκόρ το οποίο σίγουρα δεν εντυπωσιάζει, αλλά ένα ρεκόρ που ήταν το πρώτο νικηφόρο των «Βασιλιάδων» ύστερα από την σεζόν 1982-83. Πέρα από αυτό, ήταν η πιο γρήγορη ομάδα του πρωταθλήματος (Pace: 96.0), έχοντας και την καλύτερη επίθεση (με 100.2 πόντους ανά παιχνίδι). Μπήκαν στα playoffs ως οι 8οι της Δύσης και αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο με 3-2 από τους Utah Jazz.
Την αμέσως επόμενη χρονιά (1999-00) σημείωσαν 44 νίκες και 38 ήττες και τερμάτισαν ξανά 8οι, ενώ εξακολούθησαν να είναι η πιο γρήγορη ομάδα του πρωταθλήματος (Pace: 99.3) και να έχουν την καλύτερη επίθεση (με 105 πόντους ανά παιχνίδι). Ακόμη, είχαν έξι παίκτες που μετρούσαν διψήφιο αριθμό πόντων ανά παιχνίδι κατά μέσο όρο, με τον Webber να είναι πρώτος με 24.5 ανά ματς και τον Williams να έχει την πρωτιά στις ασίστ με 7.3 ανά παιχνίδι.
Στην offseason του 2000 έφεραν στην California με trade από το Toronto τον shooting-guard, Doug Christie, ο οποίος έμελλε να βοηθήσει σημαντικά την ομάδα και επέλεξαν στο αντίστοιχο Draft τον Τούρκο power-forward, Hedo Turkoglu. Εκείνη την σεζόν (2000-01) τερμάτισαν τρίτη με ρεκόρ 55-27 (έχοντας ξανά την καλύτερη επίθεση με 101.7 πόντους ανά ματς), με τον Webber να έχει κατά μέσο όρο 27.1 πόντους και 11.1 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, όντας φιναλίστ για το βραβείο του M.V.P. (!) και τον Stojakovic 20.4 πόντους ανά παιχνίδι, σουτάροντας με 40% ποσοστό ευστοχίας από το τρίποντο (!). Οι προσδοκίες -όπως ήταν αναμενόμενο- είχαν ανέβει στα ύψη.
Ο εκπληκτικός τρόπος παιχνιδιού τους που προμήνυε το μέλλον
Τι ήταν όμως αυτό που έκανε εκείνους τους Kings ξεχωριστούς και προσφιλείς στο ευρύ κοινό; Αδιαπραγμάτευτα ο τρόπος παιχνιδιού τους! Σε κάθε ματς παρουσίαζαν ένα άκρως απολαυστικό θέαμα στα παρκέ του NBA προς τέρψη των φιλάθλων. Έφεραν κάτι το πρωτόγνωρο στην λίγκα και έτσι κέρδισαν επάξια το προσωνύμιο "The Greatest Show on Court". Σε μια εποχή που οι "iso" καταστάσεις ήταν στην κορύφωση τους, με όλες τις ομάδες να αρκούνται και να περιορίζονται εν πολλοίς μόνο σε αυτές, ο coach Rick Adelman έδωσε σάρκα και οστά σε ένα ρηξικέλευθο play-style, που ήταν πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του. Οι Kings υπό τις οδηγίες του και τους κανόνες της Princeton offence εισηγήθηκαν την ομαδικότητα, το ball-movement και το spacing στον μπασκετικό κόσμο. Κάπως έτσι κατάφεραν να κερδίσουν νέους οπαδούς έξω και από την California. Δεν είχαν ξεκινήσει, λοιπόν, να είναι απλώς επιτυχημένοι, αλλά να νικούν και με στυλ.
Η ακλόνητη παντοδυναμία των μισητών γειτόνων τους
Όλα καλά μέχρι εδώ... Εκείνοι οι «Βασιλιάδες» όμως έπρεπε να υπερκεράσουν πρώτα το εμπόδιο των λαμπερών Lakers των Kobe και Shaq, για να καθίσουν στον θρόνο τους. Αυτό το τροχοπέδη προς το νέκταρ της επιτυχίας ήταν μάλλον όπως αποδείχθηκε ανυπέρβλητο. Οι δύο γείτονες διασταύρωναν επανειλημμένως τα ξίφη τους στις post-seasons εκείνων των χρόνων και το rivalry ανάμεσα τους δεν άργησε να ξεσπάσει. Οι μέχρι πρότινος φτωχοί συγγενείς της California είχαν καταφέρει να μπουν για τα καλά στην μύτη των ιστορικών «Λιμναθρώπων»...
Την σεζόν 1999-00 οι δύο ομάδες διασταυρώθηκαν στον πρώτο γύρο. Οι Lakers κέρδισαν τα πρώτα δύο παιχνίδια, με τους Kings να απαντούν με εξίσου δύο νίκες μπροστά στους οπαδούς τους. Η σειρά γύρισε στο L.A. για το καθοριστικό πέμπτο ματς, στο οποίο οι Lakers επικράτησαν, στέλνοντας τους Kings για διακοπές. Τότε η ομάδα του Los Angeles έφτασε και ως το τέλος του δρόμου, κερδίζοντας το πρωτάθλημα.
Την επόμενη αγωνιστική περίοδο (2000-01) οι δύο άσπονδοι φίλοι ήρθαν πάλι αντιμέτωποι στον δεύτερο γύρο αυτή την φορά. Οι Kings απέκλεισαν τους Suns με 3-1 στον πρώτο γύρο -στην πρώτη νικηφόρα σειρά τους στην post season ύστερα από το 1980-81- και λαμβάνοντας υπόψη την εντυπωσιακή regural-season τους, είχαν μεγάλες βλέψεις. Βλέψεις, οι οποίες καταρρακώθηκαν από τους μισητούς Lakers, οι οποίοι τους σκούπισαν, σημειώνοντας τέσσερις σερί νίκες. Οι «Λιμνάθρωποι» κατέκτησαν ξανά το πρωτάθλημα κάνοντας το back-to-back. Τότε πολλοί άρχισαν να πιστεύουν πως η παντοδυναμία των Lakers ήταν τόσο ακλόνητη, που ακόμη και η τόσο ταλαντούχα ομάδα του Sacramento δεν ήταν σε θέση να αμφισβητήσει.
Το δύσκολο άλλα απαραίτητο trade
Οι Kings αποφάσισαν πως χρειαζόντουσαν μια αναβάθμιση στην θέση "1" και έτσι προχώρησαν στην απομάκρυνση του "White Chocolate" από την California. Ο Williams μπορεί να ήταν ένας εντυπωσιακός παίκτης και το αγαπημένο παιδί των οπαδών, αλλά ήταν συνάμα ασταθής, ασυνεπής και κατά πολλούς ανώριμος. Έτσι, θυσιάστηκε και μέσω ενός trade κατέληξε στους Grizzlies, με τον Mike Bibby να ακολουθεί τον αντίθετο δρόμο προς το Sacramento. Οι περισσότεροι φίλοι των Kings δεν ήταν σύμφωνοι με αυτή την κίνηση, καθώς πέρα από όλα τα υπόλοιπα πίστευαν πως ο Williams βρισκόταν και σε παρά πολύ καλή ηλικία (25 χρόνων). Ο Mike Bibby όμως, ένας πιο παραδοσιακός και σταθερός play-maker, απέδειξε πως ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν η ομάδα.
Η χρονιά ορόσημο
Η επόμενη σεζόν (2001-02) ήταν γραφτό να είναι η σπουδαιότερη και η πιο αξιομνημόνευτη στην ιστορία της ομάδας του Sacramento. Σε εκείνη την κανονική περίοδο οι Kings κατόρθωσαν να σημειώσουν ακόμη πιο τρομερά πράγματα σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά τους.
Οι οιωνοί όμως κατά την έναρξη της σεζόν δεν ήταν οι καλύτεροι, καθώς ο ηγέτης της ομάδας, Webber, υπέστη έναν τραυματισμό στον αστράγαλο. Έχασε τα πρώτα 20 παιχνίδια της χρονιάς, αλλά οι συμπαίκτες του παρά την ηχηρή απουσία του κατάφεραν να κερδίσουν τα 15 από αυτά. Ο βασικός λόγος που οδήγησε στο θετικό ξεκίνημα της ομάδας ήταν η ομοιογένεια και το βάθος που υπήρχε στο ρόστερ, καθώς ο Bibby προσαρμόστηκε και άρχισε να συνεισφέρει πολύ γρήγορα και οι -προαναφερθέντες- παίκτες-κλειδιά έπαιρναν καθοριστικές βοήθειες από τον πάγκο, με τον combo-guard, Bobby Jackson και τον αναπληρωματικό ψηλό, Scott Polard να είναι καταλυτικοί.
Όταν ο Webber επέστρεψε, οι Kings δημιούργησαν τεράστια και άλυτα προβλήματα σε όλες τις ομάδες της λίγκας, σκορπώντας τον τρόμο στους αντιπάλους τους. Ολοκλήρωσαν την regural-season με το καλύτερο ρεκόρ σε ολόκληρο το πρωτάθλημα με 61 νίκες και 21 ήττες. Κράτησαν την έδρα τους σχεδόν αλώβητη, σημειώνοντας ένα ρεκόρ 39-2 μπροστά στους οπαδούς τους, οι οποίοι είχαν εξελιχθεί στους πιο ένθερμους του NBA, καθιστώντας την "ARCO Arena" κάθε άλλο παρά φιλόξενοι για τους αντιπάλους. Οι Kings είχαν την δεύτερη καλύτερη επίθεση της λίγκας με 104.6 πόντους ανά παιχνίδι, ήταν πρώτοι στην ταχύτητα (Pace: 95.6) και πρώτοι στο +/-.
Ο 28χρονος, Chris Webber, έκλεισε την χρονιά μετρώντας 24.5 πόντους και 10.1 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, σουτάροντας με 50% ποσοστό ευστοχίας. Ο Stojakovic ήταν δεύτερος σε πόντους με 21.2 ανά παιχνίδι, σουτάροντας με 41% ποσοστό ευστοχίας πίσω από τα 7.25. Ο Doug Christie είχε μάλλον την καλύτερη σεζόν της καριέρας του εκείνη την χρονιά, όντας και ένας All-NBA-Defender, μπορώντας να μαρκάρει αποτελεσματικά τον οπουδήποτε. Πέρα από αυτό στην επίθεση κατάφερνε να ανοίγει το γήπεδο και χάρη στην πολυφωνία της ομάδας του έπαιρνε ελεύθερα σουτ, μετρώντας 12 πόντους ανά παιχνίδι σε υψηλά ποσοστά ευστοχίας. Η πρώτη χρονιά του Bibby με την φανέλα των «Βασιλιάδων» ήταν πολύ παραγωγική με εκείνον να σημειώνει 13.7 πόντους ανά παιχνίδι με ποσοστό 45% από το δίποντο και 37% από το τρίποντο, μοιράζοντας και 5 ασίστ το ματς. Ο Divac δεν αποτέλεσε αμελητέα ποσότητα, σκοράροντας 11.1 πόντους και μαζεύοντας 8.4 ριμπάουντ ανά παιχνίδι. Τέλος, οι Jacson και Turkoglu είχαν διψήφιο αριθμό πόντων ερχόμενοι από τον πάγκο. Όπως είναι εμφανές εκείνη η ομάδα ήταν η επιτομή της ομαδικότητας και του αλτρουισμού, έχοντας επτά παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων.
Το hype γύρω από τον οργανισμό ήταν στα ύψη με την post-season να βρίσκεται προ των πυλών και οι πάντες αδημονούσαν να δουν εάν εκείνη η σεζόν θα πέρναγε στην ιστορία ως η χρονιά του Sacramento. Αντ' αυτού εκείνα τα playoffs έμειναν με ανεξίτηλο τρόπο στην ιστορία για όλους τους λάθος λόγους...
Η «σφαγή» και το χαμένο/κλεμμένο δαχτυλίδι...
Με κεκτημένη ταχύτητα από την φανταστική του regural-season οι Kings συνάντησαν στον πρώτο γύρο τους Utah Jazz των βετεράνων Malone και Stockton. Σε εκείνη την σειρά διασταυρώθηκαν δύο από τις καλύτερες επιθέσεις της λίγκας. Σε κανένα όμως από τα μεταξύ τους παιχνίδια καμία ομάδα δεν πέτυχε πάνω από 100 πόντους, με τις άμυνες να έχουν τον πρώτο λόγο. Η πρόκριση των Kings σε καμία περίπτωση δεν θεωρούνταν δεδομένη, αλλά εκείνοι κατάφεραν να πάρουν το εισιτήριο για την επόμενη φάση, επικρατώντας των Jazz με 3-1, με πρωταγωνιστές τους συνήθεις ύποπτους Webber και Stojakovic.
Στον ημιτελικό της Δύσης το Sacramneto κλήθηκε να υπερκεράσει το εμπόδιο των Dallas Mavericks των Nowitzki και Nash, που είχαν το καλύτερο Offesince Rating στην λίγκα. Τα πράγματα δεν έδειχναν να ευνοούν του «Βασιλιάδες», οι οποίοι στο τρίτο παιχνίδι είδαν τον Stojakovic να αποχωρεί τραυματίας, έχοντας υποστεί ζημιά στον αστράγαλο του. Ο Σέρβος fowrward έχασε τα επόμενα δύο παιχνίδια, αλλά και πάλι η ομάδα του κατάφερε να αποκλείσει τους Mavs σε πέντε παιχνίδια με 4-1. Σε εκείνη την σειρά οι Jackson και Turkoglu πραγματοποίησαν ένα ηχηρό step-up, καλύπτοντας το κενό του Peja. Ο Mike Bibby, από την μεριά του, σημείωσε κάποιες τρομερές εμφανίσεις, μετρώντας περίπου 22 πόντους και 7 ασίστ ανά παιχνίδι στην συγκεκριμένη σειρά, αποστομώνοντας όσους ακόμη δεν πίστευαν σε αυτόν και θεωρούσαν ανούσια την προσθήκη του κατά τo καλοκαίρι.
Στους τελικούς της δυτικής περιφέρειας συνάντησαν ξανά τους πρωταθλητές, Lakers, και είχαν την ευκαιρία να τους εκθρονίσουν, παίρνοντας το αίμα τους πίσω για τους δύο σερί αποκλεισμούς τους στο πρόσφατο παρελθόν. Αυτή η σειρά θεωρείται από πολλούς η καλύτερη στην ιστορία των playoffs και ακόμη περισσότεροι πιστεύουν πως εκείνη η σειρά ήταν η μεγαλύτερη και πιο απροκάλυπτη «σφαγή» όλων των εποχών.
Πριν την έναρξη της σειράς τα πνεύματα είχαν ανέβει με το trash-talk να πηγαίνει και να έρχεται και από τις πλευρές. Στο πρώτο παιχνίδι με τον Peja να παραμένει λαβωμένος, ο Turkoglu μπήκε στην βασική πεντάδα. Οι δύο ομάδες μοιράστηκαν τις νίκες στα πρώτα δύο ματς στο Sacramento και οι Kings πήραν το τρίτο παιχνίδι, κάνοντας το 2-1 μέσα στο "Staples Center". Όλα έδειχναν πως εκείνη η σειρά ήταν αμφίρροπη και πως άνετα θα μπορούσε να κριθεί σε επτά παιχνίδια.
Το τέταρτο παιχνίδι έμελλε να γραφτεί με χρυσά και ανεξίτηλα γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας, όντας ένα από τα πιο αλησμόνητα που έγινε ποτέ. Οι Kings ξεκίνησαν καταιγιστικά τον αγώνα και προηγήθηκαν νωρίς ακόμη και με 20 πόντους, έχοντας τον πλήρη έλεγχο του αγώνα. Οι Lakers κατάφεραν να ροκανίσουν αργά αλλά σταθερά την διαφορά και η αναμέτρηση κρίθηκε κυριολεκτικά στις τελευταίες στιγμές. Με 11 δευτερόλεπτα να υπολείπονται, οι «Λιμνάθρωποι» ήταν πίσω για 2 πόντους, τότε ο Kobe επιχείρησε ένα floater που ήταν άστοχο, αμέσως μετά και το tip-back του Shaq δεν βρήκε στόχο, με τον Divac να διώχνει όπως-όπως την μπάλα. Τότε εκείνη με ένα μαγικό τρόπο κατέληξε κατευθείαν στα χέρια του Robert Horry, ο οποίος από την κορυφή του τρίποντου ευστόχησε σε ένα ακόμη καθοριστικό/ιστορικό σουτ στην καριέρα του, χαρίζοντας μια νίκη χρυσάφι στην ομάδα του. Απέτρεψε τους Kings από το να πάρουν προβάδισμα 3-1 στην σειρά και κράτησε ζωντανές τις ελπίδες της ομάδας του για το three-peat.
Στο πέμπτο ματς ήταν η σειρά των Kings για να «κλέψουν» το παιχνίδι στις τελευταίες φάσεις. Στα τελευταία 10 δευτερόλεπτα ο Bibby ευστόχησε σε ένα pull-up, μετά το ισχυρό screen του Webber που γκρέμισε τον Fisher. Έτσι, το Sacramento πήγε την σειρά στο 3-2 και χρειαζόταν μια νίκη ακόμη για να πετάξει επιτέλους εκτός συνέχειας τους μισητούς Lakers, περνώντας στους τελικούς. Όλοι ήθελαν να πιστεύουν πως εκείνη ήταν η στιγμή τους...
Κάπως έτσι φτάσαμε στο 6 παιχνίδι, το οποίο αποτελεί ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα και πολυσυζητημένα στην ιστορία της λίγκας. Αναμφίβολα ήταν ένα -το λιγότερο- ύποπτο ματς, με την πλειονότητα των φιλάθλων να πιστεύει ακράδαντα πως ήταν στημένο. Τα όσα διαδραματίστηκαν στον συγκεκριμένο αγώνα δεν είναι δυνατό να καλυφθούν σε αυτό το κείμενο. Εν συντομία, οι έξω-αγωνιστικοί παράγοντες που κατά πολλούς επηρέασαν την έκβαση του αγώνα ήταν η ανάγκη του ίδιου του οργανισμού του NBA για την διεξαγωγή του έβδομου παιχνιδιού -με την πρόκριση της ομάδας με την μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη- για οικονομικούς λόγους (την στιγμή που οι Nets είχαν ήδη προκριθεί στο τελικό) και η συσχέτιση εκείνου του παιχνιδιού με την μετέπειτα αποκάλυψη του σκανδάλου του Tim Donaghy. Στο αγωνιστικό κομμάτι τώρα τα πράγματα δεν χρίζουν μεγάλης ανάλυσης -εκ πρώτης όψεως. Οι Lakers πήραν καθ' όλη την διάρκεια του παιχνιδιού πολλά περίεργα σφυρίγματα, με σχεδόν όσες φάσεις ήταν στο "50-50" να πηγαίνουν με το μέρος τους. Ακόμη, χαρακτηριστικό είναι ότι στην τέταρτη περίοδο εκτέλεσαν 27 βολές (!). Οι άρχοντες τις αναμέτρησης σε πολλά σημεία διόρθωναν προγενέστερα λάθος σφυρίγματα με νέες λανθασμένες αποφάσεις. Όλη αυτή η παρωδία -ή η εντεταλμένη αποστολή- κορυφώθηκε σε μια από τις τελευταίες φάσεις του αγώνα. Τότε με το σκορ στο 103-102 και 12.6 δευτερόλεπτα για την λήξη, οι διαιτητές έκλεισαν τα μάτια σε ένα ξεκάθαρο αντιαθλητικό φάουλ του Kobe στο Bibby, ο οποίος μάτωσε από το χτύπημα. Αντί, οι Kings να εκτελέσουν βολές και να αποκτήσουν την κατοχή της μπάλας για τα εναπομείναντα δευτερόλεπτα, έκαναν φάουλ στον Kobe για να παγώσει ο χρόνος, στέλνοντας εκείνον στην «γραμμή της φιλανθρωπίας». Το Sacramento παρά την κόντρα διαιτησία παρέμεινε ζωντανό μέχρι το τέλος, αλλά δεν κατάφερε να περάσει στους τελικούς, καθώς οι Lakers έκαναν το 3-3, στέλνοντας την σειρά στην πρωτεύουσα της California για ένα τελευταίο παιχνίδι.
Παρά την απογοήτευση και τον θυμό για την επίμαχη «σφαγή», οι Kings έπρεπε να ανασυνταχθούν και να κοιτάξουν το επόμενο καθοριστικό παιχνίδι. Ο Webber και ο Bibby κουβάλησαν την ομάδα τους, αλλά όπως αποδείχθηκε δεν ήταν αρκετό. Ο αγώνας πήγε στην παράταση, όπου οι Lakers σκότωσαν τα όνειρα των «Βασιλιάδων». Οι Kings δεν βρήκαν τα σουτ που ήθελαν, ευστοχώντας μόλις σε 2 από τα 20 τρίποντα που πήραν, και τις λύσεις που απαιτούνταν, με τους Stojakovic και Christie να ευστοχούν μόνο στις 5 από τις 23 προσπάθειες τους. Οι Lakers ολοκλήρωσαν την αποστολή τους και στους τελικούς, σκουπίζοντας τους New Jersey Nets, σημειώνοντας το three-peat. Από την άλλη μεριά η σεζόν έκλεισε άδοξα για τους Kings, με τους φίλους τους να ισχυρίζονται πως αν η διαιτησία ήταν ισορροπημένη στο περιβόητο Game-6, η ομάδα τους θα μπορούσε εύκολα να επιβληθεί των Nets στους τελικούς.
Οι τελευταίες ελπίδες για το πρωτάθλημα και ο τραυματισμός που σήμανε την αρχή του τέλους
Μετά το οδυνηρό και ανάξιο τέλος εκείνης της σεζόν οι Kings έπρεπε να ανασυγκροτηθούν και να κοιτάξουν την επόμενη χρονιά. Οι ιθύνοντες του οργανισμού -όπως ήταν λογικό- αποφάσισαν να μην προβούν σε σημαντικές ανακατατάξεις κατά την off-season. Άλλωστε είχαν μια πολύ καλή ομάδα και ένα ικανότατο προπονητή. Έτσι, εκείνο το καλοκαίρι αρκέστηκαν στις προσθήκες των βετεράνων Keon Clark και Jim Jackson. Στην κανονική περίοδο της σεζόν 2002-03 εξακολούθησαν να είναι μια από τις κορυφαίες ομάδες, σημειώνοντας 59 νίκες. Οι Webber και Stojakovic ήταν ξανά All-Stars και ο Bibby συνέχιζε να βελτιώνεται. Επομένως, οι ελπίδες για το πολυπόθητο πρωτάθλημα ήταν ακόμη υπαρκτές.
Στον πρώτο γύρο των playoffs, έστειλαν τους Jazz για διακοπές -και έβγαλαν τον Stockton σε σύνταξη- σε πέντε παιχνίδια. Στον δεύτερο γύρο διασταύρωσαν τα ξίφη τους με τους Mavericks. Στο πρώτο ματς της σειράς ο Webber κυριάρχησε, κάνοντας το 1-0 για την ομάδα του και δείχνοντας σε όλους πως είναι αποφασισμένος να οδηγήσει τους «Βασιλιάδες» στην «Γη της Επαγγελίας». Με τους Lakers να παρουσιάζουν σημάδια κόπωσης μετά από τρεις σερί κατακτήσεις, ο δρόμος φάνταζε ανοικτός για το Sacramento.
Στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς όμως, στις 8 Μαΐου του 2003, τα πάντα ανατράπηκαν και τίποτα δεν θα ήταν ξανά το ίδιο για τον οργανισμό από την California. Οι Mavs μπόρεσαν να εξασφαλίσουν την νίκη, παίρνοντας ένα μεγάλο προβάδισμά έναντι των αντιπάλων τους. Παρόλο που το παιχνίδι είχε ουσιαστικά κριθεί, οι Kings εξακολουθούσαν να παίζουν με τους βασικούς τους παίκτες. Όταν τρία λεπτά απέμεναν για την ολοκλήρωση της τρίτης περιόδου, η ατυχία χτύπησε με τραγικό τρόπο την πόρτα των Kings. Ο Bibby κατέβασε την μπάλα, στάθηκε στο τρίποντο και αντιλήφθηκε ένα κόψιμο του Webber για aley-opp. Πέταξε την λόμπα, αλλά ο Webber δεν σηκώθηκε ποτέ από το παρκέ. Έχοντας τραυματιστεί δίχως να έρθει σε επαφή με κάποιον αντίπαλο παρέμεινε για αρκετά λεπτά ακινητοποιημένος στο παρκέ. Αυτά τα λεπτά έμοιαζαν με αιωνιότητα για τους φίλους των Kings, οι οποίοι έβλεπαν τον ηγέτη της ομάδας τους να τραυματίζεται σοβαρά και τις ελπίδες τους για το δαχτυλίδι να εξανεμίζονται μέσα σε μια στιγμή. Ο Webber έφυγε από το γήπεδο με φορείο, έχοντας υποστεί ρήξη χιαστών, που θα τον κρατούσε εκτός γηπέδων για το υπόλοιπο της σεζόν. Δίχως αυτών οι Kings ήταν άλλη ομάδα, αλλά και πάλι κατάφεραν να πάνε την σειρά με το Dallas σε επτά παιχνίδια, χωρίς όμως να καταφέρουν να ολοκληρώσουν την απόλυτη έκπληξη. Από εκείνη την ημέρα είχε ξεκινήσει η αρχή του τέλους για τις ένδοξες μέρες του οργανισμού...
Η ύστατη αναλαμπή πριν την ολική κατάρρευση...
Ο Webber επέστρεψε στην αγωνιστική δράση τον Μάρτιο του 2004, αλλά δεν πραγματοποίησε το ηχηρό come-back, στο οποίο όλοι ήλπιζαν. Δεν ήταν ο ίδιος αθλητής, καθώς είχε χάσει την ταχύτητα και την αθλητικότητα του. Σαν να μην έφτανε αυτό η επάνοδος του επηρέασε αρνητικά την χημεία της ομάδας, καθώς εκείνος δεν μπορούσε πλέον να ακολουθήσει το γρήγορο ρυθμό παιχνιδιού των Kings, παγώνοντας πολλές φορές την ροή των επιθέσεων τους. Οι «Βασιλιάδες» σημείωσαν ένα ρεκόρ 12-12 έχοντας στην διάθεση τους τον άλλοτε ασταμάτητο power-forward και έτσι ολοκλήρωσαν την σεζόν με 55 νίκες και 27 ήττες, πέφτοντας στην τέταρτη θέση της δυτικής περιφέρειας.
Στον πρώτο γύρο απέκλεισαν το Dallas με 4-1 και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους Minesota Timperwolves του Kevin Garnett στον δεύτερο γύρο. Η σειρά ήταν αμφίρροπη και πήγε στα επτά παιχνίδια. Στο τελευταίο καθοριστικό ματς ο Webber στάθηκε μοιραίος για το Sacrmanto, καθώς αστόχησε στο τελευταίο τρίποντο, το οποίο θα έστελνε το ματς στην παράταση.
Οι απανωτές αναχωρήσεις και το ατέρμονο rebuilding
Την επόμενη χρονιά (2004-05) ο Webber άλλαξε το στυλ παιχνιδιού, προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα του σώματος του και βελτίωσε αισθητά την απόδοση του. Τότε σημείωσε All-Star νούμερα, δίχως να επιλεχθεί στο All-Star-Game. Μετά το All-Star-Break οι Kings ήταν ακόμη ανάμεσα στις πέντε καλύτερες ομάδες της περιφέρειας, αλλά είχαν ξεκινήσει σταδιακά να χειροτερεύουν. Έτσι, το front-office τους έκανε κάτι -το μέχρι τότε- αδιανόητο. Έστειλε την μέχρι πρότινος σημαία του οργανισμού με trade στους 76ers για χάρη κάποιων αδιάφορων ανταλλαγμάτων. Αυτή η απόφαση ήταν κατά πολλούς αψυχολόγητη, καθώς οι Kings ήταν σε θέση να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια για το δαχτυλίδι σε μια δυτική περιφέρεια εμφανώς αποδυναμωμένη.
Εκείνη η κίνηση άνοιξε το «ασκό του Αιόλου» με μια σωρεία αποχωρήσεων να ακολουθούν. Μέχρι την σεζόν 2006-07 ο μόνος παίκτης που είχε απομείνει από εκείνο το σύνολο, που πάλευε για το δακτυλίδι, ήταν ο Mike Bibby και με τον coach Adelman να έχει αποτελέσει παρελθόν. Οι Kings μετά τον τραυματισμό του Webber δεν πέρασαν ποτέ ξανά τον δεύτερο γύρο των playoffs και μέχρι σήμερα δεν έχουν καταφέρει να μπουν στην post-season ύστερα από την φυγή του coach Adelman. Ο Rick Adelman ήταν αναμφίβολα ο αρχιτέκτονας εκείνης της εκπληκτικής ομάδας και είναι σίγουρα ένας από τους πιο υποτιμημένους προπονητές της ιστορίας.
Έκτοτε ο οργανισμός του Sacramento ψάχνει να βρει την ταυτότητα του, όντας φερέφωνο της μετριότητας του, έχοντας περάσει σε φάση ολικής ανοικοδόμησης, τους καρπούς της οποίας ακόμη δεν έχει γευτεί....
COMMENTS