Με τον Καλάθη παρών-απών και κακές αμυντικές επιλογές, οι πράσινοι έφυγαν με άδεια τα χέρια από το Βελιγράδι.
Έχουμε μιλήσει άπειρες φορές για τις συνήθειες. Ε αυτή θα μπορούσε να είναι ακόμα μία φόρα που θα πρέπει να αναφερθούμε σε αυτές έστω και αν γινόμαστε εμμονικοί. Είναι σαν να έχεις χοληστερίνη να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να την ρίξεις και παρόλα αυτά να επιλέγεις να τρως πιτόγυρα και ό,τι λογής junk food τραβάει η όρεξή σου. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν δεν μπορεί να αποφύγει τις συνήθειες αυτές. Συνεχίζει σταθερά χωρίς να βελτιώνει έστω και τα πιο μικρά κομμάτια του παιχνιδιού του. Και όχι προφανώς η εξίσωση δεν είναι βελτίωση = μεταγραφή. Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσει μια μεταγραφή να αλλάξει αυτό που βλέπουμε. Άλλωστε μπήκαμε στον Φλεβάρη. Μεταγραφή 3 μηνών είναι 70% να αποτύχει, 30% να πετύχει. Ωστόσο είναι δεδομένο πως αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.
Εντάξει δεν θα μπω στην διαδικασία να ξεκινήσω from the very beginning της φετινής σεζόν. Τα τρωτά σημεία της ομάδας τα βλέπαμε, τα γράφαμε. Και είναι ακριβώς τα ίδια τα οποία τονίζουν όσοι γράφουν για μπάσκετ και τον Παναθηναϊκό τα τελευταία 4-5 χρόνια.
- Δεύτερο pg πίσω από Καλάθη δεν υπάρχει
- Rim Protector/Rebounder Center δεν υπάρχει
- 2 από του 4 γκαρντ δεν μπορούν να παίξουν μαζί.
- Αμυντική ταυτότητα δεν υπάρχει
Αυτά λοιπόν τα βασικά δυσλειτουργικά κομμάτια του τριφυλλιού τον ταλανίζουν σε κάθε ευκαιρία. Μπορεί η ομάδα επιθετικά να μπορεί να δημιουργήσει και να σκοράρει με μεγάλη συχνότητα, ωστόσο 0 εις το πηλίκον όταν η αμυντική της λειτουργία καταστρέφει οτιδήποτε καλό χτίζεται. Αφορμή προφανώς δεν είναι μόνο η εικόνα απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα. Ούτε καν η εμφάνιση απέναντι στην Βαλένθια. Αφορμή δεν είναι οι ήττες. Και σε καλές του μέρες ο Παναθηναϊκός δυσκολεύεται ιδιαίτερα να αντεπεξέλθει αμυντικά ακόμα και με αντιπάλους χαμηλότερου επιπέδου. Η λύση; Νομίζω ότι μιλάμε για μια ομάδα χτισμένη καθαρά για να μπορεί να σκοράρει πολλούς πόντους και όχι για να παίζει άμυνα. Το είπε και ο Πιτίνο. Οπότε; Οπότε υπομονή και γερό στομάχι από δω και πέρα.
Θα σταθώ σε αυτό που ανέφερε χτες ο Αμερικάνος κόουτς στην συνέντευξη τύπου. «Φτιάχνουμε το ένα χαλάει το άλλο» είπε και πραγματικά δεν μπορούσα να το «δω» αυτό που είπε. Δεν μπορούσα να δω τι ακριβώς έφτιαξε σε σχέση με τον προηγούμενο αγώνα, τουλάχιστον στα κομμάτια που η ομάδα αντιμετώπιζε θέματα. Για να γίνω λίγο πιο σαφής. Η εικόνα που έχουμε από τον Παναθηναϊκό ειδικά σε αγώνες που δεν πηγαίνουν καλά είναι πως δέχεται με τεράστια ευκολία σουτ έξω από τα 6.75. Στο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα όμως οι γηπεδούχοι τα έσπασαν. 5/26 μέτρησαν. Δεν έχασε από τα τρίποντα έστω και αν η μαχαιριά προήλθε από 3ποντη βόμβα του Πάντερ. Πάμε όμως ένα rewind μερικά δευτερόλεπτα νωρίτερα. Ο Περπέρογλου αστοχεί σε σουτ και ένα εύκολα φαινομενικά αμυντικό ριμπάουντ καταλήγει σε επιθετικό και από κει στον Πάντερ όπου έβαλε τέλος στα όνειρα του τριφυλλιού. Άρα σε μια μόνο φάση τι είδαμε; ΟΛΕΣ τις παθογένειες του Παναθηναϊκού την φετινή σεζόν.
Εγώ πάντως θέλω να πω και μια umpopular opinion πάνω στο θέμα. Το αμυντικό πρόβλημα της ομάδας μήπως δεν είναι μόνο θέμα ικανοτήτων; Μήπως δεν έχει να κάνει με την ατομική ή ομαδική προσπάθεια; Αυτό που δεν βγαίνει από το μυαλό μου είναι η φάση του Ράις. Κάνει τρίπλες, ο Τζένκινς αν θυμάμαι καλά του κάνει deflection, ο Ράις κρατάει την κατοχή με κόπο και στην συνέχεια ο Νταβίντοβατς έρχεται από πίσω του, κλέβει την μπάλα και καρφώνει, με τον Αμερικάνο να έχει μείνει να κοιτάει την παλάμη του. Αυτή η φάση τριγύριζε στο μυαλό μου σε όλο το υπόλοιπο του αγώνα, ακόμα και όταν τελείωσε ο αγώνας. Μου δείχνει τρομερή έλλειψη συγκέντρωσης. Και όταν πας σε μια τέτοια έδρα με τέτοια φιλοσοφία τότε θα χάσεις. Γενικά ο Παναθηναϊκός δείχνει σε πολλά διαστήματα μέσα σε έναν αγώνα να αποσυντονίζεται, να χαλάει το μυαλό του, να εφησυχάζει, να χάνει την συγκέντρωσή του. Προφανώς και έχουν όλες οι ομάδες δικαίωμα να πάθουν κάποια στιγμή μέσα σε έναν αγώνα ένα blackout. Όμως το να το παθαίνεις στα 2 από τα 4 δεκάλεπτα δεν είναι φυσιολογικό. Και προσωπικά θεωρώ πως η έλλειψη συγκέντρωσης είναι αυτή που δημιουργεί την κακή άμυνα, τις λανθασμένες επιλογές στην επίθεση, τα 18 λάθη!!!
Ας πάρουμε λοιπόν την εικόνα του πρώτου δεκαλέπτου και την εικόνα του τελευταίου. Έχει καμία σχέση ο Παναθηναϊκός των 2 αυτών περιόδων; Καμία. Είναι σαν να έκλεισες τον διακόπτη και να μην τον άνοιξες ξανά... Είναι αυτό που γράφω στον τίτλο: Έμεινες να κοιτάς την παλάμη σου...
Ακόμα ένα θέμα το οποίο με ενοχλεί, όχι μόνο στον Παναθηναϊκό αλλά γενικότερα, είναι η θολούρα. Αυτή που όταν σου ρίχνουν μπασκετικό ξύλο, αντιδράς έντρομος. Άντε να δεχτώ πως η διαιτησία άφησε το σκληρό παιχνίδι των Σέρβων σε αντίθεση τα πιο εύκολα σφυρίγματα που έδινε στους πράσινους. Ε και; Δεν μπορώ να βλέπω ομάδες που μόλις ο αντίπαλος παίζει λίγο πιο σκληρά από το κανονικό να θολώνουν και να μην μπορούν να εκτελέσουν, να μην μπορούν να αντιδράσουν, να υποπίπτουν σε χαζά λάθη. Να υποθέσω ότι και η έλλειψη συγκέντρωσης οφείλεται ως ενός σημείου και στο «ξύλο» που έτρωγαν; Για μένα το κάνει ακόμα χειρότερο.
Όταν λοιπόν βρίσκεσαι σε μια μέρα που ο καλύτερός σου παίκτης είναι εντελώς αρνητικός και ο Παπαπέτρου στο δεύτερο ημίχρονο δεν αγωνίζεται λόγω τραυματισμού, τότε δυστυχώς δεν έχεις πολλά να περιμένεις. Δεν πρόκειται να μπω στην διαδικασία να μιλήσω ξανά για τα κενά στο ρόστερ. Είναι χιλιοειπωμένα και από αυτό εδώ το blog χιλιογραμμένα. Θέλω να επικεντρωθώ στο τώρα και με τα δεδομένα που βλέπω τώρα. Και είναι πράγματα τα οποία δεν βλέπω να βελτιώνονται εδώ και αρκετά ματς. Το ανελέητο σφυροκόπημα που δέχεται η ομάδα έξω από τα 6.75 είναι ένα από αυτά. Και ήθελα να το γράψω αμέσως μετά τον εκτός έδρας αγώνα με την Αρμάνι. Σε εκείνο τον αγώνα βαρέθηκα να βλέπω τον Παναθηναϊκό να τρώει το ίδιο καλάθι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ακολούθησε ο αγώνας με την Μπάγερν όπου και εκεί οι Γερμανοί έβαζαν όλο το βράδυ ακριβώς τα ίδια σουτ, η Ζαλγκίρις που τακτικά ήταν ένα επίπεδο πάνω από τους προηγούμενους αντιπάλους, η Βιλερμπάν που αν δεν είχε πάρει μεγάλη διαφορά, το τέλος θα ήταν δραματικό, η Βαλένθια και τώρα ο Ερυθρός.
Πήγα τόσο πίσω και ίσως θα μπορούσα να πάω λίγο ακόμα πιο πίσω θέλοντας να δημιουργήσω μια εικόνα για τα ίδια καλάθια που έτρωγε το τριφύλλι. Ωστόσο θα ήθελα να δω να γίνεται και μια παρέμβαση από τον πάγκο. Γιατί προσωπικά παρά τα αρκετά time out που σπαταλήθηκαν επί της ουσίας κάτι διαφορετικό στον τρόπο της αντιμετώπισης της αντίπαλης επίθεσης, δεν είδα. Η ομάδα συνέχισε να έχει πρόβλημα στην αδύνατη πλευρά, τα close out συνέχισαν να γίνονται καθυστερημένα ή και καθόλου και τα τρίποντα έπεφταν right through. Σε αυτό πάντως που θα συμφωνήσω με τον κόουτς Πιτίνο είναι ότι η ομάδα φτιάχτηκε για να σκοράρει και όχι για να αμύνεται.
Ο σκοπός μου με όλα τα παραπάνω δεν είναι να κρίνω τον κόουτς Πιτίνο. Άνθρωπος είναι λάθη θα κάνει όπως κάνουν όλοι. Αλίμονο. Όμως είναι μια πραγματικότητα που την βλέπουμε κάθε βδομάδα στις οθόνες μας. Ο Αμερικάνος κόουτς έχει βάλει στοιχεία στο παιχνίδι της ομάδας που δεν υπήρχαν, έχει αλλάξει την ψυχολογία των παικτών και επί τον ημερών του το πρόσωπο της ομάδας είναι σαφώς ανώτερο από αυτό που έδειχνε ο προκάτοχός του. Λάθη όμως γίνονται. Προσωπικό αδυνατώ να καταλάβω το συνεχόμενο παρκάρισμα του Ουάιλι. Όχι ότι είναι σωτήρας και μόλις μπει θα αλλάξει την ομάδα. Δεν εννοώ αυτό. Όμως είναι ένας παίκτης που καλώς ή κακώς είναι ο μόνος που διαθέτει κάποια στοιχεία από αυτά που ψάχνει η ομάδα. Μπορεί να μην έχει ακόμα το αμυντικό φίλτρο που επιβάλλεται να έχει κάποιος στην Ευρωλίγκα, ωστόσο έχει την αθλητικότητα, το άλμα, την ταχύτητα και το ύψος για να μπορέσει να είναι αμυντικά επαρκής. Καταλαβαίνω απόλυτα ότι ο κόουτς τον θεωρεί 4άρι, όμως ένεκα των συνθηκών πιστεύω ότι μπορεί να φανεί χρήσιμος. Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον Παππά. Τον είδαμε βέβαια τον Έλληνα γκαρντ απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα και ήταν απόλυτα θετικό προς έκπληξή μας.
Γενικά μεσούσης της σεζόν δεν είμαι υπέρ των μεταγραφών. Δεν πιστεύω καταρχήν ότι υπάρχουν παίκτες που θα έρθουν και πέρα από ένα extra boost θα αλλάξουν εξ ολοκλήρου την ομάδα. Κάποια στιγμή ακούστηκε πως πέρα από τον Ράουτινς, η ομάδα πάει να πάρει ακόμα ένα γκαρντ και ακόμα έναν ψηλό. Όσο και να τους χρειάζεται αυτούς τους παίκτες δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. 3 μεταγραφές από τον Γενάρη και μετά για μένα κάνουν ομάδες που έχουν σοβαρά προβλήματα τραυματισμού όπως η Μακάμπι. Αν τις κάνουν ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός δείχνουν ότι ο καλοκαιρινός σχεδιασμός πήγε περίπατο. Γι'αυτό αναφέρθηκα σε 2 παίκτες όπως ο Ουάιλι και ο Παππάς. Είναι 2 παίκτες που παίζουν στις θέσεις που η ομάδα χρειάζεται κάτι έξτρα, έχουν περίπου τα χαρακτηριστικά που έχει ανάγκη η ομάδα και βρίσκονται ήδη στο ρόστερ. Δεν λέω πως θα είναι αποδοτικοί ή αυτοί που θα αλλάξουν την εικόνα, ωστόσο χωρίς να χρησιμοποιούνται δεν ξέρουμε πόσο θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Το rotation έχει κλείσει επικίνδυνα και ήδη τα πρώτα προβλήματα κούρασης φαίνονται. Ο Καλάθης ήταν σκιά του εαυτού του απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα και μάλιστα πριν ακόμα οι αντίπαλοι αρχίσουν να τον παίζουν σκληρά. Οπότε από την στιγμή που μεταγραφή έγινε και οι 2 ακόμα προσθήκες είναι υπερβολή, είναι μονόδρομος η αξιοποίηση και ενεργοποίηση περισσότερων παικτών.
Εν κατακλείδι η εικόνα του Παναθηναϊκού χρειάζεται βελτίωση. Δεν ξέρω αν έχει σημασία η θέση που θα καταλάβει, καθώς με μειονέκτημα έδρας τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Για μένα περισσότερη σημασία έχει να διορθωθούν οι ανορθογραφίες και τα κενά διαστήματα που παρουσιάζει και να εμφανίσει στα νοκ-άουτ ένα καλύτερο πρόσωπο. Ακολουθεί ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα με αντιπάλους όλες τις ομάδες της πρώτης 5άδας. Αυτοί οι αγώνες είναι πολύ μεγάλα τεστ για να δούμε αν οι πράσινοι μπορούν να αναβαθμίσουν το παιχνίδι τους, αν μπορούν να αντέξουν αυτούς τους ρυθμούς και φυσικά να δείξουν σε όλους ότι είναι μια ομάδα που πρέπει να υπολογίζουν και όχι μια ομάδα που απλά κοιτάει την παλάμη της...
Εγώ πάντως θέλω να πω και μια umpopular opinion πάνω στο θέμα. Το αμυντικό πρόβλημα της ομάδας μήπως δεν είναι μόνο θέμα ικανοτήτων; Μήπως δεν έχει να κάνει με την ατομική ή ομαδική προσπάθεια; Αυτό που δεν βγαίνει από το μυαλό μου είναι η φάση του Ράις. Κάνει τρίπλες, ο Τζένκινς αν θυμάμαι καλά του κάνει deflection, ο Ράις κρατάει την κατοχή με κόπο και στην συνέχεια ο Νταβίντοβατς έρχεται από πίσω του, κλέβει την μπάλα και καρφώνει, με τον Αμερικάνο να έχει μείνει να κοιτάει την παλάμη του. Αυτή η φάση τριγύριζε στο μυαλό μου σε όλο το υπόλοιπο του αγώνα, ακόμα και όταν τελείωσε ο αγώνας. Μου δείχνει τρομερή έλλειψη συγκέντρωσης. Και όταν πας σε μια τέτοια έδρα με τέτοια φιλοσοφία τότε θα χάσεις. Γενικά ο Παναθηναϊκός δείχνει σε πολλά διαστήματα μέσα σε έναν αγώνα να αποσυντονίζεται, να χαλάει το μυαλό του, να εφησυχάζει, να χάνει την συγκέντρωσή του. Προφανώς και έχουν όλες οι ομάδες δικαίωμα να πάθουν κάποια στιγμή μέσα σε έναν αγώνα ένα blackout. Όμως το να το παθαίνεις στα 2 από τα 4 δεκάλεπτα δεν είναι φυσιολογικό. Και προσωπικά θεωρώ πως η έλλειψη συγκέντρωσης είναι αυτή που δημιουργεί την κακή άμυνα, τις λανθασμένες επιλογές στην επίθεση, τα 18 λάθη!!!
Ας πάρουμε λοιπόν την εικόνα του πρώτου δεκαλέπτου και την εικόνα του τελευταίου. Έχει καμία σχέση ο Παναθηναϊκός των 2 αυτών περιόδων; Καμία. Είναι σαν να έκλεισες τον διακόπτη και να μην τον άνοιξες ξανά... Είναι αυτό που γράφω στον τίτλο: Έμεινες να κοιτάς την παλάμη σου...
Ακόμα ένα θέμα το οποίο με ενοχλεί, όχι μόνο στον Παναθηναϊκό αλλά γενικότερα, είναι η θολούρα. Αυτή που όταν σου ρίχνουν μπασκετικό ξύλο, αντιδράς έντρομος. Άντε να δεχτώ πως η διαιτησία άφησε το σκληρό παιχνίδι των Σέρβων σε αντίθεση τα πιο εύκολα σφυρίγματα που έδινε στους πράσινους. Ε και; Δεν μπορώ να βλέπω ομάδες που μόλις ο αντίπαλος παίζει λίγο πιο σκληρά από το κανονικό να θολώνουν και να μην μπορούν να εκτελέσουν, να μην μπορούν να αντιδράσουν, να υποπίπτουν σε χαζά λάθη. Να υποθέσω ότι και η έλλειψη συγκέντρωσης οφείλεται ως ενός σημείου και στο «ξύλο» που έτρωγαν; Για μένα το κάνει ακόμα χειρότερο.
Όταν λοιπόν βρίσκεσαι σε μια μέρα που ο καλύτερός σου παίκτης είναι εντελώς αρνητικός και ο Παπαπέτρου στο δεύτερο ημίχρονο δεν αγωνίζεται λόγω τραυματισμού, τότε δυστυχώς δεν έχεις πολλά να περιμένεις. Δεν πρόκειται να μπω στην διαδικασία να μιλήσω ξανά για τα κενά στο ρόστερ. Είναι χιλιοειπωμένα και από αυτό εδώ το blog χιλιογραμμένα. Θέλω να επικεντρωθώ στο τώρα και με τα δεδομένα που βλέπω τώρα. Και είναι πράγματα τα οποία δεν βλέπω να βελτιώνονται εδώ και αρκετά ματς. Το ανελέητο σφυροκόπημα που δέχεται η ομάδα έξω από τα 6.75 είναι ένα από αυτά. Και ήθελα να το γράψω αμέσως μετά τον εκτός έδρας αγώνα με την Αρμάνι. Σε εκείνο τον αγώνα βαρέθηκα να βλέπω τον Παναθηναϊκό να τρώει το ίδιο καλάθι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ακολούθησε ο αγώνας με την Μπάγερν όπου και εκεί οι Γερμανοί έβαζαν όλο το βράδυ ακριβώς τα ίδια σουτ, η Ζαλγκίρις που τακτικά ήταν ένα επίπεδο πάνω από τους προηγούμενους αντιπάλους, η Βιλερμπάν που αν δεν είχε πάρει μεγάλη διαφορά, το τέλος θα ήταν δραματικό, η Βαλένθια και τώρα ο Ερυθρός.
Πήγα τόσο πίσω και ίσως θα μπορούσα να πάω λίγο ακόμα πιο πίσω θέλοντας να δημιουργήσω μια εικόνα για τα ίδια καλάθια που έτρωγε το τριφύλλι. Ωστόσο θα ήθελα να δω να γίνεται και μια παρέμβαση από τον πάγκο. Γιατί προσωπικά παρά τα αρκετά time out που σπαταλήθηκαν επί της ουσίας κάτι διαφορετικό στον τρόπο της αντιμετώπισης της αντίπαλης επίθεσης, δεν είδα. Η ομάδα συνέχισε να έχει πρόβλημα στην αδύνατη πλευρά, τα close out συνέχισαν να γίνονται καθυστερημένα ή και καθόλου και τα τρίποντα έπεφταν right through. Σε αυτό πάντως που θα συμφωνήσω με τον κόουτς Πιτίνο είναι ότι η ομάδα φτιάχτηκε για να σκοράρει και όχι για να αμύνεται.
Ο σκοπός μου με όλα τα παραπάνω δεν είναι να κρίνω τον κόουτς Πιτίνο. Άνθρωπος είναι λάθη θα κάνει όπως κάνουν όλοι. Αλίμονο. Όμως είναι μια πραγματικότητα που την βλέπουμε κάθε βδομάδα στις οθόνες μας. Ο Αμερικάνος κόουτς έχει βάλει στοιχεία στο παιχνίδι της ομάδας που δεν υπήρχαν, έχει αλλάξει την ψυχολογία των παικτών και επί τον ημερών του το πρόσωπο της ομάδας είναι σαφώς ανώτερο από αυτό που έδειχνε ο προκάτοχός του. Λάθη όμως γίνονται. Προσωπικό αδυνατώ να καταλάβω το συνεχόμενο παρκάρισμα του Ουάιλι. Όχι ότι είναι σωτήρας και μόλις μπει θα αλλάξει την ομάδα. Δεν εννοώ αυτό. Όμως είναι ένας παίκτης που καλώς ή κακώς είναι ο μόνος που διαθέτει κάποια στοιχεία από αυτά που ψάχνει η ομάδα. Μπορεί να μην έχει ακόμα το αμυντικό φίλτρο που επιβάλλεται να έχει κάποιος στην Ευρωλίγκα, ωστόσο έχει την αθλητικότητα, το άλμα, την ταχύτητα και το ύψος για να μπορέσει να είναι αμυντικά επαρκής. Καταλαβαίνω απόλυτα ότι ο κόουτς τον θεωρεί 4άρι, όμως ένεκα των συνθηκών πιστεύω ότι μπορεί να φανεί χρήσιμος. Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον Παππά. Τον είδαμε βέβαια τον Έλληνα γκαρντ απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα και ήταν απόλυτα θετικό προς έκπληξή μας.
Γενικά μεσούσης της σεζόν δεν είμαι υπέρ των μεταγραφών. Δεν πιστεύω καταρχήν ότι υπάρχουν παίκτες που θα έρθουν και πέρα από ένα extra boost θα αλλάξουν εξ ολοκλήρου την ομάδα. Κάποια στιγμή ακούστηκε πως πέρα από τον Ράουτινς, η ομάδα πάει να πάρει ακόμα ένα γκαρντ και ακόμα έναν ψηλό. Όσο και να τους χρειάζεται αυτούς τους παίκτες δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. 3 μεταγραφές από τον Γενάρη και μετά για μένα κάνουν ομάδες που έχουν σοβαρά προβλήματα τραυματισμού όπως η Μακάμπι. Αν τις κάνουν ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός δείχνουν ότι ο καλοκαιρινός σχεδιασμός πήγε περίπατο. Γι'αυτό αναφέρθηκα σε 2 παίκτες όπως ο Ουάιλι και ο Παππάς. Είναι 2 παίκτες που παίζουν στις θέσεις που η ομάδα χρειάζεται κάτι έξτρα, έχουν περίπου τα χαρακτηριστικά που έχει ανάγκη η ομάδα και βρίσκονται ήδη στο ρόστερ. Δεν λέω πως θα είναι αποδοτικοί ή αυτοί που θα αλλάξουν την εικόνα, ωστόσο χωρίς να χρησιμοποιούνται δεν ξέρουμε πόσο θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Το rotation έχει κλείσει επικίνδυνα και ήδη τα πρώτα προβλήματα κούρασης φαίνονται. Ο Καλάθης ήταν σκιά του εαυτού του απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα και μάλιστα πριν ακόμα οι αντίπαλοι αρχίσουν να τον παίζουν σκληρά. Οπότε από την στιγμή που μεταγραφή έγινε και οι 2 ακόμα προσθήκες είναι υπερβολή, είναι μονόδρομος η αξιοποίηση και ενεργοποίηση περισσότερων παικτών.
Εν κατακλείδι η εικόνα του Παναθηναϊκού χρειάζεται βελτίωση. Δεν ξέρω αν έχει σημασία η θέση που θα καταλάβει, καθώς με μειονέκτημα έδρας τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Για μένα περισσότερη σημασία έχει να διορθωθούν οι ανορθογραφίες και τα κενά διαστήματα που παρουσιάζει και να εμφανίσει στα νοκ-άουτ ένα καλύτερο πρόσωπο. Ακολουθεί ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα με αντιπάλους όλες τις ομάδες της πρώτης 5άδας. Αυτοί οι αγώνες είναι πολύ μεγάλα τεστ για να δούμε αν οι πράσινοι μπορούν να αναβαθμίσουν το παιχνίδι τους, αν μπορούν να αντέξουν αυτούς τους ρυθμούς και φυσικά να δείξουν σε όλους ότι είναι μια ομάδα που πρέπει να υπολογίζουν και όχι μια ομάδα που απλά κοιτάει την παλάμη της...
COMMENTS