Ξεκίνημα με το δεξί για τον Παναθηναϊκό που κέρδισε με 87-82 στο ΟΑΚΑ τον Ερυθρό Αστέρα.
Αν και έχω καιρό να γράψω κάτι για τον Παναθηναϊκό, θεωρώ ότι όσοι με διάβαζαν, ξέρουν πάνω κάτω τον τρόπο που σκέφτομαι για το μπάσκετ, για την ομάδα, για τον κόουτς που έχουμε αυτή τη στιγμή, για το μπάσκετ που πρεσβεύει, καθώς και για κάποιους από τους παίκτες που απαρτίζουν το φετινό ρόστερ. Πάντα κάθε κριτική και κάθε ανάλυση γίνεται καλόπιστα και φυσικά με βάση τον τρόπο που παίζει η ομάδα, σε συνάρτηση με τον τρόπο που θα μπορούσε να αγωνιστεί. Γιατί γίνεται αυτός ο πρόλογος; Προφανώς γιατί έχω την ανάγκη να συστηθώ ξανά και δεύτερον γιατί η χρονιά θα είναι εντελώς διαφορετική από τις προηγούμενες και νοιώθω ότι έχει να μας δώσει αρκετό ζουμί. Πάμε λοιπόν.
Η σεζόν ξεκίνησε λοιπόν και επίσημα για το τριφύλλι και μετά από την εύκολη νίκη επί της ΑΕΚ στο πρωτάθλημα, είχε νικηφόρο ξεκίνημα και για την Ευρωλίγκα απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα. Είναι πάρα πολύ εύκολο να μπω στην διαδικασία να γράψω τι μου άρεσε και τι δεν μου άρεσε ειδικά στον ευρωπαϊκό αγώνα, ωστόσο δεν θέλω να μπω σε διαδικασία εύκολης κριτικής ακόμα. Η σεζόν μόλις ξεκίνησε με κάποια δεδομένα:1) Παγκόσμιο πρωτάθλημα, 2) αρκετοί παίκτες της ομάδας συμμετείχαν σε αυτό με ότι αυτό συνεπάγεται και 3) αρκετά νέα πρόσωπα που χρειάζονται μια περίοδο χάριτος ώστε να μπουν σωστά στο πλάνο που έχει επιλέξει ο κόουτς Πεδουλάκης για την φετινή ομάδα. Οπότε για σήμερα θα αρκεστώ στα πρόσωπα αλλά και στους τρόπους που θα ήθελα να τους δω να αξιοποιούνται και τα την διάρκεια του φετινού μαραθωνίου.
Μια σχέση που πρέπει να χτιστεί σε αμοιβαίους συμβιβασμούς.
Στην πρεμιέρα λοιπόν της Ευρωλίγκας όλα τα μάτια ήταν λογικά στραμμένα πάνω στον Τζίμερ Φρεντέτ. Και πως να μην είναι άλλωστε όταν έχει γίνει τόσο ντόρος γύρω από το όνομά του και έχουν ξοδευτεί τόσα χρήματα για την απόκτησή του. Παρένθεση πρώτη: Θεωρώ πως τέτοιοι παίκτες δεν ταιριάζουν στον κόουτς Πεδουλάκη (έχοντας και μια μίνι εικόνα από την συνύπαρξή του με τον Καπόνο) και ήδη η σεζόν ξεκινάει με ένα τεράστιο στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Θεωρώ πως ο Αμερικάνος γκαρντ είναι ένας παίκτης ενστίκτου και ο Πεδουλάκης είναι ένας προπονητής που θέλει να λειτουργεί η ομάδα by the book, στο κομμάτι της τακτικής. Κλείνει η παρένθεση. Απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα λοιπόν ο Φρεντέτ δεν έκανε αυτό που περίμεναν όλοι να κάνει (ακόμα και οι δημοσιογράφοι της Nova που μόνο σαμπάνιες δεν άνοιξαν στο πρώτο εύστοχό του σουτ από τα 6.75), δεν σούταρε ασταμάτητα, δεν βομβάρδισε από τα 9 μέτρα. Έκανε όμως αυτό που λείπει εδώ και πάρα πολλά χρόνια από την ομάδα.
Διαβάζοντας σωστά τον τρόπο που η αντίπαλη άμυνα αποφάσισε να τον μαρκάρει, ο Φρεντέτ είχε την οξυδέρκεια να μην εκβιάσει καταστάσεις, να μοιράσει σωστά την μπάλα, δημιουργώντας τελικά πλεονέκτημα στην επίθεση της ομάδας. Είναι γεγονός πως οι αντίπαλοι θα αντιμετωπίσουν τον 30χρονο γκαρντ με αρκετές παγίδες και overplay όταν βρίσκεται στο παρκέ καθώς το φαρμακερό του σουτ είναι ακριβώς αυτό που θέλουν να του κόψουν. Όμως απέναντι στην ομάδα του Μίλαν Τόμιτς έδειξε μια και όχι τόσο διαφημισμένη πλευρά του παιχνιδιού του. Κράτησε σωστά την μπάλα, βρήκε την έξτρα πάσα όταν υπήρξε ανισορροπία στην άμυνα του Αστέρα, ενώ μοίρασε και μια ασίστ όταν όλοι περίμεναν να σουτάρει. Γενικότερα σαν πρώτη εικόνα του παίκτη στο ευρωπαϊκό του ντεμπούτο είδαμε άκρως θετικά στοιχεία, υπάρχει όμως ένα μεγάλο ερωτηματικό αναφορικά με το αν αυτό είναι πραγματικά αυτό που περιμένουμε ή αυτό που μπορεί να δώσει ο Αμερικάνος.
Και για να κλείσω με το ερωτηματικό που δημιουργείτε υπό αυτές τις συνθήκες. Ο Φρεντέτ παραμένει ένας άγνωστος Χ για την Ευρώπη. Ξέραμε πως έπαιζε στο NBA και την Κίνα. Ξέρουμε ότι είναι φτιαγμένος για να εκτελεί και να έχει την μπάλα στα χέρια του δημιουργώντας το δικό του σουτ. Η προοπτική που δείχνει ο Πεδουλάκης στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας προφανώς δεν μπορεί να έχει προτεραιότητα απλά έναν παίκτη. Οπότε αρκεί για να έχει θετική συνεισφορά; Νομίζω ότι πρέπει να βρεθεί κάτι ενδιάμεσο. Προφανώς η Ευρωλίγκα δεν είναι Κίνα και προφανώς ο τρόπος που αγωνίζονται οι ομάδες απέχει κατά πολύ. Για να γίνει αποδοτικό αυτό το κοκτέιλ πρέπει και οι 2 πλευρές να βρεθούν κάπου στην μέση. Να μπορέσει ο Πεδουλάκης να ενσωματώσει στο «σύστημα» τον Αμερικάνο χωρίς παράλληλα να τον ευνουχίσει, αλλά και ο Φρεντέτ να τιθασεύσει εν μέρη το ένστικτό του μπαίνοντας στην λειτουργία μιας σωστά οργανωμένης ομάδας. Πρώτο δείγμα πάντως θετικό.
Δουλειά δουλειά δουλειά
Προφανώς από την αναμέτρηση με την σερβική ομάδα δεν περίμενα να δω κάτι το εντυπωσιακό. Είπαμε η αρχή της σεζόν κρύβει αρκετά δικαιολογημένα εμπόδια. Αυτό όμως που προσωπικά περιμένω να δω είναι βελτίωση στην λειτουργία των ψηλών. Η τριάδα Παπαγιάννης, Ουάιλι, Βουγιούκας (DNP ο Μπέντιλ) έδειξε πως ο δρόμος είναι σχετικά τραχύς. Ξεκινώντας από τον Αμερικάνο αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι πως δεν έχει ακόμα κατανοήσει την τακτική του κόουτς Πεδουλάκη. Σίγουρα φάνηκε να έχει άγχος στην πρεμιέρα του σε μια μεγάλη ομάδα, ωστόσο έκανε λάθη που ο Γκιστ τα τιμώρησε εύκολα. Είχε αργές περιστροφές, είχε κακό recover όταν έβγαινε για hedge out, λανθασμένες αλληλοκαλύψεις, ακόμα και λανθασμένες θέσεις μέσα στο ζωγραφιστό. Φαίνεται να χρειάζεται αρκετό χρόνο ώστε να κατανοήσει την αμυντική τακτική, όμως δεν ξέρω πόσο χρόνο έχει ο Παναθηναϊκός διαθέσιμο.
Για τους 2 Έλληνες σέντερ τα πράγματα είναι λίγο πολύ δεδομένα. Ο Ίαν Βουγιούκας είναι ένας τιμιότατος παίκτης που αξίζει κάθε λεπτό συμμετοχής που παίρνει. Έχει την εξυπνάδα να μπορεί να πασάρει, είναι αποδοτικός όταν παίρνει προσπάθειες, όμως είναι για περιορισμένο χρόνο. Και φτάνουμε στο project Παπαγιάννη. Πρέπει καταρχήν να παραδεχτούμε πως η γραμμή των ψηλών χτίστηκε έτσι με σκοπό να βρει χώρο να ξεπεταχθεί ο νεαρός σέντερ. Υπό αυτή την παραδοχή το βάρος που πέφτει στον Παπαγιάννη είναι δεδομένο. Δεν είναι τυχαία τα γκάζια του προπονητή του για τα παραπανίσια κιλά έπειτα από το παγκόσμιο της Κίνας. Στην πρεμιέρα λοιπόν έδειξε ακριβώς αυτό που ξέρουμε. Ασυναγώνιστος πάνω από την στεφάνη, αξιοπρεπέστατος στο 1vs1 με τους αντίπαλους ψηλούς, πολύ καλό rim protection. Όμως η μεγάλη του αδυναμία είναι τέτοια που πάντα θα υπάρχει μελανό σημείο στην εξέλιξη του, στον χρόνο συμμετοχής του και στα στατιστικά του αν δεν δουλευτεί.
Η αδυναμία του να αμυνθεί σωστά σε καταστάσεις pick and roll είναι τέτοια που πάντα θα στοχεύετε από τον αντίπαλο προπονητή. Θεωρείτε ότι είναι τυχαία η αναφορά του Πεδουλάκη στα κιλά του; Προφανώς και όχι. Με το ύψος του είναι δεδομένο ότι δεν θα μπορέσει ποτέ εύκολα να ακολουθήσει παίκτες στα πόδια, ακόμα και να κάνει το τέλειο recover όταν θα χρειαστεί να αμυνθεί στην πάσα έπειτα από pnr. Ωστόσο ένα κορμί ύψους 2.20 χρειάζεται αρκετή δουλειά ώστε να μπορέσει απλά να είναι ικανοποιητικός σε αυτή την άμυνα. Το είδαμε στο παγκόσμιο, το είδαμε και με τον Ερυθρό Αστέρα. Η στόχευση του αντιπάλου όταν βρίσκεται στο παρκέ ο Παπαγιάννης είναι ξεκάθαρη και είναι τα αργά του πόδια. Ο μικρός αυτή τη στιγμή έχει την ευτυχία να έχει για προπονητή αυτόν που ουσιαστικά τον ανακάλυψε και του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί σε αυτό το επίπεδο. Είναι μια τεράστια ευκαιρία για τον ίδιο να δουλέψει και να εξελίξει το παιχνίδι του.
Συνολικά δεν ξέρω τι θα προσθέσει στο παιχνίδι της ομάδας ο Μπέντιλ όταν αρχίσει να έχει ρόλο στην ομάδα. Αυτό που ξέρω και βλέπω είναι ότι η πράσινη frontline έχει ορισμένα project που αξίζουν, ωστόσο έχει τεράστια έλλειψη σε εμπειρία σε αυτό το επίπεδο και όλο αυτό δημιουργεί μια αβεβαιότητα. Είναι κάτι το οποίο φαινόταν πριν καν ξεκινήσουν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις. Με όλες τις κινήσεις συμφωνώ, με την λογική των μεταγραφών συμφωνώ, αλλά προσωπικά πάντα επιθυμώ τα «στοιχήματα» να μην είναι πολλά μαζεμένα. Γιατί αν προσθέσουμε και τον Μήτογλου στην εξίσωση των ψηλών τότε έχουμε: Παπαγιάννη, Μήτογλου, Μπέντιλ και Ουάλι να χρειάζεται όχι μόνο ανεβάσουν την απόδοσή τους, αλλά να εξελίξουν και το παιχνίδι τους. Δύσκολα πράγματα αλλά όχι ακατόρθωτα. Απλά θέλει πολύ δουλειά και ιδρώτα.
Σε μέσες άκρες αυτά θα ήθελα να δω από την φετινή ομάδα που χτίζει ο Πεδουλάκης. Μια ορθολογική αξιοποίηση του Φρεντέτ χωρίς Πεδουλάκης και Φρεντέτ να χρειαστεί να χάσουν την ταυτότητά τους και να αλλάξουν σε τεράστιο ποσοστό τις νόρμες τους, τους ψηλούς της ομάδας να αρχίσουν να ανεβάζουν απόδοση και να εξελίσσουν το παιχνίδι τους σταδιακά μέσα στην σεζόν (αν δεν το κάνουν ο 22χρονος Παπαγιάννης, ο 23χρονος Μήτογλου, ο 24χρονος Μπέντιλ και ο 25χρονος Ουάιλι, τότε ποιοι πρέπει να το κάνουν;) (μην γελιόμαστε, ο Αστέρας παρέταξε σχεδόν μόνο τον Γκιστ στα σέντερ του τριφυλλιού ο οποίος σκόραρε πολύ εύκολους πόντους, απέναντι σε πιο πλήρεις frontline ομάδων όπως η Φενέρ, η Ρεάλ κλπ. οι πράσινοι ψηλοί θα τα βρουν μπαστούνια). Αυτά τα 2 για αρχή είναι για μένα τα πιο σημαντικά πράγματα που πιθανά θα κρίνουν και την έκβαση της φετινής σεζόν. Τακτικά τον κόουτς Αργύρη τον ξέρουμε και φανταζόμαστε πως μπορεί να χτίσει την ομάδα. Και project/prospects έχουμε, και επιθετικά όπλα έχουμε και αμυντικά όπλα έχουμε, και τον Νικ Καλάθη έχουμε. Η σεζόν μόλις άρχισε και αναμένετε να είναι άκρως ενδιαφέρουσα.
ΥΓ: Προσωπικά τον Γκιστ θα τον ήθελα και φέτος στην ομάδα. Η συνέντευξή του στο SDNA για όποιον δεν την έχει διαβάσει είναι MUST! Ότι δεν είναι center το ξέραμε, φαινόταν και το έγραφα συχνότατα τα τελευταία χρόνια. Το πόσο πολύ τον επηρέασε στο παιχνίδι του όμως δεν μπορούσα να το φανταστώ.
ΥΓ2: Για Ράις και Τζόνσον τα πράγματα είναι απλά. Θα πω και γω αυτό που κυκλοφορεί ευρέως: Πέρσι έμπαινε ο Λεκαβίτσιους και φέτος μπαίνει ο Ράις. Ο Τζόνσον είναι η ήρεμη δύναμη, ο παίκτης που θα κάνει την αθόρυβη δουλειά χωρίς να τον πάρει πρέφα κανείς. Ιδανικό fit στην ομάδα. Και οι anti-star είναι υπερχρήσιμοι.
COMMENTS