Παναθηναϊκός: Τίποτα δεν είναι τυχαίο!

Ομάδα χωρίς ταυτότητα, παίρνει πάντα αυτό που της αξίζει.

Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη πάυει να είναι σύμπτωση. Δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς με αυτό. Και όταν το βλέπεις να έρχεται ξανά τότε σίγουρα δεν μπορείς να το θεωρείς τυχαίο. Μια η Βιλερμπάν, μια η Αρμάνι ακόμα και το 17-0 σερί του ΠΑΟΚ, δείχνουν ότι το αμυντικό μοτίβο του Παναθηναϊκού από κάπου μπάζει. Είναι όμως μόνο η άμυνα το πρόβλημα του τριφυλλιού; Είναι η μόνη δυσλειτουργία που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον σύλλογο; Προφανώς όχι. Κάτι δεν λειτουργεί σωστά και όσες δικαιολογίες και να υπάρχουν την δεδομένη χρονική περίοδο, κάποια πράγματα είναι εκτός λογικής και δεν χρήζουν δικαιολογιών.

Copy paste 

Το να χάνεις από την κάθε Βιλερμπάν, ή την κάθε Αρμάνι δεν είναι αυτόματα κακό. Άσχημες βραδιές, κακές επιλογές, αστοχία, έλλειψη συγκέντρωσης, μειωμένες αποδόσεις, δεν είναι δύσκολο να συμβούν ειδικά όταν έχεις να κάνεις με ένα σύνολο παικτών. Η ουσία είναι όμως πως σε κάθε τι στραβό υπάρχει η διαφαίνεται σε έναν αγώνα, στον επόμενο θα πρέπει να διορθώνεται ή να βελτιώνεται. Επί της ουσίας τα 2 ματς με τους Γάλλους και τους Ιταλούς ήταν μια κόπια ως προς τον τρόπο που ήρθε η ήττα, αλλά και ακόμα μια πιστή αντιγραφή όλων τον θεμάτων που αντιμετωπίζει ο Παναθηναϊκός. Μπορεί η εξέλιξη των αγώνων να είχε μια μικρή απόκλιση, αλλά πέρα από το αποτέλεσμα, ακόμα και ο τρόπος ήταν τραγικά ίδιος.

Μπορώ να βρω πολλές δικαιολογίες για την αγωνιστική κατάσταση της ομάδας. Μπορώ να δικαιολογήσω αρκετά από αυτά που βλέπω να ξετυλίγονται στο παρκέ από τον Παναθηναϊκό. Όμως κάποια πράγματα είναι λίγο δυσνόητα, που όσο άσχετος και να είμαι με το άθλημα, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από απλή λογική για να τα δω. Μπορώ να κατανοήσω την έλλειψη χημείας που την δεδομένη χρονική περίοδο είναι ανύπαρκτη. Μπορώ να δεχτώ τη δικαιολογία ότι αρκετοί παίκτες έλειπαν στο παγκόσμιο της Κίνας και ακόμα βρίσκονται σε χαμηλές πτήσεις. Μπορώ να ασπαστώ το γεγονός πως κάποιοι παίζουν για πρώτη φορά στην Ευρώπη και θέλουν χρόνο μέχρι να αντιληφθούν πλήρως πως παίζεται το μπάσκετ στα δικά μας μέρη. Όμως αυτά συνιστούν ένα μικρό κομμάτι από αυτό που βλέπουμε. Μήπως είναι η πρώτη φορά που οι πράσινοι έχουν να εντάξουν νέους παίκτες στο ρόστερ; Μήπως ο Φρεντέτ και ο Τζόνσον είναι οι πρώτοι Αμερικάνοι παίκτες που κάνουν rookie season στην Ευρωλίγκα; Ή μήπως ο Παπαγιάννης και ο Παπαπέτρου ήταν οι μόνοι παίκτες από τις 18 ομάδες που γύρισαν από το παγκόσμιο;

Όσες λοιπόν δικαιολογίες και να βρω δυσκολεύομαι να τα «ρίξω» όλα εκεί. Δεκτά όλα τα παραπάνω τα οποία τα έχω διαβάσει συχνά πυκνά σε διάφορα μέσα και social όμως πρέπει να δούμε και λίγο το αγωνιστικό κομμάτι πως ξεδιπλώνεται στο παρκέ. Αν κάποιος διαβάσει την στατιστική ανάλυση του Ανδρέα Χριστοφόρου για τον αγώνα του Παναθηναϊκού με την Αρμάνι μπορεί εύκολα να καταλήξει σε 2 απλά συμπεράσματα: 1) Υπάρχει συνολικά αμυντικά πρόβλημα και όχι μόνο ατομικό και 2) ο Καλάθης από δημιουργός τείνει να γίνει σκόρερ. Για μένα το νο.2 είναι αρκετά σημαντικό για την λειτουργία του τριφυλλιού (όχι ότι η αμυντική τρικυμία δεν είναι φυσικά). Τι εννοώ:

Ο Νικ Καλάθης είναι ένας τύπος παίκτη που δεν έχει καθιερωθεί ως σκόρερ στην Ευρώπη. Όχι ότι δεν θα σκοράρει αρκετούς πόντους όταν χρειαστεί. Φυσικά και θα το κάνει. Όμως έγινε αναγνωρίσιμος στο ευρωπαϊκό στερέωμα από την ικανότητά του να δημιουργεί δίνοντας εύκολα καλάθια στους συμπαίκτες του. Άλλωστε όποιος διαβάζει δηλώσεις αντίπαλων προπονητών το πρώτο πράγμα που αναφέρουν είναι το ότι θα προσπαθήσουν να περιορίσουν την δημιουργία του Καλάθη. Όταν αυτό γίνεται η ομάδα ουσιαστικά κόβεται στα 2. Ο Παναθηναϊκός είναι στημένος πάνω στον ομογενή γκαρντ. Πάνω στην ικανότητα που έχει να δημιουργεί και στις εμπνεύσεις που συχνά πυκνά έχει. Όταν όμως περιορίζονται αυτές του οι ικανότητες τότε βλέπουμε μια ομάδα εντελώς διαφορετική. Ουσιαστικά αρκετοί παίκτες βγαίνουν από την ροή των συστημάτων, η μπάλα μένει στα χέρια του Νικ και προσπαθεί να βρει ατομικές ενέργειες. Βγάζοντας λοιπόν τον Καλάθη από το παιχνίδι που τον βολεύει, αυτομάτως το τριφύλλι αλλάζει και πρόσωπο. Δεν ήταν και δεν θα γίνει στα 30 του παίκτης που θα κουβαλήσει με το σκοράρισμα την υπόλοιπη ομάδα. Η χρησιμότητά του έγκειται εξαρχής στην δημιουργία του, την άμυνά του και σε τρίτη μοίρα έρχεται το σκοράρισμα. Καταναλώνοντας ενέργεια στο να προσπαθήσει ανεπιτυχώς να δημιουργήσει και στην συνέχεια να πάρει την ευθύνη της επίθεσης και στην κατάληξη να αμυνθεί, τότε σίγουρα κάτι δεν θα λειτουργήσει σωστά. Προφανώς δεν είναι δική του ευθύνη όλο αυτό. Είναι γενικότερα του συνόλου αλλά και των οδηγιών ή των plays του προπονητή. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα:

Η ομάδα πέρσι συνήθιζε να χρησιμοποιεί ένα play στο οποίο ο Νικ πάσαρε σε πρώτο χρόνο στον Λοτζέσκι κάτω από το καλάθι, με τον Αμερικανοβέλγο να έχει κάνει προηγουμένως ένα baseline cut. Το ίδιο play χρησιμοποιήθηκε και με τον Παπαπέτρου. Φέτος είδαμε στους 2 πρώτους αγώνες να προσπαθεί η ομάδα το χρησιμοποιήσει ξανά. Ο Νικ έστησε το play και αυτοματοποιημένα πάσαρε. Ωστόσο η κατάληξη ήταν λάθος. Ο παίκτης που έκανε 2 φορές αυτό το baseline cut ήταν ο Ράις, ο οποίος προφανώς καθυστέρησε να πάει στην θέση του. Το σύστημα έγινε ακόμα μία φορά αυτή την φορά επιτυχημένα από τον Παπαπέτρου. Μόνο και μόνο από αυτό είναι εμφανέστατο το πρόβλημα χημείας που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην ομάδα. Δεν είναι ότι ξαφνικά ο Νικ αποφάσισε να γίνει σκόρερ, είναι απλά ότι η λειτουργία του συνόλου δεν βρίσκεται στο επιθυμητό επίπεδο.

Και μιας και ανέφερα τα plays του προπονητή, ας μιλήσουμε για τις 2 καρμπόν φάσεις που έφεραν και τις ήττες για τον Παναθηναϊκό. Στην Λυών όπως εξήγησε ο κόουτς Βόβορας το play ήταν να γίνει επαναφορά από την τελική γραμμή καθώς οι Γάλλοι στο μισό γήπεδο ήταν άκρως πιεστικοί, να υπερφορτωθεί η αριστερή πλευρά ώστε να υπάρξει ελεύθερος διάδρομος για τον Καλάθη για να φτάσει ως το lay up. Ως εδώ τέλεια. Η επιλογή του κόουτς Πεδουλάκη με την δική μου λογική ήταν εξαιρετικά καλή έστω και αν σε πρώτη ανάγνωση απόρησα γιατί να μην γίνει η επαναφορά από το μισό γήπεδο. Από κει και πέρα στην εξέλιξη του συστήματος όμως τι; Αν προσέξει κάποιος την φάση βλέπει ότι ο Καλάθης έχει κλειστεί κάτω από την ρακέτα και με υπερφορτωμένη την αριστερή πλευρά δεν υπάρχει ούτε εύκολη πάσα ούτε και επιλογή. Στον αγώνα με την Αρμάνι επίσης να συμφωνήσω ότι ο αρχηγός της ομάδας πριν πάρει την ευθύνη του τελευταίου σουτ είχε ευστοχήσει προηγουμένως σε ακόμα 3-4 παρόμοια σουτ. Δεν είναι όμως λίγο προβλέψιμο; Ή ακόμα παίζοντας και με τις πιθανότητες, πιο εύκολο είναι ένα floatter από τα 4-5 μέτρα ή ένα ξεμαρκάριστο σουτ;

Ταυτότητα και ρόλοι NOT FOUND

Για να μιλήσω γενικότερα για αυτό που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός, αυτό που εγώ βλέπω δεν με ικανοποιεί. Δεν έχω κόλλημα με την νίκη. Ίσα ίσα. Έχω κόλλημα όμως με το να βλέπω μια ομάδα να παίζει ορθολογικά, να έχει ρόλους, να αξιοποιεί τα όπλα της και ας χάνει. Έπειτα από 3 αγωνιστικές στην Ευρωλίγκα κάποια πράγματα χτυπάνε αρκετά άσχημα στο μάτι μου. Υποτίθεται πως οι μεταγραφές έφεραν τόνωση στο σουτ το οποίο δεδομένα έπασχε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν με ενόχλησε το τραγικό ποσοστό με την Αρμάνι. Με ενόχλησε το πόσο δύσκολα ο Παναθηναϊκός βρήκε αυτά τα σουτ. Μου φαίνεται αδιανόητο να υπάρχει στο ρόστερ ένας παίκτης με τόσο υψηλό ποσοστό στα τρίποντα και να παίρνει προσπάθειες μόνο μετά από δική του δημιουργία. Μου φαίνεται επίσης περίεργο ένας παίκτης που ήρθε πέρσι στην ομάδα με ποσοστό άνω του 40% στα τρίποντα να ευνουχίζεται και να αναλώνεται ως επί το πλείστων στο ζωγραφιστό. Προς Θεού δεν είμαι 3point maniac. Αντίθετα κιόλας. Απλά δεν μου αρέσει να καταργείται η λογική σε κάποια πράγματα.

Είναι λοιπόν θέμα ρόλων. Τα ίδια ακριβώς έγραφα και πέρσι με τον Πασκουάλ. Ο μοναδικός που έχει ρόλο στο παρκέ είναι πάλι ο Καλάθης. Ο Τζόνσον με τις τόσες περγαμηνές δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς ήρθε να κάνει. Δεν είναι απλά ένας average παίκτης. Είναι παίκτης που θα σου κάνει την διαφορά αρκεί να τον εκμεταλλευτείς. Το ίδιο και ο Φρεντέτ. Ακόμα και ο Ράις. Αυτή τη στιγμή βλέπουμε και τους 3 παίκτες να βρίσκονται στο παρκέ σαν υποστηρικτικοί ρόλοι. Μπορώ να κατανοήσω ως προς τον Φρεντέτ ότι δεν τον βοηθούν οι αμυντικές του επιδόσεις, ωστόσο και αυτό είναι θέμα προπονητή. Είναι μήπως η πρώτη φορά που στον Παναθηναϊκό αγωνίζεται παίκτης με κακή αμυντική συμπεριφορά; Ο Γιασικεβίτσιους μήπως είχε καλύτερη άμυνα από τον Τζίμερ; Οπότε ο κόουτς πρέπει να βρει έναν τρόπο να αξιοποιήσει και παράλληλα να προστατέψει τον Αμερικάνο καθώς παίκτης των 2εκ δεν μπορεί να παρκάρεται στον πάγκο. Ο Φρεντέτ ήρθε για να κάνει την διαφορά και όχι να βάζει 25αρες στον ΠΑΟΚ και στην Basket League.

Γενικότερα ο κόουτς έχει πάρα πολύ δουλειά μπροστά του και δυστυχώς πρέπει να την κάνει σε ένα κλίμα στο οποίο κανείς δεν είναι με το μέρος του. Ο κόσμος εξαρχής δεν είδε με καλό μάτι την πρόσληψή του για τρίτη φορά και για μένα από την ημέρα της ανακοίνωσής του ήταν δεδομένο πως θα ακούσει γκρίνιες στην πρώτη στραβή. Όπερ και εγένετο. Την δεδομένη στιγμή η ομάδα δεν αποδίδει ωραίο μπάσκετ, ούτε αποτελεσματικό, όμως για μένα το σημαντικότερο είναι πως δεν έχει κιόλας καμία ταυτότητα σε αυτό που προσπαθεί να παίξει. Δεν ξέρω αν ο Πεδουλάκης προσπάθησε να εναρμονιστεί με τις απαιτήσεις της εποχής, ή αν έκανε εκπτώσεις σε παίκτες/εργαλεία που χρειάζεται, όμως αυτό που ξέρω είναι ότι δεν θυμίζει σε τίποτα ούτε αυτό που έπαιξε στην πρώτη του θητεία, ούτε αυτό που μας έδειξε στο Περιστέρι. Προφανώς δεν θυμίζει σε τίποτα το μπάσκετ που φανταστήκαμε από τις καλοκαιρινές του εξαγγελίες, για γρήγορο μπάσκετ, επιθέσεις στα πρώτα 8 δευτερόλεπτα και παράλληλα σκεπτόμενο. Προσωπικά πιστεύω όμως ότι τα εργαλεία για να αυτό το μπάσκετ τα έχει. Τώρα γιατί δεν το παίζει είναι ένα μεγάλο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί.

ΥΓ: Ο Φρεντέτ στο πρώτο ημίχρονο με την Αρμάνι είναι σε άλλο γήπεδο. Στο δεύτερο με προσωπικές ενέργειες βρίσκει ψυχολογία και σκοράρει συνεχόμενους πόντους. Ο κόουτς τον τραβάει στον πάγκο στο 3ο δεκάλεπτο και τον βάζει στα 8 τελευταία δευτερόλεπτα και δεν παίρνει το τελευταίο σουτ. Δεύτερη φορά. Τέτοιοι παίκτες είναι φτιαγμένοι για το τελευταίο σουτ. Δώστου το και ας το χάσει. Εκεί θα υπάρχει και πάτημα για πάγκο.

ΥΓ2: . Η αιτιολογία γιατί ο Αμερικάνος έμεινε τόση ώρα στον πάγκο και στην θέση του μπήκε ο Ράις δεν μου στέκει καλά. Συγχωρέστε με αν κάνω λάθος αλλά ο Μίτσοφ δεν σημάδευε στο post up τον Φρεντέτ. Ο Σέρβος σούταρε όλο το βράδυ.