Αναλύουμε και βαθμολογούμε την πορεία των Bucks την περασμένη σεζόν.
«Ποιος θα το περίμενε;». Αυτό είναι ένα ερώτημα που κατά τη γνώμη μου χαρακτηρίζει ολόκληρη την πορεία των Bucks την χρονιά που μας πέρασε. Πράγματι, όταν ξεκίνησε η σεζόν, όλοι γνωρίζαμε πως τα «Ελάφια» θα εμφανίζονταν βελτιωμένα. Είχαν ένα πολύ δυνατό roster που είχε ένα υψηλό ταβάνι, έναν νέο προπονητή, τον Budenholzer, που είχε ήδη καθιερωθεί ως ένας εκ των κορυφαίων στο άθλημα και φυσικά ένα πολύ ζεστό και παθιασμένο fan base. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την απουσία του Lebron James από την Ανατολική Περιφέρεια, έδιναν υποσχέσεις για μια δυνατή πορεία. Κανείς δεν είχε υπερβολικά υψηλές προσδοκίες και έτσι κανείς δεν περίμενε αυτό που ακολούθησε. Η ομάδα του Milwaukee τελείωσε πρώτη σε ολόκληρο το NBA με το εκπληκτικό ρεκόρ 60-22, ανέδειξε έναν MVP, τον Γιάννη Αντετοκούμπο και έφτασε ως τους τελικούς περιφέρειας.
Στο δεύτερο αυτό σημαντικό κομμάτι βέβαια, στα playoffs, είχαμε αντίστροφη πορεία. Ενώ είχαν δημιουργήσει εξαιρετικά υψηλές προσδοκίες όχι μόνο για τελικούς, αλλά και για πρωτάθλημα, ενώ είχαν ανέβει στην κορυφή του ουρανού, έπεσαν απότομα. Μέσα από τη σειρά με τους Raptors φανερώθηκαν ολόγυμνοι οι λόγοι για τους οποίους οι Bucks δεν ήταν ακόμα έτοιμοι για το βήμα παραπάνω. Αυτό προφανώς και δεν είναι κακό και προφανώς και η πορεία τους στην post season ήταν πάρα πολύ καλή, αλλά αφού κάνουμε summary, καλό θα ήταν να μιλήσουμε και για τα αρνητικά.
Ο τρόπος παιχνιδιού και ο παράγοντας Γιάννης
Στην εισαγωγή του άρθρου, παρέθεσα πολύ αδρά τους λόγους, για τους οποίους όλοι περιμέναμε μια δυνατή πορεία. Παρόλα αυτά όπως προαναφέρθηκε, όλοι κρατούσαν μικρό καλάθι. Ο λόγος όμως, για τον οποίο όλες οι σχετικά μικρές απαιτήσεις μεγάλωσαν απότομα, όπως και ο ενθουσιασμός, είναι ο MVP της σεζόν, ο Γιάννης Αντετοκούμπο. Τις προηγούμενες χρονιές έλειπε από τους Bucks ουσιαστική ηγεσία. Ναι ο Γιάννης βρισκόταν στην ομάδα, ναι ήταν εξαιρετικός, αλλά ήταν all star level. Πολλοί παρεξηγούν και συγχέουν τις έννοιες μεταξύ του all star και του superstar. Superstar δεν είναι απλά ο καλός παίκτης, αλλά και ο καλός επιχειρηματίας, αυτός που ξέρει να διαχειρίζεται τα media και κυρίως αυτός που οδηγεί την ομάδα του στη νίκη, αυτός που κάνει τους άλλους γύρω του καλύτερους. Ο Greek Freak, γνωρίζαμε ότι θα έφτανε σε αυτό το επίπεδο κάποια στιγμή, αλλά δεν ξέραμε το πότε. Η έλευση του Budenholzer ήταν ο παράγοντας εκείνος που ξεκλείδωσε πλήρως το παιχνίδι του Αντετοκούμπο και του έδωσε την ώθηση που χρειαζόταν για να φτάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του. Αυτή η συνεργασία προπονητή και παίκτη, οδήγησαν τον Γιάννη στο βραβείο του MVP, όντας ο καλύτερος παίκτης στη λίγκα και στους Bucks χάρισαν τον ουρανό με τα άστρα.
Ολόκληρο λοιπόν το οικοδόμημα των Bucks χτίστηκε γύρω από τον Γιάννη, ολόκληρος ο τρόπος παιχνιδιού βασιζόταν σε εκείνον. Τα συστήματα ήταν φτιαγμένα για εκείνον, η μπάλα βρισκόταν στα χέρια του και σε οργανωμένες επιθέσεις και σε fast breaks. Ουσιαστικά διαχειριζόταν την ομάδα, αποτελούσε την πηγή της ζωής και του θανάτου της. Για αυτό και όταν ο Leonard τον οδήγησε στην αφάνεια στα playoffs, οδήγησε και την ομάδα του Milwaukee στον αποκλεισμό. Η ομάδα ήταν δυνατή τόσο επιθετικά, όσο και αμυντικά. Επιθετικά το παιχνίδι τους βασιζόταν στο τρίποντο και στα fast breaks. Πολλοί ίσως εκπλαγούν με το πρώτο στοιχείο, αλλά οι Bucks ήταν 2οι στα 3 point field goals made, με 13.5 και πρώτοι στα wide open 3point shots made με 22.6 προσπάθειες ανά παιχνίδι, από τις οποίες ήταν εύστοχοι σε 8.1 από αυτές. Αυτό σημαίνει ότι οι παίκτες, 22.6 φορές μέσα στο κάθε παιχνίδι ήταν εντελώς ελεύθεροι να σουτάρουν το τρίποντο με τον αμυντικό να απέχει τουλάχιστον 1.82 m. Φυσικά και αυτή η ελευθερία οφειλόταν στην επιτυχία που Budenholzer να απαλείψει τον εγωισμό, να δέσει το σύνολο και να τους οδηγήσει στην κατανόηση της ιδεολογίας της πάσας. Όλοι σχεδόν μπορούσαν να σουτάρουν και αυτό δημιούργησε το κατάλληλο spacing. Ως εκ τούτου, λόγω της υπομονής στην επίθεση, της διαρκούς κίνησης και της έντονης σωματικής επαφής (μιας και μιλάμε για μια ομάδα με πολύ δυνατά και προικισμένα κορμιά) είχαν τη δυνατότητα είτε να βρουν τον ελεύθερο στην περιφέρεια είτε να βρουν χώρους εντός παιδιάς για να σκοράρουν. Ήταν μάλιστα 1οι στο ποσοστό στα δίποντα. Όσο για τα fast breaks αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Η προσπάθεια και η επιτυχία των παικτών στο αμυντικό ριμπάουντ, αλλά και η πολύ καλή αμυντική λειτουργία γενικότερα. οδήγησαν σε πολλές αντεπιθέσεις, που δημιουργούσαν εύκολα καλάθια.
Αμυντικά τώρα ήταν 1οι στο NBA. Συνδυάζεις άμυνα και επίθεση και παίρνεις τη συνταγή της επιτυχίας.
Μην ξεχνάμε όμως πως ο Greek Freak δεν κατάφερε μόνος του να γίνει MVP. Είχε τριγύρω του ένα πολύ καλό supporting cast, το οποίο αξίζει έπαινο για την σκληράδα που έδειξε, την προθυμία του στις εντολές του προπονητή και στις οδηγίες του Γιάννη και τον παραμερισμό του προσωπικού «εγώ». Ο Middleton ήταν ο All star παίκτης που υποστήριξε επιθετικά τον Γιάννη, ο Brogdon ήταν η κόλλα της ομάδας, ο Bledsoe με την όρεξη και την εκρηκτικότητα του έδωσε πολλές λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις, ο Hill έδωσε εμπειρία και οι Lopez και Mirotc έδωσαν σουτ και βοήθησαν στο να επικρατεί ηρεμία στις τεταμένες στιγμές.
Τα αρνητικά
Όλα ωραία και ρόδινα στην regular season. Εκεί όμως που πραγματικά φαίνεται η δυναμική και η αποτελεσματικότητα μιας ομάδας είναι τα playoffs. Ξέρω ότι έχετε βαρεθεί να το ακούτε, αλλά είναι αλήθεια πως πραγματικό και σοβαρό μπάσκετ εκεί παίζεται. Η regular season είναι περισσότερο τομέας πειραματισμών, αφού στην ουσία το μόνο που αξίζει είναι η πορεία στα playoffs. Τι να το κάνεις να έχεις πάει πολύ καλά στην regular season εάν είναι να σκουπιστείς στην post season; Ευτυχώς οι Bucks πήγαν πολύ καλά στα playoffs, ωστόσο καταδείχθηκαν πολλές αδυναμίες τους και καλό θα ήταν να δουν πως θα διορθωθούν.
Τα «Ελάφια» σκουπίστηκαν ουσιαστικά από το Toronto, αφού έχασαν 4 παιχνίδια σερί, ωστόσο η ήττα δεν μπορεί να αποδοθεί σε έλλειψη ταλέντου ή σε ύπαρξη κατώτερου ταλέντου. Η αλήθεια είναι πως το ταλέντο των Bucks ήταν μεγαλύτερο, τα φυσικά τους χαρακτηριστικά και ο τρόπος παιχνιδιού τους ήταν αρκετά για να ματσάρουν τους Raptors και η ψυχολογία τους ήταν ανεβασμένη στα ύψη. Εκείνο που δεν είχαν και το οποίο αποκτιέται σιγά σιγά είναι εμπειρία. Σε αυτό τον τομέα δεν μπορείς να επέμβεις ουσιαστικά. Το μόνο που μπορείς και πρέπει να κάνεις, είναι να μελετήσεις το παιχνίδι σου και να μάθεις από τα λάθη σου. Από εκεί και πέρα υπήρξαν αρκετά λάθη τακτικής. Προηγουμένως ανέλυσα πως ολόκληρο το οικοδόμημα της επιθετικής λειτουργίας του Milwaukee στηριζόταν στον Γιάννη. Όταν λοιπόν τον αμύνθηκε ο Leonard, που είναι στο top 3 των καλύτερων αμυντικών στον κόσμο, τον περιόρισε και η επιθετική λειτουργία κόλλησε. Ο Αντετοκούμπο έχει αρχίσει να φτιάχνει το σουτ του, αλλά δεν είναι ακόμα πολύ ικανός σουτέρ. Όταν λοιπόν του στερείς την δυνατότητα να κάνει drive και τον μαρκάρεις και στο σουτ, πάει να πει πως όλη η κίνηση της ομάδας και όλο το παιχνίδι για τη δημιουργία πιθανοτήτων για ελεύθερο σουτ και σκληρό παιχνίδι στο ζωγραφιστό καταρρέει. Προφανώς και δεν θα υπήρχε σκληρό μαρκάρισμα στον Γιάννη στην περιφέρεια. Τον θέλεις να σουτάρει long range shots. Επομένως τον οδηγείς στο ζωγραφιστό όπου και του στήνεις παγίδες.
Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρξε κάποια προσπάθεια προσαρμογής στις νέες συνθήκες ούτε από τον προπονητή ούτε από την ομάδα. Οκ δεκτό. Οι Raptors έκαναν κίνηση ΜΑΤ. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι οι Bucks έπρεπε να συνεχίσουν να παίζουν με τον ίδιο τρόπο. Κανείς δεν έκανε το βήμα παραπάνω κατά την αδυναμία του Γιάννη και κανείς δεν κατάφερε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Εδώ ακριβώς φανερώνεται το μεγαλύτερο πρόβλημα. Υπάρχει έλλειψη star δυναμικής. Πέρα του Greek Freak που είναι νέος ακόμα και βελτιώνεται σιγά σιγά, δεν υπάρχει κάτι το εξαίσιο. Ο Middleton είναι πολύ καλός, όχι όμως αρκετός για να υποστηρίξει σε παιχνίδια τέτοιας σημασίας έναν MVP. Μετά απλά υπάρχουν role players. Σε μία ,λοιπόν, διαρκώς αναβαθμιζόμενη Ανατολική Περιφέρεια ή γίνεσαι καλύτερος ή αποκτάς αστέρες. Οι Bucks δεν απέκτησαν κάτι ουσιαστικό και έχασαν τον Brogdon. Επομένως αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να βελτιωθούν ατομικά και να χτυπήσουν μέσω του ομαδικού παιχνιδιού. Ένας Γιάννης μόνος δεν είναι αρκετός και η ιστορία μας το απέδειξε πολλές φορές αυτό. Πρέπει και οι υπόλοιποι να προσπαθήσουν περισσότερο, εάν θέλουν να παραμείνουν του χρόνου ανταγωνιστικοί.
Συμπεράσματα
Συμπερασματικά μιλάμε για μία επιτυχημένη σεζόν και με το παραπάνω. Ο οργανισμός είχε μια πολύ καλύτερη πορεία από ότι περίμενε. Δεν είναι λίγο πράγμα, μέσα σε μια χρονιά να μεταφέρεσαι από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, στην μια ανάσα από τους τελικούς και στην εύρεση του επόμενου μεγάλου παίκτη στο NBA. Δεν έχουν να μετανιώσουν για τίποτα, δεν έχουν να στεναχωρηθούν για τίποτα. Έχουν έναν από τους 5 καλύτερους παίκτες στο NBA, μία δεμένη ομάδα, μία εξαιρετική διοίκηση, έναν καλό προπονητή και θέληση. Έχω τις αμφιβολίες μου βέβαια για την επόμενη σεζόν, αφού όλοι είδαμε πόσο τρελή ήταν η φετινή free agency και πόσο δυνατή έγινε όχι μόνο η Ανατολή αλλά και η λίγκα ολόκληρη. Σε αυτήν ακριβώς την αναδιοργάνωση οι Bucks έχασαν Mirotic και Brogdon. Αυτό θα τους πληγώσει σίγουρα. Όσον αφορά όμως αυτή και μόνο τη χρονιά που μας πέρασε, τους δίνω βαθμολογία Α+ .
COMMENTS