Άγγιξε το break αλλά δεν το κάνε ο Παναθηναϊκός στην Μαδρίτη και ηττήθηκε με 75-72 από την Ρεάλ.
Το ότι χάθηκε τεράστια ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό είναι περιττό να το πω. Ακόμα πιο περιττό είναι να μιλήσω για τις διαιτητικές αποφάσεις καθώς ακόμα και έτσι οι πράσινοι θα μπορούσαν να είχαν φύγει με το διπλό αν κατάφερναν να κάνουν μια σωστά δομημένη επίθεση στα 4 τελευταία λεπτά, όπως αυτή του Τόμας στο σουτ που θα οδηγούσε το ματς πιθανότατα στην παράταση. Οι παίκτες του Πιτίνο κατάφεραν 2 φορές να επιστρέψουν στον αγώνα από διαφορές 8 και 14 πόντων, πέρασαν ακόμα και με 6 μπροστά, όμως η εμπειρία της Ρεάλ μίλησε και έγραψε το 1-0 στην σειρά. Αν κάτι πρέπει να πετάξει το τριφύλλι είναι το blackout που έπαθε 4 λεπτά πριν λήξει ο αγώνας, blackout που του στοίχισε και την νίκη. Παρόλα αυτά έχει και πράγματα για να κρατήσει. Αρκετά κιόλας. Πράγματα που αδυνατούσαμε να δούμε καθ'όλη την διάρκεια της φετινής σεζόν και το βλέπουμε την κατάλληλη ώρα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις.
Σε κάποιες περιπτώσεις όταν ο αντίπαλος διαθέτει ένα αρκετά πολυδιάστατο παιχνίδι, πρέπει να επιλέξεις από πιο θες να πληγωθείς και πιο να εξουδετερώσεις. Στην συγκεκριμένη περίπτωση στη Ρεάλ, που έχει μια 12άδα παικτών που ακόμα και ο 12ος του ροτέσιον είναι ικανός να σου κάνει ζημιά, ο Παναθηναϊκός επέλεξε να δώσει μεγαλύτερο βάρος στην εξουδετέρωση του νο1 κινδύνου της Βασίλισσας, του Ταβάρες. Σε αυτόν τον τομέα ο Πιτίνο επέλεξε να στέλνει αρκετές βοήθειες όταν ο σέντερ από το Πράσινο Ακρωτήρι υποδεχόταν την μπάλα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την... αδυναμία της αδύνατης πλευράς. Ο Ταβάρες σε αρκετές περιπτώσεις έσπασε σωστά την μπάλα πιεζόμενος από 2 ή και 3 αντιπάλους, η Ρεάλ κυκλοφόρησε σωστά και έτσι 3 φορές ο Τέιλορ και 2 φορές ο Ρούντι εκμεταλλεύτηκαν το κακό recover της πράσινης άμυνας, τιμωρώντας την από την γραμμή των 6.75. Και αυτές ήταν ίσως οι μοναδικές κακές στιγμές της πράσινης άμυνας σε όλο το πρώτο ημίχρονο. Αυτές οι στιγμές ήταν εκείνες που έδωσαν στην Ρεάλ προβάδισμα 8 πόντων στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου.
Σε αυτό το διάστημα ο Παναθηναϊκός τι είχε να αντιπαρατάξει; Μερικά ξεσπάσματα και μερικές ανάσες ζωής που τον κρατούσαν κοντά στο σκορ και στην διεκδίκηση του αγώνα. Το ζωγραφιστό ήταν απλησίαστο (μέχρι να πατήσει παρκέ ο Βουγιούκας), τα πολλά mid-range σουτ που εκτελέστηκαν ήταν αποτυχημένα (μέχρι να πάρει το όπλο του ο Λάνγκφορντ) και ο ηγέτης της ομάδας ήταν εκτός τόπου και χρόνου (μέχρι να εμφανιστεί στην τελευταία περίοδο). Όλα τα preview που διάβασα για το συγκεκριμένο ζευγάρι έλεγαν εύστοχα ένα πράγμα: ότι ο Καλάθης θα αντιμετωπιστεί από τον Λάσο με under και πως ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να το αντιμετωπίσει. Σωστά. Όμως οι πράσινοι δεν βρήκαν κάποιον τρόπο να λύσουν αυτό το μόνιμο πρόβλημα που έχει η ομάδα με αυτή την επιλογή των αντίπαλων προπονητών. Ο Καλάθης επιδόθηκε σε ένα από τα προσφιλή του παιχνίδια όταν τίποτα δεν του βγαίνει. Πολλά τρίποντα, κακές επιλογές σε πάσες και 1 ασίστ στο πρώτο ημίχρονο.
Ήταν αρχικά το overplay του Τέιλορ και στην συνέχεια η κολιτσίδα Καμπάτσο που τον έβγαλαν εντελώς εκτός ρυθμού, σε σημείο να είναι επιζήμιος για την ομάδα του. Άλλωστε έγινε και αρκετά νωρίς στον αγώνα αλλαγή από τον Πιτίνο θέλοντας να του δώσει ανάσες αλλά και χρόνο για να ξελαμπικάρει το μυαλό του. Είναι επίσης από τις λίγες, ελάχιστες φορές που έστω και με μία φάση ο Λεκαβίτσιους έδειξε να είναι πιο χρήσιμος από τον Νικ σε αυτό το σημείο του αγώνα. Η αλήθεια είναι πως ο Λιθουανός έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τον Αργεντινό pg της Ρεάλ και μπορεί να αντεπεξέλθει είτε αμυντικά είτε επιθετικά. Να είχε και το τσαγανό του και τίποτα άλλο δεν θα ζητούσα. Πως έμεινε λοιπόν ο Παναθηναϊκός μέσα στον αγώνα στο πρώτο ημίχρονο, όταν τίποτα δεν λειτουργούσε; Από τον μεγάλο Ίαν Βουγιούκα. Προς μεγάλη ευχαρίστησή μου, ο Ίαν έδειξε σε πολλούς πως παίζεται η θέση του σέντερ. Ίσως με παλιομοδίτικη προσέγγιση, ωστόσο άκρως αποτελεσματική. Η μπάλα επιτέλους πέρασε στο ζωγραφιστό, ο ομογενής σέντερ έκανε ότι ήθελε τον Αγιόν και πρόσθεσε αρκετούς πόντους στο καλάθι της ομάδας, διατηρώντας την κοντά στο σκορ. Το +8 της Ρεάλ στο ημίχρονο δεν το λες δίκαιο αλλά ούτε και άδικο.
Θύμισε Καλάθη...Για λίγο όμως
Θεωρητικά στο δεύτερο ημίχρονο μπαίνεις να δώσεις ότι έχεις και δεν έχεις. Και ο Παναθηναϊκός μπήκε στο γήπεδο αλλά μάλλον όχι σε αυτό της Ρεάλ. Ένα 6-0 έστειλε την διαφορά στους 14 με χαρακτηριστικότερη φάση αποδιοργάνωσης, το ελεύθερο lay up του Κοζέρ με την πράσινη άμυνα να θυμίζει αγαλματάκια ακούνητα αμίλητα. Κανείς δεν πήγε στο μαρκάρισμά του, κανείς δεν προσπάθησε να τον κόψει, κανείς δεν τον αντιλήφθηκε. Η πρώτη αντίδραση πράσινου παίκτη ήταν όταν ο Γάλλος sg έπαιρνε ήδη τα βήματα για να κάνει το lay up. Φάση που αποτύπωσε το ξεκάθαρο θόλωμα που είχε η ομάδα. Το time out του Πιτίνο, μάλλον έβαλε τα μυαλά στην θέση τους και ο Παναθηναϊκός άρχισε να δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Το -14 έφτασε και -4 με απόντα τον Καλάθη από την δημιουργία και το σκοράρισμα, αλλά με παρόντες τους Λάνγκφορντ, Τόμας και Παπαπέτρου.
Την τελευταία περίοδο είδαμε ότι θα θέλαμε να δούμε και στα υπόλοιπα 3 δεκάλεπτα, αλλά και ότι θα θέλαμε να μην ζήσουμε. Η Ρεάλ ναι μεν έφυγε με 8 ξανά, ωστόσο από το 64-56 οι πράσινοι έτρεξαν σερί 2-16 για να περάσουν μπροστά με 66-72, μόλις 4 λεπτά πριν λήξη το ματς. Τι είδαμε σε αυτό το διάστημα; Είδαμε τον Καλάθη να ξυπνάει και να θυμίζει τον παίκτη που στον προηγούμενο αγώνα έκανε triple double, είδαμε τον Ίαν να συνεχίζει να δίνει μαθήματα στον Αγιόν και συνολικά την πράσινη άμυνα να μασάει σίδερα. Ακριβώς 3 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα εξαιρετικού μπάσκετ. Τα υπόλοιπα 3:52 οι πράσινοι δεν σκόραραν ξανά, η Ρεάλ έκανε σερί 9-0 και πήρε το ματς. Γιατί τέτοιο κοντράστ σε αυτά τα 2 σχεδόν 4λεπτα της τελευταίας περιόδου; Θεωρητικές απαντήσεις υπάρχουν πολλές. Διάβασα ότι ο Παναθηναϊκός φοβήθηκε να κερδίσει (κλισέ από τα λίγα), ότι η ομάδα τα περίμενε όλα από τον Καλάθη (του δίνω ένα point) και φυσικά ότι η διαιτησία έπαιξε και αυτή τον ρόλο της (δεν διαφωνώ αλλά δεν είναι της παρούσης). Εμένα πάλι περισσότερο η ομάδα μου έβγαλε ένα άγχος και μια ανυπομονησία για να λήξει το ματς.
Θολούρα στο χειρότερο σημείο.
Και ξεκινάω από το τελευταίο. Προφανώς όταν για 3:52 δεν μπορείς να σκοράρεις, τότε δεν υπάρχει λόγος να ψάξεις περισσότερες δικαιολογίες. Οι επιθέσεις που έκανε ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καθόλου καλές. Δεν ήταν καθόλου οργανωμένες. Το point που έδωσα στο ότι η ομάδα τα περίμενε όλα από τον Καλάθη, μπορεί εύκολα να αποδειχθεί: Στο 3:09 ο Νικ εκτελεί άστοχο τρίποντο. Στο 2:40 ο αρχηγός υποπίπτει σε λάθος. Στο 1:50 πάλι άστοχο τρίποντο και στο 1:02 ακόμα ένα λάθος. Συνολικά σε αυτά τα 2 λεπτά οι πράσινοι πραγματοποίησαν 5 επιθέσεις (ένα άστοχο σουτ και ο Λάνγκφορντ) με τον Νικ να ορίζει το 80% αυτών. Μήπως όμως δεν είναι όλοι περίμεναν τον Νικ να κερδίσει το παιχνίδι, αλλά ότι ο Νικ ήθελε να πάρει το παιχνίδι πάνω του; Ότι και αν είναι από τα 2 δεν μπορώ να τον κακιώσω. Έχει κερδίσει το δικαίωμα να μπορεί να ορίσει την τύχη των αγώνων και προφανώς έχει και το ελεύθερο να το κάνει.
Και τώρα; Τώρα είναι τα δύσκολα. Τώρα είναι η στιγμή να δούμε αν το μέταλλο της ομάδας είναι ικανό να διαχειριστεί μια τέτοια ήττα. Η αλήθεια είναι ότι με τον κόουτς Πιτίνο στον πάγκο νοιώθω πιο σίγουρος για το mentallity που βγάζει ο Παναθηναϊκός. Πολλοί επίσης συγκρίνουν το 2011 με τώρα. Εγώ δεν θα μπω στην διαδικασία αυτή για έναν και μόνο λόγο: Ζέλικο Ομπράντοβιτς και Δημήτρης Διαμαντίδης. Μάλλον 2 λόγους. Ο οργανισμός του Παναθηναϊκού τότε, ακόμα και με υποδεέστερο ρόστερ από άλλες ομάδες είχε το know how και την εμπειρία της διαχείρισης μιας τέτοιας ήττας. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Όλο το διάστημα από το 12' ως και πέρσι τέτοιες ήττες καταρράκωναν το ηθικό της ομάδας και την έκαναν να χάνει από τα αποδυτήρια. Ακόμα και την φετινή χρονιά με τον κόουτς Πασκουάλ στον πάγκο, μία ήττα ήταν αρκετή για να φέρει ένα ντόμινο κακών αποτελεσμάτων. Ο Αμερικάνος κόουτς έχει καταφέρει και μάλιστα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να αντιστρέψει όλο το κλίμα και να εμφανίζει στο παρκέ μια ομάδα που κατεβαίνει για να κερδίσει. Και εξαιτίας της προσωπικότητας του είμαι πεπεισμένος πως οι Πράσινοι θα παρουσιαστούν στο γήπεδο το ίδιο ικανοί για το διπλό. Αν θα το κάνουν δεν ξέρω. Δεν παίζουν με ομάδα της γειτονιάς. Με την Ρεάλ είναι οι αγώνας.
Τι πρέπει όμως να γίνει διαφορετικά για να καταφέρει ο Παναθηναϊκός να κάνει αυτό που ψάχνει απεγνωσμένα από το 2012; Καταρχήν να παρουσιαστεί ο Καλάθης από την αρχή του αγώνα. Να ανεβάσει την δημιουργία του γιατί με 3 ασίστ δεν είναι ο γνωστός mr.assist που ξέρουμε. Να διατηρήσει καθαρό το μυαλό του κάτι που συνεπάγεται όχι τραβηγμένα σουτ. Να συνεχίσει η ομάδα να αμύνεται με αυτή την ένταση και την ενέργεια (οι 75 πόντοι της Ρεάλ είναι σχεδόν 16 πόντοι κάτω από το μ.ο της σεζόν). Να παίξει την ίδια καλή άμυνα στην αεροπορία της Βασίλισσας. Να έχει υπομονή σε όλη την διάρκεια του αγώνα. Και τέλος να καταφέρει να κλείσει τον αγώνα χωρίς άγχος. Μα πιο σημαντικό από όλα (γιατί νομίζω όλων οι δηλώσεις το περιείχαν): Να μην αποπροσανοτιλιστεί από αίσθημα αδικίας από τους διαιτητές. Ναι ξέρω στο χαρτί είναι εύκολο να γραφτεί ο τρόπος. Όμως στην πραγματικότητα παραπάνω από την μισή δουλειά την έκαναν το βράδυ της Τετάρτης. Ελπίζω να το μεταφράσουν ως απόδειξη ότι μπορούν και όχι ως αδυναμία νίκης. Αυτό το αφήνω πάνω στον Πιτίνο.
COMMENTS