Η ήττα του Ολυμπιακού από την Αρμάνι Μιλάνο (66-57) φέρνει ξανά στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες του φετινού ερυθρόλευκου οικοδομήματος.
Το βράδυ της Πέμπτης στο «Mediolanum Forum» του Μιλάνου ο Ολυμπιακός κλήθηκε να μονομαχήσει με την Αρμάνι, για την 6η θέση της Κανονικής Περιόδου της Euroleague, αλλά και να επιβεβαιώσει την αλλαγή στο «αγωνιστικό του τσιπάκι», μετά και τη νίκη επί της Μπούντουτσνοστ. Η νέα αγωνιστική «κατραπακιά» σίγουρα δεν φέρνει το «τέλος του κόσμου» στο βαθμολογικό πίνακα, μιας και οι ερυθρόλευκοι έχουν την τύχη στα χέρια τους (ίσως ακόμη και για την 6η θέση). Η αγωνιστική εικόνα, όμως, προκαλεί έντονο προβληματισμό και αντικατοπτρίζει πλήρως την κατάσταση στο κόκκινο στρατόπεδο εντός και εκτός παρκέ.
Αναρχία με λίγες σταγόνες μπάσκετ
Έχοντας να αντιμετωπίσει εκτός έδρας την Αρμάνι των 88 πόντων ενεργητικό μ.ο. και με το μυαλό του στο -24 του ΣΕΦ, ο coach Μπλατ παρέταξε την ομάδα του με ξεκάθαρη στόχευση. Συμπαγής αμυντικά περιφέρεια (Weber, Τουπάν, Παπανικολάου στο αρχικό σχήμα), χαμηλό pace (αργές επιθέσεις) και μπάλα στο post σε Πρίντεζη και Μιλουτίνοφ. Το πλάνο αυτό, όμως, πήγε από νωρίς στον κάλαθο των αχρήστων. Στατική επίθεση, αργές επιστροφές και κάκιστες περιστροφές (πολλά ελεύθερα σουτ οι Ιταλοί) έφεραν το 13-2, κάνοντας έξαλλο τον Αμερικανοϊσραηλινό coach, που «πάρκαρε» γρήγορα τον Τουπάν στον πάγκο (για ανεξήγητο λόγο αγωνίστηκε μόλις 5:52) και επιστράτευσε Σπανούλη και Βεζένκοφ στο ματς.
Η αλλαγή του ρυθμού και της εικόνας του παιχνιδιού άλλαξε για δύο απλούς λόγους. Από τη μία πλευρά, ο Σπανούλης διέγνωσε την αδυναμία της ομάδας του Πιανιτζιάνι στην αντιμετώπιση του pick n' roll, τροφοδοτώντας συνεχώς τον Μιλουτίνοφ και γενικότερα νοικοκύρεψε την κυκλοφορία και την επίθεση της ομάδας του. Από την άλλη, ο Βεζένκοφ έκανε σωστά τα βασικά . Έδωσε ενέργεια, προσπάθησε να παίξει με πρόσωπο στο καλάθι και σήκωσε τα μακριά χέρια του στην άμυνα, προσθέτοντας πολύτιμα deflections και καλύπτοντας αδυναμίες των συμπαικτών του στο 1 vs 1. Άλλωστε, το στοιχείο που έκοψε τον ρυθμό και την παραγωγικότητα των Ιταλών δεν ήταν η ατομική αμυντική επίδοση των «κόκκινων» (θα επανέλθουμε σε αυτό), αλλά τα tricks του Μπλατ με τις άμυνες ζώνης, οι οποίες χρειάζονται αναπόφευκτα κάλυψη της γωνίας πάσας (βλ. Βεζένκοφ). Με τον τρόπο αυτό το 19-10 του α' δεκαλέπτου μετατράπηκε σε 23-23 στο τέλος του ημιχρόνου (η μοναδική ισοπαλία του παιχνιδιού).
Στο σημείο εκείνο, οι ερυθρόλευκοι είχαν ξανά ραντεβού με την ατυχία. Αρχικά, τα δύο γρήγορα φάουλ του Βεζένκοφ στο 7' τον έστειλαν στον πάγκο. Το βαρύ διάστρεμμα του Σπανούλη στο 15' ήταν όμως το πιο βαρύ χτύπημα, αφού οι Πειραιώτες έχασαν τον κυριότερο δημιουργικό τους πόλο στην επίθεση. Η συνέχεια λίγο πολύ αναμενόμενη... Ξανά στατικότητα, αργό passing game και ένας Μιλουτίνοφ «όαση». Τα συνεχόμενα άστοχα τρίποντα στο β' δεκάλεπτο στέρησαν, άλλωστε, το δικαίωμα στον Ολυμπιακό να πάρει μια διαφορά στο σκορ και να μπει με άλλη ψυχολογία στο β' ημίχρονο.
Στο σημείο εκείνο, οι ερυθρόλευκοι είχαν ξανά ραντεβού με την ατυχία. Αρχικά, τα δύο γρήγορα φάουλ του Βεζένκοφ στο 7' τον έστειλαν στον πάγκο. Το βαρύ διάστρεμμα του Σπανούλη στο 15' ήταν όμως το πιο βαρύ χτύπημα, αφού οι Πειραιώτες έχασαν τον κυριότερο δημιουργικό τους πόλο στην επίθεση. Η συνέχεια λίγο πολύ αναμενόμενη... Ξανά στατικότητα, αργό passing game και ένας Μιλουτίνοφ «όαση». Τα συνεχόμενα άστοχα τρίποντα στο β' δεκάλεπτο στέρησαν, άλλωστε, το δικαίωμα στον Ολυμπιακό να πάρει μια διαφορά στο σκορ και να μπει με άλλη ψυχολογία στο β' ημίχρονο.
Χωρίς αρχή, μέση και τέλος
Με την Αρμάνι να διαθέτει τόσο μεγάλο ατομικό ταλέντο, ήταν δεδομένο ότι η επιθετική της δυστοκία δεν θα συνεχιζόταν για πολύ. Ο Τζέιμς μπήκε στο β' ημίχρονο ζεστός, ενώ το δίδυμο Μάντζαρη, Weber λειτουργούσε πολύ άσχημα, με αποτέλεσμα οι Ιταλοί να ξεφύγουν ξανά (34-25 στο 23'). Η επάνοδος του Βεζένκοφ και η κυριαρχία του Μιλουτίνοφ στο ζωγραφιστό έδωσε προσωρινή ανάσα στους Πειραιώτες, που με goal-foul του Σέρβου μείωσαν σε 38-35 στο 27'. Ο center των ερυθρολεύκων ήταν καταλυτικός χθες για την ομάδα του, κάτι που φάνηκε τη στιγμή της αλλαγής του με τον LeDay. Ο Αμερικανός δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα στα μετόπισθεν (συνεχόμενα alley-oops με τον Tarczewski η Αρμάνι), δυσκολευόταν ακόμη και στο αμυντικό ριμπάουντ (πιο πολύ έδινε με tips την μπάλα στους συμπαίκτες του), ενώ και μπροστά ήταν αρκετά άστοχος (αν και σε κάποιες φάσεις ήταν λίγο άτυχος). Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι ο Μιλουτίνοφ βγήκε στο 27' με το σκορ 38-35 και ξαναμπήκε στο 33' με το παιχνίδι στο 55-41. Επιμέρους σκορ 17-6 για την Αρμάνι, το οποίο αποδείχθηκε καταδικαστικό για τους φιλοξενούμενους, μιας και δεν κατάφεραν να επιστρέψουν με αξιώσεις στη διεκδίκηση του παιχνιδιού.
Η τόσο μεγάλη εξάρτηση του Ολυμπιακού από ορισμένες μονάδες του είναι ίσως το μεγαλύτερο αγωνιστικό του πρόβλημα αυτή την στιγμή. Το ανησυχητικό δεν είναι κυρίως ότι Σπανούλης και Μιλουτίνοφ έδιναν άλλη εικόνα στην ομάδα τους, αλλά το γεγονός πως μέσα στο παρκέ φάνηκε ότι ο Μπλατ δεν είχε εναλλακτικό πλάνο, χωρίς αυτούς. Το γεγονός για παράδειγμα ότι η κίνηση χωρίς την μπάλα ήταν αμύπαρκτη χωρίς τον αρχηγό είναι κάτι ανεξήγητο. Όπως και το ότι οι Πειραιώτες δεν διαθέτουν ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ guard που να μπορεί να παράξει σκορ με πρόσωπο στο καλάθι και προσωπική φάση. Ο Γκος έβγαλε κάποια καλά στοιχεία στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά όσο το ματς ήταν ανοιχτό ήταν άφαντος (0/6 σουτ στο α' ημίχρονο). Ο Weber, ενώ επιτίθεται κατά πρόσωπο, δυσκολεύεται να τελειώσει τις φάσεις, ενώ για τον Μάντζαρη δεν χρειάζεται να τα ξαναπούμε, ο ρόλος του στην επίθεση είναι (στο βαθμό που μπορεί) δημιουργικός.
Κατά τα άλλα, για την κακή αμυντική λειτουργία τα έχουμε ξαναπεί. Προσωπικά, πέραν από τα miss match με τον LeDay στο 5, η ερυθρόλευκη άμυνα εκτέθηκε πολλάκις στα δικά μου μάτια, όταν σε κάθε pick n' roll της Αρμάνι, βρίσκονταν δυο παίκτες να τρέχουν πίσω από την πλάτη του Τζέιμς... Στο πλαίσιο αυτό, ίσως να άξιζε παραπάνω χρόνο στο rotation ο Τουπάν, έστω και στα guard. Άλλωστε, ειδικά στο α' μέρος, πόσο χειρότερος θα μπορούσε να είναι εκτελεστικά ο Ολυμπιακός; Και μια ακόμη υποσημείωση στην άμυνα. Έτσι όπως εξελίχθηκε το ματς, θα προτιμούσα να έβλεπα για λίγα έστω λεπτά τον Αγραβάνη στο «5», αν φυσικά θεωρείται έτοιμος αγωνιστικά. Μερικά ριμπάουντ, 1-2 άμυνες πάνω από τη στεφάνη και λίγο παραπάνω σκληράδα θα έδιναν άλλο ρυθμό στο ματς (συγκριτικά με την παρουσία του LeDay πάντα).
Και όλη αυτή η κουβέντα συνδέεται άμεσα και με το αγωνιστικό κομμάτι. Ο coach Μπλατ (πέραν από τις δηλώσεις του) φαίνεται και μέσα στο γήπεδο να βρίσκεται σε «μερική σύγχυση». Αργές αποφάσεις-αντιδράσεις, ανακάτεμα της τράπουλας με τρόπο ακανόνιστο και συνολικά μία ομάδα που δεν έχει συγκεκριμένες αρχές μέσα στο παρκέ. Το έχουμε τονίσει ξανά. Η έλλειψη ποιότητας στο ρόστερ είναι δεδομένη, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Όπως δεδομένα είναι και τα λάθη στον καλοκαιρινό σχεδιασμό (με τα ίδια χρήματα πάντα μπορούσαν να γίνουν πιο ορθολογικές κινήσεις). Παρόλα αυτά, οι ερυθρόλευκοι αδυνατούν να βρουν συγκεκριμένα σημεία αναφοράς στο παιχνίδι τους, πέραν από την τροφοδότηση του Μιλουτίνοφ στο ζωγραφιστό, το post του Πρίντεζη και τις εμπνεύσεις του Σπανούλη.
Οι Πειραιώτες, αν θέλουν να έχουν τύχη στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν, οφείλουν να επιστρέψουν στα fundamentals του παιχνιδιού. Αρχικά, κίνηση χωρίς τη μπάλα και πιο γρήγορο passing game. Ας μην ξεχνάμε ότι τα κοψίματα δημιουργούν ανισορροπία και κουράζουν την αντίπαλη άμυνα, όχι μόνο από θέμα stamina, αλλά και πνευματικά. Σίγουρα το εκτελεστικό ένστικτο του Στρέλνιεκς (τις βραδιές που το μυαλό του βρίσκεται στο παρκέ) λείπει στη δεδομένη συγκυρία. Για αυτό οι ερυθρόλευκοι οφείλουν προς το παρόν να στηριχθούν στις post up καταστάσεις (χθες ο Πρίντεζης ήταν άστοχος, αλλά αυτό δεν θα συμβαίνει για πάντα) και να επιτεθούν περισσότερο κατά μέτωπο (όπως έκανε ο Γκος χθες στο β' ημίχρονο).
Επειδή τα ατομικά στοιχεία δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, ο Μπλατ οφείλει να «καμουφλάρει» την αδυναμία στα μετόπισθεν κυρίως με tricks (όπως οι ζώνες χθες) και ταυτόχρονα να φροντίσει να προστατέψει όσο περισσότερο γίνεται το αμυντικό ριμπάουντ. Με αντίπαλο κάποια εκ των Φενερ, Ρεάλ, Τσσκα στα playoffs οι έξτρα κατοχές θα είναι «μαχαιριά». Για να έχει, όμως, αυτό αποτέλεσμα οι ίδιοι οι παίκτες οφείλουν να ανεβάσουν τα επίπεδα διάθεσης και ενέργειάς τους. Όπως, αναφέραμε και πιο πάνω, το τελευταίο στοιχείο δεν είναι δεδομένο, μιας και είναι άμεση συνάρτηση της ψυχολογίας του αθλητή. Η νοοτροπία του Βεζένκοφ μπορεί να λειτουργήσει ενδεχομένως ως παράδειγμα. Άλλωστε, η έλλειψη κινήτρου είναι βασικό πρόβλημα στα αποδυτήρια του ΣΕΦ αυτόν τον καιρό.
Βάσει προγράμματος, οι εναπομείνασες 4 αγωνιστικές είναι βατές για τους ερυθρόλευκους. Λαμβάνοντας υπόψιν τον Ολυμπιακό του Δεκέμβρη, τότε κανείς σίγουρα θα «απαιτούσε» 4/4 νίκες. Με τα δεδομένα που αναλύσαμε, όμως παραπάνω οι Πειραιώτες οφείλουν να κοιτάζουν κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Άλλωστε ποιος μπορεί να ρίξει προκαταβολικά στο «καναβάτσο» τη Μπάγερν, που την Τρίτη στο ΣΕΦ παίζει τις τελευταίες της ζαριές για πρόκριση (να θυμίσουμε ότι μετράει 2/2 με Αρμάνι, ενώ έχει κερδίσει και τη Φενέρ). Ακόμη και το ματς στη Λας Πάλμας την Πέμπτη κρύβει παγίδες. Ας μην ξεχνάμε πως η Κανάρια έχει πλέον στον πάγκο της τον Πέδρο Μαρτίνεθ, προσπαθεί να αλλάξει στυλ μπάσκετ και να ανεβάσει τα αμυντικά της στάνταρ και πάνω από όλα παίζει χωρίς κανένα άγχος. Η τελευταία «διαβολοβδομάδα» για φέτος θα δείξει πολλά...
Υ.Γ: Για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, απομένουν στην καλύτερη περίπτωση 11 αγώνες ακόμη για τον Ολυμπιακό φέτος (αν οι ερυθρόλευκοι φτάσουν μέχρι τον τελικό της Euroleague). Δεν μπορώ να θεωρήσω ως κανονικούς αγώνες, παιχνίδια που δεν μπορούν να οδηγήσουν σε κάποιο τίτλο. Αν αυτό φαντάζει σκληρό σε εμάς, ας αναλογιστούμε πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για έναν επαγγελματία αθλητή να βρει κίνητρο κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Υ.Γ1: Ο Ολυμπιακός δεν γνωρίζει που θα αγωνίζεται του χρόνου και ο Παναθηναϊκός τραβάει και άλλο το γαϊτανάκι των εντυπώσεων. Ο αθλητισμός, όπως και τα πάντα στη ζωή είναι κομμάτι μικροπολιτικής, μιας σκακιέρα που ξεπερνάει τις 4 γραμμές των γηπέδων. Προσωπικά δεν με λυπεί τόσο η κόντρα των αιωνίων σε θεσμικό επίπεδο, αλλά το γεγονός ότι ο απλός κόσμος δείχνει να ακολουθεί την κόντρα. Τα έχουμε δει από την μία πλευρά στους τελικούς του 93' από τον Ολυμπιακό, το βλέπουμε τα τελευταία χρόνια από τον Παναθηναϊκό. Προσωπικά θα συνεχίζω να λέω το αυτονόητο. Τα πάντα να κρίνονται μέσα στο παρκέ, χωρίς παρασκήνια και παιχνίδια εξουσίας. Ουτοπικό το ξέρω...
Υ.Γ2: Ας έχουμε στο νου μας ότι ο Μπλατ είναι αναθρεμμένος στην «Αμερικανική Σχολή» του αθλήματος. Αυτό ας το αναλογιζόμαστε σε όλα: στο rotation, στον τρόπο προσέγγισης, στις δηλώσεις, στην αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης. Δεν είναι και εκείνος άμοιρος ευθυνών τα είπαμε και παραπάνω. Απλώς το Σεπτέμβρη όταν ο Αμερικανοϊσραηλινός coach διαδεχόταν τον Γιάννη Σφαιρόπουλο θεωρούσαν πολλοί ότι ήρθε ο «μεσσίας». Η επιτυχία όμως αφορά πολλές παραμέτρους. Για όποιον έχει απορίες ας ρίξει μια ματιά στα μπασκετικά βήματα που έχει κάνει η Φενέρμπαχτσε του Ζέλικο Ομπράντοβιτς τα τελευταία χρόνια: σταθερός κορμός, προσήλωση στο πλάνο, ιεραρχία, αντίληψη του παιχνιδιού, στεγανά στα αποδυτήρια και φυσικά χρήματα...
*H φωτογραφία εξωφύλλου είναι από το www.sport24.gr.
Η τόσο μεγάλη εξάρτηση του Ολυμπιακού από ορισμένες μονάδες του είναι ίσως το μεγαλύτερο αγωνιστικό του πρόβλημα αυτή την στιγμή. Το ανησυχητικό δεν είναι κυρίως ότι Σπανούλης και Μιλουτίνοφ έδιναν άλλη εικόνα στην ομάδα τους, αλλά το γεγονός πως μέσα στο παρκέ φάνηκε ότι ο Μπλατ δεν είχε εναλλακτικό πλάνο, χωρίς αυτούς. Το γεγονός για παράδειγμα ότι η κίνηση χωρίς την μπάλα ήταν αμύπαρκτη χωρίς τον αρχηγό είναι κάτι ανεξήγητο. Όπως και το ότι οι Πειραιώτες δεν διαθέτουν ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ guard που να μπορεί να παράξει σκορ με πρόσωπο στο καλάθι και προσωπική φάση. Ο Γκος έβγαλε κάποια καλά στοιχεία στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά όσο το ματς ήταν ανοιχτό ήταν άφαντος (0/6 σουτ στο α' ημίχρονο). Ο Weber, ενώ επιτίθεται κατά πρόσωπο, δυσκολεύεται να τελειώσει τις φάσεις, ενώ για τον Μάντζαρη δεν χρειάζεται να τα ξαναπούμε, ο ρόλος του στην επίθεση είναι (στο βαθμό που μπορεί) δημιουργικός.
Κατά τα άλλα, για την κακή αμυντική λειτουργία τα έχουμε ξαναπεί. Προσωπικά, πέραν από τα miss match με τον LeDay στο 5, η ερυθρόλευκη άμυνα εκτέθηκε πολλάκις στα δικά μου μάτια, όταν σε κάθε pick n' roll της Αρμάνι, βρίσκονταν δυο παίκτες να τρέχουν πίσω από την πλάτη του Τζέιμς... Στο πλαίσιο αυτό, ίσως να άξιζε παραπάνω χρόνο στο rotation ο Τουπάν, έστω και στα guard. Άλλωστε, ειδικά στο α' μέρος, πόσο χειρότερος θα μπορούσε να είναι εκτελεστικά ο Ολυμπιακός; Και μια ακόμη υποσημείωση στην άμυνα. Έτσι όπως εξελίχθηκε το ματς, θα προτιμούσα να έβλεπα για λίγα έστω λεπτά τον Αγραβάνη στο «5», αν φυσικά θεωρείται έτοιμος αγωνιστικά. Μερικά ριμπάουντ, 1-2 άμυνες πάνω από τη στεφάνη και λίγο παραπάνω σκληράδα θα έδιναν άλλο ρυθμό στο ματς (συγκριτικά με την παρουσία του LeDay πάντα).
Αλλοιωμένο DNA, ανύπαρκτο αγωνιστικό προφίλ
Ο Οργανισμός του Ολυμπιακού βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Τα «χαστούκια» που δέχεται η ομάδα σε θεσμικό επίπεδο (ΚΕΔ, ΕΟΚ, Αδριατική Λίγκα, ΚΑΕ Παναθηναϊκός κλπ) είναι απανωτά και είναι φανερό ότι η διοίκηση των ερυθρολεύκων δυσκολεύεται να τα διαχειριστεί. Προσωπικά, το μοναδικό που θέλω να σχολιάσω είναι το εξής. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι διοίκηση-προπονητής-ρόστερ είναι στα ομαδικά σπορ έννοιες αλληλένδετες. Όταν είναι δεδομένο ότι η ομάδα δεν θα κατέβει στο πρωτάθλημα πως περιμένετε οι παίκτες (και ειδικά οι ξένοι) να παραμένουν ήρεμοι και συγκεντρωμένοι στη δουλειά τους; Όταν ο προπονητής δηλώνει ότι δεν γνωρίζει για τις αποφάσεις της διοίκησης, πως περιμένουμε να υπάρχει συσπείρωση με τον κόσμο και τα αποδυτήρια; Και πάνω από όλα, όταν στοχεύεις σε αλλαγή ενός καθεστώτος, θα πρέπει κάτι να έχεις να προβάλεις, κάτι να επιδείξεις. Μπορεί ο Ολυμπιακός του 2019 να διεκδικήσει πράγματα στη διαιτησία, όταν μέσα στο παρκέ δεν τηρούνται ούτε τα βασικά;
Το κυριότερο πλήγμα για τους ερυθρόλευκους την παρούσα φάση δεν είναι τα αγωνιστικά προβλήματα, ούτε το ελλιπές ρόστερ. Είναι η αλλοίωση του DNA του Οργανισμού σε συνδυασμό με την παντελή αξιοπιστία από πλευράς διοίκησης και οπαδών. Όπως αναφέραμε και μετά το παιχνίδι με την Τσσκα, η διαφορά με τις χρονιές των back-to-back ευρωπαϊκών είναι η αύρα που υπήρχε τότε. Όπως κάθε ομάδα, έτσι και ο Ολυμπιακός περνούσε και τότε δύσκολα φεγγάρια. Όμως, υπήρχε η αισιοδοξία ότι θα «γυρίσει». Έτσι ήρθαν οι μεγάλες ανατροπές, έτσι ήρθε η έμπνευση για την επόμενη μέρα.
Οι Πειραιώτες, αν θέλουν να έχουν τύχη στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν, οφείλουν να επιστρέψουν στα fundamentals του παιχνιδιού. Αρχικά, κίνηση χωρίς τη μπάλα και πιο γρήγορο passing game. Ας μην ξεχνάμε ότι τα κοψίματα δημιουργούν ανισορροπία και κουράζουν την αντίπαλη άμυνα, όχι μόνο από θέμα stamina, αλλά και πνευματικά. Σίγουρα το εκτελεστικό ένστικτο του Στρέλνιεκς (τις βραδιές που το μυαλό του βρίσκεται στο παρκέ) λείπει στη δεδομένη συγκυρία. Για αυτό οι ερυθρόλευκοι οφείλουν προς το παρόν να στηριχθούν στις post up καταστάσεις (χθες ο Πρίντεζης ήταν άστοχος, αλλά αυτό δεν θα συμβαίνει για πάντα) και να επιτεθούν περισσότερο κατά μέτωπο (όπως έκανε ο Γκος χθες στο β' ημίχρονο).
Επειδή τα ατομικά στοιχεία δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, ο Μπλατ οφείλει να «καμουφλάρει» την αδυναμία στα μετόπισθεν κυρίως με tricks (όπως οι ζώνες χθες) και ταυτόχρονα να φροντίσει να προστατέψει όσο περισσότερο γίνεται το αμυντικό ριμπάουντ. Με αντίπαλο κάποια εκ των Φενερ, Ρεάλ, Τσσκα στα playoffs οι έξτρα κατοχές θα είναι «μαχαιριά». Για να έχει, όμως, αυτό αποτέλεσμα οι ίδιοι οι παίκτες οφείλουν να ανεβάσουν τα επίπεδα διάθεσης και ενέργειάς τους. Όπως, αναφέραμε και πιο πάνω, το τελευταίο στοιχείο δεν είναι δεδομένο, μιας και είναι άμεση συνάρτηση της ψυχολογίας του αθλητή. Η νοοτροπία του Βεζένκοφ μπορεί να λειτουργήσει ενδεχομένως ως παράδειγμα. Άλλωστε, η έλλειψη κινήτρου είναι βασικό πρόβλημα στα αποδυτήρια του ΣΕΦ αυτόν τον καιρό.
Βάσει προγράμματος, οι εναπομείνασες 4 αγωνιστικές είναι βατές για τους ερυθρόλευκους. Λαμβάνοντας υπόψιν τον Ολυμπιακό του Δεκέμβρη, τότε κανείς σίγουρα θα «απαιτούσε» 4/4 νίκες. Με τα δεδομένα που αναλύσαμε, όμως παραπάνω οι Πειραιώτες οφείλουν να κοιτάζουν κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Άλλωστε ποιος μπορεί να ρίξει προκαταβολικά στο «καναβάτσο» τη Μπάγερν, που την Τρίτη στο ΣΕΦ παίζει τις τελευταίες της ζαριές για πρόκριση (να θυμίσουμε ότι μετράει 2/2 με Αρμάνι, ενώ έχει κερδίσει και τη Φενέρ). Ακόμη και το ματς στη Λας Πάλμας την Πέμπτη κρύβει παγίδες. Ας μην ξεχνάμε πως η Κανάρια έχει πλέον στον πάγκο της τον Πέδρο Μαρτίνεθ, προσπαθεί να αλλάξει στυλ μπάσκετ και να ανεβάσει τα αμυντικά της στάνταρ και πάνω από όλα παίζει χωρίς κανένα άγχος. Η τελευταία «διαβολοβδομάδα» για φέτος θα δείξει πολλά...
Υ.Γ: Για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, απομένουν στην καλύτερη περίπτωση 11 αγώνες ακόμη για τον Ολυμπιακό φέτος (αν οι ερυθρόλευκοι φτάσουν μέχρι τον τελικό της Euroleague). Δεν μπορώ να θεωρήσω ως κανονικούς αγώνες, παιχνίδια που δεν μπορούν να οδηγήσουν σε κάποιο τίτλο. Αν αυτό φαντάζει σκληρό σε εμάς, ας αναλογιστούμε πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για έναν επαγγελματία αθλητή να βρει κίνητρο κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Υ.Γ1: Ο Ολυμπιακός δεν γνωρίζει που θα αγωνίζεται του χρόνου και ο Παναθηναϊκός τραβάει και άλλο το γαϊτανάκι των εντυπώσεων. Ο αθλητισμός, όπως και τα πάντα στη ζωή είναι κομμάτι μικροπολιτικής, μιας σκακιέρα που ξεπερνάει τις 4 γραμμές των γηπέδων. Προσωπικά δεν με λυπεί τόσο η κόντρα των αιωνίων σε θεσμικό επίπεδο, αλλά το γεγονός ότι ο απλός κόσμος δείχνει να ακολουθεί την κόντρα. Τα έχουμε δει από την μία πλευρά στους τελικούς του 93' από τον Ολυμπιακό, το βλέπουμε τα τελευταία χρόνια από τον Παναθηναϊκό. Προσωπικά θα συνεχίζω να λέω το αυτονόητο. Τα πάντα να κρίνονται μέσα στο παρκέ, χωρίς παρασκήνια και παιχνίδια εξουσίας. Ουτοπικό το ξέρω...
Υ.Γ2: Ας έχουμε στο νου μας ότι ο Μπλατ είναι αναθρεμμένος στην «Αμερικανική Σχολή» του αθλήματος. Αυτό ας το αναλογιζόμαστε σε όλα: στο rotation, στον τρόπο προσέγγισης, στις δηλώσεις, στην αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης. Δεν είναι και εκείνος άμοιρος ευθυνών τα είπαμε και παραπάνω. Απλώς το Σεπτέμβρη όταν ο Αμερικανοϊσραηλινός coach διαδεχόταν τον Γιάννη Σφαιρόπουλο θεωρούσαν πολλοί ότι ήρθε ο «μεσσίας». Η επιτυχία όμως αφορά πολλές παραμέτρους. Για όποιον έχει απορίες ας ρίξει μια ματιά στα μπασκετικά βήματα που έχει κάνει η Φενέρμπαχτσε του Ζέλικο Ομπράντοβιτς τα τελευταία χρόνια: σταθερός κορμός, προσήλωση στο πλάνο, ιεραρχία, αντίληψη του παιχνιδιού, στεγανά στα αποδυτήρια και φυσικά χρήματα...
*H φωτογραφία εξωφύλλου είναι από το www.sport24.gr.
COMMENTS