Άνετα ο Παναθηναϊκός κέρδισε με 91-67 την Νταρουσάφακα και συνεχίζει να παλεύει για να μπει στα play off.
Πάτησε γκάζι στο δεύτερο ημίχρονο και μην τον είδατε.
Το πρώτο ημίχρονο για τον Παναθηναϊκό ήταν μια σοβαρό, μια αφελές. Οι παίκτες του Πιτίνο έδειχναν σε κάθε φάση την ποιότητα που διαθέτουν, ωστόσο αντί να πατήσουν πάνω στην διαφορά που είχαν πάρει από την αρχή κιόλας του αγώνα, κατάφερναν να υποπέσουν σε παιδικά λάθη και να φέρνουν την Νταρουσάφακα όλο και πιο κοντά. Η διαφορά των 15 πόντων που είχε λίγο πριν το ημίχρονο έπεσε στους 9 έπειτα από βεβιασμένες ενέργειες και αχρείαστα λάθη. Η εικόνα αυτή συνεχίστηκε και στο πρώτο 5λεπτο της 3ης περιόδου όταν οι Τούρκοι πλησίασαν στους 6 πόντους, ωστόσο από κει και έπειτα ο Παναθηναϊκός ανέβασε την απόδοσή του και δεν έδωσε κανένα δικαίωμα στους αντιπάλους του να ελπίζουν. Οι πράσινοι μπήκαν με +13 στα τελευταία 10 λεπτά και μετέτρεψαν το 53-66, με σερί 11-0, σε 53-77 βάζοντας τέλος σε όποιες σκέψεις θα μπορούσαν να είχαν οι γηπεδούχοι. Με το χρονόμετρο να κυλάει και να πλησιάζει την λήξη, οι παίκτες του Πιτίνο συνέχιζαν να αυξάνουν την διαφορά, άγγιξε ακόμα και τους 30 πόντους και η κόρνα της λήξης έγραψε το τελικό 67-91.
Εντάξει η Νταρουσάφακα δεν είναι και ο ιδανικότερος αντίπαλος για να μπορέσεις να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα. Είναι η τελευταία ομάδα στην κατάταξη της διοργάνωσης χωρίς ιδιαίτερη ποιότητα ακόμα και στους Αμερικάνους τους. Σίγουρα ο Έρικ ξεχωρίζει, αλλά το υπόλοιπο ρόστερ είναι αρκετά υποδεέστερο. Ωστόσο δεν γίνεται να μην προσέξουμε κάποια προφανή στοιχεία που έδειξε ο Παναθηναϊκός, στοιχεία που μέχρι και 2-3 αγώνες δυσκολευόταν να βγάλει στο παρκέ. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι χρειάστηκε να έρθει μπροστά στα μάτια τους ο αποκλεισμός για να συσπειρωθούν και να αποδώσουν βάση της ποιότητας που έχουν. Και εδώ θα επιμείνω όπως το έχω γράψει και από την αρχή της σεζόν, πως οι παίκτες ποιότητα έχουν. Το γιατί δεν την είδαμε έχει αναλυθεί. Τώρα όμως που ο καθένας μέσα στο παρκέ ξέρει τι κάνει, ξέρει ποιος είναι ο ρόλος του αρχίζει να φαίνεται. Το πείραμα Πιτίνο έχει τα ρίσκα του και τα είδαμε. Κακές εμφανίσεις, κακές ήττες. Η αλλαγή φιλοσοφίας δεν είναι για να γίνονται μέσα στην σεζόν. Ωστόσο ο καιρός πέρασε (αν και δύσκολα) και παίκτες φαίνεται να έχουν αρχίσει να νοιώθουν άνετα σε αυτό που τους ζητά ο κόουτς. Τι είδαμε λοιπόν;
Ξεκάθαρους ρόλους
Παρά την κολεγιακή αντίληψη του κόουτς Πιτίνο στις αλλαγές κατά την διάρκεια του αγώνα, οι παίκτες που μπαίνουν μέσα στο παρκέ δείχνουν πως ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Ξέρουν όλοι τον ρόλο τους και την θέση τους στο ρόστερ. Για παράδειγμα ο Λεκαβίτσιους ξέρει ότι είναι η αλλαγή του Καλάθη, ξέρει τι πρέπει να κάνει μέσα στο παρκέ όσο θα παίξει και πραγματικά στα λεπτά που παίζει δεν γίνεται ο αδύναμος κρίκος της ομάδας όπως γινόταν ως τώρα. Είναι σημαντικό ο παίκτης να γνωρίζει τι θέλει από αυτόν ο προπονητής του. Αυτό του δίνει την ψυχολογία και την ώθηση να είναι χρήσιμος.
Στοχευμένες επιθέσεις.
Είναι η αλήθεια ότι ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζε η ομάδα ήταν η κακή κυκλοφορία της μπάλας και οι στατικές επιθέσεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η μπάλα να κολλάει και να μένει στα χέρια των παικτών και οι τελικές ενέργειες να γίνονται υπό το καθεστώς πίεσης. Τώρα βλέπουμε μια συνεχή κίνηση των παικτών, η μπάλα να αλλάζει αρκετά χέρια πριν καταλήξει σε προσπάθεια για καλάθι. Και συγκεκριμένα με την Νταρουσάφακα, όσο ο αγώνας ακόμα «παιζόταν»
οι πράσινοι διατηρούσαν την ψυχραιμία τους και προσπαθούσαν να εντοπίσουν την ιδανικότερη επιλογή. Δεν κατέφυγαν σε ακατάσχετες εκτελέσεις τριπόντων και προτίμησαν να περάσουν την μπάλα στο ζωγραφιστό. Ήταν ελάχιστες οι στιγμές που η μπάλα έμεινε στα χέρια κάποιου παίκτη και η επίθεση εκτελέστηκε ανορθόδοξα.
Αμυντική άνοδος
Από την αρχή της χρονιάς ο Δούρειος Ίππος του Παναθηναϊκού ήταν η άμυνά του. Η έλευση Πιτίνο έφερε αλλαγές στην άμυνα με... αλλαγές. Η ομάδα έκοψε τα switch στα screen, παρόλα αυτά η μετάβαση στα νέα δεδομένα έφερε τρομερές ανισορροπίες. Οι παίκτες βγήκαν από την συνήθειά τους, μπερδευόντουσαν και το αποτέλεσμα ήταν μια πολύ κακή εικόνα. Εδώ και μερικές αγωνιστικές οι πράσινοι δείχνουν να αρχίζουν να κατανοούν το πως παίζεται η άμυνα που ζητάει ο κόουτς. Αλλαγές μόνο όταν και όπου χρειάζεται, ταχύτερη αντίληψη και περισσότερη σκληράδα. Σε αυτό έχει παίξει μεγάλο ρόλο η απόδοση που έχει ο Παπαπέτρου, αφού στα τελευταία ματς έχει μετατραπεί σε έναν αρκετά σημαντικό αμυντικό. Σίγουρα τα περιθώρια βελτίωσης είναι ακόμα μεγάλα, ωστόσο το επίπεδο σε σχέση με την αρχή της σεζόν έχει ανέβει.
Επιτέλους βοήθειες από τους ψηλούς.
Το μείζον θέμα της ομάδας. Αργά πόδια, αργές αντιδράσεις, αργές επιστροφές. Αυτή ήταν η εικόνα τους στο μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν. Πολλά λόγια γράφτηκαν για Λάσμε, Γκιστ,Παπαγιάννη και Βουγιούκα. Η μεταγραφή του Πέιν στην θέση του Λάσμε δεν άλλαξε στην ουσία πολλά, όμως βλέπουμε πλέον και τους άλλους 3 να γίνονται χρήσιμοι στην ομάδα. Ο Γκιστ μπορεί να βρίσκεται ακόμα μακρυά από αυτά που είχαμε συνηθίσει, αλλά τουλάχιστον έχει αρχίσει να μην είναι αρνητικός, ο Βουγιούκας όποτε μπαίνει θα δώσει τα στάνταρ του και αισίως στο πλάνο έχει μπει ο μέχρι πρότινος εντελώς απογοητευτικός Παπαγιάννης.
Θέλω να αναφερθώ στον Παπαγιάννη είναι η αλήθεια. Και γενικά σε παίκτες που διαθέτουν ένα ταλέντο και δεν τους βλέπω να το αξιοποιούν. Με εκνευρίζουν αφάνταστα που δεν ξέρουν τι είναι αυτό που διαθέτουν. Και με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο όταν δεν το δουλεύουν. Η αναφορά είναι στον Παπαγιάννη που είδα και παρακολούθησα μέχρι και πριν 2 αγώνες. Προφανώς και δεν πιστεύω ότι με 2 καλές εμφανίσεις ο νεαρός σέντερ ξαφνικά έγινε παικταράς. Όμως αυτές οι 2 εμφανίσεις σε κάνουν να ελπίζεις ότι το μυαλό μέστωσε, ο παίκτης δουλεύει και μπορεί να υπάρξει εξέλιξη. Ήταν τα λόγια του Πιτίνο ότι ο Παπαγιάννης ίσως να μην είχε θέση στο ρόστερ; Ήταν τα συνεχόμενα DNP; Ήταν τα σχόλια που προφανώς διάβαζε στα social media σε καθημερινή βάση; Είναι και η δουλειά που ρίχνει; Είναι όλα μαζί; Ότι και να είναι μικρή σημασία έχει. Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι πως φαίνεται να ξυπνά από τον λήθαργο που βρισκόταν και να δουλεύει. Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι αρκετές αναφορές του Πιτίνο στο πρόσωπό του.
Στις συνεντεύξεις μετά την αναμέτρηση με την Νταρουσάφακα και ο Έλληνας σέντερ και ο κόουτς αντάλλαξαν φιλοφρονήσεις. Αυτό δείχνει πως μεταξύ των δύο υπάρχει εμπιστοσύνη και κοινή γραμμή πάνω στο κομμάτι της δουλειάς. Και αυτό που είδαμε απέναντι στους Τούρκους μπορεί να είναι μια ακτίδα φωτός. Το double double που έκανε είναι σημαντικό. Όμως πρέπει να δούμε την γενικότερη εικόνα του μέσα στο παρκέ, ξέχωρα από τα νούμερα. Το πως «πατούσε» μέσα στο γήπεδο, τις θέσεις που καταλάμβανε, τα block out, τις άμυνες πάνω σε ταχύτερους αθλητές, την συγκέντρωση που έδειξε, το timing σε ριμπάουντ και κοψίματα, την σπατάλη των φάουλ. Σε αυτόν τον αγώνα ο Παπαγιάννης για μένα παίρνει άριστα με τόνο. Τελείωσε με 3 τάπες την αναμέτρηση αλλά έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον το πόσες φορές κατάφερε να αλλοιώσει τις προσπάθειες των αντίπαλων σέντερ μόνο και μόνο τεντώνοντας τα χέρια του. Ελπίζω και εύχομαι να μην είναι ένα πυροτέχνημα και να μην επιστρέψει στην θλιβερή εικόνα των προηγούμενων μηνών. Τουλάχιστον έχοντας τέτοια απόδοση σε κάνει να ελπίζεις για το μέλλον.
Κλείνοντας για την αναμέτρηση με την Νταρουσάφακα, ενδιαφέρον έχουν και μερικά ακόμα στοιχεία που έλειπαν τόσο καιρό συνολικά από την ομάδα:
*23 πόντοι σε αιφνιδιασμό. Το έχω αναφέρει και παλιότερα. Όταν στο ρόστερ υπάρχει παίκτης σαν τον Καλάθη δεν γίνεται να μην τρέξεις σαν ομάδα. Και για να τρέξεις πρέπει να αμυνθείς σωστά, να κλέψεις μπάλες και να βρεις εύκολο καλάθι. Αυτό απέναντι στους Τούρκους ο Παναθηναϊκός το έκανε εξαιρετικά.
*20 πόντοι από δεύτερες ευκαιρίες. Το ριμπάουντ ήταν μόνιμο πρόβλημα και φέτος. Η ομάδα πήρε 14 ριμπάουντ αξιοποιώντας τις ευκαιρίες που της παρουσιάστηκαν.
*Double double o Καλάθης (10 πόντοι - 11 ασίστ), double double και ο Παπαγιάννης (14 πόντοι - 12 ριμπάουντ)
* 3 παίκτες με PIR πάνω από 20 (Καλάθης 23, Παπαπέτρου 21, Παπαγιάννης 26)
Εν κατακλείδι ο Παναθηναϊκός δεν άλλαξε ξαφνικά και έγινε υπερομάδα. Βρίσκεται ακόμα σε δύσκολη θέση για την συνέχεια της Ευρωλίγκας και πρέπει να κάνει μια σειρά από υπερβάσεις για να καταφέρει να προκριθεί. Ακόμα και η εμφάνιση που έκανε δεν ήταν εκείνη η μαγική χωρίς προβλήματα και ανορθογραφίες. Είναι όμως μια εμφάνιση που σε κάνει να ελπίζεις και να περιμένεις να δεις την συνέχεια. Επιθετικά η ομάδα βρίσκεται σε καλό φεγγάρι, αμυντικά έχει συνέλθει. Βέβαια τώρα ακολουθεί η εκτός έδρας αναμέτρηση με την ΤΣΣΚΑ που ακόμα και να πέταγε τόσο καιρό το τριφύλλι, οι πιθανότητες νίκης δεν ήταν με το μέρος του. Το σημαντικό είναι να συνεχίσει να αποδίδει έτσι και μια ενδεχόμενη ήττα να μην την επηρεάσει. Ακολουθούν ακόμα πιο σημαντικοί αγώνες όπως με Ρεάλ και Μπασκόνια εντός έδρας αλλά και με Αρμάνι εκτός, που εκεί πρέπει να παρουσιαστεί έτοιμη για όλα. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι ο Παναθηναϊκός έστω και την ύστατη στιγμή δείχνει να παλεύει.
COMMENTS