Ο Ολυμπιακός γνώρισε την 5η διαδοχική ήττα του στη Euroleague (81-97 από την Τσσκα Μόσχας) και η εικόνα του προβληματίζει.
Ο αγωνιστικός «χειμώνας» στο στρατόπεδο του Ολυμπιακού δεν δείχνει να φεύγει. Οι ερυθρόλευκοι γνώρισαν την 5η διαδοχική τους ήττα στη Euroleague, αυτή τη φορά από την Τσσκα Μόσχας, και τα σύννεφα προβληματισμού απλώνονται πλέον θεόρατα πάνω από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Σε ένα από τα πιο κλασικά ευρωπαϊκά «rivarlies», οι κόκκινοι γνώρισαν τη συντριβή από τους Μοσχοβίτες, κάτι που δεν αντικατοπτρίζεται μόνο στο τελικό σκορ (81-97), αλλά κυρίως στην επιβλητική εικόνα της αρμάδας του Δημήτρη Ιτούδη στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού.
Τα σημάδια των καιρών ποτέ δεν λαθεύουν και όταν μάλιστα είναι επαναλαμβανόμενα, πλέον αποτελούν παθογένεια... Με τον Ολυμπιακό, λοιπόν, να εκτίθεται ανεπανόρθωτα σε πολλά από τα fundamentals του παιχνιδιού, αξίζει να φωτίσουμε μερικά κρίσιμα σημεία από τον αγώνα της Παρασκευής.
Σύντομη Συζήτηση
Οι Πειραιώτες μπήκαν στην αναμέτρηση με ξεκάθαρο επιθετικό προσανατολισμό, γνωρίζοντας ότι σε παιχνίδι των 65 πόντων (βλ. τελευταίο μήνα), δεν θα είχαν τύχη απέναντι στους Ρώσους. Ο επιθετικός οίστρος συγκεκριμένων ερυθρόλευκων μονάδων στο πρώτο ημίχρονο ήταν, άλλωστε, αυτό που επέτρεψε στους γηπεδούχους να διεκδικήσουν για σημαντικό διάστημα τη νίκη. Ο Σπανούλης στο πρώτο μισό «ξύπνησε» πάλι εφιάλτες στην Τσσκα (12 π. με 3/3 τρίποντα, 4/7 βολές και 3 ασίστ). Ο LeDay επιβεβαίωσε ότι όταν του ταιριάζει η αντίπαλη άμυνα μπορεί να βρεθεί σε τρομερό επιθετικό βράδυ (τελείωσε το ματς με 21 πόντους και 9 ριμπ.), ενώ ο Πρίντεζης «ξεμπούκωσε», μετά από συνεχόμενες κακές εμφανίσεις, πετυχαίνοντας 12 πόντους, αλλά και το πρώτο(!) του τρίποντο μέσα στο 2019.
Η λειψανδρία στην περιφέρεια και τα δύο γρήγορα φάουλ του Μιλουτίνοφ, ώθησαν τον Μπλατ σε εκτεταμένο rotation από νωρίς. Ταυτόχρονα, ο coach των ερυθρολεύκων προσπάθησε να ανεβάσει το pace του αγώνα και ειδικά σε σχήματα με τον Weber, επιχείρησε να χτυπήσει στο transition. Τα στοιχεία αυτά με την παράλληλη ευστοχία των «κόκκινων» στο πρώτο μισό σίγουρα δημιουργούσε αρκετά ευνοϊκές συνθήκες για την τελική επικράτηση.
Όπως, όμως συμβαίνει το τελευταίο δίμηνο, ό,τι φτιάχνει ο Ολυμπιακός στη μία μεριά το χαλάει στην άλλη. Έτσι, το παραγωγικό επιθετικά βράδυ των γηπεδούχων (μετά από καιρό), δεν μπόρεσε να αξιοποιηθεί, διότι πολύ απλά ο Μπλατ δεν βρήκε καμία απολύτως λύση για να αναχαιτίσει τους Ρώσους στα μετόπισθεν. Έχοντας απέναντί του μια από τις πιο «καλοκουρδισμένες» ομάδες της διοργάνωσης, ο προπονητής των γηπεδούχων απέτυχε σε κάθε σχήμα άμυνας που δοκίμασε (man-to-man, hedge out, αλλαγές σε όλα τα screen). Αποτέλεσμα αυτού το «καλό» ημίχρονο των Πειραιωτών να τους βρει πίσω στο σκορ (50-51).
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, το βράδυ προβλεπόταν δύσκολο για τους γηπεδούχους. Όπως, ανέφερε ο coach Ιτούδης στη συνέντευξη Τύπου, οι αλλαγές της Τσσκα στον τρόπο προσέγγισης του παιχνιδιού της στην επανάληψη άλλαξαν τελείως τη ροή του αγώνα. Αυτό σε συνδυασμό με τα γρήγορα φάουλ από Σπανούλη και Weber (κυριότερος επιθετικός και αμυντικός πόλος των Πειραιωτών) έγειραν για τα καλά στην πλάστιγγα υπέρ των Ρώσων. Χαρακτηριστικό είναι ότι από το 60-58 (τελευταίο κόκκινο προσπέρασμα) το επί μέρους σκορ στη συνέχεια ήταν 21-39. Καθολική υπεροχή των φιλοξενούμενων με τους ερυθρόλευκους να δείχνουν ανήμποροι να αντιδράσουν. Χαρακτηριστικά, ας αναφέρουμε το εξής. Οι Πειραιώτες προηγήθηκαν δύο φορές, (50-48 με τρίποντο του Μάντζαρη στο 20' και 60-58 με τρίποντο του Πρίντεζη στο 26'). Και στις δύο περιπτώσεις ο Ιτούδης πήρε time out και σχεδίασε σωστές επιθέσεις, οι οποίες κατέληξαν σε εύστοχο τρίποντο και νέο προβάδισμα των Ρώσων...
Άλλωστε, η στατιστική δεν λέει ποτέ ψέματα, οπότε ας ρίξουμε μια ματιά: 23 ασίστ/ 4 λάθη /4 κλεψίματα για την Τσσκα, με τον Ολυμπιακό να γράφει αντίστοιχα 15/12/0. Θα το ξανατονίσουμε. Σε αγώνα που ο Μπλατ επέλεξε να βρει σκορ στο transition, υποχρέωσε τον αντίπαλό του μόλις σε 4 (!) λάθη και δεν κατάφερε να κλέψει ούτε μια φορά (!) την μπάλα. Την ίδια ώρα η Τσσκα φόρτωνε το ερυθρόλευκο καλάθι με 97 πόντους εκτελώντας μόλις 13 βόλες, έναντι 35 (!) των γηπεδούχων... Και αν δεν σας αρκούν αυτά, η παρακάτω εικόνα παραθέτει τη διακύμανση του σκορ μέσα στο ματς.
Βλέμματα μπροστά στον καθρέφτη
Έχουμε φτάσει αρχές Μάρτη και ο Ολυμπιακός δείχνει σε κάθε του «εξέταση» να κάνει βήματα προς τα πίσω. Έπειτα από τις τελευταίες εμφανίσεις και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα (ημιτελικός με ΠΑΟ, ηχητικά αποσπάσματα, δικαστική διαμάχη Αγγελόπουλων) η συνολική προσέγγιση έχει δύο πλευρές, την αγωνιστική και την εξωαγωνιστική.
Ξεκινώντας με την εικόνα μέσα στο παρκέ, τα «κακώς κείμενα» είναι εμφανή εδώ και καιρό. Οι ερυθρόλευκοι βρίσκονται πίσω σε επίπεδα αθλητικότητας και σε skills προσωπικής φάσης. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει ένας παίκτης (εκτός από τον Παπανικολάου και τον Τουπάν σε ειδικές συνθήκες) που να μπορεί να κερδίσει στην άμυνα τον προσωπικό του αντίπαλο. Το στοιχείο αυτό από μόνο του αποτελεί μειονέκτημα και δημιουργεί τεράστια ανισορροπία. Άμεσο αποτέλεσμα αυτού, οι «κόκκινοι» να επιδίδονται για άλλη μια φορά σε μπαλώματα εκ των έσω, τα οποία όμως μόνο ευεργετικά δεν είναι. Για πόσο ακόμα θα αντέχει π.χ. ο Μιλουτίνοφ να κυνηγάει στην περιφέρεια τα αντίπαλα PG; Στο φινάλε, με τα επίπεδα ενέργειας τα οποία ξοδεύει κάθε βράδυ, δεν θα έπρεπε να προβληματιζόμαστε και με την κάμψη της απόδοσής του.
Παρακολουθώντας τις τρεις φετινές συντριβές στο ΣΕΦ (Αρμάνι, Μπαρτσελόνα, Τσσκα) ο κοινός παρανομαστής είναι ένας. Αλλεπάλληλα miss-match και εικόνα διάλυσης στο τέλος. Και ειδικά στο πρώτο κομμάτι, η ανισορροπία δείχνει να είναι περισσότερο εγγενές, «βιολογικό» πρόβλημα του ρόστερ, παρά θέμα τακτικής. Δυσκολία στο post (βλ. Τόμιτς), τραγική περιφερειακή άμυνα (βλ. Τζέιμς, Ροντρίγκεθ, Καμπάτσο κλπ.), αδυναμία στο ριμπάουντ (12 περισσότερες κατοχές χθες η Τσσκα). Προσπαθούσα την Παρασκευή να καταλάβ. Τελικά τι είδους άμυνα παίζει αποδοτικά ο Ολυμπιακός; Απάντηση δεν βρήκα. Διότι, όπως είπαμε, λείπει αθλητικότητα, λείπουν δυνατά πόδια, λείπει όγκος και ύψος. Άλλωστε, μέσα στις ανορθογραφίες του καλοκαιριού, τις οποίες έχουμε αναλύσει από το preview ακόμη, ο Μπλατ δεν φρόντισε ούτε να θωρακίσει την περίμετρο με έναν δυναμικό guard, αλλά ούτε και το ζωγραφιστό με έναν rim protector.
Η πολυδιαφημισμένη «Princeton Offence», στοιχεία της οποίας όλοι περίμεναν στην αρχή της σεζόν να εμφανιστούν στο τρόπο παιχνιδιού του Ολυμπιακού, μέχρι στιγμής είναι άφαντη. Καμία κίνηση χωρίς τη μπάλα, τεράστιο usage ξανά από Σπανούλη και Πρίντεζη, κακό spacing και αδυναμία συνεργασιών που βλέπαμε στα πρώτα παιχνίδια (τρίγωνα, high-lows, κοψίματα στη baseline). Οι Πειραιώτες έχουν οικοδομήσει πλέον έναν τρόπο παιχνιδιού αρκετά προβλέψιμο. Το στοιχείο αυτό καθιστά αρκετά εύκολο και το διάβασμα από τους αντίπαλους προπονητές. Έτσι δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση π.χ. η κάμψη του Πρίντεζη, καθώς η αγωνιστική του καθίζηση συνδέεται τόσο από τη στοχευμένη αναχαίτισή του από τον αντίπαλο, όσο και από την αδυναμία των συμπαικτών του να δημιουργήσουν καταστάσεις για τον εαυτό τους (εκμεταλλευόμενοι π.χ. τους ανοιχτούς χώρους που βγαίνουν από τα double team στο post).
Φυσικά αυτό, όπως έχουμε αναλύσει πολλάκις, είναι αποτέλεσμα KAI της διαμόρφωσης του ρόστερ. Όμως, σε μια τέτοια κατάσταση, δεν θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε την προσέγγιση του προπονητή. Θα ήταν άτοπο να δεχόμασταν, για παράδειγμα, ότι παίκτες όπως ο Τουπάν, ο Βεζένκοφ ή ο Τίμα έχουν βρει το ρόλο τους στο rotation και αποδίδουν στο 100% των δυνατοτήτων τους, όταν αγωνίζονται «σκόρπια» πεντάλεπτα και δεκάλεπτα. Επίσης, δύσκολα μπορεί κανείς να αποκωδικοποιήσει την επιμονή του coach σε πρόσωπα και ρόλους που δεν βγαίνουν. Για παράδειγμα την Παρασκευή ο Γκος αγωνίστηκε για 25' με ελάχιστη προσφορά και (κυρίως) στο διάστημα που η ομάδα του έχασε την επαφή της με το σκορ. Άλλωστε, με όποιες συνθήκες και αν έχει δημιουργηθεί το ρόστερ, στόχος του προπονητή είναι να παίρνει από τους παίκτες του το 100%.
Οι καταιγιστικές εξελίξεις σε διοικητικό και οργανωτικό επίπεδο τον τελευταίο μήνα, έχουν σίγουρα επηρεάσει και τα πεπραγμένα μέσα στις τέσσερις γραμμές. Αυτό που προκαλεί κυρίως προβληματισμό είναι η αλλοίωση του DNA της ομάδας. Ένα DNA που γαλουχήθηκε μέσα από επιτυχίες, ανατροπές, αλλά και μέσα από την συσπείρωση σε μεγάλες αγωνιστικές κρίσεις. Η εικόνα διάλυσης, η soft αντίδραση των παικτών, η «παγωμάρα» του γηπέδου, κάθε φορά που ένα παιχνίδι ξεφεύγει είναι το ουσιαστικό πρόβλημα. Ευρισκόμενος στο ΣΕΦ την Παρασκευή, μου ήρθε στο μυαλό ο αγώνας Ολυμπιακός-Τσσκα της σεζόν 2011-2012. Πρώτη αγωνιστική του Top 16, λίγους μήνες πριν το θρίαμβο της Πόλης. Ο Ολυμπιακός είχε ηττηθεί τότε με 80-88. Όμως έβλεπες συσπείρωση, προσμονή, διάθεση για παραγωγικότητα, aggressive χαρακτήρα. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Πιστεύει κανείς ότι το σενάριο να μην διεκδικήσει η ομάδα το πρωτάθλημα (έπειτα από δύο ήδη στείρα χρόνια) δεν έχει δημιουργήσει «μούδιασμα» στον Οργανισμό; Ποιο ακριβώς είναι το κίνητρο του Ολυμπιακού για τη φετινή χρονιά; Αυτό πρέπει να αναρωτηθεί η διοίκηση. Διότι, στο κάτω κάτω εκείνη παίρνει τις αποφάσεις.
Και τώρα τι κάνουμε;
Την τελευταία τριετία ο Ολυμπιακός έχει βρεθεί σε μια «περίεργη δίνη». Σεζόν που ξεκινούν με προσδοκίες και καταλήγουν σε προβληματισμό και απογοήτευση. Προσωπικά πάντα πίστευα ότι η υγιής αλληλεπίδραση του τρίπτυχου «διοίκηση-ομάδα-κόσμος» είναι ένας βασικός παράγοντας που οδηγεί στην επιτυχία. Αυτό το τονίζουμε, διότι παιχνίδια όπως αυτό απέναντι στην Τσσκα, δεν δημιουργούν προβλήματα, αλλά βγάζουν στην επιφάνεια αυτά που βρίσκονται κάτω από το χαλάκι.
Αγωνιστικά κοιτάζοντας τις συζητήσεις μας το Σεπτέμβρη, στόχος της ομάδας ήταν να μπει στα playoffs και βλέπουμε. Μιλάμε άλλωστε για καινούριο ρόστερ, τα έχουμε ξαναπεί. Και όπως έχουμε τονίσει και παλιότερα, τις προσδοκίες τις δημιουργεί από μόνος του ένας οργανισμός μέσα από τις εμφανίσεις του. Όπως, λοιπόν, πριν ένα μήνα συζητούσαμε για τετράδα (βάσει εμφανίσεων και αποτελεσμάτων), τώρα συζητάμε για τους ίδιους λόγους αν ο Ολυμπιακός θα μπει στα playoffs. Χαζεύοντας το πρόγραμμα (και με αφετηρία ένα διπλό στην Ποντγκόριτσα την ερχόμενη εβδομάδα) το λογικό σενάριο λέει πως οι ερυθρόλευκοι μπορούν να φτάσουν τον αριθμό «16» στις νίκες που δίνει σίγουρη πρόκριση. Ζητούμενο, όμως, δεν είναι η πρόκριση αυτή καθ'αυτή, αλλά η αγωνιστική εξέλιξη. Διότι, σε διαφορετική περίπτωση η ομάδα δεν θα καταφέρει καν να είναι ανταγωνιστική απέναντι στο top 3, δηλαδή Φενέρ, Ρεάλ, Τσσκα.
Υ.Γ.1: Σας το εγγυώμαι. Ελάχιστοι φίλαθλοι ενδιαφέρονται αν η ομάδα τους θα παίζει στο ελληνικό πρωτάθλημα ή στην Αδριατική, στη Euroleague ή στο Champions League. Το έγκλημα των διοικήσεων θα είναι να μας κάνουν να νιώσουμε αποστροφή. Ο αθλητισμός είναι γιορτή, συγκινήσεις, χαλάρωση, ψυχαγωγία. Είναι ευκαιρία να πάρεις τον φίλο σου και να πάτε στο γήπεδο. Να τον πειράξεις όταν τον κερδίζεις και να σε πειράξει, όταν σε κερδίζει. Είναι ευκαιρία να κάτσεις και να δεις μάχες μεταξύ των κορυφαίων. Αφήστε έξω τα οικονομικά κριτήρια, τα τηλεοπτικά συμβόλαια, τα εισιτήρια. Μπορεί να σταθεί ελληνικό πρωτάθλημα χωρίς Ολυμπιακό-Παναθηναϊκός; Μπορεί να σταθεί Euroleague, χωρίς Παναθηναϊκός-Τσσκα;
Υ.Γ.2: Προσωπικά δεν πιστεύω ότι στον Ολυμπιακό υπάρχει έλλειψη τεχνογνωσίας. Είναι όμως ένας συνδυασμός παραγόντων που έχουν πέσει «κατακέφαλα» σε παίκτες και προπονητή. Εκείνοι έχουν την εμπειρία και τα «κλειδιά» να το γυρίσουν. Άλλωστε στον αθλητισμό πολλές φορές το momentum είναι πιο σημαντικό από την ικανότητα. Τα πάντα είναι «ρευστά» και τον Μάιο κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί. Ψυχραιμία και χιούμορ από εμάς τους έξω. Μόνο έτσι ο αθλητισμός παραμένει εποικοδομητική απασχόληση.
*Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι από τον ιστότοπο fosonline.
COMMENTS