Λένε πως δεν έχει σημασία τι πηγαίνει στραβά, αλλά το τι θα κάνεις για αυτό...η απίστευτη ιστορία της Yolanda Moore μάλλον το επιβεβαιώνει.
Η Yolanda Moore γεννήθηκε την πρώτη Ιουλίου του 1974 στο Port Gibson του Mississippi και μεγάλωσε σε μια φάρμα εκεί. Όσο κλισέ και αν ακούγεται, φαίνεται πως ήρθε στον κόσμο για να βρίσκεται εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ. Γεγονός, το οποίο τόσο τα πρώτα της βήματα σαν προοικονομία ήρθαν να προβλέψουν, όσο και η μετέπειτα σταδιοδρομία της έμελλε να αποδείξει περίτρανα. Μέχρι τα δεκαοχτώ της χρόνια δεν είχε γνωρίσει τον πατέρα της και όπως η ίδια ομολογεί αυτό ήταν ένα αναντικατάστατο κενό, το οποίο ενίοτε -μεταξύ άλλων- την έκανε να νιώθει ενοχές, διότι αναρωτιόταν μήπως έφταιγε σε κάτι και η ίδια. Έχοντας φτάσει τα τριάντα ανακάλυψε, πως ο πατέρας της ήταν εθισμένος στο αλκοόλ και πως αυτό ήταν που τον κράτησε μακρυά της.
Σαν παιδί η Yolanda ήταν ήσυχη, ντροπαλή και συνεσταλμένη. Όλα αυτά, βέβαια, ήταν απότοκα και του ύψους της, καθώς ήταν από τα ψηλότερα -αν όχι το ψηλότερο- παιδί στο σχολείο της. Κάτι, το οποίο την καθιστούσε στόχο υποτιμητικών σχολείων από τους συμμαθητές της. Πάσχιζε να βρει κάτι, το οποίο θα καλλιεργούσε την αυτοπεποίθηση της και δεν άργησε να το ανακαλύψει. Το ήσυχο και απαρατήρητο κορίτσι του σχολικού περιβάλλοντος δεν είχε καμία σχέση με το κορίτσι με την «σπυριάρα» στα χέρια. Η μικρή τότε Yolanda άλλαζε ολοκληρωτικά όταν πάταγε το πόδι της στο παρκέ. Ήταν από νεαρή ηλικία πολύ καλή στο άθλημα και αυτό συνέβαλε καταλυτικά στην καλλιέργεια και ανάπτυξη της τόσο σαν αθλήτρια όσο και σαν άνθρωπος.
Στο high-scholl κατάφερε να κερδίσει τρις φορές (1989, 1991, 1992) το πρωτάθλημα της περιφέρειας της («Mississippi High School Basketball State Championship»). Σαν senior το 1992 ανακηρύχθηκε «Mississippi Gatorate Player of the Year» και συνάμα «Parade High School All American». Όπως ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, ήταν heavily recruited και είχε την δυνατότητα/ευχέρεια να πάει σε σχεδόν οπουδήποτε κολέγιο επιθυμούσε. Εκείνη με την σειρά της επέλεξε τους «Ole Miss Rebels» του «University of Mississippi», καθώς επιδίωκε να βρεθεί σε ένα περιβάλλον στο οποίο θα μπορούσε να συμβάλει τα μέγιστα από την πρώτη μέρα όντας μια starter.
Σε μια ομιλία της σε παιδιά κολεγίου πριν λίγα χρόνια η Moore είχε πει: «Όποιο και αν νομίζεται πως είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σας συμβεί...δεν είναι καν το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σας συμβεί ή θα σας συμβεί... Άρα πρέπει να βρίσκεται πάντα τρόπους για να συνεχίζεται». Αναμφίβολα μιλά εκ πείρας, καθώς μπαίνοντας στο κολέγιο οι οιωνοί έδειχναν πως τα καλύτερα της χρόνια ερχόντουσαν -άλλωστε είχε ήδη καταφέρει να φύγει από την φάρμα που μεγάλωσε-, αλλά κάποια αναπάντεχα περιστατικά συνέβησαν, τα οποία ήρθαν να ρευστοποιήσουν τα πάντα καθιστώντας το μέλλον δυσοίωνο και στην καλύτερη αβέβαιο.
Κατά την πρώτη της χρονιά υπέστη έναν σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο. Μέχρι τότε δεν είχε αντιμετωπίσει ξανά κανέναν τραυματισμό. Η μαγνητική έδειξε πως είχε υποστεί ρήξη μηνίσκου, κάτι που σήμαινε πως έπρεπε να επιβληθεί σε χειρουργείο και να μείνει εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα. Επίσης, ο γιατρός την προειδοποίησε πως τα γόνατα της δείχνουν αδύναμα και πως αν συνέχιζε να παίζει μπάσκετ ανταγωνιστικά, στα τριάντα της θα ελλόχευε ο κίνδυνος να συναντήσει δυσκολίες ακόμη και στον να περπατά κανονικά. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά κατά την αποθεραπεία της ανακάλυψε πως ήταν έγκυος. Όλα έδειχναν τελειωμένα ή στην καλύτερη όλα ήταν στον αέρα... Πως θα κατάφερνε να διατηρήσει την υποτροφία της; Μιλώντας με τους ιθύνοντες του προγράμματος η Moore μπόρεσε να διατηρήσει την υποτροφία της και υποσχέθηκε στην μητέρα της πως ό,τι και αν γινόταν θα ολοκλήρωνε τις σπουδές της.
Όπως ομολογεί έπαιρνε συχνά την κόρη της μαζί της στα μαθήματα ή ακόμη και στις προπονήσεις. Στην sophomore χρονιά της έκανε μια καλή αγωνιστική σεζόν και συμπεριλήφθηκε στην «Second Team All SEC». Στην junior χρονιά της έπαθε ξανά ρήξη μηνίσκου και πέρασε για δεύτερη φορά την πόρτα του χειρουργείου, αλλά στο τέλος της σεζόν είχε συμπεριληφθεί στην «First Team All SEC» -όπως και την επόμενη χρονιά. Η ατυχία της χτύπησε ξανά την πόρτα όταν εκείνη ήταν στο κλείσιμο της senior χρονιάς της. Για τρίτη φορά ρήξη μηνίσκου και έγκυος για δεύτερη φορά. Το όνειρο του WNBA είχε γίνει απτός στόχος και φαινόταν καθαρά στον ορίζοντα, αλλά ξαφνικά εξαφανίστηκε από το οπτικό πεδίο. Η λογική έλεγε σε αυστηρό τόνο πως το όνειρο είχε μετατραπεί πλέον σε ονείρωξη και ουτοπία. Άλλωστε ήταν 22 χρονών με τρία σοβαρά χειρουργεία στα γόνατα της στο ιστορικό της και δύο μικρά παιδιά στην αγκαλιά της. Η Yolanda Moore, όμως, είχε για ακόμη μια φορά άλλη άποψη...
Αποδέχθηκε την κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί, σταμάτησε να λέει «why me?» λέγοντας «try me!» και συνέχισε να παλεύει για το ακατόρθωτο, το οποίο έμελλε να γίνει πραγματικότητα. Τον Ιανουάριο του '97 έφερε στον κόσμο το δεύτερο παιδί της και μήνες μετά τον Μάιο του '97 έλαβε μέρος σε ένα tryout των Houston Comets. Οι διαθέσιμες θέσεις στο ρόστερ ήταν τέσσερις και τις διεκδικούσαν 220 αθλήτριες, οι οποίες είχαν πάει να δοκιμαστούν. Η Yolanda Moore εξασφάλισε μια από τις τέσσερις θέσεις και βρέθηκε με κάθε επισημότητα στην λίγκα. Αγωνιζόμενη δίπλα σε κάποιες από τις καλύτερες παίκτριες όλων των εποχών όπως η Cooper, η Swoopes και η Thompson κατέκτησε δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα WNBA -το 1997 και το 1998, τα οποία ήταν και τα πρώτα του θεσμού.
To 1999 η foward-center αγωνίστηκε για λογαριασμό των Orlando Miracle. Έπειτα από τρία χρόνια στο WNBA, 66 παιχνίδια και δύο δακτυλίδια η Moore αποχαιρέτησε την λίγκα και πέρασε τον Ατλαντικό για την Ευρώπη και τον Ειρηνικό για την Ασία. Έπαιξε σε Ευρώπη και Ασία για συνολικά άλλα τρία χρόνια.
Τα δεδομένα άλλαξαν ξανά ραγδαία και ριζικά για την ζωή της Moore, αφότου κέρδισε τα δύο διαδοχικά πρωταθλήματα του WNBA, καθώς έχασε την μητέρα της και πήρε διαζύγιο από τον άντρα της. Αυτά τα δύο γεγονότα και κάποιες άλλες συγκυρίες ανατάραξαν την καθημερινότητά της και στην πορεία την ανάγκασαν να αποσυρθεί από τα παρκέ νωρίς. Δεν έφυγε από τον χώρο, όμως, καθώς συνέχισε να συνεισφέρει στο άθλημα από ένα άλλο πόστο, αυτό της προπονήτριας. Από τότε που αποφάσισε να καθίσει στην άκρη των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου μέχρι και σήμερα έχει κοουτσάρει σε όλα τα επίπεδα -πλην του WNBA- από high-school και AAU μέχρι junior-college και Division 1.
Μέσω της προπονητική βρήκε τον σκοπό της και κατάφερε να τον εκπληρώσει. Αυτός ήταν να μπορέσει να ανταποδώσει όσα της προσέφερε το άθλημα έχοντας έναν θετικό αντίκτυπο στην νέα γενιά. Ευελπιστούσε και επιδιώκει να βοηθάει τις μαθήτριες/αθλήτριες της να γίνουν οι καλύτερες που μπορούν, όχι μόνο μέσα στο παρκέ, αλλά πολύ περισσότερο στην αρένα της πραγματικής ζωής. Η Moore πιστεύει πως οι παίκτριές της είναι σε θέση να πάρουν ό,τι μαθαίνουν μέσω του μπάσκετ και να το μεταφέρουν στην αληθινή ζωή τα επόμενα χρόνια και επομένως να έχουν ένα ισχυρό έρεισμα, ένα συγκριτικό πλεονέκτημα και σημαντικά εφόδια για ό,τι και αν αποφασίσουν να κάνουν. Είναι εύλογο το ότι για να είναι σε θέση να υλοποιεί όλα τα παραπάνω η δουλειά της δεν περιορίζεται στις προπονήσεις και τους αγώνες, αλλά αφιερώνει και επιπλέον ώρες κατά τις οποίες δεν διατελεί μόνο τα παραδοσιακά χρέη της προπονήτριας.
Όταν ερωτήθηκε για το ποιο ήταν το πιο δύσκολο πράγμα κατά την μετάβασή της από παίκτρια σε προπονήτρια, εκείνη απάντησε το ότι πλέον τα παιδιά αντιμετωπίζουν διαφορετικές προκλήσεις και έχουν άλλες ανάγκες από ότι είχε η δική της γενιά. Η ίδια δεν χρειάστηκε ποτέ κανέναν να την παρακινήσει για να δουλέψει σκληρά και να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες... Ήταν κάτι, το οποίο έπραττε φυσικά και αβίαστα. Πλέον, όμως, όπως αναφέρει τα παιδιά χρειάζονται αυτή την παρακίνηση και αυτή την ώθηση, ώστε να γίνουν οι καλύτερες εκδόσεις του εαυτού τους.
Σαν προπονήτρια έχει κατακτήσει το «Miss-Lou Conference Championship» το 2014 με το LSU Eunic και πέρσι με το Clark Atlanta University και τις Lady Panthers κέρδισε το «SIAC Eastern Division Championship», ενώ παράλληλα ανακηρύχθηκε και «Coach of the Tournament» και «Coach of the Year».
To 2010 τιμήθηκε και έγινε μέλος του «Ole Miss Sports Hall of Fame», όπως και το 2012 όταν και ανακηρύχθηκε επίσημα «SEC Legend».
Ακόμη έχει διατελέσει ραδιοφωνική παραγωγός για τους Memphis Grizzlies και αναλύτρια για το FOX Sports. Επίσης, έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «You will win if you don't quit: Developing the heart of a champion» τον Σεπτέμβριο του 2012 και διοργανώνει κατά καιρούς σεμινάρια, ημερίδες και δημόσιες ομιλίες σε όλη την Αμερική ως motivational-speaker.
Από το πανεπιστήμιο του Mississippi έχει πάρει bachelor of Arts στο «Εnglish and radio & TV». Έχει πάρει master's degree στο «Workforce Educational Leadership» από το Alcrom State University και έχει Educational Specialist Degree στην «Instructional Technology». Πλέον έχοντας και δύο εγγόνια εργάζεται για το διδακτορικό της στο πανεπιστήμιο του Mississippi πάνω στο «Instructional Systems and Workforce Development», ενώ συνεχίζει να κοουτσάρει τις Lady Panthers του Clark Atlanta University.
COMMENTS