Τα 5 μεγαλύτερα what if παικτών του NBA

Δημιούργησαν πολλές προσδοκίες, αλλά για διαφορετικούς λόγους δεν κατάφεραν να φτάσουν στο πικ των δυνατοτήτων τους. Ιδού το TOP 5 των What If παικτών του NBA όλων των εποχών.

Στα τόσα χρόνια αγωνιστικής δράσης του NBA έχουμε δει απίστευτους παίκτες να διαπρέπουν στα παρκέ και να προσφέρουν αμέτρητες στιγμές χαράς, λύπης αλλά κυρίως θαυμασμού και εντύπωσης. Star Players, γεννημένοι leaders ή απλά παίκτες με πολύ καλά potentials και προσόντα τα οποία εξέλιξαν με πολύ δουλειά και αυτοσυγκέντρωση «παρέλασαν» στο διαχρονικό show του NBA, ήλθαν, απήλθαν και άφησαν (και αφήνουν) το στίγμα τους στο αμερικανικό μπάσκετ. Υπάρχουν όμως κι αυτοί, οι οποίοι δεν επαλήθευσαν όσους είχαν προβλέψει για αυτούς μεγάλη καριέρα και πολλές διακρίσεις και βρέθηκαν έρμαια των «παιχνιδιών» που πάντα παίζει η ζωή. Άλλοτε με δικά τους λάθη και παρορμήσεις που τους κόστισαν, άλλοτε με την τύχη να τους «γυρνά την πλάτη» κι άλλοτε με έναν συνδυασμό και των δύο. Εν πάση περιπτώσει, οι παίκτες αυτοί έδειξαν ότι μπορούσαν να πετύχουν πολλά πράγματα, αν οι συγκυρίες τους ευνοούσαν περισσότερο και ίσως τώρα μιλούσαμε ακόμα και για μια διαφορετική λίγκα. Στο αφιέρωμα αυτό θα παρατεθεί μια επιλογή του TOP 5 των what if παικτών του NBA πάντα με κριτήριο το μέγεθος των προσδοκιών που γέννησαν στους μυημένους στο NBA και που τελικά έμειναν στα...λόγια.

5. Tracy McGrady

Παίκτης-σύμβολο στη δεκαετία του 2000-2010, ο οποίος διέπρεψε κυρίως με τη φανέλα των Houston Rockets παρέα με τον Κινέζο γίγαντα Yao Ming. Αγωνιζόμενος ως Small Forward, έκανε πολύ μεγάλες χρονιές  που τον καταξίωσαν στο διεθνές στερέωμα ως έναν από τους καλύτερους εκτελεστές και clutch players στον πλανήτη. Η σεζόν 1999-2000 ήταν καταλυτική για τον McGrady καθώς είχε 15,4 πόντους μέσο όρο με τη φανέλα των Toronto Raptors και ήταν αυτή που τον οδήγησε στους Orlando Magic για 3 χρόνια όπου εξακολουθούσε να «βομβαρδίζει» τα αντίπαλα καλάθια με εξωφρενικούς μέσους όρους σε πόντους (32,1 τη σεζόν 2002-2003). Το 2004 μετακινήθηκε στο Houston όπου και δε σταμάτησε να αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους σκόρερ στη λίγκα. Κι ενώ η απόδοσή του συνεχώς γινόταν μεγαλύτερη, τόσο μεγάλωνε η φήμη του και πλέον το κοινό του NBA κατάλαβε ότι είχε να κάνει με έναν παίκτη που αν συνέχιζε με αυτούς τους αριθμούς και  ρυθμούς θα άφηνε ιστορία στο άθλημα. Ωστόσο, άρχισαν να εμφανίζονται δειλά δειλά τραυματισμοί που άφηναν τον McGrady για αρκετό καιρό στα πιτς. Τη σεζόν 2005-2006 έχασε κοντά στα 30 παιχνίδια μη μπορώντας να βοηθήσει την ομάδα του να διεκδικήσει μια αξιόλογη θέση στη regular season. Τις σεζόν που ακολούθησαν τα στατιστικά του άρχισαν να φθίνουν, χωρίς όμως να εκλείπει η ποιότητα και η επιθετική του δεινότητα. Μετά από δύο σεζόν μικροτραυματισμών, οι επόμενες δύο (2008-2010)  ήταν κάτι σαν ταφόπλακα για την καριέρα του superstar καθώς οι σοβαρές παθήσεις που είχε υποστεί του επέτρεψαν να αγωνιστεί μόλις σε 65 ματς. Ο McGrady δεν μπόρεσε ποτέ να βρει ξανά τον εαυτό του κι έπειτα από δύο σεζόν σε Pistons και Hawks πήγε στην Κίνα όπου και εν τέλει αποσύρθηκε. Επρόκειτο για έναν παίκτη με εντυπωσιακά χαρακτηριστικά που έκανε τη διαφορά, αναδείχθηκε δύο φορές πρώτος σκόρερ, 5 φορές all star και 6 φορές στην καλύτερη πεντάδα ενώ έχει μια θέση στο Hall of Fame. Παρόλα αυτά η ατυχία του δεν τον άφησε να διεκδικήσει ένα πρωτάθλημα, να συμμετέχει σε ένα τουρνουά με την Team USA και να τερματίσει στην πρώτη τριάδα του MVP κάποιας χρονιάς.

4. Pete Maravich

Πρόκειται για έναν παίκτη που η φήμη που του αποδόθηκε διχάζει το μπασκετικό κοινό για το γεγονός ότι δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιον τίτλο, παρόλο που η ποιότητά του και η υπεροχή του δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί. Έχοντας εξαιρετικές σεζόν με το κολέγιο της Νοτιοανατολικής Λουιζιάνα όπου αναδείχθηκε δύο φορές MVP του NCAA, ο «Πίστολ Πιτ», όπως τον αποκαλούσαν, επιλέχθηκε από τους Hawks με εξωφρενικές για την εποχή απολαβές το 1970.

Κι ενώ η κόντρα του με συμπαίκτες και προπονητή για τη συμπεριφορά και τον «αλλόκοτο» τρόπο παιχνιδιού του δεν τον άφησαν να αναδειχθεί στην Ατλάντα, οι νεοεισαχθέντες New Orlean Jazz του έδωσαν το ρόλο που ήθελε κι αυτός εντυπωσίασε το κοινό με τις συγκλονιστικές εμφανίσεις του και το «αέρινο» τρόπο παιχνιδιού του που έπιανε τους αντιπάλους απροετοίμαστους. Ωστόσο το συμβόλαιό του κόστιζε ακριβά και δεν επέτρεπε να γίνουν κινήσεις ενίσχυσης. Οι σοβαροί τραυματισμοί που εμφάνισε στα γόνατα τον «κράτησαν πίσω» αγωνιστικά, του στέρησαν ένα μεγάλο μερίδιο αγωνιστικής δράσης, οι οποίες τον μετέτρεψαν από πρωταγωνιστή σε έναν αξιόμαχο sixth-role player στους Boston Celtics όπου και μετακινήθηκε το 1980. Στη Βοστόνη κατάφερε να φτάσει μέχρι τους τελικούς Ανατολής αλλά δεν κατάφερε να συνεχίσει να αγωνίζεται σε υψηλά στάνταρ λόγω των τραυματισμών που «κουβαλούσε» και τελικά αποσύρθηκε ένα χρόνο πριν κατακτήσουν οι «Κέλτες» το πρωτάθλημα. Θεωρείται από πολλούς ότι αποτελεί τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών που έμεινε χωρίς να συμμετέχει ποτέ σε NBA Finals και κατά προέκταση να μην έχει στεφθεί ποτέ πρωταθλητής. Πρέπει να μιλάμε για κακοδαιμονία; Για μη κατάλληλες συγκυρίες; Για κακές επιλογές; Σε κάθε περίπτωση ο Pete Maravich έμεινε στην ιστορία ως ο παίκτης που στιγμάτισε το μπάσκετ αλλά που ποτέ δεν έφτασε στην κορυφή αυτού.

3. Gilbert Arenas

Εν αντιθέσει με τις δύο προηγούμενες και τις δύο επόμενες περιπτώσεις what if παικτών, την πολλά υποσχόμενη καριέρα του δεν άφησαν μισή άλλοι παράγοντες παρά μόνο ο ίδιος ο εαυτός του. Με δύο γεμάτες σεζόν στους Golden State ως rookie και sophomore ο Arenas υπέγραψε στους Washington Wizards έχοντας παραλάβει ήδη το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίκτη της λίγκας. Στην πρωτεύουσα, ο Arenas απογείωσε την καριέρα του έχοντας εξαιρετικές εμφανίσεις και επιδεικνύοντας τρομερά skills, διευρυμένη αντίληψη παιχνιδιού και φυσικά πολύ...σκορ, ειδικά στις ειδικές καταστάσεις. Την τριετία 2004-2007 είχε 27,7 πόντους μέσο όρο ανά σεζόν και οδηγούσε τους «μάγους» σε συνεχείς παρουσίες στα playoffs. Τις επόμενες σεζόν ταλαιπωρούταν από τραυματισμούς στα γόνατα του, κάτι όμως που δεν τον πτοούσε παρά την μεγάλη του απουσία από τα γήπεδα. Ο ίδιος συνέχιζε να δουλεύει εντατικά για να επανέλθει και όταν του δινόταν η ευκαιρία έδειχνε γιατί θεωρούταν ένας τόσο σημαντικός παίκτης. Το 2009-2010 όντας αρκετά ώριμος αγωνιστικά, ο Arenas ξεκίνησε πολύ δυναμικά με 22,6 πόντους σε 32 παιχνίδια δημιουργώντας την εντύπωση ότι ο παίκτης που είχε εντυπωσιάσει τα προηγούμενα χρόνια είχε ανακάμψει πλήρως. Μέχρι να έρθει η μοιραία για αυτόν ημέρα της παραμονής Χριστουγέννων του 2009, σε μια διαμάχη με τον 22χρονο playmaker και συμπαίκτη του στους Wizards, Crittenton, όσον αφορά την άρνηση αποπληρωμής χρεών χαρτοπαιξίας του δευτέρου προς τον πρώτο. Παρά το γεγονός ότι το συμβάν έλαβε χώρα στα αποδυτήρια του Verizon Center, οι δύο παίκτες έβγαλαν όπλα και απείλησαν ο ένας τον άλλον. Μάλιστα ο 27χρονος superstar κρατούσε τέσσερα προσωπικά όπλα στα αποδυτήρια χωρίς άδεια. Παρά τις σοβαρές απειλές εκατέρωθεν, κανένα όπλο δεν εκπυρσοκρότησε. Ωστόσο το κακό είχε ήδη γίνει. Και οι δύο αποκλείστηκαν από το επόμενο της σεζόν και τιμωρήθηκαν με 2 χρόνια και 30 ημέρες για τον Arenas και 1 χρόνο για τον Crittenton. Ο «Agent 0» έκτισε την ποινή του σε ένα μήνα, έμεινε στους Wizards μέχρι το 2011 και στο τέλος της επόμενης αποχώρησε για το Orlando. Το restart που περίμενε δεν ήρθε ποτέ ούτε στο Memphis και τελικά αποσύρθηκε λίγα χρόνια μετά. Μια καριέρα με ανοδική πορεία που έληξε άδοξα και υπό το βάρος του φοβερού επεισοδίου του 2009 που στιγμάτισε τον ίδιο και έσβησε μονομιάς τα όσα απίστευτα είχε καταγράψει στην καριέρα του εντός των τεσσάρων γραμμών.

2. Drazen Petrovic

Στις 7 Ιουνίου 1993 σύσσωμη η μπασκετική κοινότητα «παγώνει» με την επιβεβαίωση μιας τραγικής είδησης: Ο Κροάτης καλαθοσφαιριστής Drazen Petrovic βρίσκεται νεκρός στο Ντίζελντορφ της Γερμανίας όντας επιβάτης σε ιδιωτικό όχημα το οποίο ενεπλάκη σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Όλοι οι απανταχού μπασκετόφιλοι θρήνησαν τον θάνατο του κορυφαίου εκείνη τη στιγμή Ευρωπαίου μπασκετμπολίστα κι από τους λίγους που κατάφεραν μέχρι τότε να διακριθούν στο απαιτητικό πρωτάθλημα του NBA. Γνωστός και ως Μότσαρντ του μπάσκετ, ο Petrovic έκανε γνωστό το όνομά του πρώτα στο εγχώριο πρωτάθλημα της Κροατίας με την Τσιμπόνα, με την οποία μάλιστα κατέκτησε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, με τον ίδιο να πετυχαίνει 39 πόντους. Έχοντας εξωφρενικούς αριθμούς στο σκοράρισμα, ο Petrovic εξασφάλισε τη μετακίνηση του στη Ρεάλ για το τρομερό ποσό των 4 εκατομμυρίων δολαρίων, ασύλληπτο για 1988. Με τη Ρεάλ συνέχισε στους ίδιους ρυθμούς, κατέκτησε κύπελλο κυπελλούχων, κύπελλο Ισπανίας ενώ το καλοκαίρι γύρισε «χρυσός» από το Ευρωμπάσκετ του ΄89 στο Ζάγκρεμπ, με τον ίδιο να είναι ο πολυτιμότερος της διοργάνωσης. Την επόμενη σεζόν ταξίδεψε για το Portland, καθώς οι Blazers τον είχαν επιλέξει στο Draft. Αν και δεν είχε πολύ αγωνιστικό χρόνο, ο Γιουγκοσλάβος σταρ έδειξε τα χαρακτηριστικά που τον διέκριναν στα Ευρωπαϊκά γήπεδα και ήταν αυτά που τον οδήγησαν στους New Jersey Nets όπου και εκτόξευσε την απόδοσή του.



Αυτό αποδεικνύουν τα στατιστικά του καθώς μετρούσε 20,6 πόντους μέσο όρο σε 36,9 λεπτά συμμετοχής, ενώ το καλοκαίρι του 1992 αγωνιζόμενος με την Εθνική του ομάδα κατάφερε να φτάσει και πάλι ψηλά δυσκολεύοντας την τρομερή Dream Team του Jordan. Η επόμενη σεζόν ήταν ακόμα καλύτερη για αυτόν αυξάνοντας το μέσο όρο πόντων του στη λίγκα (22,3 μ.ο.) και όντας ο ηγέτης της ομάδας του απολαμβάνοντας διθυραμβικά σχόλια από αμερικανικό και μη Τύπο. Πλέον όλοι μιλούσαν για έναν μεγάλο παίκτη που είχε αλλάξει το άθλημα και ανέμεναν τα καινούρια του κατορθώματα τις επόμενες σεζόν. Κανείς δε μπορούσε να φανταστεί τι ήταν ικανός ακόμα να προσφέρει στο παγκόσμιο μπάσκετ ο Κροάτης αρτίστας στα 28 του μόλις έτη. Αποτελεί έναν από τους πρώτους που έστρεψαν τα φώτα του NBA στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, ενώ οι τιμές που του αποδόθηκαν μετά τον αιφνίδιο θάνατο του θα φθονούσαν μεγάλα πρόσωπα του παρελθόντος. Πάντα πίσω από τα ντοκιμαντέρ και τα δοκίμια που γράφονται ακόμα και σήμερα 26 χρόνια μετά, θα αιωρείται ένα «Αν» για το πόσο ψηλά θα μπορούσε να φτάσει αυτός ο παίκτης.

1. Derrick Rose

Αναμφισβήτητα πρόκειται για το μεγαλύτερο what if στην ιστορία του NBA και σίγουρα διεκδικεί το βραβείο του πιο άτυχου ταλέντου και συνάμα του πιο πεισμωμένου παίκτη στα χρονικά της λίγκας. Ο Derrick Rose είχε όλα τα απαραίτητα προσόντα και εφόδια για να γίνει ένας από τους καλύτερους παίκτες του NBA και να αφήσει για χρόνια ανεξίτηλο το στίγμα του στην ιστορία. Οι εξωπραγματικές εμφανίσεις του με το κολέγιο του Ιλινόις δεν άργησαν να παρατηρηθούν από κορυφαίους σκάουτερ και η επιλογή του στο νούμερο 1 του draft το 2008 από τους Chicago Bulls ήταν φυσικό επακόλουθο. Ο εκρηκτικός γκαρντ «άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά» και εξελίχτηκε εκ των πρωταγωνιστών του πρωταθλήματος όντας από πολύ μικρός ο ηγέτης των αναγεννημένων Bulls, οι οποίοι μετά την εποχή του Jordan κινούνταν πολύ χαμηλά. Τη σεζόν 2008-2009 ψηφίστηκε ως ο rookie της χρονιάς και  2 χρόνια αργότερα ο MVP της regular season μόλις στα 22 του. Υπό την πρωτοκαθεδρία του Rose οι Bulls έπαιξαν συγκλονιστικό μπάσκετ φτάνοντας στους τελικούς της Ανατολής το 2011 και τερματίζοντας πρώτοι στην κανονική σεζόν το 2012 σε μια περιφέρεια όπου δέσποζαν οι Miami Heat των Big Three (Lebron,Wade,Bosh). Ωστόσο, κι ενώ οι Bulls αντιμετωπίζουν στο πρώτο παιχνίδι του πρώτου γύρου των playoffs τους 76ers, ο ηγέτης τους τραυματίζεται πολύ σοβαρά στο αριστερό γόνατο. Άπαντες παγώνουν, ο Rose δεν επιστρέφει ποτέ εκείνη τη χρονιά και οι Bulls αποκλείονται. Ακολουθεί ένας ακόμα χρόνος ταλαιπωρίας και ολόκληρη η σεζόν χάνεται. Ο Rose είχε υπογράψει πενταετές συμβόλαιο μέχρι το 2016 λίγους μήνες πριν τον τραυματισμό του, ωστόσο ποτέ δεν κατάφερε να επανέλθει ολοκληρωτικά και να παίξει στους ρυθμούς που είχε συνηθίσει το κοινό του. Ακολουθούν αλλεπάλληλες μετακινήσεις σε Νέα Υόρκη, Κλίβελαντ και αισίως στη Μινεσότα. Παρά τις όποιες αναλαμπές του ο «γολγοθάς» του 30χρονου πλέον Rose συνεχίζεται και δεν μπόρεσε να θυμίσει τον παίκτη που μάθαμε την τετραετία 2008-2012. Πολλοί μιλούν για αλλοίωση της ιστορίας του αθλήματος κι άλλοι για τη μεγαλύτερη αδικία στα χρονικά. Παρά το ότι κατέκτησε δύο back-to-back χρυσά παγκόσμια μετάλλια με την Team USA και πρόλαβε να γευτεί τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη, ποτέ δε θα μάθουμε πόσο ψηλά μπορούσε στα αλήθεια να φτάσει αυτός ο παίκτης.

Υ.Γ. Η επιλογή είναι καθαρά προσωπική και φυσικά ενδέχεται να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και επιλογές όσον αφορά τη σχετική λίστα.