Αντικριστά Μονοπάτια

Ο Ολυμπιακός επιβλήθηκε του «αιωνίου» αντιπάλου του στο ΣΕΦ με 79-65. Στο 10-6 οι ερυθρόλευκοι, στο 7-9 οι πράσινοι για την Regular Season της Euroleague.

Σε ένα ντέρμπι που (αυτή την φορά) φέρει αρκετά ξεκάθαρη ανάγνωση, ο Ολυμπιακός επιβλήθηκε του Παναθηναϊκού στο κλειστό του ΣΕΦ, ενισχύοντας την βαθμολογική και αγωνιστική του υπεροχή στο συγκεκριμένο σημείο της σεζόν. Οι ερυθρόλευκοι εμφανίστηκαν ανώτεροι του αιωνίου αντιπάλου τους στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, με τους «πράσινους» να σώζουν τα προσχήματα στο τελευταίο δεκάλεπτο, χάνοντας τελικά το +13 του ΟΑΚΑ στην τελευταία κατοχή.  Πρώτο ντέρμπι και για τον Ρικ Πιτίνο στον πράσινο πάγκο, με ότι αυτό συνεπάγεται... Πάνω από όλα, μία αιώνια μάχη που παρουσιάζει πάντα μεγάλο ενδιαφέρον για ποικίλους λόγους. Και συνήθως το impact τέτοιων αναμετρήσεων είναι σημαντικό τόσο από τεχνικής άποψης, όσο και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο post game. Άλλωστε μιλάμε για ένα rivarly, στο οποίο οι κραυγές του ενός παράγουν αυτόματα την σιωπή του άλλου. Όλα με την σειρά τους όμως...

Το χρονικό του ενός πρωταγωνιστή

Ο Μπλατ ξεκίνησε την αναμέτρηση με ξεκάθαρη (και ολόσωστη) στόχευση να περάσει η μπάλα μέσα στο ζωγραφιστό. Μιλουτίνοφ και Πρίντεζης έκαναν ό,τι ήθελαν κάτω από το καλάθι, έχοντας φανερή υπεροχή απέναντι σε Λάσμε και Τόμας. Κάπως έτσι ήρθε το πρώτο σημαντικό ερυθρόλευκο προβάδισμα (16-8), με όλους τους πόντους των γηπεδούχων (πέραν από το τρίποντο του Παπανικολάου στο ξεκίνημα) να προέρχονται από τους ψηλούς. Η είσοδος, όμως, του Μήτογλου από πλευράς φιλοξενούμενων, σε συνδυασμό με το «match-up» LeDay-Gist στο «5» άλλαξαν προς στιγμήν τις ισορροπίες. Ο Έλληνας forward από την μία, πήρε ριμπάουντ, σκόραρε σημαντικά καλάθια και ήταν ίσως σε εκείνο το σημείο ο μοναδικός παίκτης των πρασίνων που έπαιζε καλά (βάσει ρόλου και προσδοκιών). Από την άλλη ο Zach επαλήθευσε για ακόμη ένα βράδυ ότι δεν είναι center. Τρομερό κενό στη ρακέτα, πολλά χαμένα αμυντικά ριμπάουντ και αδυναμία ακόμη και στις περιστροφές. Τα δύο γρήγορα φάουλ του, τον άφησαν στον πάγκο και δεν τον βοήθησαν ποτέ να βρει ρυθμό. Χαρακτηριστικό στατιστικό ότι ο ΠΑΟ είχε 50% στο τρίποντο, όσο βρισκόταν ο LeDay στο παρκέ (ενώ συνολικά είχε μόλις 32%). Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το δεκάλεπτο έκλεισε στο 16-14, με σερί 6-0 των φιλοξενούμενων στα τελευταία λεπτά.

Κλειστό ματς, λοιπόν, στις αρχές με τον Ολυμπιακό από την μία να έχει την πρωτοπορία, αλλά να μην μπορεί να διατηρήσει διαφορές, λόγω της έλλειψης βοήθειας από τον πάγκο και τον Πιτίνο να κρατάει μόνο το καλό διάστημα του Μήτογλου, αλλά και την ενέργεια που έδινε στην περιφέρεια ο Λεκαβίτσιους (για αυτό και τον δοκίμασε στις αρχές του 2ου δεκαλέπτου δίπλα στον Καλάθη). Η «τρομακτική» υπεροχή του Μιλουτίνοφ κάτω από το καλάθι, ανάγκασε τους πράσινους να κλείσουν προς τα μέσα, κάτι που αναγνώσθηκε άμεσα από τους γηπεδούχους. Με τον Στρέλνιεκς και τον Γκος να αφήνουν πίσω το «μπλαζέ» τους ξεκίνημα και την ερυθρόλευκη επίθεση να διατηρεί εξαιρετικό spacing, οι κόκκινοι χτύπησαν ανελέητα από τα 6.75, φτάνοντας την διαφορά ακόμη και στο +15 (36-21). Μάλιστα, με follow του Σέρβου center στην εκπνοή του ημιχρόνου η διαφορά έφτασε και στα μέγιστα (μέχρι τότε) επίπεδα (41-25). Μια πρόχειρη ματιά στην στατιστική αρκεί: 56-12 (!) το επιμέρους Ranking, 9-5 οι ασίστ, 23-15 τα ριμπάουντ και 2/14 τρίποντα ο ΠΑΟ, έναντι 5/10 του Ολυμπιακού.

Μπαίνοντας στο δεύτερο ημίχρονο, μια «πράσινη» αντίδραση θα ήταν λογική εξέλιξη. Παρόλα αυτά οι δυο ομάδες «ξόδεψαν» το πρώτο τρίλεπτο της επανάληψης με άστοχες προσπάθειες. Στο σημείο εκείνο ήρθαν τα τρίποντα των Παπανικολάου και Στρέλνιεκς να ξεκλειδώσουν τους γηπεδούχους και να φέρουν το time out του Πιτίνο στο +20 (49-29). Ο Παναθηναϊκός μέχρι εκείνο το σημείο ήταν τραγικός επιθετικά. Και αυτό δεν το αναφέρουμε μόνο για τους 29 πόντους σε 25'. Οι πράσινοι σε άλλη μια βραδιά του «No Calathes no party», είδαν την δημιουργία-επιθετική κυκλοφορία τους να «βραχυκυκλώνει», έχοντας τον φυσικό ηγέτη τους απενεργοποιημένο.

Προσωπικά, ένα στοιχείο μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, το οποίο δεν αποτυπώνεται και εύκολα στατιστικά. Υπήρξαν αρκετές φάσεις, στις οποίες οι παίκτες του Ολυμπιακού έδωσαν βοήθειες (είτε στο post είτε στο τρίποντο), με αποτέλεσμα (θεωρητικά) να δημιουργείται ανισορροπία και «παίκτης παραπάνω» (σε ορολογία πόλο) στην πράσινη επίθεση. Εντούτοις, οι φιλοξενούμενοι παρουσίαζαν τέτοια στατικότητα και έλλειψη προσωπικής φάσης (εκεί φάνηκε και η απουσία του Λάνγκφορντ), που δεν κατάφεραν να πάρουν τίποτα από αυτή την συνθήκη. Και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς άλλωστε, όταν ο Γκιστ για παράδειγμα βρισκόταν με «miss match» απέναντι στον Γκος σε άδεια ρακέτα και η περιφέρεια αδυνατούσε να του περάσει την μπάλα; Πως θα γινόταν διαφορετικά, όταν τα μοναδικά πράσινα «spot shots» ήρθαν από τον Αντετοκούνμπο (!) (2/3, την ώρα που ο Λοτζέσκι ήταν άφαντος);

Κάτω από αυτή την ειδική συνθήκη και με τις δυο ομάδες να παρουσιάζονται κακές επιθετικά στο τρίτο δεκάλεπτο, η διαφορά έμεινε στα ίδια επίπεδα (59-40 στο 30'). Και αυτό οφείλεται κυρίως στην απόλυτη κυριαρχία του Μιλουτίνοφ, στον οίστρο του Στρέλνιεκς από μακριά, αλλά και στην ολοκληρωτική εμφάνιση του Παπανικολάου. Συνολικά πάντως, η εικόνα σε εκείνο του σημείο έδινε την εντύπωση ότι αν κάποιος από τους μονομάχους έπαιζε τουλάχιστον άνω του μετρίου, τότε η εικόνα του αγώνα στο τέταρτο δεκάλεπτο θα ήταν διαφορετική (από ερυθρόλευκο πάρτυ έως και πραγματικό ντέρμπι).

Μπαίνοντας, λοιπόν, στην τελευταία περίοδο, η στόχευση των δύο πάγκων ήταν συγκεκριμένη. Από την μία πλευρά, ο Μπλατ ξεκίνησε με τον LeDay μέσα (ο Μιλουτίνοφ θα ...έσκαγε διαφορετικά), άρα είχαμε ήδη έναν παράγοντα «miss match» στο παρκέ. Έτσι ο Αμερικανοϊσραηλινός coach ζήτησε σκληρή άμυνα σε όλες τις αλλαγές, με σκοπό να μην δώσει εύκολους πόντους στον αντίπαλο. Αποτέλεσμα αυτού, τα γρήγορα 3 φάουλ των ερυθρολεύκων στο δεκάλεπτο. Από την άλλη πλευρά, ο coach Πιτίνο (παίζοντας το τελευταίο του χαρτί) εφάρμοσε πολύ επιθετικό pressing πάνω στην μπάλα και αρκετές παγίδες στα 3/4, με στόχο να βάλει πίεση στους γηπεδούχους και να «χαλάσει» το μυαλό τους. Κάτι που εν μέρει το πέτυχε. Οι ερυθρόλευκοι, που καθ'όλη την διάρκεια του ματς είχαν αντιμετωπίσει τις παγίδες με ...περίσσεια ψυχραιμία, έδειξαν να χάνουν σε έναν βαθμό την συγκέντρωσή τους, κάτι που επέδρασε άμεσα και στην επιθετική λειτουργία της ομάδας. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι Πειραιώτες για 5' σκόραραν μόνο από βολές και μόλις ένα εντός πεδιάς καλάθι από τον Πρίντεζη. Την ίδια ώρα οι πράσινοι βρήκαν σκορ και μάζεψαν την διαφορά (65-52 στο 35'). Ουσιαστικά η ερυθρόλευκη νίκη είχε κριθεί και το μόνο που έμενε στα τελευταία λεπτά ήταν η υπεράσπιση ή όχι της διαφοράς του ΟΑΚΑ από τους πράσινους (+13). Στην τελευταία φάση, όμως, ο Γκιστ έχασε εξ επαφής lay up (τραγική συνολικά η αντίδραση των ερυθρολεύκων) και κάπως έτσι χάθηκε και η διαφορά. Σε μια φάση που ίσως συμβολίζει όλη την εικόνα των πρασίνων χθες βράδυ...

Σημειώσεις στο μπλοκάκι

Προσπαθώντας να αναγνώσουμε λίγο πιο βαθιά το χθεσινό παιχνίδι, το συμπέρασμα είναι αρκετά ξεκάθαρο. Χθες παρακολουθήσαμε δυο μονομάχους σε εντελώς διαφορετικό μονοπάτι. Και αυτό διότι οι ερυθρόλευκοι δείχνουν σταδιακά να κεφαλαιοποιούν την δουλειά που γίνεται από τον Μπλατ και τους παίκτες στο ΣΕΦ, την ώρα που οι πράσινοι ψάχνουν περισσότερο την αγωνιστική τους ταυτότητα, υπό την πίεση πάντα των άμεσων αποτελεσμάτων.

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε λίγο από τον Παναθηναϊκό. Στο πρώτο ντέρμπι του Ρικ Πιτίνο, σίγουρα είχαμε να κάνουμε με ειδικές συνθήκες. Διότι είναι δεδομένο ότι ο νέος coach των πρασίνων δεν θα μπορούσε να περάσει την φιλοσοφία του με μόλις μία εβδομάδα στην Ελλάδα. Αγωνιστικά, λοιπόν, ο ΠΑΟ εμφάνισε πολλές από τις παθογένειες της «εποχής-Πασκουάλ». Αρκετή στατικότητα, έλλειψη ρυθμού και σε μεγάλο βαθμό κακό αμυντικό προσανατολισμό απέναντι στα «ατού» των αντιπάλων του. Ουσιαστικά πέραν από τις επιθετικές εκλάμψεις από Τόμας και Μήτογλου, αλλά και την ενέργεια που έβγαλαν Θανάσης και Λεκαβίτσιους, οι πράσινοι δεν έχουν να κρατήσουν πολλά από αυτό το παιχνίδι. Προσωπικά δεν θεωρώ τυχαίο ότι ο Πιτίνο αναφέρθηκε ξανά στον «Sky Walker», Λεκαβίτσιους, όπως τον αποκαλεί. Με βάση τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά, θεωρώ πως μπορεί να παίξει κομβικό ρόλο στην motion επίθεση που ενδεχομένως να προσθέσει ο Πιτίνο στο ρεπερτόριο της ομάδας του. 

Όπως, βέβαια, έχουμε πει και στην περίπτωση του Ολυμπιακού επί Μπλατ, η συνεχής κίνηση χωρίς την μπάλα και το passing game δεν φέρνουν απαραίτητα την νίκη, αλλά σε ένα ρόστερ όπως αυτό του φετινού ΠΑΟ, στο οποίο λείπουν οι κλασικοί σουτέρ, θεωρώ μια λύση προς τα εκεί επιβεβλημένη. Σίγουρα πάντως οι πράσινοι χρειάζονται ενίσχυση στην περιφέρεια. Και πιστεύω καθρέφτης αυτού είναι και η απόδοση του Καλάθη, τόσο από θέμα χώρων, όσο και από θέμα δημιουργίας. Ας θίξουμε και κάτι: συνολικές βολές 26-6 υπέρ του Ολυμπιακού. Γιατί δεν ακούγεται πουθενά σήμερα αυτό από ειδήμονες και μη; Διότι μέσα στο παρκέ ήταν πασιφανές ότι ο ΠΑΟ δεν ακούμπησε και καθόλου την μπάλα στο ζωγραφιστό για να πάρει επαφές....

Όπως μας ανέφερε ο coach Πιτίνο και στην συνέντευξη τύπου, η ομάδα του θα ξεκινήσει άμεσα να δουλεύει το επιθετικό κομμάτι. Διότι σίγουρα ο Αμερικανοϊταλός coach παραλαμβάνει ένα σύνολο με μεγάλες δυσκολίες μπροστά. Το βασικότερο στοιχείο που εντοπίζουμε από το χθεσινό ματς είναι ότι οι πράσινοι «χτυπήθηκαν» από τον Ολυμπιακό με το ίδιο τους το όπλο.  Η ένταση, η επιθετική άμυνα, το transition και τα υψηλά hypes που έφεραν και μεγαλύτερη ευστοχία απέναντι στην ΤΣΣΚΑ την περασμένη εβδομάδα, χθες πήγαν περίπατο. Και σίγουρα καμία ομάδα στο σύγχρονο μπάσκετ δεν μπορεί να βασίζει την επιτυχία της αποκλειστικά στο «ανοιχτό γήπεδο».

Έχοντας αυτά κατά νου, είναι καλή ευκαιρία να περάσουμε και στον κερδισμένο της βραδιάς. Ο Ολυμπιακός πήρε το ροζ φύλλο, διότι πρωτίστως χθες υπερείχε σε πνευματικό επίπεδο. Ξαναθυμίζουμε τον τίτλο μας, μετά τον παιχνίδι του πρώτου γύρου στο ΟΑΚΑ: «Συναισθηματικός Ορθολογισμός». Σε εκείνο το δεκαήμερο είχαμε τονίσει αρκετά ότι οι Πειραιώτες έχουν χάσει παιχνίδια από τον αιώνιο αντίπαλο, επειδή δεν αντέδρασαν σωστά πνευματικά. Στη χθεσινή νίκη ήταν από τις λίγες βραδιές που το ΣΕΦ ...έπνεε αύρα νικητή. Βέβαια αυτό είναι απόλυτη συνάρτηση και με την κατάσταση του αντιπάλου (αναφερθήκαμε παραπάνω σε αυτό) και προφανώς συνδέεται και με την αγωνιστική συμπεριφορά των γηπεδούχων. 

Αξίζει λοιπόν μια αναφορά σε 1-2 κρίσιμα σημεία της βραδιάς. Πρώτη «κίνηση-ματ» ήταν η τοποθέτηση του Μάντζαρη πάνω στον Καλάθη. Ο Βαγγέλης, ανεξάρτητα από την επιθετική του «δυστοκία» και χθες, γνωρίζει πολύ καλά τις συνθήκες των ντέρμπι και πλέον έχει καταφέρει να είναι χρήσιμος και με άλλους τρόπους πέραν του σκοραρίσματος, όπως είναι η προσωπική άμυνα (πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό και στον Μπλατ αυτό). Πέραν από το Μάντζαρη φυσικά, οι ερυθρόλευκοι ως σύνολο επιτέλεσαν τα αμυντικά τους καθήκοντα σε πολύ καλό βαθμό και αυτό φάνηκε, τόσο από το μικρό παθητικό, όσο και στον τρόπο ανάπτυξης των αντιπάλων τους. Και εδώ είναι η κατάλληλη στιγμή για ένα μικρό σχόλιο για τον Παπανικολάου. Ο Έλληνας forward έκανε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του φέτος και συνέβαλε τα μέγιστα σε τομείς που δεν φαίνονται στην στατιστική. Τουλάχιστον για τα περίφημα deflections, στα οποία ο Κώστας είναι «μετρ» αξίζει τα συγχαρητήρια από τον coach Πιτίνο!

Δεύτερο κομβικό κομμάτι: ο Σπανούλης. Στα 36 του χρόνια ο αρχηγός του Ολυμπιακού γνωρίζει καλύτερα από όλους το σώμα του, άρα και τις βραδιές που ο ίδιος είναι καλά. Προσωπικά χθες θεωρώ πως δεν ήταν η βραδιά του. Και αυτό δεν το λέμε τόσο για την στατιστική του, όσο για τις τοποθετήσεις του στο παρκέ. Ειδικά μέχρι τα τέλη του δευτέρου δεκαλέπτου, οι κινήσεις του έδειχναν σαν να προσπαθούσε να προστατέψει το σώμα του, σαν να μην έχει αρκετή ενέργεια. Στην περιφερειακή άμυνα, μάλιστα, εκτέθηκε αρκετές φορές, αλλά είχε απέναντί του μια τραγική επιθετική λειτουργία του ΠΑΟ, με αποτέλεσμα αυτό να μην πληγώσει τον Ολυμπιακό. Το σημαντικότερο όμως σε αυτό το κομμάτι είναι η δουλειά που έχει κάνει ο Μπλατ με στόχο τον «απογαλακτισμό» των ερυθρολεύκων από τον ηγέτη τους. 

Ο Μπλατ καταφέρνει σιγά σιγά να χτίσει την ομάδα των πολλών πρωταγωνιστών, στην οποία κάθε βράδυ κάποιος άλλος θα ξεπηδάει. Για να μην παρεξηγηθεί αυτό που λέμε, δεν αναφερόμαστε μόνο στην επιλογή του να αφήσει τον Σπανούλη έξω στα τελευταία λεπτά κάποιων αγώνων, π.χ. με Φενέρ ή Νταρουσάφακα. Έχει να κάνει κυρίως με τις αποφάσεις που του δίνει, καθώς και με τον συνολικό του χρόνο μέσα στο γήπεδο. Ας μην ξεχνάμε ότι χθες, στα πρώτα 26' της αναμέτρησης, ο Σπανούλης αγωνίστηκε μόλις για 8:25... Και ένα σχόλιο σχετικά με αυτό. Χθες το μάτι μου έπιασε τον Βασίλη να δυσανασχετεί πάνω σε μια αλλαγή του (αυτό δεν φάνηκε στις κάμερες και δεν το ανέφερε και κανένας σε όσα κείμενα έχω διαβάσει μέχρι στιγμής). Προσωπικά δεν το εξέλαβα αρνητικά, διότι όλοι γνωρίζουμε πόσο ανταγωνιστικός είναι ο Σπανούλης ακόμα και τώρα. Απλώς με αφορμή αυτό, καλό είναι να τονίσουμε το εξής. Όσο ο Βασίλης αποδέχεται παραπάνω τον ρόλο του φέτος, τόσο περισσότερες πιθανότητες θα έχει να επιμηκύνει την «μπασκετική του ζωή», και ταυτόχρονα να είναι πιο αποδοτικός τις στιγμές που θα κληθεί να μεγαλώσει ακόμη παραπάνω τον προσωπικό του μύθο...

Οι δύο «αιώνιοι» βρίσκονται αυτή την στιγμή σε δύο διαφορετικά μονοπάτια. Ο Ολυμπιακός από την μία έχει το δικαίωμα να «γλυκοκοιτάζει» την τετράδα και να ελπίζει πως με τις απαραίτητες προσθήκες, θα μπορέσει να διεκδικήσει πράγματα τον Μάιο.Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός οφείλει να αποκτήσει σύντομα αγωνιστική ταυτότητα, διότι ο χρόνος πιέζει. Ήδη ενδεχόμενη ήττα από την Μπάγερν στο ΟΑΚΑ την ερχόμενη εβδομάδα ίσως να αποτελέσει ταφόπλακα... Αυτό που προσωπικά όμως πάντα λάτρευα στα ντέρμπι είναι η επιρροή τους στο αύριο. Όπως είπαμε, η κραυγή του ενός είναι η σκεπτικιστική σιωπή του άλλου. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πρώτοι κλυδωνισμοί στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο ήρθαν μετά τις δυο απανωτές ήττες στο ΟΑΚΑ. Ένα γρήγορο flashback των τελευταίων μηνών στο ΣΕΦ, λοιπόν, ίσως μας βοηθήσει να δούμε πιο ξεκάθαρα στην άκρη του τούνελ και να καταλάβουμε τα λιθαράκια που έχει προσθέσει αυτή η ομάδα στο φετινό εγχείρημα...

Υ.Γ. Για τον Μιλουτίνοφ δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, διότι όλοι τα βλέπετε και σίγουρα τα έχετε διαβάσει και αλλού... Θα το πω πολύ απλά. Η χθεσινή εμφάνιση του Σέρβου ήταν απλά ...cheat. Δεν ξέρω αν ο Νίκολα ταιριάζει στο NBA απόλυτα (ακόμα και ο Πιτίνο παρουσιάσθηκε σκεπτικός στην συνέντευξη τύπου) και αυτό διότι είναι center «παλαιάς κοπής». Ίσως αν βελτιώσει το σουτ από μέση απόσταση να έχει παραπάνω πιθανότητες να πρωταγωνιστήσει εκεί. Πάντως πρόκειται για έναν εξαιρετικό 7-footer με τρομερές πλέον τοποθετήσεις, αλλά και footwork.

Υ.Γ.1 Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις νίκες. Ο Ολυμπιακός επιθετικά δεν είναι εξαιρετικός και ακόμη παρουσιάζει αρκετά σκαμπανεβάσματα. Θεωρώ απαραίτητα και την προσθήκη ψηλού. Δεν μπορεί να βγει η χρονιά με Μιλουτίνοφ και Μπόγρη. Φαντάζομαι τα match ups απέναντι σε Βέσελι και Αγιόν και τρομάζω... Όσο για τον guard τα έχουμε πει αγωνιστικά. Ας περιμένουμε τις αποφάσεις του προπονητή.

Υ.Γ.2 Τρεις φορές γλίστρησε η μπάλα από τον Στρέλνιεκς στην κορυφή. Τελευταία φάση και ο LeDay πετάει «αψυχολόγητα» την μπάλα εκτός αντί να αφήσει τον χρόνο να κυλήσει, δίνοντας ευκαιρία στον ΠΑΟ να πάρει την διαφορά. Τελευταίο λεπτό και ο Μπόγρης έχει αρχίσει τις χαιρετούρες. Δέχεται δυο καλάθια και η διαφορά πάλι στα ...σχοινιά. Το top-επίπεδο θέλει συγκέντρωση για 40'. Αν ήμουν ο Μπλατ σίγουρα θα τα επεσήμανα αυτά.

Υ.Γ.3 Το παιχνίδι δεν βγήκε καθόλου στον Παπαπέτρου. Λογικό και από ψυχολογικής άποψης, ήταν η πρώτη του επιστροφή στο ΣΕΦ. Θα εκφράσω την ίδια άποψη που είχα και με τον Σλούκα, ακόμα και με τον Σπανούλη τότε. Όταν δεν σέβεσαι το παρελθόν σου είναι σαν να μην σέβεσαι και το μέλλον σου. Και επειδή ο Ιωάννης ήταν κομμάτι επιτυχιών του συλλόγου, δεν θα συμμεριστώ την χθεσινή συμπεριφορά των οπαδών. Και δεν μιλάω για τους οργανωμένους, έτσι και αλλιώς εκεί σωτηρία δεν υπάρχει... Εποικοδομητική κριτική πρέπει να γίνεται και είναι πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση για την εξέλιξη ή όχι του Ιωάννη τα τελευταία χρόνια.

Υ.Γ.4 Πάλι τετράδα. Πάλι νίκες. Πάλι χαρές. Ίσως ο κόσμος του Ολυμπιακού να μην έχει κατανοήσει για το επίτευγμα αυτής της ομάδας την τελευταία δεκαετία. ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ και ΣΕΒΑΣΜΟΣ. Αυτά έχει κερδίσει ο Ολυμπιακός, τα οποία δεν είναι καθόλου δεδομένα στο σύγχρονο μπάσκετ. Είναι ίσως άδικο ότι αυτά δεν έχουν μετουσιωθεί και σε παραπάνω τίτλους, αλλά τα μεγάλα σωματεία πάντα πρέπει να βάζουν νέα ταβάνια και να κοιτάνε μπροστά.

Υ.Γ.5 Μετά την εποχή των Σέρβων προπονητών, πλέον ζούμε την εποχή των Αμερικανών. Όσοι ασχολούμαστε με το άθλημα (παράγοντες, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι) θεωρώ πως έχουμε να μάθουμε πολλά, οπότε να κοιτάξουμε να απολαύσουμε αυτές τις μάχες!

Υ.Γ.6 Απαραίτητη η νίκη με την Μπασκόνια την Τρίτη. Ας έρθει εκεί η νίκη, γιατί μετά έχουμε το αγαπημένο μου ετήσιο παιχνίδι: Μαδρίτη...