Καθρεφτιζόμενα Σύμβολα στα νερά της Βαλτικής

Οι ερυθρόλευκοι ηττήθηκαν από την Ζαλγκίρις στο Κάουνας με 83-75, σε ένα παιχνίδι που ενώνει στοιχεία από το πρόσφατο παρελθόν και το μέλλον της ομάδας.

Ο Ολυμπιακός του Μπλατ βρέθηκε για πρώτη φορά χθες στο Κάουνας. Στην έδρα όπου πέρσι οι ερυθρόλευκοι βίωσαν μία από τις πιο «σκληρές» στιγμές της σύγχρονης ιστορίας τους, δηλαδή τον αποκλεισμό από το F4 του Βελιγραδίου. Η έδρα της Ζαλγκίρις έχει ένα χαρακτηριστικό (καλό και κακό ταυτόχρονα). Αποτελεί μία από τις πιο «άγριες» (με μπασκετικά κριτήρια) έδρες της Ευρώπης. Όχι, μόνο λόγω του παλμού, αλλά διότι ο Σάρας έχει φτιάξει την τελευταία διετία ένα σύνολο που κινείται στην επιτομή της σκληράδας και του «do the fundamentals». 

Και όλα αυτά τα αναφέρουμε, διότι χθες οι ερυθρόλευκοι δεν ηττήθηκαν πρωτίστως σε αγωνιστικό, αλλά κυρίως σε πνευματικό επίπεδο. Μία ήττα, η οποία μπορεί βαθμολογικά να μην θεωρείται τεράστια απώλεια, αλλά καταδεικνύει ένα τεράστιο πρόβλημα του φετινού οικοδομήματος στον Πειραιά: την έλλειψη aggresive χαρακτήρα. Οι αναλύσεις μας μετά τις ήττες στο κλειστό του ΟΑΚΑ είχαν τους εξής τίτλους: «Συναισθηματικός Ορθολογισμός» και «Θέμα Προσέγγισης και Στελέχωσης». Όχι, δεν διαβάζουμε το μέλλον. Απλώς στο Κάουνας για άλλη μια φορά φάνηκε (μετά τα παιχνίδια σε Μόσχα, ΟΑΚΑ, αλλά και απέναντι στην Φενέρ), ότι ο Ολυμπιακός, κάτω από συνθήκες πίεσης, εμφανίζεται ιδιαίτερα «soft». Θεωρώ πως το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι από τα πιο εύκολα στην «post-game» ανάγνωση, αλλά αξίζει να σταθούμε σε κάποια σημεία, καθώς αυτά φανερώνουν ολοκάθαρα το σημείο στο οποίο βρίσκεται η ομάδα (θα επανέλθουμε παρακάτω σε αυτό).

Όποιος έκανε ένα μικρό «pre-game» πριν το ματς, θα μπορούσε εύκολα να σταθεί σε ένα στοιχείο και αυτό ήταν η απουσία του Γιανκούνας. Χωρίς τον Λιθουανό PF, αρχικά ο Ολυμπιακός είχε έναν κίνδυνο λιγότερο να αντιμετωπίσει στην αντιμετώπιση των picks. Άλλωστε με δεδομένη την κακή αμυντική λειτουργία των guards και την γνωστή ευχέρεια του Γιανκούνας στα σουτ από μέση απόσταση, οι φιλοξενούμενοι θα αντιμετώπιζαν μεγάλο θέμα με τους χώρους στα μετόπισθεν. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η Ζαλγκίρις έχανε κάτω από αυτές τις συνθήκες και την δυνατή άμυνα πάνω στον Πρίντεζη. Έτσι μία εμφάνιση σε συνθήκες «over» για τον υπαρχηγό των Πειραιωτών ήταν κάτι λογικό.

Ο Σάρας είχε αναγνώσει το στοιχείο αυτό και ρίσκαρε. Επέλεξε «δίδυμους-πύργους» στην αρχή (Ντέιβις-Καβαλιάουσκας) με στόχο να περιορίσει (όσο μπορούσε) τις επιλογές του Πρίντεζη στο post, αφήνοντας όμως ελεύθερο το τρίποντο, και ταυτόχρονα με σκοπό να «χτυπήσει» μέσα στο ζωγραφιστό στην επίθεση. Η επιλογή του αυτή καθόρισε απόλυτα και την ταυτότητα του πρώτου δεκαλέπτου. Από την μία πλευρά, ο Λιθουανός coach δεν προέβλεψε τον επιθετικό «οίστρο» του ερυθρόλευκου PF έξω από τα 6.75. Με τους ψηλούς της Ζαλγκίρις να μην μπορούν να ακολουθήσουν μακριά, ο Πρίντεζης εκτελούσε αφύλακτος και μέτρησε στις αρχές το εξωπραγματικό 4/4, την ώρα που συνολικά οι Πειραιώτες στην πρώτη περίοδο είχαν 7/8! Από την άλλη βέβαια, οι ψηλοί των γηπεδούχων έκανα «πάρτυ» κάτω από το ερυθρόλευκο καλάθι, στοιχείο που τους κράτησε και κοντά στο σκορ. Και εδώ έρχεται το πρώτο «φάουλ» της βραδιάς από τους ερυθρόλευκους. Είναι αδιανόητο κάτω από αυτές τις συνθήκες, να κάνεις το πρώτο σου φάουλ στο 6ο λεπτό, έχοντας ήδη δεχθεί 16(!) πόντους, σχεδόν εξολοκλήρου από την ρακέτα...  

Βέβαια, οι ανορθογραφίες στα μετόπισθεν δεν φάνηκαν ιδιαίτερα στο πρώτο ημίχρονο. Και αυτό συνδέεται άμεσα με την καλή επιθετική λειτουργία των Πειραιωτών. Ικανοποιητικές αποστάσεις, καλή κυκλοφορία και συνεχές σπάσιμο των double teams από τον Πρίντεζη με σωστές γωνίες πάσας. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι παίκτες του Μπλατ έκανα 0 (!) λάθη στο πρώτο μισό του αγώνα και έτσι δεν επέτρεψαν στους Λιθουανούς να πλησιάσουν άμεσα στο σκορ (19-32 στο 12'). Τι άλλαξε από εκείνο το σημείο και μετά; Όπως είπε ο Γιασικεβίτσιους μετά το τέλος του αγώνα, «οι παίκτες μου άρχισαν να βάζουν τα κορμιά τους στο παρκέ».  Αυτό βέβαια δεν μεταφράστηκε άμεσα σε καλύτερη αμυντική απόδοση των γηπεδούχων, μιας και οι ερυθρόλευκοι ήταν σε πολύ καλό ρυθμό επιθετικά (48 πόντοι στο ημίχρονο). Ήταν όμως ένας δείκτης ότι ο ρυθμός σταδιακά άλλαζε (η διαφορά έφτασε και στο -2, πριν τα δύο απανωτά «κόκκινα» τρίποντα για το 40-48). Γιατί το αναφέρουμε αυτό; Διότι ο Ολυμπιακός έμπαινε για άλλο ένα ματς σε ένα ισχυρό τεστ: την λειτουργία κάτω από συνθήκες πίεσης και την διατήρηση του δικού του ρυθμού. 

Ερχόμαστε λοιπόν στο φετινό ερυθρόλευκο «εφιάλτη»: το τρίτο δεκάλεπτο. Η Ζαλγίρις, ως ομάδα εντός έδρας άλλωστε, ήταν δεδομένο ότι θα μπει σκληρά. Όπως μπήκε και ο Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ, όπως μπήκε και η Τσσκα στη Μόσχα. Κοινός παρανομαστής των τριών αγώνων; Οι ερυθρόλευκοι παρέμειναν θεατές στην αλλαγή του momentoum. Και στον χθεσινό αγώνα η αλλαγή αυτή έγινε σταδιακά. Μερικές φορές «μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις» και για αυτό παραθέτουμε τo παρακάτω διάγραμμα με την διακύμανση του σκορ (μπλε Ολυμπιακός, πορτοκαλί Ζαλγκίρις):

Όπως βλέπουμε η διαφορά σταδιακά μειώθηκε, ο Ολυμπιακός έκανε πάλι ένα μικρό ξέσπασμα, μέχρι οι Λιθουανοί να κάνουν την τελική τους αντεπίθεση και να περάσουν στην εκπνοή μπροστά (60-59). Τι άλλαξε τόσο δραματικά στην εικόνα του παιχνιδιού; Ο Ολυμπιακός άρχισε να «πουλάει μπάλες». Συνεχόμενα λάθη δηλαδή είτε στο κατέβασμα, είτε σε συνθήκες μισού γηπέδου, τα οποία όχι μόνο έριξαν την επιθετική παραγωγικότητα της ομάδας, αλλά ταυτόχρονα έδωσαν καλάθια στους Λιθουανούς στο ανοιχτό γήπεδο. Για να φανταστεί κανείς την εικόνα του παιχνιδιού στο σημείο αυτό, αρκεί να πούμε ότι ο Ολυμπιακός από το 21' ως το 35' σημείωσε 13 πόντους και 12(!) λάθη. Ένας πόντος ανά λάθος, δηλαδή, σε μια από τις δυσκολότερες έδρες της Ευρώπης... Ένας Ολυμπιακός, ο οποίος είχε 0 λάθη και δέχθηκε μόλις 3 πόντους από αιφνιδιασμό στον πρώτο ημίχρονο, τελείωσε τον αγώνα με 16(!) λάθη και δίνοντας στην Ζαλγκίρις 18 πόντους στο transition... Χαρακτηριστικό είναι επίσης το γεγονός ότι οι φιλοξενούμενοι πέτυχαν τους πρώτους τους πόντους στο δεκάλεπτο έπειτα από 4' και αυτοί ήταν από βολές του LeDay... Και αν κάτι τους κράτησε στη διεκδίκηση του ματς, αυτό ήταν η αστοχία των γηπεδούχων από μακριά. Για παράδειγμα ο Μιλάκνις βρέθηκε στοχευμένα (έπειτα από καλά εκτελεσμένο σύστημα του Σάρας δηλαδή) ελεύθερος στο τρίποντο αρκετές φορές, αλλά ήταν δεν βρήκε «πλεχτό». Το «season-high» του Γκριγκόνις πάντως (19 πόντοι), κάτω από αυτές τις συνθήκες δημιουργήθηκε...

Αν ψάξουμε το «σημείο-κλειδί» της αναμέτρησης σίγουρα αξίζει να εστιάσουμε στις δύο τελευταίες «ερυθρόλευκες» επιθέσεις του τρίτου δεκαλέπτου:

• Σκορ 56-59 και ο Μάντζαρης δέχεται παγίδα στο κέντρο. Ο Μιλουτίνοφ, αντί να περιμένει, σαν ενδιάμεσος παίκτης, ακίνητος, για να παραλάβει την πάσα κάνει πίσω βήματα. Η ασυνεννοησία των δύο παικτών οδηγεί σε κλέψιμο και κάρφωμα του Ουάιτ στο transition.
• Σκορ 58-59 και τώρα σειρά του Στρέλνιεκς να κατεβάσει την μπάλα. Ο Λετονός γλιστράει στο τρίποντο, νέο κλέψιμο της Ζαλγκίρις και προβάδισμα στη εκπνοή έπειτα από πολλή ώρα. 

Δύο φάσεις οδήγησαν στην αλλαγή του ρυθμού και των hypes της κερκίδας. Δύο φάσεις, στις οποίες καταδεικνύεται το τεράστιο λάθος του Ολυμπιακού στην διαχείριση του δευτέρου ημιχρόνου. Και η σημασία της αλλαγής αυτής στο momentoum φάνηκε στις αρχές του τέταρτου δεκαλέπτου. Νέα επιθετική καθίζηση του Ολυμπιακού, οι γηπεδούχοι τρέχουν ένα σερί 13-0 και το 56-59 μετατρέπεται σε 68-59, με αποτέλεσμα η σεμνή τελετή να λάβει τέλος, μιας και οι Πειραιώτες δεν επέστρεψαν ουσιαστικά ποτέ στην διεκδίκηση του ματς. 

Μιας και πιάσαμε το τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού πάμε να ρίξουμε μια ματιά στην ερυθρόλευκη περιφέρεια. Τα πράγματα δεν είναι δύσκολα. Σπανούλης και μετά το χάος... Ακόμη και ο αρχηγός του Ολυμπιακού βρέθηκε σε μέτρια επιθετικά βραδιά (2/9 σουτ), ενώ το usage του θύμισε πολύ ...τα περσινά playoffs, κάτι που επέφερε και πολλά λάθη στην πρώτη γραμμή πάσας, άρα και πολλούς από τους αιφνιδιασμούς των Λιθουανών. Προσωπικά θεωρώ, πως το usage % του Σπανούλη είναι ο πιο χαρακτηριστικός δείκτης της λειτουργίας της ερυθρόλευκης περιφέρειας. Ο παρακάτω πίνακας μας δείχνει τις επιδόσεις των ερυθρόλευκων guards στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια (πηγή:eurokinisi και sport24):

Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι η περιφερειακή γραμμή του Ολυμπιακού ισοφάρισε την χειρότερή της επίδοση, την οποία είχε στο ματς με την Μπάγερν. Σε ένα παιχνίδι βέβαια, το οποίο να θυμίσουμε κρίθηκε κάτω από τους 70 πόντους... Και αν από τον Μάντζαρη ο Μπλατ δεν περιμένει ιδιαίτερες πρωτοβουλίες, δεν ισχύει το ίδιο για Στρέλνιεκς και τον Γκος. Ξεκινώντας από τον Λετονό, παρατηρήσαμε ότι πήρε ελάχιστες προσπάθειες στο ματς (1/1 δίποντο, 1/1 τρίποντο) και επιδόθηκε κυρίως σε δημιουργικό ρόλο. Ειδικά μετά το buzzer beater τρίποντο του ημιχρόνου θα περίμενε κανείς να επανέλθει με ανεβασμένη ψυχολογία και να βοηθήσει περισσότερο. Όσον αφορά τον Γκος τώρα, κατά την γνώμη μου οι 9 πόντοι δεν λένε απόλυτα την αλήθεια. Ο Αμερικανός πέτυχε το πρώτο καλάθι του ματς (με το κλασικό του floater), αλλά οι υπόλοιποι πόντοι του μπήκαν ουσιαστικά στο «garbage time», εκεί που όλα είχαν κριθεί. Είχαμε επισημάνει από το preview της χρονιάς ακόμη, ότι ένα μεγάλο ερωτηματικό σχετικά με τον Γκος είναι πως θα αντιμετωπίσει την πίεση που θα δεχθεί σε τέτοια ματς. Είναι ακόμη rookie και υπάρχει ένα ελαφρυντικό, αλλά η χρονιά «τρέχει».

Πάμε και λίγο στα forwards. Ο Πρίντεζης ξεκίνησε ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ τον αγώνα, αλλά στην συνέχεια «χάθηκε». Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην σωστή τακτική αντιμετώπισής του από πλευράς Σάρας, αλλά και στην έλλειψη ενέργειας. Για παράδειγμα ο Βεζένκοφ μπήκε για 2 λεπτά στο τέλος του πρώτου δεκαλέπτου, πήρε ένα άστοχο τρίποντο και μετά τίποτα. Ίσως ο Μπλατ να μην τον θεώρησε πνευματικά έτοιμο για ένα τέτοιο παιχνίδι, αλλά αγωνιστικά πιστεύω θα βοηθούσε, ειδικά στον τομέα των ριμπάουντ. Ο Τίμα, αντίστοιχα, βοήθησε περισσότερο επιθετικά σε σχέση με άλλες φορές (3/4 τρίποντα), αλλά έκανε επιπόλαια λάθη, ενώ έγινε συχνά και στόχος της Ζαλγκίρις, λόγω των κακών αντιδράσεών του στα μετόπισθεν. Ουσιαστικά, ο μόνος που έδειξε σταθερότητα ήταν ο LeDay. Όπως εξηγήσαμε και τις προάλλες, ο Αμερικανός αποδίδει καλύτερα στο «4» (όταν κατέβηκε χθες στο «5» αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες στην άμυνα, αλλά και στην επίθεση) και συνολικά έδωσε σκορ στους φιλοξενούμενους (σε όλα τα δεκάλεπτα μάλιστα). Σημαντικό, σε μια βραδιά που δεν βγήκε καθόλου στον Μιλουτίνοφ, ούτε επιθετικά, ούτε αμυντικά (πέρα από ένα τρομερό highlight κάρφωμα που έβγαλε σε ένα «coast to coast» sto transition). 

Και κλείνουμε εσκεμμένα το κομμάτι αυτό με τον Παπανικολάου. Για να καταλάβουμε την αγωνιστική καθίζηση του Έλληνα forward φέτος, αρκεί να ανατρέξουμε σε παλαιότερα highlights του κατά την πρώτη του θητεία στον Ολυμπιακό. Αυτό που προσωπικά έχω παρατηρήσει είναι η έλλειψη εκρηκτικότητας, αλλά και aggresive νοοτροπίας, η οποία τον διέκρινε. Δεν περιμένω φυσικά να αγωνίζεται, όπως στα 24 του, αλλά για παράδειγμα η φάση στην οποία κάνει βήματα και τελικά δέχεται και κόψιμο στο μπάσιμο δείχνει τον τρόπο που αγωνίζεται μπροστά. Χθες ήταν πιο εύστοχος από μακριά, αλλά πιστεύω πως λόγω του νευραλγικού του ρόλου η ομάδα θα χρειαστεί περισσότερες πρωτοβουλίες από τον ίδιο.

Το παράδειγμα του Παπανικολάου έρχεται να δέσει με την συνολική νοοτροπία του Ολυμπιακού, όπως την εξηγήσαμε στα τελευταία παιχνίδια. Οι ερυθρόλευκοι είναι «soft». Και αν αυτό σας φαίνεται δικαιολογία και μη μπασκετικό κριτήριο, εγώ θα διαφωνήσω. Διότι ο έλεγχος του ρυθμού, ειδικά σε τέτοιες έδρες, εξαρτάται (και) από το πόσες βουτιές θα κάνεις. Εγώ πάντα πίστευα ότι στις περιπτώσεις που μια ομάδα παίζει στα όρια του φάουλ είναι προτιμότερο να εφαρμόζεις και εσύ το ίδιο πλάνο. Διότι μόνο σε εκείνη την περίπτωση μπορείς να διαμαρτυρηθείς για ενδεχόμενα αυστηρά σφυρίγματα. Και πάνω από όλα, μόνο τότε ο αντίπαλος θα «νιώσει» την παρουσία σου στο παρκέ. Δεν είναι τυχαίο που ο Γιασικεβίτσιους χτυπιόταν στο πρώτο δεκάλεπτο στους παίκτες το, επειδή άφηναν ξεμαρκάριστα τρίποντα στον Ολυμπιακό. Φυσικά, η σκληράδα δεν είναι και «συμβόλαιο» της επιτυχίας. Οι ερυθρόλευκοι άλλωστε χθες αντιμετώπισαν μία ομάδα, που κυκλοφορούσε υπέροχα την μπάλα, είχε στόχευση στο παιχνίδι της και δεν πήρε και ιδιαίτερα σφυρίγματα (για εντός έδρας ματς). 

Αν όμως πρέπει να κρατήσουν οι ερυθρόλευκοι κάτι από χθες είναι η νοοτροπία. Και η εικόνα του Μπλατ στα τελευταία δύο παιχνίδια είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. Ενώ μετά την Μπούντουτσνοστ συνιστούσε ψυχραιμία και χρόνο στους rookies, χθες στα αποδυτήρια (όπως ακούγεται από το ρεπορτάζ) βγήκε για πρώτη φορά «έξω από τα ρούχα του»... Διότι εκείνος γνωρίζει καλύτερα από όλους μας ότι οι μεγάλες ομάδες χτίζονται στις βάσεις του ισχυρού μενταλιτέ. Στο ίδιο πλαίσιο βρίσκεται και η μεταγραφική ενίσχυση. Αναφερθήκαμε την προηγούμενη εβδομάδα στον Brandon Paul. Φαίνεται, όμως, ότι ο Μπλατ ψάχνει έναν παίκτη με περισσότερο «on-ball» παιχνίδι, ο οποίος όμως να βγάζει επιθετικότητα και στην άμυνα. Κάτι που να προσομοιάζει περισσότερο στο στυλ του Γκος, δηλαδή. Ας κάνουμε και ένα σχόλιο για τον Wanamaker, ο οποίος ακούγεται από το πρωί ως πρώτος στόχος. Προσωπικά δεν ξέρω αν διοίκηση και προπονητικό επιτελείο είναι σε θέση να πείσει (οικονομικά και αγωνιστικά) έναν παίκτη κορυφαίου επιπέδου να αφήσει το NBA τόσο νωρίς. Αυτό όμως που διαφαίνεται είναι ο χαρακτήρας της προσθήκης. Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία και ίσως και η αναμονή να αξίζει λίγο ακόμη.

Κοιτάζοντας πίσω στο σύντομο παρελθόν, βλέπουμε το σκορ Ζαλγκίρις-Ολυμπιακός από πέρσι να γράφει 6-1. Το είπαμε και αμέσως πιο πάνω. Στον αθλητισμό τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και αν με ρωτάτε προσωπικά, οι αναμετρήσεις της τελευταίας διετίας με την Ζαλγκίρις μπορούν να αποδειχθούν κομβικό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της ομάδας. Γιατί χθες το βράδυ όλος ο οργανισμός του Ολυμπιακού έκανε απλώς ένα refresh... Πήρε δηλαδή την απαραίτητη υπενθύμιση για το που πρέπει να φτάσει, τουλάχιστον σε πνευματικό επίπεδο. Η προηγούμενη βόλτα στην Βαλτική έφερε τον Μπλατ στον πάγκο. Η χθεσινή βόλτα θα δούμε που θα οδηγήσει. Προς το παρόν η ήττα αυτή, δίνει για μένα συνθήκες «αγώνα χωρίς αύριο» στο παιχνίδι με την Εφές την ερχόμενη εβδομάδα. Όχι για την αγωνιστική σημασία, αλλά για και για τον δείκτη αντίδρασης του οργανισμού. Άλλωστε οι Πειραιώτες, σιγά σιγά, μετρώνται μπροστά στον καθρέφτη και αναζητούν τα όριά τους. 

Υ.Γ.: Ήττα των Καταλανών στην Ποντγκόριτσα, 5η νίκη των Βαυαρών, διπλό της Κανάρια στο Μιλάνο... Βγάλτε χαρτί και μετράτε, γιατί οι μνηστήρες της οκτάδας είναι πλέον πολλοί!