Ρεάλ, Πασκουάλ, Αρμάνι, ΑΕΚ, Ρικ Πιτίνο, το σημερινό πράσινο μενού.
Νομίζω ότι το αγωνιστικό κομμάτι του Παναθηναϊκού έχει περάσει το τελευταίο διάστημα σε δεύτερη μοίρα. Παντού όσα κείμενα και να έχω διαβάσει δεν μιλούν για τεχνικές αναλύσεις, αλλά αναλύουν κατά βάση την ψυχολογία της ομάδας, αφού ξεκάθαρα η κατάσταση που είχε να αντιμετωπίσει ο σύλλογος ήταν κάτι περισσότερο από κρίσιμη. Άλλωστε και το δικό μου τελευταίο κείμενο πριν από τους αγώνες με την Ρεάλ και την Αρμάνι είχε κατά κύριο ρόλο ασχοληθεί με έναν τομέα της ομάδας που ενώ ξεκινούσε από το αγωνιστικό σκέλος, κατέληξε να έχει επηρεάσει καθαρά την ψυχολογία της ομάδας. Και όταν μια ομάδα δεν μπορεί να σηκώσει με τίποτα κεφάλι τότε πρέπει ξεκάθαρα κάτι να αλλάξει. Και άλλαξε ο προπονητής καθώς ήταν και το πιο λογικό και το πιο εύκολο να γίνει.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Εντελώς συνειδητά δεν έκατσα να γράψω τον αγώνα με την Ρεάλ Μαδρίτης για αρκετούς λόγους. Πρώτος και κύριος ήταν ότι δεν υπήρχε τίποτα απολύτως σε αγωνιστικό για να αναλύσεις. Ίσως το σχήμα με τους 3 κοντούς και τους Τόμας-Παπαγιάννη που έριξε την διαφορά στους 5 πόντους, να ήταν άξιο αναφοράς, αλλά τι να το κάνεις όταν ο ίδιος ο κόουτς χαλάει αυτό που φτιάχνει ρίχνοντας στο παρκέ παίκτες που είτε είχαν να πατήσουν αρκετή ώρα στο παρκέ είτε ήταν εκτός κλίματος αγώνα από την αρχή. Θεωρώ πως όταν ένα σχήμα αποδίδει οφείλεις να το διατηρήσεις. Φαντάζομαι πως οι αλλαγές έγιναν για ξεκούραση των παικτών ωστόσο μπορούσαν να γίνουν χωρίς να αλλάζουν την φιλοσοφία και στην στόχευση. Αυτές οι αλλαγές οδήγησαν τον Παναθηναϊκό σε ένα αρνητικό σερί 16-0 και όταν ο Πασκουάλ επανέφερε το αποδοτικό σχήμα ήταν πλέον αργά. Κατά τα άλλα σε όλο τον υπόλοιπο αγώνα τον Παναθηναϊκό σιχαινόσουν να τον βλέπεις. Κανένα πλάνο, κανένας στόχος. Ήταν απλά κομπάρσος.
Προφανώς και η εικόνα αυτή ήταν και το ποτήρι που ξεχείλισε για τον Τσάβι Πασκουάλ. Προσωπικά μιλώντας δεν είμαι ποτέ υπέρ των αλλαγών προπονητών κατά την διάρκεια της σεζόν. Ακόμα και με τις απολύσεις των Πεδουλάκη, Τζόρτζεβιτς και Ιβάνοβιτς διαφωνούσα και ας μην έπαιζε η ομάδα καλά. Όμως σε αυτή την περίπτωση νομίζω ότι δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Έδωσε αρκετή πίστωση χρόνου στον Ισπανό τεχνικό, αλλά και χώρο για να προσπαθήσει να ανατρέψει το όλο κλίμα. Όμως δυστυχώς το μόνο που κατάφερνε ήταν να βαλτώσει ακόμα περισσότερο την αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Και με λύπη το λέω όλο αυτό ήταν δικό του δημιούργημα. Στο κείμενό μου Αναζητούνται ρόλοι φωτογράφιζα ξεκάθαρα τις ευθύνες του κόουτς της ομάδας για την εικόνα που παρουσίαζε. Και θα το ξαναπώ ακόμα μία φορά: Αυτή η ομάδα με αυτούς τους παίκτες, αν είχε ταυτότητα, αγωνιστικό πλάνο και ρόλους τότε δεν θα πάλευε όπως τώρα για να μπει τρύπα στην 8άδα. Προφανώς δεν θα ήταν στην 4άδα, αλλά θα βρισκόταν σίγουρα μέσα στους 8 πρώτους στο τέλος της κανονικής διάρκειας. Τώρα αυτό θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια.
Σε αυτό το κομμάτι ο Πασκουάλ λοιπόν απέτυχε παταγωδώς. Δεν μιλάω ούτε για ποιότητα παικτών ούτε για το recruting. Προφανώς αστοχίες θα υπάρχουν, όπως υπάρχουν σε όλες τις ομάδες. Αλλά η αδυναμία του να δώσει μια αγωνιστική ταυτότητα στον Παναθηναϊκό είναι και η μεγαλύτερη αποτυχία του. Όσο ήταν στον πάγκο τουλάχιστον είχε μερικές σταθερές. Όπως η συνεργασία των Καλάθη και Γκιστ για pnr, τα plays για σουτ του Λοτζέσκι και του Ρίβερς, οι εξαιρετικές καταστάσεις transition, τα συστήματα μετά από time outs, ακόμα και τα συστήματα απομόνωσης παικτών για να παίξουν το 1vs1. Φέτος δεν είδαμε τίποτα από αυτά. Αντιθέτως τα άλλαξε όλα. Ακόμα και το πιο αποδοτικό pnr Καλάθη-Γκιστ εμφανίστηκε φέτος ελάχιστες φορές, αφού ο Αμερικάνος βρισκόταν περισσότερο στα φτερά παρά στο ζωγραφιστό. Και είναι και άλλα πολλά ακόμα κιόλας τα οποία δεν είχαν λογική, δεν βοηθούσαν την ομάδα, και της δημιουργούσαν ένα ακόμα μεγαλύτερο εκνευρισμό. Η λογική έλεγε πως ο Πασκουάλ έπρεπε να αποχωρήσει από την ομάδα και είναι ίσως η πρώτη φορά που δεν ενοχλούμαι από μια αλλαγή μεσούσης της σεζόν.
Τον Ισπανό τεχνικό τον θεωρώ ανάμεσα στους καλύτερους προπονητές στην Ευρώπη. Οι τεχνικές και τακτικές του γνώσεις είναι απίστευτες, ωστόσο στο DNA του Παναθηναϊκού μάλλον δεν ταίριαζε. Οι αναμνήσεις που αφήνει προφανώς και είναι ευχάριστες, αφού με 2 πρωταθλήματα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αποτυχημένος. Όμως η αδυναμία του φέτος να δημιουργήσει ένα σύνολο που να αποδίδει έστω και με βάση την ποιότητα που διαθέτει, κάποιες εμμονές του γύρω από παίκτες αλλά κυρίως η ταυτότητα που δεν απέκτησε ο Παναθηναϊκός ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία του. Δεν ξέρω που θα βρίσκεται μετά, αν θα γυρίσει στην αγαπημένη του Μπαρτσελόνα ή θα βρει κάποια άλλη μπασκετική πρόκληση, θα παραμείνει όμως ανάμεσα στους κορυφαίους που πέρασαν από τον πάγκο του τριφυλλιού. Με στεναχωρεί που δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το έργο του, όμως ήταν ξεκάθαρα πως και ο ίδιος στην αναζήτηση της καλύτερης φόρμουλας ήταν αρκετά θολωμένος.
Η επόμενη μέρα μετά την Πασκουάλ εποχή, είχε ακόμα μία ήττα. Αυτή από την Αρμάνι στο ΟΑΚΑ. Κάποιοι την περίμεναν, κάποιοι όχι. Ωστόσο εκεί που θέλω να σταθώ είναι στην διαφορετική εικόνα που έδειξε η ομάδα, μόλις μία μέρα μετά την απόλυση του προπονητή. Μπορεί με την απόδοσή της να μην θάμπωσε, αλλά έδειξε να έχει έναν ξεκάθαρο στόχο στον παρκέ. Ο Καλάθης έκανε μετά από καιρό ένα εξαιρετικό ματς, ο Λάσμε και ο Γκιστ εμφανίστηκαν και πάλι, ενώ συνολικά η ομάδα έδειξε ψυχικά αποθέματα φτάνοντας μια ανάσα από την ανατροπή. Αλλά και πάλι το βασικό σημείο που θα ήθελα να αναδείξω ήταν η συνολική αλλαγή στην στόχευση εντός του αγώνα. Είδαμε και πάλι φυσιολογικές καταστάσεις. Τον Γκιστ να αγωνίζεται στο 5 και να επανέρχεται το pnr με τον Καλάθη (αν μέτρησα σωστά η συνεργασία βγήκε 4 φορές, ενώ δεν θυμάμαι να το έχουν παίξει 4 φορές στους προηγούμενους 13 αγώνες), ο Λάσμε πάτησε ξανά ζωγραφιστό, στην άμυνα οι αλλαγές σταμάτησαν να είναι τριπλές και ως εκ τούτου υπήρχε καλύτερη συνεννόηση μεταξύ των παικτών (βέβαια στο κομμάτι της άμυνας η δουλειά που πρέπει να γίνει είναι τεράστια).
Ο αγώνας χάθηκε προφανώς στην πολύ κακή β' περίοδο όταν οι παίκτες που πάτησαν παρκέ δεν μπόρεσαν ούτε αμυντικά ούτε επιθετικά να σταματήσουν την Αρμάνι. Ειδικά στην θέση του pg ο Καλάθης δεν βρήκε ποτέ λεπτά ξεκούρασης καθώς ο Λεκαβίτσιους ήταν φανερά εκτός κλίματος αγώνα. Μεγαλύτερο πρόβλημα υπήρχε εντός ζωγραφιστού όπου κανένα σέντερ του Παναθηναϊκού δεν μπόρεσε να σταματήσει τους Ταρζέφσκι και Γκουντάιτις. Γενικά με τα βαριά κορμιά σχεδόν όλα τα αθλητικά center αντιμετωπίζουν προβλήματα στο μαρκάρισμα τους. Αλλά σε αυτόν τον αγώνα οι 2 σέντερ της Αρμάνι έκαναν ότι ήθελαν τους αντίστοιχους πράσινους. Και έτσι πήγε στράφι η εξαιρετική αμυντική αντιμετώπιση του Μάικ Τζέιμς στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Γενικότερα η εμφάνιση κόντρα στους Ιταλούς μπορεί να μην είχε το αποτέλεσμα που όλοι θα θέλαμε, ωστόσο έδειξε πως αυτή η ομάδα μπορεί να παίξει σαφώς καλύτερα. Και ήταν μια μικρή αχτίδα φωτός για την συνέχεια. Προφανώς και η υπόθεση πρόκριση με 9 εκτός έδρας αγώνες στον δεύτερο γύρω έχει γίνει αρκετά δύσκολη, όμως θεωρώ πως αν η αρχή για την ανατροπή του κλίματος έγινε με την Αρμάνι, τότε βλέπω την ομάδα να τα δίνει όλα ως το τέλος.
Και η εικόνα έγινε ακόμα καλύτερη στον χθεσινό αγώνα με την ΑΕΚ. Είχα ξαναγράψει πως είναι όλα θέμα διάθεσης και ψυχολογίας. Όταν η ομάδα επιστρέψει στο πλάνο της, στις ρίζες της, τότε και οι παίκτες θα αρχίσουν να απελευθερώνονται. Και ο Δικέφαλος την πλήρωσε. Προφανώς δεν θα πάρω ως μέτρο σύγκρισης έναν αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος (καμία μομφή στην ΑΕΚ, είναι εξαιρετικά ποιοτική ομάδα) όμως μπορώ να κρατήσω στιγμές και εικόνες που δείχνουν ότι αυτή τη στιγμή στο πράσινο στρατόπεδο η ψυχολογία έχει αλλάξει. Καταρχήν η διάθεση που έδειξαν, η προσήλωση στο πλάνο, οι σωστές επιλογές, αλλά και η στόχευση από πλευράς προπονητών ήταν ίσως στο καλύτερο σημείο τους ως τώρα μέσα στην σεζόν. Αν πάνω σε αυτό χτίσει η ομάδα τότε μόνο θετικά μπορεί να αποκομίσει στην συνέχεια. Είναι δεδομένο πως η αλλαγή του προπονητή έχει απελευθερώσει αρκετούς παίκτες. Ο Λάσμε χτες έκανε την καλύτερή του εμφάνιση, ο Τόμας και ο Καλάθης έδειξε αρκετά στοιχεία, ο Μήτογλου συνεχίζει να ανεβαίνει, ενώ και ο Γκιστ που μέχρι τώρα τον ψάχναμε έχει αρχίσει να θυμίζει τον παλιό Γκιστ. Αυτός που δείχνει αναγεννημένος είναι ο Θανάσης Αντετοκούνμπο που και με την Αρμάνι και με την ΑΕΚ ήταν εξαιρετικός.
Πλέον ο Παναθηναϊκός θα βρίσκεται μόνιμα σε μια διαρκή πίεση. Με ή χωρίς Ρικ Πιτίνο στον πάγκο (νομίζω τραβάει αρκετά η ανακοίνωσή του, ή έστω η κατάληξη της υπόθεσής του), η ομάδα όλο το 2019 θα βρίσκεται σε καταστάσεις ειδικών συνθηκών. Ο εγωισμός στην ομάδα είναι αρκετά μεγάλος για να θεωρήσουν την χρονιά από τώρα χαμένη. Όμως όπως γενναία ήταν η απόφαση για την απόλυση του κόουτς Πασκουάλ, έτσι γενναία πρέπει να είναι και η απόφαση είτε για τον νέο προπονητή, είτε για τις αλλαγές στο ρόστερ της ομάδας. Κακά τα ψέμματα η ομάδα πρέπει να δεχτεί μια ικανοποιητική αγωνιστική ένεση, με τουλάχιστον μία προσθήκη (αν όχι 2) ώστε να μπορεί να παίξει το τελευταίο της χαρτί για την είσοδο στην 8άδα. Δυστυχώς κάποιοι παίκτες δεν αξιοποίησαν την δεύτερη ευκαιρία που τους δόθηκε και πλέον δεν υπάρχει η πολυτέλεια του να συνεχίσουν να παίρνουν ευκαιρίες. Προσωπικά το πρόβλημα το βλέπω κυρίως στα γκαρντ που οι εμφανίσεις του Λεκαβίτσιους δεν είναι σταθερές. Μερικές εκλάμψεις μόνο δεν αρκούν. Και ο Καλάθης αναγκάζεται να παίζει 35 λεπτά όπως και με την Αρμάνι. Αν βάλουμε και το γεγονός πως οι αντίπαλες ομάδες γνωρίζουν καλά πως να αντιμετωπίσουν τον αρχηγό του τριφυλλιού, συν τον τραυματισμό του Λάνγκφορντ, τότε η ανάγκη απόκτησης ενός pg είναι επιτακτική.
Για τον Ρικ Πιτίνο που φαίνεται ότι θα είναι ο νέος προπονητής της ομάδας, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Κολεγιακό πρωτάθλημα δεν παρακολουθώ και ως εκ τούτου δεν έχω εικόνα για τις τακτικές του προσεγγίσεις. Γνωρίζω όμως ότι πρόκειται για μια τεράστια προσωπικότητα στο χώρο του μπάσκετ της Αμερικής που χαίρει μεγάλο σεβασμό από το σύνολο των παικτών. Ήδη οι Αμερικάνοι ή οι αμερικανοθρεμένοι παίκτες του τριφυλλιού μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τον κόουτς. Προφανώς και η περίπτωσή του εμπεριέχει ρίσκο, αφού στα 66 του θα προπονήσει για πρώτη φορά εκτός της χώρας του, με τις διαφορές στα βασικά του αθλήματος να είναι αρκετές. Αν αξίζει το ρίσκο θα φανεί στο αποτέλεσμα αυτής της επιλογής. Όπως και να έχει η νέα εποχή για τον Παναθηναϊκό ήρθε λίγο νωρίτερα από το αναμενόμενο. Ας ελπίσουμε σε μόνο θετικές εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα από δω και πέρα.
ΥΓ: Final four στην Αθήνα του χρόνου. Νομίζω ότι αξίζει να κάνουμε υπομονή ένα χρόνο.
Σε αυτό το κομμάτι ο Πασκουάλ λοιπόν απέτυχε παταγωδώς. Δεν μιλάω ούτε για ποιότητα παικτών ούτε για το recruting. Προφανώς αστοχίες θα υπάρχουν, όπως υπάρχουν σε όλες τις ομάδες. Αλλά η αδυναμία του να δώσει μια αγωνιστική ταυτότητα στον Παναθηναϊκό είναι και η μεγαλύτερη αποτυχία του. Όσο ήταν στον πάγκο τουλάχιστον είχε μερικές σταθερές. Όπως η συνεργασία των Καλάθη και Γκιστ για pnr, τα plays για σουτ του Λοτζέσκι και του Ρίβερς, οι εξαιρετικές καταστάσεις transition, τα συστήματα μετά από time outs, ακόμα και τα συστήματα απομόνωσης παικτών για να παίξουν το 1vs1. Φέτος δεν είδαμε τίποτα από αυτά. Αντιθέτως τα άλλαξε όλα. Ακόμα και το πιο αποδοτικό pnr Καλάθη-Γκιστ εμφανίστηκε φέτος ελάχιστες φορές, αφού ο Αμερικάνος βρισκόταν περισσότερο στα φτερά παρά στο ζωγραφιστό. Και είναι και άλλα πολλά ακόμα κιόλας τα οποία δεν είχαν λογική, δεν βοηθούσαν την ομάδα, και της δημιουργούσαν ένα ακόμα μεγαλύτερο εκνευρισμό. Η λογική έλεγε πως ο Πασκουάλ έπρεπε να αποχωρήσει από την ομάδα και είναι ίσως η πρώτη φορά που δεν ενοχλούμαι από μια αλλαγή μεσούσης της σεζόν.
Τον Ισπανό τεχνικό τον θεωρώ ανάμεσα στους καλύτερους προπονητές στην Ευρώπη. Οι τεχνικές και τακτικές του γνώσεις είναι απίστευτες, ωστόσο στο DNA του Παναθηναϊκού μάλλον δεν ταίριαζε. Οι αναμνήσεις που αφήνει προφανώς και είναι ευχάριστες, αφού με 2 πρωταθλήματα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αποτυχημένος. Όμως η αδυναμία του φέτος να δημιουργήσει ένα σύνολο που να αποδίδει έστω και με βάση την ποιότητα που διαθέτει, κάποιες εμμονές του γύρω από παίκτες αλλά κυρίως η ταυτότητα που δεν απέκτησε ο Παναθηναϊκός ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία του. Δεν ξέρω που θα βρίσκεται μετά, αν θα γυρίσει στην αγαπημένη του Μπαρτσελόνα ή θα βρει κάποια άλλη μπασκετική πρόκληση, θα παραμείνει όμως ανάμεσα στους κορυφαίους που πέρασαν από τον πάγκο του τριφυλλιού. Με στεναχωρεί που δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το έργο του, όμως ήταν ξεκάθαρα πως και ο ίδιος στην αναζήτηση της καλύτερης φόρμουλας ήταν αρκετά θολωμένος.
Η επόμενη μέρα μετά την Πασκουάλ εποχή, είχε ακόμα μία ήττα. Αυτή από την Αρμάνι στο ΟΑΚΑ. Κάποιοι την περίμεναν, κάποιοι όχι. Ωστόσο εκεί που θέλω να σταθώ είναι στην διαφορετική εικόνα που έδειξε η ομάδα, μόλις μία μέρα μετά την απόλυση του προπονητή. Μπορεί με την απόδοσή της να μην θάμπωσε, αλλά έδειξε να έχει έναν ξεκάθαρο στόχο στον παρκέ. Ο Καλάθης έκανε μετά από καιρό ένα εξαιρετικό ματς, ο Λάσμε και ο Γκιστ εμφανίστηκαν και πάλι, ενώ συνολικά η ομάδα έδειξε ψυχικά αποθέματα φτάνοντας μια ανάσα από την ανατροπή. Αλλά και πάλι το βασικό σημείο που θα ήθελα να αναδείξω ήταν η συνολική αλλαγή στην στόχευση εντός του αγώνα. Είδαμε και πάλι φυσιολογικές καταστάσεις. Τον Γκιστ να αγωνίζεται στο 5 και να επανέρχεται το pnr με τον Καλάθη (αν μέτρησα σωστά η συνεργασία βγήκε 4 φορές, ενώ δεν θυμάμαι να το έχουν παίξει 4 φορές στους προηγούμενους 13 αγώνες), ο Λάσμε πάτησε ξανά ζωγραφιστό, στην άμυνα οι αλλαγές σταμάτησαν να είναι τριπλές και ως εκ τούτου υπήρχε καλύτερη συνεννόηση μεταξύ των παικτών (βέβαια στο κομμάτι της άμυνας η δουλειά που πρέπει να γίνει είναι τεράστια).
Ο αγώνας χάθηκε προφανώς στην πολύ κακή β' περίοδο όταν οι παίκτες που πάτησαν παρκέ δεν μπόρεσαν ούτε αμυντικά ούτε επιθετικά να σταματήσουν την Αρμάνι. Ειδικά στην θέση του pg ο Καλάθης δεν βρήκε ποτέ λεπτά ξεκούρασης καθώς ο Λεκαβίτσιους ήταν φανερά εκτός κλίματος αγώνα. Μεγαλύτερο πρόβλημα υπήρχε εντός ζωγραφιστού όπου κανένα σέντερ του Παναθηναϊκού δεν μπόρεσε να σταματήσει τους Ταρζέφσκι και Γκουντάιτις. Γενικά με τα βαριά κορμιά σχεδόν όλα τα αθλητικά center αντιμετωπίζουν προβλήματα στο μαρκάρισμα τους. Αλλά σε αυτόν τον αγώνα οι 2 σέντερ της Αρμάνι έκαναν ότι ήθελαν τους αντίστοιχους πράσινους. Και έτσι πήγε στράφι η εξαιρετική αμυντική αντιμετώπιση του Μάικ Τζέιμς στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Γενικότερα η εμφάνιση κόντρα στους Ιταλούς μπορεί να μην είχε το αποτέλεσμα που όλοι θα θέλαμε, ωστόσο έδειξε πως αυτή η ομάδα μπορεί να παίξει σαφώς καλύτερα. Και ήταν μια μικρή αχτίδα φωτός για την συνέχεια. Προφανώς και η υπόθεση πρόκριση με 9 εκτός έδρας αγώνες στον δεύτερο γύρω έχει γίνει αρκετά δύσκολη, όμως θεωρώ πως αν η αρχή για την ανατροπή του κλίματος έγινε με την Αρμάνι, τότε βλέπω την ομάδα να τα δίνει όλα ως το τέλος.
Και η εικόνα έγινε ακόμα καλύτερη στον χθεσινό αγώνα με την ΑΕΚ. Είχα ξαναγράψει πως είναι όλα θέμα διάθεσης και ψυχολογίας. Όταν η ομάδα επιστρέψει στο πλάνο της, στις ρίζες της, τότε και οι παίκτες θα αρχίσουν να απελευθερώνονται. Και ο Δικέφαλος την πλήρωσε. Προφανώς δεν θα πάρω ως μέτρο σύγκρισης έναν αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος (καμία μομφή στην ΑΕΚ, είναι εξαιρετικά ποιοτική ομάδα) όμως μπορώ να κρατήσω στιγμές και εικόνες που δείχνουν ότι αυτή τη στιγμή στο πράσινο στρατόπεδο η ψυχολογία έχει αλλάξει. Καταρχήν η διάθεση που έδειξαν, η προσήλωση στο πλάνο, οι σωστές επιλογές, αλλά και η στόχευση από πλευράς προπονητών ήταν ίσως στο καλύτερο σημείο τους ως τώρα μέσα στην σεζόν. Αν πάνω σε αυτό χτίσει η ομάδα τότε μόνο θετικά μπορεί να αποκομίσει στην συνέχεια. Είναι δεδομένο πως η αλλαγή του προπονητή έχει απελευθερώσει αρκετούς παίκτες. Ο Λάσμε χτες έκανε την καλύτερή του εμφάνιση, ο Τόμας και ο Καλάθης έδειξε αρκετά στοιχεία, ο Μήτογλου συνεχίζει να ανεβαίνει, ενώ και ο Γκιστ που μέχρι τώρα τον ψάχναμε έχει αρχίσει να θυμίζει τον παλιό Γκιστ. Αυτός που δείχνει αναγεννημένος είναι ο Θανάσης Αντετοκούνμπο που και με την Αρμάνι και με την ΑΕΚ ήταν εξαιρετικός.
Πλέον ο Παναθηναϊκός θα βρίσκεται μόνιμα σε μια διαρκή πίεση. Με ή χωρίς Ρικ Πιτίνο στον πάγκο (νομίζω τραβάει αρκετά η ανακοίνωσή του, ή έστω η κατάληξη της υπόθεσής του), η ομάδα όλο το 2019 θα βρίσκεται σε καταστάσεις ειδικών συνθηκών. Ο εγωισμός στην ομάδα είναι αρκετά μεγάλος για να θεωρήσουν την χρονιά από τώρα χαμένη. Όμως όπως γενναία ήταν η απόφαση για την απόλυση του κόουτς Πασκουάλ, έτσι γενναία πρέπει να είναι και η απόφαση είτε για τον νέο προπονητή, είτε για τις αλλαγές στο ρόστερ της ομάδας. Κακά τα ψέμματα η ομάδα πρέπει να δεχτεί μια ικανοποιητική αγωνιστική ένεση, με τουλάχιστον μία προσθήκη (αν όχι 2) ώστε να μπορεί να παίξει το τελευταίο της χαρτί για την είσοδο στην 8άδα. Δυστυχώς κάποιοι παίκτες δεν αξιοποίησαν την δεύτερη ευκαιρία που τους δόθηκε και πλέον δεν υπάρχει η πολυτέλεια του να συνεχίσουν να παίρνουν ευκαιρίες. Προσωπικά το πρόβλημα το βλέπω κυρίως στα γκαρντ που οι εμφανίσεις του Λεκαβίτσιους δεν είναι σταθερές. Μερικές εκλάμψεις μόνο δεν αρκούν. Και ο Καλάθης αναγκάζεται να παίζει 35 λεπτά όπως και με την Αρμάνι. Αν βάλουμε και το γεγονός πως οι αντίπαλες ομάδες γνωρίζουν καλά πως να αντιμετωπίσουν τον αρχηγό του τριφυλλιού, συν τον τραυματισμό του Λάνγκφορντ, τότε η ανάγκη απόκτησης ενός pg είναι επιτακτική.
Για τον Ρικ Πιτίνο που φαίνεται ότι θα είναι ο νέος προπονητής της ομάδας, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Κολεγιακό πρωτάθλημα δεν παρακολουθώ και ως εκ τούτου δεν έχω εικόνα για τις τακτικές του προσεγγίσεις. Γνωρίζω όμως ότι πρόκειται για μια τεράστια προσωπικότητα στο χώρο του μπάσκετ της Αμερικής που χαίρει μεγάλο σεβασμό από το σύνολο των παικτών. Ήδη οι Αμερικάνοι ή οι αμερικανοθρεμένοι παίκτες του τριφυλλιού μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τον κόουτς. Προφανώς και η περίπτωσή του εμπεριέχει ρίσκο, αφού στα 66 του θα προπονήσει για πρώτη φορά εκτός της χώρας του, με τις διαφορές στα βασικά του αθλήματος να είναι αρκετές. Αν αξίζει το ρίσκο θα φανεί στο αποτέλεσμα αυτής της επιλογής. Όπως και να έχει η νέα εποχή για τον Παναθηναϊκό ήρθε λίγο νωρίτερα από το αναμενόμενο. Ας ελπίσουμε σε μόνο θετικές εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα από δω και πέρα.
ΥΓ: Final four στην Αθήνα του χρόνου. Νομίζω ότι αξίζει να κάνουμε υπομονή ένα χρόνο.
COMMENTS