Ο μυθικός ή υπερεκτιμημένος "Big Shot Bob" και τα εφτά του δακτυλίδια...
Γεννημένος νικητής ή απλώς τυχερός; Ένας από τους μεγαλύτερους clucth-players στην ιστορία ή απλώς υπερβολικά ευνοημένος από τις συγκυρίες; Ένα αναπόσπαστο κομμάτι πρωταθλητριών ομάδων ή απλώς την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος; Ο λόγο για τον Robert Horry γνωστό και ως "Big Shot Βob", ο οποίος έχει κατακτήσει ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά εφτά ολόκληρα δακτυλίδια! Αποτελεί τον μοναδικό παίκτη, που δεν συγκαταλεγόταν στους μυθικούς Celtics του '60, και έχει κερδίσει εφτά πρωταθλήματα και παράλληλα τον μοναδικό, που έχει κατακτήσει -τουλάχιστον- δύο πρωταθλήματα με τρις διαφορετικούς οργανισμούς. Αναμφίβολα, λοιπόν, αξίζει τον κόπο να αφιερώσουμε μια μνεία στην σταδιοδρομία και τα επιτεύγματα του.
Ο Horry γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου του 1970 στο Maryland και μεγάλωσε στην Alabama. Στην τελευταία του χρονιά στο λύκειο κέρδισε το βραβείο του "Naismith Alabama High School Player of the Year". Έγινε recruit από το πανεπιστήμιο της Alabama, όπου και φοίτησε για τέσσερα χρόνια κερδίζοντας τρία SEC tournaments, φτάνοντας και δύο φορές στην "Sweet sixtenn". Στο Draft του 1992 οι Houston Rockets τον επέλεξαν στο νούμερο έντεκα και έκτοτε έμελλε να παραμείνει στην λίγκα για 16 σεζόν... O ίδιος παραδέχεται πως ποτέ δεν πίστευε πως θα μπορούσε να καταφέρει να μπει στην λίγκα και πως όταν επιλέχθηκε στο draft ένιωσε σαν να κέρδισε το λαχείο.
Αν κοιτάξει κάνεις τα στατιστικά του δεν θα αντιληφθεί το μεγαλείο του συγκεκριμένου αθλητή, αφού για όλη του την καριέρα έχει έναν μέσο όρο 7 πόντων, 5 ριμπάουντ και 2 ασίστ ανά παιχνίδι. Επιπλέον, πότε δεν χρίστηκε all-star, ήταν βασικός στην ομάδα του μόνο στις επτά από τις δεκαέξι χρονιές του στο NBA και είχε μέσο όρο πάνω από δέκα πόντους μόλις σε τρεις από τις δεκαέξι σεζόν του στην λίγκα. Επίσης η είσοδος του στο Hall-of-Fame δεν θεωρείται τόσο δεδομένη. Πολύ εύκολα, λοιπόν, κάποιος θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει μέτριο. Αλλά, ο Robert Horry δεν ήταν απλώς ένας παίκτης, ήταν νικητής. Στην λίγκα έχουν περάσει απίστευτοι παίκτες, οι οποίοι μάλιστα έχουν μπει δικαίως στο πάνθεον της πορτοκαλί θεάς, που όμως ποτέ δεν κέρδισαν ούτε ένα πρωτάθλημα. Barkley, Nash, Malone, Iverson, McGrady είναι μόνο μερικοί από τους παίκτες-θρύλους, οι οποίοι κρέμασαν τα παπούτσια τους δίχως να έχουν κατακτήσει κάποιο δαχτυλίδι. Κάποιες φορές ευθύνεται η έλλειψη της ικανότητας να τελειώνεις τα παιχνίδια, κάποιες άλλες η έλλειψη χημείας στην ομάδα και άλλες φορές μέρος της ευθύνης μπορεί να αποδοθεί στις συγκυρίες ή ακόμη και στην τύχη. Όλα αυτά, όμως, και μάλλον πολλά περισσότερα ήταν με το μέρος του Horry.
Η τύχη ή καλύτερα οι συγκυρίες ευνόησαν τον "Big Shot Bob", αφού πάντα κατάφερνε βρίσκεται την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος. Το γεγονός πως έπαιξε σε τρεις από τις έξι ομάδες (Rockets, Bulls, Lakers, Pistons, Spurs, Heat), οι οποίες κέρδισαν το πρωτάθλημα στα 16 ενεργά του χρόνια και το ότι δεν έχασε ποτέ τα playoffs είναι χαρακτηριστικά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι, που ισχυρίζονται πως ο Horry είναι υπερεκτιμημένος, γιατί πάντα είχε την πολυτέλεια να βρίσκεται σε σπουδαίες ομάδες και να έχει δίπλα του κάποιους από τους καλύτερους όλων των εποχών. Πράγματι είχε την αμέριστη τύχη να υπάρξει συμπαίκτης με τους Olajuwon, Drexler, Kobe, Shaq, Duncan κτλ... Αυτό το επιχείρημα είναι σίγουρα βάσιμο και είναι δύσκολο να το αντικρούσει κάποιος, πόσο μάλλον αν λάβει υπόψιν και κάποια άλλα γεγονότα που ευνόησαν τον Horry.
Το 1992 μπήκε στην λίγκα για λογαριασμό των Rockets. Ένα χρόνο μετά ο Jordan αποσύρθηκε για πρώτη φορά, γεγονός που συνέβαλε στο να αναδειχθούν οι Rockets πρωταθλητές για δύο συνεχόμενα χρόνια. Όμως, λίγο έλειψε ο Horry να μην αποτελέσει μέρος εκείνης της ομάδας, διότι παραλίγο να βρεθεί στο Detroit τον Φεβρουάριο του '94 μέσω ενός trade, που τελικά δεν ολοκληρώθηκε, καθώς ο Elliott δεν πέρασε τις ιατρικές εξετάσεις για τους Rockets. Γεγονός, το οποίο σύμφωνα με τον Horry έσωσε την καριέρα του. Τον Αύγουστο του 1996 με ένα trade κατέληξε στο Phoinex, αλλά οι Suns έξι μήνες μετά τον έστειλαν ξανά με trade στους Lakers. O "Big Shot Βob" προσγειώθηκε στην «πόλη των αγγέλων» την ίδια περίοδο, που οι Bryant και O'Neal ξεκινούσαν μια δυναστεία εκεί. Έμελλε να κερδίσει τρία συνεχόμενα δαχτυλίδια μαζί τους -κάτι που έχει συμβεί μόλις τέσσερις φορές στην ιστορία. Το 2003 έφυγε -με όχι τόσο φιλικό τρόπο- από το L.A. ως ελεύθερος και υπέγραψε με τους πρωταθλητές Spurs και πρόσθεσε άλλα δύο πρωταθλήματα στην συλλογή του. Τέλος, το 2008 αποσύρθηκε με εφτά δακτυλίδια. Κοιτώντας υπό αυτό το πρίσμα την σταδιοδρομία του, είναι εμφανές πως πολλά πράγματα πήγαν καλά για αυτόν. Είχε την τύχη να επιλεγεί στο draft από μια καλή ομάδα την κατάλληλη περίοδο και να καθιερωθεί σε αυτήν. Στάθηκε τυχερός όταν βρέθηκε με trade στο Los Angeles, διότι θα μπορούσε εύκολα να είχε καταλήξει σε μια κακή ομάδα. Η τύχη του χαμογέλασε, επίσης, όταν σαν ελεύθερος υπέγραψε στην σωστή ομάδα και όταν αποσύρθηκε την κατάλληλη στιγμή, καθώς οι Spurs δεν ήταν γραφτό να ξανακερδίσουν κάποιον άλλον τίτλο μέχρι το 2014.
Επιπροσθέτως, οι επικριτές του προτάσσουν ένα ακόμη επιχείρημα κατά του. Φρονούν πως ο Horry είχε τις μεγάλες του στιγμές στην post-season μόνο και μόνο, επειδή έπαιξε σε πάρα πολλά παιχνίδια playoffs. Πιο συγκεκριμένα έλαβε μέρος σε 244 αναμετρήσεις για τα playoffs της λίγκας και αποτελεί τον τρίτο σε περισσότερα παιχνίδια στην post-season στην ιστορία.
Σε αυτό το σημείο, έχοντας απομυθοποιήσει και απαξιώσει τα επιτεύγματα του συγκεκριμένου παίκτη, ας δούμε την υπόθεση του από άλλη οπτική γωνία. Μια οπτική γωνία, η οποία αποδεικνύει περίτρανα, πως ο Horry δεν ήταν μόνο ένας παίκτης, άλλα -όπως αναφέρθηκε και παραπάνω- ένας νικητής. Επανειλημμένως δήλωνε βροντερό παρόν όταν η μπάλα έκαιγε και κατάφερνε να κουβαλάει την ομάδα του σε κρίσιμους αγώνες playoff, σε ολόκληρες σειρές ή ακόμη και σε όλη την post-season.
Κατά τα πρώτα του βήματα στο NBA οι αντίπαλοι του έδιναν αρκετό χώρο αφήνοντας τον να σουτάρει, αφού όπως και ο ίδιος ομολογεί δεν πίστευαν πως εκείνος μπορούσε να είναι τις περισσότερες φορές εύστοχος. Ο "Big Shot Bob", όμως τους διέψευσε πανηγυρικά αμέτρητες φορές. Στην δεύτερη του χρονιά στην λίγκα (1993-94) βοήθησε τους Rockets να κατακτήσουν το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία τους, με την συμβολή του να είναι σημαντική και στους τελικούς απέναντι στου Knicks.
Την επόμενη χρονιά, όμως, έμελλε να αρχίσει να καταγράφει στο βιογραφικό του τις πρώτες μεγάλες στιγμές του, οι οποίες οδήγησαν την ομάδα του Houston στο repeat. Στις 22 Μαΐου του 1995, στο πρώτο παιχνίδι των τελικών της δυτικής περιφέρειας απέναντι στους Spurs στο San Antonio, ο Robert καθόρισε το παιχνίδι. Οι Rockets με ελάχιστα δευτερόλεπτα να απομένουν ήταν πίσω στο σκορ με έναν πόντο και τότε ο Horry -που ήταν απελπιστικά άστοχος σε όλο το ματς- ευστόχησε σε ένα pull-up από μέση απόσταση και έκλεψε την νίκη για το Houston σπάζοντας και την έδρα των «Σπιρουνιών».
Λίγες μέρες μετά στις 11 Ιουνίου του '95, στο τρίτο παιχνίδι των τελικών απέναντι στους Magic o Robert ήταν ξανά καθοριστικός. Έμεναν 20 δευτερόλεπτα και οι Rockets ήταν μπροστά μόλις με έναν πόντο. Τότε ο Hakeem έκανε kick-out την μπάλα στον Horry, ο οποίος ευστόχησε από το τρίποντο πάρα την πίεση του Grant σφραγίζοντας την νίκη για τους Rockets, οι οποίοι στο επόμενο παιχνίδι θα σκούπιζαν την σειρά και θα κατακτούσαν τον τίτλο για δεύτερη χρονιά στην σειρά.
Fast-foward τώρα στην σεζόν 2000-01, η οποία ήταν η δεύτερη του σεζόν στους Lakers και κατά την οποία εκείνοι στόχευαν με αξιώσεις στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Την προηγούμενη σεζόν ο Horry κέρδισε το τρίτο του δαχτυλίδι, αλλά δεν πήρε μεγάλο χρόνο συμμετοχής και λίγοι πίστευαν σε αυτόν. Γεγονός που θα ανατρεπόταν στις 10 Ιουνίου του 2001 στο τρίτο παιχνίδι της σειράς των τελικών απέναντι στους 76ers του Iverson στην Philadelphia. Με την σειρά τότε να είναι στο 1-1 ο "Big Shot Bob" πήρε φωτιά σκοράροντας 12 πόντους στην τέταρτη περίοδο, συμπεριλαμβανομένου και ενός καθοριστικού τρίποντου από την γωνιά όταν λιγότερο από ένα λεπτό απέμενε για την λήξη. Ο Horry έδωσε την νίκη, το προβάδισμα στην σειρά και μάλλον και το πρωτάθλημα στους Lakers, καθώς οι 76ers δεν κατάφεραν να συνέλθουν μετά από εκείνη την ήττα. Δαχτυλίδι νούμερο τέσσερα λοιπόν...
Οι Lakers έχοντας ήδη καθιερώσει μια δυναστεία ευελπιστούσαν την σεζόν 2001-02 να υλοποιήσουν κάτι που έχει συμβεί μόνο 4 φορές έως σήμερα, το three-peat (καλά μπορεί φέτος οι Warriors να το κάνουν για πέμπτη φορά). Πριν όμως φτάσουν στους τελικούς κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τους Blazers στον πρώτο γύρο. Στο τρίτο παιχνίδι της σειράς στις 28 Απριλίου του 2002 οι Lakers βρίσκονταν πίσω στο σκορ με ελάχιστα δευτερόλεπτα να απομένουν. Ο Kobe πήρε την μπάλα στην κορυφή, όλοι οι υπόλοιποι άνοιξαν το γήπεδο, εκείνος επιχείρησε ένα drive και έσπασε την μπάλα στην γωνία για τον Horry, ο οποίος από το αγαπημένο του σημείο ευστόχησε σε τρίποντο. Κάπως έτσι οι Lakers σκούπισαν την σειρά και έφτασαν στους τελικούς, όπου ο Robert θα έκανε ξανά αισθητή την παρουσία του.
Στους τελικούς της δυτικής περιφέρειας συνάντησαν τους μάλλον πιο ταλαντούχους Kings όλων των εποχών, οι οποίοι εξέπληξαν και του πάντες παίρνοντας κεφάλι στην σειρά με 2-1. Στο τέταρτο παιχνίδι στο L.A. στις 26 Μαΐου του 2002 οι Kings προηγήθηκαν ακόμη και με 24 πόντους και όλα έδειχναν πως θα γύρναγαν στο Sacramento με την σειρά στο 3-1 όντας ακλόνητο φαβορί για την είσοδο στους τελικούς. Οι «Λυμνανθρώποι», όμως ανέτρεψαν το παιχνίδι και με έντεκα δευτερόλεπτα να υπολείπονται ήταν πίσω μόλις για δύο πόντους. Τότε ο Horry -σε μια από τις πιο αλησμόνητες στιγμές στην ιστορία- μετά από ένα tip του Divac πήρε την μπάλα και ευστόχησε από την κορυφή του τρίποντου ισοφαρίζοντας την σειρά. Οι Lakers θα απέκλειαν τους Kings σε επτά παιχνίδια -κερδίζοντας με «περίεργο» τρόπο το έκτο ματς- και θα πραγματοποιούσαν το three-peat απέναντι στους Nets. Δαχτυλίδι νούμερο πέντε, λοιπόν, για τον "Big Shot Bob"...
Fast-foward ξανά, αυτή την φορά στις 19 Ιουνίου του 2005 στο πέμπτο παιχνίδι της σειράς των τελικών ανάμεσα σε Spurs και Pistons στο Detroit. Η σειρά ήταν στο 2-2 και όποια ομάδα θα κέρδιζε εκείνο το παιχνίδι κατά πάσα πιθανότητα θα κέρδιζε και το πρωτάθλημα. Ο Horry δεν ήταν καλός στις πρώτες τρεις περιόδους, αλλά στην τελευταία περίοδο και στην παράταση έβαλε 21 πόντους κουβαλώντας την ομάδα του. Αξίζει να σημειωθεί πως σε εκείνη την περίοδο του αγώνα αμφότερες οι ομάδες ήταν απελπιστικά άστοχες κάτω από την απίστευτη πίεση του αποτελέσματος, την οποία όμως ο Horry χωρίς ενδοιασμούς επωμίστηκε, αφού πέτυχε και το τρίποντο που καθόρισε το παιχνίδι. Ο Bill Simmons είχε τα εξής χαρακτηριστικά να πει για εκείνη την παράσταση του "Big Shot Rob":«(...) Βρίσκεται μαζί με το έκτο παιχνίδι του Jordan το 1998 και το έβδομο παιχνίδι του Worthy το 1988 σαν μια από τις πιο «clutch-επιδόσεις» στην ιστορία των τελικών της λίγκας (...)». Εκείνη η επικράτηση οδήγησε τους Spurs στη κατάκτηση ενός ακόμα πρωταθλήματος, σε επτά παιχνίδια. Δαχτυλίδι νούμερο έξι για τον Horry...
Είναι οφθαλμοφανές, πως ο Robert Horry στέρησε από κάποιες εκπληκτικές και άκρως συμπαθητικές στο ευρύ κοινό ομάδες, την ευκαιρία να κατακτήσουν κάποιο πρωτάθλημα. Η λίστα συμπεριλαμβάνει τους Magic των Shaq και Penny, τους 76ers του Iverson, τους μάλλον καλύτερους Kings όλων των εποχών κτλ. Θα ήταν εύλογο, λοιπόν, οι οπαδοί και οι φίλοι αυτών των ομάδων να μην ήταν ευνοϊκά προσκείμενοι προς τον "Big Shot Bob", γεγονός το οποίο λιγότερο ή περισσότερο ισχύει. Η βάση οπαδών, όμως, η οποία -εντός ή εκτός εισαγωγικών- πρέπει να απεχθάνεται περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους τον Horry είναι κατά πάσα πιθανότητα αυτή των Phoenix Suns. Αιτία το ακούσιο ή εκούσιο σκληρό του φάουλ στον Steve Nash στις 14 Μαΐου του 2007 στο τέταρτο παιχνίδι των ημιτελικών της Δύσης. Οι Suns είχαν εξασφαλίσει μια σημαντική νίκη, η οποία θα πήγαινε την σειρά στο 2-2. Λίγο πριν την λήξη του παιχνιδιού, όμως, ο Horry σε ανύποπτη φάση έριξε επικίνδυνα τον Nash στην γραμματεία και οι παίκτες του Phoenix ξεκίνησαν μια αψιμαχία επιδιώκοντας να προστατέψουν τον ηγέτη τους. Αποτέλεσμα του συγκεκριμένου συμβάντος ήταν ο Horry να τιμωρηθεί με αποκλεισμό από τα δύο επόμενα παιχνίδια, διότι ήταν η αφορμή που ξεκίνησε ο καυγάς. Από την άλλη μεριά, ο Diaw και o Stoudemire τιμωρήθηκαν για την συμμετοχή τους στην αψιμαχία με τον αποκλεισμό τους μόνο από το επόμενο ματς. Έτσι, οι Spurs κατάφεραν να κερδίσουν το πέμπτο παιχνίδι, κυρίως διότι οι αντίπαλοί τους στερήθηκαν τις υπηρεσίες δύο σημαντικότατων παικτών τους και τελικά πήραν την πρόκριση για τον επόμενο γύρο. Έφτασαν και έως το τέλος του δρόμου κατακτώντας το πρωτάθλημα, το οποίο ήταν το έβδομο και τελευταίο για τον Robert Horry.
«Είναι ένας από τους δέκα κορυφαίους clutch-players όλων των εποχών» έχει δηλώσει ο Magic Johnson για τον Horry. Για κάποιους άλλους είναι ο κορυφαίος clutch-player της ιστορίας. Όμως, αυτό που αναντίρρητα ισχύει για τον Horry και αγνοούν -ηθελημένα ή αβίαστα- οι haters του είναι το εξής: Είναι δεδομένο πως οι συγκυρίες τον ωφέλησαν, καθώς είχε δίπλα του σπουδαίους super-stars. O ίδιος δεν είχε την ικανότητα ούτε και την ευθύνη για να είναι η πρώτη επιλογή για τις ομάδες που έπαιξε. Οι κορυφαίου επιπέδου συμπαίκτες του τον έφερναν στην θέση για να πετύχει, αλλά το αν θα πετύχαινε ή το αν θα αποτύγχανε ήταν καθαρά δική του ευθύνη. Αφού λοιπόν απέδειξε ξανά και ξανά πως μπορεί να βάλει μεγάλα σουτ σε καθοριστικά σημεία ακόμη και με ολόκληρο τον αντίπαλο πάγκο να φωνάζει πίσω του, οι συμπαίκτες του άρχισαν να τον εμπιστεύονται δίνοντας του περισσότερες ευκαιρίες να πετύχει. Το γεγονός, ότι ακόμη και ένας παίκτης σαν τον Kobe, που ήθελε να παίρνει πάντα όλες τις τελευταίες κρίσιμες προσπάθειες, έδινε την μπάλα στον Horry μαρτυρά πολλά.
Αν είναι αμφιλεγόμενο το αν είναι ο κορυφαίος clutch-player της ιστορίας, αυτό που είναι κατά πάσα πιθανότητα σίγουρο είναι το ότι αποτελεί τον κορυφαίο role-player όλων των εποχών. Δεν είναι λίγοι αυτοί, οι οποίοι έχουν δηλώσει κατά καιρούς πως είναι ένας από τους καλύτερους συμπαίκτες που θα μπορούσε να έχει κανείς. Ήταν ένας έξυπνος παίκτης, ο οποίος πέρα από το να σουτάρει ήξερε να κάνει πολλά πράγματα σωστά. Αξιοσημείωτο αποτελεί το γεγονός πως ήταν ο πρώτος παίκτης στην ιστορία, ο οποίος είχε 100 τρίποντα, 100 κλεψίματα και 100 κοψίματα μέσα σε μια σεζόν. Ποτέ δεν διέπρεψε σε έναν συγκεκριμένο τομέα, πέρα από το να βάζει μεγάλα σουτ σε κρίσιμα σημεία. Ακόμη, όμως, και στην clutch-time αν ήταν ελεύθερος θα σούταρε χωρίς δεύτερη σκέψη, αν όμως ήταν μαρκαρισμένος θα έψαχνε να βρει κάποιον συμπαίκτη του.
Ο ίδιος πριν από όλους είχε αποδεχθεί πως δεν ήταν super-star, ούτε καν ένας star, αλλά ένας role-player. Ακριβώς αυτό είπε όταν ρωτήθηκε για το που βρίσκει την αυτοπεποίθηση για να βάζει μεγάλα σουτ. «Αν το βάλω, κερδίζουμε. Αν το χάσω, όλοι θα κατηγορήσουν τους αστέρες για την ήττα όπως και να έχει...Δεν ασκείται πίεση σε εμένα». Κάτι, το οποίο είναι σίγουρα αλήθεια, άλλωστε τείνουμε να θυμόμαστε περισσότερο μεγάλα σουτ που μπήκαν παρά κρίσιμα σουτ που δεν βρήκαν στόχο. Παρότι τα δεύτερα είναι περισσότερα. Ο Horry δεν ήταν τέλειος, είχε και τις κακές του στιγμές. Όπως για παράδειγμα την σειρά των ημιτελικών του 2003 όταν η ομάδα του αποκλείστηκε από τους Spurs. Σχεδόν κανείς όμως δεν θυμιάματα πως ο Horry έπαιξε άσχημα, όλοι κατηγορούν τον Shaq και τον Kobe για τον αποκλεισμό. Αυτό το οποίο στο τέλος της ημέρας έχει σημασία είναι το ότι όταν οι ομάδες του πετύχαιναν αποδείκνυε πως ήταν αναντικατάστατο κλειδί για την εκάστοτε επιτυχία.
Για τον ίδιο τον Robert Horry υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από τις επιτυχίες. Όταν ο coach Jackson τον ρώτησε για ποιον λόγο θα ήθελε να τον θυμούνται αυτός απάντησε... «Για κάποιον που πέρασε καλά. (...) Για αυτό ό,τι και αν συμβαίνει στο παρκέ είμαι εκεί χαμογελώντας. (...) Θέλω να κάνω τους πάντες να συνειδητοποιήσουν πως πέρασα καλά». Ο Robert είχε αντιληφθεί πλήρως, πως υπάρχουν στην ζωή πολύ πιο σημαντικά πράγματα από το μπάσκετ, το οποίο ήταν και είναι για αυτόν ένα παιχνίδι.
Αυτή η πεποίθηση του Horry έμελλε να αποδειχθεί πέρα για πέρα αληθινή με τον πιο τραγικό τρόπο. Το 2011 η 17χρονη κόρη του Ashlyn Horry, η οποία είχε γεννηθεί με ένα σπάνιο γενετικό σύνδρομο (1p36 Deletion Syndrome), έχασε την μάχη με την ζωή. Σύντομα ο Robert ίδρυσε το "Ashlyn Horry Foundation", ώστε να μπορέσει να βοηθήσει άλλους συνανθρώπους μας, οι οποίοι έχουν διαγνωστεί με την συγκεκριμένη ασθένεια και να ευαισθητοποιήσει πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα όσο περισσότερο κόσμο είναι δυνατό.
Ο Horry γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου του 1970 στο Maryland και μεγάλωσε στην Alabama. Στην τελευταία του χρονιά στο λύκειο κέρδισε το βραβείο του "Naismith Alabama High School Player of the Year". Έγινε recruit από το πανεπιστήμιο της Alabama, όπου και φοίτησε για τέσσερα χρόνια κερδίζοντας τρία SEC tournaments, φτάνοντας και δύο φορές στην "Sweet sixtenn". Στο Draft του 1992 οι Houston Rockets τον επέλεξαν στο νούμερο έντεκα και έκτοτε έμελλε να παραμείνει στην λίγκα για 16 σεζόν... O ίδιος παραδέχεται πως ποτέ δεν πίστευε πως θα μπορούσε να καταφέρει να μπει στην λίγκα και πως όταν επιλέχθηκε στο draft ένιωσε σαν να κέρδισε το λαχείο.
Επιεικώς μέτριος;
Αν κοιτάξει κάνεις τα στατιστικά του δεν θα αντιληφθεί το μεγαλείο του συγκεκριμένου αθλητή, αφού για όλη του την καριέρα έχει έναν μέσο όρο 7 πόντων, 5 ριμπάουντ και 2 ασίστ ανά παιχνίδι. Επιπλέον, πότε δεν χρίστηκε all-star, ήταν βασικός στην ομάδα του μόνο στις επτά από τις δεκαέξι χρονιές του στο NBA και είχε μέσο όρο πάνω από δέκα πόντους μόλις σε τρεις από τις δεκαέξι σεζόν του στην λίγκα. Επίσης η είσοδος του στο Hall-of-Fame δεν θεωρείται τόσο δεδομένη. Πολύ εύκολα, λοιπόν, κάποιος θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει μέτριο. Αλλά, ο Robert Horry δεν ήταν απλώς ένας παίκτης, ήταν νικητής. Στην λίγκα έχουν περάσει απίστευτοι παίκτες, οι οποίοι μάλιστα έχουν μπει δικαίως στο πάνθεον της πορτοκαλί θεάς, που όμως ποτέ δεν κέρδισαν ούτε ένα πρωτάθλημα. Barkley, Nash, Malone, Iverson, McGrady είναι μόνο μερικοί από τους παίκτες-θρύλους, οι οποίοι κρέμασαν τα παπούτσια τους δίχως να έχουν κατακτήσει κάποιο δαχτυλίδι. Κάποιες φορές ευθύνεται η έλλειψη της ικανότητας να τελειώνεις τα παιχνίδια, κάποιες άλλες η έλλειψη χημείας στην ομάδα και άλλες φορές μέρος της ευθύνης μπορεί να αποδοθεί στις συγκυρίες ή ακόμη και στην τύχη. Όλα αυτά, όμως, και μάλλον πολλά περισσότερα ήταν με το μέρος του Horry.
Την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος...
Η τύχη ή καλύτερα οι συγκυρίες ευνόησαν τον "Big Shot Bob", αφού πάντα κατάφερνε βρίσκεται την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος. Το γεγονός πως έπαιξε σε τρεις από τις έξι ομάδες (Rockets, Bulls, Lakers, Pistons, Spurs, Heat), οι οποίες κέρδισαν το πρωτάθλημα στα 16 ενεργά του χρόνια και το ότι δεν έχασε ποτέ τα playoffs είναι χαρακτηριστικά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι, που ισχυρίζονται πως ο Horry είναι υπερεκτιμημένος, γιατί πάντα είχε την πολυτέλεια να βρίσκεται σε σπουδαίες ομάδες και να έχει δίπλα του κάποιους από τους καλύτερους όλων των εποχών. Πράγματι είχε την αμέριστη τύχη να υπάρξει συμπαίκτης με τους Olajuwon, Drexler, Kobe, Shaq, Duncan κτλ... Αυτό το επιχείρημα είναι σίγουρα βάσιμο και είναι δύσκολο να το αντικρούσει κάποιος, πόσο μάλλον αν λάβει υπόψιν και κάποια άλλα γεγονότα που ευνόησαν τον Horry.
Το 1992 μπήκε στην λίγκα για λογαριασμό των Rockets. Ένα χρόνο μετά ο Jordan αποσύρθηκε για πρώτη φορά, γεγονός που συνέβαλε στο να αναδειχθούν οι Rockets πρωταθλητές για δύο συνεχόμενα χρόνια. Όμως, λίγο έλειψε ο Horry να μην αποτελέσει μέρος εκείνης της ομάδας, διότι παραλίγο να βρεθεί στο Detroit τον Φεβρουάριο του '94 μέσω ενός trade, που τελικά δεν ολοκληρώθηκε, καθώς ο Elliott δεν πέρασε τις ιατρικές εξετάσεις για τους Rockets. Γεγονός, το οποίο σύμφωνα με τον Horry έσωσε την καριέρα του. Τον Αύγουστο του 1996 με ένα trade κατέληξε στο Phoinex, αλλά οι Suns έξι μήνες μετά τον έστειλαν ξανά με trade στους Lakers. O "Big Shot Βob" προσγειώθηκε στην «πόλη των αγγέλων» την ίδια περίοδο, που οι Bryant και O'Neal ξεκινούσαν μια δυναστεία εκεί. Έμελλε να κερδίσει τρία συνεχόμενα δαχτυλίδια μαζί τους -κάτι που έχει συμβεί μόλις τέσσερις φορές στην ιστορία. Το 2003 έφυγε -με όχι τόσο φιλικό τρόπο- από το L.A. ως ελεύθερος και υπέγραψε με τους πρωταθλητές Spurs και πρόσθεσε άλλα δύο πρωταθλήματα στην συλλογή του. Τέλος, το 2008 αποσύρθηκε με εφτά δακτυλίδια. Κοιτώντας υπό αυτό το πρίσμα την σταδιοδρομία του, είναι εμφανές πως πολλά πράγματα πήγαν καλά για αυτόν. Είχε την τύχη να επιλεγεί στο draft από μια καλή ομάδα την κατάλληλη περίοδο και να καθιερωθεί σε αυτήν. Στάθηκε τυχερός όταν βρέθηκε με trade στο Los Angeles, διότι θα μπορούσε εύκολα να είχε καταλήξει σε μια κακή ομάδα. Η τύχη του χαμογέλασε, επίσης, όταν σαν ελεύθερος υπέγραψε στην σωστή ομάδα και όταν αποσύρθηκε την κατάλληλη στιγμή, καθώς οι Spurs δεν ήταν γραφτό να ξανακερδίσουν κάποιον άλλον τίτλο μέχρι το 2014.
Επιπροσθέτως, οι επικριτές του προτάσσουν ένα ακόμη επιχείρημα κατά του. Φρονούν πως ο Horry είχε τις μεγάλες του στιγμές στην post-season μόνο και μόνο, επειδή έπαιξε σε πάρα πολλά παιχνίδια playoffs. Πιο συγκεκριμένα έλαβε μέρος σε 244 αναμετρήσεις για τα playoffs της λίγκας και αποτελεί τον τρίτο σε περισσότερα παιχνίδια στην post-season στην ιστορία.
Τεκμήρια για το μεγαλείο του
Σε αυτό το σημείο, έχοντας απομυθοποιήσει και απαξιώσει τα επιτεύγματα του συγκεκριμένου παίκτη, ας δούμε την υπόθεση του από άλλη οπτική γωνία. Μια οπτική γωνία, η οποία αποδεικνύει περίτρανα, πως ο Horry δεν ήταν μόνο ένας παίκτης, άλλα -όπως αναφέρθηκε και παραπάνω- ένας νικητής. Επανειλημμένως δήλωνε βροντερό παρόν όταν η μπάλα έκαιγε και κατάφερνε να κουβαλάει την ομάδα του σε κρίσιμους αγώνες playoff, σε ολόκληρες σειρές ή ακόμη και σε όλη την post-season.
Κατά τα πρώτα του βήματα στο NBA οι αντίπαλοι του έδιναν αρκετό χώρο αφήνοντας τον να σουτάρει, αφού όπως και ο ίδιος ομολογεί δεν πίστευαν πως εκείνος μπορούσε να είναι τις περισσότερες φορές εύστοχος. Ο "Big Shot Bob", όμως τους διέψευσε πανηγυρικά αμέτρητες φορές. Στην δεύτερη του χρονιά στην λίγκα (1993-94) βοήθησε τους Rockets να κατακτήσουν το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία τους, με την συμβολή του να είναι σημαντική και στους τελικούς απέναντι στου Knicks.
Την επόμενη χρονιά, όμως, έμελλε να αρχίσει να καταγράφει στο βιογραφικό του τις πρώτες μεγάλες στιγμές του, οι οποίες οδήγησαν την ομάδα του Houston στο repeat. Στις 22 Μαΐου του 1995, στο πρώτο παιχνίδι των τελικών της δυτικής περιφέρειας απέναντι στους Spurs στο San Antonio, ο Robert καθόρισε το παιχνίδι. Οι Rockets με ελάχιστα δευτερόλεπτα να απομένουν ήταν πίσω στο σκορ με έναν πόντο και τότε ο Horry -που ήταν απελπιστικά άστοχος σε όλο το ματς- ευστόχησε σε ένα pull-up από μέση απόσταση και έκλεψε την νίκη για το Houston σπάζοντας και την έδρα των «Σπιρουνιών».
Λίγες μέρες μετά στις 11 Ιουνίου του '95, στο τρίτο παιχνίδι των τελικών απέναντι στους Magic o Robert ήταν ξανά καθοριστικός. Έμεναν 20 δευτερόλεπτα και οι Rockets ήταν μπροστά μόλις με έναν πόντο. Τότε ο Hakeem έκανε kick-out την μπάλα στον Horry, ο οποίος ευστόχησε από το τρίποντο πάρα την πίεση του Grant σφραγίζοντας την νίκη για τους Rockets, οι οποίοι στο επόμενο παιχνίδι θα σκούπιζαν την σειρά και θα κατακτούσαν τον τίτλο για δεύτερη χρονιά στην σειρά.
Fast-foward τώρα στην σεζόν 2000-01, η οποία ήταν η δεύτερη του σεζόν στους Lakers και κατά την οποία εκείνοι στόχευαν με αξιώσεις στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Την προηγούμενη σεζόν ο Horry κέρδισε το τρίτο του δαχτυλίδι, αλλά δεν πήρε μεγάλο χρόνο συμμετοχής και λίγοι πίστευαν σε αυτόν. Γεγονός που θα ανατρεπόταν στις 10 Ιουνίου του 2001 στο τρίτο παιχνίδι της σειράς των τελικών απέναντι στους 76ers του Iverson στην Philadelphia. Με την σειρά τότε να είναι στο 1-1 ο "Big Shot Bob" πήρε φωτιά σκοράροντας 12 πόντους στην τέταρτη περίοδο, συμπεριλαμβανομένου και ενός καθοριστικού τρίποντου από την γωνιά όταν λιγότερο από ένα λεπτό απέμενε για την λήξη. Ο Horry έδωσε την νίκη, το προβάδισμα στην σειρά και μάλλον και το πρωτάθλημα στους Lakers, καθώς οι 76ers δεν κατάφεραν να συνέλθουν μετά από εκείνη την ήττα. Δαχτυλίδι νούμερο τέσσερα λοιπόν...
Οι Lakers έχοντας ήδη καθιερώσει μια δυναστεία ευελπιστούσαν την σεζόν 2001-02 να υλοποιήσουν κάτι που έχει συμβεί μόνο 4 φορές έως σήμερα, το three-peat (καλά μπορεί φέτος οι Warriors να το κάνουν για πέμπτη φορά). Πριν όμως φτάσουν στους τελικούς κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τους Blazers στον πρώτο γύρο. Στο τρίτο παιχνίδι της σειράς στις 28 Απριλίου του 2002 οι Lakers βρίσκονταν πίσω στο σκορ με ελάχιστα δευτερόλεπτα να απομένουν. Ο Kobe πήρε την μπάλα στην κορυφή, όλοι οι υπόλοιποι άνοιξαν το γήπεδο, εκείνος επιχείρησε ένα drive και έσπασε την μπάλα στην γωνία για τον Horry, ο οποίος από το αγαπημένο του σημείο ευστόχησε σε τρίποντο. Κάπως έτσι οι Lakers σκούπισαν την σειρά και έφτασαν στους τελικούς, όπου ο Robert θα έκανε ξανά αισθητή την παρουσία του.
Στους τελικούς της δυτικής περιφέρειας συνάντησαν τους μάλλον πιο ταλαντούχους Kings όλων των εποχών, οι οποίοι εξέπληξαν και του πάντες παίρνοντας κεφάλι στην σειρά με 2-1. Στο τέταρτο παιχνίδι στο L.A. στις 26 Μαΐου του 2002 οι Kings προηγήθηκαν ακόμη και με 24 πόντους και όλα έδειχναν πως θα γύρναγαν στο Sacramento με την σειρά στο 3-1 όντας ακλόνητο φαβορί για την είσοδο στους τελικούς. Οι «Λυμνανθρώποι», όμως ανέτρεψαν το παιχνίδι και με έντεκα δευτερόλεπτα να υπολείπονται ήταν πίσω μόλις για δύο πόντους. Τότε ο Horry -σε μια από τις πιο αλησμόνητες στιγμές στην ιστορία- μετά από ένα tip του Divac πήρε την μπάλα και ευστόχησε από την κορυφή του τρίποντου ισοφαρίζοντας την σειρά. Οι Lakers θα απέκλειαν τους Kings σε επτά παιχνίδια -κερδίζοντας με «περίεργο» τρόπο το έκτο ματς- και θα πραγματοποιούσαν το three-peat απέναντι στους Nets. Δαχτυλίδι νούμερο πέντε, λοιπόν, για τον "Big Shot Bob"...
Fast-foward ξανά, αυτή την φορά στις 19 Ιουνίου του 2005 στο πέμπτο παιχνίδι της σειράς των τελικών ανάμεσα σε Spurs και Pistons στο Detroit. Η σειρά ήταν στο 2-2 και όποια ομάδα θα κέρδιζε εκείνο το παιχνίδι κατά πάσα πιθανότητα θα κέρδιζε και το πρωτάθλημα. Ο Horry δεν ήταν καλός στις πρώτες τρεις περιόδους, αλλά στην τελευταία περίοδο και στην παράταση έβαλε 21 πόντους κουβαλώντας την ομάδα του. Αξίζει να σημειωθεί πως σε εκείνη την περίοδο του αγώνα αμφότερες οι ομάδες ήταν απελπιστικά άστοχες κάτω από την απίστευτη πίεση του αποτελέσματος, την οποία όμως ο Horry χωρίς ενδοιασμούς επωμίστηκε, αφού πέτυχε και το τρίποντο που καθόρισε το παιχνίδι. Ο Bill Simmons είχε τα εξής χαρακτηριστικά να πει για εκείνη την παράσταση του "Big Shot Rob":«(...) Βρίσκεται μαζί με το έκτο παιχνίδι του Jordan το 1998 και το έβδομο παιχνίδι του Worthy το 1988 σαν μια από τις πιο «clutch-επιδόσεις» στην ιστορία των τελικών της λίγκας (...)». Εκείνη η επικράτηση οδήγησε τους Spurs στη κατάκτηση ενός ακόμα πρωταθλήματος, σε επτά παιχνίδια. Δαχτυλίδι νούμερο έξι για τον Horry...
Όχι και ο πιο συμπαθής...
Είναι οφθαλμοφανές, πως ο Robert Horry στέρησε από κάποιες εκπληκτικές και άκρως συμπαθητικές στο ευρύ κοινό ομάδες, την ευκαιρία να κατακτήσουν κάποιο πρωτάθλημα. Η λίστα συμπεριλαμβάνει τους Magic των Shaq και Penny, τους 76ers του Iverson, τους μάλλον καλύτερους Kings όλων των εποχών κτλ. Θα ήταν εύλογο, λοιπόν, οι οπαδοί και οι φίλοι αυτών των ομάδων να μην ήταν ευνοϊκά προσκείμενοι προς τον "Big Shot Bob", γεγονός το οποίο λιγότερο ή περισσότερο ισχύει. Η βάση οπαδών, όμως, η οποία -εντός ή εκτός εισαγωγικών- πρέπει να απεχθάνεται περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους τον Horry είναι κατά πάσα πιθανότητα αυτή των Phoenix Suns. Αιτία το ακούσιο ή εκούσιο σκληρό του φάουλ στον Steve Nash στις 14 Μαΐου του 2007 στο τέταρτο παιχνίδι των ημιτελικών της Δύσης. Οι Suns είχαν εξασφαλίσει μια σημαντική νίκη, η οποία θα πήγαινε την σειρά στο 2-2. Λίγο πριν την λήξη του παιχνιδιού, όμως, ο Horry σε ανύποπτη φάση έριξε επικίνδυνα τον Nash στην γραμματεία και οι παίκτες του Phoenix ξεκίνησαν μια αψιμαχία επιδιώκοντας να προστατέψουν τον ηγέτη τους. Αποτέλεσμα του συγκεκριμένου συμβάντος ήταν ο Horry να τιμωρηθεί με αποκλεισμό από τα δύο επόμενα παιχνίδια, διότι ήταν η αφορμή που ξεκίνησε ο καυγάς. Από την άλλη μεριά, ο Diaw και o Stoudemire τιμωρήθηκαν για την συμμετοχή τους στην αψιμαχία με τον αποκλεισμό τους μόνο από το επόμενο ματς. Έτσι, οι Spurs κατάφεραν να κερδίσουν το πέμπτο παιχνίδι, κυρίως διότι οι αντίπαλοί τους στερήθηκαν τις υπηρεσίες δύο σημαντικότατων παικτών τους και τελικά πήραν την πρόκριση για τον επόμενο γύρο. Έφτασαν και έως το τέλος του δρόμου κατακτώντας το πρωτάθλημα, το οποίο ήταν το έβδομο και τελευταίο για τον Robert Horry.
Ο καλύτερος role-player όλων των εποχών!
«Είναι ένας από τους δέκα κορυφαίους clutch-players όλων των εποχών» έχει δηλώσει ο Magic Johnson για τον Horry. Για κάποιους άλλους είναι ο κορυφαίος clutch-player της ιστορίας. Όμως, αυτό που αναντίρρητα ισχύει για τον Horry και αγνοούν -ηθελημένα ή αβίαστα- οι haters του είναι το εξής: Είναι δεδομένο πως οι συγκυρίες τον ωφέλησαν, καθώς είχε δίπλα του σπουδαίους super-stars. O ίδιος δεν είχε την ικανότητα ούτε και την ευθύνη για να είναι η πρώτη επιλογή για τις ομάδες που έπαιξε. Οι κορυφαίου επιπέδου συμπαίκτες του τον έφερναν στην θέση για να πετύχει, αλλά το αν θα πετύχαινε ή το αν θα αποτύγχανε ήταν καθαρά δική του ευθύνη. Αφού λοιπόν απέδειξε ξανά και ξανά πως μπορεί να βάλει μεγάλα σουτ σε καθοριστικά σημεία ακόμη και με ολόκληρο τον αντίπαλο πάγκο να φωνάζει πίσω του, οι συμπαίκτες του άρχισαν να τον εμπιστεύονται δίνοντας του περισσότερες ευκαιρίες να πετύχει. Το γεγονός, ότι ακόμη και ένας παίκτης σαν τον Kobe, που ήθελε να παίρνει πάντα όλες τις τελευταίες κρίσιμες προσπάθειες, έδινε την μπάλα στον Horry μαρτυρά πολλά.
Αν είναι αμφιλεγόμενο το αν είναι ο κορυφαίος clutch-player της ιστορίας, αυτό που είναι κατά πάσα πιθανότητα σίγουρο είναι το ότι αποτελεί τον κορυφαίο role-player όλων των εποχών. Δεν είναι λίγοι αυτοί, οι οποίοι έχουν δηλώσει κατά καιρούς πως είναι ένας από τους καλύτερους συμπαίκτες που θα μπορούσε να έχει κανείς. Ήταν ένας έξυπνος παίκτης, ο οποίος πέρα από το να σουτάρει ήξερε να κάνει πολλά πράγματα σωστά. Αξιοσημείωτο αποτελεί το γεγονός πως ήταν ο πρώτος παίκτης στην ιστορία, ο οποίος είχε 100 τρίποντα, 100 κλεψίματα και 100 κοψίματα μέσα σε μια σεζόν. Ποτέ δεν διέπρεψε σε έναν συγκεκριμένο τομέα, πέρα από το να βάζει μεγάλα σουτ σε κρίσιμα σημεία. Ακόμη, όμως, και στην clutch-time αν ήταν ελεύθερος θα σούταρε χωρίς δεύτερη σκέψη, αν όμως ήταν μαρκαρισμένος θα έψαχνε να βρει κάποιον συμπαίκτη του.
Ο ίδιος πριν από όλους είχε αποδεχθεί πως δεν ήταν super-star, ούτε καν ένας star, αλλά ένας role-player. Ακριβώς αυτό είπε όταν ρωτήθηκε για το που βρίσκει την αυτοπεποίθηση για να βάζει μεγάλα σουτ. «Αν το βάλω, κερδίζουμε. Αν το χάσω, όλοι θα κατηγορήσουν τους αστέρες για την ήττα όπως και να έχει...Δεν ασκείται πίεση σε εμένα». Κάτι, το οποίο είναι σίγουρα αλήθεια, άλλωστε τείνουμε να θυμόμαστε περισσότερο μεγάλα σουτ που μπήκαν παρά κρίσιμα σουτ που δεν βρήκαν στόχο. Παρότι τα δεύτερα είναι περισσότερα. Ο Horry δεν ήταν τέλειος, είχε και τις κακές του στιγμές. Όπως για παράδειγμα την σειρά των ημιτελικών του 2003 όταν η ομάδα του αποκλείστηκε από τους Spurs. Σχεδόν κανείς όμως δεν θυμιάματα πως ο Horry έπαιξε άσχημα, όλοι κατηγορούν τον Shaq και τον Kobe για τον αποκλεισμό. Αυτό το οποίο στο τέλος της ημέρας έχει σημασία είναι το ότι όταν οι ομάδες του πετύχαιναν αποδείκνυε πως ήταν αναντικατάστατο κλειδί για την εκάστοτε επιτυχία.
Για τον ίδιο τον Robert Horry υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από τις επιτυχίες. Όταν ο coach Jackson τον ρώτησε για ποιον λόγο θα ήθελε να τον θυμούνται αυτός απάντησε... «Για κάποιον που πέρασε καλά. (...) Για αυτό ό,τι και αν συμβαίνει στο παρκέ είμαι εκεί χαμογελώντας. (...) Θέλω να κάνω τους πάντες να συνειδητοποιήσουν πως πέρασα καλά». Ο Robert είχε αντιληφθεί πλήρως, πως υπάρχουν στην ζωή πολύ πιο σημαντικά πράγματα από το μπάσκετ, το οποίο ήταν και είναι για αυτόν ένα παιχνίδι.
Αυτή η πεποίθηση του Horry έμελλε να αποδειχθεί πέρα για πέρα αληθινή με τον πιο τραγικό τρόπο. Το 2011 η 17χρονη κόρη του Ashlyn Horry, η οποία είχε γεννηθεί με ένα σπάνιο γενετικό σύνδρομο (1p36 Deletion Syndrome), έχασε την μάχη με την ζωή. Σύντομα ο Robert ίδρυσε το "Ashlyn Horry Foundation", ώστε να μπορέσει να βοηθήσει άλλους συνανθρώπους μας, οι οποίοι έχουν διαγνωστεί με την συγκεκριμένη ασθένεια και να ευαισθητοποιήσει πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα όσο περισσότερο κόσμο είναι δυνατό.
COMMENTS