Βραδιές Εξπρεσιονισμού

Ήττα στις λεπτομέρειες για τον Ολυμπιακό απέναντι στην Τσσκα με 69-65 στην Μόσχα.

Επιτρέψτε μου να πω πως φέτος είναι μια αλλιώτικη χρονιά στον Ολυμπιακό. Και δεν πρόκειται να θριαμβολογήσουμε, επειδή οι ερυθρόλευκοι διεκδίκησαν στα ίσα την νίκη στη Μόσχα. Άλλωστε βάσει αποτελεσμάτων το κλαμπ βρίσκεται ανάμεσα στα κορυφαία της Ευρώπης την τελευταία δεκαετία και έτσι οφείλει να παλεύει κάθε ματς, απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο. Αλλά αν σε κάποιον το καλοκαίρι περιέγραφες ένα τέτοιο ξεκίνημα για την ομάδα του Πειραιά, μπορεί να σε έβγαζε και τρελό... Και άσε τα διπλά σε Μπασκόνια και Χίμκι. Άσε το σκωτσέζικο ντους με την κατοστάρα από την Αρμάνι στο ΣΕΦ. Αλλά να χάσεις στις λεπτομέρειες στην έδρα των Ρώσων σε κλειστό ματς (69-65), κρατώντας τον Ντε Κολό στο απόλυτο «0», αυτό είναι σίγουρα κάτι που λίγοι περίμεναν. Ο Ντέιβιντ Μπλατ, ως άλλος εξπρεσιονιστής καλλιτέχνης, για ένα ακόμη βράδυ θέλησε να παραμορφώσει την πραγματικότητα που βιώναμε τα τελευταία χρόνια και προς το παρόν φαίνεται να ετοιμάζει κάτι όμορφο.

Ημίχρονο με «ερυθρόλευκη απόχρωση»

Από όσα έχουμε δει στην σύντομη θητεία του Αμερικανοϊσραηλινού coach μέχρι τώρα, ένα πράγμα είναι κατανοητό. Ό,τι η ομάδα του θα προετοιμάζεται για την νίκη σε κάθε παιχνίδι. Όχι πως οι άλλοι προπονητές δεν το κάνουν. Απλώς η προσωπική μου εντύπωση είναι ότι ο Μπλατ έχει έναν μοναδικό τρόπο μέχρι στιγμής να περνάει στους παίκτες του μια αύρα σεβασμού προς τον αντίπαλο, αλλά ταυτόχρονα και άγνοια κινδύνου.Με αυτή ακριβώς την λογική μπήκαν οι ερυθρόλευκοι στο ματς. Μετά το 2-0 της Τσσκα, οι «κόκκινοι» προσπέρασαν και δεν κοίταξαν καθόλου πίσω. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι γηπεδούχοι ξαναπήραν το προβάδισμα στο 24ο λεπτό.

Οι Ρώσοι μπήκαν στο ματς εμφανώς εκτός ρυθμού. Στην λογική του coach Ιτούδη να ξεκινήσει τον Χάκετ, αφήνοντας στον πάγκο Ντε Κολό και Ροντρίγκεθ, ο Μπλατ απάντησε με δίδυμο Γκος-Τουπάν  στο «ασσόδυο» και τον Σπανούλη εκτός. Οι Ρώσοι ήταν εκνευριστικά άστοχοι στην περιφέρεια, ελλιπείς στην δημιουργία και στηρίζονταν κυρίως στο προσωπικό ταλέντο των παικτών τους. Αν μας μένει κάτι από την «φλύαρη» Τσσκα του πρώτου δεκαλέπτου είναι το τρομερό κάρφωμα του Clybern στο transition. Βέβαια να αναφέρουμε ότι και οι δυο ομάδες ξεκίνησαν με πολύ χαμηλά ποσοστά. Χαρακτηριστικό είναι ότι μέχρι το 4' το σκορ ήταν μόλις 2-2 και ενώ ήδη είχαμε δει πολλά άσχημα εκτελεσμένα σουτ.

Σε γενικότερα πλαίσιο όμως, οι Πειραιώτες, ακόμη και χωρίς τον αρχηγό τους μπήκαν πιο συγκεντρωμένοι και έβγαζαν ωραίες συνεργασίες, τόσο στο 5 εναντίον 5, όσο και στον αιφνιδιασμό. Ξεχωρίζουμε το απλό αλλά άρτια εκτελεσμένο pick n' roll Τουπάν-Μιλουτίνοφ (για μένα είναι ο ορισμός του «learn the fundamentals»), αλλά και το όμορφο καλάθι του Πρίντεζη, έπειτα από backdoor κόψιμο.

Η είσοδος του Σέρχιο στο ματς, άλλαξε τον ρυθμό του αγώνα. Οι γηπεδούχοι επιδόθηκαν σε αρκετές pick n' roll καταστάσεις (ο «Τσάτσο» είναι μάστερ σε αυτό) και οι αντίπαλοί τους βρέθηκαν για πρώτη φορά αντιμέτωποι με ένα από τα βασικά τους αμυντικά θέματα. Όπως είχα αναφέρει μετά το ματς με την Μακάμπι: «Η drop άμυνα που επιλέγει ο Μπλατ (με τον σέντερ να κολλάει πίσω από τον αντίπαλο χειριστή μέχρι να προλάβει να καλύψει ο συμπαίκτης guard) δούλεψε αρκετά καλά, αλλά κρατάμε και ένα ερωτηματικό, διότι δεν το είδαμε απέναντι σε περιφερειακούς πρώτης γραμμής (είμαι περίεργος να δω πως θα λειτουργήσει απέναντι σε Ντε Κολό και «Τσάτσο» την ερχόμενη εβδομάδα)». Πράγματι ο Μιλουτίνοφ (αν και γρήγορος 7footer) τα βρήκε σκούρα απέναντι στον Ισπανό guard. Ο Μπλατ διέγνωσε αμέσως το πρόβλημα και πέρασε στο ματς LeDay και Τουπάν. Έτσι η άμυνα της ομάδας του «έσφιξε» ξανά και κράτησε τον ρυθμό στα δικά της επίπεδα. 

Βέβαια το σκορ του 1ου δεκαλέπτου (13-15) δεν λέει όλη την αλήθεια. Ο Ολυμπιακός ήταν αρκετά δημιουργικός (ήδη 5 assists) και θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη επιθετική συγκομιδή. Στον αντίποδα, όμως, η άμυνά του δεν...έσπαγε και κόκκαλα. Οι «κόκκινοι» είχαν ξανά εμφανή θέματα στις περιστροφές και στις close out καταστάσεις (ειδικά η παρουσία του Σπανούλη αποτελούσε «τρύπα» στην άμυνα). Αυτό έδωσε πολλά ελέυθερα σουτ στους Ρώσους, τα οποία και δεν εκμεταλλεύτηκαν. Έτσι, αν και η Τσσκα δεν εμφάνιζε κάτι το τρομερό στο παρκέ, θα μπορούσε κάλλιστα να προηγείται. Αν είδαμε βελτίωση σε κάτι στα μετόπισθεν του Ολυμπιακού, αυτό είχε να κάνει με την επιθετική του άμυνα στην περιφέρεια. Οι φιλοξενούμενοι είχαν πολλά κλεψίματα στην πρώτη γραμμή πάσας, τα οποία εκμεταλλεύτηκαν με αρκετά καλάθια στο ανοιχτό γήπεδο.

Φυσικά, όσοι παρακολουθούσαν το ματς, περίμεναν κάποιο ξέσπασμα των Ρώσων. Κάτι που δεν ήρθε ποτέ. Οι Πειραιώτες συνέχισαν στο ίδιο τέμπο σε άμυνα και επίθεση, έχοντας ικανοποιητικές αποστάσεις και καταφέρνοντας παράλληλα να τρέξουν στο transition. Ο Σπανούλης, έχοντας πάντα την επιτήρηση δύο αντιπάλων πάνω του, έσπαγε την μπάλα με σωστό τρόπο, δίνοντας το πλεονέκτημα στους συμπαίκτες του να εκτελέσουν. Από μια τέτοια καλή κυκλοφορία μάλιστα ήρθε και το πρώτο εύστοχο τρίποντο του Πρίντεζη στην φετινή Ευρωλίγκα.

Οι Ρώσοι δεν εμφάνιζαν καμία φαντασία στο παιχνίδι τους, ενώ ο Ντε Κολό ουσιαστικά βρισκόταν εκτός αγώνα (αγωνίστηκε άλλωστε μόλις για 9 λεπτά με 0/2 σουτ). Έτσι συνέχισαν σε μεγάλο βαθμό να «κοπανάνε» από μακριά και ήλπιζαν να βρουν στόχο. Και το προηγούμενο ρήμα ούτε χρησιμοποιήθηκε τυχαία, ούτε έχει σκοπό να υποβαθμίσει τους γηπεδούχους. Απλώς η μοναδική στοχευμένη επίθεση που θυμάμαι να βγήκε μέσα από σύστημα του coach Ιτούδη ήταν το τρίποντο του Peters, έπειτα από ένα down screen. Κατά τα άλλα είδαμε τα κλασικά step-back σουτάκια του Ροντρίγκεθ, δύο εκ των οποίων κράτησαν την Τσσκα κοντά στο σκορ (4/5 τρίποντα είχε ο Ισπανός μέχρι εκείνο το σημείο). 

Τα προβλήματα για τον Ολυμπιακό στην επίθεση άρχισαν να δημιουργούνται από το 17' και έπειτα. Ο Μπλατ πέρασε τον Τίμα στην θέση του Πρίντεζη και του έδωσε με το «καλημέρα» μπάλες στο post, τις οποίες όμως ο Λετονός δεν εκμεταλλεύτηκε. Ταυτόχρονα η επίθεση των ερυθρολεύκων άρχισε να γίνεται αρκετά στατική, με τον Σπανούλη να παίρνει πάνω του αρκετές ενέργειες, που επίσης δεν του βγήκαν. Επίσης οι «κόκκινοι» δεν εκμεταλλεύτηκαν σωστά τα φάουλ τους, ώστε να κόψουν την ορμή του Ροντρίγκεθ. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην τελευταία φάση του πρώτου ημιχρόνου και ενώ οι φιλοξενούμενοι είχαν να δώσουν ένα ακόμη φάουλ, ο guard της Τσσκα εκτέλεσε ανενόχλητος για 3, με την μπάλα «να μπαίνει και να βγαίνει». Επίσης σημαντικό θέμα ήταν το δεύτερο φάουλ του Παπανικολάου (θα αναφερθούμε και παρακάτω σε αυτό).

Για να έχουμε μια εικόνα του ματς στο πρώτο ημίχρονο, αξίζει να αναφέρουμε ότι μέχρι το 19' οι γηπεδούχοι δεν εκτέλεσαν ούτε μία (!) ελεύθερη βολή. Επίσης το επιμέρους PIR ήταν 25-46, 4-11 οι assists, ενώ ισορροπία είχαμε στα rebounds. Στοιχεία, που σίγουρα καταδείκνυαν την υπεροχή του Ολυμπιακού μέχρι εκείνο το σημείο.

Δύο φάουλ, ένα ριμπάουντ και ένα airball 

Αν στο ημίχρονο του αγώνα ψάχναμε τον X-factor του Ολυμπιακού, τότε δίπλα θα βρίσκαμε το όνομα του Κώστα Παπανικολάου. Ο διεθνής forward βρίσκεται στην πιο ώριμη (αγωνιστικά) περίοδο της καριέρας του. Υπό την καθοδήγηση του Μπλατ βρίσκει σιγά σιγά τα πατήματά του μέσα στο γήπεδο και αποτελεί τον «πυλώνα» της ερυθρόλευκης άμυνας. Έτσι και στην Μόσχα είχε σωστές τοποθετήσεις στο παρκέ, έβγαλε deflections και συνολικά ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που η ερυθρόλευκη άμυνα λειτουργούσε. 

Πρέπει όμως να δουλέψει επιτέλους και στο πνευματικό επίπεδο. Είχαμε άλλωστε αναφερθεί σε αυτό και μετά το επεισόδιο στο φιλικό της Εθνικής με την Γαλλία το προηγούμενο καλοκαίρι. Ο Κώστας πρέπει να καταλάβει, ότι η ένταση, με την οποία παίζει στην άμυνα, δημιουργεί αναπόφευκτα και κίνδυνο για φάουλ. Όταν αυτό συνδυάζεται από τον αθλητή με παραπάνω εκνευρισμό, τότε σίγουρα μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο που δύσκολα επιστρέφει κανείς: φάουλ-εκνευρισμός-έξτρα φάουλ-πάγκος. Αυτό είναι σχεδόν νόμος στο μπάσκετ. Εγώ δεν λέω ότι όσα φάουλ του σφυρίχτηκαν είναι σωστά. Άλλωστε μπροστά στις επαφές που δέχτηκε ο Πρίντεζης στο low post, ίσως κάποιες επαφές του Παπανικολάου θα έπρεπε να του έχουν «χαριστεί». Αλλά το θέμα δεν είναι η διαιτησία, αλλά το αποτέλεσμα. Και αυτό ήταν ότι στο τρίτο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός έκανε μόλις 2 φάουλ, και τα δύο από τον Έλληνα forward. Αποτέλεσμα αυτού να βρεθεί ουσιαστικά εκτός αγώνα στο β' ημίχρονο.

Έτσι, ο Ολυμπιακός βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα από τα πιο μεγάλα ερωτηματικά του φετινού σχεδιασμού: ποια θα είναι η αμυντική συμπεριφορά του, χωρίς τους «Παπ» και Τουπάν σε καλή κατάσταση; Αναφερόμαστε και στον Γάλλο, διότι χθες ήταν κακός επιθετικά (0/5 σουτ), κάτι που επηρέασε και την συγκέντρωσή του στην άμυνα.

Η έξοδος λοιπόν του Παπανικολάου από το παρκέ συνδυάστηκε με το μεγαλύτερο επιθετικό «κρεσέντο» της Τσσκα στο ματς. Στην αρχή οι ερυθρόλευκοι συνέχισαν να ελέγχουν την κατάσταση και να βγάζουν άμυνες. Όμως, σταδιακά, οι παίκτες του Ιτούδη άρχισαν να ανεβάζουν την ένταση. Έτσι, ο οίστρος του «Τσάτσο» από τα 6.75 και κάποιες ωραίες συνεργασίες με Hines και Clyburn έδωσαν στους γηπεδούχους το μεγαλύτερό τους προβάδισμα (50-41 με σερί 15-2). Το οξύμωρο σε αυτό το κομμάτι του αγώνα είναι ότι, παρά το επιμέρους σκορ, οι Ρώσοι δεν έδειχναν να κυριαρχούν στο παρκέ. Οι ερυθρόλευκοι έχασαν κάποια εύκολα καλάθια από κοντά και φάνηκαν περισσότερο επηρεασμένοι από τον ρυθμό που έδωσε ο Σέρχιο, παρά «εγλωβισμένοι» κάτω από το σύστημα των Ρώσων. Όπως έχει ζητήσει ο coach Μπλατ, είναι καλό οι παίκτες του να παίζουν με τον ένστικτο. Αλλά ακόμα και αυτό θέλει μέτρο και συγκέντρωση. Αυτό το συνεχές πάνω κάτω με τα σουτ της Τσσκα στο διχτάκι και αυτά του Ολυμπιακού στο «σίδερο» θύμιζε στιγμές που ήθελες να πατήσεις «restart» στο ...playstation. Μόνο που η πραγματικότητα δεν είναι σαν τα βιντεοπαιχνίδια. Για αυτό τον λόγο και ο έλεγχος του ρυθμού στην τρίτη περίοδο είναι ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που πρέπει να κρατήσουν οι Πειραιώτες.

Παρ'όλα αυτά οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν στο ματς έφεραν τους ερυθρόλευκους μπροστά σε μια ακόμη καλοκαιρινή συζήτηση: Με βάση τον ρυθμό που δίνει ο Μπλατ στους αγώνες (γρήγορες κατοχές κλπ), πως θα αντιδράει η ομάδα όταν θα βρίσκεται πίσω στο σκορ; Το θέμα εδώ βέβαια, ήταν ότι στη Μόσχα ο Ολυμπιακός, ούτε υψηλό ρυθμό είχε δώσει στο ματς, ούτε ήταν ιδιαίτερα παραγωγικός στην επίθεση. Έτσι υπήρχε η εύλογη απορία. Πώς μπορεί να γυρίσει αυτό το παιχνίδι, από ένα νέο σύνολο, που αντικειμενικά βρίσκεται σε μέτρια βραδιά; Και η απάντηση δόθηκε μέσω μιας «χρονομηχανής». Ο Σπανούλης φρόντισε να ξεχάσει για λίγο την ηλικία του και να θυμηθεί την διετία ΄12-΄13. Έτσι, με 8 συνεχόμενους δικούς του πόντους, αλλά και πολύτιμη βοήθεια από τον Γκος, οι «κόκκινοι» ισοφάρισαν το ματς. Να τονίσουμε σε αυτό το σημείο, κάτι που είπαμε και μετά την Μακάμπι. Πολύ σημαντικό ότι ο Ολυμπιακός δείχνει να βρίσκει μετά από χρόνια δεύτερο πόλο στην περιφέρεια. Χωρίς τον Αμερικανό θεωρώ πως το παιχνίδι δεν θα γυρνούσε και αυτό έχει να κάνει με την επιθετικότητα που βγάζει στο παρκέ.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο τελευταίο 1,5 λεπτό. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τις τελευταίες φάσεις, όπως για το «hero-ball» του Σπανούλη. Το θέμα δεν είναι ότι ο αρχηγός του Ολυμπιακού επέλεξε να πάρει ένα ακόμη «τραβηγμένο» σουτ (αν υπάρχουν τέτοια σουτ για τον Σπανούλη). Το ερώτημα είναι πώς οι ερυθρόλευκοι επέτρεψαν σε μια ομάδα που αγκομαχούσε να σκοράρει, να πάρει το ματς με 6 βολές (το 63-63 τελείωσε 69-65 με 6/7 βολές των Ρώσων). Και παραθέτουμε κάποια δεδομένα:

• Τα τρία χαμένα αμυντικά ριμπάουντ (και τα τρία από τον Clyburn) με το σκορ στην ισοπαλία. Να τονίσουμε ότι εκεί η Τσσκα κάνει ισάριθμες κακές επιθέσεις και τα ριμπάουντ είναι περισσότερο προϊόν κακής τοποθέτησης του ερυθρόλευκου block out παρά ευχέρειας των Ρώσων. 
• Το 5ο φάουλ του Παπανικολάου στον Clyburn σε μια φάση που περισσότερο φαίνεται το σφύριγμα να είναι ανάποδο. Με τον «Παπ» στο παρκέ πιστεύω ο Ολυμπιακός θα είχε άλλον όγκο και στην επίθεση, ώστε να κερδίσει μια επαφή και να μην πάμε στο σουτ του Σπανούλη. 
• Γιατί η πιο κρίσιμη επίθεση του Ολυμπιακού κατέληξε να είναι σκοτωμένη; Με την τοποθέτηση των παικτών, μάλλον ήταν απόφαση από τον πάγκο, διότι ούτε ο Πρίντεζης, ούτε ο Παπανικολάου ποστάρουν (έχουν ανοίξει στις γωνίες). Και εδώ αφήνω δυο ερωτήματα προς συζήτηση: 

1. H έλλειψη όγκου του LeDay μήπως δημιούργησε θέμα στο να ανοίξει ο χώρος για την εκτέλεση του αρχηγού; 
2. H φάση μοιάζει αρκετά με την τελευταία επίθεση στην Κωνσταντινούπολη. Τότε ο Σπανούλης, μετά από άστοχη βολή και ριμπάουντ, πήρε το drive, πηγαίνοντας αντίθετα στο screen και δίνοντας στον ακροβολισμένο Πρίντεζη (και τώρα παρόμοια θέση είχε), ώστε εκείνος να βάλει το ιστορικό «πεταχτάρι». Χθες, στην ίδια φάση, η επίθεση κατέληξε σε σκοτωμένο airball τρίποντο. Είναι αυτό ένα δείγμα ότι ο Μπλατ πρέπει να βρει άλλον τρόπο να εκμεταλλέυεται τα ένστικτο «killer» του «V-Span» στο τέλος των αγώνων;

Η συγκεκριμένη ήττα μπορεί να αναγνωσθεί με ποικίλους τρόπους. Από την μία πλευρά οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν να φτάσουν μια ανάσα από το διπλό στην έδρα ενός εκ των φαβορί της διοργάνωσης. Αυτό για ένα καινούριο σύνολο σίγουρα είναι στοιχείο θετικό. Από την άλλη οι Πειραιώτες έχασαν μοναδική ευκαιρία να κερδίσουν έναν αγώνα, απέναντι σε μία κατώτερη των περιστάσεων Τσσκα, αφήνοντας τους φιλάθλους τους με το (κλασικό στον αθλητισμό): «Να έμπαινε η βολή, να πέρναμε το ριμπάουντ κλπ». Προσωπικά δεν θα ενστερνιστώ καμία άποψη, μιας και αυτά που προέχουν για τον Ολυμπιακό είναι άλλα. Και το σημαντικότερο είναι ότι η ομάδα για ένα ακόμη παιχνίδι φάνηκε να κάνει ένα βήμα μπροστά. Τώρα θα μου πείτε, κάθε νίκη και ήττα στην Euroleague μετράει, σύμφωνοι. Απλώς το ταξίδι είναι μεγάλο και ο Ολυμπιακός δείχνει να βρίσκεται σε σωστό μονοπάτι.

Υ.Γ1: Σε συνέντευξη που παρέθεσε προ ημερών ο Ντέβιντ Μπλατ στον Τζο Αρλάουσκας μεταξύ άλλων ανέφερε: «Είναι δεδομένο ότι θα βγεις νοκ-άουτ σε αυτή την δουλειά. Δεν υπάρχει ντροπή σε αυτό. Κάποιες φορές κάποιος είναι καλύτερος, πιο δυνατός, κάποιες φορές εσύ δεν ήσουν καλός. Το θέμα είναι όμως, τι κάνεις την επόμενη μέρα; Πώς το διαχειρίζεσαι αυτό; Πιστεύω ότι αυτό είναι που ξεχωρίζει έναν αθλητή και διαχωρίζει αυτόν που είναι νικητής από τους υπόλοιπους. Δεν είναι οι καλές στιγμές, αλλά το πώς αντιμετωπίζεις τις δύσκολες στιγμές και στη συνέχεια επιστρέφεις και δείχνεις το μέταλλό σου.»

ΥΓ2: Με βάση τα λεγόμενα του προπονητή των ερυθρολεύκων, θεωρώ πως η σωστή διαχείριση της ήττας, σε ένα ματς που ίσως και να του άξιζε η νίκη, θα είναι το μεγαλύτερο κέρδος για ένα σύνολο που τώρα χτίζει νοοτροπία.

ΥΓ3: Ο Γιάννις Τίμα ήταν πολύ κακός στη Μόσχα. Από όλες τις φετινές μεταγραφές είναι η μόνη που δεν έχει αποδόσει μέχρι στιγμής ούτε στο ελάχιστο τα αναμενόμενα. Προσωπικά δεν με προβληματίζει τόσο η επιθετική του δυστοκία, όσο η κακές του αντιδράσεις στην άμυνα.

ΥΓ4: Εκείνη η άμυνα του Μάντζαρη πάνω στον Ροντρίγκεθ στις αρχές του 4ου δεκαλέπτου, η οποία οδήγησε τον Ισπανό star σε βήματα, είναι για highlight.

ΥΓ5: Διάρκεια-Χαρακτήρας-Δουλειά: το τρίπτυχο μιας ενδεχόμενης μελλοντικής επιτυχίας