Αμυδρά Χαμόγελα

Ο Ολυμπιακός επικράτησε της Ρεάλ Μαδρίτης στο ΣΕΦ με 88-83. Ας δούμε τις βασικές εικόνες από μία επιτυχημένη διαβολοβδομάδα.

Μία ακόμη «διαβολοβδομάδα» είναι παρελθόν και στον Πειραιά κυριαρχούν μικρά χαμόγελα. Οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν να περάσουν σχεδόν αναίμακτα την πρώτη «μίνι» αγωνιστική κρίση, την οποία έφεραν οι συνεχόμενες «πράσινες κατραπακιές» (ΟΑΚΑ, Ζέλικο, Ιτούδης) και μάλιστα τα κατάφερε με τρόπο εμφατικό. Πρώτα «επαγγελματικό» διπλό στην Βαυαρία, σε μια έδρα όπου έχουν ήδη προλάβει να λυγίσουν Παναθηναϊκός και Μπασκόνια και έπειτα νίκη στο Φάληρο απέναντι στην «former» πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ρεάλ.

Δεν θα μιλήσουμε ούτε για «ολυμπιακή ψυχή», ούτε για «κλισέ», τύπου «Ο Ολυμπιακός όταν βρεθεί στα σχοινιά πάντα αντιδράει». Σύμφωνοι, ο οργανισμός έχει στο σύγχρονο DNA του τις ανατροπές κατά την διάρκεια ενός αγώνα ή από αγωνιστική σε αγωνιστική. Αλλά οι νόμοι του αθλήματος δεν λειτουργούν έτσι. Η ομάδα του Μπλατ εμφάνισε σαφή βελτίωση σε κάποια κομμάτια του παιχνιδιού της, τα οποία και δημιουργούν «κλεφτά» χαμόγελα. Και λέμε «κλεφτά», διότι όπως είπε και ο Αμερικανοϊσραηλινός coach στην συνέντευξη τύπου: «Δεν ενθουσιάζομαι, ούτε τα έβαψα μαύρα με δύο ήττες».

Οι Μαδριλένοι κατέβηκαν στο ΣΕΦ κάτω από «ιδιαίτερες» συνθήκες. Από την μία πλευρά αγωνίζονταν χωρίς το δίδυμο Γιούλ και Αγιόν (συν την απουσία του Κούζμιτς). Από την άλλη έχοντας ήδη ρεκόρ 8-0, οι πιο πολλοί είχαν προλάβει να τους βγάλουν «εκδρομείς» στα μέρη μας. Εντούτοις, η ομάδα του Πάμπλο Λάσο μπήκε στο ΣΕΦ για να αποδείξει την πληρότητά της, αλλά και να ενισχύσει την αγωνιστική της κυριαρχία.

Κάπως έτσι, τα πρώτα λεπτά ανήκαν στους φιλοξενούμενους. Με καλή κυκλοφορία της μπάλας και αιχμή του δόρατος τον «Χαλίφη στην θέση του Γιουλ», Καμπάτσο, κατάφεραν να προηγηθούν με 2-7. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι ερυθρόλευκοι «καίγονταν» για το ροζ φύλλο αγώνα. Και όταν μιλάμε για ματς στο όριο, μόνο ένα όνομα μας έρχεται στο μυαλό από το ερυθρόλευκο στρατόπεδο: Βασίλης Σπανούλης. Την Πέμπτη το βράδυ ο αρχηγός του Ολυμπιακού μας θύμισε κάτι από ...Λονδίνο, τόσο με τα 3 συνεχόμενα τρίποντα στα μέσα του δευτέρου δεκαλέπτου, όσο και με το «τελειωτικό χτύπημα» για το 80-70 (προφανώς όλοι ξέρουμε με πιο τρίποντο το παραλληλίζω). Αλλά ας μην μείνουμε σε πέντε ...ξερά σουτ, διότι έτσι αδικούμε την αξία της εμφάνισής του. Ο Βασίλης θύμισε για μια βραδιά τον ...28άρη εαυτό του. Και δεν μιλάμε για τις αποφάσεις του, μιας και το μυαλό του, μπολιασμένο πλέον με την τεράστια εμπειρία που κουβαλάει, στροφάρει σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Η μεγάλη έμφαση πρέπει να δοθεί στο physical παιχνίδι του. Είχαμε καιρό να δούμε τον Σπανούλη να παίρνει με τόση άνεση drive, να σηκώνεται για τα σουτ με τόσο άρτιο τρόπο σε μικρό χρονικό διάστημα ή να παίζει (στα όρια που μπορεί) άμυνα στην περιφέρεια. Ειδικά το κλέψιμό του (με επιτόπιο άλμα) στα πρώτα λεπτά είναι για μένα ένα από τα highlights της βραδιάς.

Ουσιαστικά στο πρώτο ημίχρονο κάθε ομάδα είχε τις καλές της στιγμές, οι οποίες μεταφράστηκαν και σε αντίστοιχα «σερί». Αρχικά είδαμε τους ερυθρόλευκους να ξεφεύγουν με 32-22. Έπειτα την Ρεάλ να ισοφαρίζει με ένα δικό της 10-0 και στη συνέχεια τους γηπεδούχους να ξεφεύγουν ξανά με νέο κρεσέντο (48-36). Τα δεδομένα, κάτω από τα οποία συνέβησαν αυτά τα σερί βέβαια, ήταν τελείως διαφορετικά από τις δύο πλευρές. 

Από την πλευρά των Πειραιωτών, προφανώς και η εμφάνιση του Σπανούλη δεν αρκούσε, ώστε επιβληθούν στους Ισπανούς. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού είχε άξιους συμπαραστάτες τον Γκος στην περιφέρεια και τον Μιλουτίνοφ μέσα στο ζωγραφιστό. Ξεκινώντας από την περιφέρεια, ο Αμερικανός guard μπήκε πολύ καλά στο ματς, πετυχαίνοντας ήδη 12 πόντους στο ημίχρονο και μετρώντας το εξωπραγματικό 80% στο true shooting ratio (δείκτης της πραγματικής ευστοχίας ενός παίκτη από δίποντα, τρίποντα και βολές). Μην ξεχνάμε ότι ο Γκος ήταν από τις πρώτες επιλογές του coach Μπλατ το καλοκαίρι, επομένως τον πιστεύει πολύ (έχει μεγάλη σημασία στην εξέλιξη ενός αθλητή). Ταυτόχρονα ο Σέρβος center βρισκόταν παντού στο παρκέ, συμβάλλοντας αποτελεσματικά σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες (19 PIR στο ημίχρονο με μόλις 6 πόντους, αυτό λέει πολλά). 

Σημαντικές βοήθειες σε αυτό το σημείο και από τον LeDay. Με την αναδιαμόρφωση του ρόλου του να βρίσκεται «under constuction» και τον Αμερικανό rookie να μετατοπίζεται σιγά σιγά στη θέση «4» μόνιμα, η δεύτερη συνεχόμενη επιβλητική του εμφάνιση σκορπίζει πολλά χαμόγελα. Και προσωπικά δεν θέλω τόσο να σταθώ στις επιθετικές του αρετές, διότι αυτές είναι δεδομένες. Θέλω να τονίσω όμως την αμυντική του συμπεριφορά, μιας και ήταν σύνηθες  αντικείμενο συζήτησης τις τελευταίες εβδομάδες. Προφανώς ο ερυθρόλευκος forward δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στο «5» (φανταστείτε τον χθες απέναντι στον Ταβάρες ή ακόμη και ...τον Τόπκινς). Παρόλα αυτά την τελευταία εβδομάδα έχει επιδείξει βελτίωση στην αμυντική του προσήλωση. Και αυτό είναι σημαντικό, διότι φυσικά κανείς δεν μπορεί να πάρει ύψος ή να γίνει πιο ταχύς από την μία μέρα στην άλλη. Αλλά η άμυνα είναι και θέμα διαβάσματος του αντιπάλου, σωστών τοποθετήσεων και πάνω από όλα διάθεσης. Στοιχεία, τα οποία διαφαίνονται περισσότερο στον Zach στις τελευταίες εμφανίσεις.

Στην «τριπλέτα-φωτιά» των ερυθρολεύκων, οι Μαδριλένοι είχαν να αντιπαρατάξουν έναν πιο ορθολογικό πλουραλισμό. Με τον Καμπάτσο όπως είπαμε να οργανώνει, οι φιλοξενούμενοι χτύπησαν πολύ στις αργές περιστροφές των Πειραιωτών και έχοντας «ογκόλιθο» κάτω από την ρακέτα τον Ταβάρες και εκτελεστή τον Ρούντι, έμεναν στην διεκδίκηση του ματς. Ενώ όμως είχαν να επιδείξουν πιο πολλούς πρωταγωνιστές στην βραδιά, δεν είχαν κάποιον παίκτη σε μεγάλη μέρα (σε αντίθεση με τους αντιπάλους τους). Για αυτό μοιραία και βρέθηκαν πίσω με 11 στο ημίχρονο.

Ακόμη, όμως, και αν οι ερυθρόλευκοι έμοιαζαν επιθετικά «άπιαστοι» στο πρώτο μισό, έπρεπε να αντιμετωπίσουν κάποιους ακόμη αστάθμητους παράγοντες μέσα στην βραδιά: την όρεξη της Ρεάλ στην άμυνα και την δική του ασταθή απόδοση. Η φετινή version του Ολυμπιακού έχει αναγάγει το 3ο δεκάλεπτο ως το «καταστροφικό» της μέχρι στιγμής στην Ευρωλίγκα (πέρσι το συνήθιζε στο 4ο). Έτσι και απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης ζήσαμε ξανά το δεκάλεπτο της ανατροπής. Και όταν λέμε ανατροπή δεν μιλάμε μόνο για το σκορ (13-24 το επιμέρους της περιόδου και 65-65 στο 30'), αλλά και για το momentum του ματς. Από την μία ο Ολυμπιακός έψαχνε (μάταια μέχρι ένα σημείο) έναν extra πόλο στην επίθεση, ενώ από την άλλη ο Λάσο έσφιξε την άμυνα της ομάδας του και ενεργοποίησε το σύστημα «Κάρολ». Χτίζοντας, λοιπόν, τα γνωστά down και cross screens, η Ρεάλ έβγαλε σε συνεχόμενες επιθέσεις τον Αμερικανό bomber ελεύθερο έξω από τα 6.75 και αυτός δεν «συγχώρησε» (άλλωστε με αυτά τα σουτ βγάζει το ψωμί του). Προσωπικά θεωρώ ένα από τα «φάουλ» του Μπλατ στην βραδιά την αργή ανάγνωση αυτού του «match-up». 

Αν κρατάμε κάτι από αυτό το σημείο είναι το «step-up» του Στρέλνιεκς. Ο Λετονός, μετά την ουσιαστική του εμφάνιση στην Βαυαρία, έδωσε πολύ σημαντικές λύσεις και στο β' ημίχρονο του ΣΕΦ (15 πόντοι όλοι από το 20' και μετά). Πήρε πάνω του πρωτοβουλίες, ήταν αρκετά εύστοχος και έδειξε πόσο σημαντική είναι η προσφορά κάθε guard της ομάδας. Και μιας που μιλήσαμε για τα guards. Έχει γίνει μεγάλη κουβέντα για τα όρια και την ηλικία του Σπανούλη, το usage του και όλα τα σχετικά. Πάνω σε αυτό αξίζουν μερικές παρατηρήσεις. Η επιθετική λειτουργία μίας ομάδας ποτέ δεν εξαρτάται αποκλειστικά από έναν παίκτη, ακόμη και όταν αυτός είναι ο ηγέτης της. Αυτό που εννοούμε είναι ότι στο φετινό οικοδόμημα του Ολυμπιακού η απόδοση των υπολοίπων guards της ομάδας είναι πολύ κομβική, διότι κρίνει σε μεγάλο βαθμό το σωστό spacing, της τοποθετήσεις της αντίπαλης άμυνας και τον προσανατολισμό της επίθεσης. Πιστεύει μήπως κανείς ότι με κακό Στρέλνιεκς και Γκος, θα μπορούσε ο Σπανούλης να έχει 7/10 εντός πεδιάς; Το αντίθετο μάλιστα, θα ζούσαμε πάλι το αναπόφευκτο τρίπτυχο «τρίπλα δεξιά-τρίπλα αριστερά-σκοτωμένο εκτός ισορροπίας τρίποντο». Άλλωστε το στοιχείο αυτό δεν συνδέεται μόνο με την λειτουργία κάθε ξεχωριστής επίθεσης, αλλά και με την συνολική χρήση, άρα και καταπόνηση, του αθλητή. Όπως έχουμε ξαναπεί, ο Σπανούλης έχει ανάγκη τους συμπαίκτες του και αντίστροφα (για να το καταλάβουμε καλύτερα αξίζει να ανατρέξουμε στην συζήτηση που κάναμε για την τελευταία επίθεση με την Φενέρ).

Όμως, πέραν, από τα κέρδη μιας τέτοιας βραδιάς, ο Ολυμπιακός πήρε για το σπίτι και πολύ «food for thought». Αρχικά ας πούμε δυο κουβέντες για το κλείσιμο του αγώνα. Οι ερυθρόλευκοι κινδύνευσαν να χάσουν δικό τους ματς, έπειτα από κακές αντιδράσεις στο αμυντικό transition, χαμένες βολές και ανόητα φάουλ. Και με αφορμή το τελευταίο στοιχείο, αξίζει μια αναφορά και στον Γιώργο Πρίντεζη. Προσωπικά δύο εικόνες μου μένουν από τον ίδιο μέσα στο παιχνίδι. Το πλάνο στο 35', που τον έπιασε στον πάγκο να κρατάει το στήθος του, παλεύοντας να πάρει ανάσα, και οι δύο άστοχες βολές στις τελευταίες φάσεις (airball η πρώτη), μαζί με το αψυχολόγητο φάουλ του ίδιου στην διεκδίκηση του ριμπάουντ. Όλα αυτά είναι δείκτες της κόπωσης του υπαρχηγού του Ολυμπιακού. Ο Πρίντεζης έχει τραβήξει ήδη πολύ «κουπί» φέτος και αυτό έχει να κάνει άμεσα και με το κακό φεγγάρι που πέρασε η ομάδα. Το συγκεκριμένο γεγονός εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο συζήτησης με τον Σπανούλη και η διαχείριση θα πρέπει να είναι διαφορετική, διότι η σεζόν είναι μεγάλη.

Βέβαια στα forwards, τώρα που μετατοπίστηκε εκεί και ο Leday, θεωρητικά τουλάχιστον υπάρχουν παίκτες. Και λέμε θεωρητικά, γιατί μένει να φανεί τι μέλει γενέσθαι με τον ρόλο του Βεζένκοφ. Ο forward των ερυθρολεύκων βρέθηκε για ακόμη ένα βράδυ εκτός rotation και πλέον πρέπει να περιμένουμε μερικά παιχνίδια για να δούμε σε τι σχήματα θα καταλήξει ο Μπλατ. Πάντως, στις συνθήκες στις οποίες λειτουργούν πλέον οι ομάδες, πιστεύω πως μέσα στην χρονιά όλοι οι παίκτες θα φανούν χρήσιμοι. Πόσο μάλλον ο Σάσα που, όπως έχουμε αναλύσει και στα πρώτα ματς της σεζόν, έχει δείξει και την νοοτροπία, αλλά και αρκετά τεχνικά χαρακτηριστικά (πχ το wingspan και το rebounding), τα οποία μπορούν να βοηθήσουν την ομάδα του. Κοιτάζοντας μάλιστα το ευρωπαϊκό ντέρμπι στο ΟΑΚΑ, ουσιαστικά αυτό το τετραήμερο ζήσαμε «βίους αντίθετους». Και αυτό, διότι στα τελευταία δύο ματς ο Μπλατ στηρίχτηκε κυρίως στην περιφέρειά του και λιγότερο στα forwards. Ειδικά Τίμα και Παπανικολάου έδωσαν ελάχιστα πράγματα την Πέμπτη. Ο τελευταίος, μαζί με τον Τουπάν (όταν επιστρέψει) θα έχουν κομβικό ρόλο για το δέσιμο των μετόπισθεν με την επιθετική λειτουργία. Επομένως ειδικά από εκείνους περιμένουμε καλή εικόνα. Για να πούμε μια κουβέντα και για τον Λετονό, προσωπικά είμαι περίεργος να δω τον ρόλο του, αν αποκτηθεί guard και παράλληλα επιστρέψει σε κανονικούς ρυθμούς ο Αγραβάνης. Μέχρι στιγμής πάντως οι εμφανίσεις του ανεβοκατεβαίνουν πιο απότομα και από ...ασανσέρ.

Οι ερυθρόλευκοι πέτυχαν δύο μεγάλες, βαθμολογικά, νίκες, οι οποίες ταυτόχρονα τους βοηθούν να εδραιώσουν την παρουσία τους στην διοργάνωση. Ταυτόχρονα, όμως, τονίζουν το γεγονός πως το σύνολο αυτό ακόμη χτίζεται. Αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον η προσθήκη guard (ήδη έχουν εξετασθεί 2-3 περιπτώσεις από G-League), μαζί με το πακέτο αγωνιστικών χαρακτηριστικών που θα φέρει. Εικάζω πως με γεμάτη περιφέρεια, ο Ολυμπιακός θα μπορέσει να απελευθερώσει πολλές από τις επιθετικές του αρετές φέτος. Διότι το καλό μπάσκετ συνδυάζει την ποιότητα των μονάδων, με την σωστή εκτέλεση των εντολών του πάγκου. Κανένα από τα δύο στοιχεία δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνο του και τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η χθεσινή Ρεάλ. Ερωτηματικό είναι η διαχείριση του Μάντζαρη. Απέναντι στους Μαδριλένους μπήκε νωρίς στο rotation (λόγω των δύο γρήγορων φάουλ του Σπανούλη και της απουσίας του Τουπάν), αλλά γενικότερα ο Μπλατ φαίνεται να τον προορίζει πλέον ξεκάθαρα για πέμπτο (και αν) guard. Το πως κατέληξε από βασική πεντάδα να βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση είναι κάτι που θα πρέπει να το αναρωτηθεί πρωτίστως ο ίδιος και να βρει ξανά το κίνητρο να δουλέψει και να εξελιχθεί. Πάντως απέναντι στην Ρεάλ επιτέλεσε τον ρόλο του  (αμυντικές κυρίως αποστολές) σε έναν ικανοποιητικό βαθμό.

Όλα αυτά φυσικά θα συνεχίσουν να έχουν νόημα, αν οι Πειραιώτες προοδεύσουν και στα αμυντικά τους καθήκοντα. Αυτή την εβδομάδα είδαμε καλύτερες τοποθετήσεις σε κάποια σημεία του παιχνιδιού, αλλά τα γνωστά προβλήματα δεν έλειψαν (κακές περιστροφές, αργές επιστροφές, θέμα στο 1 εναντίον 1). Επίσης, έχοντας πλέον στα χέρια μας έναν ικανό αριθμό αγώνων, πρέπει να τονίσουμε ότι μαζί με τους παίκτες ψάχνει τον ρυθμό του και ο Μπλατ. Σε κάθε αγώνα μπορούμε να εντοπίσουμε αρκετά σημεία, στα οποία το διάβασμα θα έπρεπε να είναι πιο γρήγορο. Όχι, δεν το παίζω προπονητής, ούτε αμφισβητώ τις ικανότητες του coach. Απλώς είμαι της άποψης ότι σε ένα σύνολο, μέρα με την μέρα, ο καθένας γνωρίζει τις υπόλοιπες μονάδες καλύτερα και κατ'επέκταση είναι και η διαχείριση καλύτερη. Τέλος, όσον αφορά τη θέση «5», η επικείμενη επιστροφή του Αγραβάνη στο ματς με τον Πανιώνιο αποτελεί την δεύτερη εσωτερική μεταγραφή (μετά τον LeDay στο «4»). Προσωπικά, κάτω από ιδανικές συνθήκες (οικονομικά, διαθεσιμότητα αγοράς) θα προτιμούσα έναν Αμερικανό με efficient rebounding και καλό footwork στις αλλαγές (τα hedge out του Dunston και του Hunter επί ημερών Μπαρτζώκα λείπουν πολύ). Παρόλα αυτά ο προπονητής περίμενε μέχρι τώρα τον Έλληνα forward/center και θα του δώσει (ορθώς) την ευκαιρία. Ο Αγραβάνης διαθέτει άλλωστε την aggresive νοοτροπία, (εν μέρει) την άγνοια κινδύνου, ενώ είναι στα ίδια αποδυτήρια χρόνια, οπότε η αγωνιστική προσαρμογή του πιθανώς θα είναι ταχύτερη. Ερωτηματικό είναι το πως θα γυρίσει μετά από έναν τόσο σοβαρό τραυματισμό. καθώς και πότε θα καταφέρει να πιάσει τα στάνταρ απόδοσης πριν τεθεί εκτός. Θυμίζουμε ότι πέρσι μέχρι να τραυματιστεί ήταν από τους κορυφαίους του Ολυμπιακού στην Α1 και ο Σφαιρόπουλος προόριζε αναβαθμισμένο ρόλο για εκείνον (έμοιαζε ικανός για step-up).

Βάζοντας όλα αυτά στο καλάθι, ένα είναι σίγουρο. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται ξανά σε θετικό ρεκόρ νικών-ηττών (5-4) και έχει μπροστά του μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου ένα (θεωρητικά τουλάχιστον) πιο βατό πρόγραμμα. Έχει, δηλαδή την δυνατότητα, να ανέβει ακόμη περισσότερο στην βαθμολογία, κερδίζοντας παράλληλα χρόνο για τις διορθωτικές πινελιές που πρέπει να γίνουν.
Προς το παρόν οι ερυθρόλευκοι υποδέχονται στο ΣΕΦ την Μπούντουτσνοστ. Εύκολη νίκη είπατε; Κοίτα να δεις που την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές οι Μαυροβούνιοι κέρδιζαν την Τσσκα. Τι ωραία που θα είναι η Ευρωλίγκα φέτος...

Υ.Γ.: «Είμαστε σε διαδικασία χτισίματος μιας πραγματικά καλής ομάδας. Μακάρι να γίνονταν όλα με ένα κλικ, να μάθαιναν όλοι πως να παίζουν τόσο γρήγορα. Πρέπει να περάσεις μέσα από την φωτιά,μπορεί να καείς μέχρι να μάθεις τι πρέπει να κάνεις. Δώσαμε τέσσερα πολύ δύσκολα ματς σε 8 μέρες, δεν ήταν εύκολο, δείξαμε όμως ότι βρισκόμαστε στην σωστή κατεύθυνση. Δεν είμαστε εκεί που θέλουμε, πηγαίνουμε όμως προς τα εκεί»

Υ.Γ.1: Ο coach Μπλατ είναι πάντα απολαυστικός στις δηλώσεις του. Όχι μόνο για το χιουμορ του, αλλά και για την διάθεσή του να απαντά με ουσιαστικό τρόπο στις ερωτήσεις. Με τα παραπάνω λόγια του,εν μέρει απαντάει σε όλους τους επικριτές των προηγούμενων εβδομάδων και δίνει το σύνθημα για την συνέχεια. Ψυχραιμία, υπομονή και αμυδρά χαμόγελα. Όλα τα άλλα λειτουργούν μόνο ως τροχοπέδη της εξέλιξης.