Έξι αστέρια ορφανά

Στα εκτός υπάρχει θέμα, μα έλα που πλέον δεν είναι μόνο τα εκτός. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να συνειδητοποιήσει τις αδυναμίες του, να στρωθεί στη δουλειά και να θέσει μοναδική και κύρια προτεραιότητα την επιστροφή σε Final Four.

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση. Παρουσιάζει κακό αγωνιστικό προφίλ που δεν δικαιολογείται για μία ομάδα με ίδιο προπονητή για (σχεδόν) τρίτη χρονιά, σταθερό κορμό και γνωστούς - αξιόλογους παίκτες. Κατά την δική μου άποψη το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης βαραίνει πλέον τον Τσάβι Πασκουάλ που δεν έχει φέτος την παραμικρή δικαιολογία, αφού για δεύτερο σερί καλοκαίρι σχεδίασε, οργάνωσε και στελέχωσε την ομάδα με βάση τα δικά του αγωνιστικά «θέλω» και την προσωπική του μπασκετική φιλοσοφία. Βέβαια, στην ομάδα αρχίζει ξανά να κυριαρχεί η αβεβαιότητα, τα νεύρα και έχει χαθεί η ηρεμία με την στάση της διοίκησης μετά το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό να δείχνει πως η μπάλα ξαναχάνεται και τον κόσμο να αποπροσανατολίζεται.

Τρικυμία στο μυαλό του Τσάβι

Είναι ξεκάθαρο πως ο Πασκουάλ διανύει την μεγαλύτερη (πλέον) κρίση του στον πάγκο της πράσινης ομάδας, ναι μεγαλύτερη και από το... πούλμαν. Για ακόμη μια σεζόν ο Παναθηναϊκός αδυνατεί να κερδίσει εκτός έδρας παιχνίδι, παρουσιάζεται άψυχος και χάνει τον οποιοδήποτε προσανατολισμό του στο παρκέ. Σε ένα θεωρητικά εύκολο μέχρι στιγμής πρόγραμμα ο Πασκουάλ κατάφερε να πάρει 4 νίκες και να χάσει 3 παιχνίδια (Μπάγερν, Εφές εκτός και Ζαλγκίρις εντός) που κανένα από αυτά δεν είχε κυκλωθεί στο ημερολόγια σαν χαμένο.

Πιστεύω πως αυτό που τον σώζει είναι η νίκη στον εμφύλιο και το επικείμενο ντέρμπι της Κυριακής στο οποίο μία ενδεχόμενη ήττα θα τρίξει για τα καλά τα θεμέλια της ομάδας. Το ροτέισιον της ομάδας είναι προβληματικό, η εμμονή στο τρίποντο εμφανέστατη (παρά το ότι η ομάδα είναι πολύ δυνατή και πολυδιάστατη επιθετικά) και η ψυχολογία του συνόλου είναι φανερά πεσμένη. Μην γελιέστε από το ματς με τον Ολυμπιακό. Αυτά τα παιχνίδια είναι ειδικών συνθηκών και καταστάσεων στα οποία η όποια έλλειψη αυτοπεποίθησης κρύβεται από το πάθος και την ανάγκη για τη νίκη. Σε αυτή τη φάση της συνεργασία Πασκουάλ-ΠΑΟ, ο Τσάβι μοιάζει να μην μπορεί πλέον να εμπνεύσει παίκτες και οπαδούς, γεγονός που δεν αποκλείεται να αλλάξει όμως αυτή τη στιγμή φαίνεται αρκετά δύσκολο.

 Όπως προείπα δεν υπάρχουν άλλες δικαιολογίες για τον Πασκουάλ. Η ομάδα συνεχίζει να έχει τα ίδια θέματα, να αδυνατεί να βρει διάρκεια στο παιχνίδι της και να χορταίνει... σκαμπανεβάσματα τους φίλους της. Ο Καταλανός ήρθε στον Παναθηναϊκό με τεράστιες προσδοκίες και έχει στηριχτεί όσο κανείς άλλος μετά την αποχώρηση του Ομπράντοβιτς (και δικαίως σε μεγάλο βαθμό), χωρίς όμως να μπορέσει ακόμη να επαναφέρει την ομάδα στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Φοβάμαι πως αν δεν το κάνει ούτε φέτος, η αποχώρηση το καλοκαίρι είναι μονόδρομος.

Το άστοχο τρίποντο

Το ανέφερα και παραπάνω και νομίζω πως είναι το μεγαλύτερο επιθετικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού μέχρι τη στιγμή που γράφτηκε αυτό το κείμενο. Οι «πράσινοι» είναι τραγικοί έξω από την γραμμή του τριπόντου, γεγονός πολύ παράξενο για μία ομάδα που διαθέτει αντικειμενικά καλούς σουτέρ. Χαρακτηριστικό είναι πως ο «εξάστερος» είναι η 3η χειρότερη ομάδα στα εύστοχα τρίποντα στη διοργάνωση με 45/149 και ποσοστό 30.2%. Επίσης χαρακτηριστικό και ανησυχητικό είναι πως οι μόνες χειρότερες «τρίποντες» από τον Παναθηναϊκό ομάδες είναι η -ομάδα κομπάρσος της διοργάνωσης- Νταρουσάφακα (44/148) και η άμεση ανταγωνίστρια του για οκτάδα και F4 Ζαλγκίρις που έχει όμως ξεκάθαρη προτίμηση στο παιχνίδι εντός ρακέτας και γενικά στις... δίποντες και mid range επιθέσεις (39/103 δηλαδή σχεδόν 50 λιγότερα επιχειρούμενα τρίποντα).

Το θέμα στο τρίποντο νομίζω πως έχει και φανερή απάντηση. Το σουτ στο μπάσκετ και ειδικά για παίκτες που είναι καλοί σουτέρ και δεν γίνεται ξαφνικά να ξέχασαν να σουτάρουν (όπως έπαθε ο Ρίβερς μετά τον τραυματισμό στον ώμο πέρυσι) είναι θέμα αυτοπεποίθησης και ψυχολογίας. Όταν ο Παναθηναϊκός δεν βρίσκει σκορ από το τρίποντο μπλοκάρει και αγχώνεται και αντιδρά με έναν μπασκετικά παράλογο, όμως πνευματικά ευκόλως αντιληπτό τρόπο. Η ομάδα συνεχίζει να επιχειρεί τρίποντα, συνεχίζει να κολλά και μέχρι να βρει πλεκτό χάνει ρυθμό, συγκέντρωση και διαφορές...

Ψηλοί αγνοούνται

Και μιας που επικεντρωθήκαμε στο σημαντικότερο επιθετικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού φέτος, ας μιλήσουμε και για το γενικότερο και μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας στο παρκέ. Το καλοκαίρι ο Πασκουάλ και η διοίκηση των «πράσινων» προχώρησαν στην επανένταξη του Λάσμε στην ομάδα, στήριξαν τον Γκιστ, πίστεψαν στον Παπαγιάννη και διατήρησαν ως συμπληρωματικό στο ρόστερ τον Ίαν Βουγιούκα. Παρόλα αυτά η «πράσινη» ρακέτα μοιάζει πολύ αδύναμη και δεν έχει βρει χημεία και αυτοματισμούς.

Ο Γκιστ αρχίζει να φθείρεται πολύ εύκολα και μετά τον προπέρσινο τραυματισμό του στο ματς με την Ρεάλ έχει χάσει μεγάλο μέρος της εκρηκτικότητας του, ο Λάσμε δεν είναι ο παίκτης που πρωτογνωρίσαμε στην εποχή Πεδουλάκη αλλά μπορεί να προσφέρει ένα τίμιο 5-10λεπτο, ο Παπαγιάννης είναι πολύ μακριά από τον καλό του εαυτό και την πρέπουσα φυσική κατάσταση, ενώ ο Βουγιούκας στην Ευρώπη δεν παίρνει χρόνο με τον ρόλο του να έχει περιοριστεί κατά πολύ σε σχέση με πέρυσι.

Η άμυνα, ειδικά, στο ζωγραφιστό είναι επιεικώς απαράδεκτη με τον Παναθηναϊκό να δίνει αφορμές σε ψηλούς κατωτέρου επιπέδου να μοιάζουν περιστασιακά με... Μπατίστ και Αγιόν και να κάνουν τεράστια ζημιά στην ομάδα. Θυμηθείτε τον Παρκς στο ματς με τον Προμηθέα που ενώ ήταν με τα 2 πόδια στην πόρτα της εξόδου, έκανε εξωπραγματική εμφάνιση (double-double) και ξανακέρδισε την εμπιστοσύνη του Γιατρά. Αλλά εκτός από την άμυνα τεράστιο είναι και το θέμα των χαμένων ριμπάουντ που οι «πράσινοι» είναι τρίτοι από το τέλος και σε αυτήν την κατηγορία (των αμυντικών ριμπάουντ) με 127 μαζεμένα... σκουπίδια αριθμό πολύ μικρότερο των κύριων ανταγωνιστών τους. Άλλωστε, το ριμπάουντ είναι δουλεία ομαδική και όχι ατομική, χρειάζεται εμπιστοσύνη, χημεία και όχι απλά άλματα.

Ο ντεφορμέ Καλάθης

Το άλλο θέμα που έχει να λύσει ο Πασκουάλ και προβληματίζει τους «πρωταθλητές» είναι το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα του καλύτερου γκαρντ στην Ευρώπη και αρχηγού της ομάδας, Νικ Καλάθη. Από τη μία, ίσως αυτή η κακή αρχή του Νικ στην αρχή της σεζόν να βγει τελικά και σε καλό στην ομάδα αν βρει ρυθμό και ξαναεμφανιστεί ο «φαλακρός δαίμονας» ξανά στο ΟΑΚΑ την κατάλληλη στιγμή, όμως η έως τώρα εικόνα του δεν βοηθάει όσο θα χρειαζόταν τον Παναθηναϊκό.

Η ομάδα του Πασκουάλ εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από τα κέφια και τις εμπνεύσεις του Καλάθη, αφού οι δικές του ιδέες μπορούν να εξελίξουν τους συμπαίκτες του δύο και τρία επίπεδα, αναβαθμίζοντας τις ικανότητες τους και ενισχύοντας την ομάδα αγωνιστικά. Με εξαίρεση το ματς με την Ζαλγκίρις (που πήγε να το πάρει μόνος του) και το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ο Καλάθης φαίνεται πολλές φορές να μένει από ανάσες και να τον επηρεάζει η κόπωση. Θα πρέπει, λοιπόν, το σταφ του Παναθηναϊκού να μελετήσει καλύτερα αυτή την κόπωση του Νικ, να του δώσει χρόνο να ξεκουράσει σώμα και σκέψη και να του χαρίσει φρεσκάδα για τη συνέχεια της σεζόν. Με αυτόν τον τρόπο, ο Νικ θα... ξελαμπικάρει και θα αποκτήσει την απαραίτητη ενέργεια για τα επόμενα παιχνίδια. Τώρα, μάλιστα, που ο Λεκαβίτσιους είναι ανεβασμένος υπάρχει και το χρονικό περιθώριο των δύο-τριών ματς χαλάρωσης του Νικ.

Ακόμα ψάχνεται ο Λάνγκφορντ

Ο Τζέιμς έφυγε το καλοκαίρι, παρότι δήλωσε πως επιθυμούσε να μείνει στην Αθήνα και το ΟΑΚΑ, λόγω των οικονομικών του απαιτήσεων. Στη θέση του ήρθε ο βετεράνος Λάνκγφορντ που ήταν συνηθισμένος σε άλλο μπάσκετ και σε άλλο πρέπει να προσαρμοστεί φέτος. Από εκεί που ο Κιθ ήταν ο κύριος ball handler στις ομάδες του, φέτος έχει πάρει έναν ρόλο σκόρερ-σουτέρ που θα παίρνει μετρημένες μπάλες στην επίθεση και θα προσφέρει σταθερούς πόντους χωρίς ρίσκο και περιττές φανφάρες που έκανε ο τρελός, αλλά προσωπική μου αδυναμία: Μάικ Τζέιμς.

Δεν είναι εύκολο για ένα παίκτη που εδώ και μια δεκαετία αποτελεί τον γνωστό «μια ομάδα μόνος του» παίκτη να γίνει ξαφνικά ο τριτοδεύτερος τροχός της άμαξας. Επίσης, ο Αμερικάνος δεν είναι μετρ της δημιουργίας με αποτέλεσμα να μην μπορεί να στηρίξει στην οργάνωση τον Καλάθη και να παρουσιάζεται ξανά το πρόβλημα της έλλειψης στηρίγματος του Νικ (λόγος πνευματικής κόπωσης).

Μην ξεχνάμε και κάτι άλλο όταν συγκρίνουμε Τζέιμς και Λάνγκφορντ.

Ο Παναθηναϊκός είχε την ευκαιρία να αποκτήσει -και καλά έκανε- έναν παίκτη... πολυβόλο στην επίθεση με μόλις 500.000 το χρόνο που διανύει, όμως, το 35ο ηλικακό του έτος και η καριέρα του έχει αρχίσει να δύει. Όσο ικανός και δειψασμένος για ένα F4 είναι ο Λάνγκφορντ, το γεγονός ότι είναι 7 χρόνια μεγαλύτερος του Τζέιμς είναι λογικό να του χαρίζει σύνεση και εμπειρία, αλλά να του αφαιρεί αθλητικότητα και εκρηκτικότητα. Μέχρι στιγμής ο Λάνγκφορντ είναι προφανές πως ψάχνει να βρει ρυθμό και πατήματα, να συνηθίσει τον νέο του ρόλο και όσο καθυστερεί αυτή η διαδικασία ο Παναθηναϊκός χάνει μία από τις σημαντικότερες επιθετικές του απειλές. Πάντως μέχρι τότε η κάθε σύγκριση με τον Τζέιμς είναι στο δικό μου μυαλό άδικη και ανώφελη.

Ώρα απαντήσεων - καιρός για αποτελέσματα

Το τόνισα και το ξαναλέω τώρα. Φέτος δεν υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία για κανέναν. Ούτε για τα... κολλήματα του Τσάβι, ούτε για τα νεύρα και τα πείσματα της διοίκησης, ούτε για τις επιπολαιότητες (έξω και έσω αγωνιστικές) των παικτών, αφού διανύουμε το 7ο έτος που ο Παναθηναϊκός είναι εκτός Final4, τεράστιο χρονικό διάστημα για μία εκ των τριών ιστορικότερων ομάδων του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Χρόνος υπάρχει και είναι νωρίς ακόμη, όμως οι τρεις ήττες που έγιναν δυσχεραίνουν πολύ τη θέση της ομάδας, καθώς δεν ήρθαν από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της Eurolegaue και ξαναπρόδωσαν την αδυναμία στα εκτός έδρας παιχνίδια.

Η φιλοσοφία του συλλόγου πρέπει να αλλάξει αν επιθυμούν οι άνθρωποι της ομάδας να ξαναφέρουν τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης. Τέλος στον στόχο των βραχυχρόνιων χαρών από τις νίκες κόντρα στον αιώνιο και συγκέντρωση στο χτίσιμο χαρακτήρα και στην αγωνιστική αλλαγή της ομάδας με κυριότερο στόχο τη συμμετοχή στην τελική τετράδα της «Χώρας των Βάσκων». Το αν θα γίνει και αν προπονητές, παίκτες και διοίκηση διαθέτουν την πνευματική δύναμη και την επιμονή να το κάνουν θα φανεί. Η υπομονή, πάντως, είναι ξεκάθαρο πως έχει αρχίσει να τελειώνει για όλους ανεξαιρέτως, ενώ οι νίκες επί του Ολυμπιακού και το πρωτάθλημα του καλοκαιριού πλέον (μετά από 7 χρόνια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στην ομάδα) δεν είναι αρκετά επιτεύγματα για μία ομάδα αυτού του βεληνεκούς.

ΥΓ: Ωραίο μπάσκετ παίζει φέτος η Εφές. Τι έπαθε ο Αταμάν;