Αποκαρδιωτικός

Ομάδα χωρίς αρχή μέση και τέλος ο Παναθηναϊκός και ήττα με 78-62 από την Εφές.

Υπάρχουν οι καλοκουρδισμένες μηχανές, που έχουν καινούρια γρανάζια, καινούρια εργαλεία και λειτουργούν στην εντέλεια. Υπάρχουν και οι κλασσικές οι μηχανές που είναι λιγότερο φανταχτερές ωστόσο και αυτές λειτουργούν με τον κατάλληλο χειριστή αρκετά ικανοποιητικά. Υπάρχει όμως και ο Παναθηναϊκός, ο οποίος θυμίζει μηχάνημα της δεκαετίας του 90' που προσπαθεί να συναγωνιστεί τις παραπάνω μηχανές. Και στον χθεσινό αγώνα στην Πόλη, το τριφύλλι παρουσίασε κάτι σαν ομάδα απέναντι σε μια καλοκουρδισμένη Εφές. Οι Πράσινοι έχασαν με κάτω τα χέρια, το καύσιμό τους δεν έφτασε ούτε καν για ένα δεκάλεπτο και μοιραία ήρθε μια πάρα πολύ άσχημη ήττα και με διαφορά που δύσκολα μπορεί να καλυφθεί. Το κακό δεν είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχασε με μεγάλη διαφορά. Το κακό είναι ότι έχασε με κάτω τα χέρια. Έχασε χωρίς να είναι ανταγωνιστικός σε κανένα σημείο του αγώνα. Έχασε παίζοντας πολύ κακό μπάσκετ. Έχασε δείχνοντας ότι δεν υπάρχει διάθεση να παλέψει το ματς. Και ο χειρότερο είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά φέτος.

Άμυνα για κλάματα

Να μιλήσουμε για τεχνική ανάλυση; Για ποια ομάδα; Για τον Παναθηναϊκό; Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Το τριφύλλι δεν είχε αρχή, μέση και τέλος. Ότι και αν σχεδίασε ο Πασκουάλ οι παίκτες αδυνατούσαν να το πραγματοποιήσουν μέσα στο παρκέ. Αμυντικά ήταν σαφώς η χειρότερη εμφάνιση της ομάδας. Και όχι δεν έχει να κάνει με τους πόσους πόντους έφαγε αυτή τη φορά, ή πόσα ριμπάουντ έχασε. Έχει να κάνει με τον τρόπο. Αδυνατώ να πιστέψω ότι η στόχευση του προπονητή ήταν να δώσει ελεύθερα τρίποντα στην τούρκικη ομάδα. Ειδικά όταν αυτή η ομάδα έχει ποσοστό άνω του 40% από τα 6.75 στους μέχρι τώρα αγώνες της στην διοργάνωση. Οι 4 πρώτες επιθέσεις της Εφές ήταν ελεύθερα τρίποντα. Η άμυνα του ΠΑΟ ήταν σε εκείνο το διάστημα χωρίς να κάνει αλλαγές στα screen. Και μετά τα πρώτα δύο εύστοχα των παικτών του Αταμάν, αυτό εγκαταλείφθηκε και επανήλθαν οι αλλαγές, δημιουργώντας προφανώς άλλα προβλήματα. Αυτά της συνεννόησης, την αλληλοκάλυψης, των περιστροφών: Η αμυντική δηλαδή εικόνα της ομάδας από την πρώτη μέρα της διοργάνωσης. 

Ο Μόερμαν έκανε ότι ήθελε και σκόραρε όπως ήθελε, ο Ντάνστον ήταν dominant απέναντι σε όποιο ψηλό και αν αντιμετώπισε, ενώ τα γκαρντ της Εφές έκαναν πάρτι με την πράσινη άμυνα. Ο Μίσιτς αξιοποιούσε τα pnr με εξαιρετικό τρόπο, ενώ ο Μπομπουά μετά από ένα απλό screen έβρισκε διαδρόμους και έφτανε μέχρι το καλάθι χωρίς κάποιον έστω να τον παρενοχλεί.  Μοναδική στιγμή που το τριφύλλι έδειξε να μπορεί να μπει στον αγώνα ήταν στο 3ο δεκάλεπτο όταν η ενέργεια του Θανάση Αντετοκούνμπο ανέβασε επίπεδο την άμυνα, ωστόσο ήταν απελπιστικά μόνος. Σε όλο τον υπόλοιπο αγώνα οι πράσινοι έτρωγαν με πανομοιότυπο τρόπο καλάθια. Όσο σχήματα και αν δοκίμασε ο Τσάβι τίποτα δεν άλλαξε. Οι Τούρκοι έκαναν πάρτι και πήραν ίσως την πιο εύκολη νίκη τους ως τώρα στην διοργάνωση. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε τίποτα να αντιτάξει αμυντικά στο αντίπαλο επιθετικό ρεπερτόριο. Η ταχύτητα της Εφές ήταν μεγαλύτερη, η οξυδέρκεια των παικτών της επίσης, οι έξτρα πάσες φάνηκαν να βγαίνουν πιο εύκολα και χωρίς κανένα δράμα κλείδωσε την νίκη.

Κανένα επιθετικό πλάνο

Αφήνοντας την άμυνα και πιάνοντας την επίθεση, εκεί είχαμε ακόμα χειρότερη εμφάνιση από του παίκτες του Πασκουάλ. Όχι δεν είμαι θιασώτης του: αν είχαμε καλύτερους σουτέρ από το τρίποντο η ομάδα θα πήγαινε καλύτερα. Δεν θεωρώ ότι αυτό είναι πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Ο Παναθηναϊκός έχει παίκτες να σουτάρουν ακόμα και αν δεν έχουν σταθερά 40% (πόσοι άλλωστε τέτοιοι παίκτες υπάρχουν). Το πρόβλημα είναι όταν το τρίποντο είναι το μοναδικό πλάνο στην επίθεση μιας ομάδας. Όταν καμία συνεργασία και κανένας αυτοματισμός δεν βγαίνει και οι επιθέσεις καταλήγουν ή σε βεβιασμένο σουτ ή σε απέλπιδες 1vs1 προσπάθειες. Και χτες τίποτα δεν λειτούργησε. Ούτε οι pnr συνεργασίες, ούτε τα baseline cuts, ούτε καν οι απομονώσεις. Το τριφύλλι μάτωνε για να πετύχει κάποιο καλάθι, η άμυνα της Εφές είχε διαβάσει εξαιρετικά τις αλλαγές και τα plays και ο Παναθηναϊκός έβρισκε συνεχώς τοίχο. Υπήρχαν κάποιες σπασμωδικές αντιδράσεις που προήλθαν από το αμυντικό transittion αλλά και εκεί ο βαθμός είναι χαμηλός. 

Δεν ξέρω αν επιθετικά υπήρχε κάποιος να διασωθεί από το χθεσινό ναυάγιο. Πέρα από την ομαδική λειτουργία που θύμισε περίοδο προετοιμασίας, ακόμα και ατομικά  κάποιοι παίκτες ήταν μάλλον σε άλλο γήπεδο. Ο Λάνγκφορντ στο αγαπημένο του παιχνίδι μάζευε τάπες, ο Καλάθης το ίδιο μαζί με τ λάθη που έκανε, Λάσμε και Γκιστ μόνο σπασμωδικά, ο Λεκαβίτσιους δεν βοήθησε, ο Τόμας ίσα που αναφέρεται στο φύλλο αγώνα. Μόνο ο Λοτζέσκι είχε κάποια ξεσπάσματα, ο Παπαπέτρου έδειξε περισσότερο τσαγανό παίρνοντας προσπάθειες, ενώ και ο Αντετοκούνμπο έδωσε κάποιους πόντους. Κατά τα άλλα δεν υπάρχει κάτι το οποίο μπορεί να διασωθεί από την χθεσινή αναμέτρηση. Όπως γράφω και στον τίτλο, ο Παναθηναϊκός ήταν αποκαρδιωτικός και στην άμυνα και στην επίθεση. Τέτοιες εμφανίσεις δεν αρμόζουν σε ομάδα που θέλει να λέει ότι έχει ως στόχο την πρόκριση στο Final 4 στην χώρα των Βάσκων. 

Ρόλοι άμεσα

Δεν θέλω να επαναλάβω ξανά ότι έχω γράψει στα προηγούμενα άρθρα μου. Το πρόβλημα που διακρίνω στο αγωνιστικό καθαρά κομμάτι έχει να κάνει με την ενέργεια και την άμυνα της ομάδας. Αργές αντιδράσεις, αργά πόδια, καθόλου καθαρό μυαλό και ελάχιστη χημεία. Σε μια ομάδα που απλά προστέθηκαν παίκτες με χρόνια εμπειρίας στην διοργάνωση είναι εντελώς παράλογο να μην μπορούν να αποκτήσουν έως αυτή την περίοδο μια τυπική χημεία. Κι όμως ο Παναθηναϊκός μοιάζει εντελώς ασύνδετος και στην άμυνα και στην επίθεση. Δεν είναι καθόλου φρέσκος με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο αργός από όσους αντιπάλους έχει αντιμετωπίσει ως τώρα. Δεν μπορώ να πω τόσο εύκολα όσο γράφετε κατά κόρον από χτες ότι είναι θέμα προπονητή. Όχι ότι δεν έχει ευθύνες, αλλά μάλλον αυτές πρέπει να τις αποδώσουμε στον καλοκαιρινό σχεδιασμό. Εμένα ο κόουτς Πασκουάλ από τις αντιδράσεις του στον πάγκο μου δείχνει ότι ούτε ο ίδιος μπορεί να πιστέψει αυτά που βλέπει να κάνουν οι παίκτες μέσα στο παρκέ. Και αυτό για μένα είναι ένα αρκετά περίεργο σημάδι. 

Προσωπικά μιλώντας αυτό που μου έδειξαν χτες όσοι αγωνίστηκαν (προφανώς με ελάχιστες εξαιρέσεις) είναι ότι δεν υπήρχε η διάθεση για να παλέψουν. Και αυτό είναι ότι χειρότερο για μένα. Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με το υλικό που διαθέτει, δεν πιστεύω ότι είναι θέμα ποιότητας. Όσο και να θέλουν κάποιοι να υποτιμούν τους παίκτες που διαθέτει αυτή τη στιγμή η ομάδα εγώ θα συνεχίσω να τους πιστεύω και να τους υποστηρίζω. Δεν μπορώ να υποτιμήσω ούτε τον Λάσμε, ούτε τον Γκιστ, τον Λάνγκφορντ και τον Καλάθη. Δεν συμμερίζομαι καμία απολύτως άποψη περί χαμηλής ποιότητας παικτών. Όλοι έχουν αποδείξει ότι αξίζουν να αγωνίζονται στο υψηλότερο επίπεδο, είτε μας αρέσουν ως παίκτες είτε όχι. Ακόμα και για τον Πασκουάλ το ίδιο πιστεύω. Δεν μπορεί να χαρακτηρίζει ο Σάρας δάσκαλο τον Τσάβι και μεις να τον βγάζουμε άχρηστο. Καταλαβαίνω πως στις ήττες υπάρχει κριτική, ωστόσο πρέπει να αποδίδεται σωστά και όχι να κατακρεουργούμε κάποιους που πριν ακριβώς μια εβδομάδα αποθεώναμε.

Ξέφυγα όμως και επιστρέφω στο τώρα. Το τώρα λοιπόν λέει πως οι παίκτες δείχνουν ελάχιστη διάθεση να παλέψουν όλα τα ματς. Δεν λέω ότι δεν θέλουν. Λέω ότι αυτή την περίοδο το morale τους δεν είναι στο πνεύμα του νικητή. Παράλληλα η διάθεση έχει να κάνει καθαρά με την ενέργεια που διαθέτει αυτή τη στιγμή το σύνολο. Δεν νομίζω να είμαι ο μόνος που βλέπει πως ο Παναθηναϊκός είναι πιο αργός από όσες ομάδες έχει ανταγωνιστεί ως τώρα. Ακόμα και σε νίκες απέναντι σε Μπούντουτσνοστ και Κανάρια, η ομάδα ήταν πιο αργή. Είναι η εκγύμναση; Είναι το φορμάρισμα; Δεν μπορώ να ξέρω τι από όλα είναι. Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και την ώρα της αναμέτρησης αποτυπώνεται στα πρόσωπα των παικτών από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Βλέπεις πρόσωπα που αγκομαχούν, που λαχανιάζουν μετά από ένα sprint, που πάνε στον πάγκο ασθμαίνοντας μετά από διακοπή για time out. Και επαναλαμβάνω. Όχι στην 4η περίοδο. Από τα πρώτα 5 λεπτά του αγώνα. Και αυτό θα πρέπει να προβηματίζει αρκετά. Δυστυχώς ή ευτυχώς σε αυτό τον μαραθώνιο των 30 αγωνιστικών κάθε απώλεια μετράει. Δεν είναι NBA ακόμα η Ευρωλίγκα για να μπορείς να έχεις μια χαλαρή regular season.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η εικόνα της ομάδας στις πρώτες 7 αγωνιστικές δεν είναι καλή. Προπονητής δεν είμαι και δεν θέλω να το παίξω. Αλλά με βάση αυτά που βλέπω και καταλαβαίνω, ο Παναθηναϊκός πρέπει να αρχίσει να βρίσκει άμεσα την φόρμα του. Ο Πασκουάλ να δώσει ξεκάθαρους ρόλους στους παίκτες. Γιατί ειλικρινά δεν έχω καταλάβει πέρα από τους Καλάθη, Λοτζέσκι, Παπαπέτρου και Αντετοκούνμπο ποιοι είναι οι ρόλοι των άλλων παικτών. Δεν το ρίχνω στο rotation αφού όσο καιρό είναι ο Τσάβι στον πράσινο πάγκο, στην αρχή της διοργάνωσης το rotation είναι μεγάλο. Μιλάω για τους ρόλους στο παρκέ. Στην θέση 4 δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται. Ο Μήτογλου ξεκινάει αλλά μετά δεν εμφανίζεται ξανά. Ο Τόμας παίζει λίγο. Χρόνο παίρνουν και οι Γκιστ, Λάσμε, Παπαπέτρου, Θανάσης. Ποια είναι η στόχευση αυτής της θέσης; Στο 5 υπάρχουν 4 παίκτες και παρόλα αυτά αν εξαιρέσεις τους Λάσμε και Γκιστ, οι Βουγιούκας και Παπαγιάννης, έχουν περιορισμένες εμφανίσεις. Ο Λέκαβίτσιους κάνει τα καλύτερά του παιχνίδια δίπλα στον Καλάθη ωστόσο αυτό χρησιμοποιείται μόνο σε ειδικές καταστάσεις, την ώρα που ο Παππάς μια παίζει και μια δεν παίζει και ο Λάνγκφορντ μια παίρνει μπόλικο χρόνο συμμετοχής και μια ελάχιστο. Ναι είναι καλό που υπάρχουν πολυθεσίτες σε μια ομάδα και είναι εξαιρετικό που μπορεί ο κάθε προπονητής να δοκιμάσει σχήματα και να παίξει τακτικά ανάλογα τις συνθήκες του αγώνα, ωστόσο ο Πασκουάλ μοιάζει να είναι απόλυτα μπερδεμένος με το ρόστερ, χωρίς ακόμα να μπορεί να δώσει συγκεκριμένους ρόλους.

Γενικά η κριτική δεν είναι κακή. Αρκεί να γίνεται με επιχειρήματα. Το πολυφορεμένο «κακό σουτ» είναι η απλή μετάφραση. Η ουσία είναι όμως να δούμε γιατί είναι κακό του σουτ. Να δούμε υπό ποιες προϋποθέσεις γίνεται. Να δούμε αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Και γενικά αυτό ισχύει για όλη την λειτουργία της ομάδας. Για την άμυνα, για την μετάβαση στην επίθεση, για τα συστήματα, για την πάσα, για την εκτέλεση. Και αυτή την περίοδο με αρκετούς παίκτες ντεφορμέ, η κριτική γίνεται ακόμα πιο έντονη. Και είναι λογικό γιατί η ομάδα δεν πείθει. Το έγραψα μετά την νίκη στο Μαυροβούνιο. Ο Παναθηναϊκός δεν πείθει. Δεν έπεισε και στο ματς με τον Ολυμπιακό παρά τους 13 πόντους διαφορά. Και τώρα επειδή η συγκυρία φέρνει έναν ακόμα αγώνα με τον αιώνιο αντίπαλο έστω και στο πρωτάθλημα, ότι προβλήματα υπάρχουν πρέπει είτε να λυθούν, είτε να μην μπουν κάτω από το καλάθι. Δεν ξέρω τι βρίσκεται στο μυαλό του Πασκουάλ, ωστόσο μετά από αρκετές κακές εμφανίσεις έστω και ήρθαν νίκες με κάποιες από αυτές, θα πρέπει σιγά σιγά να αρχίσει βρίσκει κάτι πιο λειτουργικό. Γιατί το θέαμα αυτό που παρουσιάζουν οι Πράσινοι δεν αρκεί. Και η όποια αλλαγή στο αγωνιστικό προφίλ πρέπει να γίνει τώρα που είναι νωρίς (δεν μιλάω προφανώς για αλλαγές σε πρόσωπα, αλλά σε τακτικές αλλαγές και στους ρόλους).