Έκτοι στην regural-season...Πρωταθλητές στην post-season!

Οι Rockets της σεζόν 1994-95 είναι η μοναδική ομάδα στην ιστορία της λίγκας, που κατέκτησε το πρωτάθλημα έχοντας τερματίσει μόλις στην 6η θέση κατά την κανονική περίοδο.

Για μια ακόμη φορά, σε ανύποπτο χρονικό διάστημα, χωρίς να υπάρχει κάποιος εύλογος λόγος και με το εφαλτήριο έναυσμα για την νέα σεζόν να έχει δοθεί, θα αφήσουμε στην άκρη τα τεκταινόμενα τουλάχιστον για τις επόμενες γραμμές και θα ανοίξουμε το σκονισμένο χρονοντούλαπο της ιστορίας, γυρνώντας 23 χρόνια πίσω. Γιατί; Γιατί μπορούμε... Ας είναι καλά το ίντερνετ. Όσοι πιστοί συνεχίστε την ανάγνωση! 

Από τις 72 ομάδες που έχουν κατακτήσει τον τίτλο από την ίδρυση του NBA το 1947, 52 από αυτές είχαν τερματίσει στη πρώτη θέση της περιφέρειας τους κατά την regural-season, 11 στην δεύτερη θέση, 7 στην τρίτη θέση, μόλις μια στην τέταρτη θέση και μόνο μια στην έκτη θέση. Η ομάδα, η οποία κατάφερε να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου, παρότι δεν είχε το πλεονέκτημα έδρας καθ'όλη την διάρκεια των playoffs ήταν οι Rockets του 1995. Αξίζει, λοιπόν, τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στο μάλλον πιο αναπάντεχο δακτυλίδι της ιστορίας.   

Το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία τους (1993-94)   

Την προηγούμενη σεζόν ('93-'94), με τον M.J. να έχει αποσυρθεί για πρώτη φορά, η ομάδα του Houston είχε κατορθώσει να ανέβει στην κορωνίδα του παγκόσμιου μπάσκετ, αφού κατέκτησε για πρώτη φορά στα χρονικά το πρωτάθλημα. Τότε ο κόσμος του μπάσκετ δεν έγινε αυτόπτης μάρτυρας μόνο του πρώτου τίτλου ενός οργανισμού αλλά και μιας μνημειώδους χρονιάς ενός θρύλου. Αναφερόμαστε, βέβαια, στον σπουδαίο Hakeem Olajuwon, o οποίος εκείνη την σεζόν κέρδισε και το βραβείο του MVP αλλά και το βραβείο του καλύτερου αμυντικού της χρονιάς. Δεν χαίρει αμφιβολίας πως πρόκειται για ένα από τα εντυπωσιακότερα ατομικά επιτεύγματα της λίγκας. 

H ουτοπία της υπεράσπισης των σκήπτρων και του repeat (regural-season 1994-95)

Ήταν πολύ ξεκάθαρο, ότι οι παίκτες των Rockets στόχευαν ξανά στην κατάκτηση της κορυφής, για να κερδίσουν τον σεβασμό που ήθελαν, αποδεικνύοντας πως το περσινό κατόρθωμα τους κάθε άλλο παρά τυχαίο ήταν. «Μόνο οι καλές ταινίες γίνονται siquel, οπότε είχαμε την ευκαιρία για την δημιουργία του δικού μας sequel» δήλωσε χαρακτηριστικά ο Kenny Smith.

O ακλόνητος πόθος για την απόκτηση του σεβασμού όλων οδήγησε τους Rockets σε ένα ηχηρό ξεκίνημα, όπως και παραδέχεται ο coach τους Rudy Tomjanovich. Προτάσσοντας την υπερηφάνεια τους έτρεξαν σχεδόν αβίαστα ένα εντυπωσιακό σερί 9-0. Όμως, αυτή η ευφορία δεν έμελλε να διαρκέσει για πολύ. 

Όπως ομολόγησε και το προπονητικό τους επιτελείο σε μεταγενέστερη δήλωση, όποια ομάδα βρισκόταν απέναντι τους έπαιζε στα κόκκινα για να επικρατήσει των παγκόσμιων πρωταθλητών. Την ίδια στιγμή οι πρωταθλητές είχαν εφησυχαστεί ένεκα της καλής αρχής, πιστεύοντας πως αρκούσε απλώς η παρουσία τους στο παρκέ, ώστε να πάρουν τις νίκες.    

Στο πρώτο μισό της περιόδου το Houston τα βρήκε σκούρα. Έμοιαζε με μια αρκετά ικανή ομάδα για να μπει στην post-season, αλλά για κανένα λόγο δεν φάνταζε μια ομάδα που θα μπορούσε να υπερασπιστεί το τίτλο της. Αξίζει να σημειωθεί πως έτρεξαν και ένα αρνητικό σερί 5-9. Έπειτα από μια ντροπιαστική ήττα από μια εκ των χειρότερων ομάδων τότε, τους Clippers, αντιλήφθηκαν πως όφειλαν να προβούν σε κάποια αλλαγή.

Κάπως έτσι, λοιπόν, αποφάσισαν να διώξουν από το Τέξας τον Otis Thorpe και να φέρουν στην θέση του τον Clyde Drexler. O Thorpe ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες τους και ένας από τους βασικούς παράγοντες που οδήγησαν στο πρωτάθλημα την προηγούμενη σεζόν. Οπότε, η δυσφορία μερίδας του κόσμου για αυτή την κίνηση ήταν δικαιολογημένη. Πόσο μάλλον αν αναλογιστούμε και το γεγονός πως τότε το να κάνεις trade έναν ψηλό για έναν guard φάνταζε αλλόκοτο, συν την ηλικία του Drexler. O Drexler είχε υπάρξει συμπαίκτης του Hakeem στο κολέγιο και ήταν ένας δεινός σκόρερ, που χρειάζονταν όμως πίστωση χρόνου για να προσαρμοστεί. Από την άλλη μεριά, όμως, η έλευση του στο Houston προξένησε ενθουσιασμό σε κάποιους άλλους, γιατί εκείνος αποτελεί ένα παιδί της πόλης, χαροποίησε τον "Dream", διότι θα έπαιζε μετά από πολύ καιρό μαζί με έναν καλό του φίλο και έδωσε κίνητρο στον ίδιο τον αθλητή για την κατάκτηση κάποιου δακτυλιδιού.

Τότε ήρθε ο τραυματισμός του Olajuwon και η ομάδα συνέχισε να μην εντυπωσιάζει για μερικούς και να απογοητεύει για άλλους. Οι Rockets έκλεισαν την κανονική περίοδο με ρεκόρ 47-35, την έκτη θέση της Δύσης και αμέτρητους επικριτές. Πολλοί βασικοί παίκτες της ομάδας αντιμετώπισαν προβλήματα τραυματισμών καθ' όλη την διάρκεια της σεζόν και αυτό μαζί με άλλους παράγοντες οδήγησε πολλούς στο να τους έχουν ξεγραμμένους. Αυτό το γεγονός είναι εύλογο αν λάβουμε επίσης υπόψη πως η Δύση τότε ήταν πολύ δυνατή. Υπήρχαν οι Jazz των Μalone-Stockton, οι Spurs των 62 νικών και του MVP Robinson, οι Suns του Barkley, oι Supersonics των Payton-Kemp και ακόμη οι Lakers του Divac, που είχαν καλύτερο ρεκόρ από τους Rockets. Ξεκάθαρα, λοιπόν, against all odds...         

Η καρδιά του πρωταθλητή (playoffs '95)

Οι πρωταθλητές μπήκαν στα playoffs χωρίς να έχουν το πλεονέκτημα έδρας και με τα προγνωστικά να μην είναι ευγενικά προσκείμενα προς αυτούς. Αλλά σύμφωνα με λεγόμενα του Sam Cassell δεν τους ενδιέφερε, αφού περίμεναν όλη την χρονιά για αυτή την στιγμή και πλέον όφειλαν να συσπειρωθούν και να ανατρέψουν την κατάσταση.   

Πρώτος γύρος: Όταν το απίθανο άρχισε να φαντάζει απτό

Στον πρώτο γύρο οι Rockets ήρθαν αντιμέτωποι με τους Utah Jazz, η οποίοι ήταν το ακλόνητο φαβορί αυτής της σειράς. Oι 60 νίκες που είχαν πετύχει εκείνη την σεζόν οι Jazz είχαν εγείρει αμέτρητες συζητήσεις για το τι είναι σε θέση να υλοποιήσουν και είχαν δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες με τις οποίες αυτοί όφειλαν να συμπορευθούν. Το Houston, όμως, κατόρθωσε να αναγεννηθεί μέσα από εκείνη την σειρά. Στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια οι δύο ομάδες μοιράστηκαν τις νίκες και η σειρά γύρισε στην Utah για ένα τελευταίο και καθοριστικό ματς (τότε ο πρώτος γύρος μπορούσε να πάει το πολύ έως 5 αγώνες). Στο πέμπτο ματς οι Jazz με πέντε λεπτά να απομένουν ήταν μπροστά με 82-75, αλλά ο Drexler που ήταν καταλυτικός σε ολόκληρη την αναμέτρηση (33π., 10ρ.) δήλωσε βροντερό παρόν στο κρίσιμο σημείο, χαρίζοντας την πρόκριση στο Houston.    

Αυτή η αναπάντεχη πρόκριση έδειξε πως υπήρχε κάτι περισσότερο από ένα στίγμα ελπίδας για τους πρωταθλητές. «Τότε νικήσαμε την Utah και πίστεψα. O Karl Malone, o John Stockton, o coach Jerry Sloan και όλη εκείνη η ομάδα είχαν κερδίσει 60 παιχνίδια εκείνη την σεζόν. Ήταν πραγματικά στο επίπεδο να διεκδικούν τον τίτλο. Όποτε, όταν επικρατήσαμε, σκέφτηκα, πως όλα είναι πιθανά» τόνισε ο Hakeem Olajuwon.   

Δεύτερος γύρος: Οι Suns διψούσαν για εκδίκηση 

Η συνέχεια ήταν κάθε άλλο παρά εύκολη ή βατή, καθώς οι Rockets διασταυρώθηκαν με τους Suns, σε μια όχι τόσο άτυπη επανάληψη των περσινών ημιτελικών της Δύσης. Τότε το Houston είχε αποκλείσει το Phoenix σε επτά παιχνίδια. Αδιαπραγμάτευτα, λοιπόν, οι Suns επιδίωκαν να πάρουν το αίμα τους πίσω. Κερδίζοντας το τέταρτο ματς στο Houston, οι Suns ήταν μπροστά στην σειρά με 3-1 και όλα έδειχναν πως οι ελπίδες είχαν τελειώσει για τους πρωταθλητές. Άλλωστε ήταν και είναι μετρημένες στα δάκτυλα οι ομάδες που έχουν καταφέρει να ανατρέψουν μια σειρά από το 3-1.

Όλοι είχαν βγάλει έξω από την εξίσωση της συνέχειας της post-season τους Rockets. Όλοι εκτός από τους ίδιους. Ο coach Rudy Tomjanovich είχε πει χαρακτηριστικά πως όταν κάποιος στριμώχνεται στην γωνία ή θα είναι αδύναμος και θα τα παρατήσει, ή θα είναι δυνατός και θα συνεχίσει να μάχεται. Όπως αποδείχθηκε η ομάδα του ήταν το δεύτερο. Δείχνοντας ένα δυσεύρετο άκαμπτο χαρακτήρα, οδήγησαν  την σειρά σε ένα έβδομο παιχνίδι στο Phoenix. Εκείνη η αναμέτρηση ήταν γεμάτη ανατροπές -όπως και οι δύο προηγούμενες- και όλα κρίθηκαν με ένα καθοριστικό τρίποντο του Mario Ellie, το οποίο έφερε τους Rockets λίγο πιο κοντά στην επανάληψη του ονείρου.

 

Τελικοί δυτικής περιφέρειας: Against the MVP

Με αυτόν τον περιπετειώδη και επικό τρόπο οι Rockets έφτασαν από το πουθενά στους τελικούς της περιφέρειας τους. Εκεί συνάντησαν την ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στην κανονική περίοδο, την ομάδα του πολυτιμότερου παίκτη και πήραν ώθηση από έναν αποφασισμένο ηγέτη τους, ο οποίος είχε «ντοπαριστεί» με ένα ισχυρό κίνητρο. Ο Robinson των Spurs είχε κερδίσει το βραβείο του MVP και όλοι φρονούσαν πως είχε ξεπεράσει τον "Dream". Οπότε, για τον Olajuwon διακυβευόταν η τιμή και  φήμη του και επομένως  όφειλε να συμπεριφερθεί αναλόγως, όπως και έπραξε. «Δεν θα έπρεπε να είχαν δώσει εκείνο το βραβείο στον Robinson πριν ξεκινήσει η σειρά» υπογράμμισε ο Tracy Murray.

O Ηakeem πήγαινε για το κεφάλι του MVP και κατέστησε ξεκάθαρο το ότι μπορούσε να τον κάνει ό,τι ήθελε. Ο Robinson και τα double και triple teams των «σπιρουνιών» δεν ήταν σε θέση να σταματήσουν την επιβλητική και ονειρεμένη κυριαρχία του Olajuwon σε εκείνη την σειρά. Οι Rockets απέκλεισαν το San Antonio σε 6 αναμετρήσεις με τον "Dream" να έχει κατά μέσο όρο 35.3 πόντους, 12.5 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 4.2 κοψίματα, σουτάροντας με 56% ευστοχίας παράλληλα. Εξωπραγματικά και θρυλικά νούμερα! Ακόμη, στο τελευταίο ματς εκείνης της σειράς ο Hakeem σημείωσε μια από τις πιο αλησμόνητες και αξιοσημείωτες επιδόσεις στην ιστορία των palyoffs πετυχαίνοντας 39 πόντους και μαζεύοντας 17 ριμπάουντ! Ο Hakeem "The Dream" Olajuwon κουβάλησε τους Rockets στην «Γη της επαγγελίας»...

NBA Finals: Η σκούπα, που αποστόμωσε τους πάντες  

Εκείνη η ομάδα, λοιπόν, η οποία δεν θα έπρεπε να είχε φτάσει τόσο μακριά σαν από θαύμα βρισκόταν τέσσερις νίκες μακριά από την υλοποίηση του αδύνατου. Αξίζει να σημειωθεί, όμως, ότι παρόλο που oι Rockets είχαν πετάξει εκτός τόσες μεγάλες ομάδες, αποκτώντας ξανά ρυθμό πρωταθλητή, δεν λογίζονταν ως το φαβορί στους τελικούς. Στα μάτια όλων οι Orlando Magic φάνταζαν ως το μέλλον της λίγκας και εκείνη οι τελικοί ως την ευκαιρία τους να καθίσουν στον θρόνο, που τους αναλογούσε. Οι Magic είχαν την καλύτερη επίθεση στην λίγκα και τους Shaquille O'Neal και Penny Hardaway να αποτελούν τα σημεία αναφοράς τους. Οι νεανικοί Magic είχαν συγκεντρώσει πάνω τους αμέτρητα βλέμματα. «Όλη την σεζόν όλοι μίλαγαν για τον Shaq και τον Penny...Shaq και Penny... Άνοιγες την τηλεόραση και ήταν αυτοί... Το επόμενο μεγάλο duo της λίγκας» δήλωσε και ο Horry. Πέρα και από αυτό πριν το jumpball της σειράς οι περισσότεροι υποστήριζαν πως το Houston δεν θα μπορούσε να ανταγωνιστεί την ομάδα από το Orlando σε καμία περίπτωση, αφού ο Hardaway ήταν πολλά σκαλιά ανώτερος του Drexler, ο Shaq θα «διέλυε» το μεθοδικό παιχνίδι του Hakeem, o Grant ήταν καλύτερος από τον Horry και τα λοιπά... Για πολλοστή φορά, λοιπόν, οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος των Rockets, αλλά έχοντας μπει στο πετσί του ρόλου του underdog, το αυτί τους δεν ίδρωνε... 

Στην αρχή του πρώτου παιχνιδιού οι πιθανότητες και τα προγνωστικά έδειχναν να δικαιώνονται, καθώς οι Magic ξεκίνησαν επιβλητικά και πήραν μια διαφορά της τάξης των 20 πόντων λίγο πριν το ημίχρονο, ενώ ο Hakeem είχε ήδη τρία φάουλ. Αλλά για ακόμη μια φορά οι Rockets ήταν πολύ σκληροί για να πεθάνουν και δεν άρχισαν να κοιτάνε το επόμενο παιχνίδι. Έφεραν την αναμέτρηση στους τρις πόντους με πρωταγωνιστή τον Drexler. O Aderson των Magic έχασε κάποιες καθοριστικές βολές και στην συνέχεια ο Smith με το έβδομο εύστοχο τρίποντο του στο αγώνα (ρεκόρ τότε) οδήγησε τον αγώνα στην παράταση. Εκεί η ομάδα του Houston έμελλε να πάρει την νίκη με ένα tip του Olajuwon.   

Πριν την δεύτερη συνάντηση της σειράς οι παίκτες των Rockets παρουσιάστηκαν χαλαροί στην προπόνηση γεγονός που ανησύχησε τον προπονητή τους. Αλλά μόνο χαλαροί δεν παρουσιάστηκαν στο δεύτερο παιχνίδι. Ξεκίνησαν δυνατά, αλλά οι O'Neal και Hardaway δεν τους επέτρεψαν να ξεφύγουν. Τότε το σύνολο του Rudy Tomjanovich βρήκε στο πρόσωπο του Cassell έναν απρόσμενο πρωταγωνιστή, αφού εκείνος με 31 πόντους από τον πάγκο εκτέλεσε τους Magic, γράφοντας το 2-0 στην σειρά. Στην συνέχεια οι Rockets γύρισαν σπίτι για να τελειώσουν την δουλεία μέσα σε ένα ντελίριο ενθουσιασμού από τους οπαδούς τους. Το τρίτο παιχνίδι της σειρά κρίθηκε στις λεπτομέρειες με τους νεανικούς Magic να δείχνουν ότι δεν διαθέτουν την απαιτούμενη εμπειρία και έναν από τους καλύτερους cluch-players στην ιστορία, τον Robert Horry, να χαρίζει την νίκη στους πρωταθλητές. Με την σειρά στο 3-0 η Rockets σκούπισαν τους Magic στο τέταρτο παιχνίδι μπροστά σε μια φρενίτιδα ενθουσιασμού από το κοινό τους, βάζοντας με κάθε επισημότητα και με βάρδια πλατιά γράμματα την σφραγίδα τους στο μάλλον πιο αναπάντεχο πρωτάθλημα της ιστορίας, κάνοντας το repeat. Κάνοντας το αδιανόητο, το απίθανο, το αδύνατο μια απλή και απτή πραγματικότητα!     

Γιατί ο άθλος εκείνων των Rockets είναι ανεπανάληπτος; 

Και γιατί σε ταλαιπώρησα με το παραπάνω μακροσκελές και γεμάτο κλισέ κείμενο; (Παρεμπιπτόντως, αν διαβάζεις μέχρι και εδώ σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου!) Γιατί εκείνο το πρωτάθλημα, εκείνη η πορεία των Rockets στα playoff του ΄95 πέρα από την πιο αναπάντεχη και απρόσμενη, μπορεί να είναι και η σπουδαιότερη στην ιστορία. Αυτό υπάρχει σημαντική πιθανότητα να ισχύει, διότι εκείνοι οι Rockets σε κάθε γύρο συνάντησαν και απέκλεισαν ομάδες που διεκδικούσαν το πρωτάθλημα και μελλοντικούς Hall-of-Famers. Πρώτος γύρος Malone-Stockton...Δεύτερος γύρος Barkley...Τρίτος γύρος Robinson...Τελικοί Shaq-Penny... Δεν επιδέχεται αμφισβήτησης το γεγονός πως πέταξαν εκτός συνέχειας τις τέσσερις κορυφαίες ομάδες της λίγκας τότε. Λίγοι πρωταθλητές μπορούν να κομπάζουν για το ότι έκαναν κάτι ανάλογο σε μια σεζόν και κανείς δεν είναι σε θέση να πει πως πραγματοποίησε κάτι παρόμοιο από την θέση του αουτσάιντερ σε κάθε συνάντηση. 

Ας κλείσουμε με τα λόγια του coach Rudy Tomjanovich κατά την απονομή του τροπαίου, τα οποία ήταν γραφτό να μείνουν στην ιστορία...«Πότε μην υποτιμάς την καρδιά ενός πρωταθλητή»...