Παναθηναϊκός-Γκραν Κανάρια 102-87: Οι ρολίστες πήραν το όπλο τους...

Με Λεκαβίτσιους, Τόμας, Λάνγκφορντ και Παπαπέτρου, το τριφύλλι πήρε την νίκη απέναντι στην Γκραν Κανάρια.

Κάποιες φορές χρειάζεται να βρεθούν άλλοι πρωταγωνιστές, αυτοί που βρίσκονται συνήθως σε δεύτερους ρόλους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο στα Όσκαρ δίνονται βραβεία που αφορούν τους υπό την σκιά του πρωταγωνιστή ηθοποιούς. Κάποιες φορές μάλιστα είναι και αυτοί που μπορεί να σώσουν μια ταινία από κακή κριτική ή να αναδείξουν ακόμα περισσότερο τους πρωταγωνιστές. Στο μπάσκετ αυτό τον ρόλο τον έχουν οι ρολίστες. Αρκετοί λένε ότι δεν χρειάζεται μια ομάδα να είναι γεμάτη με αστέρια, αλλά θέλει και τους καλούς παίκτες που έρχονται από τον πάγκο. Ο Παναθηναϊκός χτες απέναντι στη Γκραν Κανάρια έκανε ακριβώς αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Άφησε την μπαγκέτα σε παίκτες που ο ρόλος τους είναι μικρότερος και κατάφερε να πάρει μια εντυπωσιακή σε εύρος νίκη, χωρίς ωστόσο να μπορούμε να πούμε ότι είδαμε διαφορετικό μπάσκετ ή ότι διορθώθηκαν οι ανορθογραφίες του αγώνα με την Μπάγερν. Όπως και να έχει ένα τέτοιο μεγάλο σκορ χρειαζόταν, όπως και οι φωνές του Πασκουάλ που θύμιζε «χρωματικά» τον Ζοτς ώστε να δούμε μια μικρή αφύπνιση.

Αυτό που σίγουρα μένει από την χθεσινή αναμέτρηση με την Γκραν Κανάρια είναι μερικές εικόνες. Όπως αυτή του ντεφορμέ Καλάθη, να βρίσκεται έξαλλος στον πάγκο και να χτυπάει ότι βρίσκει. Και αν μείνουμε στις 9 ασίστ με τις οποίες τελείωσε τον αγώνα θα πούμε πάλι καλά, αφού σε όλα τα υπόλοιπα ήταν τελείως αρνητικός. Φυσικά και έχει δικαίωμα να κάνει άσχημους αγώνες. Δεν είναι μηχανή, είναι άνθρωπος. Και βλέποντάς τον χθες αυτό που μπορούσε κάποιος να διακρίνει ήταν η προσωπική του απογοήτευση για τα χαμένα lay up και τις κακές πάσες του, αλλά κυρίως φαινόταν μια απογοήτευση που προερχόταν επειδή δεν αποτυπωνόταν στο παρκέ σχεδόν τίποτα από αυτά που δοκιμάζονται στην προπόνηση. Και η εικόνα του προσώπου του ήταν μια μικρογραφία αυτού που είδαμε στο πρώτο ημίχρονο με την ισπανική ομάδα, αλλά και στην αναμέτρηση με την Μπάγερν. Είναι η εικόνα του Λεκαβίτσιους που έχει ακούσει τα περισσότερα από τον καθένα στην ομάδα και ας μην φταίει. Η εικόνα του Παπαπέτρου που πείσμωσε και στην 3η του εμφάνιση έδειξε κάποια από τα στοιχεία που θέλει η ομάδα. Και γενικά διάσπαρτες εικόνες που μπορείς να δημιουργήσεις ένα ωραίο κολάζ, ωστόσο θέλει πολύ δρόμο ακόμα για να πούμε ότι το αποτέλεσμα ικανοποιεί. Τουλάχιστον βλέπουμε ότι οι παίκτες αντιδρούν και νοιάζονται, πεισμώνουν και βγαίνουν μπροστά. Παίκτες που μετά το κακό αποτέλεσμα στο Μόναχο άκουσαν τα σχολιανά τους.

Έκρηξη και... έκρηξη.

Το πρώτο μπαμ ήταν αυτό το Πασκουάλ. Μόλις ελάχιστα λεπτά με την έναρξη του αγώνα και την Γκραν Κανάρια να είναι μπροστά με 6-12 ο Ισπανός κόουτς κάλεσε time out. Εκεί σταμάτησε να έχει την ευγενική φυσιογνωμία που τον διακρίνει και σε έξαλλη κατάσταση τόνισε τα λάθη. Ποια ήταν αυτά; 

*Πολύ κακή transition άμυνα,

*Πολύ κακές περιστροφές,

*Λάθη και καθυστερήσεις στις αλλαγές που γίνονται στην άμυνα

*Εξαιρετικά βιαστικό και άναρχο παιχνίδι στην επίθεση.

Η έκρηξη του Τσάβι στο time out έφερε και τις αλλαγές που οδήγησαν στην αλλαγή του σκηνικού. Παπαπέτρου και Παπαγιάννης πήραν θέση στο παρκέ και συμμάζεψαν την κατάσταση. Η ομάδα απέκτησε κάτι πολύ σημαντικότερο με την είσοδο του Λεκαβίτσιους στο παρκέ. Την πίεση στην μπάλα. Αυτό σε συνδυασμό με την πιο ισορροπημένη απόδοση του Παπαπέτρου συγκριτικά με τον Αντετοκουνμπο στην άμυνα, συν το καλό ματσάρισμα που έκανε ο Παπαγιάννης με τον Πασέσνικς άλλαξαν όλο το σκηνικό της αναμέτρησης. Το 6-12 έγινε στο τέλος του δεκαλέπτου 21-14 και φαινόταν πως έτσι θα πάει ως το τέλος. Η αντίδραση ήταν εξαιρετική από πλευράς second unit της ομάδας, την ώρα που τα βαριά χαρτιά παραπατούσαν στον παρκέ. Και δεν το λέω μεταφορικά. Έτυχε να βρίσκομαι κοντά στο παρκέ του γηπέδου και μπορούσα να διακρίνω ξεκάθαρα το πόσο ξεκάθαρα θολωμένο ήταν το μυαλό τους. Μου έκανε τρομερή εντύπωση που όδευαν προς τον πάγκο με σκυμμένα κεφάλια και με την ανάσα τους να είναι βαριά. Σαν να μην είχαν καθόλου ενέργεια και αντοχή.

Η έκρηξη του Τσάβι στο time out, οι αλλαγές που δεν φοβήθηκε να κάνει, αλλά και η απόδοση του πάγκου ήταν αυτά τα 3 γεγονότα που έγειραν την πλάστιγγα υπέρ του τριφυλλιού. Από την δεύτερη κιόλας περίοδο η διαφορά μεγάλωνε σταδιακά και η Γκραν Κανάρια δεν φαινόταν να είναι ικανή να επιστρέψει. Το ματς ως το τέλος του κύλησε ιδανικά για τον Παναθηναϊκό, με τους 102 πόντους να έρχονται σχεδόν φυσιολογικά. Η ισπανική ομάδα δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την καλή κυκλοφορία της μπάλας, ούτε να κόψει την έξτρα πάσα που έβρισκε σχεδόν πάντα η ομάδα του Πασκουάλ και έτσι μοιραία ήρθε η ήττα. Πάντως σίγουρα μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον Έρικσον ο οποίος είναι εξαιρετικός σουτέρ και όταν βρει ρυθμό δεν σταματιέται, το Χάνα που σε ένα μεγάλο κομμάτι του αγώνα οργάνωσε εξαιρετικά την ομάδα του και τον Έβανς ο οποίος δημιούργησε αρκετά προβλήματα στην άμυνα του Παναθηναϊκού. Για τους δικούς μας Στρόμπερι και Τιλί το βράδυ δεν ήταν καλό καθώς δεν βοήθησαν ιδιαίτερα την ομάδα τους. Μάλιστα ο Γάλλος παρά το γεγονός ότι βρέθηκε να μαρκάρει έναν άπειρο για την διοργάνωση παίκτη δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει ούτε στο αμυντικό ούτε στο επιθετικό κομμάτι.

Οι αλλαγές, των αλλαγών, ω αλλαγές

Το θετικό που βρίσκω εγώ στις μέχρι τώρα εμφανίσεις των πράσινων στην διοργάνωση είναι το εξής. Έχουν 2 νίκες και μια κακή ήττα με τους πρωταγωνιστές τους να βρίσκονται σε μέτριες έως κακές βραδιές. Ο Νικ με Μακάμπι ήταν average ενώ στα άλλα 2 ήταν κακός. Μέτρια και κακή απόδοση είχαν και οι Γκιστ-Λάσμε που φαίνονται ακόμα να μην πατάνε καλά στο παρκέ. Ο Παπαπέτρου με Μακάμπι ήταν «οκ» και με την Μπάγερν κακός. Το ίδιο και ο Τομας. Οπότε όπως εύκολα διακρίνουμε δεν είναι εύκολο να βγει κάποιο σημαντικό συμπέρασμα για το αν είναι καλή ή κακή η ομάδα συνολικά. Ακόμα και στις κακές βραδιές είναι πολύ καίριο να παίρνεις το ροζ φύλλο αγώνα. Ο καιρός όμως θα δείξει αν ο φετινός ΠΑΟ είναι για να διεκδικεί κάτι περισσότερο από πέρσι.

Αν θελήσουμε ωστόσο να τονίσουμε τι είναι αυτό που πρέπει να βελτιωθεί άμεσα για να μην βρεθούμε προ εκπλήξεως τότε είναι ξεκάθαρα αυτά που τόνισα ότι πήγαν στραβά στο πρώτα 7λεπτο της αναμέτρησης με την Γκραν Κανάρια. Και στα 3 ματς ο Παναθηναϊκός δεν παίζει άμυνα. Δεν έχει τα πόδια να παίξει άμυνα, δεν έχει την ενέργεια. Είδαμε στον αγώνα με την Μακάμπι που έχει γρήγορο στυλ παιχνιδιού να τρώει η ομάδα πολλά καλάθια σε καταστάσεις transition. Με την Μπάγερν είδαμε να μην λειτουργούν τα close out και με την ισπανική ομάδα να μην γίνονται σωστά οι αλλαγές. Κακά τα ψέμματα η άμυνα που έχει επιλέξει ο Πασκουάλ για την ομάδα είναι πολύ δύσκολη. Με τις τριπλές αλλαγές στα screen (triple switch) και τις αλλαγές σε όλα τα screen οι παίκτες που βρίσκονται στο παρκέ πρέπει σχεδόν να αυτοματοποιούν τις κινήσεις τους, να είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι. Χτες παρατηρήθηκε αρκετές φορές παίκτες της Κανάρια να βρίσκονται μόνοι τους και να έχουν ελεύθερο σουτ. Επίσης ειδικά οι Αντετοκούνμπο και Λάσμε μπερδεύτηκαν τουλάχιστον 3 φορές και δεν «πήραν» τον σωστό παίκτη.

Στην άμυνα αλλαγών οι αμυντικοί πρέπει να έχουν την ενέργεια ώστε να αντιμετωπίσουν και καταστάσεις miss match. Αυτό το κάνει εξαιρετικά ο Καλάθης ο οποίος πιθανολογώ ότι είναι μέσα στους καλύτερους κοντούς που μπορούν να παίξουν αποτελεσματική άμυνα σε αντίπαλο ψηλό. Αλλά το διάστημα αυτό οι παίκτες του τριφυλλιού δείχνουν να μην την έχουν αυτή την ενέργεια. Φαίνονται τα πόδια τους να είναι πιο αργά από των αντιπάλων τους. Ακόμα και ο πυραυλοκίνητος Αντετοκούνμπο αρκετές στιγμές είναι ένα κλικ πιο αργός από τον αντίπαλό του. Το κομμάτι της ενέργειας είναι το πιο σημαντικό από όλα. Δεν χρειάζεται να είσαι εξαιρετικός αμυντικός ώστε να παίξεις με αλλαγές. Χρειάζεται να έχεις την ενέργεια να σπάσεις ένα screen, να περάσεις πάνω από ένα screen, να τρέξεις για βοήθεια, να καλύψεις σωστά το close out από την αδύνατη πλευρά. Με την έλλειψη ενέργειας δεν μπορείς να έχεις αποτέλεσμα. Και ο Παναθηναϊκός από τα βαριά του χαρτιά όπως τον Λάσμε, τον Γκιστ, τον Αντετοκούνμπο δεν παίρνει στην άμυνα αυτά που πρέπει να πάρει. Σίγουρα και ο παράγοντας χημεία μπορεί να επηρεάσει όλα τα παραπάνω. Δεν μου μοιάζει τυχαίο ότι τις περισσότερες φορές που έγινε λάθος και έμεινε αντίπαλος παίκτης ελεύθερος στην φάση ήταν ο Λάσμε και ο Αντετοκούνμπο. Ο Γκαμπονέζος μπορεί να γνωρίζει την ομάδα, αλλά θέλει χρόνο να μάθει τους συμπαίκτες του. Όλο αυτό θέλει χρόνο. Από την στιγμή που έχει έρθει στον πράσινο πάγκο ο Πασκουάλ παίζει αυτή την άμυνα. Και όταν αποδίδει μπορούμε να θυμηθούμε αρκετές εξαιρετικές εμφανίσεις. Κάθε φορά ωστόσο που μπαίνει ένα καινούριο γρανάζι σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή θέλει χρόνο να αποδώσει.

Γενικότερα για μένα εκεί έγκειται όλος ο προβληματισμός ως τώρα. Και είναι απόλυτα λογικό αφού έχουμε τονίσει από πριν την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου ότι το δυνατό σημείο της ομάδας είναι η αμυντική της επίδοση, αφού διαθέτει αρκετούς παίκτες που μπορούν να παίξουν εξαιρετική άμυνα. Είναι πολύ καλό το γεγονός ότι αυτό το πρόβλημα παρουσιάζεται τώρα και σίγουρα υπάρχει χρόνος για διορθώσεις και περιθώρια βελτίωσης. Η ομάδα είναι χτισμένη με τρόπο τέτοιο που το παιχνίδι που την ευνοεί είναι το transition. Για να τρέξει όμως καταστάσεις αιφνιδιασμού θα πρέπει κιόλας να δαγκώνει στην άμυνα. Νομίζω ότι εκεί πρέπει να επικεντρωθεί το τεχνικό επιτελείο και πιστεύω ότι άμεσα θα δούμε και αποτελέσματα. Άλλωστε την επόμενη αγωνιστική στο ΟΑΚΑ έρχεται μια ομάδα που είναι ο ιδανικός αντίπαλος αυτή τη στιγμή για να τεστάρεις το επίπεδο ετοιμότητας σου. Ο Σάρας και η Ζαλγκίρις τέτοιες αμυντικές αβλεψίες δεν τις συγχωρούν. Οπότε Τσάβι πιάσε δουλειά.

ΥΓ: Επικεντρώθηκα στο κομμάτι των προβλημάτων αλλά αξίζουν 2 σειρές για τον Λεκαβίτσιους. Ο Λιθουανός είναι αρκετά καλός παίκτης. Δεν χρειάζεται να είναι «κόπια» του Καλάθη για να πούμε ότι είναι χρήσιμος. Ειδικά χτες άλλαξε την ροή του αγώνα, έδωσε την ενέργεια που έλειπε και σκόραρε αρκετά. Το μόνο που χρειάζεται ο συγκεκριμένος είναι να παίζει με αυτή την ψυχολογία κάτι που φαινόταν πως δεν έχει, να μην φοβάται να πάρει προσπάθειες και να σταθεροποιήσει την απόδοσή του.

ΥΓ1: Παίκτες σαν τον Τζέιμς, τον Λάνγκφορντ, τον Γκάουντλοκ κλπ δεν τους συμπαθούσα. Ωστόσο τον Λάνγφορντ είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω από κοντά για πρώτη φορά και αυτό γιατί τύχαινε όποτε ερχόταν στο ΟΑΚΑ να μην μπορώ να πάω στο γήπεδο. Ο τρόπος που χειρίζεται την μπάλα, ο τρόπος που ντριπλάρει, οι προσποιήσεις του και το ξεχωριστό διάβασμα που κάνει στον εκάστοτε αντίπαλο που τον μαρκάρει και το πόσο πίσω ρίχνει το κορμί του για σουτάρει σε fade away σουτ είναι μοναδικά. Αξίζει κάποιος να τον παρακολουθήσει από κοντά να δει πως κάνει να φαίνονται απλές κάποιες κινήσεις..