Ολυμπιακός - Μακάμπι Τελ Αβίβ 88-80: «Υμνωδία» στο rotation

Οι συνθήκες που έφεραν την πρώτη φετινή εντός έδρας νίκη στην Euroleague για τους Πειραιώτες.

Μπαίνοντας στο ΣΕΦ το βράδυ της Πέμπτης και με τις ...αλλοπρόσαλες αγωνιστικές μεταπτώσεις του Ολυμπιακού στους πρώτους αγώνες της χρονιάς, οι σκέψεις ήταν πολλές. Από την μία πλευρά η ομάδα είχε συνηθίσει τον κόσμο της τα προηγούμενα χρόνια, 9/10 φορές να αντιδρά μετά από βαριές ήττες. Από την άλλη όμως πάμε πολλά χρόνια πίσω για να βρούμε τέτοιας έκτασης συντριβή του Ολυμπιακού μέσα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, όπως αυτή με την Αρμάνι. Κάτι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, κάτι η ανακοίνωση της απουσίας των βασικών πυλώνων της Μακάμπι, Ουιλμπέκιν και Πάργκο, έδινε έστω και ...ψιθυριστά τον χαρακτήρα του «πρέπει» για πρώτη φορά μέσα στην σεζόν. Γιατί όπως έχουμε πει, κανείς δεν χάνεται από τα ματς του Οκτώβρη, αλλά δεύτερη σερί εντός έδρας ήττα από ομάδα με βασικές απουσίες και με τον Ολυμπιακό να έχει «πρόγραμμα-φωτιά» στην συνέχεια (Μόσχα, ΟΑΚΑ, Ζέλικο), κακά τα ψέματα, δύσκολα θα χωνευόταν.

Ο Ολυμπιακός πήρε το ροζ φύλλο αγώνα απέναντι σε μια ομάδα που σίγουρα του έβγαλε το «λάδι» μέχρι την κόρνα της λήξης. Αλλά παρατηρώντας το ματς, ο μεγαλύτερος αντίπαλος που είχε να αντιμετωπίσει χθες το σύνολο του Μπλατ ήταν ο κακός του εαυτός. 

Στο ξεκίνημα της αναμέτρησης έκανε «μπαμ» η προσπάθεια του Σπάχια να χτυπήσει τον αντίπαλο με συνταγή ...αλλά Αρμάνι. Χωρίς όμως τους δύο σταρ της ομάδας του, αναπόφευκτα αδυνατούσε να αντιπαρατάξει ένα εκρηκτικό δίδυμο αντίστοιχο των Τζέιμς-Νέντοβιτς. Έτσι την επιθετική πρωτοβουλία των φιλοξενούμενων ανέλαβε από την αρχή ο Kane παρέα με τον Dibartolomeo και την αποκάλυψη των πρώτων αγωνιστικών για την Μακάμπι, Angelo Coloiaro.

Στον αντίποδα, οι ερυθρόλευκοι ξεκίνησαν φανερά μουδιασμένα. Επιθετικά δεν αντιμετώπιζαν τόσο σοβαρά προβλήματα. Ο Σπανούλης έσπαγε τα hedge out και τις παγίδες σαν έφηβος, ενώ ο Παπανικολάου είχε μπει πολύ ζεστός. Το μεγαλύτερο θέμα ήταν στα μετόπισθεν, με τους Πειραιώτες να εμφανίζουν ξανά πολλές από τις γνωστές παθογένειες. Αργές περιστροφές, έλλειψη χημείας και αυτοματισμών και μεγάλη αδυναμία σε close out καταστάσεις, έκαναν ξανά την εμφάνισή τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι φιλοξενούμενοι να εκτελέσουν πολλά τρίποντα ανενόχλητοι (κάπως έτσι βρήκε ρυθμό ο Kane) ή να προσποιούνται πηγαίνοντας τελικά προς το drive (ειδικά ο Ντιμπαρτολομέο ζάλισε την ερυθρόλευκη περιφέρεια πολλάκις με αυτό τον τρόπο). 

Συν τις άλλοις, ο Μιλουτίνοφ βρέθηκε σε κακό βράδυ. Οι αντίπαλοι ψηλοί τον είχαν κλειδώσει στην άμυνα και ο ίδιος δεν μπόρεσε να βρει ρυθμό επιθετικά, απέναντι σε μια ομάδα που δεν έδειξε να του πηγαίνει κιόλας. Βέβαια και μόνο ο όγκος του, τόσο στο high, όσο και στο low post βοηθούσε την ομάδα, μιας και άνοιγε τους χώρους στην υπόλοιπη περιφέρεια. Και αυτό έγινε ιδιαίτερα φανερό στο κομμάτι του α' ημιχρόνου που τον αντικατέστησε ο LeDay. Ειδικά στα πρώτα λεπτά συμμετοχής του, ο Αμερικανός δυσκολευόταν πολύ να προσαρμοστεί στις δύο πλευρές του παρκέ. Αποτέλεσμα αυτού ήταν οι «κόκκινοι» να μην έχουν καθόλου παιχνίδι μέσα στο ζωγραφιστό και η περιφέρειά τους να πιέζεται ακόμη περισσότερο. Βλέποντας μάλιστα στην αντίπερα όχθη το παιχνίδι του Μπλακ, γινόταν ακόμα πιο φανερή η απουσία ενός τέτοιου ψηλού στο ερυθρόλευκο ρόστερ.

Βέβαια, με την τραγική περιφερειακή άμυνα της Μακάμπι (πολλά ελεύθερα σουτ οι γηπεδούχοι), ήταν ζήτημα χρόνου να μπουν τα τρίποντα. Και όμως η ερυθρόλευκη αντεπίθεση δεν ξεκίνησε από μακριά. Ξεκίνησε από τα drive των Γκος και Βεζένκοφ.

Ξεκινώντας από τον Αμερικανό γκαρντ, θα λέγαμε ότι ήταν το πρώτο βράδυ που φάνηκε να «λύνεται». Πατούσε καλά μέσα στο παρκέ, δεν φοβήθηκε τις επαφές και ένιωθες πως απειλούσε κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα στα χέρια. Σε κάθε δική του κατοχή, αντιδρούσε πιο γρήγορα από την άμυνα και τελείωνε με άνεση τις φάσεις από κοντά. Δεδομένου ότι, μαζί με τον Σπανούλη, προβλέπεται να έχει κομβικό ρόλο στην ερυθρόλευκη περιφέρεια, η σταθεροποίηση της απόδοσής του είναι μείζονος σημασίας για την επιτυχία του φετινού project. Πάντως, μιλώντας καθαρά προσωπικά, είναι η πρώτη φορά μετά από την εποχή Law που νιώθω εμπιστοσύνη στην περιφερειακή επιθετική λειτουργία του Ολυμπιακού. Κανένας από τους προκατόχους του Γκος (Κόλινς, Λαφαγέτ, Γκριν, Ρόμπερτς κ.α.) δεν μου το έβγαζε αυτό, όσο ο νέος PG του Ολυμπιακού. 

Και πάμε τώρα στον Σάσα. Ο νεαρός forward βάσει ρόλου και χρόνου συμμετοχής, είναι ό,τι πιο αξιόπιστο διαθέτει αυτή την στιγμή στην φαρέτρα του ο coach Μπλατ. Σε 18:33 λεπτά συμμετοχής, είχε 7 πόντους και 8 ριμπάουντ και συνολικά είχε ουσιαστικότατη παρουσία μέσα στο παρκέ. Και απέναντι στην Μακάμπι έδειξε για άλλη μια φορά να εκμεταλλεύεται ένα πολύ δυνατό του σημείο, το οποίο έχουμε ήδη επισημάνει. Το τρομερό wingspan του. Με τα τεράστια άκρα του να παραπέμπουν σε ...αράχνη, ο Βεζένκοφ έχει την δυνατότητα να μαζεύει πολλά ριμπάουντ και δη να ανανεώνει κατοχές, κάτι που έγινε και προχθές (3 επιθετικά). Ταυτόχρονα έχει γρήγορο release στο περιφερειακό του σουτ, με αποτέλεσμα να μπορεί να εκτελέσει, ακόμη και με χέρι πάνω του. Απέναντι στους Ισραηλινούς ήταν άστοχος, αλλά αυτό δεν θα συμβαίνει κάθε βράδυ. Και το πιο σημαντικό από όλα, έχω καιρό να δω παίκτη του Ολυμπιακού να διώχνει επανειλημμένα την μπάλα πάνω από την στεφάνη (απότοκος ξανά των μακριών του άκρων). Προσθέτοντας στα προηγούμενα και την αποτελεσματικότητά του στο transition, ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού θα πρέπει να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση.

Και αν το ερυθρόλευκο comeback προήλθε από το παραπάνω δίδυμο, τότε η εδραίωση των γηπεδούχων στην πρωτοπορία του σκορ συνδέθηκε με ένα όνομα: Αξέλ Τουπάν. Ο Γάλλος forward με την εικόνα που βγάζει στο παρκέ αποτελεί ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της νοοτροπίας που θέλει να περάσει στην ομάδα ο coach Μπλατ. Συνεχής επιμονή στις δύο πλευρές του παρκέ, aggresive χαρακτήρας και εμπιστοσύνη στις προσπάθειες που αναλογούν σε κάθε παίκτη. Ο Τουπάν έπραξε με αυτόν ακριβώς τον τρόπο και απόψε δικαιώθηκε. Δεν θα του βγαίνει κάθε βράδυ φυσικά (βλέπε Αρμάνι), αλλά σημασία έχει η ηρεμία που έβγαλε στο παιχνίδι του.

Η ελληνική ομάδα γνώριζε πως για να κερδίζει έναν αντίπαλο με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Αρμάνι, έπρεπε πρώτα να παίξει άμυνα. Και για ένα δεκάλεπτο περίπου μπορούμε να πούμε ότι τα κατάφερε ικανοποιητικά. Άλλωστε αξίζει να σημειώσουμε ότι από τις 8 περιόδους που έχουν παίξει οι ερυθρόλευκοι μέχρι στιγμής φέτος στο ΣΕΦ (4 με Αρμάνι, 4 με Μακάμπι), μόνη στο δεύτερο δεκάλεπτο της Πέμπτης κατάφεραν να δεχθούν κάτω από 20 πόντους (16 για την ακρίβεια). Οι κόκκινοι πρώτα «χαμήλωσαν» στην άμυνα, με σκοπό να πάρουν ώθηση και μπροστά. Έβγαλαν ενέργεια στην περιφέρεια και προσπάθησαν να αντιπαρατάξουν το συνεχές motion και τα hand-offs των Ισραηλινών με αλλαγές και γρήγορα πλάγια βήματα. Επισημάναμε τις ανορθογραφίες στις αλληλοκαλύψεις, αλλά σε σχέση με την προηγούμενη αγωνιστική, είδαμε τα guards να μαρκάρουν καλύτερα στην «weak side».

Ο Μπλατ έδωσε αρκετά ελεύθερα σουτ στον Kane και στους άλλους περιφερειακούς της Μακάμπι, προϊόντος όπως είπαμε και της δυσκολίας της ομάδας του στην αντιμετώπιση των close-out. Αυτό βέβαια σε έναν βαθμό είναι φυσικό, καθώς οι ερυθρόλευκοι δεν διαθέτουν φέτος έναν παίκτη τύπου Ντάνστον ή Χάινς, που να μπορεί να κινηθεί γρήγορα απέναντι στο αντίπαλο χειριστή. Ο Μιλουτίνοφ για sevenfooter τέτοιου ύψους είναι πολύ καλός στα πόδια, αλλά παρόλ'αυτά καταναλώνει πολλή ενέργεια σε αυτό το πλαίσιο και εικάζω πως θα δημιουργήσει θέμα στον ρυθμό του ίδιου μέσα στην σεζόν. Από την άλλη ο Leday στην άμυνα μοιάζει ακόμη το ίδιο ...αναξιόπιστος. Τόσο στην κορυφή απέναντι σε guards, όσο και στο low post, έγινε αρκετές φορές θύμα των αντιπάλων του, δεχόμενος πολλά καλάθια ή υποπίπτοντας σε φάουλ. Η drop άμυνα που επιλέγει ο Μπλατ (με τον σέντερ να κολλάει πίσω από τον αντίπαλο χειριστή μέχρι να προλάβει να καλύψει ο συμπαίκτης guard) δούλεψε αρκετά καλά, αλλά κρατάμε και ένα ερωτηματικό, διότι δεν το είδαμε απέναντι σε περιφερειακούς πρώτης γραμμής (είμαι περίεργος να δω πως θα λειτουργήσει απέναντι σε Ντε Κολό και «Τσάτσο» την ερχόμενη εβδομάδα).

Το play που δούλεψε αρκετά καλά για τους γηπεδούχους ήταν η πίεση σε όλο το γήπεδο. Η ομάδα του Σπάχια τα έχασε αρκετές φορές στο κατέβασμα (ελλείψει των βασικών κατέβασε αρκετά την μπάλα ο Kane που δεν είναι και ο ...καλύτερος χειριστής). Έτσι έκανε λάθη που έδωσαν εύκολους πόντους στο transition στους αντιπάλους τους. Άλλωστε, ο Ολυμπιακός επιθετικά πήρε μεγάλη ώθηση από τους αιφνιδιασμούς. Και αυτό το λέμε γιατί αν και όλες οι αναλύσεις θέλουν την ομάδα του Μπλατ να παίζει φέτος στην επίθεση με συνεχή κίνηση, την Πέμπτη παρατηρήσαμε μεγάλη δυσκολία στο μισό γήπεδο. Στατικότητα, έλλειψη επικοινωνίας και με τους Μιλουτίνοφ και Leday αποκομμένους (μόλις 4/8 σουτ μαζί οι δύο σέντερ). Έτσι τα καλάθια στο ανοιχτό γήπεδο ήταν βάλσαμο για τους ερυθρολεύκους, οι οποίοι πήραν παραπάνω πόντους από πρωτεύων αιφνιδιασμό (23 έναντι 13 της Μακάμπι), αλλά λιγότερους από λάθη αντιπάλων (13-18) και δεύτερες ευκαιρίες. Σημαντικό, επίσης, για τους Πειραιώτες, ότι έλεγξαν για άλλο ένα ματς τα ριμπάουντ και απέφυγαν τα πολλά λάθη στην πρώτη γραμμή πάσας (όπως είχε συμβεί απέναντι στην αρμάδα του Τζέιμς). 

Και πέραν από την καλύτερη αμυντική λειτουργία, ο coach Μπλατ πρέπει να παινεύεται ότι πήρε πράγματα από όλους τους παίκτες του. Οι γηπεδούχοι εμφάνισαν τεράστιο επιθετικό πλουραλισμό (5 παίκτες σκόραραν διψήφιο αριθμό πόντων), μοίρασαν 18 assist και πέτυχαν καλύτερο assist/turnover ratio (λόγο assist/λαθών), έχοντας 1.38 έναντι 0.9 των αντιπάλων τους. Κομβικό σημείο της φετινής ομάδας ότι παίρνει βοήθεια από τον πάγκο. Από τις πρώτες αλλαγές, οι ερυθρόλευκοι όχι μόνο δεν εμφάνισαν ασυνέχεια και ανισορροπία, αλλά βρήκαν και την δυναμική που χρειαζόντουσαν επιθετικά και αμυντικά. Στο πρώτο κομμάτι της σεζόν, ο Μπλατ φαίνεται να κρατάει «ευχαριστημένους» όλους τους παίκτες του. Και με αυτό δεν εννοούμε ότι ...τους κάνει τα χατίρια. Απλώς έχει καταφέρει να τους περάσει το αίσθημα ότι όλοι είναι σημαντικοί και έχουν τον ρόλο τους στην ομάδα. Γνωρίζουν, με άλλα λόγια, ότι θα μπουν μέσα και αν δεν τους βγει το ματς, ενδεχομένως να αποσυρθούν. Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει, διότι έτσι ο Ολυμπιακός κάθε βράδυ βγάζει καινούριους πρωταγωνιστές. Να το και το απρόβλεπτο που λέγαμε το καλοκαίρι...

Ο Ολυμπιακός βγαίνει από την πρώτη τετράδα αγώνων με ρεκόρ 3-1. Σημαντικό επίτευγμα, μιας και περιλάμβανε δύο μεγάλα διπλά σε Βιτόρια και Χίμκι, αλλά και μια ήττα «εκτός προγράμματος» στο ΣΕΦ (ακόμα και αν μιλάμε για την ανταγωνιστικότερη Ευρωλίγκα των τελευταίων χρόνων, η εντός έδρας ήττα για μια ομάδα που στοχεύει οκτάδα δεν παύει να είναι «γκέλα»). Και ακόμη πιο κομβικό, μιας και ακολουθεί η τριάδα αγώνων που προαναφέραμε. Το σίγουρο είναι ότι απέναντι στην Μακάμπι, οι ερυθρόλευκοι προχώρησαν ένα βήμα μπροστά στην κεφαλαιοποίηση του νέου τους αγωνιστικού προφίλ. Και για μια ομάδα που τώρα χτίζεται, η βελτίωση και το feedback που υπάρχει, είναι ενθαρρυντικά. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο προς το παρόν.

Υ.Γ.1: Αν ο Ολυμπιακός είχε ξεκινήσει με 0-3 πόσο κόσμο θα είχε το ΣΕΦ άραγε;
Υ.Γ.2: Ο Πρίντεζης έκανε poster τον Tyus ή τα μάτια μου ...έκαναν πουλάκια;