Παναθηναϊκός-Ρεάλ Μαδρίτης 95-67: Απλά το 1-0...

Σε θρίαμβο του τριφυλλιού εξελίχθηκε το game 1 καθώς η βασίλισσα δεν αντέδρασε ποτέ στον ρυθμό που επέβαλαν οι παίκτες του Πασκουάλ.

Θα ξεκινήσω το κείμενο με τα λόγια του Θορθάνο, του βοηθού προπονητή του Παναθηναϊκού: «Αν πριν το ματς ονειρεύεσαι μία εμφάνιση, τότε είναι αυτή». Και είναι φράση η οποία αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα τη δική μου λογική γύρω από έναν αγώνα. Ωραίοι αλλά αγχωτικοί οι αγώνες που κρίνονται στο σουτ, οι καλές εμφανίσεις ανεβάζουν και εξυψώνουν το ηθικό ομάδας και κόσμου, ωστόσο το total basket είναι αυτό που όλοι ονειρεύονται. Είχα γράψει μετά τον εντός έδρας αγώνα με την Χίμκι πως η τότε εμφάνιση είναι μία ονειρεμένη εμφάνιση που γίνεται μια φορά τον χρόνο. Δίκιο είχα. Η εμφάνιση με την Ρεάλ ήταν ακόμα καλύτερη και έδειξε πως όταν όλα δουλεύουν ρολόι τότε το ταβάνι της ομάδας είναι μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Το τριφύλλι έδειξε από τα πρώτα 15 δευτερόλεπτα ότι το θέλει, ότι το έχει ανάγκη, ότι δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις. Η ολοκληρωτική εμφάνιση που σκόρπισε ενθουσιασμό στον κόσμο, σκόρπισε και την Ρεάλ δίχως να της δίνει το δικαίωμα να κρατήσει έστω και κάτι το ελάχιστο από την αναμέτρηση.

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός

Συγκέντρωση, ενέργεια, αποφασιστικότητα, μαχητικότητα, ευστοχία. Το ξεκίνημα του Παναθηναϊκού στον αγώνα έδειξε προς τα που θα βαδίσει η αναμέτρηση. 2 κλεψίματα στα πρώτα 19 δευτερόλεπτα (παρόλο που δεν κέρδισε το jump ball) και 5-0 με τον Καλάθη και τον Τζέιμς, σκληρή άμυνα που δεν άφηνε την Ρεάλ όχι μόνο να σουτάρει έστω και με κάποιες καλές προϋποθέσεις αλλά να σουτάρει γενικά, συνεργασίες ψηλών κοντών και ευστοχία. Αν βάλουμε και σε αυτή την εξίσωση 2 ακόμα παράγοντες, όπως η ατμόσφαιρα του ΟΑΚΑ αλλά και οι απουσίες που είχε η Βασίλισσα τότε είναι σίγουρο πως το ματς, όσο νωρίς και να ήταν, με το 20-0 του πρώτου 5λέπτου πιθανά να είχε ήδη κριθεί. Ο up tempo ρυθμός και η τρομερή ενέργεια που έβγαλαν οι παίκτες του Πασκουάλ στο παρκέ ήταν ακριβώς ο τρόπος που έπρεπε να αντιμετωπιστεί ο χθεσινός αντίπαλος. Επίσης η πίεση στον έναν και μοναδικό (και όχι καθαρό pg) χειριστή της Ρεάλ ήταν δεδομένο πως θα υπήρχε. Και εδώ ακριβώς φαίνεται το πόσο μεγάλο πρόβλημα ήταν η απουσία της τελευταίας στιγμής του Καμπάτσο. Ο Ντόνσιτς, ο Κοζέρ και ο Ράντλ δεν είναι χειριστές μπάλας, δεν μπορούν εύκολα να αντεπεξέλθουν σε έντονο μαρκάρισμα όπως αυτό του Αντετοκούνμπο και λογικά βραχυκύκλωσαν. Ο Καταλανός τεχνικός διάβασε σωστά τις απουσίες και επέλεξε σωστά τον τρόπο αντιμετώπισης της δημιουργίας της Ρεάλ.

Παρά την ανάκαμψη της ισπανικής ομάδας που σταδιακά άρχισε να μειώνει, όταν οι γηπεδούχοι επέλεξαν να επιτεθούν βιαστικά αντί για γρήγορα, οι παίκτες του τριφυλλιού αντέδρασαν και κατάφεραν να πάνε στα αποδυτήρια με 16 πόντους διαφορά. Είναι λογικότατο να μην μπορεί να συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό καμία από τις δύο ομάδες. Ο Τσάβι επέλεξε με την διαφορά να είναι στον μέγιστο βαθμό να ρίξει ρυθμό καθώς το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν υπήρχε λογική στο να συνεχίσει ολόκληρο 40λεπτο σε αυτό το tempo. Η πρώτη αλλαγή του Αντετοκούνμπο με τον Λοτζέσκι, ήταν αυτή που «χαλάρωσε» την αμυντική προσπάθεια και γύρισε το αρνητικό σερί της Ρεάλ. Πριν την λήξη του πρώτου δεκαλέπτου ο τεχνικός του ΠΑΟ είχε την ευχέρεια να βρει χρόνο ξεκούρασης σε Καλάθη και Τζέιμς. Είχε τέτοια διαφορά που είχε την πολυτέλεια στα πρώτα 10 λεπτά να αλλάξει τα 3/5 της 5άδας, κάτι το οποίο έχει γίνει φέτος μόνο όταν έχει στραβώσει πολύ κάποιος αγώνας. Και για την συνέχεια του αγώνα αλλά και συνολικά της σειράς είναι απολύτως λογικό να ψάχνει να βρει τρόπους ώστε στα κλεφτά, τα βαριά χαρτιά της ομάδας να ξεκουράζονται. Άλλωστε αυτό δεν το είχε βρει ο προπονητής της ομάδας σχεδόν σε κανένα ματς της regular season και ουσιαστικά τον υποχρέωνε να χρησιμοποιεί παίκτες με χρόνους που άγγιζαν εξωπραγματικές τιμές για τόσα συνεχόμενα ματς.

Η ουσία λοιπόν σε αυτό μαγικό ξεκίνημα του αγώνα από πλευράς Παναθηναϊκού, ήταν πως όλοι όσοι πάτησαν στο παρκέ ήταν συγκεντρωμένοι και προσηλωμένοι στο στόχο που είχε θέσει εξαρχής ο προπονητής. Άλλωστε η αθλητικότητα και η ενέργεια που είχε η συγκεκριμένη 5άδα είναι ικανή να πνίξει τον αντίπαλο, τον όποιο αντίπαλο. Καλάθης, Τζέιμς, Αντετοκούνμπο, Γκιστ και Σίνγκλετον, έχουν την ταχύτητα και την ενέργεια για να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο. Το μαρκάρισμα στον Ντόνσιτς αλλά και η πίεση πάνω στην μπάλα από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο βρήκε απροετοίμαστη την Ρεάλ, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να το αντιμετωπίσει ποτέ. Με την κακή λοιπόν λειτουργία της επίθεσης των Μαδριλένων ο Παναθηναϊκός βρήκε χώρους και κατάφερε να τελειώσει το ματς σχεδόν από το πρώτο δεκάλεπτο. Το ζητούμενο λοιπόν για έναν αγώνα με τέτοιο χαρακτήρα και τέτοιας σημαντικότητας ήταν αυτό. Οι Πράσινοι δεν άφησαν περιθώρια στον αντίπαλο να νομίζει ότι μπορεί να διεκδικήσει τίποτα από αυτή την αναμέτρηση. Το μυαλό έμοιαζε θολωμένο και δεν βγήκε στο παρκέ κανένα από τα πάρα πολλά προτερήματα που έχει αυτή η ομάδα.  Μόνο και μόνο που ο Ντόνιστς εντέλει τελείωσε ματς χωρίς να έχει δώσει καμία ασίστ λέει πολλά.

Δίδυμο-όνειρο

Το 46-30 του ημιχρόνου ήταν το επιστέγασμα της ομαδικής δουλειάς που έγινε, αλλά και της εξαιρετικής κατάστασης που βρέθηκαν 2 παίκτες. Καλάθης και Τζέιμς με τρομερή δουλειά από άκρη σε άκρη του γηπέδου, με σκορ, με άμυνες, με ριμπάουντ και ασίστ κατάφεραν να μαγέψουν το κόσμο που παρακολούθησε τον αγώνα. Και οι 2 τους απολαυστικοί. Ο ομογενής γκαρντ ήταν πανταχού παρόν. Στην άμυνα ήταν ο παίκτης που έχουμε θαυμάσει όλα αυτά τα χρόνια και στην επίθεση με τις σωστές επιλογές του πέτυχε 11 πόντους. Στην δημιουργία όμως ήταν Α-ΠΟ-ΛΑΥ-ΣΤΙ-ΚΟΣ. Πρώτο δεκάλεπτο με 5 ασίστ και στο ημίχρονο είχε 7. Ωστόσο στην επανάληψη χάρισε αρκετές στιγμές μαγείας με τις πάσες που μοίρασε σε Λοτζέσκι, Αντετοκούμπο και Πέιν. Το σύνολο των 16 τελικών πασών καταρχήν είναι προσωπικό του ρεκόρ. Κατά δεύτερον είναι ρεκόρ ασίστ σε αγώνα playoff. Το θέμα όμως δεν είναι ότι απλά έβγαλε 16 ασίστ. Είναι ο τρόπος του να μοιράζει την μπάλα που το κάνει να φαίνεται τόσο μα τόσο απλό. Αυτό είναι που σε κάνει να παραμιλάς με την δημιουργία αυτού του ανθρώπου.

Από την άλλη βέβαια είχαμε και τον Μάικ Τζέιμς. Ο Αμερικάνος μπήκε δυνατά και συνέχισε με τον ίδιο ρυθμό σε όλα τα λεπτά που βρέθηκε στο παρκέ. Σκόραρε με κάθε τρόπο αλλά το βασικό είναι η στατιστική του από τα 6.75. Είχε 3/3 στον πιο κρίσιμο αγώνα της χρονιάς, την ώρα που στους αγώνες της regular είχε κάκιστο ποσοστό. Ακόμα και όταν βρέθηκε στην αρχή του δευτέρου δεκαλέπτου να είναι ο χειριστής και δημιουργός της ομάδας, σε έναν ρόλο που προσωπική μου γνώμη είναι ότι δεν του ταιριάζει, ήταν αρκετά θετικός δίνοντας και πάλι σκορ στην ομάδα. Επίσης ένα μεγάλο συν στην συνεισφορά του ήταν ότι μπορεί να πήρε αρκετές προσπάθειες ωστόσο δεν μπορείς να τις χαρακτηρίσεις τραβηγμένες ή υπερβολικές. Με τους 24 πόντους που πέτυχε αλλά και με τα 8 ριμπάουντ που πήρε ήταν το κλειδί για την άνετη επικράτηση της ομάδας.

Rotation και άγιος ο Θεός.

Δεν το ξέχασα το δεύτερο ημίχρονο. Δεν ξεχνιέται άλλωστε αφού ήταν αυτό που έδωσε διαστάσεις θριάμβου στην νίκη της ομάδας, αλλά και χάρισε αρκετό θέαμα. Όμως ήταν μικρό το κομμάτι το οποίο μπορούμε να κρατήσουμε. Ίσως τα πρώτα 4-5 λεπτά του 3ου δεκάλεπτου όπου ο Παναθηναϊκός πήρε διαφορά 25+ πόντων. Από εκείνο το σημείο και έπειτα έμεναν 2 πράγματα: 1) να περιμένεις να δεις κάποια θεαματική φάση και 2) το πότε θα λήξει ο αγώνας. Αυτά βέβαια τα περίμενε ο κόσμος, γιατί οι 2 προπονητές είχαν αρχίσει ήδη να σκέφτονται τον επόμενο αγώνα. Και λογικό είναι όταν βλέπεις ότι ένα παιχνίδι έχει κριθεί, να μην το χτυπάς, αλλά να προσπαθείς να κάνεις μια διαχείριση μια συντήρηση ενόψει του Game 2. Και το έκαναν και οι 2 κόουτς. Άνοιξαν το rotation, ξεκούρασαν τους βασικούς παίκτες τους, έδωσαν ευκαιρίες σε παίκτες που δεν είχαν πολύ χρόνο και άφησαν τον παιχνίδι να κυλήσει έτσι ως το τελικό σφύριγμα. Είναι μεγάλη υπόθεση και για τις δύο ομάδες τα λεπτά που πήραν τα δυνατά τους χαρτιά. Από πλευράς Ρεάλ μόνο 2 παίκτες έπαιξαν πάνω από 20 λεπτά, ο Κάρολ με 26 και ο Ντόνσιτς με 21. Ο Πασκουάλ από την άλλη είχε 3 παίκτες με χρόνους άνω των 20 λεπτών (Καλάθης 25', Τζέιμς 26', Σίνγκλετον 23') αλλά αν συγκρίνουμε τα λεπτά που πήραν σε αυτό το ματς συγκριτικά με το μεγαλύτερο μέρος της κανονικής περιόδου τότε μόνο θετικά θα δούμε. Σημαντικά τα 16 λεπτά του Γκιστ, σημαντική η βοήθεια των Πέιν και Γκάμπριελ και κέρδος η εμφάνιση του Ντένμον που μπήκε στην αποστολή τελευταία στιγμή, αφού ο Ρίβερς κρίθηκε ανέτοιμος.

GAME 2: Σαν να παίζουν πρώτη φορά...

Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό, καταλαβαίνω την δίψα, καταλαβαίνω και την σιγουριά για τον δεύτερο αγώνα. Ωστόσο καταλαβαίνω πολύ περισσότερο αυτούς που φωνάζουν από πριν ακόμα λήξει η χθεσινή αναμέτρηση ότι το δεύτερο παιχνίδι της σειράς είναι ακόμα πιο δύσκολο, πιο ύπουλο από το πρώτο. Συντάσσομαι μαζί με όλους αυτούς που είναι σήμερα περισσότερο αγχωμένοι από ότι ήταν εχθές και νοιώθουν μια κάποια αβεβαιότητα. Είμαι από εκείνους που δεν πιστεύουν ότι θα δούμε έναν αγώνα καρμπόν με αυτόν της Τρίτης και έχω την πεποίθηση ότι θα γίνει ένα ματς για καρδιακούς. Στηρίζω αυτό που λέω στο γεγονός πως δεν μπορεί μια ομάδα με το ταλέντο που έχει η Ρεάλ Μαδρίτης να δεχτεί έναν ακόμα διασυρμό. Δεν μπορώ να πιστέψω πως ο Λάσο δεν θα έχει «μαστιγώσει» τους παίκτες του για να μπουν αυτοί με την σειρά τους με το μαχαίρι στα δόντια και να μην παραδοθούν αμαχητί. Δέχομαι τις δικαιολογίες για τις απουσίες της Βασίλισσας, όμως μπορώ να αντιληφθώ πόσο καλοί παίκτες είναι οι διαθέσιμοι της 12άδας. Για μένα είναι ένα μικρό θαυματάκι που η Ρεάλ με τόσες αναποδιές που είχε με τραυματισμούς όλη την σεζόν βρίσκεται εδώ που βρίσκεται. Και όλο αυτό οφείλεται στο ταλέντο που έχουν οι παίκτες της. Οπότε τόσο κακή Ρέαλ δεν πρόκειται να δούμε ξανά στην σειρά. Ωστόσο μπορούμε να δούμε παρόμοιο Παναθηναϊκό;

Είναι αυτό το μικρόβιο του ενθουσιασμού που μπορεί να με τρομάξει. Είναι αυτή η τεράστια αυτοπεποίθηση που γέμισαν οι παίκτες μετά την ευρεία νίκη που μπορεί να τους αποσυντονίσει. Το έχουμε προφανώς ξαναδεί σε τέτοιες σειρές. Όμως σε αυτό το κομμάτι μπορώ να είμαι σχετικά ήσυχος λόγω Τσάβι Πασκουάλ. Ο Ισπανός τεχνικός έχει δείξει όσο καιρό είναι στον πάγκο της ομάδας πως μπορεί να την ετοιμάσει ψυχολογικά άψογα και στα κρίσιμα ματς να είναι αυτή που πρέπει. Σίγουρα έχει τρομερή δουλειά για να κρατήσει τους παίκτες το ίδιο συγκεντρωμένους. Αλλά και από τους παίκτες είναι η πρώτη φορά που μου βγάζουν το πόσο πολύ το θέλουν. Δεν είναι οι δηλώσεις τους (άλλωστε δηλώσεις εμφατικές με τρελαίνουν), είναι το ύφος τους και η ενέργεια που βγάζουν. Ο Παναθηναϊκός έχει να κάνει κάτι απλό την Πέμπτη. Να είναι το ίδιο σοβαρός. Μπορεί τα σουτ να μην μπουν όπως την Τρίτη, μπορεί να μην έχει την τύχη με το μέρος του σε κάποιες φάσεις, ωστόσο να κρατήσει την σοβαρότητα του μπορεί να κερδίσει και να πάει με το αβαντάζ και χωρίς άγχος στην Μαδρίτη. Είμαι σίγουρος ότι η Ρεάλ θα δείξει ένα πολύ καλύτερο πρόσωπο την Πέμπτη όμως αν ο ΠΑΟ προσεγγίσει με παρόμοιο τρόπο τον αγώνα θα είναι πολύ δύσκολο να χάσει.

Από τεχνικής άποψης δεν ξέρω αν πρέπει να αλλάξει πολλά ο Πασκουάλ. Η συνταγή με την πίεση πάνω στον Ντόνσιτς είναι ενδεδειγμένη, ενώ πρέπει να συνεχίσει να αμύνεται θετικά και στους αντίπαλους ψηλούς που αυτή τη στιγμή είναι η γραμμή πυρός των Ισπανών. Στον πρώτο αγώνα είναι η αλήθεια πως οι παίκτες του Λάσο δεν έβγαλαν τίποτα πάνω στο παρκέ. Θεωρώ σίγουρο πως θα δούμε άλλη Ρεάλ στο game 2, πιο επιθετική και σίγουρη στις επιλογές της. Είναι ομάδα που μπορεί να «σκοτώσει» τον αντίπαλο και να του βάλει δύσκολα. Και εδώ είναι που θα πρέπει να δούμε κατά πόσο ο Παναθηναϊκός είναι έτοιμος για να αντιδράσει. Όπως έχω αναλύσει και πριν τους αγώνες της σειράς, οι πράσινοι έχουν την ανάγκη να βρουν και άλλους παίκτες. Στο game 1 τους βρήκαν. Λοτζέσκι (στο β ημίχρονο) Πέιν, Ντένμον και Γκάμπριελ έδωσαν πράγματα στην ομάδα. Εφόσον και στο αυριανό παιχνίδι δούμε να υπάρχει συμμετοχή πέρα από 5 παίκτες τότε το σίγουρο είναι πως η ομάδα θα έχει και πάλι τεράστιες πιθανότητες για το 2-0. Επειδή όμως τα δεύτερα παιχνίδια είναι πάντα τα πιο ύπουλα ελπίζω οι παίκτες του τριφυλλιού να μπουν ακόμα περισσότερο υποψιασμένοι σε αυτόν τον αγώνα και ακόμα περισσότερο συγκεντρωμένοι. Μια μεγάλη σε έκταση νίκη ρίχνει πάντα στάχτη στα μάτια και τα παραδείγματα είναι πολλά. Οπότε για μένα πρέπει το κεφάλι να είναι χαμηλά, η συγκέντρωση στα ίδια επίπεδα και η ενέργεια στα ύψη.

ΥΓ: Το άκουσα πολλές φορές στα ραδιόφωνα από δημοσιογράφους και ακροατές. Μου άρεσε και το γράφω και γω... Αν χάσει αύριο ο Παναθηναϊκός κανείς δεν θα θυμάται την εμφάνιση της Τρίτης...