Παναθηναϊκός-Ρέαλ 82-89: Μπασκετικό bulling διαρκείας

Με το μαχαίρι στα δόντια μπήκε η Ρεάλ και πήρε το τεράστιο διπλό μέσα στο ΟΑΚΑ, χάρη στους Ρέγιες, Αγιόν και Κάρολ.

Κόντρα στο ρεύμα και κόντρα σε όλους αυτούς που πίστευαν πως το 2ο ματς απέναντι στην Ρεάλ θα ήταν το ίδιο εύκολο ή το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι τόσο εντυπωσιακό, ο Παναθηναϊκός βάλθηκε να του διαψεύσει. Και ο τρόπος που προχώρησε σε αυτή την διάψευση ήταν εμφατικός. Μια ομάδα που έβγαλε και πάλι σε έναν τόσο κρίσιμο αγώνα όλες τις παθογένειες που την ταλανίζουν από την day 1 της φετινής διοργάνωσης, μια ομάδα χωρίς καμία πνευματική συγκέντρωση, με ενέργεια μεν αλλά με λάθος διαχείρισή της δε, με όχι και τόσο ξεκάθαρο στόχο μέσα στο παρκέ, απέναντι σε μια ομάδα που δεν είχε τίποτα απολύτως να χάσει και που στην ουσία δεν έκανε κάτι το τόσο εξωπραγματικό ώστε να δικαιολογεί το μπλοκάρισμα του τριφυλλιού. Οι φιλοξενούμενοι απλά πείσμωσαν, έβγαλαν εγωισμό, έδειραν μπασκετικά τους πράσινους, τους καταρράκωσαν την ψυχολογία και λογικό και επόμενο ήταν να έρθει η νίκη. Ένα διπλό το οποίο γράφτηκε δια χειρός των Ρέγιες και Αγιόν οι οποίοι ήταν σαν να παίζουν απέναντι σε έφηβους ή έστω απέναντι στους Γκιστ, Σίνγκλετον, Πέιν όταν αυτοί ήταν σε εφηβική ηλικία.

Εγώ τώρα κόντρα σε όλους όσους φωνάζουν για ευθύνες Πασκουάλ, θα πω ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Είναι απολύτως λογικό να φταίει στο τακτικό κομμάτι, ωστόσο για την εικόνα που παρουσίασαν παίκτες όπως ο Γκιστ ή ο Σίνγκλετον δεν νομίζω ότι μπορεί να του καταλογιστεί κάτι. Φυσικά και είναι δίκαια η κριτική που σήμερα γίνεται στον κόουτς αφού υπέπεσε σε τρομερά λάθη ειδικά στο αμυντικό κομμάτι. Οι επιλογές του δεν τον δικαιώνουν αλλά για μένα το χειρότερο είναι ότι δεν ελίχθηκε όταν είδε ότι το plan A που έχει δεν αποδίδει. Μπορεί να του χρεωθεί ακόμα και η ακατανόητη για μένα επιλογή να μπει ο Ρίβερς 12άδα αντί του Λεκαβίτσιους, μιας και ο Αμερικάνος ακόμα φαίνεται να ταλαιπωρείται από τραυματισμό. Φάνηκε κιόλας ότι ήταν εκτός κλίματος αφού δεν βοήθησε καθόλου, ενώ ο Λιθουανός έστω και αν δεν είχε την αμέριστη εμπιστοσύνη, ίσως θα μπορούσε να δώσει ανάσες στον μπερδεμένο και κουρασμένο Καλάθη. Ας τα δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά:

*Αλλαγές παντού

Ο Πασκουάλ όπως συνηθίζει προσπάθησε και πάλι να παίξει με αλλαγές σε όλα τα screen θέλοντας να ανεβάσει την αμυντική πίεση. Η εντολή αυτή διαβάστηκε άψογα από τον αντίπαλο πάγκο και όταν πλέον στις αλλαγές ο ψηλός της Ρεάλ βρισκόταν με κοντό του Παναθηναϊκού υπήρχε εξαιρετική κυκλοφορία μπάλας ώστε η πάσα να φτάσει σωστά σε αυτόν. Παράλληλα οι υπόλοιποι παίκτες συνέχιζαν την κίνηση ώστε να υπάρχει έξτρα πάσα. Αυτό είναι κάτι το οποίο το δοκιμάζουν οι περισσότερες ομάδες, ωστόσο οι παίκτες του Παναθηναϊκού έπεσαν στην φάκα αφού συνεχίζοντας τις αλλαγές στα επόμενα screen, έχαναν τις σωστές τοποθετήσεις μέσα στην ρακέτα. Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξει τρομερή ανισορροπία και να δημιουργηθεί το επόμενο ακριβώς πρόβλημα που θα αναλύσω παρακάτω. Ουσιαστικά η τακτική αυτή δεν άλλαξε σε κανένα σημείο το αγώνα και ήταν και αυτή που εντέλει έγειρε την πλάστιγγα στην ισπανική ομάδα.

*Ριμπάουντ

Αυτό ήταν το πιο σοβαρό πρόβλημα από όλα. Αν δούμε λίγο προσεκτικά τα νούμερο το πιθανότερο είναι να πάθουμε ίλιγγο. Σε αυτό το επίπεδο της διοργάνωσης και στην φάση που βρίσκεται τώρα ο Παναθηναϊκός έδειξε να είναι μικρή ομάδα. Μερικά στατιστικά είναι τα εξής: Στην αρχή του 4ου δεκαλέπτου οι γηπεδούχοι είχαν συνολικά 10 ριμπάουντ ενώ η Ρεάλ 31, και στο ημίχρονο τα επιθετικά ριμπάουντ ήταν 0-13!!! Η συνολική στατιστική τελικά στον τομέα των σκουπιδιών ήταν 24 για το τριφύλλι και 43 για την Βασίλισσα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τις 14 περισσότερες κατοχές/επιθέσεις των φιλοξενούμενων, γεγονός ήταν ο καθοριστικότερος παράγοντας της νίκης τους. Οι τοποθετήσεις των παικτών του Πασκουάλ ήταν επιεικώς απαράδεκτες με τους ψηλούς της ομάδας να είναι εκτός τόπου και να χάνουν πολλές μπάλες μέσα από τα χέρια τους. Και μάλιστα ο 38χρονος Ρέγιες είναι αυτός που έκανε την μεγαλύτερη ζημιά σε αυτόν τον τομέα. Μόνο ο Πέιν μπόρεσε να είναι ανεκτός σε αυτό το κομμάτι, την ώρα που οι Γκιστ και Σίνγκλετον δεχόντουσαν το ένα bulling μετά το άλλο από τους αντιπάλους τους. Το ριμπάουντ είναι κατά βάση θέμα διάθεσης, θέλησης και μετά θέμα timing ή ομαδικής συμπεριφοράς. Και οι παίκτες του τριφυλλιού τα έκαναν όλα λάθος. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν προπονητή όταν ο Κάρολ καταφέρνει να πάρει ριμπάουντ από τους ψηλούς της ομάδας.

Λύση υπήρχε; Μετά χριστόν προφήτες γινόμαστε όλοι, ωστόσο όταν βλέπεις ότι όλο το ματς κινείται στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, τότε σίγουρα θα μπορούσε ο κόουτς να δοκιμάσει διάφορα σχήματα ώστε να σταματήσει κάπως αυτό το πρόβλημα. Το αργό και βαρύ κορμί του Ρέγιες σίγουρα θα μπορούσε να είχε για κάποιο περισσότερο χρόνο τον Βουγιούκα. Επίσης θα μπορούσε να δώσει ακόμα περισσότερη αθλητικότητα με το κάνει το τρικ το οποίο είχε κάνει πετυχημένα στους περσινούς τελικούς της Α1. Να μπει ο Γκάμπριελ στην θέση 3 και στις θέσεις των ψηλών να υπάρχουν 2 από τους Γκιστ, Σίνγκλετον και Πέιν. Αυτό θα έδινε έξτρα πίεση στην κυκλοφορία της Ρεάλ, ενώ η αθλητικότητα πιθανά θα βοηθούσε στο να καπαρώσουν περισσότερα ριμπάουντ. Σίγουρα είναι υποθετικά όλα αυτά που γράφω, ωστόσο αν δεν δοκιμάσεις πράγματα μέσα στο παρκέ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα συμβεί. Και δυστυχώς χτες ο Τσάβι δεν προσπάθησε να αλλάξει το παραμικρό στον τομέα των ριμπάουντ και έχασε ένα ματς που ακόμα και έτσι θα μπορούσε να το είχε πάρει.

*Οι χειρότεροι όλων Γκιστ και Σίνγκλετον 

Οι δύο συγκεκριμένοι παίκτες είναι καταλύτες για τον Παναθηναϊκό. Και χτες βρέθηκαν στο χειρότερό τους βράδυ. Ο Γκιστ δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού να βοηθήσει επιθετικά ωστόσο πολύ πιο άσχημα τα πήγε στην άμυνα. Εκεί ο Ρέγιες και ο Αγιόν τον έκαναν ότι ήθελαν. Αντιπαρέταξαν την τεχνική και το μυαλό απέναντι στη δύναμη και την ενέργεια. Ο πολύπειρος Ισπανός τον έκανε γιο-γιο σε κάθε φάση σκοράρωντας με κάθε πιθανό τρόπο. Από την άλλη ο Σίνγκλετον έδειξε να είναι εντελώς εκτός κλίματος αγώνα. Κακές επιλογές στην επίθεση, κακές αμυντικές τοποθετήσεις και τραγικές αντιδράσεις. Με βάση την ποιότητά τους και το ταλέντο που διαθέτουν θεωρώ πως έκαναν τις χειρότερες εμφανίσεις τους με την πράσινη φανέλα.

Συγκεκριμένα ο Σίνγκλετον έκανε τα περισσότερα λάθη, στο πιο κρίσιμο σημείο της 4ης περιόδου. Λάθη που στοίχισαν τον αγώνα στην ομάδα. Η Ρεάλ επέλεγε να κυκλοφορήσει την μπάλα με τον Παναθηναϊκό να κάνει αλλαγές στα screen. Το 5άρι της Ρεάλ είχε αντίπαλο κοντό, ο ψηλός του ΠΑΟ ήταν στην βολή, ενώ ο Σίνγκλετον κάλυπτε χώρο ανάμεσα στον αντίπαλο παίκτη που είχε την μπάλα και έκανε την διείσδυση και τον Τόμπκινς που είχε ακροβολιστεί στην γωνία. Στην προκειμένη φάση όπως δείχνει η παραπάνω φώτο, ο Ντόνσιτς επέλεγε να πάει προς το καλάθι. Αν δεν πάσαρε είχε τον Πείν πάνω του, αλλά και την βοήθεια του Ντένμον αν και εφόσον πήγαινε προς το lay up. Ο Σίνγκλετον λοιπόν αντί να μείνει στον χώρο καλύπτοντας και τον Τόμπκινς πήγαινε σαν 3η βοήθεια πάνω στον Σλοβένο, ο οποίος έδινε πάσα για αμαρκάριστο σουτ στην γωνία. Ο Κρις επέλεξε εντελώς λανθασμένα να δώσει βοήθεια στην δυνατή πλευρά και όταν χρειάστηκε να τρέξει για το close out ο αντίπαλος ήταν ήδη στον αέρα σουτάροντας και ευστοχώντας εντελώς ελεύθερος. Την ίδια φάση ο Σίνγκλετον την έφαγε 3 ή 4 φορές σε όλο το ματς, με την συγκεκριμένη που δείχνει η φώτο να είναι 2 λεπτά πριν την λήξη και την Ρεάλ να παίρνει διαφορά 5 πόντων. Ήταν σίγουρα ο αρνητικός παράγοντας της ομάδας.

Σίγουρα πάντως συνολικά η ομάδα δεν ήταν εντελώς συγκεντρωμένη στην χθεσινή αναμέτρηση. Και εδώ δεν μπορώ να κατηγορήσω εντελώς τον Τσάβι γιατί υπάρχουν προσωπικότητες στο ρόστερ που μπορούν να αντεπεξέλθουν σε τέτοια πίεση και σε τέτοιες ειδικές συνθήκες. Ουσιαστικά με εξαίρεση κάποιες καλές ενέργειες του μέτριου Καλάθη, κάποια καλά σουτ του Ντένμον, τις προσωπικές ενέργειες του Τζέιμς, αλλά και την απρόσμενα καλή εμφάνιση του Πέιν δεν υπήρχε κάποιος άλλος άξιος αναφοράς. Είχα αναφέρει πριν την σειρά πως για να μπορείς Παναθηναϊκός να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα θα πρέπει να πάρει πράγματα και από το υπόλοιπο ρόστερ του. Χθες πήρε από τον Πέιν, την ώρα που οι βασικοί ήταν σε κακό βράδυ. Οι περιφερειακοί της ομάδας ήταν σε πολύ κακό βράδυ. Δεν βρήκα νόημα στην επιλογή του Ρίβερς αντί του Λέκα, από την στιγμή που ο Αμερικάνος ήταν φανερά ανέτοιμος. Παράλληλα δεν πήρε και καμία προσπάθεια για σουτ στα 14 σχεδόν λεπτά που έπαιξε. Η επιλογή αυτή του Τσάβι είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί η πιθανότητα του διδύμου Καλάθης-Λεκαβίτσιους με τον Λιθουανό σε ρόλο sg που έχουμε δει να αποδίδει μέσα στην σεζόν. Όπως επίσης δεν βρίσκω λόγο να βρίσκεται στο παρκέ ο Λοτζέσκι ενώ είναι εκτός ρυθμού. Καταλαβαίνω πως περιμένει ο κόουτς πολλά από το φαρμακερό σουτ του, ωστόσο στην άμυνα είναι αυτή τη στιγμή 2 ταχύτητες κάτω από την υπόλοιπη ομάδα. Μάλιστα τον Αμερικανοβέλγο τον εμπιστεύτηκε και στην 4η περίοδο για αρκετό διάστημα, την ώρα που η κυκλοφορία της Ρεάλ ήταν στο peek της και φυσικά ήταν αρνητικός.

Πάντα ο ίδιος στόχος... το καταραμένο διπλό...

Τώρα για την συνεχεία δεν υπάρχει κάτι να πούμε. Η σειρά μεταφέρεται πλέον στην Μαδρίτη με τον Παναθηναϊκό να έχει απολέσει το πλεονέκτημα έδρας. Η έδρα της Ρεάλ δύσκολα σπάει και ειδικά από μια ομάδα σαν τον ΠΑΟ όπου έχει αποδείξει μέσα στην σεζόν ότι δεν μπορεί να τα βγάλει εις πέρας σε τέτοιες έδρες. Τι πρέπει να αλλάξει; Καταρχήν θεωρώ πως από την Βασίλισσα δεν θα δούμε διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που είδαμε στον δεύτερο αγώνα. Το ρόστερ της αυτή τη στιγμή αυτό είναι, με αυτά τα δεδομένα προβλήματα. Η στόχευσή της λογικά θα είναι η ίδια οπότε ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να δουλέψει πάνω σε συγκεκριμένα κομμάτια. Δεν βρίσκω τεράστιες διαφορές αυτή την δεδομένη στιγμή ανάμεσα στις δύο ομάδες, οπότε αν οι πράσινοι καταφέρουν και βρουν λύσεις στον τομέα του ριμπάουντ και μπορέσουν να έχουν ένα ικανοποιητικό ποσοστό ευστοχίας τότε ο αγώνας θα είναι ντέρμπι ως το τέλος. Αν πάλι βγουν οι παθογένειες των εκτός έδρας αγώνων και της κατηφόρας που κάνει την ομάδα να αλληθωρίζει τότε πάλι θα έχουμε μία από τα ίδια. Θα επιμείνω πάντως στο moto μου ότι το Final 4 είναι πάντα μια εκτός έδρας νίκη μακρυά. Και από την στιγμή που χάθηκε το πλεονέκτημα έδρας αυτό πλέον ισχύει.

ΥΓ: Πολλά έχει ακούσει ο Λάσο, αλλά το να παρκάρεις τον Ράντολφ (8' λεπτά), τον Ταβάρες (7' λεπτά) και τον Κοζέρ (6' λεπτά) θέλει αρκετά cojones.

ΥΓ2: Δεινόσαυρος ο Ρέγιες ναι, αλλά την τεχνική του την έχουν ελάχιστοι στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή. Άσε που είναι και από τους καλύτερους στις τοποθετήσεις εντός ρακέτας για την διεκδίκηση των ριμπάουντ.