Ρεάλ-Παναθηναϊκός 81-74: Να θυμηθεί το DNA του, αλλιώς...

Πάλεψε αλλά δεν τα κατάφερε στην Μαδρίτη ο Παναθηναϊκός. Κάρολ και Γιουλ έβαλαν μεγάλα σουτ για να κλειδώσει την νίκη η Ρεάλ.

Θα μείνω πιστός σε αυτά που λέω πριν ακόμα ξεκινήσουν τα playoffs. Η απόσταση μιας ομάδας από το Final 4 είναι απλά μια εκτός έδρας νίκη. Θα μου πείτε είναι εύκολο; Προφανώς και όχι. Ωστόσο ο Παναθηναϊκός χτες στην Μαδρίτη έδειξε πως δεν πρόκειται να πέσει αμαχητί, όπως δηλαδή τα προηγούμενα χρόνια που όταν πήγαινε σε έδρες όπως της ΤΣΣΚΑ και της Φενέρμπαχτσέ έφευγε με ευρεία ήττα. Οι πράσινοι πάλεψαν όσο μπορούσαν τον αγώνα όμως μεγάλα σουτ όπως αυτά των Γιουλ και Κάρολ, έδωσαν το ροζ φύλλο αγώνα στην Βασίλισσα. Ο Καλάθης ήταν συγκινητικός, ο Γκιστ του δευτέρου ημιχρόνου ήταν αυτός που έπρεπε σε άμυνα και επίθεση, όμως αν υπήρχε μεγαλύτερη βοήθεια από 1 ή 2 παίκτες ακόμα πιθανά η νίκη να ήταν πράσινη. Πλέον το ματς της Παρασκευής είναι ένα do or die αγώνας για την ελληνική ομάδα. Τα πράγματα είναι απλά. Νίκη για να φέρει την σειρά και πάλι στην Αθήνα ή ήττα και bye bye Βελιγράδι.

Ασφυχτική πίεση και άγχος

Διαφορετικό ξεκίνημα δεν περίμενα είναι η αλήθεια. Θεωρούσα δεδομένο πως ο Λάσο θα θυσίαζε αμυντικά τον Τέιλορ με πίεση πάνω στο Καλάθη από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο. Συνολικά η Ρεάλ μπήκε ψυχωμένη και με επιθετική άμυνα δυσκόλευε το έργο των παικτών του Πασκουάλ που ουσιαστικά δεν μπορούσαν να εκτελέσουν καμία από τις πρώτες τους επιθέσεις σωστά. Το τριφύλλι παρουσίασε μια εικόνα ανάλογη με την εικόνα των περισσότερων εκτός έδρας αγώνων της φετινής σεζόν. Η πίεση έφερε κακές επιθέσεις και άγχος στην τελική προσπάθεια, μιας και χάθηκαν αρκετά καλάθια σχεδόν εξ επαφής. Ωστόσο η επιθετική λειτουργία της Ρεάλ δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή ώστε να μπορέσει να πάρει μια διαφορά που θα την έβαζε σε θέση άνεσης εξαρχής. Μετά το πρώτο σοκ της πίεσης ο ΠΑΟ αντεπεξήλθε και μπόρεσε να ισορροπήσει τον αγώνα. Ο Καλάθης βρήκε τρόπο να πληγώσει την άμυνα της Ρεάλ από μακρινή απόσταση, αφού οι γηπεδούχοι έκλειναν τους διαδρόμους προς το lay up πολύ σωστά και δεν τον άφηναν να κάνει τις γνωστές διεισδύσεις του. Η στόχευση του τριφυλλιού άλλαξε όταν ο Γκιστ χρεώθηκε με 2ο φάουλ και την θέση του πήρε ο Βουγιούκας. Η μπάλα είχε στόχο να φτάσει στον ομογενή σέντερ, όμως μετά από την πρώτη του εύστοχη προσπάθεια, η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη. Η ενέργεια που έβγαλε το τριφύλλι στην άμυνα αλλά και η αστοχία των γηπεδούχων ήταν 2 παράγοντες που έκαναν την ομάδα του Πασκουάλ να προηγηθεί με 13-17, αλλά ένα τρίποντο του Ρούντι στην λήξη του χρόνου έγραψε το ισόπαλο 17-17 της περιόδου.

Ξέφυγε και το πλήρωσε.

Τον ίδιο ρυθμό είχαμε και στην συνέχεια του αγώνα. Οι 2 ομάδες δεν μπορούσαν να επιβάλουν τον ρυθμό τους, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πάρει καμία από τις 2 διαφορά ασφαλείας.  Αλλά η έμπνευση να μπει ο Λοτζέσκι και να μαρκάρει τον Κάρολ ήταν από αυτές που δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο που έγινε. Ο Αμερικάνος της Ρεάλ, σαφώς πιο γρήγορος έβγαινε πρώτος από το screen και εκτελούσε άνετα πετυχαίνοντας πολύ γρήγορα 5 μαζεμένους πόντους. Η είσοδος του Γκάμπριελ ομολογώ πως συμμάζεψε την άμυνα της ομάδας στο ζωγραφιστό, αφού ούτε ο Γκιστ ούτε ο Σίνγκλετον μπορούσαν να κόψουν προσπάθειες των αντιπάλων. Αυτή συνέπεσε και με την είσοδο του Ταβάρες ο οποίος αντιμετωπίστηκε εξαιρετικά αφού παρά τις πολλές φορές που οι συμπαίκτες του προσπάθησαν να τον τροφοδοτήσουν, τις περισσότερες έκανε λάθος ή έχασε την μπάλα. Και ενώ το τριφύλλι είχε ισορροπήσει ξανά τον αγώνα (η Ρεάλ είχε ξεφύγει με 6 πόντους σε κάποιο σημείο του δεκαλέπτου) μια φάση άλλαξε την ροή του ματς. Ξεκάθαρο φάουλ του Αγιόν πάνω στον Πέιν, σφυρίχτηκε βήματα του Αμερικάνου, σφύριγμα που οδήγησε στην έκρηξη τον πάντα νηφάλιο Πασκουάλ. Τεχνική ποινή (λογικότατη) και η διαφορά αντί να πάει στον πόντο πήγε στους 6, μια διαφορά ασφαλείας στο ημίχρονο για την Βασίλισσα. Ο Πασκουάλ δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια ξεσπάσματα είναι η αλήθεια, ωστόσο με ελάχιστα δευτερόλεπτα να απομένουν για το ημίχρονο, η πράξη του οδήγησε σε +3 πόντους για τον αντίπαλο. Δίκιο είχε προφανώς για την φάση ωστόσο το timing δεν ήταν το ενδεδειγμένο.

Το τριφύλλι συνολικά στο πρώτο μέρος δεν πήρε βοήθειες από παίκτες που έπρεπε να πάρει. Ουσιαστικά το πρώτο ημίχρονο ανήκει αποκλειστικά στον Καλάθη αφού πάλευε εντελώς μόνος. Κάποιες αναλαμπές του Τζέιμς, ένα σουτ του Λοτζέσκι, ή 2 φάσεις από τους Γκιστ και Σίνγκλετον δεν ήταν και γενικά δεν θα είναι ποτέ αρκετές σε μια ομάδα. Ειδικά οι 2 σέντερ του Παναθηναϊκού είχαν πάρα πολύ κακή απόδοση, αφού υπήρχαν σημεία που χανόντουσαν στις αλλαγές και άφηναν εντελώς ελεύθερους τους διαδρόμους για τους παίκτες της Ρεάλ για να πάνε ανενόχλητοι προς το καλάθι. Ο Γκάμπριελ μαζί με τον Πέιν συμμάζεψαν κάπως την άμυνα ωστόσο επιθετικά δεν βοήθησαν καθόλου. Η λάθος επιλογή για μαρκάρισμα του Κάρολ από τον Λοτζέσκι διορθώθηκε με την είσοδο του Αντετοκούνμπο στον αγώνα. Ο κόουτς είχε χρησιμοποιήσει όλους εκτός του Ντένμον στο ημίχρονο, με τον Παππά να είναι για ένα ακόμα αγώνα εντελώς αρνητικός και εντελώς εκτός κλίματος αγώνα. Είχα πει πως η ομάδα για να κερδίσει μέσα στην Ρεάλ πρέπει να εμφανίσει ακόμα περισσότερους πρωταγωνιστές. Στο πρώτο ημίχρονο πάντως οι περισσότεροι είχαν αρνητικό πρόσωπο και όχι μόνο δεν εμφανίστηκαν νέοι πρωταγωνιστές αλλά είδαμε και «κολώνες» της ομάδας να έχουν αρνητική προσφορά.

Μείωσε παρά το γεγονός ότι δεν μπήκε στα πρώτα 5 λεπτά του δεκαλέπτου.

Καμία διαφορά δεν είναι απαγορευτική ειδικά όταν βρίσκεσαι στο ημίχρονο. Και οι 6 πόντοι απόστασης των 2 ομάδων δεν θα μπορούσε να γύρει την πλάστιγγα. Oι 13 όμως; Ο Παναθηναϊκός στην επανάληψη και ειδικά στα πρώτα 5 λεπτά της δεν μπήκε ποτέ στο παρκέ. Είδαμε για ακόμα μία φορά την ομάδα να μην μπαίνει συγκεντρωμένη, να μην μπορεί να κυκλοφορήσει σωστά την μπάλα, να παίζει κακή άμυνα και να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Ο Τσάβι στάθηκε άτυχος αφού ενώ είχε ζητήσει time-out για να κόψει τον ρυθμό, η ροή του αγώνα δεν σταμάτησε και δεν μπόρεσε να κρατήσει την ομάδα συγκεντρωμένη. Μετά το time out oοι πράσινοι έδειξαν να ξεμπλοκάρουν και σταδιακά άρχισαν να μαζεύουν την διαφορά με αποτέλεσμα να βρεθούν στο τέλος της περιόδου να έχουν ρίξει την απόσταση στους 4, έχοντας δηλαδή μειώσει και την διαφορά του ημιχρόνου. Σε αυτό το κομμάτι του αγώνα ο Ντένμον που πέρασε στο παρκέ έδωσε το instant score που ζητάει η ομάδα εδώ και καιρό, ενώ ο Νικ πέτυχε 10 συνεχόμενους πόντους με 2 σερί τρίποντα, φτάνοντας του 17. Επίσης στο παρκέ άρχισε να εμφανίζεται και ο Γκιστ ο οποίος μέχρι εκείνο το σημείο ήταν αρνητικός. Δυνάμωσε στην άμυνα, έκανε σωστές αλλαγές και δυσκόλευε κάθε επίθεση της Ρεάλ. Οι 4 πόντοι διαφοράς εντέλει έδωσαν δικαίωμα στην ομάδα να διεκδικήσει μέχρι τέλους τον αγώνα.

Γιουλ και Κάρολ εκτέλεσαν το τριφύλλι.

Στο τελευταίο δεκάλεπτο που κρίθηκαν όλα, ο Παναθηναϊκός είχε αποκτήσει ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Μέχρι και 3 λεπτά πριν την λήξη η Ρεάλ είχε συμπληρώσει τα ομαδικά σε αντίθεση με τους πράσινους οι οποίοι είχαν να δώσουν ακόμα 2. Το ματς πήγαινε πόντο πόντο με την Βασίλισσα να μην χάνει ποτέ το προβάδισμα. Ωστόσο η φάση που ουσιαστικά άλλαξε την ροή ήταν καίρια το τριφύλλι. Κλέψιμο, αιφνιδιασμός, tip του Γιουλ και η μπάλα στην Ρεάλ. Στο σημείο αυτό το σκορ ήταν στο 64-63 και οι φιλοξενούμενοι θα μπορούσαν να είχαν μπει μπροστά στο σκορ όμως η λανθασμένη υπόδειξη των διαιτητών το στέρησε. Οι επόμενες φάσεις ήταν φάσεις της ποιότητας του Γιουλ ο οποίος παρά το γεγονός πως ήταν εντελώς αρνητικός μέχρι εκείνο το σημείο του αγώνα, με 2 μεγάλα τρίποντα έβαλε την ομάδα του μπροστά με 70-63. Και πάλι όμως έπειτα από time out του Πασκουάλ οι πράσινοι βρήκαν τα ψυχικά αποθέματα και με δικό τους σερί 7-0 ισοφάρισαν την αναμέτρηση κάνοντας το τελευταίο δίλεπτο θρίλερ. Η ομάδα ξόδεψε εντελώς χαζά τα 2 φάουλ που της είχαν απομείνει αφού κατάφεραν να στείλουν την Ρεάλ στις βολές μόλις σε 7 δευτερόλεπτα. Έστω και αν κάποια σφυρίγματα ήταν εκτός ροής αγώνα και κάπως υπερβολικά, το φάουλ του Λοτζέσκι στο κέντρο του γηπέδου, αλλά και του Γκάμπριελ πάνω στον Ρέγιες, μακρυά από το καλάθι ήταν επιεικώς αχρείαστα έως και εγκληματικά (από την πλευρά των παικτών εννοώ). Η βασίλισσα πήρε άμεσα το δικαίωμα για βολές κάτι το οποίο λογικό είναι στην συνέχεια να το έψαχνε.

Πάντως μέχρι και 50'' πριν την λήξη το ματς παιζόταν ακόμα όμως το τριφύλλι επιδόθηκε σε κακές επιθετικές επιλογές. Το τρίποντο του Τζέιμς τραβηγμένο από τα μαλλιά, το ίδιο και το τρίποντο χωρίς ισορροπία του Καλάθη. Χρόνος υπήρχε για φυσιολογική επίθεση (με διαφορά 5 πόντων περίπου 40'' πριν την λήξη) όμως η ομάδα δεν είχε το καθαρό μυαλό και την υπομονή να παίξει σωστά. Το άγχος προφανώς τους κατέβαλε, έχασαν την συγκέντρωσή τους και επιδόθηκαν σε κακές επιθέσεις. Η επόμενη φάση ήταν κομμένη και ραμμένη για τα cojones του Κάρολ. Με κρεμασμένο τον Καλάθη πάνω του ευστόχησε σε τρομερά δύσκολο τρίποντα γράφοντας ουσιαστικά και τον επίλογο του αγώνα. Η Ρεάλ επικράτησε με 7 πόντους σε έναν αγώνα που εύκολα μπορούσε να έχει και το αντίθετο σκορ. Καμία από τις 2 ομάδες δεν είχαν καλή απόδοση ωστόσο οι γηπεδούχοι βρήκαν μεγάλα σουτ στο 4ο δεκάλεπτο, σουτ που έκριναν εντέλει την αναμέτρηση. Πλέον οι πράσινοι απλά κυνηγούν ένα θαύμα.

Ας γκρινιάξω και λίγο

Γενικότερα όσο καιρό γράφω για τον Παναθηναϊκό είναι ελάχιστες οι φορές που έχω κάνει σε κείμενό μου σχόλιο για την διαιτησία. Μπορείτε φυσικά να ανατρέξετε και δείτε τα κείμενά μου για του λόγου το αληθές (ευτυχώς υπάρχει αρχείο και αναζήτηση στο site). Σήμερα ομολογώ ότι έχω κάνει μια εξαίρεση από τον δικό μου κανόνα και έχω γράψει μερικές σποραδικές φάσεις. Με την δική μου οπτική θέλω να παρατηρήσω το εξής: Σε φάσεις που υπάρχει η προφανή αντίδραση από την αντίπαλη ομάδα οι περισσότεροι διαιτητές καταφεύγουν στο instant replay για να επιβεβαιώσουν την απόφασή τους ή να την αλλάξουν. Στην φάση του Γιουλ που προσωπικά είδα και live την επαφή του με την μπάλα, έχω την απορία του γιατί δεν πήγαν να την δουν ξανά. Δεν χωράνε θεωρώ σε ένα τόσο κρίσιμο σημείο του αγώνα τέτοια λάθη από έμπειρους διαιτητές. Υπήρχαν και άλλες φάσεις για τις οποίες θα μπορούσαμε να συζητήσουμε, όμως αν το πιάσουμε φάση φάση δεν έχει νόημα. Η διαιτησία ήταν μια καθαρή διαιτησία έδρας, όπως αυτή που έχει η Ρεάλ τόσα χρόνια. Το έχω αναφέρει και σε πολλούς αγώνες που έχω γράψει πέρα του Παναθηναϊκού, ότι αυτό που ενοχλεί περισσότερο τα δικά μου μάτια, δεν είναι ένα ανάποδο σφύριγμα, αλλά η διαφορετική αντιμετώπιση των δύο ομάδων. Δεν σηκώνω το λάβαρο που γράφει ότι ο Παναθηναϊκός πάντα αδικείται, όμως σαν μπασκετόφιλος θέλω να βλέπω ειδικά σε παιχνίδια playoff οι διαιτητές να μεταχειρίζονται ίσα και τις 2 ομάδες. 

Μπορεί υπό προϋποθέσεις

Για να ξεφύγω από την κουβέντα που μου αρέσει να κάνω μόνο με φίλους μου, και να σταθώ στα αγωνιστικά, πιστεύω πως ο Παναθηναϊκός έχασε χτες μια τεράστια ευκαιρία. Η Ρεάλ έδειξε ότι δεν είναι σε καλή κατάσταση, προφανώς εξαιτίας όλων αυτών τον τραυματισμών που την έχουν ταλαιπωρήσει όλη την σεζόν, και σίγουρα δεν έδειξε να είναι καλύτερη από το τριφύλλι. Έχει τρανταχτές αδυναμίες και στους δύο τελευταίους αγώνες η ομάδα δεν το έχει εκμεταλλευτεί. Τα καλά στοιχεία του ΠΑΟ δεν έχουν βγει στο παρκέ με εξαίρεση το game 1. Η αθλητικότητα και η ενέργεια, η άμυνα και η πίεση μπορεί να βάλει δεν δοκιμάζεται καν. Επιθετικά το transition είναι ελάχιστο, γεγονός που δεν ευνοεί. Οδηγός πρέπει επαναλαμβάνω να είναι το πρώτο παιχνίδι. Το ρόστερ της ομάδας μπορεί να στηρίξει έναν αγώνα που να περιλαμβάνει σκληρή άμυνα και αιφνιδιασμούς. Χτες άκουγα το δημοσιογράφο να λέει πως ο Τσάβι έδωσε εντολή η ομάδα να ρίξει τον ρυθμό και να πάει σε set παιχνίδι. Από όλο το φετινό δείγμα μπορώ να πω πως το set δεν ευνοεί τόσο τον Παναθηναϊκό. Μπορώ να καταλάβω τον Ισπανό τεχνικό γιατί δεν ήθελε να ξεφύγει σε ρυθμό το παιχνίδι μεν, αλλά θα ήθελα δε να τον δω να ρισκάρει. Οι πράσινοι πρέπει να βάλουν άλυτα προβλήματα στον αντίπαλο για να μπορέσουν να διεκδικήσουν την νίκη και να στείλουν την σειρά σε 5ο αγώνα.

Όμως αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι να έχει περάσει και στους παίκτες αυτό το αίσθημα αδικίας που φωνάζει εδώ και καιρό ο σύλλογος. Αν μπουν στο παρκέ θεωρώντας πως ότι και να γίνει θα αδικηθούν τότε το πιθανότερο είναι να χαθεί η μάχη με κάτω τα χέρια. Αν όντως θεωρούν ότι αδικήθηκαν τόσο όσο γράφουν σήμερα τα διάφορα site τότε αυτό που πρέπει να κάνουν είναι απλά να πεισμώσουν και να μπουν στην αναμέτρηση με το μαχαίρι στα δόντια. Να κλείσουν τα αυτιά τους, να καταπιέσουν ότι νοιώθουν και να μπουν για να πάρουν την νίκη. Ναι είναι πλέον ένας τελικός για την ομάδα και είναι το καταλληλότερο σημείο της χρονιάς για να δείξουν πόσο θέλουν να βρίσκονται μετά από 5 χρόνια σε ένα Final 4. Και αυτό που ελπίζω είναι να δούμε περισσότερους παίκτες να συνεισφέρουν. Και τον Παππά τον έχει ανάγκη η ομάδα, και τον Πέιν και τον Γκάμπριελ και όλους. Κανείς δεν περισσεύει. Η ομάδα πρέπει να κάνει την υπέρβασή της αν θέλει να είναι στο Βελιγράδι, όσο δύσκολη και αν είναι αυτή η αποστολή. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρει το μόνο που δεν θα ήθελα να δω είναι να πέσει με κάτω τα χέρια. Η σειρά δεν έχει δείξει τεράστιες διαφορές στα δύο ρόστερ (συγκριτικά με την Φενέρ πέρσι πχ ή την ΤΣΣΚΑ τα προηγούμενα χρόνια), και αν ο Παναθηναϊκός θυμηθεί το DNA του τότε έχει πιθανότητες να φύγει νικητής.