Ήττα για τον Παναθηναϊκό μέσα στην Μαδρίτη από την Ρεάλ με 92-75. Καθόλου πρωτότυπο...
Οι παροιμίες του λαού πολλές για την κλινική περίπτωση των πράσινων. Και ειδικά αυτή με τις συμπτώσεις είναι ταμάμ. Η αρχή του αγώνα προϊδέαζε για την συνέχεια. Σε ένα do or die ματς για το πλεονέκτημα έδρας η ομάδα μπήκε σαν σε προπόνηση. 8-0 και time out στα πρώτα 3 λεπτά. Είναι να απορείς για τα επίπεδα συγκέντρωσης των παικτών που μάλιστα δείχνουν να είναι αντιστρόφως ανάλογα από τις δηλώσεις τους πριν την έναρξη. Τουλάχιστον μέχρι και το πρώτο ημίχρονο είδαμε λίγο νεύρο και λίγο παλμό από κάποιους, ωστόσο ήταν μόνο αυτό. Γιατί στην επανάληψη είχαμε κατήφορο. Ο Καλάθης τίγκα στα νεύρα δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει απέναντι στον Καμπάτσο, ο Τζέιμς έσπαγε τα ταμπλό από τα 6.75 (1/9), οι ψηλοί έμαθαν πως παίζεται η θέση από τον 36χρονο Ρέγιες και ο Κοζέρ είπε να γίνει ήρωας τώρα που μπορεί. Γενικά ο Παναθηναϊκός των εκτός έδρας είναι ο ιδανικός αντίπαλος για να δημιουργήσει νέους ήρωες. Έτσι και ο Κοζέρ των 6 πόντων μ.ο κατάφερε και τελείωσε την αναμέτρηση με προσωπικό ρεκόρ 26 πόντων. Πόσοι ακόμα άραγε να το έχουν καταφέρει φέτος;
Δεν θέλω να σταθώ τόσο στο τεχνικό κομμάτι. Νομίζω και ειδικός να μην είσαι είναι εύκολο να διακρίνεις τι είναι αυτό που πάντα φταίει. Η άμυνα. Μακρυά από το ΟΑΚΑ, ο σφιχτός Παναθηναϊκός γίνεται βούτυρο. Το ζωγραφιστό του γίνεται χώρος για υγιεινό περίπατο όποιου θέλει να σκοράρει. Πολλά lay up των αντιπάλων και χτες, με πρωταγωνιστές κατά βάση τα 2 playmaker της Ρεάλ, τον Κοζέρ και τον Καμπάτσο. Τα πράσινα γκαρντ καταρχήν μάρκαραν όλοι με τα μάτια. Οι αλλαγές που είχε επιλεχθεί να γίνονται στην άμυνα ήταν αρκετά κλικ πιο αργές, ωστόσο ακόμα και έτσι η ταχύτητα των F/C που διαθέτει η ομάδα είναι θεωρητικά ικανή να καλύψει το τυχόν μειονέκτημα. Ακόμα και σε αυτό το σημείο, που το τριφύλλι με Γκιστ και Σίνγκλετον (τώρα και Πέιν) έχει ένα πλεονέκτημα λόγω ταχύτατης αντίδρασής τους, πλέον υστερεί. Οι Αμερικάνοι σέντερ δεν έφταναν ποτέ on time στο μαρκάρισμα και το ζωγραφιστό κατάντησε παιδική χαρά για τους παίκτες των Ισπανών. Ούτε η ατομική αλλά ούτε και η ομαδική άμυνα (αν και αυτά τα δύο συνήθως είναι αλληλοεξαρτούμενα) είναι πλέον σε καλό επίπεδο και η ομάδα δέχεται πάρα πάρα πολλούς πόντους. Πάνω από 80 ανά αγώνα στους τελευταίους 8. Τραγική επίδοση τραγική κατάσταση, μιας ομάδας που βροντοφωνάζει ότι θέλει να βρίσκεται στο Βελιγράδι.
Να μιλήσουμε τώρα για την επίθεση, οπού εκεί έχουμε άλλα ζόρια. Όσο περνάει ο καιρός αντί οι αυτοματισμοί να φαίνονται ολοένα και περισσότερο, τώρα βλέπουμε να χάνονται και όσοι υπήρχαν. Αφήνω έξω για αρχή τους 2 νέους παίκτες και βλέπω τις 5άδες που έχουν μόνο τους παλιούς. Το καλό δίδυμο Καλάθη-Γκιστ πόσο καιρό έχουμε να το δούμε; Πόσο συχνά βλέπουμε μεταξύ τους συνεργασίες; Τον καλό επιθετικό Σίνγκλετον επίσης πότε θα τον ξαναδούμε; Την συμμετοχή του Ρίβερς έπρεπε να περάσει σχεδόν 2μηνο για να τον προσέξουμε; Η ταχύτητα εκτέλεσης των συστημάτων που είναι; Το καλό spacing που είχε η ομάδα από την αρχή σχεδόν της σεζόν; Απολύτων τίποτα λοιπόν. Έστω και αν ο Καλάθης δεν βρεθεί σε καλό βράδυ, η υπόλοιπη ομάδα είναι λίγη. Και ειλικρινά δεν θέλω να ακούσω για Τζέιμς, γιατί όσοι χάρηκαν με τους 23 πόντους που έβαλε (1/9 τρίποντα παρακαλώ) τότε μάλλον κάτι δεν βλέπουν σωστά. Όταν όλη η ομάδα δυσλειτουργεί, δεν υπάρχει το δικαίωμα αποθέωσης ενός παίκτη που δεν δίνει την μπάλα από το δεξί στο αριστερό. Η ομάδα πρέπει να είναι ΟΜΑΔΑ και όχι one man show, γιατί ο Τζέιμς για να πετύχει αυτό το 7/7 2π. δεν έδωσε ποτέ πάσες παρά μόνο έπαιζε 1 vs 5.
Θα μου πεις τώρα ο Τζέιμς σου φταίει; Όχι δεν φταίει αυτός προφανώς, αλλά μου φταίει η φιλοσοφία που πάει να περάσει η ομάδα. Και με ενοχλεί ακόμα περισσότερο ότι ο άνθρωπος που έχει πολύ ισχυρή προσωπικότητα φαίνεται να μην μπορεί να την επιβάλει και αντί να βλέπουμε μια σωστά δομημένη ομάδα, με τις αρχές και το πλάνο που είδαμε μέχρι και λίγο παραπάνω από το πρώτο μισό, πλέον είναι ένα συνονθύλευμα. Για μένα λοιπόν είναι ξεκάθαρα ευθύνη Πασκουάλ ότι βλέπουμε το τελευταίο διάστημα. Όχι τόσο προπονητικά αλλά όσο αδυναμίας επιβολής των δικών του θέλω. Ο Ισπανός τεχνικός έχω ξαναγράψει το προηγούμενο διάστημα ότι φαίνεται να είναι μπερδεμένος. Μπερδεμένος με πρόσωπα, με σχήματα, με επιλογές. Επιλέγει στα κρίσιμα να ανοίγει το rotation, επιλέγει να βάλει πχ τον Γκάμπριελ για πρώτη φορά στο 31' απέναντι στην Ρεάλ, διαλέγει σχήματα περίεργα που μόνο ως αδόκιμα μπορούν να χαρακτηριστούν. Φαίνεται να προσπαθεί να βρει κάτι λειτουργικό και καταφέρνει να μπερδέψει ακόμα περισσότερο τον χαρακτήρα της ομάδας. Και βασικά η ομάδα δεν έχει πλέον χαρακτήρα.
Άλλωστε φαίνεται και από τις αντιδράσεις του κατά την διάρκεια των αγώνων. Δείχνει να είναι τίγκα στα νεύρα, μόνιμα κάνει παρατηρήσεις σε παίκτες ακόμα και όταν μια άμυνα ή μια επίθεση βγει ιδανικά και μα κυρίως δείχνει να είναι σκεπτικός. Φαίνεται ότι το ψάχνει, ωστόσο δεν είναι αυτή τη περίοδο σε θέσει να σπάσει αβγά. Και πως σπας αβγά; Παίρνεις γενναίες αποφάσεις. Και αυτή την περίοδο οι γενναίες αποφάσεις έχουν να κάνουν με το τι κρατάς και τι πετάς. Πετάς παίκτες εκτός rotation, αλλάζει συστήματα, αλλάζεις τρόπο προσέγγισης και προετοιμασίας των αγώνων, ή έστω βγάζεις τα δικαιολογημένα νεύρα σου κλείνοντας τους παίκτες στα αποδυτήρια για μισή ώρα μετά τον αγώνα. Όπως έγινε και μετά το χθεσινό παιχνίδι. Είναι νομίζω η κατάλληλη ώρα να γίνουν κουβέντες γιατί η regular season έχει μόλις 5 αγώνες ακόμα και τα playoff πλησιάζουν. Είναι το σωστό timing να ξυπνήσει λίγο η ομάδα, να προβληματιστεί, να νοιώσει προσβεβλημένη από την ίδια την εικόνα της και να κάνει ένα ιδανικό finish στη σεζόν. Έστω και ας μην πάρει το πλεονέκτημα έδρας. Τουλάχιστον να δούμε να παίζει μπάσκετ της προκοπής ξανά, αφού η τελευταία φορά που είδαμε τον Παναθηναϊκό να αποδίδει ήταν στον εκτός έδρας αγώνα με την Φενέρ.
Τώρα θέλω να ασχοληθώ με κάτι ακόμα το οποίο δεν αφορά το αθλητικό κομμάτι. Είναι ξεκάθαρο πως μέσα στην ψυχοσύνθεση των παικτών έχει περάσει το αίσθημα αδικίας και του διαιτητικού πολέμου. Βλέπω σε κάθε φάση που σφυρίζεται είτε έχουν δίκιο είτε έχουν άδικο, να διαμαρτύρονται, να χαλάνε την ψυχολογία τους και να βγαίνουν εκτός ρυθμού. Είναι πλέον πασιφανές ειδικά στο πρόσωπο και στις αντιδράσεις τον Καλάθη ας πούμε. Μόνιμη διαμαρτυρία σε κάθε διαιτητική απόφαση. Και άντε να δεχτώ ότι τον Παναθηναϊκό τον αδικούν. Να δεχτώ ότι η ομάδα έχει γίνει στόχος της διοργάνωσης εξαιτίας της κόντρας που υπάρχει ανάμεσα σε Γιαννακόπουλο και Μπερτομέου. Ωστόσο καλό θα ήταν οι παίκτες να κοιτάνε πως δεν θα δίνουν δικαιώματα μέσα στο παρκέ με την κακή εικόνα τους και μετά να τα βάζουν με διαιτητές και σφυρίγματα που θεωρούν ότι τους αδικούν. Όπως και να έχει μετά από σφυρίγματα που αμφισβητούνται έντονα από τους παίκτες η ομάδα χάνει την ουσία. Χάνει το μυαλό της, κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο και τελικά βρίσκεται να κυνηγά και πάλι μεγάλες διαφορές. Είναι όλα θέμα ψυχολογίας και συγκέντρωσης. Και δυστυχώς το τελευταίο διάστημα δεν υπάρχει τίποτα από τα 2. Οι παίκτες πρέπει να κάνουν την δουλειά τους στο γήπεδο και για τα διαιτητικά υπάρχει ο Πασκουάλ, υπάρχει η διοίκηση. Οι παίκτες πρέπει απλά να κάνουν την δουλειά τους.
Και να κλείσω με το διαιτητικό, που οι φωνές έχουν γίνει κραυγές όσο περνάνε οι αγωνιστικές. Ελάχιστες φορές έχω αναφερθεί είναι η αλήθεια, γιατί πιστεύω πως ότι και να κάνουν οι διαιτητές η ομάδα που είναι καλύτερη θα κερδίσει. Εγώ το πρόβλημα που διακρίνω με την διαιτησία (και όχι μόνο του Παναθηναϊκού αλλά στο σύνολο της διοργάνωσης) είναι τα κριτήρια στις 2 πλευρές του γηπέδου. Είδαμε μια ομάδα να παίζει άμυνα σε όλο το γήπεδο (Ρεάλ) και με επαφές στα όρια του φάουλ και να τελειώνει τον αγώνα με 16 φάουλ και μια ομάδα να προσπαθεί να παίξει άμυνα και να κάνει 25 φάουλ. Είδα την Ρεάλ να μην συμπληρώνει 5 φάουλ ούτε στην 3η ούτε στην 4η περίοδο (ο Καμπάτσο ας πούμε δεν έπαιζε άμυνα, ξύλο έπαιζε), την ώρα που ο Παναθηναϊκός συμπλήρωνε τα φάουλ του από το πρώτο 3λεπτο. Προφανώς και αυτό χαλάει το μυαλό των παικτών, αλλά δεν πρέπει να είναι το μόνο. Μέχρι ενός σημείου είναι λογικό οι διαιτητές να σφυρίξουν έδρα. Και χτες σφύριξαν. Αλλά όλα είναι θέμα μυαλού. Ο ΠΑΟ επέτρεψε στον εαυτό του να νοιώσει πάλι αδικημένος, να δώσει βάρος στις φωνές και όχι στο μπάσκετ, να χάσει την ψυχολογία του και τελικά χωρίς να το καταλάβει να βρεθεί να χάνει με 14 πόντους. Σίγουρα η διαιτησία θα μπορούσε να είναι καλύτερη, αλλά ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ έχασε από αυτή (με κεφαλαίο το «δεν» για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις και να μην μεταφράζει κάποιος όπως θέλει αυτά που διαβάζει). Έχασε από το μυαλό του. Αν είσαι σωστός σε αυτά που κάνεις στο παρκέ, θα κερδίσεις. Αν συνεχίσεις να ρίχνεις τις ευθύνες αλλού και όχι στην ουσία που είναι το μπάσκετ, τότε θα χάνεις. Και όλα θα σου φταίνε.
ΥΓ: Πλέον η 4άδα χάθηκε και με 5 αγώνες να απομένουν, χρειάζονται επειγόντως νίκες για να μην αντιμετωπίσουμε και πρόβλημα πρόκρισης. Ναι και αυτό κατάφεραν να βάλουν στην κουβέντα.
ΥΓ2: Αδιανόητο αυτό με τον Καλάθη. Να είσαι ο Καλάθης και να πέφτεις στο τρυπάκι του Καμπάτσο. Να καταφέρνει ο Αργεντίνος να σε βγάλει εκτός αγώνα επειδή απλά σε παίζει σκληρή άμυνα. Ρε Νικ...
ΥΓ3: Είμαι αντίθετος με το κράξιμο στον Σίνγκλετον. Ναι δεν έχει καλή εικόνα το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, αλλά είναι ο μόνος που παίζει 35 λεπτά το ματς. Παίζει μόνος του μια θέση. Τα καλύτερά του παιχνίδια τα έκανε σαν 5άρι και φέτος αγωνίζεται κατά 80% στο 4 γιατί ο Γκιστ έχει πάει μόνιμα στο 5.
ΥΓ4: Ελπίζω από δω και πέρα να δω μειωμένο rotation, να δω αγωνιστική άνοδο, να δω σιγά σιγά να βγαίνει η ομάδα από το ντεφορμάρισμα, να δω να δίνονται συγκεκριμένοι ρόλοι σε παίκτες, να αρχίσει η ομάδα να αποδίδει αυτό που δεδομένα μπορεί. Νομίζω είναι κατάλληλη ώρα να αρχίσει το φορμάρισμα...
ΥΓ5: Επιμένω πως το ρόστερ δεν είναι απλά μεγάλο. Είναι τεράστιο και γεμάτο με παίκτες που δεν είναι απλά ρολίστες.
Η ομάδα στα εκτός έδρας θυμίζει σχολείο που πάει για 5ήμερη εκδρομή. Πρέπει επιτέλους ο Πασκουάλ να σφίξει τα λουριά και να επιβάλλει πειθαρχεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚώστας Παπαδημητριου.