Δύο πρόσωπα εμφάνισε το τριφύλλι στην Ισπανία, με αυτό του δεύτερου ημιχρόνου να σώζει τη κατάσταση και να φέρνει το ροζ φύλλο αγώνα.
Η όλη φάση χτες στην Ισπανία μου θύμισε αρχαίο θέατρο. Το πρώτο ημίχρονο βγαλμένο από αρχαία τραγωδία του Σοφοκλή και το δεύτερο σκόρπισε χαμόγελα σαν κωμωδία του Αριστοφάνη. Εντάξει μπορεί να φαίνεται παράλογη η σύγκριση ωστόσο εικόνα του Παναθηναϊκού μου έφερε αμέσως στο μυαλό τα προσωπεία που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι στα θέατρά τους. Την μάσκα που δείχνει λυπημένη και την χαρούμενη. Άλλωστε κάπως έτσι πρέπει να ήταν και όσοι παρακολούθησαν τον αγώνα αφού τον προβληματισμό, την κατήφεια και την απόγνωση την διαδέχτηκε ένα χαμόγελο. Και μένω απλά στο χαμόγελο γιατί φέτος με τους Πράσινους τα έχουμε δει όλα. Τα έχουμε ζήσει όλα. 2 μήνες τώρα βλέπουμε συνεχόμενα την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου και ξαφνικά στην επανάληψη είδαμε τον Παναθηναϊκό της εντός έδρας νίκης επί της Χίμκι πχ. Ενέργεια, ρυθμός, αντίδραση, άμυνα, αιφνιδιασμοί, σκορ, έδωσαν την θέση τους στην νωχελικότητα του πρώτου ημιχρόνου. Όπως και να έχει μας έκανε να αναφωνούμε: Επιτέλους νίκη.
Παιδική χαρά.
Το πρώτο ημίχρονο από όποια πλευρά και να το πιάσεις ήταν άθλιο. Οι παίκτες του Πασκουάλ δεν μπήκαν και πάλι συγκεντρωμένοι στην αναμέτρηση, δεν έπαιξαν καθόλου άμυνα, είχαν τραγικές επιλογές στην επίθεση και όπως ήταν απολύτως λογικό η Μάλαγα έπαιρνε διαφορές. Το +12 των Ισπανών στα πρώτα 20 λεπτά ήταν απολύτως φυσιολογικό. Οι παίκτες του Πλάθα είχαν τρομερή ενέργεια, η κίνηση της μπάλας ήταν εξαιρετική και τα ελεύθερα σουτ έβγαιναν αβίαστα. Την ίδια ώρα οι πράσινοι αδυνατούσαν να καλύψουν τα κενά στις αλλαγές, δεν προλάβαιναν να σπάσουν τα screen και δημιουργούταν ανισορροπίες με αποτέλεσμα ο Νέντοβιτς και σε κάποιες περιπτώσεις ο Μιλοσάβλιεβιτς και ο Σαλίν να βρίσκουν ελεύθερο χώρο για να εκτελέσουν. Αρνητικός πρωταγωνιστής στα μάτια μου στις αρχές του αγώνα ήταν ο Θανάσης Αντετοκούνμπο. Ναι είναι το energize bunny που χρειάζεται η ομάδα για να πάρει τα πάνω της στην άμυνα, όμως όσο δεν έχει έλεγχο του κορμιού του και του ενθουσιασμού του θα κάνει συνεχώς λάθη που θα στοιχίζουν. Και μάλιστα στις πρώτες αναποτελεσματικές άμυνες της ομάδας είχε σε όλες συμμετοχή. Λάθος πάσα, έχασε την μπάλα και έκανε φάουλ, χάθηκε στις αλλαγές με αποτέλεσμα ο Μιλοσάβλιεβιτς να ευστοχήσει σε τρίποντο, και ξανά λάθος και φόρτωμα με 3 γρήγορα φάουλ (τα δύο ήταν εντελώς αχρείαστα).
Σίγουρα δεν ήταν ο μόνος αφού και ο Καλάθης δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τις ορέξεις του Νέντοβιτς, αλλά και οι ψηλοί (που ο Πασκουάλ τους έβαλε ΌΛΟΥΣ στο πρώτο ημίχρονο) δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν ούτε απέναντι στους αντίστοιχους ψηλούς, αλλά ούτε και να κλείσουν σωστά του διαδρόμους για να κόψουν τον περίπατο στο ζωγραφιστό. Η άμυνα παίρνει κάτω από την βάση αφού σε έναν ακόμα αγώνα η ομάδα δέχεται και πάλι πάνω από 40 πόντους. Και αυτό όταν γίνεται στο μεγαλύτερο ποσοστό των αγώνων που έχει δώσει μόνο σύμπτωση δεν είναι. Είναι έλλειψη συγκέντρωσης 100% και είναι στο χέρι του Πασκουάλ. Φυσικά καλός στην άμυνα δεν ήταν ούτε και ο έταιρος γκαρντ, ο Τζέιμς, ο οποίος μάλλον δεν έδινε και πολύ βάση στα καθήκοντά του. Ειδικά βλέποντας τον Λεκαβίτσιους στην επανάληψη καταλαβαίνουμε αυτόματα τι δεν έκανε ο Αμερικάνος. Συνολικά το επίπεδο της αμυντικής συνοχής στο πρώτο ημίχρονο ήταν πάρα πάρα πολύ χαμηλό. Δεν ήταν εικόνα ομάδας που θέλει να διεκδικήσει μιας εκτός έδρας νίκη ή έστω μια νίκη απέναντι σε ένα θεωρητικά υποδεέστερο ρόστερ.
Τα ίδια και χειρότερα στην επίθεση. Στατικότητα, ακατάσχετα σουτ από τα 6.75, ελάχιστες συνεργασίες και φυσικά πολλά πουλήματα μπάλας. Βάση στατιστικών οι 2 ομάδες δεν απείχαν πολύ στα νούμερά τους. Ωστόσο το 1/14 τρίποντα ήταν αυτό που έβγαζε μάτι. Αν βάλουμε δίπλα στο 1 εύστοχο τα 5 της Μάλαγα τότε βλέπουμε ποια ήταν η διαφορά των δύο ομάδων. Η επιμονή κάποιων παικτών όπως του Γκάμπριελ πχ. με το που πιάνουν την μπάλα να σουτάρουν αμέσως είναι στα όρια της εμμονής. Πολλές επιθέσεις υπήρχαν που η κυκλοφορία μπορούσε να βγάλει φάση, ωστόσο αυτό που έγινε ήταν να εκτελεστεί και πάλι βεβιασμένο τρίποντο. Αυτό κινείται στα όρια του παράλογου και είναι κρίμα να πρέπει να πληρώνει η ομάδα την έλλειψη συγκέντρωσης αλλά και την επιπολαιότητα κάποιων παικτών. Ο Τζέιμς ήταν και πάλι αρνητικός στο σουτ από μακρινή απόσταση. Όπως αρνητικός ήταν και ο Καλάθης ο οποίος επέμενε να σουτάρει τρίποντα την ώρα που διάδρομοι ήταν ανοιχτοί είτε για πάει ως το καλάθι είτε για να μπει στο ζωγραφιστό και να μοιράσει. Γενικά το πρώτο ημίχρονο και σε άμυνα και σε επίθεση ήταν κακό. Και όχι μόνο κακό, ήταν άθλιο αφού το μπάσκετ που επιχείρησε να παίξει ο Παναθηναϊκός ήταν ασόβαρο, ήταν ένα τουρλουμπούκι.
Back to basics
Οι 58 πόντοι που πέτυχαν οι πράσινοι στην επανάληψη θα είναι μάλλον κάποιο ρεκόρ για την ομάδα. Μετά το πρώτο δίλεπτο που σου έδινε την εντύπωση ότι θα δεις μια από τα ίδια, με κάποιον μαγικό τρόπο το τσιπάκι άλλαξε. Δεν ξέρω τι έγινε και στην τελική δεν με νοιάζει, όμως είδαμε τον Παναθηναϊκό που οι περισσότεροι θέλουμε να βλέπουμε. Εννοώ τι άλλαξε ψυχολογικά, γιατί αγωνιστικά ήταν πασιφανές τι καλύτερο έκανε η ομάδα και έφτασε σε αυτή τη νίκη. Καταρχήν έπαιξε άμυνα. Βασικό. Κατά δεύτερο έπαιξε πιο ορθολογικά στην επίθεση και βρήκε σκορ από τα 6.75. Και τρίτον βρήκε και πρωταγωνιστή από κει που δεν το περίμενε. Ο Λεκαβίτσιους πήρε την θέση του Τζέιμς και δεν ξαναβγήκε από το παρκέ. Σκύλιασε στην άμυνα, σκόραρε στην επίθεση, πέτυχε 10 πόντους και ήταν από τους σημαντικότερους παράγοντες που το προσωπείο της ομάδας άλλαξε 180 μοίρες. Ο Λιθουανός είναι πολύ καλός παίκτης, ωστόσο θα ήταν χρησιμότερο για τους πράσινους να εμφανίζεται πιο συχνά.
Ο Πασκουάλ έκανε κάτι βασικό που δεν το βλέπαμε στις προηγούμενες αναμετρήσεις. Άφησε στο πάγκο τις καινούριες μεταγραφές. Εμπιστεύτηκε και πάλι τις «παλιοσειρές», την χημεία τους και δεν του άλλαξε καθόλου ως και το τέλος. Είπαμε πειράματα και μπερδέματα που βλέπαμε στα προηγούμενα ματς ήταν αυτά που έδιναν την κακή εικόνα της ομάδας. Μάλλον το αίσθημα της αυτοσυντήρησης αυτή τη φορά λειτούργησε και ο Ισπανός προπονητής, άφησε την ομάδα να ρολάρει χωρίς να την μπερδέψει. Άλλωστε όπως είπε και βοηθός του Τσάβι, όταν ένα αμάξι τρέχει με 300, αλλαγές δεν κάνεις. Σίγουρα η διαχείριση του ρόστερ αυτή τη φορά άλλαξε και ο Παναθηναϊκός πήρε και πάλι μπροστά. Οκ καταλαβαίνω την ανάγκη να μπει σε ρυθμό και να βρει χημεία ο Τζέιμς με τους υπόλοιπους παίκτες όμως σε αυτή την κρίσιμη καμπή δεν μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από ένας απλός ρολίστας που μπαίνει για να δώσει instant score. Δεν μπορεί να είναι ο άμεσος πρωταγωνιστής σε μια ομάδα με ρόλους και χημεία. Και ο Πασκουάλ αυτό το λάθος το πλήρωσε ακριβά με 3 συνεχόμενες ήττες.
Το επιτέλους το β ημιχρόνου έχει να κάνει με την εμφάνιση όλης της 5άδας. Ο Καλάθης ήταν και πάλι αψεγάδιαστος. Έπαιξε εξαιρετική άμυνα στα γκαρντ της Μάλαγα και στην επίθεση σταμάτησε να σουτάρει, αλλά προσπάθησε να μπει προς τα μέσα αλλά και να μοιράσει σωστά το παιχνίδι. Η δημιουργία του ήταν και πάλι υψηλού επιπέδου και μετά από ένα αρκετά μεγάλο διάστημα τον είδαμε να «βρίσκεται» και πάλι με τον Γκιστ. Οι συνεργασίες των δύο παικτών είχαν λείψει αρκετά από το επιθετικό ρεπορτόριο του Παναθηναϊκού και φάνηκε. Παράλληλα είδαμε μετά από καιρό επίσης τον Σίνγκλετον να πραγματοποιεί ουσιαστική εμφάνιση τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση. Λογικό να υπάρχουν ενστάσεις στις εμφανίσεις του Αμερικάνου, αλλά όντας δεύτερος σε χρόνο συμμετοχής μόνο πίσω από τον Σβεντ, καταλαβαίνουμε το βουνό που ανεβαίνει όλη τη σεζόν. Οι απαιτήσεις είναι σίγουρα περισσότερες από τον Σίνγκλετον, όμως για χτες δεν έχει κανείς να του προσάψει κάτι. Ίσως μόνο την φάση που πάει για το Χρυσό Βατόμουρο της σεζόν. Η κούραση βλέπετε οδηγεί σε ακατανόητα πράγματα...
Στα πολύ θετικά είδαμε και πάλι τον Ρίβερς να βρίσκει το χέρι του και με 6 τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο να βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην νίκη. Αλλά επαναλαμβάνω πως χωρίς τον Λεκαβίτσιους ο Παναθηναϊκός δεν θα κέρδιζε. Ο Λιθουανός ξεκινώντας από την άμυνα όπου ήταν συγκινητικός βρήκε ρυθμό και με 10 πόντους φόρτωσε σε κρίσιμο σημείο το καλάθι της Μάλαγα. Έδωσε ενέργεια σε όλη την 5άδα και ως γνωστόν μια καλή άμυνα δημιουργεί μια καλή επίθεση. Όσο πίσω το τριφύλλι έβγαζε τις φάσεις χωρίς να δεχτεί καλάθι, τόσο καλύτερα λειτουργούσε μπροστά. Άλλωστε ένα από τα βασικά καλά στοιχεία (βάση εικόνας αλλά και ρόστερ) που έχουν οι πράσινοι είναι το transition. Από το πρώτο κιόλας ημίχρονο έδειξε σε κάποιες φάσεις πως αν δυναμώσει η άμυνά του, τότε θα έχει τις προϋποθέσεις να τρέξει και να πετύχει εύκολους πόντους στον αιφνιδιασμό. Στα πρώτα 20 λεπτά το έκανε μεν, ωστόσο δεν είχε διάρκεια, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο πατούσε το γκάζι και δεν σταματούσε. Μόνο όταν είχε διαφορά 8 πόντων περίπου 3 λεπτά πριν από την λήξη, τότε επέλεξε να ρίξει τον ρυθμό και να πάει σε set παιχνίδι. Τα πάντα λοιπόν ξεκινάνε από την άμυνα. Και στο δεύτερο ημίχρονο η άμυνα του Παναθηναϊκού ήταν πολύ υψηλού επιπέδου.
Μάλιστα ο Αντρέας Χριστοφόρου στην καθιερωμένη κουβέντα-σχολιασμό που γίνεται στα ματς της Ευρωλίγκας πρόσθεσε κάτι πολύ εύστοχο για να είμαι ειλικρινής. Ο Σίνγκλετον παίζει άμυνα πολύ υψηλού επιπέδου (μέχρι εξαντλήσεως για αυτό και το time out αλά NBA που ζήτησε σε κάποια φάση) ωστόσο λόγω ύψους και δύναμης των γκαρντ απέναντι στους αντίστοιχους ψηλούς υπάρχει αυτή η απόκλιση των 1-2 δευτερολέπτων στην άμυνα που αρκετές φορές εκθέτει τον Κρις. Με απλά λόγια αν τα γκαρντ κατάφερναν να κρατήσουν καλύτερα τους αντίπαλους ψηλούς στο post ή έστω χρονικά περισσότερο, τότε τα αποτελέσματα θα ήταν σαφώς καλύτερα. Άλλωστε δεν βλέπαμε τόσες ανορθογραφίες όσο στην ομάδα υπήρχε το ύψος του Λοτζέσκι. Για αυτό και είχε και αρκετά σημαντικό ρόλο ο Αμερικάνο-Βέλγος και φάνηκε πόσο λείπει και στην ομαδική άμυνα αλλά και στην λειτουργία της επίθεσης με το εξαιρετικό spacing και την εκτέλεσή του.
Και επειδή σε αρκετές περιπτώσεις οι αριθμοί λένε την αλήθεια ας δούμε μερικά επιμέρους στοιχεία που δείχνουν πόσο καλά τα πήγε η ομάδα ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο. Σε καταστάσεις αιφνιδιασμού ο ΠΑΟ πέτυχε 12 πόντους και η Μάλαγα 0. Μάλιστα οι 8 από τους 12 ήταν στο πρώτο ημίχρονο με κακή κιόλας άμυνα. Δείγμα του τι έπρεπε να αλλάξει για να κερδίσει. Στους πόντους από λάθη αντιπάλων οι πράσινοι πέτυχαν 19 πόντους με τους 15 να είναι στην επανάληψη. Την ίδια ώρα οι Ισπανοί πετύχαιναν μόλις 5 όλους στο πρώτο ημίχρονο. Είναι ένα μικρό δείγμα πόσο καλύτερα αμύνθηκε το τριφύλλι και κατάφερε να πάρει το ροζ φύλλο αγώνα. Επίσης το 1/14 3π. του πρώτου ημιχρόνου έδωσε την θέση του στο 8/18 του δεύτερου ημιχρόνου με τον Ρίβερς και τον Λεκαβίτσιους να πετυχαίνουν και τα 8. Μάλιστα στην τελευταία περίοδο η ομάδα πέτυχε 6 στα 8. Σαφώς λοιπόν ποιοτικότερο δεύτερο ημίχρονο με μεγαλύτερη ένταση και προσπάθεια από το τριφύλλι.
Κάθε ματς ξεχωριστά.
Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το γράψω ξανά. Έτσι όπως τα κατάφερε ο Παναθηναϊκός τώρα πρέπει να κοιτάει αγώνα τον αγώνα. Σίγουρα μαθηματικά έχει ελπίδες για το πλεονέκτημα αλλά πρακτικά θα πρέπει να υπάρξει ανάλογη αυτοκτονία της Ρεάλ όπως πέρσι της Φενέρ. Όπως και μαθηματικά δεν έχει κλειδώσει και η 8άδα αλλά επίσης πρέπει να γίνουν πράγματα και θαύματα για να μείνει έξω (βάση προγράμματος). Η νίκη στην Μάλαγα δεν είναι να πανηγυρίζεις λες και είναι επίτευγμα, όμως έχουμε λόγο να χαιρόμαστε αφού είδαμε και πάλι ποιότητα από την ομάδα. Πλέον ο αγώνας με τον Ερυθρό Αστέρα παίρνει χαρακτήρα must win και για την πρόκριση και σιγά σιγά για το πλασάρισμα. Τέσσερις αγώνες μένουν και εφόσον η ομάδα παρουσιαστεί με την εικόνα του χθεσινού δεύτερου ημιχρόνου είναι πιθανό να κάνει το 4/4. Εφόσον το κάνει τότε πέφτει λογικά απευθείας πάνω στην Ρεάλ. Αλλά ας μην προτρέχουμε είναι νωρίς ακόμα. Ας έρθει πρώτα η επικράτηση επί των Σέρβων, να δούμε και τα αποτελέσματα των άλλων ομάδων και θα μπορούμε να μιλήσουμε με νέα δεδομένα
ΥΓ: Το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν βγήκε χωρίς τραυματισμούς. Τώρα στα κρίσιμα η ομάδα έχει τις απουσίες της. Χτύπησε αλλά έπαιξε ο Γκιστ, ο Λοτζέσκι είναι καιρό εκτός, ο Παππάς το ίδιο ενώ χτες και ο Ντένμον λίγο πριν τον αγώνα τραυματίστηκε. Ότι πέρασαν οι υπόλοιπες ομάδες στην αρχή της σεζόν το περνάει τώρα ο Παναθηναϊκός. Κακό timing και μαζί με τις νέες προσθήκες, δεν δένει το γλυκό.
ΥΓ2: Τα 0 φάουλ της Μάλαγα στην τελευταία περίοδο μάλλον είναι παγκόσμιο ρεκόρ. Όπως φαντάζομαι και τα 13 συνολικά σε όλο τον αγώνα. 4 στην πρώτη περίοδο, 4 στην δεύτερη και 5 στην τρίτη. Μάλιστα στην δεύτερη περίοδο έως και το 9' είχαν μόλις 1 ένα φάουλ και τα άλλα 3 τα έκαναν απλά για να σταματήσουν τον χρόνο. Όπως διάβασα κάπου από τα 13 φάουλ, τα 8 ήταν σε ροή αγώνα και τα υπόλοιπα 5 επίτηδες για να μην εκτελέσει επίθεση η ομάδα. Όταν μια ομάδα κυνηγά το σκορ μου φαίνεται παράλογο να μην κάνει φάουλ. Δεν έχω καμία ομάδα της Ευρωλίγκα τόσο αφελή ώστε απλά να τρέχει ακατάπαυστα και να μην κάνει φάουλ. Πάλι καλά που νίκησε ο Παναθηναϊκός έχω να πω εγώ και πέρασε στα ψιλά η διαιτησία, γιατί σήμερα θα είχαμε κραυγές.
COMMENTS