Μόνο την 4η περίοδο έπαιξε μπάσκετ το τριφύλλι, οδήγησε το ματς στην παράταση αλλά τελικά δεν τα κατάφερε.
Κατά πολλούς παρακολουθήσαμε ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ντέρμπι που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στους 2 αιωνίους. Κατά την προσωπική μου άποψη είδαμε την ακριβή εικόνα που έχουν και οι 2 ομάδες κατά την διάρκεια όλης της φετινής σεζόν. Έναν Παναθηναϊκό που έβγαλε όλα τα προβλήματα που ένας λογικός άνθρωπος φανταζόταν ότι θα έχει με τις 2 μεταγραφικές κινήσεις που θα έκανε, με τις παθογένειες που βγάζει από την day 1 της φετινής Ευρωλίγκας και έναν Ολυμπιακό που παρουσιάζεται πολύ σοβαρός στα εκτός έδρας ματς που δίνει, αλλά με την τάση να προσπαθεί να χύσει την καρδάρα με το γάλα στην τελευταία περίοδο. Οι ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν να είχαν καθαρίσει πιο νωρίς τον αγώνα, αφού ήταν σταθερά καλύτεροι από τους πράσινους, εκτελώντας το πλάνο κατά γράμμα, ωστόσο κατάφερε να χάσει διαφορά 12 πόντων στο τέταρτο δεκάλεπτο και να πάρει το ροζ φύλλο αγώνα στην παράταση όπως είχε κάνει και στους αγώνες με Φενέρμπαχτσέ και Ρεάλ Μαδρίτης.
Confusion
Στο ματς με την Χίμκι είχα γράψει πως ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε μπερδεμένος. Οι νέες μεταγραφές χάλασαν λίγο τις ισορροπίες που είχε βρει η ομάδα ως εκείνο το σημείο αφού τα νέα δεδομένα έφεραν αλλαγές ρόλων. Πιο πολύ μπερδεμένος φάνηκε να είναι ο Τσάβι Πασκουάλ ο οποίος μπήκε σε μια διαδικασία να ανοίξει το rotation από νωρίς, να δοκιμάσει αδόκιμα σχήματα (Λεκαβίτσιους-Ντένμον-Τζέιμς) και να μην μπορεί να βρει μια 5άδα αποτελεσματική. Το ίδιο είδαμε και στον αγώνα απέναντι στον Ολυμπιακό. Μέχρι και την ανάπαυλα ο Ισπανός προπονητής είχε χρησιμοποιήσει τους 10 από τους 12 παίκτες που είχε στον πάγκο και μάλιστα στην δεύτερη περίοδο η αρχική 5άδα ήταν όλη στον πάγκο και στο παρκέ βρισκόντουσαν οι Λεκαβίτσιους-Παππάς-Ρίβερς-Γκάμπριελ-Πέιν. Ήταν και το σημείο που οι φιλοξενούμενοι κατάφεραν να το κάνουν 23-32 και να εξασφαλίσουν διαφορά 9 πόντων στο ημίχρονο.
Η τακτική του Πασκουάλ να αλλάζει στην δεύτερη περίοδο όλη την βασική 5άδα σε όλους τους αγώνες δεν έχει βγει σε κανέναν αγώνα ως τώρα, πόσο μάλλον σε ντέρμπι. Τους λόγους που προχωρά σε αυτή τη κίνηση τους καταλαβαίνω. Ωστόσο δεν μπορεί η ομάδα να κυνηγά τον αντίπαλό της από το ημίχρονο κιόλας. Το έχουμε δει σχεδόν στους περισσότερους αγώνες στο ΟΑΚΑ, πχ με Ρεάλ, με Φενέρ, και σίγουρα κάποιες φορές το ματς θα γυρίσει και κάποιες άλλες όχι. Η εμπιστοσύνη που υπάρχει σε 6 παίκτες στην ομάδα είναι εμφανέστατη. Όπως επίσης και η χημεία που υπάρχει μεταξύ τους. Σε αυτά τα δύο σημείο επενδύει ο Ισπανός προπονητής ειδικά στο κλείσιμο των αγώνων και για αυτό βρίσκει χρόνο ξεκούρασης για αυτούς τους παίκτες στο τέλος της πρώτης περιόδου και στο μεγαλύτερο μέρος του δευτέρου δεκαλέπτου. Προσωπική μου άποψη είναι πως σε όλες τις καταστάσεις πρέπει να υπάρχει μέτρο. Ακόμα και σε αυτό. Αλλάζοντας όλη την 5αδα υπάρχει αποσταθεροποίηση. Χάνεται ο ρυθμός, χάνεται η συνέχεια στην λειτουργία της ομάδας. Αλλάζει όλη η λειτουργία του συνόλου, την ώρα που ο αντίπαλος συνεχίζει να κάνει σταδιακό rotation.
Το ίδιο λοιπόν μπέρδεμα είδαμε και πάλι ακόμα και πριν το ξεκίνημα του αγώνα, από την κατάρτιση κιόλας της 12άδας. Λογικό και αναμενόμενο να μείνουν εκτός Καλαϊτζάκης, Μήτογλου και Όγκαστ αρχικά. Από κει και πέρα όμως με την επιστροφή των Λοτζέσκι και Γκάμπριελ από τους τραυματισμούς τους υπήρχε καίριο θέμα για τον παίκτη που θα κοπεί. Προσωπική γνώμη είναι ότι ο Ντένμον έπρεπε να είναι στην 12άδα. Δεν θέλω να το παίξω μετά Χριστόν προφήτης, ούτε λέω ότι θα ήταν καλύτερος από τον Βέλγο. Ο Λοτζέσκι ήταν εκτός σχεδόν 1.5 μήνα χωρίς αγωνιστικό ρυθμό, την ώρα που ο Ντένμον έχει μεν ρυθμό αλλά είναι ασταθής, ωστόσο στην Ρωσία με την Χίμκι ήταν ο μόνος αξιόπιστος σουτέρ. Ο πρώην παίκτης του Ολυμπιακού ήταν φανερά εκτός ρυθμού, στις προσπάθειες που πήρε δεν ήταν εύστοχος ενώ έγινε και σημάδι από τον αντίπαλο στην άμυνα, όταν ο Μπόμπι Μπράουν δημιουργούσε καταστάσεις πάνω του.
Έλλειψη συγκέντρωσης και εκνευριστική αστοχία
Το πιο μεγάλο όμως μπέρδεμα ήταν τακτικό. Η είσοδος του Τζέιμς στην 5άδα δημιουργεί τεράστιες ανισορροπίες για την ώρα. Είναι παίκτης που θέλει την μπάλα στα χέρια του, παίκτης που θέλει την προσωπική ενέργεια. Και έτσι όπως είναι στημένος ο Παναθηναϊκός την δεδομένη στιγμή δεν μπορεί να βοηθήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι τους πρώτους του πόντους τους έβαλε στο δεύτερο ημίχρονο και μάλιστα με βολές. Στο πρώτο ημίχρονο αναλώθηκε στο να μοιράζει την μπάλα δεξιά και αριστερά χωρίς να συμμετέχει ενεργά στο εκάστοτε σύστημα της ομάδας. Αυτό αυτόματα τον απενεργοποιεί. Δεν μπορεί παίκτης με τα χαρακτηριστικά του Τζέιμς να είναι συμπληρωματικός και να περιμένει απλά την μπάλα για να την πασάρει. Είναι ολοφάνερο πως και ο ίδιος δεν αισθάνεται άνετα μπαίνοντας σε καλούπι. Αντίθετα στο δεύτερο ημίχρονο που τον είδαμε να έχει διαφορετικό ρόλο και να έχει την μπάλα στα χέρια του, έγινε πιο απειλητικός και μπόρεσε να συμμετάσχει και στο σκοράρισμα.
Τώρα που είπα σκοράρισμα. Οι γηπεδούχοι είχαν ως και το 27ο λεπτό του αγώνα μόλις 5 να σκοράρουν. Τους Καλάθη, Γκιστ, Σίνγκλετον, Πέιν και Γκάμπριελ. Ο 6ος παίκτης που σκόραρε ήταν ο Παππάς με 1/2 βολές ενώ οι υπόλοιποι παίκτες σκόραραν στην τέταρτη περίοδο. Ο Λοτέσκι έβαλε ένα τρίποντο, ο Ρίβερς είχε 2 εύστοχα από την γραμμή των 6.75 ενώ και ο Τζέιμς έβαλε 6 πόντους. Οι 15 από τους 21 πόντους της τελευταίας περιόδου ήταν από 3 νέους σκόρερ που ως εκείνο το σημείο ήταν άποντοι. Και μιας και μιλάμε για νούμερα, στο ημίχρονο τρίποντα είχαν πετύχει μόνο ψηλοί παίκτες (Σίνγκλετον, Γκιστ, Γκάμπριελ) ενώ και συνολικά το 56% (18/32) στις βολές είναι ποσοστό Δ' ΕΣΚΑ αφού πιο κάτω δεν έχει. Τα επίπεδα συγκέντρωσης στο πιο εύκολο σουτ που μπορεί ένας παίκτης να βρει μέσα σε αγώνα ήταν υπό το μηδέν και αυτό είναι κάτι που χρίζει εξέταση. Αδυνατώ να πιστέψω ότι στο top επίπεδο υπάρχει ομάδα που εντός έδρας χάνει 14 βολές.
Στατικότητα, ατολμία και τούμπα ο ρυθμός
Και τακτικά είχε θέματα ο Παναθηναϊκός. Ειδικά στο πρώτο μισό ήταν σαν να βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική ομάδα από αυτή που βλέπαμε στους προηγούμενους αγώνες. Η στατικότητα ήταν το βασικό πρόβλημα. Στην μπάλα υπήρχε κίνηση, τα picks γινόντουσαν ωστόσο η μπάλα δεν έφτανε. Και αυτό γιατί υπήρχε μεγάλη διστακτικότητα για να περάσει η μπάλα στο ζωγραφιστό. Ο Παππάς το έκανε καλά στην δεύτερη περίοδο διαβάζοντας τα miss match του Πέιν μέσα στην ρακέτα, όμως τα άλλα 3 γκαρντ ήταν διστακτικά στην πάσα. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η άμυνα του Ολυμπιακού, όμως οι περιπτώσεις που μπορούσε να περάσει η μπάλα και δεν πέρασε ήταν περισσότερες. Επίσης είδαμε ελάχιστο transition από πλευράς γηπεδούχων με τις περισσότερες φορές να είναι μπάλα στα χέρια του Τζέιμς και να επιλέγει να πατήσει φρένο παρά γκάζι. Μόνο όταν στην τέταρτη περίοδο ο Παναθηναϊκός επέλεξε να τρέξει βγάζοντας τα καλά του στοιχεία στο παρκέ, είδαμε την ομάδα να αποδίδει καλύτερο μπάσκετ και να καταφέρνει γυρίσει στον αγώνα.
Συμπερασματικά το τριφύλλι έβγαλε όλες τις παθογένειες της σεζόν σε έναν αγώνα. Το κακό rotation αποσταθεροποίησε την ομάδα, η έλλειψη συγκέντρωσης οδήγησε στο άθλιο ποσοστό στις βολές, τα ελεύθερα σουτ δεν μπήκαν, η μάχη των ριμπάουντ ήταν και πάλι χαμένη (32-46) και όταν υπάρχει στατικότητα στην επίθεση ο ρυθμός γυρίζει μπούμερανγκ. Αν συνυπολογίσουμε ότι υπάρχει ανακατανομή ρόλων τότε έχουμε και πρόβλημα χημείας, οπότε τα προβλήματα που έχουν μαζευτεί δεν είναι και λίγο. Το έχω ξαναπεί και θα το αναφέρω ξανά με ένα παράδειγμα. Ο Παππάς που φέτος κάνει την πιο σταθερή του χρονιά, σε όλη την διάρκεια της φετινής σεζόν είναι ο παίκτης που βγαίνει μπροστά και παίρνει την ομάδα στις πλάτες του την 4η περίοδο. Χτες δεν μπήκε καθόλου στο τελευταίο δεκάλεπτο. Οκ ήταν σε κακή βραδιά γενικότερα, όμως τον έχουμε δει και σε άλλου αγώνες να είναι αρνητικός για 3 περιόδους και στην τελευταία να κάνει την διαφορά. Τώρα στο παρκέ ήταν ο Τζέιμς που ως νεοφερμένος στην ομάδα έχει ήδη στους πρώτους 2 αγώνες μεγαλύτερο ρόλο από τον Παππά.
Επειγόντως φορμάρισμα.
Για αυτό θα αναφέρω ξανά πως η ομάδα πρέπει να ελαφρύνει, το ρόστερ πρέπει να αδειάσει. Τα πρώτα δύο δείγματα που έχουμε δει δεν είναι ενθαρρυντικά αφού οι ρόλοι εκεί που ήταν ξεκάθαροι τώρα δεν είναι. Δεν γίνεται να υπάρχουν 12 παίκτες που απαιτούν ρόλο βασικού. Χρειάζονται και οι ρολίστες. Ή έστω χρειάζονται παίκτες που να αποδέχονται τον ρόλο του ρολίστα. Το θέμα είναι να βρει σύντομα η ομάδα τον δρόμο της και να μπορέσει να αποδώσει το μπάσκετ που μπορεί με βάση το υλικό που έχει. Γιατί προσωπική μου γνώμη είναι ότι το ρόστερ του Παναθηναϊκού βρίσκεται μέσα στα 4-5 καλύτερα ρόστερ των ομάδων που συμμετέχουν στην Ευρωλίγκα. Αλλά όλα κρίνονται στο παρκέ. Και στο παρκέ από δω και πέρα θα πρέπει να βγει ποιότητα και συγκέντρωση αν πραγματικά θέλουν να βρίσκονται στο Βελιγράδι. Παρόλο που το πλεονέκτημα είναι σημαντική βοήθεια για να βρεθείς στο Final 4, δεν είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας και ειδικά ο Παναθηναϊκός το κατάλαβε αυτό πέρσι από πρώτο χέρι. Το σημαντικότερο όλων είναι να αποδώσεις το μπάσκετ που μπορείς, να εκμεταλλευτείς τα όπλα που έχεις στα χέρια σου και να καταφέρεις να αποκτήσεις σταθερότητα στα εκτός έδρας παιχνίδια. Και από όλα αυτά το τριφύλλι δεν έχει καταφέρει τίποτα από τα παραπάνω.
Η 4άδα πλέον φαντάζει μακρινή έστω και αν η Φενέρ κέρδισε χτες μέσα στην Μαδρίτη. Για να υπάρχουν ελπίδες θα πρέπει ο Παναθηναϊκός να πετύχει ένα μεγάλο διπλό αρχικά απέναντι στη Ρεάλ. Με τα προβλήματα που φαίνεται ότι βγαίνουν στο παρκέ, αλλά και την αγωνιστική καθίζηση της ομάδας όταν αγωνίζεται μακρυά από το ΟΑΚΑ αυτό δεν φαντάζει πιθανό. Σημασία όμως έχει να υπάρξει ανάκαμψη και φορμάρισμα την κατάλληλη ώρα. Πέρσι οι Πράσινοι έκαναν το μπαμ τους στο δεύτερο μισό της σεζόν τερματίζοντας 4οι, αλλά στα playoff εμφανίστηκαν κουρασμένοι και χωρίς ενέργεια. Φέτος βλέπουμε το ντεφορμάρισμα να κρατάει ακόμα (κοντεύει να κλείσει δίμηνο) και ελπίζω ο Πασκουάλ να εμφανίσει την ομάδα έτοιμη για τα playoff. Ακόμα και με μειονέκτημα έδρας το Final 4 πάντα θα απέχει μόλις μία εκτός έδρας νίκη και διατήρηση της έδρας. Ο Παναθηναϊκός το υλικό το έχει και αν φορμαριστεί την κατάλληλη περίοδο, όλα είναι πιθανά.
COMMENTS