Είναι ο Michael Jordan πραγματικά ο GOAT;

Ο Ευδόξιος Λεονταράς διαφωνεί

απο Ευδόξιο Λεονταρά

Ο Michael Jordan θεωρείται ευρέως ως ένας από τους καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ όλων των εποχών και στις καρδιές των περισσότερων ανθρώπων, είναι το νούμερο 1. Με έξι πρωταθλήματα, δέκα τίτλους πρώτου σκόρερ, πέντε MVP, με ιδιαίτερα εντυπωσιακές αμυντικές ικανότητες και επιπλέον με το ισχυρότερο Brand name αθλητή του μπάσκετ όλων των εποχών

Αλλά είναι o Jordan στην πραγματικότητα ο μεγαλύτερος παίκτης του όλων των εποχών; Αυτή είναι μια ερώτηση που προσωπικά δυσκολεύομαι να απαντήσω με σιγουριά. Ως φανατικός φίλος του NBA από τα παιδικά μου χρόνια, δεν θα δυσκολευόμουν να τον κατατάξω ως τον μεγαλύτερο σκόρερ όλων των εποχών με μέσο όρο 30.1 πόντων σε όλη την καριέρα του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Michael Jordan, μαζί με τον Wilt Chamberlain, αποτέλεσαν τις δύο πιο κυρίαρχες μορφές του ΝΒΑ (και όχι μόνο) στο επιθετικό παιχνίδι. Ωστόσο, όταν τον σκέφτομαι ως τον μεγαλύτερο NBA παίκτη όλων των εποχών, αναρωτιέμαι αν όντως αυτός είναι στην πραγματικότητα ή όχι. Στο μυαλό μου, παίκτες όπως οι Magic Johnson, Larry Bird, Kareem Abdul Jabbar, Bill Russell, Oscar Robertson (οι στατιστικές του παρουσιάζουν απίστευτο ενδιαφέρον) και Lebron James έχουν επίσης ένα εξίσου καλό λόγο για να θεωρούνται ως υποψήφιοι για τον πολυπόθητο τίτλο του «G.O.A.T.»

Θα ήθελα να αναφέρω ορισμένους λόγους για τους οποίους ο Jordan δεν μπορεί να θεωρηθεί ο μεγαλύτερος παίκτης στην ιστορία του NBA με τόση σιγουριά

• Γιατί κέρδισε τους τίτλους του σε μια εποχή στην οποία προστέθηκαν καινούργιες ομάδες, καθιστώντας την συνολική ποιότητα των ομάδων του ΝΒΑ της δεκαετίας του '90 χαμηλότερη εκείνης της δεκαετίας του '80.

Ακριβώς πριν και κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας των Bulls στη δεκαετία του 90, προστέθηκαν αρκετές ομάδες στο πρωτάθλημα, συμπεριλαμβανομένων των Orlando Magic, Miami Heat, Toronto Raptors, και Vancouver Grizzles. Είναι αλήθεια ότι αυτές οι ομάδες δεν είχαν ελπίδα να κερδίσουν το πρωτάθλημα ή έστω να είναι ανταγωνιστικές, καθώς είχαν ένα ρόστερ που αποτελούνταν από εντελώς νέους και άπειρους παίκτες, πολλοί από τους οποίους ενδεχομένως δεν είχαν παίξει ποτέ ως επαγγελματίες σε υψηλό επίπεδο ή ήταν rookies του κολεγιακού πρωταθλήματος. Ο Jordan κέρδισε 6 πρωταθλήματα μεταξύ 1991 και 1998. Μεταξύ 1988 και του 1996, έξι καινούργιες ομάδες προστέθηκαν στο πρωτάθλημα, καθιστώντας την εποχή της παντοκρατορίας των Bulls μια εποχή πολλών νέων ομάδων. 

Ο Michael Jordan και οι Bulls έχασαν από τους Detroit Pistons τρεις φορές στα πλέι-οφ από το 1987 ως το 1990 και ποτέ δεν έφτασαν στους τελικούς την εποχή του "Showtime" των Lakers του Magic Johnson, του απίστευτα ταλαντούχου συνόλου των Celtics του Bird, των 76ers του J. Erving καθώς και των Utah Jazz . Η αλήθεια είναι ότι στη δεκαετία του 1980, οι ομάδες του ΝΒΑ ήταν πολύ καλύτερες και πολύ πιο πλήρεις από ό, τι στη δεκαετία του 1990, κυρίως επειδή στη δεκαετία του 90, το NBA αποτελούνταν από καινούργιες ομάδες μέτριας αξίας,

• Δεν μπόρεσε ποτέ να οδηγήσει την ομάδα των Washington Wizards στα πλέι-οφ. 

Μπορούμε φυσικά να δεχτούμε το γεγονός ότι ο Jordan ήταν πλέον 38, 39 ετών στη θητεία του στους Wizards και δεν θα μπορούσε να σκοράρει με τους μέσους όρους της δεκαετίας του 80 και του 90, αλλά πάλι μιλάμε για τον καλύτερο παίχτη όλων των εποχών με μόλις τρία χρόνια διαφορά από το πιο πρόσφατο πρωτάθλημα που κατέκτησε με το Σικάγο. Σίγουρα, θα περίμενε κανείς ότι ο μεγαλύτερος παίκτης όλων των εποχών, θα ήταν σε θέση να βοηθήσει την ομάδα του να μπει τουλάχιστον στα πλέι-οφ. Ίσως οι ηγετικές του ικανότητες και η σοφία του θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν την φυσιολογική μείωση των αθλητικών του ικανοτήτων του λόγω της ηλικίας, αλλά εκείνος ποτέ δεν κατάφερε να οδηγήσει τους Wizards στα πλέι-οφ στα δύο χρόνια που ήταν στην ομάδα.

• Ήταν σχεδόν πάντα ατομιστής.

Όπως και ο Kobe Bryant μέχρι πρόσφατα έτσι και ο Michael Jordan ήταν φοβερά ατομιστής στο παιχνίδι του, με συχνά ως και 20-25-30 σουτ ανά παιχνίδι. Το μπάσκετ είναι ένα ομαδικό άθλημα και πιστεύω ότι αυτός είναι ένας μεγάλος λόγος γιατί οι ‘ταύροι’ δεν ήταν σε θέση να περάσουν πέραν από τον πρώτο γύρο των πλέι οφ στα πρώτα χρόνια του στο Σικάγο τη δεκαετία του 80.

• Ο Michael Jordan δεν θα μπορούσε να προχωρήσει πέρα από τον πρώτο γύρο των πλέι οφ χωρίς τη βοήθεια των Pipen, Kukoc, Rodman

Στη δεκαετία του 1980, ο κόσμος ήταν συνεπαρμένος με την φοβερή ικανότητα του στο σκοράρισμα. Στο τρίτο έτος του στο πρωτάθλημα είχε μέσο όρο ένα εκπληκτικό 37.1 πόντων, που είναι ο υψηλότερος μέσο όρος πόντων (πλην του W.Chamberlain) όλων των εποχών. Στα τρία πρώτα χρόνια του ως επαγγελματίας στο πρωτάθλημα, οι Bulls κατάφερναν να μπουν στα πλέι-οφ. Παρά τον εκπληκτικό μέσο όρο των 43 πόντων ανά παιχνίδι στα πλέι-οφ του 1986, καθώς και τους εξαιρετικά υψηλές του επιδόσεις στο σκοράρισμα το 1985 και το 1987, ο Jordan δεν ήταν σε θέση να βοηθήσει την ομάδα του να προχωρήσει πέρα από τον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, σε αυτά τα τρία χρόνια.

Με τον Scottie Pippen, ο Jordan βρέθηκε στην ίδια ομάδα με έναν αθλητή που θεωρείται δίκαια ως ένας από τους μεγαλύτερους αμυντικούς όλων των εποχών. Με τον Pippen, οι ‘ταύροι’, τελικά, είχαν έναν αμυντικό σταρ που ‘προχώρησε’ την ομάδα περισσότερο από τον πρώτο γύρο των πλέι οφ και φυσικά που μπόρεσε να δεχτεί και τελικά συμβιβάστηκε με την πρωτοκαθεδρία του Jordan στην ομάδα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το γεγονός ότι ο Pippen έχει καλύτερο career winning ρεκόρ από τον Μάικλ Τζόρνταν.

• Οι ομάδες του ΝΒΑ που νίκησαν οι Bulls στους τελικούς ήταν υπερτιμημένες.

Πολλοί από τους φανατικούς οπαδούς του M.J ενισχύουν την αξία των πρωταθλημάτων των Bulls  λέγοντας ότι οι ομάδες που νίκησαν στους τελικούς είχαν σούπερ σταρ παίχτες. Αν και αυτό είναι αλήθεια, αν κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά, οι ομάδες αυτές μπορεί να είναι υπερεκτιμημένες. Ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στις ομάδες που ο Michael Jordan νίκησε στους τελικούς και πώς θα μπορούσαν να θεωρηθούν σίγουρα ως υπερτιμημένες:

1991  Los Angeles Lakers: οι Lakers των αρχών του 90 ήταν μια καλή ομάδα, αλλά ο θρυλικός Magic Johnson ήταν έτοιμος να αποσυρθεί, και ο James Worthy όσο ικανότατος παίχτης και να ήταν δεν ήταν πλέον τόσο αποτελεσματικός όσο ήταν στη δεκαετία του 80. Επίσης, η ομάδα δεν είχε τον Michael Cooper, ο οποίος τη δεκαετία του 80 θεωρούνταν ως ένας από τους καλύτερους αμυντικούς παίκτες.

Περιττό να αναφέρω ότι αυτή η ομάδα των Λέικερς πλέον δεν είχε τον θρυλικό Kareem Abdul Jabbar. Επομένως υπήρχε πολύ μεγάλη διαφορά των LAkers των αρχών του 90 από τους Lakers που κυριάρχησαν τη δεκαετία του 80.

1992 Portland Trailblazers: εκτός του Clyde Drexler και το ταλέντο των Jerome Kersey, Terry Porter και Clifford Robinson τίποτε άλλο.

1993 Phoenix Suns: πιθανότατα μία από τις καλύτερες ομάδες με τις οποίες αναμετρήθηκαν οι Bulls. Οι “Ήλιοι” είχαν για ηγέτη τον MVP Charles Barkley, ο οποίος ήταν ένας από τους καλύτερους πάουερ φόργουορντ όλων των εποχών. Εκτός του Barkley, όμως σ’αυτή την ομάδα έλειπε ένας ποιοτικός αμυντικός παίκτης  για να σταματήσει τον Jordan.

1996 Seattle Supersonics:  Η διάσημη μονομαχία μεταξύ του Gary Payton και του Michael Jordan, δυστυχώς, ήταν απίστευτα μονόπλευρη. Οι Supersonics είχαν μόνο δύο καλούς παίκτες, τον Gary Payton και τον Shawn Kemp, έναν ικανότατο αλλά και θεαματικό Power Forward, αλλά πέρα από αυτούς η ομάδα δεν είχε το βάθος που είχαν οι Bulls, με τους Pipen, Rodman, Kukoc, Harper, Kerr να εργάζονται ακούραστα ως «υπασπιστές» του MJ, ο οποιος έπαιρνε απίστευτα πολλές προσπάθειες με μόνο 46% ευστοχία εντός παιδιάς, ποσοστό το οποίο είναι πολύ χαμηλό για να του προσδώσει τον τίτλο ως «ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών.»

1997-1998 Utah Jazz: Ίσως η καλύτερη ομάδα που αντιμετώπισε ο Jordan σε τελικούς, Η ομάδα αυτή κατά γενική ομολογία ήταν «εφοδιασμένη» με υψηλού επιπέδου ταλέντο με τους «δίδυμους» John Stockton και Karl Malone. Ακόμα όμως και αυτή η ομάδα υστερούσε αμυντικά σε σύγκριση με την αντίστοιχη ομάδα της δεκαετίας του 80 η οποία είχε επιπλέον και την αμυντική παρουσία του θηριώδη κορυφαίου «μπλόκερ» του ΝΒΑ Mark Eaton.

Όπως επομένως διαπιστώνουμε, οι ομάδες που αντιμετώπισε ο Jordan  στους τελικούς της δεκαετίας του 90 είτε ήταν αδύναμες αμυντικά, είτε δεν ήταν τόσο καλές όσο ήταν στην δεκαετία του 80, είτε δεν διέθεταν μεγάλο βάθος στο ρόστερ τους.

• Δεν ήταν και τόσο καλός οργανωτής.

Ο Michael Jordan δεν ήταν κακός οργανωτής παρόλο που ήταν συχνά εγωιστής με την μπάλα, (είχε κατά μέσο όρο περίπου 5 ασίστ ανά παιχνίδι στην καριέρα του). Η έφεση και η επιθυμία του ήταν να είναι κορυφαίος στο εκτελεστικό κομμάτι τον ωθούσαν στο να χρησιμοποιεί τη δεξιοτεχνία του και όλα τα ταλέντα του για να οδηγήσει την ομάδα του στη νίκη παρά να μοιράσει τη μπάλα σε συμπαίκτες του,  δημιουργώντας δύσκολες καταστάσεις για την αντίπαλη άμυνα. Η στρατηγική αυτή λειτούργησε καλά μόνο όταν οι Bulls είχαν τον Pippen και τον Horace Grant ή τον Dennis Rodman να συνεισφέρουν ουσιαστικά στον αμυντικό τομέα και δεν λειτούργησε φυσικά καθόλου στη δεκαετία του '80 ,πριν οι Bulls εντάξουν στην ομάδα τον Scottie Pippen.

• Αρκετοί άλλοι παίκτες είναι κατάλληλοι για το θρόνο

Ο Bill Russell οδήγησε την ομάδα της Βοστόνης σε έντεκα πρωταθλήματα, ο Wilt Chamberlain είχε κατά μέσο όρο 50 πόντους και 25 ριμπάουντ σε μια σεζόν, ο Magic Johnson μπορούσε να παίξει από point guard ως και τη θέση του center, ο Larry Bird ήταν τόσο μεγάλος επιθετικός αλλά και αμυντικός καθώς και ένας μεγάλος ηγέτης που κυριάρχησε στη δεκαετία του 80 και ο Kareem Abdul-Jabbar είναι ένας θρύλος, με ίδιο αριθμό δαχτυλιδιών πρωταθλημάτων με τον M.J αλλά και επιπλέον έξι τίτλους MVP. Δεν λέω ότι ο Michael Jordan δεν είναι σίγουρα ο μεγαλύτερος παίκτης του NBA όλων των εποχών, αλλά υπάρχουν και αρκετοί άλλοι παίκτες που θα μπορούσαν να αγωνιστούν για αυτόν τον τίτλο. Ορισμένοι δυστυχώς μιλούν λες και η θέση του G.O.A.T (Greatest Of All Times δηλαδή) έχει κατοχυρωθεί στον MJ για πάντα. Για παράδειγμα, οLebron James είναι αποτελεσματικότατος παίχτης- ορχήστρα και με μεγάλη διάρκεια.

• Η σεζόν του 1998 ήταν πραγματικά κακή, δίνοντας στους Bulls το δικαίωμα για μια πολύ εύκολη κατάκτηση του πρωταθλήματος

Η δεκαετία του '90 θεωρείται λανθασμένα ως μια χρυσή εποχή του ΝΒΑ. Το 1998, τη χρονιά που ο M.J κέρδισε τον έκτο τίτλο του, υπήρχαν έξι ομάδες που δεν έκαναν στις προηγούμενες σεζόν ούτε είκοσι νίκες. Αυτό σημαίνει ότι πάνω από το 20% των ομάδων του ΝΒΑ έχασαν περισσότερα από εξήντα παιχνίδια, σημειώνοντας μία από τις χειρότερες χρονιές σε όλη ιστορία του ΝΒΑ. Ο Jordan ουσιαστικά οδήγησε χαλαρότατα τους Bulls στα πλέι-οφ και στους τελικούς εκείνης της χρονιάς, καθώς το πρωτάθλημα είχε ως φαβορί ελάχιστες ομάδες.

• Μετά την πρώτη απόσυρση του, οι Bulls ήταν σχεδόν τόσο καλοί όσο και πριν

Όταν ένας μεγάλος παίκτης αφήνει την ομάδα του, συνήθως αυτή καταρρέει. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς σε πολλές περιπτώσεις. Όταν για παράδειγμα ο Lebron James εγκατέλειψε τους Cavaliers το 2010, το ρεκόρ τους έπεσε κάτω από τις 40 νίκες την επόμενη σεζόν. Όταν ο Shaq αποχώρησε από τους Lakers, εκείνοι δυσκολεύονταν να φτάσουν στα πλέι οφ τα πρώτα χρόνια. Και ακόμα πιο πρόσφατα, οι Celtics έγιναν γίνει σκιά του καλού εαυτού τους, όταν ο Pierce και ο Garnett αποχώρησαν από την ομάδα

Έτσι, όταν ο «μεγαλύτερος παίκτης όλων των εποχών» άφησε το Chicago μετά την πρώτη αποχώρησή του, θα φανταζόταν κανείς ότι η ομάδα θα έχανε περισσότερα παιχνίδια την επόμενη σεζόν.

Στην πραγματικότητα, με την αμυντική και όχι μόνο παρουσία του Scottie Pippen και των υπολοίπων παιχτών, οι Bulls έχασαν μόνο δύο παιχνίδια περισσότερα από ότι στην προηγούμενη σεζόν. Με τον Michael Jordan στην περίοδο 92-93, οι Bulls είχαν 57 νίκες, και στην εποχή 93-94 χωρίς τον Jordan είχαν……55 νίκες.