Από το κακό στο χειρότερο οδεύει η Μπαρτσελόνα και η κατρακύλα φαίνεται να μην έχει τελειωμό. Η αρχή με τον Μπρατζώκα, η αποτυχημένη πρόσληψη του Alonso και τα λάθη που έφεραν την Μπαρτσελόνα σε αυτή τη δυσχερή θέση.
Η φετινή πορεία της Μπαρτσελόνα κάθε άλλο παρά θετική πρέπει να θεωρείται, με τις ήττες να διαδέχονται η μία την άλλη σε Ισπανία και Ευρώπη. Η κακή απόδοση στο παρκέ φέρνει και φέτος τους Καταλανούς εκτός διεκδίκησης μιας θέσης στο final-4 και παράλληλα δεν αφήνει πολλές ελπίδες για διάκριση στην ισπανική λίγκα. Η δυσμένεια αυτή μεγάλωνε μέρα με τη μέρα και κορυφώθηκε, ή καλύτερα εκδηλώθηκε με την πρόωρη απόλυση του προπονητή Alonso, ο οποίος πλήρωσε τα «σπασμένα» ενός συλλόγου που, τουλάχιστον στο μπάσκετ, δείχνει να έχει χάσει το δρόμο του και να περιπλανιέται σε «αχαρτογράφητα νερά» για δεύτερη διαδοχική σεζόν. Αγωνιστική αστάθεια, προκλητικά κακές αποδόσεις παικτών, οι οποίοι αποκτήθηκαν για στυλοβάτες της νέας προσπάθειας του Alonso το προηγούμενο καλοκαίρι, καθώς και τα πολλά λάθη στο σχεδιασμό και τη λειτουργία της ομάδας από τον ίδιο τον προπονητή αμαύρωσαν και φέτος την εικόνα της επιτυχημένης ομάδας του παρελθόντος και συνεχίζουν να την οδηγούν στην παρακμή. Ας δούμε, λοιπόν, συνοπτικά το χρονικό της πτώσης από την εποχή του Pascual έως σήμερα καθώς και μια ακτινογράφηση της φετινής κάκιστης πορείας.
Η ομάδα επί Pascual
Ο Καταλανός προπονητής έμεινε στην ιστορία του συλλόγου όχι τόσο για τα αμέτρητα κύπελλα και τις διακρίσεις αλλά για τη σταθερότητα που η Μπαρτσελόνα επιδείκνυε σε όλα σχεδόν τα χρόνια της θητείας του. Συγκεκριμένα, κατέκτησε την Ευρωλίγκα το 2010 στο Παρίσι και έκτοτε, με την ίδια συνταγή, συνέχιζε να κυριαρχεί στη διοργάνωση και κάθε χρόνο να λογίζεται σαν αδιαφιλονίκητο φαβορί για μια θέση στο final-4. Η «Πασκουαλική» Μπαρτσελόνα έπαιζε ολοκληρωτικό μπάσκετ με διακριτούς ρόλους και αιχμή του δόρατος τον...αξεπέραστο Navarro. Χρησιμοποιώντας ευέλικτα κυρίως σχήματα στο παρκέ με ισχυρή περιφερειακή γραμμή, τη σταθερότητα του πανύψηλου Ante Tomic και με εύστοχες επιλογές Αμερικανών, ο νυν προπονητής του Παναθηναϊκού είχε καταφέρει να παρουσιάσει ένα αξιόμαχο σύνολο σχεδιασμένο να κυριαρχεί και στοχεύει ψηλά, φροντίζοντας παράλληλα να παράγει νέα ταλέντα-στελέχη για το μέλλον( βλέπε Ricky Rubio και Alex Abrines). Σε κάθε περίπτωση, ένα σημείο-κλειδί της επιτυχίας των προηγούμενων ετών ήταν η υπομονή που είχε δείξει η διοίκηση στο έργο του Xavi Pascual και στο χτίσιμο της ομάδας.
Οι «ακατάλληλοι» Μπαρτζώκας και Alonso
O Pascual αποχώρησε από την Μπαρτσελόνα και επήλθε...το χάος. Στη δύσκολη μεταβατική περίοδο ανέλαβε την ομάδα ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ο οποίος είχε εντυπωσιάσει με την πορεία του με τη Λοκομοτίβ Κουμπάν. Όμως από τη μέρα της έλευσης του ο Έλληνας coach άρχισε να αντιμετωπίζει το ένα πρόβλημα μετά το άλλο. Δύο βασικά στελέχη της ομάδας, Zatoransky και Abrines αποχώρησαν πολύ αργά στην καλοκαιρινή περίοδο και άφησαν την ομάδα στα κρύα του λουτρού να αναζητεί λύσεις. Έπειτα, ξεκίνησαν οι τραυματισμοί. Συγκεκριμένα, Navarro, Oleson, Koponen, Lawal, Ribas, Doelman, Rice, Klaver, Περπέρογλου πέρασαν από τα ιατρεία κι έτσι η ομάδα βρισκόταν συνεχώς σε σύγχυση, με πολλές απουσίες ανά παιχνίδι και δεν μπόρεσε ποτέ να βρει χημεία. Συν τοις άλλοις, Rice και Dorsey ήταν απογοητευτικοί στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν (ο τελευταίος αντικαταστάθηκε από τον επίσης «λίγο» Faverani) ενώ υπήρχε μεγάλη κούραση λόγω και του μεγάλου μέσου όρου ηλικίας. Με λίγα λόγια, στην περσινή χρονιά όλα ήταν εναντίον του Γιώργου Μπαρτζώκα και η επικύρωση της αποτυχίας επήλθε με το ρεκόρ νικών στην Ευρωλίγκα 12-18 που άφηνε τους Μπλαουγκράνα εκτός play-off μετά από τη σεζόν 2004-2005. Κάπως έτσι πάρθηκε η απόφαση να απολυθεί ο Έλληνας τεχνικός και να αποκτηθεί ο Sito Alonso από τη Μπασκόνια.
Ο Alonso ήρθε στην Μπαρτσελόνα με προοπτική να αλλάξει την ομάδα σε κάθε επίπεδο. Από το ρόστερ μέχρι τη νοοτροπία και τη φιλοσοφία του συλλόγου. Θέλησε να κάνει την ομάδα πιο γρήγορη και να χτυπά στο επιθετικό τρανζίσιον, με την απόκτηση των Heurtel, Hanga, Sanders και Pressey έναντι του σετ παιχνιδιού που έπαιζε τα προηγούμενα χρόνια, και παράλληλα θέλησε να δώσει δύναμη και όγκο στη ρακέτα με την απόκτηση του Seraphin και του Oriola καθώς θεώρησε πολύ soft τη γραμμή των ψηλών με Tomic και Klaver. Παρόλο που η ομάδα ξεκίνησε με ...πέμπτη ταχύτητα τις υποχρεώσεις της στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, στη συνέχεια φανέρωσε τα εμφανέστατα προβλήματα χημείας, μιας και επρόκειτο για μια καινούρια ομάδα, και υπέστη ένα σερί ηττών τόσο στο Παλάου Μπλαουγκράνα όσο και μακριά από αυτό. Η ανάκαμψη της ομάδας με την έναρξη του 2018 δεν κράτησε πολύ και η κατρακύλα συνεχίστηκε με αποτέλεσμα την εσπευσμένη απομάκρυνση του Alonso από την τεχνική ηγεσία και με το τρένο των playoff της Ευρωλίγκας και της πρωτιάς στην Ισπανία να έχει χαθεί ουσιαστικά.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε την Μπαρτσελόνα στην προτελευταία θέση της Euroleague με 7 νίκες και 15 ήττες πάνω μόνο από την Εφές, πέντε νίκες μακριά από την οκτάδα και εφτά από την τετράδα. Το σκηνικό στην ACB δεν είναι ευνοϊκότερο για τους Καταλανούς καθώς απέχουν πέντε νίκες από τη πρωτοπόρο Ρεάλ και θα παλέψουν μέχρι τέλους ακόμα και για την είσοδο τους στην πρώτη τετράδα. Είναι εμφανές ότι η ομάδα βρίσκεται σε περίοδο αγωνιστικού ντεφορμαρίσματος και κάμψης, πληρώνοντας αρκετά λάθη στο σχεδιασμό και στην έλλειψη υπομονής από την διοίκηση μετά τη φυγή του Pascual αλλά και την ατυχία της.
Πολλές οι αλλαγές
Η Μπαρτσελόνα επέλεξε να κάνει στροφή 180 μοιρών το καλοκαίρι, με τον πρόεδρο Bertomeu να μη χαλάει κανένα χατίρι στο νεοπροσληφθέντα Sito Alonso και να «ξηλώνει και να ράβει» την ομάδα στα μέτρα που απαιτούσε ο Ισπανός τεχνικός. Παρόλα αυτά, η ομάδα φάνηκε ότι δεν ήταν έτοιμη να σταθεί στον μαραθώνιο της regular season της Euroleague αξιώνοντας μεγάλες βλέψεις, μιας και βρισκόταν και βρίσκεται ακόμα σε πρώιμο στάδιο τόσο σε οργάνωση όσο και σε αγωνιστικό δέσιμο. Όταν επιχειρείται ένα τέτοιο παράτολμο project των τόσων αλλαγών σε ρόστερ, προπονητικό επιτελείο και φιλοσοφία τα αποτελέσματα συνήθως δεν είναι άμεσα και απαιτείται ένα μεταβατικό στάδιο ανασυγκρότησης, ώστε η ομάδα να βρει χημεία και τον προσανατολισμό της. Ο χρόνος αυτός ποτέ δε δόθηκε στον Alonso και η απόλυση του προμηνύει κι άλλες αλλαγές και μετακινήσεις στο μέλλον.
Επιπλέον, ένα λάθος που χρεώθηκε ο Alonso ήταν η μη χρησιμοποιήση των μικρών της ομάδας που αποκτήθηκαν με την προοπτική του εκκολαπτόμενου ταλέντου. Garcia, Kurucs και Diagne πήραν ελάχιστες ευκαιρίες και παραστάσεις από την Ευρώπη ενώ ο Βεζένκοφ κέρδισε την εμπιστοσύνη του προπονητή του αρκετά αργά μέσα στη χρονιά. Αυτό συνιστά μία ακόμα αλλαγή για το σύλλογο καθώς οι Καταλανοί πάντα στήριζαν και προωθούσαν τους νέους καλαθοσφαιριστές τους, δείγμα του ότι σιγά-σιγά η μπασκετική τους ταυτότητα αλλοιώνεται.
Κακή απόδοση από παλιούς και νέους
Η άμεση ανάγκη για επιστροφή στις επιτυχίες οδήγησε στην ενίσχυση της ομάδας από πάικτες αναγνωρισμένης αξίας, οι οποίοι ωστόσο είχαν τις δικές τους απαιτήσεις κααι στόχους που συχνά δεν συμβάδιζαν με με την πραγματικότητα του rebuild. Για παράδειγμα, ο Adam Hanga βρέθηκε μια ανάσα από τους San Antonio Spurs το καλοκαίρι ωστόσο δεν πήρε την ευκαιρία και αρκέστηκε στη μετακίνηση του στη Βαρκελόνη έχοντας πάντα στο μυαλό του το NBA. Σαν αποτέλεσμα, στο παιχνίδι του δίνει πολύ σημασία στην επίθεση και στις ατομικές προσπάθειες και παραμελεί τα ομαδικά και αμυντικά του καθήκοντα. Ο Ante Tomic φαίνεται να έχει χάσει την άνεση και την ευελιξία του κάτω από το καλάθι και τα στατιστικά του έχουν μειωθεί αρκετά. Άλλωστε, περνάνε και τα χρόνια και τα αντανακλαστικά γίνονται όλο και πιο αργά. Ο Klaver συνεχίσει τις χαμηλές πτήσεις του και φέτος καθώς δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε σαν ρολίστας μετά τον περσινό τραυματισμό του έχοντας μόλις 4,6 πόντους και 2,2 ριμπάουντ.
Απογοήτευσεις μεγάλου βεληνεκούς αποδείχτηκαν οι μεταγραφές των Jackson και Pressey. Ο πρώτος έχει αγωνιστεί μόλις 3 και κάτι λεπτά στη φετινή Ευρωλίγκα ενώ ο Αμερικανός δεν έχει πατήσει παρκέ στη διοργάνωση μετά την ήττα από τη Ρεάλ Μαδρίτης λόγω της αρκετά αδιάφορης αγωνιστικής του συμπεριφοράς.Στη θέση του play maker ο Alonso κατάφερε να δημιουργήσει μια αντίθεση στην οργάνωση του παιχνιδιού με την απόκτηση του Thomas Heurtel. Ο Γάλλος μπορεί να τα πηγαίνει περίφημα σε πόντους (11,3) και ασίστ (6,4) ωστόσο είναι παίκτης χαμηλού τέμπου και αργού σετ παιχνιδιού, κάτι που δεν ταιριάζει στην φιλοσοφία του Alonso. Αντίθετα ο Ribas είναι πιο γρήγορος και πιο πολύ παίκτης ρυθμού. Συνεπώς, είναι προφανές ότι δημιουργείται μια σύγχυση στον τρόπο που επιτίθεται η Μπαρτσελόνα με την παρουσία του ενός ή του άλλου στη θέση του δημιουργού στο γήπεδο. Τέλος, πρόβλημα αποτελεί και η έλλειψη καθαρού μυαλού από τον βασικό σέντερ Seraphin με 1,9 λάθη ανά παιχνίδι αλλά και από τον Heurtel, ο οποίος έιναι 9ος σε όλη τη διοργάνωση σε σύνολο.
Ομάδα χωρίς ηγέτη
Ο επι πολλά χρόνια ηγέτης και σύμβολο των Μπλαουγκράνα Juan Carlos Navarro έχει μεγαλώσει αρκετά και διανύει μία από τις τελευταίες, αν όχι την τελευταία σεζόν της καριέρας του. Παρόλα αυτά, ο ίδιος με τη επιρροή που έχει στο σύλλογο αξιώνει και πετυχαίνει να παίρνει 14,33 λεπτά μέσο όρο χωρίς, πάντως να προσφέρει πολλά στο γήπεδο πέρα από την εμπειρία του. Η ηλικία του δεν του επιτρέπει να ηγείται της ομάδας στο παρκέ, όπως άλλοτε, αλλά η παρουσία του στην ομάδα, κι αν λάβει κανείς υπ'όψιν του και τον χαρακτήρα του, δεν επιτρέπει την εμφάνιση ενός νέου leader τόσο στο γήπεδο όσο και στα αποδυτήρια μέχρι την απόσυρση του. Θα έλεγε κανείς ότι στην παρούσα φάση η Μπαρτσελόνα είναι δέσμια του ίδιου της του θρύλου και κανείς προπονητής μέχρι στιγμής στη Βαρκελόνη δεν κατάφερε να περιορίσει την ηγετική του φυσιογνωμία, όπως συνέβη σε ανάλογη περίπτωση με τον Rudy Fernandez στη Ρεάλ και την ανάδειξη του Doncic.
Πως μπορεί να επανέλθει στις επιτυχίες;
Η Μπαρτσελόνα θα παραμείνει ένα ισχυρό brand name στο χώρο του μπάσκετ παρά τις όποιες αποτυχίες και κρίσεις βιώνει. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που αντιμετωπίζει αγωνιστική καθίζηση. Ωστόσο με τις συνεχείς αλλαγές προπονητή και παικτών, δύσκολα να αλλάξει η κατάσταση και να επανέλθει η σταθερότητα και η συνέπεια. Χρειάζεται μεγαλύτερη υπομονή και επιμονή καθώς κι ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο που θα προσβλέπει όχι μόνο στην στιγμιαία και πρόσκαιρη άνοδο με τη δύναμη του budget αλλά στην σταδιακή άνοδο μέχρι την επιστροφή στις επιτυχίες. Άλλωστε, η τρομερή δεκαετία του 2006-2016 δεσμεύει τη Μπαρτσελόνα και ουσιαστικά την υποχρεώνει να βρει τον τρόπο να γίνει και πάλι η ισχυρή και κραταιά ομάδα που έχουν συνηθίσει οι μπασκετόφιλοι
COMMENTS