Παναθηναϊκός: Ματς Yolo, Καλάθης Solo

Με τον Καλάθη και πάλι να είναι ηγετικός, οι πράσινοι επικράτησαν της Εφές με 90-79

Ίσως ο τίτλος να αδικεί κάποιους. Ίσως να αδικεί την επιθετική λειτουργία της ομάδας, ίσως την εμφάνιση του Παππά, του Λοτζέσκι, του Γκιστ και του Λεκαβίτσιους. Ωστόσο αυτό που σίγουρα δεν αδικείται είναι η συνολική εικόνα του αγώνα, που μόνο αγώνα Ευρωλίγκας δεν θύμιζε, αλλά κάτι σαν αγώνα επίδειξης. Δεν το λέω για κακό πάντως. Ήταν μια αναμέτρηση ανάμεσα σε μια ομάδα που έχει σταθερά ανοδική πορεία και σε ένα σύνολο (ο Θεός/Αλλάχ να το κάνει) που όσο περνούν οι αγωνιστικές της διοργάνωσης, αποδιοργανώνεται και παρουσιάζεται ακόμα χειρότερη. Βέβαια στον πάγκο είναι ο Αταμάν, οπότε καμία έκπληξη. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν κατάφερε να έχει εύκολη πρεμιέρα δεύτερου γύρου, αφού η Εφές συνεχίζει να θυμίζει παιδική χαρά. Και αυτή η παιδική χαρά προφανώς παρέσυρε και τους πράσινους σε σημείο χαλαρότητας, ειδικότερα αμυντικής, αφού η επίθεση πέταγε φωτιές.

90 πόντους δεν τους λες και λίγους, σε έναν αγώνα που κύλησε ήρεμα, χαλαρά και χωρίς κανένα άγχος σε ολόκληρο το 40λεπτο. Ήταν σαν να βλέπεις ένα Yugo να προσπαθεί να φτάσει και να συναγωνιστεί μια Ferrari. Ο Παναθηναϊκός ήταν συνεχώς μπροστά, είχε διαφορές 12-16 πόντων, η Εφές έκανε μικρά μίνι ξεσπάσματα και μείωνε στους 10 και μετά οι Πράσινοι ξαναέφευγαν με 16. Γκάζι, φρένο, γκάζι φρένο όλο το ματς. Γιαυτό και αν κάποιος έβλεπε το ματς και δεν ήξερε το τελικό σκορ του αγώνα πιθανά αν τον ρωτούσαν σήμερα, θα έλεγε πως το τριφύλλι κέρδισε με τουλάχιστον 20 πόντους. Κι όμως το τελικό 90-79 είναι από τις φορές που το σκορ λέει ψέμματα για εικόνα των δύο ομάδων. Η Εφές ήταν για να φάει 20+ πόντους αν ο Παναθηναϊκός ήταν πιο σοβαρός στα αμυντικά του καθήκοντα και η διαφορά των 11 μάλλον την κολακεύει.

Έργο Πασκουάλ

Η τεράστια επιτυχία αυτού του Παναθηναϊκού είναι η εξής: Σωστά γράφουν όλοι σήμερα ότι με την δουλειά του Πασκουάλ, το τριφύλλι έχει κερδίσει επάξια το δικαίωμα να μπορεί να παίρνει ματς χωρίς κανένα απολύτως άγχος. Ωστόσο για μένα το κλειδί είναι άλλο. Με έναν αντίπαλο που έχει τόσα προβλήματα, τόσο μεγάλες δυσλειτουργίες, τόσο κακή χημεία, είναι πολύ εύκολο είτε να μπεις στον αγώνα με ύφος και να έχεις προβλήματα, είτε να σε παρασύρει η χαλαρότητα του αγώνα και να χαλάσεις την εικόνα σου. Ε ο Παναθηναϊκός επηρεάστηκε, προσπάθησε πολύ λιγότερο στην άμυνα, όμως έβγαλε τεράστια ποιότητα στην επίθεση. Είχε την δικλείδα ασφαλείας να τραβάει τον διακόπτη κάθε φορά που η Εφές με το αλλοπρόσαλλο παιχνίδι της μείωνε, και να εξασφαλίζει ξανά διαφορές που ήταν πολύ safe και δύσκολες να ανατραπούν. Αυτό λοιπόν για μένα είναι κέρδος. Να καταβάλεις λιγότερο effort από άλλες αναμετρήσεις, να παρουσιάζεις και συ μια εικόνα χαλαρότητας και παρόλα αυτά να έχεις την ικανότητα να κερδίζεις με αρκετά μεγάλη διαφορά κάποιον αγώνα.

Εντάξει μην γελιόμαστε. Αν η ομάδα είχε αυτή την αμυντική εικόνα απέναντι σε πιο σοβαρό αντίπαλο πιθανά να μην είχαμε γέλια σήμερα. Ή τουλάχιστον να μην είχαμε τόσα γέλια. Ωστόσο η Εφές είναι σίγουρα η χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης και σίγουρα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει πρόβλημα στον Παναθηναϊκό. Προβλήματα μάλλον όμως προκάλεσε στον Τσάβι Πασκουάλ, ο οποίος έδειχνε να είναι extra νευριασμένος με το σφύριγμα της λήξης, με την κάμερα να τον πιάνει να μονολογεί ρίχνοντας κάτι «καταλανικά». Η χαλαρότητα οδήγησε την Εφές να μειώσει σε μονοψήφια διαφορά στο τέλος η οποία τελικά πήγε στους 11 με το κάρφωμα του Γκιστ. Δεν νομίζω ότι η διαφορά θα παίξει κάποιο ρόλο στο τέλος, όμως σίγουρα τέτοιο κλείσιμο αγώνα θα απασχολήσει τον προπονητή της ομάδας. Ο αγώνας με τους Τούρκους το σήκωνε, κάποιος άλλος αγώνας όμως δεν θα το σηκώνει και ένας προπονητής δεν θέλει να βλέπει με τίποτα τέτοιες καταστάσεις. Και τα «καταλανικά» τα καταλαβαίνω λοιπόν, αφού ακολουθεί η ανεβασμένη Μπαρτσελόνα. Και αν το effort απέναντι στην Εφές δεν ήταν μεγάλο, σίγουρα απέναντι στην πρώην ομάδα του Πασκουάλ θα χρειαστεί να υπάρχει πλήρης συγκέντρωση.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Με πολλά φιλαράκια υπήρχαν αρκετές συζητήσεις για την ομάδα, ειδικότερα για την εικόνα της ομάδας χωρίς τον Καλάθη. Το πρώτο δείγμα με την Μακάμπι έδειξε πως ο Πασκουάλ έχει καταφέρει να κάνει ένα σύνολο που μπορεί να αντεπεξέλθει σε δύσκολους αγώνες. Το δεύτερο δείγμα με τον Ερυθρό ήταν αγχωτικό. Δύσκολη έδρα, μέτρια δημιουργία και παρόλα αυτά νίκη έστω και αν στο τέλος υπήρχε καρδιοχτύπι. Με την Βαλένθια το τρίτο κατά σειρά παιχνίδι χωρίς τον Νικ, αναδείχθηκαν όλα εκείνα τα προβλήματα μιας ομάδας χωρίς τον φυσικό του ηγέτη. Με την Εφές είχαμε την επιστροφή στην πραγματικότητα. Επιστροφή του Καλάθη στην ομάδα, η δημιουργία ξανά υψηλού επιπέδου, οι συνεργασίες ξανά ιδανικές. Όντως σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην τραυματίστηκε ποτέ.

Ο Νικ ήταν το Α και το Ω του Παναθηναϊκού και πάλι. Η οξυδέρκειά του βγήκε όλη στο παρκέ, η οργάνωσή του και οι ασίστ του έκαναν πολύ πιο εύκολο το έργο των συμπαικτών του, ενώ και το σκοράρισμά του ήταν και πάλι πάνω από το μέσο όρο του. Είναι τόσο διαφορετική η εικόνα της ομάδας με τον ομογενή γκαρντ στο παρκέ που δεν μπορεί απλά να καταγραφεί στην στατιστική. Να γράψω για τους 17 πόντους, τις 9 ασίστ, τα 3 ριμπάουντ και τα 3 κλεψίματα; Δεν λένε την πλήρη αλήθεια. Δεν είναι η πραγματική εικόνα του τι κάνει ο Νικ μέσα στο παρκέ. Είναι ο τρόπος που οργανώνει, είναι οι πάσες που μπορεί να βγάλει που θα οδηγήσουν εντέλει σε ασίστ (η κατηγορία αυτή pass to assist στην Ευρώπη δεν μετριέται, σε αντίθεση με το NBA που είναι βασικό κομμάτι της στατιστικής ενός παίκτη) αλλά και η άμυνά του. Για την άμυνά του μπορούμε να γράψουμε ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Ωστόσο θα αναφερθώ σε κάτι συγκεκριμένο που το είχα αναφέρει επιδερμικά σε προηγούμενο αγώνα.

Ως επί το πλείστον οι περισσότεροι προπονητές κυνηγούν τα miss match. Ο Καλάθης λοιπόν έχει πολλές φορές βρεθεί αντίπαλο ψηλό (η πρώτη αναφορά έγινε στο κείμενο του αγώνα με την Αρμάνι). Είναι λοιπόν τόσο εκπληκτική η άμυνα που καταφέρνει και παίζει ο Νικ στους αντίπαλους ψηλούς που θεωρώ, με όση εικόνα έχω, ότι όμοιά του δεν υπάρχει άλλη. Ο Έλληνας γκαρντ έχει βρεθεί πολλές φορές να αντιμετωπίζει αντίπαλους ψηλούς και η άμυνά του είναι εκπληκτική. Καταρχήν μάχεται συνεχώς να βρεθεί να τους παίζει από μπροστά δυσκολεύοντας την υποδοχή της πάσας και το οπτικό τους πεδίο. Χτες με την Εφές βρέθηκε να μαρκάρει τον Ντάνστον κατά κύριο λόγο και τον Στίματς λίγο αργότερα και αν σημείωσα καλά, δέχτηκε μόλις ένα καλάθι. Στις άλλες προσπάθειες των γκαρντ των Τούρκων, είτε δεν πέρασε ποτέ η μπάλα στους ψηλούς, είτε η πάσα ήταν άσχημη και κατέληγε σε κλέψιμο ή λάθος. Η deny άμυνα λοιπόν του Νικ στους αντίπαλους ψηλούς είναι από τις πιο αποτελεσματικές του άμυνες και αν δεν καταλήξει σε κλέψιμο, δεν καταγράφεται κάπου (γιατί το λάθος το χρεώνεται ο αντίπαλος).

Η εικόνα λοιπόν του Καλάθη λοιπόν ήταν και πάλι εξαιρετική. Σαν να μην επηρεάστηκε καθόλου από τον περίεργο και δύσκολο τραυματισμό που αντιμετώπισε. Με τον Νικ ο Παναθηναϊκός είναι άλλη ομάδα. Θα το φωνάζω όσο περισσότερο μπορώ. Μπορεί η εξάρτηση της ομάδας από τον αρχηγό της να μην είναι τόσο μεγάλη όσο παρουσιάζεται, ωστόσο όταν αυτός βρίσκεται μέσα στο παρκέ το τριφύλλι σίγουρα ανεβαίνει επίπεδο και δείχνει ικανό για να φτάσει αρκετά ψηλά.

Ανεβαίνει ο Λότζο

Σε τακτικό επίπεδο είδαμε και πάλι πραγματάκια από την ομάδα. Μικρά μικρά τα οποία βγάζουν χημεία και αυτοματισμούς, αλλά και step up παικτών που τους περιμέναμε πως και πως. Η επιθετική λειτουργία του συνόλου έβγαλε πολλές και ωραίες συνεργασίες και αυτό οφείλεται στις σωστές περιστροφές. Τα plays του coach Πασκουάλ κυλούν πιο ομαλά, πιο σωστά και πιο γρήγορα, με τους παίκτες πλέον να δείχνουν ότι έχουν αυτοματοποιήσει τις κινήσεις τους. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από όλους είναι ο Ματ Λοτζέσκι. Ο Αμερικανοβέλγος που ξεκίνησε λογικά μέτρια την φετινή χρονιά (τραυματισμοί, αλλαγή περιβάλλοντος) πλέον έχει ενεργότατο ρόλο στο rotation. Βρίσκεται κοντά στα 20 λεπτά μέσα στο παρκέ, σκοράρει κοντά στους 11 πόντους μέσο όρο στα τελευταία ματς (την ώρα που ο Ρίβερς περνάει περίοδο αφλογιστίας) και τα πράγματα που κάνει, θυμίζουν λίγο από τον καλό Λοτζέσκι του Ολυμπιακού. Καταρχήν τα συστήματα που παίρνει πάνω του (μάλλον είναι γούρι το πρώτο σουτ του αγώνα να το παίρνει αυτός, αφού και με την Εφές συνέβη), τα αξιοποιεί σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Είτε όταν βγαίνει στην κορυφή της ρακέτας (είτε σουτάρει, είτε κόβει προς τα μέσα), είτε στην weak side που φαίνεται να είναι το αγαπημένο του play. Ειδικότερα χτες βρήκε αρκετές extra πάσες όντας στην weak side ευστοχώντας στα σουτ που πήρε. Ακόμα όμως και όταν δεν σούταρε έκοβε προς το καλάθι, βρίσκοντας και αυτός σωστή πάσα. Ο Πασκουάλ γνωρίζοντας τις δυσκολίες προσαρμογής του Λότζο, πήρε το ρίσκο και σιγά σιγά δικαιώνεται. Πρέπει πάντως να πιστωθεί και στον Ισπανό τεχνικό η δουλειά που έχει ρίξει για να κάνει τον Λοτζέσκι να έχει αυτή την εικόνα πλέον.

*Παρατήρησα επίσης και αρκετές πάσες πίσω από την πλάτη. Μάλιστα ήταν μια φάση που έγιναν δύο συνεχόμενες. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάτι δουλεμένο ή απλά στα πλαίσια της χαλαρότητας του αγώνα βγήκαν στους παίκτες, ωστόσο το κρατάμε και μένει να το δούμε στην συνέχεια.

Επίσης είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που βλέπω παίκτες που είτε έχουν ακούσει πολλά είτε δεν έχουν σταθερή απόδοση, να βρίσκουν χώρο και να αποδίδουν όπως θα ήθελε ο κόουτς. Ο ένας είναι ο Ντένμον που φαίνεται πως στους αγώνες χωρίς τον Καλάθη πήρε την ευκαιρία που ήθελε και «λύθηκε». Χτες με την Εφές δεν είχε ιδιαίτερα πολύ χρόνο παρόλα αυτά όσο έπαιξε τον αξιοποίησε και με το παραπάνω. Το ίδιο και ο Λεκαβίτσιους που σίγουρα συνέβαλε τα μέγιστα στην νίκη, δεν είχε λάθη στο παιχνίδι του, οι προσπάθειές του ήταν μετρημένες και τα νούμερά του ικανοποιητικότατα: ( 9 πόντοι 4 ασίστ). Για τις σταθερές Παππά και Γκιστ δεν υπάρχουν πολλά να πούμε. Θα συμφωνήσω με τον σχολιαστή της Nova ότι ο Γκιστ μοιάζει σαν να ξεκινάει ξανά την καριέρα του και εμφανίζεται καλύτερος από ότι ήταν πριν τον τραυματισμό του, ενώ ο Νίκος Παππάς φαίνεται να σταθεροποιεί την απόδοσή του και να γίνεται ο 6ος παίκτης της ομάδας.

Επιτακτική η νίκη με Μπάρτσα

Με την ήττα της ΤΣΣΚΑ από την Μπαρτσελόνα έχω 2 πράγματα να τονίσω. Πλέον η πρώτη θέση απέχει μόλις μία ήττα και δεύτερον η ομάδα του Σίτο Αλόνσο έχει αρχίσει να ανεβαίνει. Βασικά οι Καταλανοί έπαθαν ότι και ο Παναθηναϊκός των πολλών αλλαγών των προηγούμενων χρόνων. Ήθελαν χρόνο για την χημεία τους και τώρα που σιγά σιγά αυτή βρίσκεται παίρνουν και αποτελέσματα. Με την ψυχολογία στα ύψη η Μπαρτσελόνα έρχεται στο ΟΑΚΑ την επόμενη εβδομάδα. Είναι καίριο το σημείο για το τριφύλλι να πάρει την νίκη και για να μείνει σε τροχιά τετράδας αλλά και να κόψει τα φτερά και τις βλέψεις στην Μπάρτσα. Πάνω από όλα πρέπει να υπάρχει πιο σοβαρή αντιμετώπιση και μεγαλύτερο effort απέναντι στην παρέα του Ναβάρο, αφού χαλαρότητα δεν συγχωρείται σε τέτοιο αγώνα. Είμαι σίγουρος πως η δουλειά του Πασκουάλ γίνεται και με το παραπάνω και πιστεύω πως η ομάδα θα παρουσιαστεί όπως πρέπει. Ξαναλέω. Είναι πολύ σημαντικό να μην στραβοπατήσει τώρα ο Παναθηναϊκός.

ΥΓ: Το -5 του Γκάμπριελ στο +- όσο αγωνιζόταν λέει πολλά. Προσωπικά θα το ξαναπώ. Δεν βρίσκω που μπορεί να χρησιμεύσει σε αυτόν τον Παναθηναϊκό με αυτή την δόμηση ο KG. Δεν είναι κακός παίκτης, όμως είναι πασιφανές ότι περισσεύει. Θα επιμείνω να φωνάζω για σέντερ στην θέση του και ας γίνω γραφικός. Ιδανική αλλαγή στα μάτια μου θα συνεχίσει να είναι ο Λάσμε.

ΥΓ2: Με Ερυθρό Αστέρα σε 26 λεπτά 8 πόντοι με 4 προσπάθειες. Με Βαλένθια σε 34 λεπτά 9 πόντοι με 6 προσπάθειες και με Εφές σε 24 λεπτά 8 πόντοι με 5 προσπάθειες. Ακόμα προσπαθώ να βγάλω συμπέρασμα για τις λίγες προσπάθειες του Σίνγκλετον. Προς θεού δεν υπονοώ κάτι κακό, απλά προσπαθώ και γω να το καταλάβω, από την στιγμή που ξέρουμε τι μπορεί να κάνει στο σκοράρισμα ο Κρις.