Καρδιοπάθειες από τις πολλές συμπάθειες....

Με buzzer του Καλάθη οι πράσινοι επέστρεψαν στις νίκες.

Είναι πάντα ιδιαίτερο να αγωνίζεται ο Παναθηναϊκός απέναντι σε πρώην του. Την προηγούμενη Τετάρτη ήταν ο Ζοτς (εμείς συνεχίζουμε να τον συμπαθούμε), την Παρασκευή ο Ιτούδης και χτες ο Σάρας. 3 προσωπικότητες που έχουν συνδέσει τα ονόματά τους με την σύγχρονη ιστορία της ομάδας. Και αν οι δύο πρώτοι πλήγωσαν με ήττες το τριφύλλι, τουλάχιστον έγινε το 1/3 απέναντι στην Ζαλγκίρις και δεν τρίτωσε το κακό. Γιατί μια τρίτη συνεχόμενη ήττα στην Ευρωλίγκα θα σήμαινε αυτόματα πως ο Πασκουάλ, έπρεπε όχι απλά να βγάλει λαγό από το καπέλο στους υπόλοιπους 10 αγώνες, θα έπρεπε να κάνει πολλά μαγικά αλά Κόπερφιλντ. Δηλαδή πράγματα εξωπραγματικά... Ωστόσο παρά τις συνεχόμενες προσπάθειες αυτοκτονίας, ο Καλάθης μπόρεσε να ευστοχήσει στο 10ο σουτ που επιχείρησε (2/10), δίνοντας την νίκη στους Πράσινους.

Λίγα θετικά, αρκετοί προβληματισμοί.

Προσωπικά σήμερα θα ήθελα να σταθώ 10% στα καλά και 90% στα κακώς κείμενα της ομάδας. Αρχίζοντας από τα λίγα, μου άρεσε που είδα παίκτες από τον πάγκο να δίνουν παραπάνω πράγματα στην ομάδα. Ο Λεκαβίτσιους απέναντι στην πρώην ομάδα του, ήταν πολύ καλός, κρατώντας τον Παναθηναϊκό μέσα στο παιχνίδι, την ώρα που η Ζαλγκρίς και ψυχολογία είχε και τρόπο να αντικρούσει κάθε επιθετική προσπάθεια των πράσινων είχε. Ανακάτωσε την λιθουανική άμυνα, έβαλε κρίσιμα σουτ και βοήθησε αρκετά στην άμυνα. Από κοντά και ο Ντένμον ο οποίος στο πρώτο ημίχρονο ήταν ο πυλώνας της επίθεσης του τριφυλλιού. Με 14 πόντους και 4/6 τρίποντα ήταν από τους πρωτεργάτες του 43-23. Όαση ο Ίαν Βουγιούκας ο οποίος ήταν και μπροστά και πίσω εξαιρετικός. Σκόραρε, πάσαρε, μάζεψε ριμπάουντ και μάρκαρε σωστά τους ψηλούς της Ζαλγκίρις. Τέλος δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην καλή εικόνα του Μήτογλου. Ο νεαρός forward στα πρώτα λεπτά που αγωνίστηκε ήταν to the point. Μοίρασε 2 ασίστ στον Βουγιούκα, κέρδισε βολές και ευστόχησε σε 3/4. Ωστόσο ο παρορμητισμός του τον οδήγησε σε 2 εύκολα φάουλ που έστειλα τους Λιθουανούς στις βολές.

Ειδική μνεία σε Καλάθη, Γκιστ και Ρίβερς, μόνο όμως για το κομμάτι της παράτασης. Και οι 3 παίκτες στην κανονική διάρκεια ήταν περίπου μέσα στο παρκέ. Ωστόσο στο έξτρα 5λεπτο έκαναν την υπέρβασή τους, βρήκαν ότι απόθεμα ενέργειας είχαν και οδήγησαν τον Παναθηναϊκό στην νίκη. Ο Ρίβερς με 5 σερί πόντους κατάφερε να κρατήσει την ομάδα του στην διεκδίκηση της νίκης και σε αυτόν οφείλεται το γεγονός πως οι πράσινοι (οι Έλληνες) πήγαν τον αγώνα στην παράταση. Ο Γκιστ ήταν αυτός που γύρισε τον διακόπτη στην παράταση, με τρομερές άμυνες, με κλέψιμο από επαναφορά των αντιπάλων και με 4 πόντους έκανε τον αγώνα από 83-90, ξανά διεκδικήσιμο. Μαζί με τον Καλάθη έπαιξε εξαιρετικό full court press με παγίδες πάνω στα γκαρντ της Ζαλγκίρις, χάλασαν τις επιθέσεις τους και ειδικά ο Πάνκος δεν μπόρεσε (με εξαίρεση το 92-93) να οργανώσει σωστά τις λιθουανικές επιθέσεις. Για τον Καλάθη που βρέθηκε σε τραγική μέρα παρά τα νούμερά του, το γεγονός ότι σε 4.7'' κατάφερε να τρέξει όλο το γήπεδο και να ευστοχήσει σε πολύ δύσκολο lay up, δίκαια νομίζω σήμερα γράφονται παντού διθύραμβοι.

Εικόνα Οκτωβρίου...

Τελειώσαμε με τα θετικά. Σε 45 λεπτά αγώνα όλα και όλα αυτά ήταν. Κάποια ξεσπάσματα, κάποιες ατομικές ενέργειες και τίποτα περισσότερο. Γιατί ομάδα με την έννοια του δεμένου συνόλου χτες δεν είδαμε. Σαν γενική εικόνα αυτό που μένει από την χθεσινή αναμέτρηση είναι η έννοια «τουρλουμπούκι». Η ομάδα αναλώθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στις προσωπικές ενέργειες και καθόλου στις σωστά δομημένες επιθέσεις. Θύμιζε ξεκάθαρα το ξεκίνημα της φετινής σεζόν όπως η ομάδα δεν είχε καθόλου χημεία και ενέργεια. Προφανώς και δεν θεωρώ πως έγιναν βήματα προς τα πίσω ωστόσο φάνηκε αυτό που φωνάζω τις τελευταίες εβδομάδες. Ότι η ομάδα έσκασε, έκανε μπαμ. Εντύπωση μου έκανε το πολύ έντονο ξεκίνημα της αναμέτρησης από τον Παναθηναϊκό. Η άμυνα σε μέγιστα επίπεδα, σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και σε όλο το γήπεδο. Ίσως να ήταν ο τρόπος για να κλειδώσει το ματς εξαρχής με όση ενέργεια τους είχε απομείνει, γιατί μετά ξεκάθαρα η πτώση της ήταν σχεδόν γεωμετρική. Κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε οι παίκτες φαινόντουσαν αδύναμοι να μαρκάρουν, να επιτεθούν και να κάνουν έστω κάτι σωστό. Μάλλον ο Τσάβι πόνταρε στην δυνατή αρχή, ωστόσο τελικά δεν έφτασε ώστε να κερδηθεί χαλαρά το ροζ φύλλο αγώνα. Η διαφορά των 20 πόντων δεν μπόρεσε να μείνει safe επίπεδα, η Ζαλγκίρις το γύρισε και οι πράσινοι έπρεπε να μοχθήσουν διπλά.

Ο Τσάβι Πασκουάλ στην συνέντευξη τύπου ρωτήθηκε για ποιον λόγο δεν έστελνε βοήθειες πάνω στους ψηλούς της Ζαλγκίρις, όταν αυτοί δημιουργούσαν το miss match με τους κοντούς του Παναθηναϊκού. Η απάντησή του ήταν προφανής. Το πλάνο που είχε εξαρχής το τριφύλλι και ακολουθήθηκε ως και την λήξη, να γίνονται όλες οι αλλαγές στα μαρκαρίσματα, λειτούργησε ως ένα σημείο. Ωστόσο όταν ο Σάρας αποφάσισε να επιτεθεί στοχεύοντας το miss match οι βοήθειες δεν ερχόντουσαν ποτέ, υπό τον φόβο αν έκλειναν για double team ο ψηλός θα έβρισκε την έξτρα πάσα προς τον Μιλάκνις ή τον Πάνκος που είχαν ελεύθερο σουτ. Ο Πασκουάλ επέλεξε λοιπόν να αποκόψει από το σκοράρισμα τον Λιθουανό και τον Καναδό (σωστά) και αντίθετα να δώσει το σουτ, στους ψηλούς της Ζαλγκίρις (σωστά). Ωστόσο το λάθος στην όλη κατάσταση ήταν ότι οι καλύψεις δεν ήταν οι ιδανικές, οι βοήθειες είτε δεν ερχόντουσαν είτε δεν υπήρχαν και ο Καβαλιάουσκας με 21 πόντους έκανε ρεκόρ καριέρας απέναντι στον Καλάθη, τον Παππά και τον Λεκαβίτσιους. Με το υλικό που διαθέτει ο Πασκουάλ το πιο φρόνιμο είναι να παίζει άμυνα αλλάζοντας σε όλα τα screen. Ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση το λάθος εντοπίζεται στην εντολή να μην έρχονται βοήθειες, υπό τον φόβο του αργού close out στην περιφέρεια.

Ντεφορμέ και ο Τσάβι

Πάντως ο Ισπανός προπονητής δεν έκανε καθόλου καλό κοουτσάρισμα συνολικά. Είναι από τις λίγες φορές που χάνει εντελώς την μάχη των πάγκων. Αν δεν απατώμαι, τόσο λάθος ανάγνωση και τέτοια ρουά ματ στην σκακιέρα είχε ξαναπάθει στην αρχή της διοργάνωσης, όταν η ομάδα δεν ήταν...ομάδα. Πιθανά να επιλέχθηκε τέτοια τακτική βάση της ενέργειας που είχε εντοπίσει ότι απομένει στους παίκτες. Όπως και να έχει όμως ο Σάρας τον αντιμετώπισε πολύ απλά και σίγουρα τον νίκησε στην μάχη των πάγκων. Μπορούμε να δούμε λάθος διαχείριση στην περίπτωση του Ντένμον. Ξεκίνησε ζεστός και στα 12 πρώτα λεπτά που έπαιξε έβαλε αρκετούς πόντους. Ωστόσο στην συνέχεια έμεινε πολύ ώρα στον πάγκο, βγαίνοντας από το feeling του αγώνα. Μπορούμε να δούμε επιμονή στον Παππά, ο οποίος βρίσκεται και αυτός σε κακό φεγγάρι. Εμφανίζεται άτολμος, ταλαιπωρεί αρκετή ώρα την μπάλα και αναλώνεται σε ηρωικές επιθέσεις. Το ίδιο έχω να πω και για τον Θανάση Αντετοκούμπο ο οποίος στα μάτια μου ήταν από τους αρνητικότερους παίκτες στην χθεσινή αναμέτρηση. Αναφέρω ενδεικτικά το -9 στο +- (χειρότερη επίδοση από όλους τους παίκτες), ωστόσο δεν στέκομαι εκεί. Η αδυναμία του χθες είχε να κάνει με το πόσο κακές ήταν οι αλλαγές στα μαρκαρίσματα. Ειδικότερα η φάση που ο Πάνκος με τρίποντο δίνει την διαφορά 4 πόντων στην Ζαλγκίρις είναι ξεκάθαρα δική του ευθύνη.

Παρόλο που αναφέρθηκα προσωπικά σε παίκτες για την απόδοσή τους, θεωρώ πως η κακή τους εικόνα οφείλεται ξεκάθαρα στην λειτουργία του συνόλου. Έχουμε δει την ομάδα να αποδίδει εξαιρετικό μπάσκετ μέσα στην σεζόν. Η συνεχόμενη κούραση από τους αγώνες με Φενέρ, ΤΣΣΚΑ, Λαύριο και η καταπόνηση των βασικών παικτών σε συνδυασμό με την απώλεια του Λοτζέσκι, έχει ρίξει στα σχοινιά τον Παναθηναϊκό. Για αυτό και φώναζα στον αγώνα με το Λαύριο για λάθος διαχείριση της αναμέτρησης. Η ομάδα φαίνεται να κάνει «κοιλιά» και ίσως να ευθύνεται η συσσωρευμένη κούραση του τελευταίου διαστήματος. Είναι θετικό ότι ήρθε η νίκη με την Ζαλγκίρις με τον τρόπο που ήρθε, καθώς δεν θεωρώ πως έπαιρνε την ομάδα να έχει άλλες απώλειες. Είναι εξίσου σημαντικό ότι ενώ βρέθηκε 2 φορές με την πλάτη στον τοίχο (78-82 στα 50'' και 83-90 στην παράταση) η ομάδα έβγαλε χαρακτήρα και κατάφερε να το γυρίσει. Φαίνεται να υπάρχει η πίστη στην ανατροπή και μου αρέσει το γεγονός ότι δεν παρατάνε παιχνίδια που φαίνονται χαμένα.

Κάνει θαύματα ο Σάρας

Από κει και πέρα μπορώ να εκφραστώ με τα θερμότερα λόγια αυτό που παρουσίασε ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους μέσα στο ΟΑΚΑ. Δεν ξέρω πόσες ομάδες θα είχαν το κουράγιο να παλέψουν από το -20 στην έδρα του Παναθηναϊκού και να βρεθούν μια στιγμή, μια ανάσα, 4.7'' από την νίκη. Μεθοδικά, με πλάνο, στοχευμένα, ο Σάρας δούλεψε κατά την διάρκεια του αγώνα, καταφέρνοντας να αντεπεξέλθει στο πρώιμο σοκ. Η ανάγνωση των ειδικών συνθηκών του αγώνα ήταν άψογη. Καταρχήν με τον Βουγιούκα δέχτηκε και επιθετικό και αμυντικό πλήγμα. Όταν ο Ίαν ξαναπάτησε στο παρκέ, μπορεί να μην τον αντιμετώπισε επαρκώς στο κομμάτι της επίθεσης, ωστόσο στην άμυνα τον εξέθεσε. Αφού διέγνωσε τις αλλαγές του ΠΑΟ στην άμυνα, έκανε κάτι πολύ απλό. Ένα απλό pick στον Πάνκος/Μίσιτς/ Ούντριχ, στην αλλαγή ο Βουγιούκας και εκτέλεση από μέση απόσταση από τα pg του. Ο Έλληνας σέντερ δεν προλάβαινε να βγει στο μαρκάρισμα και συνήθως οι γκαρντ των Λιθουανών ευστοχούσαν. Επίσης η επιλογή του να δώσει την μπάλα στον Καβαλιάουσκας και στον Γουάιτ, την ώρα που Πάνκος και Μιλάκνις ήταν στενά μαρκαρισμένοι, ήταν εξίσου έξυπνη. Οι βοήθειες δεν ερχόντουσαν ποτέ, οπότε ο πρώην παίκτης του Πανιωνίου είχε εύκολο έργο.

Η άμυνα που έπαιξε η Ζαλγκίρις ήταν επίσης πολύ καλή. Σωστά μαρκαρίσματα και σωστές αποστάσεις, επιθετική άμυνα πάνω στα γκαρντ και φυσικά μεγάλη προστασία στο ζωγραφιστό. Όπως ακριβώς δηλαδή τον αντιμετώπισε και μέσα στην Λιθουανία. Μόνο στον Βουγιούκα δεν βρήκε αντίδοτο ο Σάρας. Γενικότερα η Ζαλγκίρις είναι μια ομάδα που χαίρεσαι να βλέπεις. Αυτό όμως που έχει περισσότερη αξία είναι το πόσο πασιφανή είναι προπονητική επιρροή του Σάρας στην ομάδα. Δεν υπάρχει κάποιος all star ή πανάκριβος παίκτης, ωστόσο αυτό που έχει καταφέρει, με τα υλικά που διαθέτει (και μόλις 3 Αμερικάνους και έναν Σλοβένο) είναι τρομερό. Υπάρχει έντονο το στοιχείο της μαχητικότητας και της αυταπάρνησης, όμως σε κάθε επίθεσή της η Ζαλγκίρις δείχνει πόσο οργανωμένη είναι. Ακόμα και όταν βρέθηκε πίσω με 20, όχι μόνο δεν τα παράτησε, αλλά το σπουδαίο είναι ότι δεν το προσπάθησε τσαπατσούλικα. Ήταν μεθοδική, η επιθέσεις ήταν δομημένες και στοχευμένες. Η Ζαλγκίρις είναι ξεκάθαρα ομάδα προπονητή και θεωρώ πως είναι η ομάδα που έχει την μεγαλύτερη επιρροή από τον πάγκο, σε όλη την διοργάνωση. Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν στον Σάρας, που δείχνει σπουδαία δουλειά σαν προπονητής, όπως τα έδειξε και μέσα στο παρκέ σαν παίκτης.

Και εκεί που λες να πάρεις μια ανάσα...

Τελικά καρδιοπάθειες δεν είχαμε. Κοντέψαμε βέβαια αλλά την γλυτώσαμε στο τσακ. Και δεν τελειώσαμε εδώ. Αν νομίζατε ότι τώρα υπάρχει χαλάρωση κακώς το νομίζατε. Επόμενος αγώνας την Δευτέρα με τον Ολυμπιακό για την Α1. Θεωρητικά είναι ένα παιχνίδι χωρίς άγχος και για τις δύο ομάδες. Όποιος χάσει ή όποιος κερδίσει ουσιαστική αγωνιστική αξία δεν θα έχει. Ίσως μόνο ψυχολογική. Ωστόσο θεωρώ πως είναι εξαιρετική συγκυρία και για τους 2 συλλόγους να μπορέσουν να ξεκουράσουν παίκτες. Και οι δύο ομάδες αυτή τη στιγμή δεν είναι στα καλύτερά τους από θέμα ενέργειας και χημείας, οπότε με εξαίρεση το πρεστίζ υπάρχει κάποιος άλλος λόγους για «πάλη» στα κόκκινα; Άλλωστε φαίνεται πως και τους δύο τους ενδιαφέρει περισσότερο η Ευρωλίγκα παρά ένα ακόμα παιχνίδι της regular στην Α1... Από κει και πέρα τουλάχιστον για τον Παναθηναϊκό ακολουθεί ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι στην Μπάμπεργκ. Οι πράσινοι πρέπει να μαζέψουν αρκετή ενέργεια για να αντεπεξέλθουν σε μια παραδοσιακά δύσκολη έδρα. Η νίκη για το κυνήγι της 4άδας είναι κάτι παραπάνω από πρέπει. Και όπως φαίνεται στα εκτός θα κριθεί το πλεονέκτημα για το τριφύλλι. Οπότε για μένα άμεση προτεραιότητα πρέπει να αποτελεί το διπλό στην Βαμβέργη. Στο ντέρμπι ας έρθει ότι θέλει...

ΥΓ: Σχεδόν επίσημα η ομάδα ψάχνει για ψηλό. Και άργησε κιόλας θεωρώ. Η ανάγκη για τρίτο πόλο πίσω από τον Γκιστ και τον Σίνγκλετον είναι εδώ και καιρό τεράστια. Ήδη είδαμε και του δύο να είναι σκασμένοι. Είδαμε επίσης αρκετές φορές τον Γκάμπριελ που είναι ανεπαρκής, είδαμε τον τίμιο αλλά για περιορισμένο χρόνο Ίαν και ΔΕΝ είδαμε τον Ζακ. Ακόμα και χτες προτιμήθηκε ο Μήτογλου και όχι ο Όγκαστ. Η πίστωση χρόνου μάλλον τελείωσε.