Κούραση και ένα μεγάλο σουτ του Σέρχι έσπασαν το αήττητο Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ.
Τα δεδομένα που είχα καταθέσει μετά τον αγώνα με την Φενέρμπαχτσέ στην Τουρκία, ήταν τα εξής: Μια 4αδα παικτών με πάνω από 30 λεπτά συμμετοχής, μια ομάδα σίγουρα κουρασμένη, απέναντι στον πιο δύσκολο και ικανό αντίπαλο για να σπάσει το αήττητο της έδρας, που προερχόταν από έναν υγιεινός εντός έδρας περίπατο απέναντι στην τελευταίο βαθμολογικά ομάδα της φετινής Ευρωλίγκας, Εφές. Μια ομάδα λοιπόν ξεκούραστη, απέναντι σε μια ομάδα που πολέμησε, κουράστηκε, έχασε και άδειασε ψυχολογικά. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν θεωρούσα πως για να καταφέρει να πάρει την νίκη απέναντι στην ΤΣΣΚΑ έπρεπε να υπερβάλει εαυτόν. Και υπερέβαλε είναι η αλήθεια. Έβγαλε ενέργεια στο παρκέ, έπαιξε και πάλι πολύ καλή άμυνα, κατέβασε τους Ρώσους στους 31 πόντους στο ημίχρονο και στους 75 συνολικά, ωστόσο προδόθηκε επιθετικά.
Η επιλογή της πρώτης 5άδας από τον Τσάβι, προσωπικά μιλώντας και με βάση την εικόνα που είχα σχηματίσει μετά τον αγώνα στην Τουρκία, μου φανέρωσε ένα σημαντικό θέμα. Ότι σε αυτή την αναμέτρηση η κούραση των παικτών είναι αληθινή. Ο κόουτς επέλεξε να ρίξει στο παρκέ τον Γκάμπριελ και όχι τον Γκιστ. Δύο σκέψεις έκανα: 1) ότι η επιλογή έχει να κάνει καθαρά με προστασία από τα φάουλ και 2) ότι ο Γκιστ είναι χώμα. Στην συνέχεια και μόλις το πρώτο δεκάλεπτο όδευε προς την λήξη του είδα επίσης με έκπληξη να σηκώνεται από τον πάγκο και να μπαίνει στο παρκέ ο παίκτης που έχει γράψει 5 ή 6 συνεχόμενα DNP o Ζακ Όγκαστ. Εκεί νομίζω ότι σιγουρεύτηκα πως τα επίπεδα ενέργειας που έχει η ομάδα για την συγκεκριμένη αναμέτρηση είναι περιορισμένα. Τα 20 συνολικά λεπτά που έπαιξαν μαζί Όγκαστ, Βουγιούκας και Γκάμπριελ αναδεικνύουν το πρόβλημα που είναι άλυτο στον Παναθηναϊκό. Και είναι ακόμα πιο έντονο όταν αντιληφθούμε ότι όλο αυτό έγινε με σκοπό χωρίς να είναι επιλογή, λόγω του γεγονός ότι οι Σίγνκλετον και Γκιστ ήταν «σκασμένοι».
Ήταν σε κάθε προσπάθεια της ομάδας φανερά 2 πράγματα: 1) η έλλειψη ενέργειας και η κούραση στα χέρια και τα πόδια των παικτών και 2) η έλλειψη του Λοτζέσκι. Για το πρώτο αναφέρθηκα και πιο πάνω αναλύοντας τι επέλεξε (ή τι αναγκάστηκε να επιλέξει ο Πασκουάλ). Ωστόσο δεν μένω μόνο στους ψηλούς. Ο Καλάθης με τα 32 λεπτά με την Φενέρ, αναγκάστηκε να παίξει ακόμα 37 (φαντάζομαι στον αγώνα της Δευτέρας με το Λαύριο ότι δεν θα γράψει πάνω από 15'). Και ειδικά προς το τελείωμα του αγώνα τα χέρια του ήταν αρκετά βαριά. Το ίδιο και ο Παππάς που μπορεί να μην είχε την κούραση ωστόσο η όλη λειτουργία της ομάδας δεν τον βοηθούσε ώστε να βρει τους χώρους που μπορεί να βρει και να δημιουργήσει για τον εαυτό του. Όσον αφορά τον Λοτζέσκι, η συγκυρία να μην αγωνιστεί σε 2 αγώνες που η ομάδα είχε εντέλει την ανάγκη του σουτ, σίγουρα συγκαταλέγεται στον όρο γκαντεμιά. Με την Φενέρ ο Ζοτς επέλεξε να δώσει τα σουτ, με την ΤΣΣΚΑ ο Παναθηναϊκός βρήκε τα σουτ (ημίχρονο 1/16 τρίποντα). Δεν ξέρω πόσο διαφορετικά θα ήταν τα ποσοστά, ούτε μαντεύω ότι οι πράσινοι θα κέρδιζαν, ωστόσο θεωρώ πως 1/16 δεν θα είχαν. Ο Αμερικανοβέλγος θα ήταν υπερχρήσιμος και στις δύο αναμετρήσεις.
Η ΤΣΣΚΑ έτσι όπως την είδα από κοντά, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι είναι μέχρι στιγμής η καλύτερη ομάδα που αντιμετώπισε μέχρι στιγμής ο Παναθηναϊκός. Μπορεί η περσινή της frontline να ήταν καλύτερη ωστόσο τα φετινά της γκαρντ λειτουργούν καλύτερα από πέρσι. Αν βάφτιζα κάποιους παίκτες των Ρώσων ως MVP, δεν θα ήταν ούτε οι Ντε Κολό και Σέρχι, ούτε ο Κλάιμπερν και ο Χάινς. Ξεκάθαρα για μένα ο κρυφός ήρωας του κόουτς Ιτούδη την φετινή σεζόν είναι πρώτος με διαφορά ο Χίγγινς. Ο Αμερικάνος κάνει τα πάντα μέσα στο παρκέ, κάνει ελάχιστα λάθη, μοιράζει σωστά το παιχνίδι, έχει εξαιρετικές αποστάσεις την επίθεση και φυσικά παίζει καταπληκτική άμυνα.
Συγκεκριμένα ο Χίγγινς πήρε εντολή από τον Έλληνα κόουτς, όταν ο Παναθηναϊκός κατάφερε να ξεφύγει με 10 πόντους, να παίζει deny τον Καλάθη, ξεκινώντας την άμυνά του από την επαναφορά της μπάλας. Ο Καλάθης έπρεπε να μοχθήσει περισσότερο για να ξεφύγει από το μαρκάρισμά του, έπρεπε να φάει αρκετό «ξύλο» για να μπορέσει να δημιουργήσει και μάλιστα ο Χίγγινς δεν λυπήθηκε τα φάουλ, κάνοντάς του συνεχόμενα τρία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Νικ να παίρνει την μπάλα στα χέρια του για να στήσει την επίθεση της ομάδας μετά τα πρώτα 10-12 δευτερόλεπτα. Μάλιστα στην πιο κρίσιμη επίθεση της ομάδας στο τέλος του αγώνα, ο Καλάθης δεν μπόρεσε να πάρει ποτέ την μπάλα στα χέρια του, η οποία έμεινε στον Παππά, ο οποίος ψάχνοντας την καλύτερη δυνατή λύση, έκανε λάθος επιλογή και η κατοχή πήγε στα χέρια των Ρώσων. Από την άλλη πέρα από την εξαιρετική του δουλειά στην άμυνα, έκανε και πολύ καλή δουλειά στην επίθεση. Δεν είναι μόνο οι 14 πόντοι, αλλά κυρίως ο τρόπος που μπορούσε να αξιοποιήσει το στήσιμο του συστήματος από τα γκαρντ της ομάδας. Βρέθηκε 3 φορές μόνος του στην weak side έχοντας 2/3 τρίποντα. Μπορεί ο Σέρχι να αποτέλειωσε τον Παναθηναϊκό με το τρίποντό του για το 69-74, ωστόσο ο Χίγγινς «σκότωνε» διαρκώς το τριφύλλι.
Παρά την ήττα για τους πράσινους, δεν μπορώ παρά να είμαι ως ένα βαθμό ικανοποιημένος από την εικόνα της ομάδας. Η ομάδα πάλεψε, έπαιξε για ακόμα ένα ματς άμυνα στα κόκκινα και κατάφερε μετά την Φενέρ να κατεβάσει και την ΤΣΣΚΑ πολύ κάτω από το μ.ο της επιθετικής της συγκομιδής. Ωστόσο αυτό που έλειψε ήταν το καθαρό μυαλό και η ευστοχία στην επίθεση. Δεν μπορώ να συνταχθώ με αυτούς που ξαφνικά ανακάλυψαν επιθετικό πρόβλημα στην ομάδα εξαιτίας των 62 και 70 πόντων αντίστοιχα σε αυτούς τους 2 αγώνες. Αντίθετα βλέπω το σύνολο των 19 αγώνων που έχουν παιχτεί η ομάδα να έχει παραγωγή 78 πόντων. Βλέπω το πρόβλημα που υπάρχει με το ντεφορμάρισμα του Ρίβερς και το 2/23 τρίποντα στους 4 τελευταίους αγώνες αλλά και την έλλειψη λόγω τραυματισμού ενός ακόμα πολύ αξιόπιστου σουτέρ όπως ο Λοτζέσκι. Τουλάχιστον ο KC παρά το 0/4 του πρώτου ημιχρόνου (και με άσχημα εκτελεσμένα σουτ), έκανε στην επανάληψη 3/3 και έδειξε πως συνέρχεται... Ίσως να έπιασε το ξεμάτιασμα διαφόρων γιαγιάδων και μανάδων των φίλων του τριφυλλιού, αφού στο ημίχρονο του αγώνα πέτυχα πολλούς να είναι στα τηλέφωνα και να ζητάνε τα γιατροσόφια των παλιών, για την αφύπνιση του KC.
Είδα επίσης με θετικό μάτι για πρώτη φορά να μην είναι πληγή για την ομάδα η είσοδος του Όγκαστ στο παρκέ (έστω και αν κατά την γνώμη μου έγινε μόνο και μόνο λόγω κούρασης των βασικών). Ο ομογενής σέντερ στα 5 λεπτά που μπήκε στον αγώνα είχε πολύ καλή παρουσία (μάλιστα συνέπεσε να είναι συγχρόνως με Γκιστ και Σίνγκλετον οι οποίοι ανέβηκαν θέσεις αλλάζοντας μαρκαρίσματα), συνεργάστηκε εξαιρετικά 2 φορές με τον Καλάθη και αξιοποίησε την μία με εύστοχο alley up. Τουλάχιστον ο Ζακ εκτέλεσε πολύ σωστά τo pnr που έστησε ο Νικ, μάζεψε 2 ριμπάουντ με το 1 να είναι επιθετικό και αστόχησε σε 2 βολές. Η παρουσία του κρίνεται θετική. Το ίδιο θετική ήταν και η παρουσία του Γκάμπριελ ειδικότερα στο κομμάτι της άμυνας και του ριμπάουντ.
Συνολικά η ομάδα μόχθησε, έβγαλε όλη την ενέργειά της στο παρκέ ωστόσο δεν ήταν αρκετή και ηττήθηκε από μια καλύτερη ομάδα. Το πρόβλημα-Κλάιμπερν οι παίκτες του Πασκουάλ δεν μπόρεσαν να το λύσουν και σίγουρα ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες την ήττας. Πλέον η ομάδα πρέπει να κοιτάξει μπροστά, να αφήσει πίσω της τις δύο ήττες και να συνεχίσει την σταθερή εικόνα που παρουσιάζει το τελευταίο διάστημα. Όπως φαίνεται η πρώτη θέση είναι μάλλον καπαρωμένη, αφού δεν βλέπω καμία άλλη ομάδα να μπορεί να καλύψει την απόσταση με την ΤΣΚΚΑ, ωστόσο οι υπόλοιπες 3 θέσεις που δίνουν το πλεονέκτημα είναι ορθάνοιχτες. Το δωράκι της Μάλαγα ήταν ευπρόσδεκτο ωστόσο πλέον Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Φενέρ, Ρεάλ και Ζαλγκίρις μάχονται για 3 θέσεις (ακολουθεί και η Κίμκι που είναι μία νίκη πίσω). Οι πράσινοι καλούνται πλέον να είναι πολύ προσεκτικοί από δω και πέρα και φυσικά να αποδείξουν ότι αξίζουν να έχουν αυτοί μία από τις πρώτες 3 θέσεις.
Η αρχή γίνεται με την Ζαλγκίρις του Σάρας την Πέμπτη στο ΟΑΚΑ όπου άλλο αποτέλεσμα πέρα από την νίκη δεν πρέπει να υπάρχει. Από κει και έπειτα στα εντός έδρας (με δυσκολότερο όλων τον αγώνα με τον Ολυμπιακό) δεν πρέπει να υπάρξει άλλο αποτέλεσμα από την νίκη, ενώ στα εκτός μένουν αγώνες που κρύβουν πολλές παγίδες και θα αποδείξουν αν το τριφύλλι μπορεί να ανέβει επίπεδο ή όχι. Ρέαλ, Κίμκι είναι σαφώς τα δύο πιο δύσκολα παιχνίδια που έχει η ομάδα να δώσει ωστόσο δεν νοείται ήττα σε καμία από τις υπόλοιπες εκτός έδρας αναμετρήσεις σε Μπάμπεργκ, Μάλαγα, Αρμάνι και Μακάμπι. Όπως είχα αναφέρει σε προγενέστερο κείμενο το σημαντικό ήταν για μένα η διατήρηση της έδρας. Τώρα που πλέον χάθηκε το αήττητο ο Παναθηναϊκός καλείται να βρει μεγάλες εκτός έδρας νίκες. Η σταθερότητά του εκτός ΟΑΚΑ δεν είναι και η καλύτερη και από εδώ και πέρα οι εμφανίσεις της ομάδας θα δείξουν από τι υλικό είναι φτιαγμένη και πιο είναι το ταβάνι της. Χρειάζεται όμως ένα μεγάλο step up από όλους.
ΥΓ: Ημίχρονο 29-31. Ο Παναθηναϊκός είχε 6 περισσότερες επιθέσεις από την ΤΣΣΚΑ στα πρώτα 20 λεπτά, ωστόσο το 1/16 τρίποντα των πρασίνων ήταν εκείνα που του στοίχησαν είτε το προβάδισμα είτε μια καλή διαφορά από το ημίχρονο.
ΥΓ2: Λέκα, Ντένμον αυτή τη φορά δεν βοήθησαν καθόλου. Στα σημαντικά ματς, είναι καίριο η ομάδα να έχει αξιοπιστία πίσω από τον Καλάθη. Και δυστυχώς και στους 2 αγώνες αυτής της εβδομάδας δεν υπήρχε κάτι αξιόπιστο πέρα από τον Νικ στα γκαρντ.
ΥΓ3: Το γράφουν πολλοί. Η 5λεπτη διακοπή στο 46-36 για τον ΠΑΟ στοίχισε υπερβολικά σε ρυθμό. Εδώ πάγωσαν οι εξέδρες, δεν θα πάγωναν οι παίκτες; Συνήθως τέτοιες διακοπές ευνοούν αυτούς που τις έχουν ανάγκη. Και η ΤΣΣΚΑ την είχε..
ΥΓ4: Θα επιμείνω πως με έναν ακόμα ψηλό η ομάδα θα είχε άλλο πρόσωπο. Καταλαβαίνω την λογική Πασκουάλ στο να μην διαταραχθούν οι ισορροπίες, ωστόσο στην δική μου ζυγαριά το ρίσκο του να μην παρθεί παίκτης είναι μεγαλύτερο από την αλλαγή των ισορροπιών. Αλλά οκ εγώ δεν είμαι κόουτς.
COMMENTS