Μήπως οι μέρες του Kidd είναι μετρημένες στο Milwaukee;
To All-Star Game πλησιάζει και ήρθε η ώρα για τη δεύτερη ματιά στους Bucks, λίγο μετά το μισό της σεζόν με 45 παιγμένες αναμετρήσεις. Η ομάδα απ' το Wisconsin παίζει εδώ και καιρό μια άνοστη «κλωτσοπατινάδα», ενώ από τη μέρα που την «μάτιασε» ο Άγιος Βασίλης, έχει χάσει 7 απ' τους τελευταίους 11 αγώνες, όντας αυτή τη στιγμή στην 8η θέση της Ανατολικής περιφέρειας, με ρεκόρ 23-22 . Σε αυτό το σημείο μηδέν λοιπόν, έχουν φουντώσει οι φωνές (και οι φήμες) για απομάκρυνση του Jason Kidd, ο οποίος ωστόσο δεν φαίνεται να αγχώνεται, καθώς όπως λέει: είναι παιδιά ακόμα και σκέφτονται μόνο εγωιστικά, για το πώς θα βάλουν τη μπάλα στο καλάθι.
Η έλευση του Bledsoe
Flashback. Πριν δυόμιση περίπου μήνες, λέγαμε ότι οι μεγάλες πληγές των Bucks είναι το ριμπάουντ και η τραγική αμυντική λειτουργία, ενώ συμπληρώναμε πως λείπει άλλο ένα σπουδαίο πρωτόλειο ταλέντο, που θα δώσει ώθηση στο επιθετικό τρίο του παρκέ. Τότε, τα Ελάφια είχαν κάνει ένα πολύ χλιαρό ξεκίνημα με ρεκόρ 4-6 και ο Γιάννης είχε απασφαλίσει, έχοντας το καλύτερο Player Efficiency Rating στο ΝΒΑ με 32.8 και το τρίτο μεγαλύτερο Usage με 34.5%.
Σε αυτό το διάστημα, η έλευση του Bledsoe ήταν μια σωστή κίνηση προς τα εμπρός. Ο Αμερικανός γκαρντ ερχόταν απ' την καλύτερη χρονιά της καριέρας του στο τραγικό Phoenix (21.1 πόντοι, 6.3 ασίστ) και φαινόταν ως ο κατάλληλος τρίτος πόλος που θα μπορούσε να προσφέρει δημιουργία για τον εαυτό του και για τους συμπαίκτες του, ενώ μπορούσε να προσφέρει και στο on-ball μαρκάρισμα. Ο Γιάννης θα είχε, θεωρητικά, τη δυνατότητα να εμπλακεί σε πιο πολλά off-ball sets, όπου θα τον μάρκαραν και πιο ψηλοί (άρα και δυσκίνητοι) αθλητές. Εκμεταλλευόμενος, έτσι, την τρομερή δυναμική του στα κοψίματα στο καλάθι (91% επιτυχία στην καριέρα του), η οποία και αποκηρύχτηκε από τη μέρα που αποφασίστηκε να είναι ο βασικός playmaker της ομάδας (μόλις 9% των προσπαθειών του από τη δεύτερη χρονιά του). Το ζητούμενο, λοιπόν, ήταν να συγχωνευθεί η προσθήκη του Bledsoe στο σύστημα, μιας και αποτελούσε παρέκκλιση στη «by the book» φιλοσοφία των positionless δίμετρων που έχτιζε το Milwaukee, και να δομήσει, ιδανικά, μια two-way χημεία με τον Γιάννη και τον Middleton.
Έλλειψη καθαρού επιθετικού πλάνου
Αμ δε. Η επίθεση των Bucks έχει έκτοτε υποστεί μια καθαρή καθίζηση τριών με τεσσάρων πόντων ανά παιχνίδι. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτό δεν συμβαίνει παροδικά εις βάρους της αφομοίωσης των καινούριων συνθηκών και αυτό είναι εμφανές. Το Milwaukee δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν ξέρει τι να παίξει και απόρροια αυτού είναι η αυξανόμενη συχνότητα με την οποία οι παίκτες του κινούνται λάθος και εκτελούν από σημεία του παρκέ από τα οποία είναι αναποτελεσματικοί. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μπορεί να φανεί παρακάτω με τον Maker, χαμένο στο διάστημα, να κλείνει μόνος του το διάδρομο προς το καλάθι, «αναγκάζοντας» την επίθεση να καταλήξει σε ένα σουτ του από τα 6 μέτρα στην κορυφή.
Μοιραία, τα συνολικά ποσοστά στα σουτ πέφτουν δραματικά. Στα δίποντα, οι Bucks έχουν, μετά την ανταλλαγή για τον Bledsoe, πέσει 6οι (από 2οι που ήταν) με ποσοστό 53.4%, ενώ στα τρίποντα είναι πια 27οι (!) με 34.9%. Με τη βοήθεια των προηγμένων στατιστικών του Dean Maniatt, μπορούμε να δούμε του λόγου το αληθές για κάθε παίκτη ξεχωριστά.
Ιδανικά, το Milwaukee θα ήθελε οι πόντοι ανά κατοχή βαμμένοι με πράσινο (τα καλά ποσοστά), να συνοδεύονται από υψηλή συχνότητα (βαθύ κίτρινο χρώμα) και το αντίθετο για τα άσχημα ποσοστά. Βλέπουμε λοιπόν, πόσες ανορθογραφίες υπάρχουν, ξεκινώντας από τον Thon Maker (που θα έπρεπε να παίρνει μόνο γωνιαία τρίποντα), τα πολύ χαμηλά ποσοστά του Middleton στις συνήθεις επιλογές του που είναι το mid-range και το τρίποντο εκτός γωνιών και φτάνοντας στον Dellavedova, ο οποίος ούτως ή άλλως, κατέχει χαμηλές επιθετικές αρετές.
Ο περιορισμός του Γιάννη
Αν εστιάσουμε πιο συγκεκριμένα στην τριάδα Bledsoe - Middleton - Γιάννης, τότε θα φανεί ακόμα περισσότερο η σύγχυση που έχει δημιουργηθεί. Όπως φαίνεται παρακάτω, η έλευση του Bledsoe έχει (ως ήταν λογικό) μειώσει τη παρεμβατικότητα του Γιάννη στο παιχνίδι.
Ωστόσο, η αλλαγή αυτή δεν έχει προστεθεί αρμονικά στην εξίσωση, παρά έχει περιορίσει τη δυνατότητα του ηγέτη των Bucks να είναι παραγωγικός, με το Usage του να έχει μειωθεί δραματικά κατά 9 μονάδες, ενώ το αντίστοιχο του Middleton να έχει παραμείνει σχεδόν αναλλοίωτο. Η μειωμένη του αυτή παρεμβατικότητα φαίνεται και απ' το γεγονός ότι πλέον κινείται σε πολύ μικρότερους χώρους απ' ό,τι πριν την ανταλλαγή, όπως φαίνεται παρακάτω.
Στα δεξιά (στην Bledsoe εποχή δηλαδή), καταδεικνύεται ο τεράστιος περιορισμός των σημείων του παρκέ στα οποία κινείται ο Γιάννης, με την αριστερή πλευρά και την περιφέρεια να έχουν σχεδόν αχρηστευθεί. Μοιραία, η κατανομή των προσπαθειών που παίρνει έχει αλλάξει και αυτή με τα γωνιαία τρίποντα και τα jump shoot να κάνουν την εμφάνισή τους και να αυξάνονται δραματικά (αναποτελεσματικός από αυτά τα σημεία).
Ο Γιάννης μπορεί να κρατάει τα στατιστικά των πόντων του, αλλά το κάνει με αρκετές περισσότερες, συνήθως, άστοχες προσπάθειες. Η playmaking ικανότητά του, από την άλλη, έχει υποστεί κι αυτή καίριο πλήγμα, καθώς η «βαρύτητα» που προσέφερε το post-up παιχνίδι του και το αριστερό drive του, έχουν σχεδόν εξανεμιστεί. Οι επιθέσεις αναλώνονται συχνά σε άσκοπο μοίρασμα της μπάλας και τα ρήγματα που προσπαθεί να δημιουργήσει ο Γιάννης καταλήγουν σε σκοτωμένα δίποντα υπό πίεση, όπως αποδεικνύει και η κατανομή των ασίστ του.
Όλο και περισσότερο, λοιπόν, βλέπουμε τον ηγέτη των Bucks να στέλνεται στις γωνίες. Και όσο εκείνος δεν μπορεί να έχει ένα επαρκές ποσοστό στο στατικό του σουτ, τότε αυτή είναι η χειρότερη επιλογή, καθώς τον καθιστά ανήμπορο να δημιουργήσει plays για τους συμπαίκτες του ως δυνητική απειλή. Επιπρόσθετα, του αφαιρεί τους χώρους να δημιουργήσει το ρήγμα και να εκμεταλλευτεί τη «βαρύτητα» που τραβά η κίνησή του. Ως αποτέλεσμα, εύκολοι πόντοι, όπως οι παρακάτω, είναι πια όλο και πιο σπάνιο φαινόμενο στο Bradley Center.
Aggresive χωρίς λόγο
Στην άλλη άκρη του παρκέ, τα δεδομένα δεν είναι και πολύ καλύτερα, αν όχι χειρότερα, απ 'ο,τι τα αφήσαμε πριν δυόμιση μήνες.
Η ανταλλαγή του Bledsoe αφαίρεσε απ' το rotation των Bucks τον μοναδικό, ίσως, γνήσιο center της ομάδας, τον Monroe, αφήνοντας τον άμοιρο Henson να πολεμάει με τα θηρία. Η ικανότητα των Ελαφιών στο ριμπάουντ ήταν, ούτως ή άλλως τραγική, αλλά πλέον φιγουράρουν με ευκολία τελευταίοι με 38.6 ριμπάουντ ανά παιχνίδι και μοιραία πρώτοι στις δεύτερες επιθέσεις που δίνουν στον αντίπαλο. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που πολλές φωνές κατέκριναν την ανταλλαγή του Bledsoe, θεωρώντας πως θα είχε αξία αν συμπληρωνόταν με μια δεύτερη που θα τους εξασφάλιζε έναν rim protector. Παρόλα αυτά, η απουσία ενός καλού ψηλού δεν είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο οι Bucks έχουν το 5ο χειρότερο Defensive Rating της λίγκας και εδώ απαντάται μία εκ των βασικών κουκκίδων στη λίστα με τους λόγους για τους οποίους ο Kidd μπορεί σύντομα να μας χαιρετήσει.
Το Milwaukee ενέδωσε (και επένδυσε) σε αυτή την ελκυστική ιδέα των δίμετρων forward με τα μακρυά άκρα, που μπορούν να παίξουν παντού με το σκεπτικό πως θα αποτελούν δυνητικά την τέλεια συνταγή στην άμυνα. Καμία βοήθεια, αλλαγές σε όλα τα σκριν, όλοι μπορούν να μαρκάρουν τους πάντες. Ακόμα και αν, η σκέψη αυτή είναι κάπως ουτοπική, η βασική συνταγή του περιορισμού των βοηθειών και της ενίσχυσης του καθαρού man-to-man, θα έπρεπε ως τώρα να «χωνεύεται» σιγά-σιγά στο dna τους. Αντιθέτως, οι Bucks δείχνουν ιδιαίτερα αδούλευτοι στον τομέα αυτό, καθώς οι αμυντικές τους τοποθετήσεις είναι κάκιστες. Ας πάρουμε την παρακάτω φάση, για παράδειγμα.
Ο Γιάννης ντουμπλάρει χωρίς λόγο τον Henson στο μαρκάρισμα του Whiteside στα 5.5 μέτρα (!), δίνοντας εύκολη φάση στην καρδιά της ρακέτας. Στο ίδιο παιχνίδι:
Ο Γιάννης μαρκάρει τον James Johnson που δεν τον λες και Kevin Durant. Ο Henson, όμως, έχει πάρει θέση να βοηθήσει στο drive του Johnson, τρώγοντας το alley oop στην πλάτη του. Τέλος:
Σε αυτή τη φάση, ο Bledsoe πηγαίνει, εκνευριστικά, σε βοήθεια στον Antetokounmpo απέναντι στον Winslow στο low post. Μοιραία, αντί η ζαριά να είναι το ποστάρισμα ενός περιφερειακού στον Γιάννη, βρίσκεται από το πουθενά ένα ελεύθερο τρίποντο απ' το φτερό.
Αυτές και άλλες πολλές φάσεις καταδεικνύουν, πως το πρωταρχικό πρόβλημα των Bucks δεν είναι η απουσία του ψηλού. Αυτή μπορεί, όντως, να αποθάρρυνε επελάσεις στη ρακέτα, μερικές καλές βραδιές ψηλών, όπως ο Dwight Howard ή και να σουλούπωνε ακόμα τον τομέα του ριμπάουντς. Το βασικό πρόβλημα είναι η συνολική έλλειψη αμυντικών ενστίκτων, σε ένα ρόστερ το οποίο λόγω του μάκρους του, δεν θα έπρεπε να φοβάται το man-to-man στην άμυνα. Και όμως, σχεδόν επιδιώκει το μειονέκτημα, μοιάζοντας αδούλευτο και μπερδεμένο.
Με τον Kidd τι γίνεται;
Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με μια ομάδα παικτών, που συνολικά δείχνουν χαμένοι μεταξύ διαφόρων επιθετικών και αμυντικών φιλοσοφιών, χωρίς ξεκάθαρη κατεύθυνση παιχνιδιού. Και αν αυτό πρέπει να χρεωθεί σε κάποιον, αυτός είναι ο προπονητής τους.
Μπορούμε τώρα να ξαναπαίξουμε το βίντεο με τις δηλώσεις του Kidd μετά το ματς με το Miami. Ακούγεται σχεδόν εκνευριστικό, το πώς μπορεί ένας coach να μην εστιάζει στα δομικά προβλήματα του παιχνιδιού της ομάδας του, αλλά, αντίθετα, να θεωρεί πως όλα είναι μέρος μιας διαδικασίας εκμάθησης για 25χρονα. Καταντάει, μάλλον, αστείο, αν αναλογιστούμε πόσο ξεκάθαρες κατευθύνσεις έχει το παιχνίδι του Brad Stevens στην πολύ πιο νεανική Βοστόνη.
Ο Kidd κρατάει στα θετικά του, ότι έκανε τον Γιάννη έναν σπουδαίο point...everything, στοιχείο που το θεωρούμε πια εσφαλμένα υπερβολικό, δεδομένο ως προς την ευκολία με την οποία θα μπορούσε να γίνει. Ωρίμασε μαζί με ένα γκρουπ παικτών που μέχρι πρόσφατα δεν είχαν τη δυνατότητα να απαιτούν τη νίκη. Η ώρα, όμως αυτή πέρασε και μαζί της δείχνει να πέρασε και η μπογιά του. Είτε τώρα είτε στο τέλος της σεζόν, το τέλος μοιάζει αναπόφευκτο για έναν προπονητή που δεν μπορεί να οδηγήσει το Milwaukee στην επιτυχία.
COMMENTS