Euroleague Power Rankings (Christmas Edition)

Τα πρώτα φετινά power rankings της Ευρωλίγκα, χωρίς εικόνες παικτών, έτσι για σπάσιμο

Ήγγικεν η ώρα λοιπόν για τα Power Rankings και του Badbasket, σε εορταστική διάθεση λόγω Χριστουγέννων, η οποία θα συνεχιστεί και στα επόμενα, που μάλλον θα δημοσιευθούν Πάσχα, έτσι για το καλό. Με την βοήθεια των προηγμένων στατιστικών του Ανδρέα Χριστοφόρου, πάμε να δούμε πως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση των φαβορί ως τώρα. 

Και μία μικρή επεξήγηση των παραγόντων που λάβαμε υπόψιν:

Pyth W - Πυθαγόριες νίκες

Pyth L - Η διαφορά αγώνων και Πυθαγόριων νικών μίας ομάδας

Pace - Ο ρυθμός στον οποίο αγωνίζεται μια ομάδα εκφρασμένος σε κατοχές ανά 40 λεπτά παιχνιδιού:

Ortg - Οι πόντοι μιας ομάδας ανά 100 κατοχές

Drtg - Οι πόντοι αντιπάλων ανά 100 κατοχές

FTr - Εκτελεσμένες βολές ανά εκτελεσμένο σουτ

3PAr - Εκτελεσμένα σουτ τριών πόντων ανά εκτελεσμένο σουτ

eFG% - Προσαρμογή του ποσοστού ευστοχίας στα σουτ (FG%) στο γεγονός ότι κάθε εύστοχο σουτ τριών πόντων (3FG) ισούται με 1,5 εύστοχο σουτ δύο πόντων (2FG)

TO% - Τα λάθη μίας ομάδας ανά 100 κατοχές.

ORB% - Το ποσοστό των διαθέσιμων ριμπάουντ που κερδίζει μια ομάδα στην επίθεση.

FT/FGA - Εύστοχες ελεύθερες βολές ανά εκτελεσμένο σουτ

1. ΤΣΣΚΑ (11-3)

Με την επίθεση οδηγό συνεχίζει και φέτος η ρώσικη αρκούδα, με τον Ιτούδη να φαίνεται να έχει καλύψει σε μεγάλο βαθμό την απώλεια του Τεόντοσιτς, με τον Ροντρίγκεζ και την άνοδο του Χίγγινς, ο οποίος έχει εκτοξεύσει τα στατιστικά του. Η ικανότητα αρκετών παικτών  στο ένας εναντίον ενός, σε συνδυασμό με την ευκολία που φτάνουν στις βολές (παίζει και η διαιτητική εύνοια τον ρόλο της) με πρωτεργάτη τον Ντε Κολό, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία στην επίθεση της ΤΣΣΚΑ, που, αναμενόμενα είναι πρώτη στον δείχτη επίθεσης με 122,7. Από την άλλη, τα πράγματα στην άμυνα δεν είναι τόσο καλά όσο τα προηγούμενα χρόνια, με κύριο χαρακτηριστικό το πρόβλημα στο αμυντικό ριμπάουντ (12η σε ORB%). Η αλλαγή του Όγκουστιν με τον Χάντερ έχει παίξει σημαντικό ρόλο και στα δύο προαναφερθέντα στοιχεία, αν και ο πιο κρίσιμος παράγοντας είναι μάλλον το γεγονός πως ο Χάινς παρουσιάζεται κάπως κουρασμένος φέτος, τουλάχιστον προς το παρόν. Επιπλέον, αξίζει να σημειώσουμε πως και οι τρεις ήττες της ομάδας του Ιτούδη ήρθαν από αντιπάλους που θεωρούνται συνδιεκδικητές του τίτλου (Ρεάλ, Φενέρ, Ολυμπιακός). Εντύπωση προκαλεί επίσης ο παραγκωνισμός του Βοροντσέβιτς, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια αποτέλεσε έναν από τους πυλώνες της άμυνας της ΤΣΣΚΑ, με τον Κλάιμπερν να είναι ουσιαστικά αυτός που πήρε τα λεπτά του 

2. Ολυμπιακός (11-3)

Τον ακριβώς αντίθετο δρόμο από τους Ρώσους ακολουθεί ο Ολυμπιακός, ο οποίος έχει το ίδιο ρεκόρ αλλά με όπλο του την άμυνα, όπου τα στατιστικά των ερυθρολεύκων είναι εξαιρετικά, όντας 1ος σε DRTG και eFG%, με τον δεύτερο δείκτη να είναι εντυπωσιακός με 48,2%, όντας η μόνη ομάδα που κρατάει τους αντιπάλους σε κάτω από 50% (δεύτερη η Ρεάλ, με σχεδόν δύο μονάδες διαφορά). Στην επίθεση βέβαια δεν τα πάει και τόσο καλά, όντας τελευταίος σε ORTG, παρά την ευκολία με την οποία οι παίκτες του φτάνουν στις βολές (3ος σε FTr, 6ος σε FT/FGA). Εντύπωση προκαλεί πάντως το γεγονός πως η ομάδα του Σφαιρόπουλου έχει κερδίσει τα 5 από τα 6 ματς που κρίθηκαν από 5 πόντους και κάτω, τα τρία από αυτά μάλιστα χωρίς τον συνήθη ύποπτο, Βασίλη Σπανούλη. Εξαιρετική χρονιά για τον Μακλίν ως τώρα, ο οποίος στα τελευταία παιχνίδια παίζει και για τους τραυματίες Πρίντεζη και Μιλουτίνοβ, αποδεικνύοντας πως η επιλογή του Σφαιρόπουλου να μην πάει για Αμερικάνο rim protector φέτος, αλλά σε παίκτη με έφεση στην επίθεση, ήταν πέρα για πέρα σωστή.

3. Παναθηναϊκός (10-4)

Αν η ΤΣΣΚΑ βασίζεται στην επίθεση και ο Ολυμπιακός στην άμυνα, ο Παναθηναϊκός βασίζεται στην ισορροπία, όντας 6ος σε ORTG και 5ος σε DRTG. Ο Πασκουάλ πηγαίνει κατά κόρον σε σετ επιθέσεις, εξ ου και το χαμηλό pace (12ος), κάτι το οποίο πάντως φαίνεται να αποδίδει, μιας και το eFG% είναι αρκετά ψηλό, οι παίκτες του φαίνεται να πηγαίνουν αρκετά συχνά στις βολές, όντας δεύτεροι στο FTr, ενώ και με 5 παίκτες με μ.ο στους δέκα πόντους και πάνω (Καλάθης, Ρίβερς, Γκιστ, Παππάς, Σίνγκλετον με 9,7) είναι φανερό πως ο Παναθηναϊκός διαθέτει πολυφωνία. Μοναδικά μελανά σημεία τα λάθη, τα οποία δεν δικαιολογούνται με τόσο χαμηλό pace και το ποσοστό στις βολές, με το 67,4% να είναι το χειρότερο στην διοργάνωση. Για τα πολλά τρίποντα που σουτάρει η ομάδα (αν και τρίτη στον συγκεκριμένο τομέα, πίσω από Ρεάλ και Βαλένθια) πολλά ακούγονται , αλλά με 40,5 % προφανώς και καλά κάνουν. Αξιοσημείωτη επίσης η αντίδραση της ομάδας στον τραυματισμό του Καλάθη, την απουσία του οποίου φαίνεται να καλύπτουν απόλυτα οι Λεκαβίτσιους και Ντένμον. Για του λόγου το αληθές, ρίξτε μια ματιά και στον παρακάτω πίνακα.



4. Φενέρμπαχτσε (9-5)


Το κυριότερο φετινό θέμα της ομάδας του Ομπράντοβιτς ήταν το πως θα καλυφτούν οι απώλειες των Ούντο και Μπογκντάνοβιτς, οι οποίοι αποτέλεσαν τους κύριους πυλώνες των περσινών επιτυχιών. Η απάντηση δεν άργησε να έρθει, με Ουαναμέικερ και Βέσελι να είναι εξαιρετικοί φέτος, και τον Τσέχο να δείχνει απελευθερωμένος σε σχέση με πέρσι, εν τη απουσία του Ούντο, όντας πρώτος σκόρερ, ριμπάουντερ και μπλοκέρ της ομάδας. Ο Σέρβος έχει ρίξει τον ρυθμό στα τάρταρα, με την Φενέρ να είναι τελευταία σε pace, αλλά παράλληλα εξαιρετικά αποτελεσματική, όντας 2η σε ORTG και 3η σε DRTG. Ο Μέλι όσο περνάει ο καιρός δείχνει να προσαρμόζεται όλο και περισσότερο, κάτι όμως που δεν ισχύει για Γκούντουριτς και Τόμπσον, οι οποίοι φαίνεται πως έχουν αρκετά να μάθουν για τον τρόπο που παίζει η Φενέρ. Ο Αμερικανός πάντως δείχνει εξαιρετικός ριμπάουντερ, με 4,1 σε μόλις 14:47, αλλά τα θέματα που έχει στην άμυνα είναι φανερά. Η Φενέρ θα ήταν ίσως και πιο πάνω στην κατάταξη, αν δεν είχε τις δύο ήττες στα τελευταία 3 ματς, με αυτήν από την Ζαλγκίρις να είναι υπέρ του δέοντος ηχηρή.

5. Ρεάλ (8-6)

Μετά τις 6 ήττες σε 7 ματς που ήρθαν ως αποτέλεσμα των πολλών τραυματισμών, η Ρεάλ φαίνεται να ξαναβρίσκει τον δρόμο της με 3/3 στα τελευταία παιχνίδια, με την νίκη στο Μπάμπεργκ να είναι η πιο εντυπωσιακή. Πρωταγωνιστής των νικών αυτών μοιάζει να είναι ο Τόμκινς, ο οποίος παίζει καλύτερα από ποτέ στην ισπανική ομάδα. Η Ρεάλ φέτος σουτάρει περισσότερα τρίποντα από κάθε άλλη ομάδα, όντας πρώτη σε 3PAr, παρά την απουσία του Γιουλ, ενώ το ποσοστό στον συγκεκριμένο τομέα είναι οριακά πάνω του μετρίου (36,4%). Τα τόσα πολλά τρίποντα προφανώς έχουν τον αντίκτυπό τους και στον τομέα του FTr, κάτι το οποίο ο Λάσο θα πρέπει οπωσδήποτε να βελτιώσει, μιας και οι παίκτες του είναι οι πιο εύστοχοι στην διοργάνωση με το εξωπραγματικό 86,1% ( Ο Κάρολ ακόμα δεν έχει αστοχήσει φέτος). Από κει και πέρα, δύο είναι οι παράγοντες που ξεχωρίζουν: οι τραυματισμοί, με τα 3/5 της πεντάδας να είναι απόντες (Γιουλ, Ράντολφ, Αγιόν), με την απουσία των δύο τελευταίων να έχει ιδιαίτερο αντίκτυπο στα ριμπάουντ, και φυσικά ο Ντόνσιτς, ο οποίος πολύ δύσκολα θα χάσει το MVP φέτος. Αναμένουμε το σερί που θα έρθει όταν επιστρέψουν οι τραυματίες και το πόσο μπορεί να αντέξει ο Σλοβένος.

6. Ζαλγκίρις (9-5)


Με 4 νίκες στα τελευταία 4 παιχνίδια, συμπεριλαμβανομένων απέναντι σε Φενέρ και ΠΑΟ, η Ζαλγκίρις μοιάζει η πιο φορμαρισμένη ομάδα στην διοργάνωση, με τους παίκτες του Γιασικεβίτσιους να έχουν αφομοιώσει πλήρως την φιλοσοφία του προπονητή τους. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι πως οι Λιθουανοί φαίνεται να κερδίζουν τα παιχνίδια τους από την επίθεση, όντας 4οι σε ORTG και 3οι σε μέσο όρο, και μόλις 11οι σε DRTG και παρά το γεγονός πως κάνουν πολλά λάθη (τελευταίοι σε TO%) και δεν σουτάρουν πολλά τρίποντα, κόντρα στο στυλ της διοργάνωσης. Πρωταγωνιστής για μία ακόμα χρονιά είναι ο Γιανκούνας, ο οποίος είναι πρώτος σκόρερ και ριμπάουντερ της ομάδας, με τα ποσοστά του στην επίθεση να είναι εξωπραγματικά (60,6%, 40%, 84,4%) Άξιοι συνοδοιπόροι του οι Πάνγκος και Ουλανόβας, οι οποίοι αμφότεροι φαίνεται να κάνουν break-out season. Με την προσθήκη του Ούντριχ (5,8 πόντοι και 3,4 ασίστ πέρσι με τον Ντιτρόιτ) στην θέση του «αόρατου» Μποστ, μόνο με αισιοδοξία μπορούν να κοιτούν το μέλλον τους στην διοργάνωση

7. Μακάμπι (8-5)


Ένα είναι το μόνο σίγουρο για την φετινή σεζόν της «ομάδας του λαού»: Ο Σπάχια έχει κάνει δουλειά. Η Μακάμπι εξακολουθεί να τρέχει με δαιμονιώδη ρυθμό, όντας δεύτερη σε pace αλλά αυτό που εντυπωσιάζει είναι πως είναι δεύτερη σε TO%, σημάδι πως ο Κροάτης έχει βάλει τους παίκτες του να τρέχουν με λογική, όση λογική τέλος πάντων μπορεί να έχουν οι Κόουλ και Τζάκσον. Επίσης εντυπωσιακό για την συγκεκριμένη ομάδα είναι πως επιτέλους παίζει και άμυνα, όντας 8η σε DRTG και 5η σε eFG% αντιπάλων, με το backcourt των Τάιους και Μπόλντεν σε συνδυασμό με τον Κέιν, να κάνουν εξαιρετική δουλειά σε αυτόν τον τομέα. Για την επίθεση φροντίζουν οι τρελο-γκαρντ συν τον Τόμας, και μοναδικό μελανό σημείο στον τομέα αυτό είναι το γεγονός πως οι παίκτες της ούτε πηγαίνουν συχνά στις βολές (13η σε FTr), ούτε ευστοχούν ιδιαίτερα όταν πηγαίνουν, όντας προτελευταίοι με 67,6%, πάνω μόνο από τον Παναθηναϊκό

8. Κίμκι (8-6)


Μέτρια θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την πορεία της ομάδας του Μπαρτζώκα, ο οποίος έστησε ένα ρόστερ που θυμίζει αρκετά εκείνο της Κουμπάν (Σβεντ-Ντιλέινι, Ρόμπινσον-Ράντολφ, Γκιλ- Σίνγκλετον) αλλά φαίνεται να χωλαίνει κυρίως λόγω του στυλ του Ρώσου, ο οποίος δεν πασάρει ούτε από το δεξί στο αριστερό (ή μάλλον πασάρει μόνο όταν είναι να γράψει ασίστ), όντας πρώτος στην κατηγορία των σουτ που έχει επιχειρήσει, με 246. Για να γίνει πιο κατανοητό το νούμερο, να αναφέρουμε πως ο δεύτερος στην λίστα Κόουλ έχει 168 ενώ ο Ντόνσιτς 161. Αποτέλεσμα είναι οι υπόλοιποι παίκτες να μην αξιοποιούνται και γενικά η ομάδα να χωλαίνει στην επίθεση, όντας 12η στο ORTG με 108,6. Η απώλεια του Ρόμπινσον αποτελεί μεγάλο πρόβλημα, μιας και ο Αμερικάνος ήταν ο πρώτος ριμπάουντερ της διοργάνωσης για όσο διάστημα αγωνιζόταν, αν και το κενό καλύφθηκε κάπως με την άνοδο τον Γκιλ. Η Κίμκι παίζει στο σύνηθες στυλ του Μπαρτζώκα, με γρήγορο ρυθμό (4η σε pace) και με πολλά μακρινά σουτ (επίσης 4η σε 3PAr), το στυλ όμως του Σβεντ εμποδίζει την επίθεση από το να αναδειχθεί όπως, ίσως, θα μπορούσε. Η άμυνα από την άλλη είναι αρκετά καλή, αν και τα πολλά λάθη που αναγκάζει τον αντίπαλο να κάνει σχεδόν εκμηδενίζονται και από τα λάθη που κάνουν οι ίδιοι (πρώτος και εδώ ο Σβεντ με 3 μ.ο) ενώ πρόβλημα υπάρχει και στα ριμπάουντ, κάτι που οξύνθηκε και από την απουσία του Ρόμπινσον. Όπως φαίνεται πάντως, η Κίμκι θα ζήσει και θα πεθάνει με τον Σβεντ, και μένει να δούμε που μπορεί να την φτάσει ο Ρώσος.

9. Μπασκόνια (7-7)


Το τραγικό ξεκίνημα της ομάδας (πλέον) του Πέδρο Μαρτίνεθ (1-5) διαδέχτηκε ένα 6-2, με την βελτίωση της ομάδας σε όλους σχεδόν τους τομείς να είναι κάτι παραπάνω από φανερή. Η επίθεση των Βάσκων λειτουργεί εδώ και καιρό εξαιρετικά, όντας 5η σε ORTG, 3η σε eFG% και 4η σε μέσο όρο, έχοντας για πρωτεργάτες τους Σενγκέλια, Μπομπουά και Γκρέιντζερ και παρά το γεγονός πως οι παίκτες της πηγαίνουν πολύ δύσκολα στις βολές (15η) και κάνουν και αρκετά λάθη. Στην άμυνα πάντως τα πράγματα είναι μέτρια και με την απόδοση που έχουν παίκτες όπως ο Μπομπουά στον συγκεκριμένο τομέα, δεν βλέπω να αλλάζει γρήγορα το σκηνικό. Πουαριέ και Βόιτμαν συνθέτουν ένα εξαιρετικό δίδυμο στο «5», έχοντας εντελώς διαφορετικά στοιχεία στον τρόπο που παίζουν, αν και ο Μαρτίνεθ φαίνεται να προτιμά την ωμή δύναμη του Γάλλου. Πλήγμα ο τραυματισμός του Μακρέι, τον οποίο προσωπικά ήθελα πολύ να τον δω στο στυλ που επιτίθεται η Μπασκόνια ενώ μόνο οίκτο προκαλεί η απόδοση του Χουέρτας, ιδιαίτερα σε σχέση με τον παίκτη που είχαμε γνωρίσει στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Ακολουθεί κι ένας πίνακας, ο οποίος δείχνει ξεκάθαρα την ευεργετική παρουσία του Μαρτίνεθ

10. Μπάμπεργκ (6-8)


Δύσκολα τον βλέπω και πάλι τον Τρινκιέρι για playoff, παρά το γεγονός πως ο Ιταλός είναι μετρ της τακτικής. Χαρακτηριστικό είναι πως η Μπάμπεργκ έχει κερδίσει τα 6 από τα 7 (μόνο από Ζαλγκίρις έχασε) ματς που έληξαν από 6 πόντους και κάτω, κι έχει χάσει όλα τα υπόλοιπα. Το σετ παιχνίδι (14η σε pace), τα ελάχιστα λάθη στην επίθεση (4η σε TO%) και το καλό spacing που οδηγεί σε πολλά ελεύθερα σουτ από την περιφέρεια (7η σε 3PAr) είναι πάλι εκεί, αλλά οι Γερμανοί φέτος μοιάζουν να μην έχουν το υλικό για να ανέβουν ψηλότερα, παρά την απόδοση των Αμερικανών της ομάδας. Μένει να δούμε αν θα μπορέσει να βγάλει κανένα λαγό από το καπέλο του ο Ιταλός, αλλά δύσκολα το βλέπω.

11. Μάλαγα (6-8)


Παραδοσιακά η Μάλαγα μία φάση την περνούσε με το παλιό σύστημα και μετά κατέρρεε, αλλά φέτος δεν την βλέπουμε να κάνει ούτε κι αυτό, ιδιαίτερα όσο εξαρτάται αποκλειστικά από τα κέφια του αρκετά συχνά τραυματία Νέντοβιτς. Η άμυνα της μπορεί να μην δίνει βολές στον αντίπαλο (2η σε FT/FGA) αλλά από ότι φαίνεται αυτό συμβαίνει απλά επειδή τους αφήνει να σουτάρουν ανενόχλητοι (14η σε eFG%). Μούσλι και Σερμαντίνι δείχνουν να μην μπορούν να σταθούν σε αυτό το επίπεδο (ειδικά ο Γεωργιανός που σουτάρει με 41.4% φέτος) κι έτσι μένει ο Όγκουστιν να προσπαθεί να τα κάνει όλα σε άμυνα και επίθεση. Ο Μακκόλουμ μοιάζει να παίζει μόνο στα τελευταία δεκάλεπτα κάθε αγώνα και κάπως έτσι το βάρος πηγαίνει σε Νέντοβιτς και Βακζίνσκι. Όταν παίζουν αυτοί καλά κάτι γίνεται, όπως άλλωστε και στα τελευταία παιχνίδια, όπου η Μάλαγα έκανε ένα 3-0. Απέναντι σε ομάδες που είναι στην οκτάδα όμως έχει ρεκόρ 2-5, και κάπου εκεί κρίνεται και η φετινή της πορεία.

12. Ερυθρός Αστέρας (5-9)


Λογικά, το χαμηλότερο μπάτζετ της διοργάνωσης, με τον νεαρότερο προπονητή (31 χρονών ο Αλιμπίγιεβιτς) θα ήταν στην τελευταία θέση, αλλά ας όψονται οι υπόλοιποι που την ακολουθούν στην βαθμολογία, που πελαγοδρομούν, και αυτή η νοοτροπία που έχει εμποτιστεί στον σύλλογο, όπου όλοι οι Σέρβοι κυρίως παίκτες είναι διατεθειμένοι να τα δώσουν όλα στην άμυνα, με πρωτεργάτη τον Λάζιτς. Από κει και πέρα, σετ παιχνίδι σχεδόν μονίμως (13η σε pace) εκτός από όταν υπάρχει ευκαιρία για αιφνιδιασμό με τον Φελντέιν, ελάχιστα λάθη (1η σε TO%) και στην επίθεση ότι γίνει με τα σουτ των Ροτσέστι, Μπιέλιτσα και Άντιτς. Κάποια στιγμή ο Αλιμπίγιεβιτς δοκίμασε να παίζει με άσο των Νταβίντοβατς (2,02), ο οποίος πόσταρε τους αντιπάλους γκαρντ και κάπως έτσι πήρε την νίκη μέσα στην Μαδρίτη, αλλά κι αυτό δεν κράτησε για πολύ. Ο Αστέρας είναι πρώτος και στα λάθη που αναγκάζει τους αντιπάλους του, αλλά δυστυχώς, με τέτοιο ρόστερ, το ταβάνι του είναι πολύ χαμηλό.

13. Μπαρτσελόνα (4-10)


Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η Μπαρτσελόνα άλλαξε προπονητή, έδωσε κι έναν σκασμό λεφτά και πάλι δεν έχει καταφέρει τίποτα, πέρα από το να νικήσει τις δύο ελληνικές ομάδες. Ο Αλόνσο έχει επιβάλλει το πιο γρήγορο τέμπο στην διοργάνωση (1η σε pace), ή άμυνα είναι καλή (2η σε DRTG, 4η σε eFG% και 1η σε ORB% αντιπάλων) αλλά το πρόβλημα μοιάζει να είναι στην επίθεση και κυρίως στην δυνατότητα να πάρει κλειστά ματς. Ουσιαστικά η Μπαρτσελόνα νικάει μόνο όταν καταφέρει να βάλει τον αντίπαλο στον ρυθμό της, κάτι όμως που έχει καταφέρει μόλις 4 φορές. Στην παρούσα φάση έχει 5 συνεχόμενες ήττες, με τις τρεις από αυτές από ισπανικές ομάδες (και μία είναι η Ρεάλ) με αποτέλεσμα τα λευκά μαντήλια να έχουν βγει και πάλι στο Παλάου Μπλαουγκράνα. Κρίμα για τον Σεραφέν που μοιάζει ο πιο dominant center στην διοργάνωση, τον Σάντερς, που έφυγε από το Μιλάνο κι έμπλεξε χειρότερα και κυρίως για τον Χάνγκα, τον οποίο ο Αλόνσο φαίνεται να μην ξέρει τι να τον κάνει (και να πεις ότι δεν τον ξέρει;)

14. Μιλάνο (4-10)


Μια από τα ίδια με την Μπαρτσελόνα κι εδώ, με αλλαγή προπονητή, λεφτά για παίκτες και τίποτα. Ο τραυματισμός του Γκάουντλοκ πόνεσε, αλλά το πρόβλημα της ομάδας του Πιανιτζάνι είναι καθαρά αμυντικό, όπως φαίνεται άλλωστε και από τον πίνακα. Τι θα ήταν άλλωστε με παίκτες όπως ο προαναφερθέντας, ο Θίοντορ, ο Τζέρελς κι ο Μίτσοβ; Για να το πούμε και πιο ωμά, αν δεν αρχίσει να παίζει Αμπάς και Πάσκολο ο Πιανιτζάνι, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Από τα λίγα θετικά, η εξαιρετική σεζόν του Γκουντάιτις,

15. Εφές (3-11)


Να πω την αλήθεια, εγώ περίμενα κάποια στιγμή ο Περάσοβιτς να την στρώσει την ομάδα, έστω και αργά, έστω και χωρίς να περάσει στα playoff. Η διοίκηση όμως της Εφές (και πλέον μιλάμε για ένα σύνολο ανθρώπων το οποίο έχει διώξει Ίβκοβιτς και Περάσοβιτς) αποφάσισε να φέρει τον Αταμάν, σε μία κίνηση που μόνο σπασμωδική μπορεί να χαρακτηριστεί. Όπως φαίνεται πάντως και από τα αλλοπρόσαλλα στατιστικά, ο Περάσοβιτς δεν κατάφερε να δώσει  ταυτότητα στην ομάδα, η οποία πελαγοδρομεί σε όλους σχεδόν τους παράγοντες του παιχνιδιού. Η αλλαγή του Ερτέλ με τον Μακόλουμ δεν είχε και μεγάλο αντίκτυπο, αλλά η απώλεια του Γκρέιντζερ είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, όπως και το γεγονός πως έχουν μαζευτεί πολλοί περιφερειακοί που παίζουν για τον εαυτό τους. Η απώλεια του Μπράουν για την αρχή της σεζόν και του Ντόελμαν έπαιξαν τον ρόλο τους, αλλά με τέτοιο ρόστερ, η δικαιολογία δεν μπορεί να είναι εκεί. Στίματς και Ντάνστον κάνουν ότι μπορούν (για κάποιο διάστημα τους έπαιζε και μαζί ο Σέρβος) αλλά δεν φαίνεται να φτάνουν.

16. Βαλένθια (3-11)


Τι να πει κανείς και για την περσινή πρωταθλήτρια Ισπανίας, η οποία αισίως συμπλήρωσε 10 συνεχόμενες ήττες; Η Βαλένθια ξεκίνησε με 3-1 αλλά μετά την πήρε για τα καλά η κάτω βόλτα, με τους τραυματισμούς των Ντούμπλιεβιτς και Σάστρε να αποτελούν παράγοντα, αλλά όχι σε σημείο που να δικαιολογούν τέτοια καθίζηση. Κρίμα για τον Γκριν, ο οποίος κάνει εξαιρετική χρονιά φέτος. Οι συζητήσεις για αλλαγή του Βιντορέτα είναι έντονες, με τον βοηθό του, Χάουμε Πονσαρνάου να μοιάζει το πρώτο φαβορί για την θέση, έστω προσωρινά, σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Πικ.