Παναθηναϊκός: Μόνο με τρίποντα κι όποιος γουστάρει...

Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν πρέπει να αποκτήσει ενοχικά σύνδρομα, αλλά επιβάλλεται να βασίζεται αποκλειστικά στα μακρινά σουτ

«Αθεράπευτα ρομαντικός, επικίνδυνα Παναθηναϊκός» αναγράφεται σε ένα από τα χαρακτηριστικά πανό των φίλων των Πρασίνων. Εγώ θα έλεγα πως μάλλον ταιριάζει το, «αθεράπευτα καρδιακός, επικίνδυνα ψυχοβγαλτικός». Για ακόμη ένα παιχνίδι η ομάδα μας έβγαλε την ψυχή, μας έκανε να τρώμε τα νύχια μας, μας ανέβασε τους σφυγμούς, έκανε τους γείτονές μας να διαμαρτύρονται λόγω της οχλαγωγίας που προκαλέσαμε και βεβαίως, ως είθισται, στο τέλος επήλθε η λύτρωση. Με τον ίδιο τρόπο όπως πάντα. Με τα μεγάλα σουτ. Τα μεγάλα σουτ του KC Rivers και του Παππά. Οι συνήθεις ύποπτοι όπλισαν στην 4η περίοδο και μετέτρεψαν τα όνειρα των Ισπανών σε εφιάλτη.

Στην πλειοψηφία της η αρθρογραφία για το προχτεσινό παιχνίδι, περιστρέφεται γύρω από την άποψη πως ο Παναθηναϊκός οφείλει να έχει plan b, διότι, «μέχρι πότε θα μπαίνουν τα μεγάλα σουτ!». Χώρια που για ακόμη μια φορά κυριάρχησε η θεωρία πως, «Καλάθης και Γκιστ θα σκάσουν, μέχρι πότε θα παίζουν 35 λεπτά». Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και τα σχόλια της συντριπτικής πλειοψηφίας των φιλάθλων. Σχεδόν άπαντες θέλουν κι άλλο 5άρι, επιθυμούν να φύγει ο Ντένμον, έχουν αρχίσει τα γνωστά «φύγε εσύ, έλα εσύ». Παράλληλα όλο και πληθαίνουν όσοι υποστηρίζουν πως ο Παναθηναϊκός οφείλει να παίζει πιο ορθολογικά και να μην στηρίζεται στα τρίποντα. Διόλου τυχαίο που το δημοφιλέστερο παιχνίδι στην Ελλάδα είναι το football manager. Δεν έχουμε απλώς άποψη. Ξέρουμε και καλύτερα από τον προπονητή.

Κόντρα στο ρεύμα όπως πάντα και ενάντια στην ιδιοσυγκρασία της πλέμπας (και σ' όποιον αρέσουμε) θα καταθέσουμε την δική μας άποψη. Αιρετική ή όχι, ελάχιστη σημασία έχει. Ο φίλαθλος κόσμος στην Ελλάδα έχει αποκρυσταλλώσει την άποψη πως οι επαγγελματίες αρθρογράφοι λένε ό,τι λένε ex cathedra, είναι σίγουρος πως έχουν το αλάθητο του Πάπα, είναι πεπεισμένος πως κατέχουν την αλήθεια και ξεστομίζουν μονάχα θέσφατα. Βέβαια τα πράγματα δεν είναι έτσι και βαθιά μέσα μας το γνωρίζουμε όλοι. Δεν γίνεται να είναι όλα άσπρο - μαύρο, υπάρχουν θέσεις αλλά υπάρχουν κι αντιθέσεις κι αρκετές αποχρώσεις ενίοτε.

Η βασική άποψη που έχει σχηματίσει ο Έλληνας φίλαθλος για το μπάσκετ, είναι πως η ομάδα του θα πρέπει να παίζει σκεπτόμενο μπάσκετ χωρίς πολλά τρίποντα. Όταν βέβαια ρωτήσεις κάποιον τι ακριβώς είναι το περιβόητο σκεπτόμενο μπάσκετ, κομπάζοντας και διστάζοντας θα σου πει, με μισόλογα και τρύπια επιχειρήματα, για pn'r, για «οργανωμένες επιθέσεις», για πολλές πάσες. Αλίμονο σ' αυτόν που θα πει το αυτονόητο, πως το μπάσκετ πάνω απ' όλα είναι σουτ. Άρον - άρον σταύρωσον αυτόν. Δεν θα μιλήσω για το NBA ούτε για ομάδες τύπου Warriors, που σουτάρουν χωρίς ενδοιασμούς και διαλύουν τον αντίπαλο με τα μακρινά σουτ. Πολλοί θα πουν πως, «άλλο NBA κι άλλο Ευρώπη» και θα συμφωνήσω. Αυτό όμως ουδόλως σημαίνει πως εμείς της Γηραιάς Ηπείρου είμεθα οι έξυπνοι και τα «Αμερικανάκια» οι ηλίθιοι (κι όποιος το πιστεύει αυτό, πολύ απλά δεν αγαπά το μπάσκετ).
Ρώτησαν που λέτε προχτές τον Παναγιωτόπουλο, μέλος του τεχνικού τιμ της ομάδας, για το πόσο μπορεί να στηρίζεται ο Παναθηναϊκός στα τρίποντα κι ο άνθρωπος απάντησε το προφανές. «Έχουμε στην ομάδα παιδιά που είναι αξιόπιστοι σουτέρ και τους έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη». Βέβαια η δήλωση αυτή, η τόσο περιεκτική, δεν ήταν εμπορική ούτε και έπαιξε στα κείμενα των αρθρογράφων. Επίσης ο KC είπε κάτι παρόμοιο και μεταφέρω αυτούσιες τις δηλώσεις του: «Σουτάρω, χάνω κάποια, γελάω! Συμβαίνει. Υπάρχουν φορές στην προπόνηση που χάνω δέκα σερί σουτ, αλλά λέω στον εαυτό μου πως τα επόμενα πέντε θα μπουν. Είναι θέμα αυτοπεποίθησης. Συνεχίζεις να σουτάρεις. Βλέπεις τι γίνεται στο NBA; Οι παίχτες παίρνουν πολλά σουτ. Στο τέλος της ημέρας έτσι είναι το παιχνίδι. Δεν παίρνεις σουτ, χάνεις ευκαιρίες. Και οι ευκαιρίες δεν θα έρθουν αλλιώς». Κι όπως λένε και στις αμερικάνικες ταινίες, i rest my case.

Σχεδόν απίθανο να ακούσεις Έλληνα να κάνει παρόμοιες δηλώσεις. Στην χώρα που έχει εδραιωθεί το μπάσκετ του «κυρ' ελέησον», τα παιδάκια πρέπει να παίζουν σκεπτόμενο μπάσκετ με χειρουργική ακρίβεια, χωρίς ελευθερία κινήσεων, χωρίς πολλές πρωτοβουλίες. Εδώ τον Παππά, τον μοναδικό καθαρά Έλληνα επιθετικογενή παίχτη, τον έχουμε βαφτίσει «παίχτη αλάνας» και θεωρούμε πως βελτιώθηκε επειδή έγινε, λέει, «παίχτης ομάδας». Και δεν τα λέω εγώ αυτά. Τα γράφουνε αρθρογράφοι «εγνωσμένης αξίας» (sic). Ρε, πάμε καλά; Σε ποιο σύμπαν ζούμε; Έχουμε ομαδικά τσακωθεί με την πραγματικότητα; Ενώ πλέον το shot mechanism έχει αναχθεί σε επιστήμη, εμείς, οι φωστήρες του πλανήτη, δαιμονοποιούμε το τρίποντο και το παιχνίδι με τα πολλά σουτ!

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, που είναι μια ομάδα «όλο τρίποντα», μέχρι τώρα έχει επιχειρήσει συνολικά 360 σουτ 2 πόντων (με ποσοστό 53,9%) ενώ από την άλλη σούταραν 232 τρίποντα (με ένα αξιοπρεπέστατο 40,1%). Το ποσοστό στα τρίποντα θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο, εάν δεν έριχναν τον μ.ο. ο Καλάθης και ο Gabriel, οι οποίοι σουτάρουν με ποσοστά κάτω του 30%. Δηλαδή θα πρέπει να νιώθει τύψεις κι ανησυχία ο Πασκουάλ, επειδή έχει στο ρόστερ του παίχτες - δολοφόνους, όπως οι Rivers (40,4%), Παππάς (42,3%), Λοτζέσκι (43,5%), Λεκαβίτσιους (60%), Σίγκλετον (44,4%) και Denmon (39,1%); Ακόμη κι ο Γκιστ, που δεν είναι σουτέρ, έχει 58,3% κι ο «άσουτος» (sic) Θανάσης 33,3%. Μόνη παραφωνία αποτελεί ο Νικ, ο οποίος έχει ένα 26,7%, αλλά την άποψή μου περί του θέματος την κατέθεσα πολλάκις (ο Νικ πρέπει να αποφεύγει να σουτάρει διότι εκτίθεται. Ούτε υπήρξε, ούτε είναι, ούτε και θα γίνει σουτέρ).

Απαραίτητη διευκρίνιση: Τα τρίποντα που επιχειρεί ο Παναθηναϊκός είναι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ελεύθερα. Υπό αυτή την έννοια οφείλουμε να παραδεχτούμε πως τα ποσοστά θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, οπότε οι Πράσινοι όχι μόνο δεν έχουν πιάσει ταβάνι, αλλά υπάρχει η αισιοδοξία πως στα κρίσιμα παιχνίδια από τον Μάρτη κι έπειτα, λογικά θα βελτιώσουν τα ποσοστά τους. Σχιζοφρενική άποψη; Αντιθέτως. Σκέτη σχιζοφρένεια είναι να θες να βάλεις τους εκπληκτικούς σουτέρ που διαθέτει η ομάδα σε καλούπια και στον χιμαιρικό κόσμο του σκεπτόμενου μπάσκετ. Εν κατακλείδι, άποψή μου είναι πως θα πρέπει να δουλευτούν συστήματα όπου οι παίχτες θα σουτάρουν περισσότερα τρίποντα παρά δίποντα και οι συνεργασίες pn'r όπως και τα isolations να βγαίνουν μόνο εάν το ευνοούν οι συνθήκες. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να ζήσει και να πεθάνει με τα σουτ, κόντρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, στα ενοχικά σύνδρομα και την εσωστρέφεια της πλέμπας και στις βαθυστόχαστες αναλύσεις των επαγγελματιών γραφιάδων. Και σ' όποιον αρέσει. Όποιος δεν γουστάρει έχει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα να κλείσει την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, να μην σχολιάζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να ξενερώσει. Ο Πασκουάλ έχτισε την ομάδα με την συγκεκριμένη λογική κι έτσι θα πορευτεί. Άλλωστε, το περσινό πρωτάθλημα δεν το πήρε με σκεπτόμενο μπάσκετ, αλλά με το «σχιζοφρενικό» σύστημα «Mike James» και τα σουτ των Rivers και Παππά. Διαφωνείτε;

Υ.Γ.1 Θεωρώ πως είναι ακόμη πολύ νωρίς να αρχίσουμε τα «φύγε εσύ, έλα εσύ». Ο Denmon θα πρέπει να πάρει κι άλλες ευκαιρίες διότι κακός παίχτης δεν είναι. Αλλά και να φύγει, ο παίχτης που θα αποκτηθεί θα πρέπει να είναι δεύτερο βιολί ώστε να παίζει περισσότερο ο Παππάς. Όσοι σκίζονται πως πρέπει να αποκτηθεί πρωτοκλασάτος παίχτης για SG θα πρέπει να αποφασίσουν αν τελικά θέλουν να παίζει περισσότερο ή λιγότερο ο Νίκος. Το επιχείρημα, «είναι μεγάλη η σεζόν κι όλοι θα πάρουν ευκαιρίες» το φυτέψανε και δεν φύτρωσε. Αυτοί που παίζουν τώρα 30 λεπτά, θα παίρνουν τον ίδιο χρόνο για τους υπόλοιπους 6 μήνες. Όπως συμβαίνει σε όλες τις ομάδες στον πλανήτη δηλαδή, από το τοπικό της Κομοτηνής μέχρι το NBA. Το καλύτερο σενάριο θα ήταν να πάει μόνιμα στο 2 ένας εκ των Rivers και Λοτζέσκι, ώστε να υπάρξει και αποσυμφόρηση στο 3 με τον Θανάση να παίζει περισσότερο.

Υ.Γ.2 Ανεβαίνω Αθήνα τόσα χρόνια για τα Χριστούγεννα και πάντα το «εορταστικό» παιχνίδι για την Euroleague είναι εκτός έδρας... Τρία χρόνια χωρίς ένα «παρών» σε ευρωπαϊκό ματς είναι πολλά.