Ο παρεξηγημένος κύριος Λάσο

Ίσως ο πιο παρεξηγημένος προπονητής της Euroleague, Πάμπλο Λάσο, απαντά φέτος στους επικριτές του καλύτερα και από τη χρονιά που πήρε το τρόπαιο της διοργάνωσης.

Coach Πάμπλο Λάσο. Τρεις φορές πρωταθλητής Ισπανίας. πέντε φορές κυπελλούχος Ισπανίας, τρεις φορές κάτοχος του Σούπερ Καπ Ισπανίας, μία φορά Ευρωπαίος πρωταθλητής, μία φορά Παγκόσμιος κυπελλούχος συλλόγων και προπονητής της χρονιάς για την Euroleague το 2015. Not bad που λένε και οι Αμερικάνοι, για έναν προπονητή που ξεκίνησε τον πρωταθλητισμό από την θέση του πάγκου της Ρεάλ μόλις το 2011. Παρ'όλα αυτά, σε μπασκετικά πηγαδάκια είναι ίσως ο προπονητής στον οποίο ασκείται η μεγαλύτερη κριτική και υπάρχει η εντονότερη δυσπιστία. Τελικά, μήπως ο Πάμπλο Λάσο είναι ο πιο υποτιμημένος προπονητής της διοργάνωσης;

Το μπάσκετ που παίζει τα τελευταία χρόνια η Ρεάλ πλησιάζει περισσότερο το NBA παρά τους ευρωπαϊκούς ρυθμούς του παιχνιδιού. Ίσως, οι Μαδριλένοι και ο τρόπος με τον οποίο παίζουν συντέλεσαν στο να αποκτήσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ μεγαλύτερη ταχύτητα και υψηλότερα σκορ. Με άλλα λόγια να γίνει περισσότερο θεαματικό. Φυσικά, το να παίζεις πάντα στα «κόκκινα», κατεβάζοντας το ριμπάουντ και τρέχοντας αμέσως το γήπεδο απαιτεί κατάλληλη προετοιμασία. Δεν μιλάω για run n' gun παιχνίδι. Αντιθέτως, αναφέρομαι στο παιχνίδι με προσανατολισμό την γρήγορη, αλλά σκεπτόμενη επίθεση με στόχο το εύκολο και ξεκούραστο για το μυαλό καλάθι.

Το 2011, χρονιά που ο Λάσο πήρε στα χέρια του το πινακάκι της Βασίλισσας, η Ρεάλ έμεινε εκτός playoffs στην Ευρωλίγκα. Αν μη τι άλλο, η προπονητική καριέρα του Λάσο στη Μαδρίτη δεν είχε ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο. Το παραπάνω γεγονός, όμως, έχει εξήγηση. Το up tempo μπάσκετ που θέλει ο Λάσο να παίζουν οι ομάδες του δεν μπορούσε να υπηρετηθεί από τους παίκτες που εκείνη τη σεζόν είχε στη διάθεση του (Πότσιους, Τόμιτς και Σουάρεθ μερικά παραδείγματα). Ο Λάσο είχε καταλάβει πως έπρεπε να πάει την ομάδα εκεί που θέλει αυτός και όχι να τον οδηγεί αυτή ανάλογα με τις καθημερινές της διαθέσεις. Είδε τον ηγέτη στο πρόσωπο του Γιουλ, έθεσε τις βάσεις του ρόστερ στις θέσεις των γκαρντ και άρχισε να μαθαίνει στην ομάδα του να τρέχει σωστά το γήπεδο.

Τις επόμενες της χρονιές, αρχής γενομένης από τη σεζόν 12'-13' η Ρεάλ έφτασε σε τρεις συνεχόμενους τελικούς Ευρωλίγκα. Τεράστιο κατόρθωμα για μία ομάδα που χαρακτηριζόταν από συνεχή σκαμπανεβάσματα κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου. Παρότι έχασε στον τελικό του Λονδίνου από τον Ολυμπιακό και στον τελικό του Μιλάνου από τη Μακάμπι, το σύνολο του Πάμπλο Λάσο δεν το έβαλε κάτω. Ξέρετε δεν είναι απλό για έναν προπονητή που κουβαλά την ταμπέλα του loser στις μεγάλες διοργανώσεις, να βρίσκει το κίνητρο τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους παίκτες του, ώστε να γυρνά και πάλι στον τόπο του εγκλήματος, στον τόπο όπου δύο σερί χρονιές έφυγε με το κεφάλι κατεβασμένο και να βγαίνει νικητής. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει πολλά για την προσωπικότητα του Πάμπλο Λάσο. Ναι, σε μερικούς μπορεί να μοιάζει αδιάφορος και σε άλλους μία γλάστρα ώστε να ασκεί η διοίκηση τον έλεγχο στην ομάδα, όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική, καθώς ο Λάσο έχει δείξει πως πέρα των προπονητικών του γνώσεων, γνωρίζει πως να χειρίζεται την ψυχολογία των παικτών του τη στιγμή που πρέπει.
(Παράδειγμα το πατρικό χάιδεμα στον Λούκα Ντόνσιτς σε παιχνίδι με την Νταρουσάφακα πέρυσι.)

Κάπως έτσι έφτασε η Ρεάλ στην κατάκτηση της Ευρωλίγκα μέσα στο σπίτι της το 2015 στον τελικό με τον Ολυμπιακό. Σε ένα παιχνίδι που ο Ολυμπιακός ήταν κακός επειδή το τεχνικό επιτελείο της Ρεάλ τον ήξερε απέξω. Κάθε κίνηση του Γιάννη Σφαιρόπουλου είχε την κατάλληλη απάντηση από τον Πάμπλο Λάσο, με αποτέλεσμα ο Σπανούλης να μένει στους 3 πόντους και η Ρεάλ να κατακτήσει την 9η Ευρωλίγκα στην ιστορία της με τον on fire Jaycee Caroll να την οδηγεί. Αυτό ήταν και το τέλος της προ Ντόνσιτς εποχής για τον Πάμπλο Λάσο.

Από την επόμενη χρονιά κιόλας, ο Ισπανός τεχνικός άρχισε σιγά σιγά να εντάσσει το παιδί θαύμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ στο rotation της ομάδας του. Άλλωστε η εξελικτική πορεία του νεαρού γκαρντ οφείλεται κατά πολύ στον χειρισμό του από τον Λάσο, καθώς ο ίδιος τον πίστεψε, τον στήριξε όσο έπρεπε αντιλαμβανόμενος πως πρόκειται για έφηβο και τον έκανε ενεργό μέλος της ομάδας με τον πλέον κατάλληλο τρόπο. Δεν αμφιβάλλω πως ο Λούκα Ντόνσιτς διαθέτει πηγαίο και ανεξάντλητο ταλέντο, όμως ο τρόπος με τον οποίο ο Λάσο κατάφερε να τον προσαρμόσει τόσο εύκολα και γρήγορα στα δεδομένα και τις ανάγκες μίας τόσο μεγάλης ομάδας θα πρέπει πραγματικά να διδάσκεται σε κάθε προπονητική σχολή. Φτάσαμε έτσι στο σημείο ο Ντόνσιτς να αποτελεί φέτος το Α και το Ω της Ρεάλ, καθώς ο ηγέτης αυτής της ομάδας Σέρχιο Γιουλ μένει καθηλωμένος εκτός αγώνων, λόγω του σοβαρότατου τραυματισμού του.

Μιας που είπα για τον τραυματισμό του Γιουλ, ας καταλάβουμε πως ο Λάσο έχει να αντιμετωπίσει φέτος το πρόβλημα το οποίο δεν άντεξε (ή μάλλον δεν γινόταν) να αντιμετωπίσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας στην Μπαρτσελόνα. Συνεχείς τραυματισμοί σημαντικών παικτών και απανωτές αλλαγές στο rotation. Από την ρήξη χιαστού του Γιουλ το καλοκαίρι, στον τραυματισμό του Κούζμιτς, του Ράντολφ και του Αγιόν. Η Ρεάλ έμεινε άδεια κάτω από την ρακέτα, ο Λάσο έφερε τον Ταβάρες που ακόμη προσπαθεί να μάθει την Ευρώπη και παρόλα αυτά οι Μαδριλένοι καταφέρνουν  -οριακά- να βρίσκονται στη ζώνη των playoffs μετρώντας 5 νίκες και 6 ήττες στις πρώτες 11 αγωνιστικές της Euroleague. Διαβάζοντας κανείς το ρόστερ της Ρεάλ χωρίς τους 4 αυτούς σταρ της, καταλαβαίνει πως ο Λάσο έχει να κουμαντάρει το σύνολο του, ώστε να μη μείνει εκτός ανταγωνισμού ώσπου να επιστρέψουν οι τραυματίες. Αυτό είναι το στοίχημα του τη δεδομένη χρονική στιγμή και σύμμαχός του είναι το πρόγραμμα της ομάδας του, αφού μέχρι στιγμής η Ρεάλ έχει αντιμετωπίσει τις περισσότερες ομάδες που διεκδικούν μία θέση στην οκτάδα.

Στο καθαρά αγωνιστικό σκέλος, νομίζω πως έχει καταρριφθεί ο μύθος πως ο Λάσο δεν έχει πλάνο και παίζει ένα ανοργάνωτο run n' gun παιχνίδι. Η Ρεάλ αποτελεί φέτος τη μοναδική ομάδα στην Ευρωλίγκα που μπορεί μετά το κατέβασμα του ριμπάουντ να επιτεθεί ορθολογικά σε 2 δευτερόλεπτα, αλλά ταυτόχρονα να παίξει αποτελεσματικά και στο set παιχνίδι. Και όλα αυτά χωρίς τον Γιουλ, ο οποίος όταν γυρίσει θα δώσει άλλη ώθηση στην ομάδα του με την ταυτόχρονη παρουσία του στο παιχνίδι με τον εκπληκτικό φέτος πιτσιρικά Ντόνσιτς. Όσοι όμως αμφισβητούσαν και ακόμη αμφισβητούν τον Λάσο, μιλούν για την αδυναμία στο coaching του Ισπανού τεχνικού. Φέτος έχει αποδειχτεί πως  όχι μόνο δεν κολλά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, εάν αυτό στραβώσει, αλλά πειραματίζεται και βρίσκει τρόπους να επιστρέψει η ομάδα του σε αυτό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το χθεσινό ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο οποίο η Ρεάλ επέστρεψε γρήγορα από το -13(60-47) και έφτασε να διεκδικεί ένα μεγάλο διπλό που θα την ανέβαζε βαθμολογικά και ψυχολογικά. Δεν το πήρε, όμως ο Λάσο έχει κάθε λόγο να αισθάνεται περήφανος για τους παίκτες του. Αλλά και στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, όπου οι πράσινοι γύρισαν από το -16, ο Λάσο τόλμησε και πήρε το ρίσκο παίζοντας ζώνη στα τελευταία λεπτά του αγώνα, παγιδεύοντας τον Πασκουάλ για την πλειοψηφία των τελευταίων επιθέσεων. Ούτε εκεί πήρε το αποτέλεσμα, όμως ίσως η μπασκετική μοίρα του τα φέρει στη συνέχεια της χρονιάς εκεί που θα την έχει πραγμτικά ανάγκη.

Παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ρεάλ φέτος, έχει καταφέρει να διατηρήσει τη στόφα του μεγάλου συλλόγου. Φυσικά και το μπάτζετ που έχει, της επιτρέπει να διατηρεί στο οπλοστάσιο της παίκτες που την και κρατούν ακόμη ζωντανή. Είναι εύκολο να μιλάς για δυναμική της φανέλας, του συμβόλου και για το μπάτζετ, όμως αυτά μένουν εκτός γηπέδου. Αυτό που μετράει είναι η δική σου εμφάνιση, η δική σου απάντηση στα εμπόδια που αντιμετωπίζεις. Έχουμε δει πολλές φορές μεγάλες ομάδες να λυγίζουν από αγωνιστικά (Μπαρτσελόνα) και εξωαγωνιστικά (Μακάμπι) προβλήματα και να χρειάζονται αρκετό χρόνο για να επιστρέψουν. Ντόνσιτς και Λάσο, όμως, είναι εδώ και κρατούν τη Βασίλισσα ψηλά, εκεί όπου πρέπει να βρίσκεται, όσο κωμικό και αν ακούγεται πως το ψηλά είναι η 8η προς το παρόν θέση. Και αν για τον πρώτο έχουμε -δικαιολογημένα- διαβάσει αμέτρητους εκθειασμούς, νομίζω πως ο 50χρονος τεχνικός αξίζει και αυτός μερίδιο στην επιτυχία, γιατί στην τελική το μπλοκάκι, όπως και το καράβι της ομάδας το κρατά αυτός.

Τελικά είναι ο Πάμπλο Λάσο underrated;