Δεν είχε δύναμη να αντιπαρατάξει ο Παναθηναϊκός απέναντι στην Ζαλγκίρις και φυσιολογικά ηττήθηκε.
Η αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με την Ζαλγκίρις είναι από τους αγώνες που δεν μπορείς να κρατήσεις τίποτα από τα 40 λεπτά του αγώνα. Ούτε το καλό ξεκίνημα, ούτε το εξαιρετικό τελείωμα. Αν κάποιος σταθεί στην αντίδραση από το -17 που μπήκαν οι πράσινοι στην 4η περίοδο, τότε σίγουρα κοιτάει το δέντρο και χάνει το δάσος. Και το δάσος είναι ένα τεράστιο δάσος προβλημάτων και ανορθογραφιών που έβγαλε η ομάδα ειδικότερα στην 3η περίοδο. Ότι και αν έχει γραφτεί διάσπαρτα, από αγώνα σε αγώνα για την εικόνα την ομάδας, βγήκε σε μια ολοκληρωμένη μορφή από το 20 έως και το 30 της αναμέτρησης. Το mentality που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός για τα εκτός έδρας παιχνίδια του αγνοείται ακόμα.
Η πολύ καλή πρώτη περίοδος αν και προδιέθετε για ωραία πράγματα στο σύνολο του αγώνα, τελικά ήταν η εξαίρεση. Το 10-20 έγινε 31-33 στο ημίχρονο, με τους πράσινους να μην βγάζουν στο παρκέ κανένα από τα θετικά που έβγαλαν στο πρώτο δεκάλεπτο. Η τρίτη περίοδος ήταν «βατερλώ», αφού δέχτηκαν 33 πόντους, με τον Πασκουάλ να δοκιμάζει και να ξαναδοκιμάζει διαφορετικές 5άδες, ωστόσο κανείς δεν μπόρεσε να ξυπνήσει, με την Ζαλγκίρις να παίρνει διαφορά 17 πόντων. Στην τελευταία περίοδο το ξέσπασμα του Παππά ήταν αρκετό για να δώσει περισσότερο ενδιαφέρον στον αγώνα, ο Ρίβερς τον ακολούθησε σε απόδοση, ωστόσο παρά το γεγονός ότι η διαφορά έπεσε ακόμα και στους 4, επί της ουσίας το τριφύλλι δεν μπόρεσε να αμυνθεί σωστά, χάνοντας το ροζ φύλλο αγώνα.
Άλυτα θέματα.
Ένα από τα κύρια θέματα που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει η ομάδα κατά την διάρκεια του ξεσπάσματος της Ζαλγκίρις, ήταν η δημιουργία από τον Πάνγκος. Ο Καναδός γκαρντ βρέθηκε σε εξαιρετική μέρα με αποτέλεσμα να τελειώσει με double double τον αγώνα (12 πόντοι, 11 ασίστ). Ούτε ο Καλάθης ούτε ο Παππάς αλλά και κανείς άλλος δεν μπόρεσε να τον σταματήσει. Αρκετές ο pg της λιθουανικής ομάδας βρέθηκε να κόβει...βόλτες μέσα στο ζωγραφιστό του τριφυλλιού, ενώ όταν πλέον κατάφερε να επιβάλλει τον ρυθμό του συνεργαζόταν άψογα με του ψηλούς της ομάδας.
Ακόμα ένα βασικό πρόβλημα ήταν η αντιμετώπιση του Γιανκούνας. Πριν τον αγώνα αν ρωτούσες κάποιον τι πρέπει να κοπεί από τον Λιθουανό forward για να μην γίνει factor στον αγώνα, αυτό θα ήταν τα plays που τον βγάζουν να σουτάρει από τα 5 μέτρα. Στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα ο Γκάμπριελ τον αντιμετώπισε εξαιρετικά. Βρέθηκε αρκετές φορές μπροστά του ώστε να μην τροφοδοτηθεί, αλλά ακόμα και όταν τροφοδοτήθηκε η άμυνα ήταν τέτοια που δεν τον άφηνε να δει σωστά το καλάθι. Στο δεύτερο όμως ημίχρονο με την αμυντική λειτουργία να παραπαίει, ο Γιανκούνας βρήκε χώρο (χάρη στην εξαιρετική τροφοδότησή του από τα γκαρντ) και εκτελούσε ανενόχλητος από τα 5 μέτρα. Φυσικά και ευστοχούσε και για αυτό έφτασε τους 17 πόντους.
Ωστόσο το βασικότερο πρόβλημα που είχε ο Παναθηναϊκός ήταν η αντίδραση στο ξύλο που έφαγε. Υπάρχουν πολλές προεκτάσεις σε αυτόν τον τομέα, ωστόσο ας σταθούμε κατά βάση στο κομμάτι που έκανε την Ζαλγκίρις φόβητρο. Στην αρχή του αγώνα η άμυνά της ήταν μεν πιεστική, αλλά είχε αναιμικά αποτελέσματα. Η κατάσταση μαζεύτηκε στο δεύτερο δεκάλεπτο, όμως στο τρίτο είδαμε τα αποτελέσματά της. Πίεση πάνω στην τρίπλα των γκαρντ, πίεση πάσα πίεση, στην υποδοχή της πάσας και καμία εύκολη προσπάθεια για σουτ. Για να γίνει πιο κατανοητό, η επιλογή του Σάρας ήταν η υπέρ του δέοντος σκληρή άμυνα, με αποτέλεσμα η ομάδα του να έχει συμπληρώσει 5 ομαδικά φάουλ, μόλις 3 λεπτά με την έναρξη του δεκαλέπτου. Ο Παναθηναϊκός που αγκομαχούσε για να αντεπεξέλθει είχε καταφέρει να χάσει εντελώς την συγκέντρωσή του, να εκνευριστεί και να βγει εκτός κλίματος αγώνα. Ο Γιασικεβίτσιους επέμεινε στην σκληρή άμυνα και συνέχισε να δίνει βολές στους παίκτες του Πασκουάλ. Είπαμε κανένα εύκολο καλάθι χωρίς να ματώσει ο αντίπαλος.
4 λεπτά ήταν αρκετά για να τα χάσουν οι πράσινοι το μυαλό τους. Το 31-33 του ημιχρόνου έγινε 44-40, με το τριφύλλι ως εκείνο το σημείο να έχει πετύχει 7 πόντους με ένα καλάθι του Καλάθη, ένα τρίποντο του Λοτζέσκι και 2 βολές (μία Καλάθης, μία ο Σίνγκλετον). Ωστόσο εδώ πρέπει να σταθούμε στο ότι ο Παναθηναϊκός ως εκείνο το σημείο είχε εκτελέσει 8 βολές ευστοχώντας μόλις στις 2. Από κει και έπειτα η άμυνα της Ζαλγκίρις συνέχισε να δυναμώνει, αφήνοντας μόνο σκοτωμένα σουτ, τα οποία συνήθως έβρισκαν σίδερο. Η λιθουανική ομάδα παράλληλα εξασφάλιζε τα ριμπάουντ και έτρεχε συνεχώς στο transition βρίσκοντας ανοργάνωτη την πράσινη άμυνα. Στο τελευταίο 6λεπτο της 3ης περιόδου ο Παναθηναϊκός πέτυχε ακόμα 7 πόντους με πολύ πόνο, αλλά η Ζαλγκίρις ξεδίπλωσε όλες τις αρετές της και στο επιθετικό κομμάτι. Είναι χαρακτηριστικό ότι με μπροστάρη τον Πάνκος η λιθουανική ομάδα έβγαλε 9 ασίστ σε αυτή την περίοδο, ενώ είχε 2 τάπες, 2 κλεψίματα και 9 φάουλ. Από την άλλη ο Παναθηναϊκός είχε χάσει τα αβγά και τα πασχάλια. Επιμέρους σκορ περιόδου ήταν 33-14 και οι πράσινοι από το +2 βρέθηκαν στο -17.
Soft σαν βούτυρο...
Όπως ανέφερα και παραπάνω η σκληρή άμυνα και το ξύλο που έριξε η Ζαλγκίρις έχει αρκετές προεκτάσεις. Πρέπει όμως να πάμε αρκετά πίσω και ειδικότερα στην καλοκαιρινή στελέχωση της ομάδας. Ο μοναδικός παίκτης του ρόστερ στις θέσεις των ψηλών, ο οποίος μπορεί να βάλει το κορμί του και να ρίξει και αυτός ξύλο είναι ο Γκιστ. Ο Σίνγκλετον δεν μπαίνει ποτέ στην διαδικασία των επαφών, ο Βουγιούκας παρά το κορμί δεν μπορεί να σπρώξει, ο Γκάμπριελ έχει μόνο την ταχύτητα για να αντιμετωπίσει άλλους ταχείς ψηλούς ενώ ο Όγκαστ δεν έχει ούτε το κορμί ούτε την εμπειρία να αντεπεξέλθει σε ένα παιχνίδι που θα πάει στην δύναμη. Ο Αντετοκούνμπο επίσης θα μπορούσε να αντιτάξει την δική του δύναμη απέναντι στην δύναμη των αντιπάλων, αλλά χτες τουλάχιστον δεν βρέθηκε σε καλή μέρα.
Με τα παραπάνω δεδομένα αν χρειαζόταν κάποιον παίκτη ο Παναθηναϊκός για να αποκόψει την φόρα της Ζαλγκίρις αυτός ήταν ο Γκιστ. Όμως τα 2 γρήγορα φάουλ που χρεώθηκε τον έβγαλαν εντελώς εκτός ρυθμού. Μάλιστα μόλις πάτησε παρκέ στη δεύτερη περίοδο χρεώθηκε με το τρίτο του, ενώ στην 3η περίοδο χρεώθηκε και με το 4ο. Όπως είναι λογικό ο Γκιστ δεν μπήκε ποτέ στο ματς, δεν βρήκε τα πατήματά του και είναι κρίμα γιατί ξεκίνησε ιδανικά με 2 κλεψίματα και 2 πόντους στις πρώτες επιθέσεις της ομάδας. Η ομάδα αναγκάστηκε να αγωνιστεί ουσιαστικά χωρίς τον Αμερικάνο forward ο οποίος πιθανά θα είχε κάποιες λύσεις στα προβλήματα που έβαζαν οι Λιθουανοί.
Στην θέση του Γκιστ εναλλάσσονταν οι Γκάμπριελ και Σίνγκλετον, ο Πασκουάλ δοκίμασε τον Βουγιούκα ενώ έδωσε χρόνο και στον Όγκαστ. Κανείς δεν μπόρεσε να καλύψει επάξια το κενό του Αμερικάνου. 4 φάουλ σε 6 αγωνιστικά λεπτά είχαν ως αποτέλεσμα να μην μπει ποτέ στο κλίμα, χαλώντας το σερί με τις εξαιρετικές του εμφανίσεις. Ήταν τόσο προφανές ότι ο Γκιστ δεν μπορούσε να βοηθήσει μόνο και μόνο από τα χαμένα σουτ και τις χαμένες βολές που είχε όταν μπόρεσε να παίξει στο 4ο δεκάλεπτο χωρίς να χρεωθεί με φάουλ. 2 χαμένες βολές, 2 χαμένα τρίποντα, με το τελευταίο που επιχείρησε να είναι το πιο κρίσιμο σουτ της αναμέτρησης αφού αν έμπαινε θα πήγαινε το ματς στο καλάθι.
Έτσι ο Παναθηναϊκός βρέθηκε να τρώει ξύλο χωρίς να έχει να αντιπαρατάξει κανένα άλλο κορμί (με την απουσία του Γκιστ), και χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Αυτό επιθετικά έφερε πολλές στατικές επιθέσεις, πολλές προσπάθειες εκτελεσμένες στο τέλος του χρόνου, ή πολλές προσπάθειες ατομικές που δεν βρήκαν στόχο. Η ομάδα δεν μπόρεσε να πατήσει στο ζωγραφιστό της Ζαλγκίρις αφού οι Λιθουανοί έκλειναν εξαιρετικά τους διαδρόμους και είναι από τις λίγες φορές που η στατιστική λέει και καταγράφει την απόλυτη αλήθεια. Τα 27 εκτελεσμένα δίποντα και τα 31 εκτελεσμένα τρίποντα αποτυπώνουν απόλυτα την εικόνα του τριφυλλιού. Χτες στην Ζαλγκίριο Αρένα ο μόνος τρόπος επίθεσης της ελληνικής ομάδας ήταν η απειλή από μακρυά. Φυσικά αυτό δεν επιβεβαιώνει όλους εκείνους που λένε για το συνολικά μονοδιάστατο παιχνίδι της ομάδας, ωστόσο τους δίνει δικαίωμα να το ξαναγράψουν.
Ας δούμε όμως και λίγο την προηγμένη ανάλυση των στατιστικών από τον Αντρέα Χριστοφόρου, ο οποίος δίνει ακόμα μια εξήγηση για την χθεσινή καθίζηση της ομάδας: «Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο παιχνίδι με εκτελεσμένες βολές/εκτελεσμένα σουτ 0,311 (5ος) και Εύστοχες βολές/εκτελεσμένα σουτ 0,208 (12ος). Τελείωσε τον αγώνα με 0,517 FTr και 0,293 FT/FGA. Όταν είσαι 3ος σε ευστοχία (eFG%) και τόσο χάλια στις βολές, είναι εύκολο για τον αντίπαλο να πιέσει το δυνατό σου σουτ (3π) και να ρισκάρει να κάνει πολλά φάουλ στη προσπάθεια να επαναφέρει την άμυνα του μετά τη πίεση στη περιφέρεια. Επίσης ο Παναθηναϊκός ήταν πριν το παιχνίδι 6ος σε ποσοστό διαθέσιμων ριμπάουντ στην άμυνα του (28,9 OPP ORB%) αλλά τελείωσε το παιχνίδι έχοντας εκεί 1 ριμπάουντ λιγότερο από ότι ο αντίπαλος (15-16). To γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός κέρδισε τη μάχη των δεύτερων ευκαιριών 5-1 στη τελευταία περίοδο, του έδωσε την ευκαιρία να επανέλθει, αλλά η διαφορά παραήταν μεγάλη και η επίθεση παραήταν μονότονη». Ενδιαφέρον στοιχείο της στατιστικής είναι και το εξής: Οι δύο βασικοί ψηλοί του Παναθηναϊκού δεν πήραν κανένα ριμπάουντ σε όλο τον αγώνα. Ο Σίνγκλετον αγωνίστηκε 33 λεπτά και ο Γκιστ 18, ωστόσο δεν κέρδισαν καμία μάχη στον αέρα.
Ένα ακόμα σημείο για να σταθούμε είναι και οι βολές. Δεκτό με 17/30 δεν πας πουθενά. Ωστόσο παρατηρείται μια σταθερά ακόμα και στον πρόβλημα των βολών. Όταν η ομάδα πάει καλά, το ποσοστό αυτόματα ανεβαίνει. Όταν το ματς στραβώνει τότε στραβώνουν όλα. Ο Παναθηναϊκός επαναλαμβάνω έφαγε πολύ ξύλο από την Ζαλγκίρις στην 3η περίοδο. Κάθε προσπάθεια για επίθεση συνοδευόταν από φάουλ και σύντομα εκτέλεσε βολές. Ωστόσο μέχρι το σημείο που ήρθαν οι βολές ήδη το μυαλό της ομάδας είχε χαλάσει. Η συγκέντρωση είχε χαθεί και φυσικά χωρίς συγκέντρωση δεν ευστοχείς ούτε σε lay up. Ακόμα και η αντίδραση των παικτών (Καλάθης, Γκάμπριελ) όταν έχαναν τις βολές ήταν ενδεικτικές της ψυχολογίας τους εκείνη την ώρα. Γενικότερα αυτό έχει γίνει στους περισσότερους αγώνες που η ομάδα βρέθηκε πίσω με τεράστιες διαφορές ή έστω όταν η άμυνα των αντιπάλων ήταν τόσο επιθετική και πιεστική σε σημείο αποσυντονισμού. Το ίδιο έγινε όταν η Μπαρτσελόνα και η ΤΣΣΚΑ πίεζαν με απίστευτο ρυθμό τους πράσινους. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο, όπως τυχαίο δεν είναι και το σχεδόν 90% στις βολές στον χθεσινό αγώνα, όταν όλα πήγαιναν καλά για την ομάδα στο πρώτο ημίχρονο (6/7 στο ημίχρονο).
Εντύπωση προκαλεί πάντως η αμυντική επιλογή του Παναθηναϊκού στο ξεκίνημα του αγώνα. Ο Πασκουάλ ίσως για πρώτη φορά φέτος επέλεξε να ξεκινήσει αναμέτρηση με άμυνα ζώνης 3-2. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Ζαλγκίρις να μην μπορεί να βρει διαδρόμους προς το καλάθι, αλλά και ο Παναθηναϊκός να καταφέρει 2 κλεψίματα στις πρώτες του άμυνες. Ίσως ήταν και ο βασικός λόγος που η πράσινη άμυνα δέχτηκε μόλις 10 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο. Επιθετικά όμως επαναλαμβάνω πως φάνηκε η ομάδα να μην είναι σε καλή μέρα από την πρώτη κιόλας περίοδο και ας πέτυχε 20 πόντους. Οι περισσότερες εκτελέσεις ήταν για τρίποντο με το ποσοστό να είναι τραγικό. Φάνηκε να μην υπάρχει η ενέργεια που υπήρχε σε προηγούμενους αγώνες, αλλά και η συγκέντρωση που χρειαζόταν για να μπορέσει να σκοτώσει την λιθουανική ομάδα πάρα το γεγονός πως όλα ήταν με το μέρος του Παναθηναϊκού στο πρώτο δεκάλεπτο.
Ίσως φταίει το εκτεταμένο rotation που έκανε και πάλι ο Ισπανός τεχνικός στην δεύτερη περίοδο και δεν μπόρεσε να διατηρηθεί ο ρυθμός του πρώτου δεκαλέπτου. Ο Λεκαβίτσιους αντιμετωπίστηκε άψογα από τον πρώην προπονητή του αφού κάθε φορά που έπιανε την μπάλα για να κατεβάσει αμέσως είχε 2 παίκτες του αντιπάλου πάνω του, ενώ πίεζαν την πάσα του αλλά και την υποδοχή του στην πάσα που δεχόταν. Ο Βουγιούκας δεν μπόρεσε να κάνει απολύτως τίποτα, ο Όγκαστ επίσης το ίδιο ενώ και ο Γκάμπριελ μπορεί να φαίνεται στην στατιστική του ότι πήρε 6 ριμπάουντ αλλά σε όλους τους άλλους τομείς της στατιστικής ήταν τραγικός. Άστοχος και φυσικά στα αμυντικά του καθήκοντα ελλειπέστατος αφού και πάλι έβγαλε προβλήματα στις αλλαγές στα μαρκαρίσματα.
Θέλει βοήθεια και παίκτες.
Δεν είναι καινούριο αυτό ούτε και το γράφω μόνο έπειτα από ήττες του Παναθηναϊκού. Το γράφω συνέχεια το γράφω και μετά από νίκες. Η ομάδα έχει τρανταχτές ελλείψεις που σίγουρα όταν δεν πάει καλά κάποιος αγώνας αυτές διογκώνονται και «φωνάζουν». Έχοντας ένα αρκετά σοβαρό δείγμα 11 αγώνων τουλάχιστον στην Ευρωλίγκα, οι παραφωνίες έχουν να κάνουν κατά κύριο λόγο με την second unit των πράσινων. Ο Ντένμον συνεχίζει να μην μπορεί να βρει ρυθμό και τρόπο να βοηθήσει την ομάδα, ο Όγκαστ συνεχίζει να είναι λίγος για αυτό το επίπεδο, ενώ και ο Γκάμπριελ δεν δείχνει να μπορεί να κολλήσει στην συνολική λειτουργία του συνόλου. Είναι γεγονός πως αυτή τη στιγμή κυρίως λόγω Όγκαστ και Ντένμον το rotation είναι κατά δύο παίκτες λιγότερους ενώ η κακή απόδοση που συνεχίζει να έχει ο Γκάμπριελ δεν βοηθά.
Είναι αλήθεια πως υπάρχει ένα μπέρδεμα στο μοίρασμα των ρόλων και τείνω να καταλήξω κάποιος παίκτης στα γκαρντ περισσεύει. Τι εννοώ: Τα χαρακτηριστικά του Ντένμον είναι τέτοια που χρειάζεται λεπτά συμμετοχής για να αποδώσει. Κλασσικός σουτέρ ψυχολογίας που όμως με 4-6 λεπτά ανά αγώνα δεν μπορεί να αποκτήσει ρυθμό. Το ίδιο και ο Λοτζέσκι που και λόγω ονόματος αλλά και αξίας χρειάζεται χρόνο. Από την άλλη υπάρχει και ο Παππάς ο οποίος θεωρώ ότι αδικείται από τα λεπτά που παίζει, αφού η φετινή του απόδοση είναι για παραπάνω χρόνο. Έτσι έχει βρεθεί ο Πασκουάλ να μοιράζει τον χρόνο σε 3 παίκτες ώστε να είναι σχετικά ικανοποιημένοι. Ωστόσο η απόδοση του Ντένμον σε 11 αγώνες δικαιολογεί την πίστη του κόουτς; Είμαι από εκείνους που έγραφαν εξαρχής ότι αξίζει να στηριχτεί η περίπτωσή του, όμως μετά το 1/3 της διοργάνωσης προσωπικά δεν ξέρω πλέον αν αξίζει. Σίγουρα πρέπει να κοιταχτεί η περίπτωση αλλαγής του, όχι όμως με παίκτη αντίστοιχων χαρακτηριστικών, αλλά με παίκτη που να μπορεί να οργανώσει και ας μην έχει τόσο καλό σουτ. Αυτό θα βάλει βέβαια δύσκολα στον Λεκαβίτσιους που ξαφνικά θα έχει ανταγωνισμό, αλλά και ο Λιθουανός ακόμα δεν έχει επιδείξει την σταθερότητα που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός.
Από την άλλη υπάρχει και το τεράστιο κοινό στο 5. Είδαμε ξεκάθαρα χτες τι απόδοση θα έχει η ομάδα αν τυχόν λείψει ο Γκιστ για παράδειγμα. Δυνατό κορμί δεν υπάρχει άλλο, στις επαφές δεν μπορούν να πάνε με ευκολία οι υπόλοιποι ψηλοί, οπότε οι αντίπαλοι το διαβάζουν εύκολα και χτυπάνε πάνω σε αυτή την αδυναμία. Συνεχίζω να πιστεύω πως ο Γκάμπριελ είναι η μοναδική παραφωνία σε αυτό το ρόστερ. Επαναλαμβάνω ξανά ότι μου δείχνει να μην έχει συγκεκριμένη θέση μέσα στην 5άδα με κάποια στοιχεία να βοηθούν και κάποια άλλα να καταστρέφουν το παιχνίδι. Και επειδή είδαμε τι συμβαίνει χωρίς αξιόπιστο ψηλό, η ομάδα χρειάζεται έναν παίχτη ο οποίος να μπορεί να σπρώξει, να μπορεί να αμυνθεί και να προστατέψει το ζωγραφιστό. Και με την λογική ότι ο Σίνγκλετον είναι ο Σίγνκλετον, ο Όγκαστ είναι project και παράλληλα έχει ελληνικό διαβατήριο και ο Βουγιούκας είναι Έλληνας, τότε ο κλήρος πέφτει στον Γκάμπριελ, ο οποίος έτσι και αλλιώς δεν συνεισφέρει ιδιαίτερα μέσα στην ομάδα.
Το βασικό υλικό της ομάδας είναι εξαιρετικό, ωστόσο χρειάζονται 2 ακόμα βελτιώσεις ώστε να μπορέσει να είναι πιο συμπαγής. Οι νέοι παίκτες δεν έχουν δώσει τα αναμενόμενα και με την λογική ότι δεν μπορούν να αλλαχτούν όλοι μεσούσης της σεζόν, πρέπει να μπει μια προτεραιότητα στο τι παίκτης ή παίκτες πρέπει να έρθουν. Με την δική μου ανάγνωση πρέπει να έρθει σίγουρα ένας ψηλός που να προσθέσει δύναμη στην ρακέτα της ομάδας (ο Ντόρσει είναι καλό παράδειγμα) και από κει και πέρα αν υπάρχει η δυνατότητα να αποκτηθεί ένα ακόμα γκαρντ στην θέση του Ντένμον, που να μπορεί να οργανώσει παρά να εκτελέσει. Εκτελεστές άλλωστε υπάρχουν πολλοί.
Η ήττα στην Ζαλγκίρις μπορεί να πόνεσε αφού ήρθε έπειτα από μεγάλο σερί νικών του Παναθηναϊκού, ωστόσο δεν είναι καταδικαστική, αφού ακολουθούν 2 εντός έδρας αναμετρήσεις με Μακάμπι και Αρμάνι. Είναι κομβικό το σημείο το τριφύλλι να ανασυνταχθεί, να πάρει και τους δύο αγώνες στην έδρα του και να διατηρήσει το εντός έδρας αήττητο. Και είναι κομβικό γιατί αν συνεχίσει με νίκες θα βρίσκεται κοντά στο γκρουπ των από πάνω του (πλεονέκτημα) και δεν θα συνορεύει με τους από κάτω του (8άδα). Όμως επειδή είναι πολύ πολύ νωρίς να μιλάμε για πλεονεκτήματα ή όχι, καλό θα ήταν να δούμε σύντομα την ομάδα να αποκτά μια σταθερότητα και να προσπαθήσει να αποκτήσει και την εκτός έδρας σταθερότητα που χρειάζεται αν επιθυμεί να βρίσκεται στους πρώτους 4 της βαθμολογίας.
ΥΓ: Για τον Νίκο Παππά το έγραψα και πιο πάνω. Θεωρώ ότι αδικείται. Και εξαιτίας της απόδοσης των άλλων γκαρντ αλλά και της δική του απόδοσης. Χτες μπορεί να λειτούργησε εκτός συστημάτων, να πήρε τρελά σουτ, ωστόσο ήταν εκείνος που γύρισε το κουμπί και ο Παναθηναϊκός ξαναμπήκε στην διεκδίκηση μιας χαμένης αναμέτρησης. Είναι ο μοναδικός που έχει τα.. άντερα να βάλει 3 συνεχόμενα τρίποντα και να γεμίσει ξανά με ελπίδα νίκης τους συμπαίκτες του.
COMMENTS