Μπάμπεργκ - Μπασκόνια 78-72: Η μονομαχία των αποδυναμωμένων

Ο πιο εύστοχος τα παίρνει όλα και οι Γερμανοί ήταν αυτοί που το έκαναν καλύτερα απ' τους αντιπάλους τους.

Όταν με ρωτάνε, «ποια ομάδα υποστηρίζεις στην Euroleague πλην του Παναθηναϊκού», χωρίς δεύτερη σκέψη απαντώ, «Πρώτα Ζαλγκίρις κι έπειτα Μπάμπεργκ». Το γιατί είναι περίπλοκο. Ας πούμε πως γουστάρω ομάδες με αμιγώς μπασκετικούς φιλάθλους κι όχι με «φυσανέμηδες» ποδοσφαιρόφιλους που κυριολεκτικά «είδαν φως και μπήκαν». Αν δεν ήμουν Έλληνας, μάλλον δύσκολα θα υποστήριζα ελληνική ομάδα στο μπάσκετ (ευκαιρίας δοθείσης, να αναφέρω πως κάθε μέρα στο twitter ανακαλύπτω φανατικούς Παναθηναϊκούς από Σερβία, Ολλανδία, Τσεχία και Κροατία. Ακόμη και με Αμερικανό έχω πιάσει κουβέντα στο forum του interbasket και μου έλεγε πως παρακολουθεί εδώ και μια δεκαετία όλα τα παιχνίδια των πράσινων...).

Μόλις ξεκίνησε η διοργάνωση, πίστευα ακράδαντα πως οι Γερμανοί θα τερμάτιζαν στον πάτο. Η αλήθεια είναι πως ακόμη δεν το θεωρώ απίθανο. Η περσινή δυσκατάβλητη και υπέρ του δέοντος αξιόμαχη ομάδα του Τρινκιέρι αποδυναμώθηκε και ενέταξε στο ρόστερ παίχτες - στοιχήματα. Ακριβώς το ίδιο συνέβη και με την Μπασκόνια, η οποία φέτος εμφανίζεται επίσης αποδυναμωμένη σε σχέση με πέρσι. Οπότε θεώρησα εκ προοιμίου πως ο τίτλος ήταν ο πλέον κατάλληλος για την σημερινή αναμέτρηση. Και για να είμαι ειλικρινής, αν έπρεπε να ποντάρω σε μια ομάδα με το πιστόλι στον κρόταφο, θα διάλεγα τους Βάσκους.

Οι δύο ομάδες ξεκίνησαν με περίσσιο ενθουσιασμό, αλλά και με αρκετά λάθη. Πίστευα πως η Μπασκόνια θα πήγαινε το ματς σε φρενήρεις ρυθμούς κι επίσης πως θα έβγαζε συνεχώς σύστημα με kick out πάσες στο τρίποντο. Φίλος μεν Πλάτων, φίλτατη δε η αλήθεια, διαψεύστηκα πλήρως. Η ομάδα που θέλησε από την αρχή να σκοτώσει τον αντίπαλο από μακριά ήταν η Μπάμπεργκ, η οποία γενικά θεωρώ πως έτρεξε και περισσότερο (όσο παράξενο κι αν ακούγεται). Πολύ ζεστά ξεκίνησε για τους γηπεδούχους ο Ραντόσεβιτς, για τους δε Βάσκους ο Γκρέιντζερ (παλιά καψούρα ο συγκεκριμένος παίχτης).

Το παιχνίδι ήταν αναμφίβολα ντέρμπι, με τους δύο να πηγαίνουν χέρι-χέρι. Ακόμη κι όταν δημιουργείτο ένα προβάδισμα, ένιωθες πως αυτό ήταν εύθραυστο και πως με 2-3 κολλητά τρίποντα στο επόμενο λεπτό (και με επιθέσεις maximum των 18 δευτερολέπτων) τα πράγματα θα άλλαζαν. Κι έτσι ακριβώς συνέβηκε. Όταν η Μπασκόνια προηγήθηκε με 17-10, μέσα σε δύο λεπτά ο Ράιτ κι ο Μίτροβιτς έφεραν το ματς στα ίσια. Κι αυτή ήταν κι η τελευταία φορά που οι Γερμανοί κυνηγούσαν τον αντίπαλό τους.

Στη συνέχεια μπήκαν κι άλλοι παράγοντες στην εξίσωση. Όπως ο Στάιγκερ φερ' ειπείν, ο οποίος από το τρίποντο είναι κλασικά κίνδυνος θάνατος (4/7 σήμερα και σημειωτέον, μόνο σε 10 λεπτά συμμετοχής). Μάλιστα ο Τρινκιέρι έκανε το παλιό γνωστό του κόλπο (το οποίο ελάχιστοι έχουν επισημάνει μέχρι σήμερα κι ακόμη λιγότεροι έχουν κατανοήσει) με τους τρεις guard. Λο, Χίκμαν και Χάκετ έδιναν συνεχώς βενζίνη στα σημεία που η μηχανή κολλούσε και η Μπασκόνια έμοιαζε έτοιμη για την ολική ανατροπή. Από την άλλη, πότε ο Γκρέιντζερ και πότε ο Μπομπουά (με ολίγον από Χουέρτας) κρατούσαν την ομάδα τους σε επαφή με το σκορ.

Οι προαναφερθέντες συνέχισαν το βιολί τους και στο δεύτερο ημίχρονο, όπου η γερμανική ομάδα έπαιζε σε κάθε κατοχή με το μαχαίρι στα δόντια. Όμως με το σκορ να βρίσκεται στο  67-57 κι εκεί που έλεγες πως πλέον ο νικητής είχε κριθεί, ο Γκρέιντζερ κι ο Χουέρτας έβαλαν μερικά απίστευτα συνεχόμενα σουτ κι έδωσαν νέο ενδιαφέρον. Όλα θεωρώ πως κρίθηκαν στο 71-66, όταν οι Βάσκοι σε τρεις διαδοχικές επιθέσεις αστόχησαν από το τρίποντο (αρκετά τραβηγμένα σουτ πάντως, όλα μαρκαρισμένα και εκτελεσμένα πάνω σε ζευγάρια υψωμένων χεριών). Η Μπάμπεργκ έκανε σωστή  διαχείριση, έβαλε και τις βολές στα γρήγορα φάουλ των αντιπάλων και πήρε την υπερπολύτιμη νίκη που αν μη τι άλλο, αποτελεί επιπλέον καύσιμο στον δύσκολο φετινό της αγώνα να παραμείνει υπολογίσιμη δύναμη.

Το γιατί τελικά επικράτησε η ομάδα του Τρινκιέρι δεν είναι δύσκολο να αναλυθεί. Με 37,9% από μακριά σε 29 σουτ, συν το σχεδόν απόλυτο από την γραμμή των βολών, δύσκολα χάνεις. Από την άλλη η Μπασκόνια είχε 5/19 τρίποντα κι αν δεν ήταν ο εκπληκτικός Γκρέιντζερ (τον ήθελα με τα χίλια στον Παναθηναϊκό), το ματς θα κρινόταν από πολύ νωρίς. Για τους νικητές ο Ράιτ στο πρώτο του παιχνίδι ήταν πολύ καλός (PIR 20 παρακαλώ), για τον Στάιγκερ τα είπαμε πιο πριν (κατά την άποψή μου ο αφανής ήρωας του αγώνα), ενώ σημαντικές βοήθειες έδωσαν και οι Χάκετ - Ραντόσεβιτς.  

Ένα στοιχείο που θα ήθελα να θίξω, είναι ο χαρακτήρας που δίνει στις ομάδες του ο Τρινκιέρι. Όλοι για έναν κι ένας για όλους. Για πολλούς χρησιμοποιείται η φράση αυτή, έχει γίνει κάπως καραμέλα, αλλά εδώ ταιριάζει απόλυτα. Και είναι κάτι που φαίνεται ακόμη και στα πιο απλά πράγματα. Κανείς δεν θα παίξει για την πάρτη του, κανείς δεν θα διαμαρτυρηθεί για τον χρόνο συμμετοχής του, ο καθένας θα δώσει ό,τι έχει και δεν έχει είτε για 30 λεπτά, είτε για 5, άπαντες συμμετέχουν από τον πάγκο και στο τέλος γίνονται μια αγκαλιά. Μας αρέσει εμάς τους αρχοντοχωριάτες Έλληνες με την πλούσια φαντασία και τα μεγαλεπήβολα πλάνα μας (για έβδομα αστέρια ας πούμε...) να μιλάμε για μεγάλα μπάτζετ και μεγάλους παιχταράδες, αλλά οι ομάδες βαδίζουν στον δρόμο των επιτυχιών, ακριβώς όταν είναι ομάδες. Κι όχι η ομάδα του ενός και του άλλου «παιχταρά». Κι όταν το κατανοήσουμε και το δεχτούμε, θα είναι πλέον αργά παιδιά...

Υ.γ.1 Ένα σύντομο σχόλιο για τις φετινές διαιτησίες στην διοργάνωση: ΑΘΛΙΕΣ. Της πλάκας. Διαιτησίες επιπέδου γυμνασιακού πρωταθλήματος. Κι επειδή εδώ σηκώνει ξεχωριστό άρθρο, δεν θα επεκταθώ άλλο. 

Υ.γ.2 Γεια σου Παππά

Υ.γ.3 Τελικά ο Χάκετ ξεπέρασε τον τραυματισμό του;