Νέα αρχή ή τίτλοι τέλους;

Μπορούν οι Howard και Rose να έχουν ακόμα αντίκτυπο στο NBA;

Του Νίκου Τσολάκη

Με αφορμή την απόκτηση του Dwight Howard από τους Hornets και του Derrick Rose από τους Cavaliers εξετάζουμε το αν και κατά πόσο μπορούν οι δύο -πάλαι ποτέ- superstar να επηρεάσουν θετικά το σύγχρονο μπάσκετ, αναλύουμε τις πιθανότητες τους για το Hall of Fame και ψάχνουμε τελικά το γιατί οι δύο παίκτες δεν έχουν τελειώσει ακόμη.

Η σεζόν στους Hawks: έχει τελειώσει για πάντα ο Superman;

Μετά από πολλά χρόνια που θεωρούταν ευρέως ο καλύτερος center της λίγκας, ο D12 -κυρίως- τις δύο τελευταίες σεζόν έχασε πολύ από την αίγλη του. Δεν ήταν πια all star, δεν ήταν πια μια ηγετική φιγούρα στην άμυνα. Δικαιολογεί όμως αυτό την ολοένα και περισσότερη απαξίωση του από ειδικούς της λίγκας, όσο και από το φίλαθλο κοινό; Η αλήθεια είναι ότι ο Howard με τις εμφανίσεις του στα περσινά play off έδωσε το πιο πραγματικό πάτημα σε όσους τον θεωρούν «τελειωμένο». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Την περσινή σεζόν ο Howard μετρούσε 13,5p / 12,7r / 1,2 bl / 20,9 PER ενώ είχε 4 επιθετικά ριμπάουντ ανά αγώνα (ισοφάρισε το career high του) και σούταρε με 63,3% εντός πεδιάς (career high και 4ος σε όλο το NBA). Μιλάμε για τη χειρότερη σεζόν της καριέρας του και οι επιδόσεις ήταν αυτές! Οπότε, επειδή με τα στατιστικά δεν είναι εύκολο να βρούμε άκρη, ίσως χρειάζεται μια αναλυτικότερη ματιά στο παιχνίδι του Howard και κατά πόσο μπορεί να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο σε μια ομάδα υψηλού επιπέδου. Αν όμως μπορούμε να βάλουμε ένα εναλλακτικό τίτλο θα λέγαμε ότι: o Superman τελείωσε, όχι όμως ο Dwight Howard. Ο πήχης αντικειμενικά κατεβαίνει. Το κορμί ελάχιστων παικτών θα άντεχε όσα άντεξε αυτός και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπήρξε ένας από τους πιο προσεγμένους και καλοπροπονημένους παίκτες στην ιστορία του NBA. Επομένως είναι άδικο και άστοχο ο Howard να συγκρίνεται με τον παλιό του εαυτό, με τον παίκτη των 3 DPOY, των πολλών συνεχόμενων all star, του μεγαλύτερου Defensive anchor που έχει γνωρίσει το σύγχρονο μπάσκετ και του ηγέτη που οδηγούσε μια -φαινομενικά- μέτρια ομάδα στους τελικούς του NBA. Το μέτρο σύγκρισης για αυτόν πρέπει να είναι οι υπόλοιποι center του NBA και η προσαρμογή του στις σύγχρονες ανάγκες.

Επιθετικό παιχνίδι

Στα χρόνια του Orlando, ο D12 μετρούσε πάνω από 10 προσπάθειες μέσο όρο και ήταν ο άνθρωπος γύρω από τον οποίο χτιζόταν η επίθεση. Πολλά σχήματα με κέντρο τον Howard και το Low post, όπου μπορούσε να νικήσει τους πάντες με τη δύναμη και τις κινήσεις του, ενώ πολλά συστήματα περιλάμβαναν  p’n’r του Turkoglu με τον Howard. Πλέον, είναι σαφές ότι ο Howard δε μπορεί να είναι το κεντρικό πρόσωπο μιας επίθεσης. Σε ένα μπάσκετ που πλέον παίζεται αυστηρά από έξω προς τα μέσα, με τους point guards να είναι η κεντρική θέση στο σύγχρονο NBA, ακόμη και παίκτες με το ταλέντο του Cousins δεν μπορούν να είναι το σημείο αναφοράς μιας επίθεσης ομάδας με υψηλούς στόχους. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ο Howard δεν έχει ευθύνες για το γεγονός ότι η παραγωγικότητα του στην επίθεση έχει πέσει ραγδαία. Ο Howard αρνήθηκε πεισματικά να γίνει ο καλύτερος dive man στα pick and roll και επέλεξε ότι το μέλλον του είναι ως low post scorer σε ένα παιχνίδι που πετά τους low post scorers από τη δεξαμενή του. Έτσι αυτό τον θέτει σταδιακά εκτός παιχνιδιού. Αν δεν ήταν ακόμη ένας πανέξυπνος και υπεραθλητικός παίκτης, πολύ πιθανόν να μην υπήρχε πια στο NBA. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο D12 φαίνεται αδρανής επιθετικά. Δεν ανεβαίνει για τα screen, δεν περιμένει στη baseline. Απλά ζητά για λίγα δευτερόλεπτα τη μπάλα στο low post και μόλις δεν την πάρει τα παρατά, περιμένοντας κάποιο πόντο από την επιμονή και ικανότητα του στο επιθετικό ριμπάουντ. Μοιάζει σαν να θεωρεί ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που οι άλλοι θεωρούν για αυτόν. Ότι πρέπει ακόμη να παίρνει τη μπάλα πρώτος στην επίθεση. Και όσο αυτό δε γίνεται, τόσο βγαίνει από το κλίμα του αγώνα. Σήμερα, ο Howard επιθετικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μέτριος βασικός center σε ομάδα του NBA.  Είναι θα λέγαμε ο ορισμός της φράσης «περιορισμένος και μονοδιάστατος επιθετικά». Τo πρόσωπο της λίγκας λίγα χρόνια πριν, σήμερα είναι αυτό και βάζει πόντους σχεδόν αποκλειστικά από την restricted area!

Ψάχνοντας κανείς τον Howard στους πίνακες του Offrtg θα απογοητευτεί, καθώς βρίσκεται στη θέση 386 στη συγκεκριμένη στατιστική κατηγορία, κάτι που δείχνει κατηγορηματικά ότι πλέον δεν επηρεάζει επιθετικά το παιχνίδι. Οι πόντοι του έρχονται είτε από επιθετικά ριμπάουντ είτε από pick n roll καταστάσεις.  Παρά το γεγονός ότι οι αρχές της περσινής χρονιάς τον βρήκαν πολύ ορεξάτο

(μερικές 30άρες στις πρώτες εμφανίσεις με τους Hawks, επαναφορά του go to σουτ με ταμπλό στις μέρες του Orlando που είχε εξαφανίσει για κάποια χρόνια από το ρεπερτόριο του), τελικά έπεσε πάλι στη μετριότητα και μένει να δούμε πόσο μένει στο ντεπόζιτο του για να δώσει στους Hornets. Ωστόσο, ο Howard έχει και ελαφρυντικά. Οι περσινοί Hawks ήταν μια κακή επιθετικά ομάδα, χωρίς ιδιαίτερο κέντρο και στόχευση. Η προσπάθεια τους να συνδυάσουν το rebuilding με παρουσία στα play off μας έδωσε κακό αποτέλεσμα. Βετεράνοι όπως ο Millsap, o Korver και o Howard, σε συνδυασμό με τον ανερχόμενο all star Schroeder να προσπαθεί να μάθει πώς είναι να είσαι floor general. Από αυτή τη διαδικασία ο Howard έχασε, καθώς η συνεργασία του με τον Schroeder δεν ικανοποίησε τα θέλω κανενός, παρότι παραμένει (όταν δείχνει και τη θέληση..) ένας από τους καλύτερους screener στο NBA με 3,8 screen assists ανά αγώνα (8ος σε όλο το NBA).

Αμυντικό παιχνίδι

Αμυντικά έχουμε μια τελείως διαφορετική υπόθεση. Ο Howard δεν είναι πια ο απίστευτος Superman του Orlando ούτε εδώ. Κι όμως, είναι πολύ καλός. Από τη σκοπιά του Basketball IQ, στην άμυνα ο Howard είναι με διαφορά ο καλύτερος center και ένας από τους πιο έξυπνους και διαβασμένους αμυντικούς. Παίκτης που δουλεύει συστηματικά την άμυνα του, την αντίληψη του και την ομαδική του προσαρμογή. Ακόμη και αν είναι πολλά βήματα πιο αργός σε σχέση με παλιά, παραμένει ένας εξαιρετικός defensive anchor, όπως βλέπουμε στο παρακάτω βίντεο και αυτό θα φανεί και στους Hornets

Ταυτόχρονα, παραμένει ένας από τους κορυφαίους rebounder στη λίγκα ενώ και ως rim protector κινείται σε καλό επίπεδο. Η παρουσία του Howard δημιουργεί άλλους όρους για την επίθεση των αντιπάλων, καθώς η παρουσία του δημιουργεί συνοχή ενώ «τρομάζει» και τη δυνατότητα των slasher να μπούνε προς τα μέσα. Πιο απλά, ο D12 δημιουργεί λάθη στον αντίπαλο και μόνο από την παρουσία του, την στάση του στην άμυνα και την αντίληψη του.

Στους Hornets, σε ένα project χωρίς ιδιαίτερα μεγάλο ταλέντο, ίσως κρύβεται η μεγάλη ευκαιρία του Howard για επιστροφή στο κορυφαίο επίπεδο. Η εκ νέου συνύπαρξή του με τον coach Clifford, με τον οποίο γνωρίζονται άριστα από τις μέρες του στο Orlando, ίσως είναι αυτό ακριβώς που ο παίκτης χρειάζεται. Η χρονιά που έρχεται θα είναι καθοριστική και στόχος για τον Howard θα πρέπει να είναι να επιστρέψει σε all defence επίπεδα και να γίνει πιο ενεργητικός στην επίθεση. Οι δέκα προσπάθειες ανά αγώνα μοιάζουν ρεαλιστικό σενάριο, μιας και εκτός του Kemba Walker, στη Charlotte δεν υπάρχει άλλος ιδιαίτερα ταλαντούχος επιθετικά παίκτης. Υπάρχει θέμα  άλλωστε και στο σκοράρισμα  παρότι η ομάδα είναι 14η σε offrtg στη λίγκα με 106,4, εμφανίζεται πολύ χαμηλά σε κρίσιμες κατηγορίες των στατιστικών όπως 23η σε efg% και 17η σε ts%. Όμως, στο low mistake μπάσκετ των Hornets, ο Howard μπορεί να παίξει τον καθοριστικό ρόλο του defensive anchor από τη μια και της 2ης επιλογής στην επίθεση, πίσω από τον Kemba Walker. από την άλλη. Οι συνθήκες είναι ιδανικές. Είναι όμως ο Howard αρκετά πεισμένος ότι θέλει να επιστρέψει στο υψηλότερο επίπεδο;

Πιθανότητες για Hall of Fame: 9/10

Αν κάποιος ξεκινούσε την ενασχόλησή του με το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου τα τελευταία 2 χρόνια και έβλεπε την παραπάνω διατύπωση -με το δίκιο του- θα γελούσε. Κι όμως η πρώτη 7ετία της καριέρας του D12 στο NBA (και μέρος της θητείας του στο Houston) τον βρήκε να πετά σε δυσθεώρητα ύψη. Μέχρι το 2011 ο Howard ήταν στη συζήτηση για τους καλύτερος center όλων των εποχών. 3 φορές DPOY, 8 φορές all star, 18,4π /14r/2,5 bl μέσοι όροι καριέρας στα play off και οδηγός μιας μέτριας ομάδας στους τελικούς κόντρα στη θέληση του NBA για τελικό ανάμεσα σε Kobe και Lebron είναι στοιχεία που μιλούν από μόνα τους. Ο Dwight Howard έχει ακόμη κάποιο σχετικά καλό μπασκετικό παρόν. Έχει ένα μάλλον δύσκολο μέλλον. Έχει όμως ένα απίστευτο παρελθόν.

Rose & Knicks: μια συνύπαρξη που δε βοήθησε κανέναν

Από τις πρώτες μέρες που η παρουσία και το ταλέντο του Rose στόλισαν τη μπασκετική Μέκκα της Νέας Υόρκης, φάνηκε ότι αυτή η συνύπαρξη είναι αρκετά προβληματική. Πρώτα από όλα, φαίνεται ότι καμία από τις 2 πλευρές δεν είχε πραγματική εικόνα του τι μπορεί να πετύχει και που είναι ο πήχης. Οι Knicks είχαν την αυταπάτη ότι ο Rose μπορεί να ηγηθεί της ομάδας και να επιστρέψει σε all star επίπεδο, υπό τις οδηγίες του Jeff Hornacek και στο -αν μη τι άλλο- περίεργο σύστημά του με κλασικές Hornacek τακτικές με… ολίγη από άσχημες παραλλαγές της τριγωνικής επίθεσης. Από την άλλη, ο Rose με το καλημέρα στη Νέα Υόρκη δήλωσε ότι βλέπει την ομάδα σαν superteam (Superteam αποτελούμενη από αυτόν, τον Melo, τον 20χρονο και άγουρο Porzingis και τον ταλαιπωρημένο Noah…) ενώ μόνο λίγες μέρες μετά άρχισε να «γκρινιάζει» για την τριγωνική επίθεση και την απουσία pick and roll στο παιχνίδι των Knicks. Η χρονιά του Rose ωστόσο δεν ήταν πολύ κακή και ίσως για τον ίδιο να ήταν ένα μικρό βήμα μπροστά. Κατάφερε να μείνει υγιής και να αγωνιστεί σε 64 ματς έχοντας 18p / 3,8r/ 4,4 as, σουτάροντας με 47,1% εντός πεδιάς, πλησιάζοντας το career high του στις χρυσές μέρες του Chicago. Βλέποντας κανείς το Rose την περσινή σεζόν, συνέχεια αφηνόταν μια επιθυμία στον αέρα. Ένα μεγάλο «αν» που ερχόταν στο μυαλό σε φάσεις όπως αυτή

αλλά και μια μεγάλη δυσαρέσκεια κάθε φόρα που ο Rose έδειχνε πλήρως απαθής στην άμυνα και ελάχιστα βελτιωμένος -ή και καθόλου- σε πάγιες αδυναμίες του, όπως το 3ποντο. Εδώ βλέπουμε το shot chart του Rose με τη φανέλα των Knicks που αποκαλύπτει με άνεση στα μάτια όλων τις αδυναμίες του στην περιφέρεια.

«Απλά δεν είναι αρκετά καλός. Δε μπορεί να σουτάρει. Το σουτ του από μέση απόσταση είναι οκ, το τρίποντο του είναι ανύπαρκτο, είναι μέτριος πασέρ, δεν είναι πια καλός playmaker για τους διπλανούς του, θέλει τη μπάλα στα χέρια του συνέχεια και παίζει απαράδεκτη άμυνα. Δε θα τον ήθελα στην ομάδα μου ούτε για 3 ή 4 εκατομμύρια.» δήλωνε ένας από τους κορυφαίους αναλυτές του NBA, ο Zach Lowe. Και αυτά εν πολλοίς δείχνουν το πόσο χρήσιμος είναι ο νεότερος MVP της ιστορίας, στο σύγχρονο NBA.

O Rose σε ένα παιχνίδι που αλλάζει

Η χρονιά που πέρασε δίνει ελαφρυντικά στον Rose. Μια πλήρως δυσλειτουργική ομάδα, μαστιζόμενη από διοικητικά προβλήματα, με τη φιγούρα του Phil Jackson να είναι οριακά γραφική και ένα σύστημα που αντιστοιχεί  σε ένα μπάσκετ το οποίο έχουμε αφήσει χρόνια τώρα πίσω δεν είναι ότι καλύτερο για ένα παίκτη που θέλει να πιάσει το νήμα από την αρχή. Και όμως ο Rose, κατάφερε να δείξει πράγματα, κάτι που όμως δεν αρκεί. Η εποχή που το isolation και τα «one man show» επιθετικά σχέδια που έκαναν (και) τον Rose MVP και κέρδιζαν, πλέον έχει μείνει για τα καλά στο παρελθόν. Πλέον, για την απαιτητικότατη θέση του pg χρειάζονται σε μεγάλο βαθμό στοιχεία όπως: παιχνίδι μακριά από τη μπάλα, να είναι slasher αλλά και να μπορούν να σουτάρουν αξιοπρεπώς και κυρίως να βγάζουν τις φάσεις τους μέσα από το σύστημα της ομάδας και όχι μόνο με ατομικές προσπάθειες. Αυτή η συνολική αλλαγή φιλοσοφίας στον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι φαίνεται να αφήνει τον Derrick Rose ένα βήμα πιο πίσω από τον τεράστιο ανταγωνισμό του. Τη στιγμή λοιπόν που ο D-Rose δε προσφέρει ένα πλήρες επιθετικό πακέτο στην ομάδα του, συνεχίζει να είναι ένας πολύ κακός αμυντικός pg, με τους Knicks να είναι 5 πόντους χειρότεροι όποτε ο Rose ήταν γι’αυτούς στο παρκέ και τον ίδιο να βρίσκεται στην 430η θέση σε defRtg και την 316η θέση σε Defensive WS από τους 486 παίκτες που έπαιξαν στο NBA την περσινή σεζόν (Ο Rose βρίσκεται κάτω από πολύ κακούς αμυντικούς όπως ο Calderon, o Bojan Bogdanovic, o Sasha Vujacic και ο Aaron Brooks...)!

Σε ένα NBA που ζει ιστορικές στιγμές στη θέση του «άσου», ο Rose φαίνεται μια παλιά καλή ανάμνηση. Το 2011, τη μαγική σεζόν του με τους Chicago Bulls, μόνο δύο point guard είχαν θέση στη μεγάλη κούρσα του MVP: d-rose και Rajon Rondo (Άλλος ένας μεγάλος παίκτης που έχει μείνει πίσω. Αν και το εντυπωσιακό κλείσιμο της σεζόν με τους Bulls έδωσε πάτημα για άλλη μια ευκαιρία στον μεξικανό superstar.). Τη φετινή σεζον σε αυτήν την κούρσα τα ονόματα ζάλιζαν: Westbrook, Curry, Thomas, Wall. Αν σε αυτούς συνυπολογίσουμε τους Lillard, Conley, Paul, Bledsoe, Lowry, Irving, Walker, Dragic κλπ, βλέπουμε ότι η πρώτη 12αδα των καλύτερων pg του NBA δε χωρά τον Rose ούτε σαν σκέψη, ενώ δεν έχουμε βάλει καν στην εξίσωση νεαρούς αστέρες όπως ο Dennis Schroeder, ο D’Angelo Russell, o Lonzo Ball, o Fultz κ.α. Για να γίνει πιο κατανοητό το πώς ο Rose μένει σταδιακά εκτός του ανταγωνισμού, παρακάτω βλέπουμε τη σύγκριση του με έναν pg που δε θεωρείται καν -ακόμη- τοπ-10 και είναι αρκετά άπειρος, τον Schroeder. Κι όμως ο Γερμανός φαίνεται πολύ αποτελεσματικότερος σχεδόν σε όλα τα σημεία του γηπέδου. Για οικονομία χρόνου και για την..υστεροφημία του Rose αυτή η σύγκριση δε θα συνεχίσει στα πεδία των assist, της άμυνας κλπ.

Η χρονιά που αναμένεται στο Cleveland

Ακόμη και αν ο Rose ξεκινά ή έρχεται ως 6ος από τον πάγκο, η μπάλα είναι δεδομένο ότι θα είναι στα χέρια του Lebron. Αυτό εν ολίγοις, σημαίνει ότι ο Rose θα έχει πολλές ευκαιρίες και πολλούς χώρους. Αν και είναι αποδεδειγμένα ένας κακός spot shooter, μπορεί να βρει τρόπους να εκμεταλλευτεί αυτούς τους χώρους, βασιζόμενος στην ταχύτητά και την εμπειρία του. Ταυτόχρονα, θα μπορέσει να μεταφέρει το winning mentality που κουβαλά από τις ημέρες του κολεγίου ακόμη, και είναι κάτι που δεν ξεχνιέται. Αν όλα αυτά συνοδευτούν με το γεγονός ότι θα αγωνίζεται σε μια από τις πιο καλοδουλεμένες και πειθαρχημένες ομάδες της λίγκας, τότε μπορούμε να πούμε ότι βρίσκεται στο ιδανικό μέρος για μια καλή σεζόν.

Πιθανότητες για Hall of Fame: 6/10

Ο Derrick Rose φαινόταν σαν να έψαχνε τη μεγάλη του ευκαιρία. Το πάτημα για να ξαναδείξει ότι μπορεί να θεωρείται μεγάλος παίκτης. Για αυτό επέλεξε το Cleveland, παρά το πολύ χαμηλό συμβόλαιο, για αυτό και δέχθηκε το ρόλο του παίκτη που θα έρχεται από τον πάγκο. Και ενώ προετοιμαζόταν για να αποδεχτεί το ρόλο του ρολίστα σε μια διεκδικήτρια που όλοι οι αναλυτές του έχουν «κολλήσει», η τύχη φαίνεται πως είχα άλλα σχέδια. Αρχικά, η ανταλλαγή του Irving στη Βοστώνη και ο ερχομός του Thomas και τελικά ο τραυματισμός του δεύτερου που τον αφήνει εκτός μέχρι το Γενάρη, θέτουν τον Derrick Rose προ ενός πολύ ευχάριστου απροόπτου. Η φανέλα του βασικού pg της ομάδας του Lebron James, με 3 συνεχόμενες παρουσίες σε τελικούς, με την πιο ασφαλή επιλογή για «αλλαγή πορείας» στην καριέρα του και με τους φακούς να μην είναι πια πάνω του ίσως είναι η μεγάλη του ευκαιρία. Ίσως ο μεγάλος Derrick Rose έχει μια ακόμη ευκαιρία. Η σιγουριά για μια μεγάλη καριέρα γεμάτη MVP, all star εμφανίσεις και τρόπαια, συγκρούστηκε μαζί με το κορμί του στις 28/4/2012. Πλέον, είναι αρκετά πιθανό να είναι ο πρώτος MVP των πολλών τελευταίων ετών που να μην είναι στο Hall of Fame. Μοναδική του ευκαιρία: τα πρωταθλήματα στο Cleveland. Μια ευκαιρία που δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε λόγος για να χαθεί. 

Όλα τα στατιστικά είναι από το NBA.com και το NBA-reference.com