Πως ένα νεαρό ταλέντο αποδεικνύει ποιο είναι το καλύτερο και το χειρότερο front office στο NBA.
Το Draft του NBA για το 2017 πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 22 Ιουνίου. Εκεί οι ομάδες ανάλογα με τις ανάγκες τους προσπάθησαν, είτε να βρουν τον επόμενο σούπερ σταρ για να στήσουν την ομάδα γύρω του, είτε assets για κάποιο πιθανό trade ή ακόμα και κάποιο κρυφό ταλέντο στις πιο χαμηλές θέσεις.
Αφού ακούστηκαν τα αναμενόμενα ονόματα των μεγαλύτερων ταλέντων στις πρώτες θέσεις (Markelle Fultz, Lonzo Ball, Jayson Tatum), με το 38ο pick οι Chicago Bulls διάλεξαν τον Jordan Bell από το πανεπιστήμιο του Oregon, που αγωνίζεται στις θέσεις Power Forward και Center. Γεννημένος 7 Ιανουαρίου του 1995, βλέπει τον κόσμο από τα 2.06, ζυγίζει 107 κιλά και δήλωσε συμμετοχή στο draft μετά από 3 χρόνια φοίτησης στο κολέγιο.
Στην τελευταία του χρονιά ο νεαρός Καλιφορνέζος μέτρησε 10.9 πόντους, 8.8 ριμπάουντ, 2.2 τάπες, 1.8 ασίστ και 1.3 κλεψίματα ανά αγώνα.
Πάμε να δούμε τα πλεονεκτήματα του. Αρχικά έχει εξαιρετικά σωματικά προσόντα με το max vertical του να φιγουράρει στα 96 cm. Στην επίθεση για το ύψος του διαθέτει εξαιρετική ταχύτητα, κάτι που τον καθιστά σοβαρότατο κίνδυνο στον αιφνιδιασμό (1.46 π. ανά αγώνα). Αποτελεί δυναμίτη κοντά στο καλάθι λόγω της αθλητικότητάς του, είτε μέσω pick & roll, είτε μέσω alley oop και baseline drives, κάτι που μαρτυράει και το 66.1% που είχε στα δίποντα την περασμένη σεζόν. Επίσης μεγάλο συν αποτελούν τα επιθετικά ριμπάουντ που μαζεύει (2.9 ανά αγώνα).
Όσον αφορά τη δημιουργία, για το ύψος και τη θέση του μπορεί να βρει τον ελεύθερο παίχτη, είτε μετά από double team, είτε αφού πάρει τη μπάλα στη βολή μετά από κάποιο pick & roll.
Το ποσοστό του στις βολές, 69.4%, είναι αρκετά καλό για τη θέση που αγωνίζεται και την ηλικία του. Στην κορυφαία λίγκα του κόσμου θα έχει την ευκαιρία να το βελτιώσει ακόμα πιο πολύ.
Στην άμυνα τώρα είναι ο απόλυτος hustler, ο παίχτης που θα πέσει για όλες τις μπάλες, θα κάνει chasedown blocks και θα εκνευρίσει τους αντιπάλους με την αφοσίωση του. Φέτος αποτέλεσε το σκιάχτρο του Όρεγκον όπου έπειτα από την σεζόν 2014-2015 που είχε 94 τάπες, έχοντας πετύχει 87 και σαν σύνολο 3ετίας έφτασε τις 233. Παρόλο το μέγεθος του αμύνεται εξαιρετικά στο post και παραμονεύει συνεχώς στη weakside για να καλύψει τους συμπαίχτες του. Επίσης το άλμα του τον βοηθάει να ελέγχει τα ριμπάουντ, έχοντας φέτος 5.8 αμυντικά σε κάθε αναμέτρηση.
Προκαλεί πονοκέφαλο στα pick & roll καθώς μπορεί να αλλάζει συνεχώς και με τα γρήγορα πόδια του μαρκάρει όλες τις θέσεις αποτελεσματικά, κάτι που είναι must στο σύγχρονο NBA.
Όπως όλοι (πόσο μάλλον οι rookies) έτσι κι αυτός έχει τις αδυναμίες του. Επιθετικά σε πρώτη φάση, δεν μπορεί να απειλήσει το καλάθι όταν βρίσκεται 3 μέτρα μακριά. Φέτος σούταρε με το πολύ κακό 15.4% από το τρίποντο, δυσχεραίνοντας τις πιθανότητες να κάνει καριέρα στο «4».
Δεν έχει αξιόπιστες κινήσεις στο low-post, τα baby-hooks του θέλουν σαφή βελτίωση, νιώθει άβολα εκτελώντας μετά από ντρίπλα και προτιμάει να σουτάρει σε πρώτο χρόνο. Ως ψηλός δεν είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία της ομάδας του, αλλά επειδή οι μοντέρνοι παίχτες του NBA αποτελούν πολύ-εργαλεία πρέπει να τονίσουμε πως ο συγκεκριμένος έχει φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο (τουλάχιστον όχι ακόμα).
Στα αμυντικά του καθήκοντα, είναι αρκετά πιθανό να αντιμετωπίσει προβλήματα στο ΝΒΑ με αντιπάλους που τον ξεπερνάνε κατά πολύ σε όγκο(π.χ DeMarcous Cousins, Dwight Howard κτλ.), ενώ οι ψηλοί που σουτάρουν δε θα δυσκολευτούν (λόγω του ύψους του) να περάσουν τη μπάλα από πάνω του.
Οι Bulls λίγο πριν ξεκινήσει η διαδικασία του draft έκαναν trade τον Jimmy Butler για νεότερους παίχτες (Στους «λύκους» ο Butler ) μπαίνοντας σε rebuilding mode. Αυτό θα ήταν λογικό να έχει ως συνέπεια την κατά το δυνατόν μεγαλύτερη συλλογή ανερχόμενου ταλέντου με τα picks που είχαν στη διάθεση τους. Το επιπόλαιο front office του Chicago (που κάνει τη μία κακή κίνηση μετά την άλλη) αφού ορθώς διάλεξε τον κολεγιακό star με το νούμερο 38, τον έκανε trade χωρίς δεύτερη σκέψη στους Golden State Warriors για μετρητά. Το πόσο δεν είναι ευκαταφρόνητο (3.5 εκ.) αλλά για τα δεδομένα του NBA οι ταύροι είναι σαν να χάρισαν το ταλέντο του Όρεγκον. Για την ιστορία το περσινό νούμερο 38 , ο Patrick McCaw (επίσης νυν παίχτης των πολεμιστών), την πρώτη του χρονιά πήρε γύρω στα 540.000 δολάρια. Με λίγα λόγια το πάλαι ποτέ ένδοξο franchise έδωσε έναν φέρελπι νέο που δε θα έπιανε καθόλου χώρο στο salary cap για σχεδόν...τίποτα.
Από την άλλη η ομάδα του Oakland, η οποία δεν είχε καμία επιλογή στο φετινό draft πήρε τον Jordan Bell χωρίς να αποχωριστεί κανένα παίχτη. Σε αυτόν τον νεαρό οι πολεμιστές θα δώσουν ευκαιρίες μέσα στη χρονιά και θα τον μετατρέψουν σε σημαντικό κομμάτι του rotation, με το βλέμμα τους ταυτόχρονα και στο παρόν και στο μέλλον. Προσωπικά δεν θα με εντυπωσίαζε αν άφηναν τον Javale Mcgee να πάει στους Clippers, με σκοπό να αντικατασταθεί από τον rookie. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούν να παίζουν με διάφορα γρήγορα σχήματα (Draymond Green και Jordan Bell ή Kevin Durant και Jordan Bell) που θα σπέρνουν φόβο στο transition.
Υ.Γ: Πολλοί συγκρίνουν τον νεοαποκτηθέντα με τον Draymond Green λόγω του μεγέθους του και των αμυντικών του ικανοτήτων, ωστόσο το κακό τρίποντο του και η ελλιπής court vision παραπέμπουν σε άλλο στυλ παίχτη. Αν χρειαζόταν να τον παρομοιάσω με κάποιον (κι ας αποδειχθεί βλασφημία) αυτός θα ήταν ο Kenyon Martin.
Credits:DraftExpress
Πάμε να δούμε τα πλεονεκτήματα του. Αρχικά έχει εξαιρετικά σωματικά προσόντα με το max vertical του να φιγουράρει στα 96 cm. Στην επίθεση για το ύψος του διαθέτει εξαιρετική ταχύτητα, κάτι που τον καθιστά σοβαρότατο κίνδυνο στον αιφνιδιασμό (1.46 π. ανά αγώνα). Αποτελεί δυναμίτη κοντά στο καλάθι λόγω της αθλητικότητάς του, είτε μέσω pick & roll, είτε μέσω alley oop και baseline drives, κάτι που μαρτυράει και το 66.1% που είχε στα δίποντα την περασμένη σεζόν. Επίσης μεγάλο συν αποτελούν τα επιθετικά ριμπάουντ που μαζεύει (2.9 ανά αγώνα).
Όσον αφορά τη δημιουργία, για το ύψος και τη θέση του μπορεί να βρει τον ελεύθερο παίχτη, είτε μετά από double team, είτε αφού πάρει τη μπάλα στη βολή μετά από κάποιο pick & roll.
Το ποσοστό του στις βολές, 69.4%, είναι αρκετά καλό για τη θέση που αγωνίζεται και την ηλικία του. Στην κορυφαία λίγκα του κόσμου θα έχει την ευκαιρία να το βελτιώσει ακόμα πιο πολύ.
Στην άμυνα τώρα είναι ο απόλυτος hustler, ο παίχτης που θα πέσει για όλες τις μπάλες, θα κάνει chasedown blocks και θα εκνευρίσει τους αντιπάλους με την αφοσίωση του. Φέτος αποτέλεσε το σκιάχτρο του Όρεγκον όπου έπειτα από την σεζόν 2014-2015 που είχε 94 τάπες, έχοντας πετύχει 87 και σαν σύνολο 3ετίας έφτασε τις 233. Παρόλο το μέγεθος του αμύνεται εξαιρετικά στο post και παραμονεύει συνεχώς στη weakside για να καλύψει τους συμπαίχτες του. Επίσης το άλμα του τον βοηθάει να ελέγχει τα ριμπάουντ, έχοντας φέτος 5.8 αμυντικά σε κάθε αναμέτρηση.
Προκαλεί πονοκέφαλο στα pick & roll καθώς μπορεί να αλλάζει συνεχώς και με τα γρήγορα πόδια του μαρκάρει όλες τις θέσεις αποτελεσματικά, κάτι που είναι must στο σύγχρονο NBA.
Όπως όλοι (πόσο μάλλον οι rookies) έτσι κι αυτός έχει τις αδυναμίες του. Επιθετικά σε πρώτη φάση, δεν μπορεί να απειλήσει το καλάθι όταν βρίσκεται 3 μέτρα μακριά. Φέτος σούταρε με το πολύ κακό 15.4% από το τρίποντο, δυσχεραίνοντας τις πιθανότητες να κάνει καριέρα στο «4».
Δεν έχει αξιόπιστες κινήσεις στο low-post, τα baby-hooks του θέλουν σαφή βελτίωση, νιώθει άβολα εκτελώντας μετά από ντρίπλα και προτιμάει να σουτάρει σε πρώτο χρόνο. Ως ψηλός δεν είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία της ομάδας του, αλλά επειδή οι μοντέρνοι παίχτες του NBA αποτελούν πολύ-εργαλεία πρέπει να τονίσουμε πως ο συγκεκριμένος έχει φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο (τουλάχιστον όχι ακόμα).
Στα αμυντικά του καθήκοντα, είναι αρκετά πιθανό να αντιμετωπίσει προβλήματα στο ΝΒΑ με αντιπάλους που τον ξεπερνάνε κατά πολύ σε όγκο(π.χ DeMarcous Cousins, Dwight Howard κτλ.), ενώ οι ψηλοί που σουτάρουν δε θα δυσκολευτούν (λόγω του ύψους του) να περάσουν τη μπάλα από πάνω του.
Οι Bulls λίγο πριν ξεκινήσει η διαδικασία του draft έκαναν trade τον Jimmy Butler για νεότερους παίχτες (Στους «λύκους» ο Butler ) μπαίνοντας σε rebuilding mode. Αυτό θα ήταν λογικό να έχει ως συνέπεια την κατά το δυνατόν μεγαλύτερη συλλογή ανερχόμενου ταλέντου με τα picks που είχαν στη διάθεση τους. Το επιπόλαιο front office του Chicago (που κάνει τη μία κακή κίνηση μετά την άλλη) αφού ορθώς διάλεξε τον κολεγιακό star με το νούμερο 38, τον έκανε trade χωρίς δεύτερη σκέψη στους Golden State Warriors για μετρητά. Το πόσο δεν είναι ευκαταφρόνητο (3.5 εκ.) αλλά για τα δεδομένα του NBA οι ταύροι είναι σαν να χάρισαν το ταλέντο του Όρεγκον. Για την ιστορία το περσινό νούμερο 38 , ο Patrick McCaw (επίσης νυν παίχτης των πολεμιστών), την πρώτη του χρονιά πήρε γύρω στα 540.000 δολάρια. Με λίγα λόγια το πάλαι ποτέ ένδοξο franchise έδωσε έναν φέρελπι νέο που δε θα έπιανε καθόλου χώρο στο salary cap για σχεδόν...τίποτα.
Από την άλλη η ομάδα του Oakland, η οποία δεν είχε καμία επιλογή στο φετινό draft πήρε τον Jordan Bell χωρίς να αποχωριστεί κανένα παίχτη. Σε αυτόν τον νεαρό οι πολεμιστές θα δώσουν ευκαιρίες μέσα στη χρονιά και θα τον μετατρέψουν σε σημαντικό κομμάτι του rotation, με το βλέμμα τους ταυτόχρονα και στο παρόν και στο μέλλον. Προσωπικά δεν θα με εντυπωσίαζε αν άφηναν τον Javale Mcgee να πάει στους Clippers, με σκοπό να αντικατασταθεί από τον rookie. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούν να παίζουν με διάφορα γρήγορα σχήματα (Draymond Green και Jordan Bell ή Kevin Durant και Jordan Bell) που θα σπέρνουν φόβο στο transition.
Υ.Γ: Πολλοί συγκρίνουν τον νεοαποκτηθέντα με τον Draymond Green λόγω του μεγέθους του και των αμυντικών του ικανοτήτων, ωστόσο το κακό τρίποντο του και η ελλιπής court vision παραπέμπουν σε άλλο στυλ παίχτη. Αν χρειαζόταν να τον παρομοιάσω με κάποιον (κι ας αποδειχθεί βλασφημία) αυτός θα ήταν ο Kenyon Martin.
Credits:DraftExpress
COMMENTS