Ένα σχόλιο για την μεταγραφικές τακτικές των ομάδων της Ευρωλίγκα
Φιλοσοφώντας τις μέχρι τώρα μεταγραφικές κινήσεις των ομάδων της Euroleague, μοιραία το μυαλό μου πήγε στον τίτλο της θρυλικής τηλεοπτικής σειράς του 1959. Ο λόγος απλός: Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, επικρατεί πλήρως το παράλογο, το μη φυσιολογικό. Όλα μοιάζουν να γίνονται ενστικτωδώς κι όχι βάσει της λογικής.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ακόμη δεν μπήκε Ιούλης και την στιγμή που γράφω έχουν γίνει 32 (τριάντα δύο) μεταγραφές. Τέσσερεις παίχτες έφερε η Βαλένθια, τρεις η Χίμκι –χωρίς να υπολογίζω τον συμπαθή Μπαρτζώκα- μια απ’ τα ίδια κι η Μακάμπι (τι είχες Γιάννη μου, τι είχα πάντα…), η δε Ζαλγκίρις (η μεγάλη μου συμπάθεια) άφησε 5 παίχτες free agents παρακαλώ, οι οποίοι θα γίνουν εφτά απ’ ότι φαίνεται (ο Γιαβτόκας από ότι διάβασα αναλαμβάνει μάλλον τιμ μάνατζερ) κι έφερε μέχρι σήμερα Davies, Micic, White και O’ Neale. Οι υπόλοιπες ομάδες έφεραν από δύο μέχρι τρεις παίχτες.
Ο αριθμός αυτός θα διπλασιαστεί στις επόμενες εβδομάδες, καθώς οι πλείστες ομάδες είτε άφησαν αρκετούς παίχτες ελεύθερους, είτε πρόκειται να το κάνουν από τη στιγμή που θα βρουν αυτό που –νομίζουν- πως τους ταιριάζει. Ειδικά μνεία αξίζει στην Μπαρτσελόνα. Μέχρι στιγμής έχει διώξει Μπαρτζώκα, Faverani, Renfroe και Munford (Αμερικανός PG με σημαντικές διακρίσεις στα κολεγιακά του χρόνια, πέρασε και για ένα φεγγάρι από Grizzlies αλλά δεν στέριωσε πουθενά) και κατά πάσα πιθανότητα θα αποχαιρετήσουν Justin Doellman, Brad Oleson, Περπέρογλου και βεβαίως Rice, χωρίς να υπολογίσουμε και τον Βεζένκοφ.
Στα είκοσι και πλέον χρόνια που παρακολουθώ μπάσκετ, ειλικρινά πρώτη φορά βλέπω τέτοιον παροξυσμό, τέτοια μανία να ξηλωθούν ολόκληρες ομάδες για να ξαναχτιστούν, ει δυνατόν, με την ταχύτητα του φωτός.
Σχετικά με τις ελληνικές ομάδες τώρα, οι κινήσεις είναι πιο μετρημένες. Όχι βέβαια διότι επικρατεί σε ΟΣΦΠ και ΠΑΟ κάποια συγκεκριμένη λογική, αλλά διότι προφανώς είναι έρμαιο των συγκυριών. Ο μεν ΟΣΦΠ εισέπραξε αρνητικές απαντήσεις, ενώ κάποιες κινήσεις δεν τελεσφόρησαν λόγω παρεμβολής άλλων ομάδων, ο δε Παναθηναϊκός περιμένει να δει τι θα γίνει με Τζέιμς (που μάλλον αποχαιρετά, αν πιστέψουμε τον γνωστό και μη εξαιρετέο David Pick), αλλά κυρίως με τον Κρις Σίγκλετον, ο οποίος φαίνεται πως κι αυτός ψάχνεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Από την απάντηση κυρίως του δεύτερου, θα κριθεί κι η μοίρα των Γκιστ και Φώτση, αφού τα κουκιά είναι μετρημένα. Ειρήσθω εν παρόδω, να υπενθυμίσω πως στο μπάσκετ οι ομάδες κατεβάζουν 12άδα κι όχι 18άδα όπως στο συμπαθές άθλημα του ποδοσφαίρου. Διαβάζοντας σχόλια αναγνωστών σε μεγάλες αθλητικές ιστοσελίδες, στο τέλος τείνεις να αμφιβάλλεις για τα αυτονόητα.
Πώς εξηγείται όμως η φετινή μεταγραφική πολιτική των ομάδων; Σκεπτόμενος νηφάλια, αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχει μια συγκεκριμένη λογική. Πολύ απλά η ευρωπαϊκή αγορά στεγνώνει με ταχύτατο ρυθμό. Η αύξηση του salary cap αυξάνει την δίψα των παιχτών για να κερδίσουν μια θέση στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, ακόμα και σ’ αυτόν της αναπτυξιακής λίγκας θα προσέθετα (NBA G league πλέον, απ’ το όνομα της Gatorade), αφού κι εκεί οι αμοιβές διπλασιάστηκαν σχεδόν.
Ο άλλος λόγος είναι πως πλέον άπαντες που εμπλέκονται στο μπάσκετ –πρόεδροι, φίλαθλοι, προπονητές και δημοσιογράφοι- θεωρούν πως οι ομάδες αγοράζονται. Πλέον η υπομονή, η επιμονή, η ανάπτυξη των παιχτών και το βάρος στην προπόνηση και στην ατομική δουλειά, έχουν δώσει τη θέση τους στην δύναμη του χρήματος, χωρίς να θέλω να γίνω μελοδραματικός ή θιασώτης σοσιαλιστικών και μαρξιστικών ιδεών. Δυστυχώς, it's just the way it is. Είναι όμως πραγματικά λυπηρό να βλέπεις κυρίως φιλάθλους του Παναθηναϊκού να υποστηρίζουν φανατικά αυτή την τακτική, έχοντας ζήσει τον άνθρωπο που κυριολεκτικά έστηνε ομάδες απ’ το τίποτα και χάρισε τόσες διακρίσεις, που δύσκολα θα ξαναζήσουν.
Στην Ελλάδα έχουμε κι έναν άλλον παράγοντα, διόλου αμελητέο. Την ασφυκτική πίεση που ασκούν οι οπαδοί στους παράγοντες των ομάδων να κλείσουν τις μετάγραφες τάχιστα και να φέρουν «παιχταράδες», πετυχαίνοντας τεράστιες νίκες επί του μεγάλου τους αντιπάλου, νίκες που προσωπικά χαρακτηρίζω ως εφήμερες κι ευκαταφρόνητες. Δυστυχώς στη χώρα που το μπάσκετ έδωσε τόσες χαρές, αλίμονο, τελικά μείναμε αμπάσκετοι, ξύλα απελέκητα…
Θα πρέπει όμως να έχουμε υπόψη και κάποιους άλλους παράγοντες πολύ σημαντικούς, οι οποίοι θα κάνουν την διαφορά για τις ομάδες εκείνες που θα επιδείξουν λίγη υπομονή και δεν θα βιαστούν να κλείσουν το ρόστερ τους από τώρα.
Οι ΗΠΑ είναι μια χώρα των 325 εκατομμυρίων. Πολλά παιδιά ασχολούνται με το μπάσκετ κι έχουν ως όνειρο να παίξουν μια μέρα στο ΝΒΑ. Ούτε το 1% δεν τα καταφέρνει, χωρίς να σημαίνει πως είναι ανίκανοι ή περιορισμένων ικανοτήτων. Αρκεί να έχουμε κατά νου πως όσοι γίνονται δεκτοί σε κολέγια, είναι σίγουρα above the average. Έχουμε επίσης περιπτώσεις παιχτών που είναι MVP του κολεγιακού και στο τέλος μένουν free agents, βολοδέρνουν στην αναπτυξιακή ή καταλήγουν στην Β’ Ιταλίας ή στην Κίνα (πλέον). Θέλετε παραδείγματα; Jimmer Fredette το πιο τρανό και Ryan Arcidiacono το πιο πρόσφατο. Οι ΗΠΑ είναι ένα ανεξάντλητο εργοστάσιο παιχτών και το μόνο που χρειάζεται μια ευρωπαϊκή ομάδα είναι καλό scouting κι όχι βεβαίως καλές γνωριμίες με μάνατζερς. Στην Ελλάδα ακόμη δεν έχουμε κατανοήσει την διαφορά.
Εν κατακλείδι λοιπόν, οι ομάδες που θα βιαστούν υπερβολικά να κλείσουν τα ρόστερ τους, είτε θα το μετανιώσουν στην πορεία καθώς δεν θα υπάρχει χώρος πλέον για άλλους παίχτες, είτε θα αποκτήσουν παίχτες σε θέσεις που ήδη είναι πλήρεις. Το πιο τρανό παράδειγμα είναι ο περσινός Παναθηναϊκός (του οποίου τυγχάνω και φίλαθλος), που «κατάφερε» (ειρωνικά το λέω βεβαίως) να φτιάξει ομάδα με ένα καθαρό pg και τρία επίσης καθαρά sg. Τις απόψεις του τύπου, «όλοι οι καλοί χωράνε», ή «ο τάδε κι ο δείνα παίζουνε σε δύο θέσεις», τις ακούω με θυμηδία πλέον.
Υ.Γ. Από την στιγμή που ξεκίνησα να γράφω μέχρι τώρα που ολοκλήρωσα το κείμενο, ο ΟΣΦΠ ανακοίνωσε κι επίσημα τον Μπόγρη, ο ΠΑΟ έκλεισε τον Όγκαστ, ενώ η Μπαρτσελόνα άφησε ελεύθερο και τον Έρικσον…
Αναρτήσεις
COMMENTS