Η αυθόρμητη αποθέωση που την είχαμε ανάγκη

Step up την κατάλληλη στιγμή για τον Παναθηναϊκό που κατέκτησε το 36ο πρωτάθλημα της ιστορίας του.

Άμα μετά την Φενέρ μου έλεγαν πως ο Παναθηναϊκός θα έπαιρνε τον τίτλο και μάλιστα στο 5ο παιχνίδι της σειράς μέσα στο ΣΕΦ, το πολύ πολύ να τον περνούσα για τρελό. Τελικά όπως αποδείχθηκε ο τρελός είμαι εγώ. Εντάξει όχι τρελός, ίσως αρκετά απαισιόδοξος. Θα μπορούσα να δικαιολογήσω την διαφορετική εικόνα που είχα όμως δεν χρειάζεται. Προτιμώ να πω ότι χαίρομαι πάρα πάρα πολύ που εντέλει δεν βγήκα αληθινός, που σχεδόν καμία από τις προβλέψεις μου δεν βγήκε αληθινή και το πρωτάθλημα βάφτηκε πράσινο.

Πως φτάσαμε όμως στον θρίαμβο; Ξεπερνάω τα γεγονότα πούλμαν κλπ κλπ. Ξεπερνάω στο τσακ μπαμ την αγωνιστική εικόνα από κει και έπειτα. Κρατάω μόνο την ψυχολογία που φαινόταν ότι έχει πέσει υπό το μηδέν. Και πάω απευθείας στους αγώνες με τον Ολυμπιακό. Από την πρώτη κιόλας αναμέτρηση η ομάδα έδειξε να ξέρει τι θέλει μέσα στο παρκέ. Δοκιμάστηκαν αρκετά πράγματα, άλλα απέτυχαν, άλλα έπιασαν. Το σίγουρο είναι ότι ο Πασκουάλ το έψαξε, το πάλεψε, διάβασε τις αναμετρήσεις αυτές. Έπιασε τον σφυγμό, την ιδιαιτερότητα των αγώνων και δούλεψε πάνω σε αυτές. Ξεκάθαρα είναι ένας μεγάλος παράγοντας της έκβασης των τελικών.

Φάνηκε πως δούλεψε πολύ στο κομμάτι της ψυχολογίας της ομάδας. Παρατηρώντας και τους 5 τελικούς είχα δύο εικόνες. Τον Παναθηναϊκό ακόμα και έπειτα από ήττες να ανεβαίνει σταδιακά και τον Ολυμπιακό ακόμα και έπειτα από νίκες να πέφτει. Έτσι έφτασε στο 4ο ματς του ΟΑΚΑ όπου η νίκη αυτή όπως φάνηκε από το τελικό αποτέλεσμα των τελικών, ήταν η στιγμή που ζητούσε και περίμενε από τους παίκτες του. Η ομάδα έκανε το step up, έβγαλε όλη την καλά κρυμμένη ενέργεια που δεδομένα είχε, και πήρε μια αρκετά εύκολη νίκη απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που δεν είχε ίχνος ενέργειας. Η νίκη αυτή και ο τρόπος που ήρθε φούσκωσε ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθηση των παικτών και αποδείχθηκε από τον τρόπο που αντιμετώπισαν τον 5ο αγώνα στο ΣΕΦ. Σε καμία στιγμή το mentality των παικτών δεν άλλαξε, σε καμία στιγμή δεν υπήρξε πανικός. Υπήρχε σιγουριά.

Το καλό ξεκίνημα του Ολυμπιακού σε άλλες εποχές ή καλύτερα σε άλλη στιγμή της σεζόν, ίσως ήταν ικανό για να κρίνει το αγώνα. Ο Πασκουάλ αντέδρασε άμεσα βάζοντας μυαλό μέσα στο παρκέ. Καλάθης και Μπουρούσης έδωσαν αυτό που χρειαζόταν το αθλητικό κομμάτι της 5άδας και η διαφορά μαζεύτηκε, αφαιρώντας από τον Ολυμπιακό το momentum. Αυτό το 5λεπτο των γηπεδούχων ήταν ότι είχε απομείνει στην ομάδα για να χτυπήσει το ματς. Από κει και έπειτα οι παίκτες του κόουτς Σφαιρόπουλου δεν είχαν κανένα κουράγιο για να αντιδράσουν, δεν είχαν καθόλου δυνάμεις. Η δεύτερη περίοδος βρήκε τον Παναθηναϊκό να δέχεται μόλις 10 πόντους αλλά να πετυχαίνει 22 και να στέλνει την διαφορά στο ημίχρονο στους 9. Αντίδραση και πάλι δεν υπήρχε από τους γηπεδούχους και έπειτα από 6 λεπτά χωρίς σκορ, η διαφορά είχε πάει στους 20. Αυτό ήταν. Το ματς είχε κριθεί. Τα τρίποντα του Αγραβάνη έδωσαν μια μικρή ελπίδα όμως το τρίποντο του Ρίβερς την σκότωσε και αυτή. Μετά την διακοπή τα 2 τελευταία λεπτά ήταν αγγαρεία και ο Παναθηναϊκός στέφθηκε πρωταθλητής. 

Ομολογώ ότι δεν περίμενα αυτή την εικόνα από καμία από τις 2 ομάδες. Μετά τις πρώτες αναμετρήσεις είχα γράψει πως δεν περιμένω να δω τον Ολυμπιακό γεμάτο ενέργεια. Η αποτυχία της κατάκτησης της Ευρωλίγκα λογικό ήταν να αδειάσει τους παίκτες. Αλλά τέτοιο άδειασμα δεν μπορούσα να το περιμένω. Οι παίκτες τους Σφαιρόπουλου έδειχναν να μην μπορούν να τρέξουν, να ακολουθήσουν τον ρυθμό του Παναθηναϊκού. Έδειχναν χαμένοι. Πήγαιναν κυρίως σε ατομικές επιθέσεις με παίκτες που δεν έχουν τον «ατομισμό» στο ρεπερτόριό τους. Τα πλάνα με τον Μιλουτίνοφ βγήκαν, αλλά όπως είχα γράψει και έπειτα τον τελικό της Ευρωλίγκας, μόνο με τον Μιλουτίνοφ δεν μπορείς να πάρεις τίτλο. Το post του Πρίντεζη δεν βγήκε γιατί ο καημένος ήταν εξουθενωμένος, ο Σπανούλης δεν μπόρεσε να πάρει αυτή τη φορά την ομάδα στις πλάτες του, οι «Παπ» επιθετικά δεν βοήθησαν, ο Μάντζαρης προσπάθησε με τα σουτ να σκοτώσει τον ΠΑΟ, αλλά πήρε λίγα, ενώ ιδιαιτέρως αξιόλογα στάθηκαν οι Γκριν και Αγραβάνης που έδειχναν να είναι οι μόνοι που μπορούσαν να παλέψουν. Οι Γιανγκ και Μπιρτς σε καμία των περιπτώσεων δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Ειδικά ο Μπιρτς ήταν αγνώριστος σε σχέση με το πρώτο εξάμηνό του στην ομάδα.

Από την άλλη πλευρά ο Παναθηναϊκός βρήκε πολλούς πρωταγωνιστές. Με πρώτο και καλύτερο τον Πασκουάλ. Ο 4ος τελικός έδειξε τον δρόμο στον Ισπανό τεχνικό. Ψηλό σχήμα, αθλητικό σχήμα, transition και σκληρή άμυνα. Σε αυτό προφανώς και συνετέλεσε η αγωνιστική άνοδος τους Γκιστ. Ο Αμερικάνος ίσως ήταν ο πολυτιμότερος παίκτης του τριφυλλιού. Η άμυνά του ήταν υποδειγματική. Και στις καλύψεις και φυσικά στις αλλαγές των σκριν μένοντας πάνω στον Σπανούλη. Η κίνηση αυτή ήταν και κίνηση ματ αφού έκοψε από τον αρχηγό του Ολυμπιακού κάθε διάδρομο, κάθε οπτικό πεδίο για σουτ, κάθε προσπάθεια δημιουργίας. Παράλληλα όντας σε τόσο καλή κατάσταση συνεργάστηκε άψογα με τον Καλάθη στα p&r, play που είχε λείψει αρκετά από την ομάδα όλη την σεζόν.

Και τώρα που είπα Καλάθη. Αυτό το παιδί πραγματικά μπορεί να τρελάνει τον οποιοδήποτε φίλο του μπάσκετ. Από κει που τον βλέπαμε να είναι ικανός για το χειρότερο, να ακούει ίσως κάποιες φορές δικαιολογημένα την γκρίνια του κόσμου, έπειτα από την νοσηλεία του με 39 πυρετό έκανε ίσως την καλύτερή του εμφάνιση μέσα στην σεζόν. Ο Καλάθης ήταν χάρμα οφθαλμών στα τελευταία 2 παιχνίδια. Με αστείρευτη ενέργεια, με πολύ τρέξιμο, με εξαιρετική άμυνα, με ιδανική δημιουργία και φυσικά με σκορ. Ναι σκορ. Από το τρίποντο, με floaters, με lay ups, με σουτ από μέση απόσταση. Ήταν ο άνθρωπος που έβαλε φρένο στον φρενήρη ρυθμό που είχε αποκτήσει κάποια στιγμή η αναμέτρηση του ΟΑΚΑ, και ήταν ο άνθρωπος που μπόρεσε να συμμαζέψει το ματς στο ΣΕΦ. Ιδανικές εμφανίσεις από τον Νικ και δικαιολογημένο το παράπονο που εξέφρασε στα social media. 

Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφερθώ στον Τζέιμς. Αυτόν τον Τζέιμς που όλη την σεζόν τον έχω περάσει από πριονοκορδέλα. Κατάφερε να τιθασεύσει το εγώ του, έβαλε την ομάδα πάνω από την δική του απόδοση και ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές του τελευταίου αγώνα, με τα νούμερά του να είναι 11 πόντοι, 12 ριμπάουντ και 6 ασίστ. Εξαιρετικός Μάικ Τζέιμς και προσωπικά αυτόν τον Τζέιμς θα ήθελα να τον δω και του χρόνου στην ομάδα. Όσο για τους υπόλοιπους. Ο Σίνγκλετον μπορεί να μην σκόραρε όμως οι μάχες που έδωσε με τον Πρίντεζη ήταν εξαιρετικές. Η άμυνά του ήταν ιδανική σε σημείο να του τρώει όλη την ενέργεια στην επίθεση. Ο Ρίβερς ήταν εκεί με το σουτ του και την άμυνα του όποτε έπρεπε. Ο Γκάμπριελ έδωσε το ύψος στην ομάδα για να αντεπεξέλθει στα ποσταρίσματα των αντιπάλων, ενώ με τα σουτ του άνοιγε την άμυνα. Ο Παππάς έβγαλε ενέργεια και ψυχή, όποτε χρειάστηκε κοντρόλαρε τον ρυθμό του αγώνα, ενώ πήρε και πολλές προσπάθειες, οι περισσότερες σωστές άσχετα από την κατάληξη. Ο Φελντίν προσπάθησε, δεν ήταν αρνητικός. 

Για το τέλος άφησα τον Γιάννη Μπουρούση. Από την αρχή της σεζόν μόνο μαζί του ασχολούμαι. Ίσως και δικαιολογημένα μιας και η φετινή του σεζόν είναι κακή. Δεν έχει καμία σχέση με τον Μπουρούση της Μπασκόνια. Το τελείωμά του όμως φέτος αφήνει μια πολύ γλυκιά γεύση στην ομάδα. Στους τελικούς ήταν εκεί όταν τον χρειάστηκε η ομάδα. Πάλεψε, έδωσε μάχες, έχασε κάποιες από τον Μιλουτίνοφ, ωστόσο όταν διάβασε καλύτερα το παιχνίδι του, ήταν καλύτερος. Πόσταρε πολλές φορές ιδανικά, κατάφερε να πετύχει καλάθια που σε όλη την διάρκεια της σεζόν δυσκολευόταν, έπαιξε καλή άμυνα και φυσικά κατάφερε επιτέλους να βρεθεί με τους κοντούς της ομάδας. Έβαλε ξανά την δημιουργία στο παιχνίδι του.

Για όλα αυτά φυσικά ευθύνεται ένας. Ο Πασκουάλ. Έχει λιδωρηθεί αρκετά την φετινή σεζόν. Και τώρα έδωσε την απάντησή του. Η ομάδα στήθηκε ιδανικά τουλάχιστον στους 4 από τους 5 τελικούς. Δοκίμασε πράγματα, άλλαξε πράγματα. Σημαντική η αλλαγή θέσης στον Σίνγκλετον. Όλη την σεζόν ο Αμερικάνος αγωνιζόταν στο 5. Η μετατόπισή του στο 4 άλλαξε τις ισορροπίες τουλάχιστον στο αμυντικό κομμάτι της ομάδας. Η συμβολή του στο χαλινάρι του Τζέιμς επίσης σημαντική. Η άνοδος της ψυχολογίας έπειτα από ότι είχε γίνει το προηγούμενο διάστημα μπορεί εύκολα να του πιστωθεί. Δεν ξέρω αν έκανε outcoached τον Σφαιρόπουλο όπως γράφετε, αλλά σίγουρα έδειξε περισσότερα πράγματα μέσα στο παρκέ.

Μπορεί να μοιάζει με διθύραμβο όλο αυτό όμως δεν είναι. Είναι απλά το αποτέλεσμα μιας σεζόν που έγραψα πολλές φορές το τελευταίο διάστημα: Άντε να τελειώνει... Φυσικά και δεν διαγράφονται οι προηγούμενοι μήνες και προσωπικά δεν πρόκειται να τους βάλω κάτω από το χαλάκι επειδή αυτή την στιγμή πανηγυρίζεται ένα πρωτάθλημα. Όμως το άντε να τελειώνουμε ξαφνικά έγινε πρωτάθλημα οπότε ας έχω και γω μερικές στιγμές ενθουσιασμού στα κείμενά μου. Το δικαιούμαστε όλοι νομίζω μετά την ιδιαίτερη σεζόν που ζήσαμε. Αυτό φάνηκε άλλωστε ξεκάθαρα και από τον αυθορμητισμό των σχεδόν 20.000 φιλάθλων που πήγαν χτες στο ΟΑΚΑ. Φάνηκε ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού το είχε ανάγκη. Όταν το είπα αυτό στον Πάνο (ιδιοκτήτης του site για όποιον αναρωτιέται) μου απάντησε: Στέρηση; Γέλασα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι ναι στέρηση ήταν. Και επειδή η στέρηση είναι τέτοια σας χαιρετώ τώρα γιατί πρέπει να πάω και στην φιέστα. Τα υπόλοιπα και την συνέχεια για το τι γίνεται από δω και πέρα θα τα συζητήσουμε σε λίγο καιρό προφανώς με περισσότερη ηρεμία και όχι με τόσο ενθουσιασμό...