Ο Χρήστος Τσουβάλας αναλύει τον φετινό Άρη και προτείνει...

Ο Χρήστος Τσουβάλας μελέτησε τον φετινό Άρη και παρουσιάζει μιας εις βάθος ανάλυση, προτείνοντας παράλληλα λύσεις

Είχα δει τον Άρη δυο μόλις φορές φέτος και χθες κάθισα και είδα τα ματς κόντρα στην Nymburk και την Monaco.

Από το σερί των 3 νικών που έχει αυτή την στιγμή δεν έχω εικόνα, ωστόσο το δείγμα που έχω είναι αρκετό για να κάνω κάποιες παρατηρήσεις. Θα προσπαθήσω να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου, προσπαθώντας να μην επεκταθώ στο κομμάτι που λέγεται....κριτική!  Θα προσπαθήσω αν και είναι αναπόφευκτο να μην ειπωθούν ορισμένα πράγματα. Το τελευταίο διάστημα δυο στοιχεία μου έκαναν κακή εντύπωση.

Όταν άρχισε η παραφιλολογία περί αντικατάστασης του Buckner ο οποίος τραυματίστηκε, διαβάζω πως ο Πρίφτης θα ήθελε έναν παίκτη που να μπορεί να αλλάζει στα screens, να έχει αμυντική έφεση-ικανότητα δηλαδή και να μην προτάσσει το «Εγώ» του πάνω από την ομάδα. Την επόμενη από αυτό το δημοσίευμα «διέρρευσαν» 2 ονόματα παικτών. Του παλιού γνώριμου της ομάδας του Drew Naymick ο οποίος αγωνίζεται στο ιαπωνικό πρωτάθλημα με 5ψηφιο νούμερο στο συμβόλαιο του και του Hakim Warrick. Κατά την γνώμη μου και οι 2 δεν ξέρω αν καλύπτουν επαρκώς το πρώτο «θέλω».
Δηλαδή, είδα μια σχετική αναντιστοιχία.

Τις προάλλες διάβασα πως δηλώθηκε στο φύλλο αγώνα ο....τραυματίας Buckner!
Στο δικό μου μυαλό μία είναι η λέξη που μου ήρθε...Τρικυμία.

Αυτή την στιγμή υπάρχει ένα καλό μομέντουμ που απορρέει από το σερί των 3 νικών. Οι νίκες ανεβάζουν σίγουρα την ψυχολογία, αγοράζεις χρόνο, ωστόσο δεν είναι ΚΑΙ χαλί για να κρύψεις πρόσκαιρα κάποια θέματα που υπάρχουν, κάποιες δυσλειτουργίες που χρειάζεται να δοθούν κάποιες λύσεις, τώρα που είναι ακόμη νωρίς. Βρισκόμαστε στα μέσα Δεκεμβρίου, ένα χρονικό διάστημα που είναι αρκετά καλό για διορθωτικές κινήσεις. Βέβαια, η παραφιλολογία αντικαταστάσεων πάγωσε κάπως, διότι αφενός υπάρχουν κλειστά συμβόλαια παικτών που δεν είναι εύκολο να σπάσουν και αφετέρου, η αγορά στην παρούσα φάση είναι σχετικά περιορισμένη.

Θα μπορούσε να πει κάποιος πως και το καλοκαίρι που η αγορά είχε μεγαλύτερο όγκο παικτών, ο Άρης δεν φαίνεται να έκανε και τις καλύτερες δυνατές επιλογές. Έχοντας μάλιστα υπερδιπλασιασμένο μπάτζετ σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Στα προηγούμενα χρόνια όμως, με τις περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες, έκανε σαφώς καλύτερες και πιο value4money επιλογές ξένων παικτών.

Για να είμαι ειλικρινής, προσπάθησα να μπω και στο πετσί του ιδιοκτήτη της ομάδας.Ο οποίος, από ότι έχω διαβάσει έχει αναλάβει και το κομμάτι της σταδιακής αποπληρωμής παλαιών χρεών, και λεφτά έχει ρίξει για ανακαινίσεις στα....facilities...και φυσικά υποστηρίζει οικονομικά το φετινό μπάτζετ το οποίο και υπερδιπλασιάστηκε. Αυτό το άνοιγμα υποθέτω πως το έκανε περιμένοντας ένα...αντίκρυσμα...μια ανταποδοτικότητα. Πως μπορεί να μεταφραστεί αλλιώς;  Μα φυσικά με την καλυτέρευση της αγωνιστικής εικόνας-πορείας της ομάδας. Δεν χρειάζεται να είσαι επενδυτής-επιχειρηματίας για να κάνεις αυτόν τον αυτονόητο συνειρμό.

Η έως τώρα εικόνα όμως είναι μάλλον κατώτερη των αρχικών προσδοκιών.Θα γυρίσει κάποιος και θα πει πως ο Άρης στάθηκε άτυχος με τους τραυματισμούς, οι οποίοι δυσκόλεψαν κατά πολύ την υλοποίηση του αρχικού αγωνιστικού πλάνου-προγραμματισμού. Και εγώ θα πω δεκτόν...ισχύει...είναι ένα αντικειμενικό δεδομένο. Παράλληλα όμως με αυτές τις αντικειμενικές δυσκολίες , υπήρξαν και κάποιες αστοχίες. Τόσο σε επιλογές παικτών, όσο και χάραξης αγωνιστικών στοχεύσεων. Προσθέτοντας φυσικά και την όχι καλή ΣΥΝΟΛΙΚΑ διαχείριση πραγμάτων, προσώπων, καταστάσεων.

Προσπαθώντας λοιπόν να μπω στο πετσί του επενδυτή-ιδιοκτήτη, αν μου γίνονταν εισηγήσεις περί προσθαφαιρέσεων παικτών, περί διορθωτικών κινήσεων, θα το έβλεπα όλο αυτό με μεγάλη επιφύλαξη. Για τον απλούστατο λόγο ότι η έως τώρα κατάσταση δεν είναι και άκρως ενθαρρυντική...δεν πείθει με λίγα λόγια. Από την άλλη όμως, το ένα πρόβλημα δεν λύνεται με άλλο...

Τι προσπαθώ να πω; Δύο Αμερικανοί ΔΕΝ ανταποκρίνονται. Ο Buckner ανεξάρτητα αν τραυματίστηκε δεν έδειξε ότι μπορεί να δικαιολογήσει τα χρήματα που του δόθηκαν σε 2ετες μάλιστα συμβόλαιο.
Ενώ όλοι ΜΑ ΟΛΟΙ έβγαιναν το καλοκαίρι και δήλωναν ενθουσιασμένοι με την απόκτηση του και πως θα....αναστενάξουν τα στεφάνια από τα καρφώματα του, ήμουν ο μόνος που διαφώνησα. Κόντρα στο ρεύμα....και υπάρχουν κάμποσοι που μπορούν να το επιβεβαιώσουν. (Σημείωση Badbasket: ακριβώς όπως τα λέει έγιναν σε διάφορα μπασκετικά φόρουμ) Δεν θα κάτσω να το αναλύσω περισσότερο, θα πω όμως κάτι άλλο. Όταν ρωτήθηκε ο Βαγγέλης Αγγέλου για τον Buckner, ο οποίος εργαζόταν στην Τουρκία οπότε είχε πολύ καλή εικόνα είπε μέσες-άκρες τα εξής. Θα ξεσηκώσει τους φιλάθλους με την θεαματικότητα του όμως.....υπάρχουν ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ κατά τις οποίες εξαφανίζεται από την ροή του παιχνιδιού. Το θυμάστε άραγε; Αν κάποιος έριχνε μια ματιά στα περσινά στατιστικά του θα έβλεπε μεγάλες διακυμάνσεις ειδικά στο σκοράρισμα του. Σε διψήφιο αριθμό παιχνιδιών από τα 28 συνολικά που αγωνίστηκε αν θυμάμαι καλά, είχε μονοψήφιο πόντων...

Από κει και πέρα, ούτε ο Marble έχει πείσει έως τώρα και δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να αντιστραφεί στο επόμενο διάστημα. Και υπάρχει και μια θέση ξένου κενή, που με την αλλαγή του πλαισίου για τους ξένους παίκτες, θα μπορούσε ΚΑΛΛΙΣΤΑ να καλυφθεί με Αμερικανό.

Πάνω σε όλη αυτή την παραπάνω λογική θα καταθέσω και τις προτάσεις μου , εφόσον πρώτα αναφέρω κάποια θέματα που το δικό μου μάτι, το μάτι ενός ερασιτέχνη-χομπίστα εντόπισε. Διαβάζω συστηματικά θα έλεγα, για τις πιεστικές άμυνες F/C και για το γρήγορο παιχνίδι του Άρη. Έτσι όπως είδα εγώ τον Άρη δεν είναι σε θέση να πιέσει αποτελεσματικά, με συνέπεια και με κλιμάκωση πέραν του Q/C, δηλαδή του 1/4 του γηπέδου. Και δεν μπορεί να το κάνει γιατί στα συμβατικά του σχήματα, ενώ υπάρχουν κάποια καλά «συστατικά», λείπουν κάποια άλλα. Μόνο με αδόκιμα small ball σχήματα μπορεί να επιτευχθεί μια τέτοια αμυντική πίεση.

Όσον αφορά το γρήγορο παιχνίδι, αυτό που εγώ είδα δεν είναι uptempo. Το uptempo είναι μια συγκεκριμένη φιλοσοφία που για να την εφαρμόσεις θα πρέπει να την χτίσεις μεθοδικά και κλιμακούμενα. Το να διασχίζει το γήπεδο με ταχύτητα ντριμπλάροντας ο Cummings, o Jenkins ή ο Γιάνκοβιτς μετά από δικό του αμυντικό rebound, δεν συνιστά απαραίτητα & uptempo.

Από κει πέρα...ο Άρης έχει θέμα με το αμυντικό transition, ειδικά όταν στο σχήμα υπάρχει ο Σίμτσακ, με έναν εκ των Dragicevic-Τσαϊρέλη. Αδυνατεί να ματσάρει την ταχύτητα ομάδων όπως η Nymburk.

Γενικά ο Άρης υπολείπεται ταχύτητας, αθλητικότητας, size, ύψους, μάκρους. Όταν χάνονται τα 1vs1 ή τα rotations είναι καθυστερημένα, και οι αντίπαλοι πάνε στο attacking to the rim, δεν υπάρχει ο αμυντικός αναχαιτιστής. Όχι ότι με τον Buckner υπήρχε. Στην επίθεση, οι ενδιάμεσες καταστάσεις φαίνονται πατροναρισμένες.

Στο 5vs5, σχεδόν εξ'ολοκλήρου, λειτουργεί και δραστηριοποιείται περιφερειακά, με πολλές συνεργασίες ψηλά στην κορυφή. Όσο καλά και να έχουν δουλευτεί τα plays & όσο μεγάλη ταχύτητα εκτέλεσης των κινήσεων και αν έχει αποκτηθεί, σε αυτή την μονομέρεια οι αντίπαλες άμυνες προσαρμόζονται κάποια στιγμή. Δεν υπάρχει κάποιο σημείο αναφοράς σε inside game, πέραν κάποιων περιστασιακών post up των Γιάνκοβιτς και Dragicevic. Θα μου πείτε πως λείπει ο Καββαδάς. Και θα ξαναπώ δεκτόν...αλλά...

Τέλος, για να βάλω και ένα φρένο μπας και ολοκληρώσω κάποια στιγμή το post, όταν ο Άρης θα βρεθεί στο τέλος παιχνιδιών όπου το σκορ είναι κλειστό, δεν έχει, πιστεύω, εκείνους τους παίκτες για να διαχειριστεί καλύτερα αυτές τις συνθήκες. Εκεί δηλαδή όπου χρειάζεται καθαρό μυαλό, διάβασμα των φάσεων στο 5vs5 και καλό decision making.

Ποιες είναι οι προτάσεις μου; Δεν θα σας παρουσιάσω μια λίστα με ονόματα με «λίγα λόγια για τον καθένα, αλλά θα προσπαθήσω να σας παρουσιάσω ένα σκεπτικό. Τα θέματα που χρήζουν επίλυσης είναι αρκετά. Με 3 προσθήκες και 2 αφαιρέσεις παικτών, θα μπορούσαν να καλυφθούν αρκετά από αυτά που τόνισα παραπάνω. Αρκετά, αλλά όχι όλα... Με αυτές τις 3 προσθήκες, θα κοίταζα να προσθέσω στο υπάρχον αγωνιστικό mix εμπειρία, ποιότητα, versatility, size, ταχύτητα. Με μια αναπροσαρμογή των first και second unit και ένα τελικό κοσκίνισμα στο εύρος του rotation.

Έχουμε και λέμε λοιπόν...ποιοι παίκτες είναι διαθέσιμοι και πληρούσαν τα παραπάνω κριτήρια;
Οι δύο πρωτοι που μου ήρθαν στο μυαλό είναι ο αγαπημένος του φίλου John Eternity, o Donta Smith και ο άλλος είναι ο Darryl Monroe. Αμφότεροι με εμπειρία, ικανότητες, versatility, ποιότητα, περγαμηνές από το ισραηλινό πρωτάθλημα και αν δεν κάνω λάθος, είναι και ελεύθεροι.

Για τον τρίτο παίκτη 2 ονόματα παίζουν στο κεφάλι μου, αν και δεν βρίσκονται 100% στο status του διαθέσιμου. Τον έναν τον ξαναείδα στο χθεσινοβραδυνό ματς των Grand Rapids με τους Delaware και είναι ο Michael Gbinije.

Ο άλλος είναι ο Kyle Collinsworth, ο οποίος μπορεί να μην ξεκίνησε εντυπωσιακά στην θυγατρική των Mavs στην dleague, όμως ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ πλουραλιστικός και πολυδιάστατος στο παιχνίδι του.

Δηλαδή ως παρτενέρ του Cummings στο starting line up θα ήθελα έναν ψηλό G με δημιουργική ικανότητα ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ. Τον Gbinije αυτή την στιγμή, αλλά και στην εθνική Νιγηρίας στο Ρίο τον τοποθετούν σε off ball position. Στο Syracuse πάντως πέρσι έτρεξε με επιτυχία το PG. O Collinsworth από την άλλη, έχει σαφώς μεγαλύτερη τριβή - εξειδίκευση στο PG.

Ένα βασικό σχήμα με Cummings σε πιο ελεύθερο ρόλο και αποφορτισμένο από το βάρος του primary facilitator-distributor, με Gbinije ή Collinsworth, Γιανκοβιτς, Donta Smith & Darryl Monroe, θα μπορούσε να αποδειχθεί λειτουργικό-αποτελεσματικό. Στην λογική των 3 ενδιάμεσων που έχουν ικανότητα στην δημιουργία, μπορούν να παίξουν σε παραπάνω από δύο θέσεις της 5αδας, καθώς και να αμυνθούν σε περισσότερες από μία θέσεις.

Στην second unit θα ήθελα τον Jenkins σε έναν ρόλο ανάλογο με εκείνον που έχει ο Erik Gordon στους Houston Rockets (σ.σ Badbasket: O Gordon μπαίνει στο παρκέ κυρίως για να επωμιστεί το σκορ). Τον Dragicevic σε εναν αντίστοιχο ρόλο με αυτόν που είχε ο Mirza Teletovic πέρσι στους Phoenix Suns (σ.σ Badbasket: Να σκοράρει από μακριά ανοίγοντας την άμυνα). Και τον Μούρτο σε εξειδικευμένο αμυντικό ρόλο. Δηλαδή μια 3αδα, που ερχόμενη από τον πάγκο να μπορεί να αλλάζει τον ρυθμό. Και με τους Ξανθόπουλο-Τσαϊρέλη σε πιο συμπληρωματικούς ρόλους, έως ότου επιστρέψει ο Καββαδάς.