ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: ΕΝΑ ΠΡΩΤΟ ΣΧΟΛΙΟ

Αφού έγραψα κάποια πράγματα για τον Ολυμπιακό της νέας σεζόν, θα προσπαθήσω να βάλω σε μια τάξη την δαιδαλώδη νοηματική διαδρομή των σ...

Αφού έγραψα κάποια πράγματα για τον Ολυμπιακό της νέας σεζόν, θα προσπαθήσω να βάλω σε μια τάξη την δαιδαλώδη νοηματική διαδρομή των σκέψεων μου, επιχειρώντας να δώσω το στίγμα μου & για τον Παναθηναϊκό της νέας περιόδου.

Ο Παναθηναϊκός, μετά την παλινωδία των τελευταίων ετών με τις συνεχόμενες αποτυχίες σε Ελλάδα & Ευρώπη, αποφάσισε να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη, προκειμένου να στηθεί μια ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει. Σε καιρούς οικονομικά χαλεπούς, το να γίνεται μια τόσο γενναία οικονομική υπέρβαση από πλευράς διοίκησης είναι σίγουρα κάτι το αξιοσέβαστο.

Ωστόσο, δεν συμφώνησα με το concept που επικράτησε τελικά αυτό το καλοκαίρι, όπως φυσικά δεν συμφώνησα & με όλο αυτό που συνέβη πέρσι το καλοκαίρι. Οι θέσεις μου από πέρσι ήταν ξεκάθαρες & πάγιες. Πίστευα πως ο Παναθηναϊκός, αν θέλει να επανέλθει στον αστερισμό των επιτυχιών, θα έπρεπε πρωτίστως να στηριχτεί σε έναν ικανό & ταλαντούχο κορμό Ελλήνων παικτών. Αυτό ακριβώς έπραξε & στα μέσα των '00, δημιουργώντας έναν ικανό πυρήνα πολύ αξιόλογων Ελλήνων διεθνών, έχοντας τον καλύτερο Ευρωπαίο προπονητή ever, οικονομική-διοικητική σταθερότητα & πολύ καλούς ξένους, επικράτησε πλήρως την προηγούμενη δεκαετία. Η ειδοποιός διαφορά όμως, ήταν η ποιότητα των Ελλήνων παικτών.

Τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός προέβη σε σημαντικές επενδύσεις νεαρών Ελλήνων παικτών, βαφτίζοντας το όλο αυτό Ελληνοποίηση. Το πρόβλημα, από την μία, ήταν ότι οι Χαραλαμπόπουλος, Παπαγιάννης, Κόνιαρης, Λούντζης κ.α., ήταν έφηβοι. Από την άλλη, δεν φάνηκε να υπάρχει ένα συγκεκριμένο πλάνο-χρονοδιάγραμμα που να προβλέπει το πως όλα αυτά τα ταλέντα θα καλλιεργηθούν, θα εξελιχθούν, θα αξιοποιηθούν & εν τέλει θα ενσωματωθούν στο rotation της ομάδας. 

Το να προβαίνεις σε ένα μαζικό παιδομάζωμα από μόνο του σαν πράξη, δεν λέει απολύτως τίποτα. Θα πρέπει να λαμβάνεται πρόνοια, θα πρέπει να υπάρχει εκπονημένος ένας συγκεκριμένος σχεδιασμός, θα πρέπει να στηθούν τέτοιοι μηχανισμοί που να αποβλέπουν στην μεγιστοποίηση των αποτελεσμάτων, των λεγόμενων assets.

Την τελευταία 2ετια λοιπόν, ο Παναθηναϊκός, μέσα από κακέκτυπα μοτίβα, μέσα από επανειλλημένες αστοχίες επιλογών & κινήσεων, μέσα από σπασμωδικές κινήσεις, ούτε χειροπιαστά αποτελέσματα έφερε, αλλά ούτε είχε κάποιο όφελος μέσα από την ανάδειξη έστω, κάποιων νεαρών του παικτών. Σε δυο συνεχόμενους τελικούς του ελληνικού πρωταθληματος μάλιστα, παρουσίασε σημάδια αποσύνθεσης. Παρουσίασε την χειρότερη εικόνα του την τελευταία 25ετια θα έλεγα.

Μέσα από την περσινή αλληλουχία-ομοβροντία αστοχιών, έκανε και μια καλή κίνηση έστω & αργά.  Ξαναπροσέλαβε τον Αργύρη Πεδουλάκη, τον οποίο είχε απολύσει άκομψα πριν μερικά χρόνια. Εκτός του ότι ήταν γνώστης των ιδιαιτεραιοτήτων της ομάδας & γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, είχε το θάρρος να ρίξει στην φωτιά στους τελευταίους τελικούς, τους πιτσιρικάδες Χαραλαμπόπουλο - Παπαγιάννη, εφαρμόζοντας ένα μικρό-κλειστό rotation. Μετά το πέρας των τελικών & της απώλειας του τίτλου, αν & ο Πεδουλάκης δέχθηκε κριτική & αμφισβήτηση από μεγάλη μερίδα των fans στο διαδίκτυο, εγώ προσωπικά στήριξα την παραμονή του στην ομάδα. Και το έκανα διότι, αφενός εκτίμησα ότι δεδομένων των συνθηκών, πάλεψε πολύ καλά την σειρά των τελικών, χάνοντας τελικά στα σημεία & αφετέρου, θεώρησα πως διέθετε το μπασκετικό θάρρος για να προωθήσει επιτέλους τους Χαραλαμπόπουλο-Παπαγιάννη σε πρώτη φάση.

Αυτό που ουσιαστικά πρότεινα ήταν ο Παναθηναϊκός να αποκτήσει ότι καλύτερο κυκλοφορούσε από νεαρούς Έλληνες παίκτες. Επέμεινα πάρα πολύ στις περιπτώσεις των Θανάση Αντετοκούνμπο, Zach Auguste, Κώστα Μήτογλου. Ειδικά για τον Μήτογλου πρότεινα να δοθεί, στα πλαίσια ενός deal με τον Άρη, ο Μποχωρίδης ως δανεικός με ρήτρα ανάπτυξης. Δηλαδή, με προϋπόθεση πως θα έχει σημαντικό χρόνο συμμετοχής & ρόλο, ώστε να ξαναβρεί τα πατήματά του & να προπαρασκευαστεί καλύτερα, προσθέτοντας στο κοντέρ του κάμποσες χιλιάδες μπασκετικά χλμ. Με αυτόν τον τρόπο, ο Παναθηναϊκός θα καρπωνόταν το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Πρότεινα επίσης να αυξηθεί η αθλητικότητα της ομάδας, να βελτιωθεί άρδην το Spacing & να θωρακιστεί όσο το δυνατόν καλύτερα η θέση του PG, ώστε να μην δούμε τον Νικ Καλάθη να καταβάλλεται με συμπτώματα υπέρχρησης. Τέλος, πρότεινα οι Χαραλαμπόπουλος-Παπαγιάννης να λάβουν πιο αναβαθμισμένους-οργανικούς ρόλους για την νέα σεζόν.

Μέσα από αυτές μου τις προτάσεις, θέλησα να τονίσω εμφατικά, πως πέραν των τακτοποιήσεων των αγωνιστικών-δομικών κακοτεχνιών της περασμένης σεζόν, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να επαναπροσδιορίσει-επανακαθορίσει τα πλάνα του. Πως θα έπρεπε να λειτουργήσει περισσότερο στην βάση ενός μεσο-μακροπρόθεσμου ορίζοντα, προσπαθώντας να οικοδομήσει γερά θεμέλια.

Γερά θεμέλια πάνω στα οποία θα μπορούσε, κάποια στιγμή, όχι μόνο να επιστρέψει στην κορυφή, αλλά & να παραμείνει για καιρό. Ακόμη & αν αυτό το concept για να στηριχτεί, θα έπρεπε ίσως ο Παναθηναϊκός να μείνει χωρις τίτλο.

Τι εγινε τελικά από όλα αυτά αυτό το καλοκαίρι; Ο Παναθηναϊκός διατήρησε στην τεχνική ηγεσία της ομάδας τον Πεδουλάκη, διόρθωσε τις περισσότερες δομικές κακοτεχνίες του περσινού σχεδιασμού, καλυτέρευσε αισθητά τo spacing, εισάγοντας μάλιστα το concept που προωθώ από πέρσι με τους Shooting C, όμως πάνω σε μια τελείως διαφορετική βάση. Η διοίκηση έκρινε πως μαζεύτηκαν αρκετές αποτυχίες τα τελευταία χρόνια & πως έπρεπε να κάνει κάτι πιο δραστικό, ώστε να βρεθεί ξανά σε τροχιά τίτλων. Αποφάσισε λοιπόν, να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη & να αποκτήσει πολύ καλούς & φτασμένους παίκτες. Ως γνωστόν, αποκτήθηκαν οι James, Singleton, Rivers, Nichols, Μπουρούσης, Πατ Καλάθης. Νωρίτερα, ο Παπαγιάννης έφυγε για το ΝΒΑ, κάτι που δεν κρύβω να σας πω ότι το καυτηρίασα δεόντως. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός δεν διαχειρίστηκε καθόλου καλά την περίπτωση του & εν τέλει δεν έλαβε κάποιο σημαντικό όφελος από αυτόν & ας στέκονται κάποιοι στο μπάι άουτ του συμβολαίου του. Έφυγε & ο Κόνιαρης, ενώ ως γνωστόν, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση ο μεγάλος Δημήτρης Διαμαντίδης.

Σε αυτόν τον σχεδιασμό πάντως, αν & όπως προείπα, τακτοποιήθηκαν αρκετά εξόφθαλμα λάθη, δεν λήφθηκε, κατά την γνώμη μου, η καλύτερη πρόνοια στο βάθος του rotation της θέσης του PG. Όσο & να τονίζουν κάποιοι την παρουσία του Mike James & τo πιθανό step up του Μποχωρίδη, εγώ προσωπικά, βλέπω & ποσοτικό & ποιοτικό έλλειμμα στο PG. Και βλέπω επίσης τον Νικ Καλάθη να υποβάλλεται σε φθορά-υπερχρήση & την νέα σεζόν. Διατηρήθηκε στο ρόστερ ο τίμιος Feldeine, για τον οποίο ο Παναθηναϊκός κακώς, κατά την γνώμη μου βιάστηκε να προβεί σε πρόωρη επέκταση του συμβολαίου του. Αυτή την στιγμή, κρίνω την παρουσία του ως μια πολυτέλεια, την ίδια στιγμή που βλέπω ότι δεν υπάρχει ικανό-αξιόπιστο back up του Καλάθη.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης λοιπόν, θα κληθεί να διαχειριστεί το καλύτερο & ακριβότερο ρόστερ που είχε ποτέ στην καριέρα του. Του δόθηκε εκείνη η λαμπρή ευκαιρία, που κατά την γνώμη μου του άξιζε, έστω & αρκετά ετεροχρονισμένα. Όμως, αν & θα ήταν το πλέον καταλληλότερο πρόσωπο για να τρέξει το concept που εγώ προσωπικά προωθούσα, διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις με τα υπάρχοντα πια δεδομένα. Και αυτό όχι γιατί δεν τον θεωρώ καλό ως προπονητή, αλλά γιατί ουδέποτε στην καριέρα του έτρεξε ομάδα που στήθηκε για να διεκδικήσει όλους τους τίτλους μέσα σε μια σεζόν.  Ουδέποτε κλήθηκε να διαχειριστεί τόσους πολλούς πρωτοκλασάτους επαγγελματίες παίκτες. Η πίεση που θα αντιμετωπίσει θα είναι η μεγαλύτερη που είχε ποτέ, καθώς δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για αποτυχία.  Η διοίκηση ξόδεψε πολλά εκατομμύρια ευρώ & ο κόσμος από την άλλη, θέλει η ομάδα να επανέλθει άμεσα στις επιτυχίες. Για τον Πεδουλάκη λοιπόν, είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στην καριέρα του. Και νιώθω πως δεν χωράνε ενδιάμεσες καταστάσεις. Ή θα δικαιωθεί & θα βιώσει την αναγνώριση της αξίας του ή θα αποκαθηλωθεί πλήρως. Στα χαρτιά, το ρόστερ που έχει στα χέρια του είναι πολύ πλούσιο, έχοντας & πολλές έντονες προσωπικότητες. Οι προσθήκες ήταν πολλές & θα χρειαστεί ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να χαρτογραφήσει πλήρως τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά των παικτών του, να βρει τα λειτουργικότερα σχήματα & να βγάλει τους πολυπόθητους αυτοματισμούς. 

Εκεί που πιστεύω ότι θα κριθούν πολλά, θα είναι όταν ο ίδιος θα κληθεί να διαχειριστεί τις πρώτες αγωνιστικές κρίσεις, τα πρώτα άσχημα αποτελέσματα. Το μυστικό για να πρωταγωνιστήσει μια ομάδα δεν είναι το πόσο ισχυρή θα παρουσιαστεί στα χαρτιά ή πόσο πολύ θα ενθουσιάσει στις πρώτες καλές εμφανίσεις, αλλά η ικανότητα & ο χαρακτήρας που θα επιδείξει σε καταστάσεις κρίσης. Και εδώ ο Πεδουλάκης θα έχει να διαχειριστεί ένα συνονθύλευμα παικτών και προσωπικοτήτων, που δεν συνδέονται μεταξύ τους με ισχυρούς δεσμούς. 

Έχουμε λοιπόν πάνω στην ζυγαριά, ένα πολύ πλούσιο & δυνατό στα χαρτιά ρόστερ, την επιθυμία του κόσμου & της διοίκησης για επάνοδο της ομάδας στις επιτυχίες, με έλλειψη όμως από πλευράς Πεδουλάκη εκείνων των παραστάσεων του να καθοδηγεί ένα πλούσιο ρόστερ, καθώς & με έλλειψη μεγάλου βαθμού ομοιογένειας & εκείνων των άρρηκτων-σφυρηλατημένων δεσμών μεταξύ των παικτών.

Ο Πεδουλάκης, αν & έχει κατηγορηθεί για αμυντικολαγνεία & αμυντικό δογματισμό, έχει δείξει, παλιότερα, πως μπορεί να παίξει & πολύ καλό μπάσκετ. Πλέον του δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία να παρουσιάσει ένα πιο ολοκληρωμένο προπονητικό concept. Είναι ικανός & έμπειρος προπονητής, όμως η χρονιά που έρχεται είναι δίκοπο μαχαίρι.

Χρήστος Τσουβάλας